ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : The Fall (Rewrite)
วันรุ่งขึ้นหลังจากสลับร่างกันแล้ว สิ่งหนึ่งที่ผมได้เรียนรู้ก็คือการเป็นเซเวอรัส สเนปนั้น ไม่ยากเลย จากคำสั่งที่สเนปสั่งผมก็เป็นแค่เรื่องง่ายๆ
- หักคะแนนทุกบ้าน (ยกเว้นสลิธีรีน) ตั้งแต่5-100คะแนน
- สั่งการบ้านเป็นรายงาน2-3แผ่น กำหนดส่งวันรุ่งขึ้น
- การให้คะแนนแต่ละบ้าน กริฟฟินดอร์ เรเวนคลอ และฮัฟเฟิลพัฟ ให้เกรด พ(พอรับได้) ส่วนบ้านสลิธีรีน ให้เกรด ด( ดีเยี่ยม)
- ไม่พูดกับใคร
- เพิ่มการเปิด-ปิดประตู การเดินและการสะบัดผ้าคลุมที่เป็นเอกลักษณ์ เท่านั้นเอง(ตามความคิดของผม)
ส่วนสเนปในร่างผม ก็ยังคงเป็นสเนปคนเดิมอยู่ดี...
เพราะต้องทำตามที่สเนปบอกผมเลยอยู่แค่คุกใต้ดินเพียงอย่างเดียว อาจจะนับเรื่องเข้าห้องน้ำด้วยก็ได้ (แต่ผมยังหลับตาอยู่เหมือนเดิมนะ) ยังไม่ทันได้ทำอะไรมากก็ถึงเวลาเที่ยงเสียแล้ว
“ทุกคนฟังทางนี้ เรื่องควิดิชนั้นทางโรงเรียนสามารถให้คัดเลือกนักกีฬาและเริ่มฝึกซ้อมได้ ตั้งแต่ตอนเย็นนี้เป็นต้นไปและเพื่อไม่ให้เป็นการส่งผลกระทบต่อการเรียนจะสิ้นสุดการฝึกซ้อมเวลาทุ่มตรง ขอบคุณมาก” ดัมเบิลดอร์เดินออกไปจากห้องโถง
ใช่สิผมลืมเรื่องควิดิชไปเลย แล้วตามที่ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์บอกคราวก่อนที่จะให้หัวหน้าบ้านร่วมเล่นด้วยอีก สเนปจะเล่นเป็นไหมเนี่ย
ตอนบ่ายผมไม่มีคาบสอนแล้ว ได้แต่นอนอยู่ในห้องตลอด(เพราะสเนปไม่เคยออกไปไหน ยกเว้นตอนที่บังเอิญเจอกันเวลาผมทำผิดกฎโรงเรียน) ผมหลับเป็นตายจนถึงเวลาอาหารมื้อเย็น เสียงที่คุ้นเคยก็ปลุกผม ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน
“พอตเตอร์ กรุณานำร่างกายของฉันไปรับสารอาหารมื้อเย็นที่ห้องโถงด้วย ฉันไม่อยากให้คนอื่นเห็นว่าฉันเป็นพวกอยู่แต่ในถ้ำ” น้ำเสียงอ่อนโยนอย่างที่สุด(ประชดอย่างรุนแรง)
“คือ ศาสตราจารย์...”
“อะไรอีก พอตเตอร์ เธอไร้สมองจนขนาดคิดไม่ได้เลยหรือว่าประโยคเมื้อกี้หมายถึงอะไร”
“ไม่ใช่ครับ แต่..”
“อยากมีปัญหาหรือพอตเตอร์”
“คือผมยังไม่ได้เลือกเชสเซอร์คนใหม่เลยครับ และศาสตราจารย์กับผมเองก็ยังไม่ได้ฝึกขี่ไม้กวาดเลย ผมคิดว่า-”
“ถ้าจะซ้อมก็หลังจากที่ไม่มีใครใช้สนามแล้วเท่านั้น ส่วนเรื่องเชสเซอร์ชั้นยกให้วีสลี่ย์จัดการแล้ว พอใจแล้วใช่มั้ย และฉันขอเตือนเธออีกอย่างนะฉันขี่ไม้กวาดเป็นก่อนที่เธอจะเกิดเสียอีก”
สเนปปิดประตูดังปังออกจากห้องไป ผมรีบเดินไปทานอาหารมื้อเย็นที่ห้องโถงใหญ่ ด้วยความที่อยู่ในร่างสเนปเมื่อผมเดินผ่านใครทุกคนก็มีจะเดินหลบผมเสมอ แต่สเนปในร่างผมกลับติดแหง็กอยู่กลับกลุ่มเพื่อน
ผมรีบทานมื้อเย็นแล้วไปรอสเนปที่สนามควิดิชไม้กวาดรุ่นไฟร์โบลต์สองด้าม(ของผมและของสเนป) ตั้งแต่ปิดเทอมไปผมยังไม่เคยได้จับไม่กวาดเลย
อย่างน้อยผมก็ยังได้ขี่ไม้กวาดอีกครั้ง
"จะยืนอีกนานมั้ย พอตเตอร์ จะซ้อมก็ส่งไม้กวาดฉันมาด้วย"
"แล้ว-"
"ต้องให้ย้ำอีกรอบหรอ ฉันขี่ไม้กวาดเป็น "
"วันนี้แค่ฝึกบินใช่มั้ยครับ"
