ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Time For School (Rewrite)
ผมตื่นขึ้นมาบนเตียง มองคนที่นอนอยู่ข้างๆ น่าจะปล่อยให้เขานอนอีกซักพัก หายตัวกลับไปที่ห้องเพื่อไปเก็บของเตรียมขึ้นรถไฟก่อนสิบเอ็ดโมง
ผมควานหาไม้กายสิทธิ์ แล้วร่ายคาถา "แพ็ค" ของทุกอย่างจัดอยู่ในกระเป๋าผมอย่างเป็นระเบียบ ยูนิฟอร์มถูกวางพาดไว้ที่กระเป๋าอย่างดี แล้วผมก็จัดการธุระส่วนตัว
ขนมปัง 4 แผ่น และแฮม 6 แผ่นเป็นอาหารสำหรับสองคน ผมยืนกินหน้าตู้เย็นอย่างสบายใจพร้อมกับนมอีกแก้ว และเอาอาหารอีกส่วนไปให้ซิเรียสข้างบน
จานขนมปังกับแฮมแทบจะหลุดออกจากมือผม ทันทีที่เข้าไปซิเรียสในสภาพที่ เซ็กซี่ เอ่อ... ผมหมายถึงผมที่ถูกสระหมาดๆ กับ กางเกงยีนส์อีกตัวแค่นั้น มันไม่ถึงกับโป๊หรอกนะ แต่ผมคิดว่าอาจจะเข้ามาผิดเวลาไปหน่อย
"เอ้า แฮร์รี่ ยืนทำอะไรตรงนั้น เข้ามาสิ กำลังหิวพอดี" ซิเรียสเดินเข้ามาทางผม พร้อมกับหยิบจานไปกินอย่างไม่สนใจใคร
"ซิเรียส ใส่เสื้อก่อนดีมั้ย" ผมไม่กล้าสบตาเขาเลย
"อะไรกันเรื่องแค่นี้ เธอกับฉันก็มีเหมือนกันไม่ใช่หรอ พ่อหนุ่มน้อยอ่อนต่อโลก" พ่อทูนหัวผมเป็นคนมีอารมณ์ขัน
"เปล่า คือ.. ผม..." ซิเรียสเดินไปหยิบเสื้อเชิร์ตสีขาวขึ้นมาใส่
"หวังว่าฉันคงไม่ได้ทำให้ใครบางคนแถวนี้ ใจแตกหรอกนะ" เขายิ้มเจ้าเลห์
"เปล่าสักหน่อย" ผมตอบแบบยิ้มๆ
"อีกสิบหน้านาที เราจะถึงสถานีคิงส์ครอส" ซิเรียสเคี้ยวขนมปังแก้มตุ่ย
รถสปอร์ตสีดำด้านคันเดิม ยังมีเวลานิดหน่อยก่อนรถไฟจะออก เจ้าหน้าที่คอยให้สัญญาณในการเข้าชานชาลาที่ 9 3/4 เพื่อให้กลืมกลืนกับพวกมักเกิ้ล
ผมเอากระเป๋าและกรงนกฮูกส่งให้พนักงานรถไฟ แล้วกลับมารอที่จุดนัดหมาย รอน จินนี่ และ เฮอร์ไมโอนี่ ยืนรอผมอยู่แล้ว
"ขอโทษที่เด็กๆ ที่พาแฮร์รี่มาส่งช้า" ซิเรียสทำท่าโค้ง
"ไม่เป็นไรหรอกครับ ซิเรียส เพราะว่าเพื่อนผมมักจะเป็นแบบนี้อยู่บ่อยๆ" รอนตอบ
"รอน นายต้องแก้เป็น 'ไม่เป็นไรหรอกครับ ซิเรียส เพราะว่าเพื่อนผมมักจะเป็นแบบนี้ทุกครั้ง' "
