คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : At Diagon Alley with Sirius (Rewrite)
ผมตื่นนอนตั้งแต่แปดโมงเช้า ขนสำภาระมาไว้ที่กลางบ้าน เดินเข้าครัวเสิร์ฟกาแฟ เบคอน และขนมปังให้ลุงเวอร์นอน น่าแปลกใจที่วันนี้ลุงไม่ได้นั่งอ่านหนังสือพิมพ์เหมือนปรกติ
'เขาจ้องหน้าผม เหมือนว่าผมจะสามารถแปลงร่างกลายเป็นช้อนชาได้ยังไงยังงั้น'
อีกประมาณชั่วโมงครึ่งซิเรียสก็จะพาผมออกไปจากที่นี่ ออกไปผจญโลกที่เหมาะกับผม สามารถใช้ชีวิตได้อย่างอิสระกับทุกคน ระหว่างนั้นผมเอาแต่จ้องมองเตาผิง รอคอยการปรากฎตัวของซิเรียส
ปี้นๆ
“ไอ้บ้าหน้าไหนมันมาบีบแตรแถวนี้นะ ไร้สมบัติผู้ดีจริงๆ” ลุงเวอร์นอนเดินไปเปิดประตู
ภาพที่เห็นทำเอาผมแทบช็อก ซิเรียสในชุดทักซิโดสีดำแบบพวกมักเกิ้ล ดูไม่เหมือนพ่อมดเลยแม้แต่น้อย
“ไม่ว่าแกจะมาขายอะไร ฉันบอกได้เลยว่าไม่” ลุงตะคอกใส่
“ผมไม่ได้มาขายอะไรทั้งนั้นคุณเดอรส์ลี่ย์ ผมมารับแฮร์รี่ ลูกทูนหัวของผม” เมื่อซิเรียสพูดจบ ผมเห็นสีหน้าของลุงซีดเหมือนกำลังตกจากไฟรโบร์ตที่ความสูงระดับก้อนเมฆ
“ซิเรียส ยังไม่ถึงเวลานัดเลย คุณมาที่นี่ได้ยังไงผมนึกว่าคุณจะมาวิธีแบบแปลกๆซะอีก”
“แฮร์รี่ นี่มันย่านมักเกิ้ล เธอจะให้ฉันขี่มอร์เตอร์ไซค์บินได้มาหรือไง มารับเธอก่อนเวลามันจะเป็นอะไรไป เอาล่ะฉันรู้ว่าตอนนี้เธอบรรลุนิติภาวะแล้ว แต่ฉันว่าเธอไม่ควรร่ายคาถาในตอนนี้ มันเสี่ยงเกินไป ยกของใส่รถซะ มันจอดอยู่หน้าบ้านนี่เอง” ไม่เห็นต้องรอเลย ผมรีบวิ่งเข้าไปในบ้านทันที
สะพายเป้ หิ้วกรงนกฮูก พร้อมทั้งลากหีบในเวลาเดียวกันอย่างทุลักทุเล พอผมก้าวออกจากประตูบ้าน รถสปอร์ต สีดำด้านจอดรอผมอยู่แล้ว ผมเปิดฝาท้ายยกสัมภาระทั้งหมดใส่ลงไป ดูเหมือนรถคันนี้จะถูกเสกคาถาไว้ทำให้สามารถใส่ของทุกอย่างลงไปได้ ซึ่งถ้าผมเดาไม่ผิดต้องเป็นนายวีสลี่ย์แน่นอน หลังจากนั้นผมก็เดินไปสมทบกับซิเรียสที่หน้าประตูบ้าน
“ผมคงต้องกล่าวลาคุณแล้วนะคุณเดอรส์ลี่ย์ หวังว่าเราจะพบกันใหม่ ขอบคุณที่ดูแลแฮร์รี่ตลอดหน้าร้อน” แล้วซิเรียสก็จูงมือผมขึ้นรถ
“เป็นไง” ซิเรียสมองหน้าผม
“เหมือนออกจากนรกเลยฮะ”
“ดีใจที่ได้ยินอน่างนั้น เคราเมอร์ลิน ฉันรู้สึกเหมือนเป็นพ่อมดขี่มังกรยังไงก็ไม่รู้ แฮร์รี่เราจะไปซื้อของที่ตรอกไดแอกอนกันเลยมั้ย”
สิ่งหนึ่งที่ผมสังเกตได้คือรถคันนี้มันควบคุมตัวมันเอง ซิเรียสแค่นั่งเฉยๆ แล้วทำไมต้องใส่แว่นดำด้วย
'ใช่สิ หน้าตาดีทำอะไรก็ดูดีไปหมด'
“ครับ ผมกะว่าจะบอกคุณอยู่เหมือนกัน ซิเรียส คุณซื้อรถนี้ได้ยังไง ราคาไม่ใช่ถูกๆ” นั่นคือสิ่งที่ผมสงสัยมากที่สุดในตอนนี้