"ก็ใช่นะสิ เธอคิดว่าฉันมาที่นี่เพื่อมายืนคร่อมไม้กวาดแล้วก็ยืนคุยกับเธอหรือไง"
สเนปกระทืบเท้าแล้วไม้กวาดก็บินขึ้นจนผมมองตามไม่ทัน อาจจะเป็นเพราะเวลากลางคืนก็ได้ และผมก็บินขึ้นตามสเนปไป แต่ก็ยังตามไม่ทัน
เขาเลี้ยวกระทันหัน จนผมต้องมองตาม แล้วรีบหันกลับมามองข้างหน้าตามเดิม
จู่ๆก็มีนกฮูกบินตัดหน้าผม ผมหล่นจากไม้กวาดทันที ลำตัวสไลด์ไปกับพื้นหญ้า ไม่เจ็บมากหรอกผมแค่รู้สึกปวดไปทั้งตัวแค่นั้น(วัยกลางคนเขารู้สึกกันอย่างนี้นี่เอง)
"พอตเตอร์ ระวังหน่อย ร่างกายฉันไม่ได้เป็นเหมือนเมื่อตอนสามสิบปีก่อนแล้วนะ และถ้าร่างกายของฉันเลือดออกเมื่อไหร่ คะแนนบ้านเธอติดลบทันที"
สเนปเป็นห่วงร่างกายของตัวเองมากกว่าความรู้สึกที่ผมปวดไปทั้งตัวเสียอีก เขาเข้ามาประคองผมโดยหวังไม่ให้ร่างกายตัวเองบอบช้ำ แต่ยังดีที่ถือไม้กวาดให้
ให้ผมระบายความรู้สึกของอาการเจ็บปวดนะ มันเหมือนกับคุณนอนอยู่โดยที่ให้มังกรนั่งทับหรือปวดประมาณว่าคุณให้แฮกริดขี่หลังแล้วเดินวนรอบทะเลสาบฮอกวอตส์สักสามรอบเลย
"ทายาด้วยนะ"สเนปยื่นหลอดยามาให้
"นี่มันของมักเกิ้ลนี่ครับ"
"ก็ใช่นะสิ"
"แล้วศาสตราจารย์มีของอย่างนี้ได้ยังไงครับ"
"มันเป็นยาทาแก้ปวด เขาใช้กันทั้งมักเกิ้ลแล้วก็ผู้วิเศษนั่นแหละ ถ้าอายุมากขึ้นก็จะปวดนู่นปวดนี่ง่ายๆ เธอคิดว่าฉันอายุเท่าไหร่ล่ะ" เสียงดูใส่อารมณ์น้อยลงนิดนึง
ผมรับหลอดยา บิดฝาเกลียวออก
"เดี๋ยว อย่าเพิ่งทา พอตเตอร์ เธอต้องไปอาบน้ำก่อน"
"อาบน้ำเหรอครับ?"
"ทายาแล้วไปอาบน้ำ จะทาไปทำไม เธอมีสมองมั้ยเนี่ย"
ผมรีบพยุงตัวขึ้นเดินไปห้องน้ำ ไม่ใช่อะไรหรอกนะ สเนปชอบบอกว่าผมไร้สมอง ไม่มีความคิด จนผมแทบจะเชื่อสนิทใจแล้ว ผมรีบหลับตา แล้วรีบอาบน้ำให้เสร็จจะได้ไม่โดนด่าไปมากกว่านี้
"นอนลงที่เตียงนั่นแหละ ถอดเสื้อสิ ใส่เสื้อแล้วจะทายายังไง"สเนปบีบครีมทาแก้ปวดใส่มือตัวเอง
"ผมทายาเองได้ครับ"
"เธอมือหนัก พอตเตอร์ เห็นจากการเขียนรายงานฉันก็รู้แล้ว ฉันไม่อยากให้ร่างกายของฉันต้องเจ็บปวดไปมากกว่านี้ด้วย"
ผมได้แต่นอนนิ่งเพื่อให้สเนปทายาให้
"เวลานอนห้ามขยับ ถ้านอนงอตัวมันจะปวดมาก" ถือเป็นคำแนะนำที่ดีที่สุดตั้งแต่สเนปเคยพูดกับผม แต่ก็ยังไม่ห่วงผมเท่ากับร่างกายตัวเองอยู่ดี
"ศาสตราจารย์ครับ?"
"อะไรอีก พอตเตอร์ สงสัยอะไรนักหนา"
"เอ่อ เวลาศาตราจารย์อาบน้ำ ศาสตราจารย์ลืมตาหรือหลับตาครับ"
"ใครจะบ้าหลับตาอาบน้ำ พอตเตอร์"
"แสดงว่าอาจารย์เห็นหมดเลยหรอครับ"
"พอตเตอร์ ก่อนที่ฉันจะอายุขนาดนี้ ฉันก็เคยเป็นวัยรุ่นมีร่างกายแบบเธอมาก่อน แล้วเธอกับฉันต่างกันตรงไหน"
"ผมแค่สงสัยครับ"
"เขินหรอ?" เขาพูดหน้านิ่งแต่ผมนี่สิแก้มแดงยิ่งกว่ามะเขือเทศเสียอีก
"ป..เปล่าครับ"
"นอนซะ ห้ามชวนคุยเรื่องไร้สาระอีก ถามมาไม่ได้คิดเลย"สเนปปิดประตูอย่างมีสไตล์
รู้สึกอายจริงๆที่ต้องให้คนอื่นมามองร่างกายเรา แล้วยังจะบอกว่าเป็นเรื่องธรรมดาอีก แต่สิ่งที่ผมกำลังรู้สึกคือตรงข้ามกับธรรมดาสุดๆ
ผมดับตะเกียงไฟแล้วพยายามไม่ถึงคำพูดของสเนปเมื่อครู่
'ใจสั่นแปลกๆ...'
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น