เฮอร์ไมโอนี่แก้ให้
"พวกนายพูดเกินไป" ผมเถียงบ้าง
"นั่นเรื่องจริงนะ แฮร์รี่" จินนี่พูดขึ้นบ้าง แม้แต่เพื่อนที่สนิทยังไม่อยู่ข้างผม น้องสาวของเพื่อนสนิทยังจะซ้ำเติมผมอีก แล้วผมจะเถียงกับใครได้ล่ะคราวนี้
ปีนี้จะเป็นครั้งแรกที่ผมจะได้นั่งกับเพื่อนผู้ชายในกริฟฟินดอร์ ส่วนพวกผู้หญิงจะแยกไปนั่งด้วยกันอีกตู้ เพราะทนรำคาญเรื่องไร้สาระและเสียงของพวกผมไม่ไหว
"แฮร์รี่ นายไปกับฉันดีกว่า ตอนนี้เหลือแค่เชมัสคนเดียวที่ยังมาไม่ถึง เราต้องไปจองตู้นั่งกัน"
"ได้สิรอน" ผมพยักหน้าแล้วเดินตามไป
"แฮร์รี่ ฉันมีของจะให้เธอ" ซิเรียสหยิบบางอย่างจากกระเป๋ามาให้ผม
"นั่นอะไรน่ะ" รอนพูดด้วยความอยากรู้อยากเห็นพอๆกับผม
"เข็มทิศ จากหนังเรื่องดังของพวกมักเกิ้ล ที่มีพระเอกเป็นโจรสลัดไง" ผมนึกออกในทันที
"ฉันไม่เห็นจะรู้จักเลย" รอนทำหน้างงๆใส่ผม
"เข็มทิศ มีคุณสมบัติเดียวกันกับในหนัง มันจะชี้ไปในสิ่งที่เราต้องการมากที่สุด ณ ตอนนั้น" ซิเรียสเสริม
"ว้าว แฮร์รี่ มันจะต้องชี้ไปที่การ์ดกบช็อคโกแลตหายากแน่ๆเลย"
"นี่นายยังไม่เลิกสะสมการ์ดอีกหรอ" ตอนนั้นผมเจอรอนครั้งแรกเขายังคงยุ่งอยู่กับการสาธยายเรื่องการ์ด แต่เหมือนว่าตอนนี้ก็ยังไม่มีอะไรเปลี่ยนไป แค่รอนอาจจะไม่แสดงออกจนนอกหน้าเหมือนเด็กๆ
รถไฟส่งเสียงหวูดแล้ว เรามีเวลาอีกสองนาทีก่อนรถไฟจะออก
"เอาเป็นว่าฉันให้แล้วกัน โชคดี ไอ้ลูกชาย เธอด้วย รอน" ซิเรียสดึงผมและรอนเข้าไปกอด ผมกับรอนรีบวิ่งขึ้นไฟ ซิเรียสยังยืนอยู่ที่เดิม
รถไฟค่อยๆเคลื่อนขบวนออกแล้ว เป็นภาพปกติที่นักเรียนฮอกวอตส์จะโผล่ไปโบกมือลาครอบครัวและตะโกนบอกลากันทางหน้าต่าง ทุกคนต่างทำกันทั้งนั้น ผมก็ด้วย
ผมกลับเข้ามานั่งที่ตู้ คนค่อนข้างเยอะ (เนวิลล์ ดีน เชมัส รอน และผม) มีนักเรียนบ้านอื่นเข้ามาทักทายบ้าง ยกเว้นแค่สลิธีรีน เราเล่าเรื่องตอนปิดเทอมของตัวเองให้ฟัง และคุยกันเกี่ยวกับเรื่องที่น่าจะเกิดขึ้นในปีนี้