“เกรงว่ามันจะเป็นความลับแฮร์รี่ ต้องขอโทษด้วย”
ระหว่างทางไปร้านหม้อใหญ่รั่ว ถนนเริ่มแคบลงทำให้ต้องจอดรถไว้ แล้วเดินเท้าเข้าไป เราเดินผ่านประตูหลังร้านเพื่อจะไปที่กำแพงอิฐ โชว์ กับนางแชง กำลังยืนเคาะอิฐเพื่อผ่านเข้าไปในตรอก
“ไง โชว์ มาซื้อของเหรอ”ผมทักเธอ
“โชว์นี่ลูกรู้จักเขาด้วยเหรอ เขา..แม่หมายถึง เขาคือแฮร์รี่ ใช่แฮร์รี่ พอตเตอร์ ที่โด่งดัง ทำไมแม่ไม่เคยรู้มาก่อน” นางแชงดูตื่นเต้นเมื่อเห็นผม สำหรับผมมันเป็นเรื่องปรกติ ผมเจอแบบนี้บ่อยๆ จนชินซะแล้ว
"สวัสดีครับมิสซิสแชง" ผมทักทายแม่ของเธอบ้าง
“พอดีว่ามาซื้อไม้กวาดใหม่ กำลังฝึกซ้อมเพื่อไปคัดตัวเป็นซีกเกอร์ทีมชาติน่ะ แล้วเจอกันแฮร์รี่” เธอยิ้มให้ผม ทั้งโชว์และนางแชงเดินเข้าไปในตรอกไดแอกอน
“แฟนหรอแฮร์รี่” ซิเรียสถามผม และยักคิ้วให้
“เธอไม่ใช่แฟนผมซักหน่อย” ผมแกล้งงอนแล้วเดินเข้าไปในตรอกไดแอกอนบ้าง
“ไม่เอาน่าแฮร์รี่ ขอโทษด้วยที่ฉันพูดออกไป” เขาเอามือลูบหัว กับมืออีกข้างกุมมือผมไว้
“ผมไม่ได้โกรธอะไรคุณอยู่แล้ว”
“งั้นไปร้านตัวบรรจงและหยดหมึกก่อนมั้ย” เขาเดินจูงมือพาผมเข้าไปในร้าน เราเลือกหนังสือตามชั้นต่างๆที่ระบุในจดหมาย ระหว่างที่ผมกำลังเลือกหนังสือ เหมือนฟ้าลิขิตผมให้ผมมาเจอกับศัตรูอันดับต้นๆของตัวเอง 'เซเวอรัส สเนป'
“เมื่อไหร่ที่หนังสือฟาดหน้าฉัน พอตเตอร์ ปีนี้คะแนนบ้านเธอไม่เหลือแน่” สายตาเกลียดชังคู่เดิมมองมาทางผม
“เกรงว่าแฮร์รี่คงไม่กล้าเอาหนังสือฟาดหน้านายหรอก เซเวอรัส แต่ฉันยินดีรับเกียรติอันสูงสุดนั้นเอง” ซิเรียสเดินก้าวเข้ามาอยู่ข้างหน้า คั่นกลางระหว่างผมกับสเนป
“ไม่ใช่กงการอะไรของแก ไอ้หมาแบล็ก”
“สุภาพหน่อย เซเวอรัส ฉันว่านายควรจะเรียกชื่อฉันได้ดีกว่านั้น แล้วถ้านายรังแกแฮร์รี่อีก นายกับฉันคงจะมีเรื่องต้องเคลียร์กัน” หน้าตาของซิเรียสยังยิ้มแย้มเหมือนเดิม
สเนปจ่ายเงินค่าหนังสือ สะบัดผ้าคลุมเดินออกจากร้านไปด้วยความโมโห ไม่ต้องสงสัย นั่นเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวของเขาอยู่แล้ว
“จำไว้แฮร์รี่ เธอต้องไม่กลัวอะไรง่ายๆ ฉันเป็นพ่อทูนหัวของเธอและพร้อมที่จะปกป้องเธอเสมอ เอาของไปจ่ายได้แล้ว”
เราเดินออกจากร้านตัวบรรจงและหยดหมึก ตรงไปที่ร้านไอศกรีมของฟอเตสคิว กินไอติมพลางพูดคุยเรื่องต่างๆเช่น การอยู่กับพวกเดอรส์ลี่ย์ การเรียนที่ฮอกวอสต์ อาชีพของผมในอนาคต และอีกหลายๆเรื่อง ซิเรียสจ่ายเงินค่าไอติม ส่วนผมขอตัวไปที่ร้านหม้อใหญ่และร้านเครื่องยาเพื่อซื้อของนิดหน่อย
“อยากได้อะไรก่อนกลับมั้ย แฮร์รี่”