"พวกนายได้ข่าวบ้างไหมว่า ศาสตราจารย์ มักกอนนากัล นอนอยู่ที่เซนต์มังโก" ดีนเป็นคนเปิดประเด็น
"จะไม่มีเรียนวิชาแปลงร่างหรอ" (เนวิลล์)
"หวังว่า ศาสตราจารย์ ลูปิน แทนนะ ฉันชอบเขา" (เชมัส)
"ใช่สิ ก็เป็นคาถาที่นายเสกแล้วไม่ระเบิดใส่หน้าไง" (รอน)
ทุกคนพากันหัวเราะ
"รับอะไรจากรถเข็นมั้ยจ๊ะ" เสียงที่พวกผมคุ้นเคยมาแล้ว
ผมเปิดประตูออกไปหาป้าที่เข็นรถเข็น ซื้อพายฟักทองแจกทุกคน คนละสองชิ้น แล้วเดินกลับเข้มานั่งที่เดิม
"แล้วเรื่องควิดิชล่ะ" (ดีน)
"ฉันต้องคัดตัวเชสเซอร์กับบีตเตอร์คนใหม่" (ผม)
"คงต้องซ้อมหนักกันไปสักพักเลยสินะ" (รอน)
"ไม่หนักหรอกถ้านายทำการบ้านวิชาปรุงยาเสร็จ จะได้มีเวลาซ้อมเยอะๆ" (ผม)
"แล้วเห็นว่าปีนี้จะมีอะไรใหม่ๆด้วย" (เนวิลล์)
"เดี๋ยวตอนเย็นก็รู้เองแหละ ฉันว่าดัมเบิ้ลดอร์ต้องพูด" (เชมัส)
ระว่างที่คุยกัน ผมมองผ่านหน้าต่างไปยังทางเดินเฮอร์ไมโอนี่ เปิดประตูเข้ามาในตู้ของพวกผม
"นี่พวกนาย เปลี่ยนชุดกันได้แล้ว ต้องให้ฉันเตือนจนถึงปีสุดท้ายเลยใช่มั้ย ให้ตายสิ เตือนกันทุกปี" แล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็เดินออกไป
"ฉันว่ายัยนี่ต้องเป็นโรคประสาทไปแล้วแน่ๆเลย" (รอน)
ทุกคนหัวเราะพร้อมกัน แล้วรีบเปลี่ยนชุด
เราจัดการกับพายฟักทองที่เหลือจนหมด ก็รู้สึกว่าเราได้มาถึงฮอกวอตส์ซะแล้ว
"ยินดีต้อนรับทุกคน นักเรียนเก่า นักเรียนใหม่ ปีหนึ่งตั้งแถว ส่วนปีอื่น แยกย้ายกันไปตามพาหนะของแต่ละชั้นปี เข้าใจนะ" แฮกริดนั่นเอง
งานเลี้ยงเปิดเทอมสนุกเหมือนทุกๆปี มีการคัดสรรค์บ้านของเด็กปีหนึ่ง มีคัดสรรค์ร้องเพลง แล้วก็ถึงเวลาที่รอนชอบที่สุด... เวลาของการกิน
เรื่องที่ได้ยินบนรถไฟคงจะเป็นเรื่องจริง ศาสตราจารย์มักกอนนากัลไม่ได้อยู่ตรงที่นั่ง มีเพียงแค่เก้าอี้เปล่าข้างศาสตราจารย์สเนปเท่านั้น และตามฉบับของศาสตราจารย์ดัมเบิ้ลดอร์ที่จะต้องมีเรื่องแจ้งคั่นเวลาในขณะที่เรากินอาหารกัน
เสียงชิ้นเคาะแก้วที่ทุกคนจะต้องเงียบ
แก๊ง แก๊ง!
"อย่างที่ได้ยินข่าวลือว่า ศาสตราจารย์มักกอนนากัลอยู่ที่เซนต์มังโกนั้น เกรงว่าจะเป็นเรื่องจริง" ดัมเบิ้ลดอร์เว้นวรรคในการพูด แล้วก็เริ่มมีเสียงของนักเรียนดังขึ้นมาเล็กน้อย
"ทุกคนไม่ต้องห่วงเราจะมีศาสตราจารย์คนใหม่มาแทนศาสตราจารย์ชั่วคราว รวมถึงเป็นหัวหน้าบ้านกริฟฟินดอร์ชั่วคราวด้วยและต้องขอโทษด้วยกับข่าวลือว่าจะยกเลิกวิชาแปลงร่างในปีนี้ซึ่งไม่เป็นความจริงเลย ฉันขอแนะนำศาสตราจารย์คนใหม่..." ดัมเบิ้ลดอร์หันมองไปทางเก้าอี้ว่างและพบว่าไม่มีคนนั่ง จึงออกอาการเสียหน้าเล็กน้อย
ประตูใหญ่ได้ถูกเปิดออก ชายใส่ชุดพ่อมดสีเทารีบวิ่งไปที่โต๊ะของพวกศาสตราจารย์
"ฉันขอแนะนำศาสตราจารย์แบล็ก" ดัมเบิ้ลดอร์พูดจบซิเรียสหันมายิ้มให้ทุกคนแล้วรีบวื่งไปทางเก้าอี้ที่ยังว่างอยู่
จากปฏิกิริยาของสเนปบ่งบองได้ชัดเจนว่าสองคนนี้ไม่ชอบขี้หน้ากัน แต่ไม่ได้แสดงอาการให้เห็นชัดเจน
"อ้อ อีกเรื่องนึง รัฐมนตรีกระทรวงเวทมนตร์ออกกฎใหม่แล้วว่าให้ปรับเปลี่ยนการเล่นควิดิชนิดหน่อยคือ หัวหน้าบ้านจะต้องเข้าร่วมในการแข่งขันด้วย สวัสดี เชิญกินอาหารต่อได้" ดัมเบิ้ลดอร์กลับไปนั่งที่ของตัวเอง
"นายคงต้องหาแค่เชสเซอร์แล้วล่ะรอนหันมาพูดกับผมและซดน้ำฟักทองเฮือกใหญ่
ระหว่างที่ทุกคนทะยอยกลับหอพักผม รอน เฮอร์ไมโอนี่ และจินนี่ รีบวิ่งไปหาซิเรียสทันที
"คุณไม่ได้บอกพวกเรา" ผมพูดเป็นคนแรก
"บอกก่อนจะสนุกเหรอ พาไปที่หอคอยสิ เดี๋ยวจะเล่าให้ฟังระหว่างทาง" ยิ้มเจ้าเล่ห์อีกแล้ว...
ซิเรียสเล่าว่าเดือนก่อน ศาสตราจารย์มักกอนนากัลเข้าเซนต์มังโก ดูเหมือนว่าจะต้องสอนแทนแค่เดือนหรือสองเดือน ศาสตราจารย์ดัมเบิ้ลดอร์เลยมาที่บ้านขอร้องให้ซิเรียสไปช่วยสอนแทน พร้อมกับเงินค่าจ้าง แต่ตอนนี้อาจจะต้องสอนทั้งปี เพราะเมื่อก่อนซิเรียสไม่ได้ทำงานเลยอยู่อย่างเรื่อยๆสบายๆ แต่พอได้เงินเดือนก็เลยซื้อรถใหม่ และดัดแปลงนิดหน่อย(โดยนายวีสลี่ย์) และยิ่งเห็นว่าจะได้เล่นควิดิชด้วยเลยตกลงรับงานนี้
เราเดินขึ้นบันไดไปหอคอยกริฟฟินดอร์ เจอพีพส์หนึ่งครั้ง แล้วซิเรียสก็พูดอะไรสักอย่างที่ดูเหมือนเป็นโค้ดลับกับพีพส์ และพีพส์ก็ดูสงบเรียบร้อยขึ้น(ผมหมายถึงเชื่อฟังคำสั่ง) ใช่สิเขาเป็นหนึ่งแก็งค์ขึ้นชื่อของฮอกวอตส์เมื่อหลายปีก่อนนี่
ตอนนี้พวกเราเดินมาถึงภาพสุภาพสตรีอ้วน ประตูทางเข้าของบ้านกริฟฟินดอร์ เรายืนคุยกันสักพัก
"สวัสดีอีกครั้งสุภาพสตรีอ้วน" ซิเรียสทักทาย
"ยินดีต้อนรับกลับพ่อหนุ่มน้อยของฉัน คิดถึงที่นี่มากไหม" สุภาพสตรีอ้วนคงจำซิเรียสได้
"จับใจ" เขาส่งยิ้มให้รูปวาดแล้วกลับมาคุยกับพวกผมต่อ
"ถ้าพวกเธอโดนกลั่นแกล้งจากใครก็ตามให้บอกฉัน โอเคมั้ย...โดยเฉพาะคนๆนั้น" ซิเรียสพุดกับทุกคน ทุกคนรับปากแล้วเดินไปที่หน้าประตู แต่ผมตั้งใจเดินกลับไปเป็นคนสุดท้าย
"น้ำฟักทองสีชมพู" นั่นเป็นรหัสประตู (เราเปลี่ยนกันทุกเดือน) รูปภาพเปิดออกเข้าสู่ห้องโถง รอน จินนี่ และ เฮอร์ไมโอนี่ เดินเข้าไป
"ดีใจจังที่คุณอยู่ที่นี่" ผมพูด
"ฉันเหมือนกัน"
เขาเดินเข้ามาใกล้ผมแล้วจูบหน้าผากอย่างอ่อนโยน
"ฝันดี แฮร์รี่" ซิเรียสพูดแล้วเดินลงบันไดไป
"เช่นกัน" ผมพูดกับตัวเอง
ผมเดินเข้าเข้าไปที่หอนอนชายกริฟฟินดอร์ เพื่อนๆผม(ดีน เชมัส และเนวิลล์) ตั้งหน้าตั้งตาคอยผมเพื่ออยากรู้ข้อมูลเกี่ยวกับศาสตราจารย์คนใหม่ (ผมเข้าใจว่าทุกคนอยากรู้แต่ไม่เข้าใจว่า ทำไมทุกคนต้องมานั่งที่เตียงผมด้วย)
"เขาเป็นคนยังไงหรอแฮร์รี่" ดีนถามผม
"แป๊บนะ แอ็กซิโอ เสื้อ กางกาง คือ..เขาเป็นคนที่... ตรงข้ามกับสเนปทุกอย่าง" ผมตอบคำถามและเปลี่ยนเป็นชุดนอนในเวลาเดียวกัน
"ร้ายกาจ" (เนวิลล์ ดีน เชมัส)
"เราจะได้เข้าเรียนกับศาสตราจารย์ที่ใจดี" (เนวิลล์)
"และเป็นพ่อทูนหัวของแฮร์รี่" (ดีน)
"เคราเมอร์ลิน นี่เป็นสิ่งที่ดีที่สุดของเดือนนี้หรือเปล่าเนี่ย" (เชมัส)
"ฉันว่านายจะรู้เลยว่า ซิเรียสเป็นคนดี" (รอน)
"แล้วนายคิดว่าไง แฮร์รี่" (เชมัส)
"ถ้าเป็นฉัน ฉันคิดว่าฉันรู้สึกดีขึ้นเยอะเลย หมายถึงสเนปอาจจะรังแกพวกเราน้อยลงก็ได้นะ" (เนวิลล์)
"ขอให้เป็นอย่างนั้นนะ" ผมอยากให้เป็นอย่างนั้นจริง หรือการที่ซิเรียสอยู่ใกล้ๆสเนปอาจจะรังแกมากขึ้นเป็นสองเท่าก็ได้
"นอนกันเถอะ ฉันอิ่มมากแล้วก็ง่วงด้วย" (รอน)
รอนพูดไม่ผิดหรอก เขากินไปเยอะจริงๆ
เราบอกฝันดีกันก่อนนอนทุกวัน ตั้งแต่ปีหนึ่งแล้ว มันคือหนึ่งในหลายๆสิ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย
ผมล้มตัวลงนอน ไม่รู้สิ ผมมีความรู้สึกที่ว่าไม่สามารถบอกใครได้ ผมจะบอกกับใครดีว่าการที่ซิเรียสมาอยู่ใกล้ๆทำให้ผมรู้สึกดีแบบแปลกๆ
รู้สึกดีที่มีคนอยู่ข้างๆตลอดเวลา
TBC
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น