“ซิเรียส ไปร้านเกมกลวิเศษวีสลี่ย์ได้ไหม” ผมตอบแบบอัตโนมัติ
“ได้สิ เดินนำไปเลย”
แล้วซิเรียสก็จับมือผมเพื่อให้ผมเดินนำไป
เราเดินตรงไปที่ร้านเกมกลวิเศษวีสลี่ย์ทันที สังเกตร้านนี้ได้ไม่ยาก เพราะนักเรียนฮอกวอตส์ส่วนใหญ่จะมาซื้อของเล่นกันที่นี่ โชคเข้าข้างที่ตอนนี้ลูกค้ามีไม่มากเหมือนครั้งก่อนๆ ผมและซิเรียสเดินเข้าไปในร้านได้สบาย
ภายในร้าน สินค้าต่างๆ ถูกจัดใส่ชั้นแบบไม่ค่อยเป็นระเบียบเท่าทีควรเหมือนร้านค้าทั่วไป ตามฉบับของฝาแฝด มีซุ้มสินค้าหลายจุด เช่น ยาเสน่ห์ ช็อกโกแลตฟันแหลม พลุหนังสั้นของฝาแฝดวีสลี่ย์ บริเวณเครื่องคิดเงินพวกวีสลี่ย์และเฮอร์ไมโอนี่กำลังเถียงกัน เรื่องอะไรสักอย่าง
“ไง แฮร์รี่” (เฟร็ด)
“ไงแฮร์รี่” (จอร์จ)
“ไง แฮร์รี่” (รอน)
“ไง แฮร์รี่” (เฮอร์ไมโอนี่)
“หวัดดี แฮร์รี่” (จินนี่)
“หวัดดี ซีเรียส” (พร้อมกัน)
ทุกคนผลัดกันทักผม ผมแค่พูดตอบไปว่า “หวัดดีทุกคน”
“แฮร์รี่ ลองนี่หน่อยสิ เราเพิ่งคิดค้นกันเมื่อสองสามวันก่อน” เฟร็ดกับจอร์จพูพร้อมกันพร้อมกับถือสิ่งที่คล้ายๆลูกอม หรืออะไรประมาณนั้น แล้วยื่นมาทางผม
“ถ้าอยากรู้ว่าการอยู่บนดวงจันทร์เป็นยังไง” (เฟร็ด)
“สินค้าใหม่ล่าสุด ‘ลูกอมไร้แรงโน้มถ่วงของฝาแฝดวีสลี่ย์ ’ “ (จอร์จ)
“ผลข้างเคียง เราไม่รับประกันหรอกนะ” (เฟร็ด)
“นายอาจได้นอนที่เซนต์มังโกสักสี่หรือห้าวันนะ ถ้านายโชคร้าย” (จอร์จ)
ระหว่างที่กำลังยืนอึ้ง ชั่งใจกินหรือไม่กินลูกอมประหลาดนี้ ผมหันไปมองหน้าซิเรียส หวังว่าเขาจะช่วยพูดให้ฝาแฝดล้มเลิกความคิดซะ แต่เขากลับพูดว่า 'ฉันมีเพื่อนเป็นผู้บำบัดที่เซนต์มังโก ถ้าเธออยากจะมีชื่อตัวเองติดอยู่บนเตียงสักเตียงละก็ คงไม่มีปัญหา'
ไม่มีใครที่สามารถช่วยผมได้ ผมยัดลูกอมเข้าปาก และมันออกฤทธิ์ในทันที ผมค่อยๆลอยขึ้น แว่นตาร่วงไปบนพื้น ทุกอย่างพร่าไปหมด เสียงฮือฮาดังทั้งร้าน เด็กชายผู้รอดชีวิตในสภาพไร้แรงโน้มถ่วง ผมพยายามตั้งตัวให้ตรงแต่พอทำได้หัวก็กระแทกเข้ากับพื้น เหมือนลูกโป่งกำลังเด้งไปเด้งมาทั่วร้าน สักสิบนาทีก็กลับมาอยู่ในสภาพเดิม
“เยี่ยมไปเลย แฮร์รี่” (ซิเรียส)
“สุดยอด” (เฮอร์ไมโอนี่)
“วิเศษ” (จินนี่)
“ร้ายกาจ” (รอน)
“กางเกงในเมอร์ลิน เพื่อน เราทำสำเร็จไปอีกหนึ่ง” เฟร็ดกับจอร์จพูดพร้อมกับตีมือ
ผมหัวเราะกลบเกลื่อน ยังรู้สึกตัวเบาๆอยู่เลย
“ฉันให้นายกล่องนึงเลย” (เฟร็ด)
“ค่าตอบแทนที่นายกล้าเสี่ยงชีวิตเพื่อธุรกิจของเรานะ แฮร์รี่ นายสามารถช็อปของในร้านภายในวงเงินเจ็ดเกลเลียน” (จอร์จ)
“ไม่ยุติธรรม ฉันเป็นน้องแท้ๆของพวกนายนะ” (รอน)
“เธอไม่กินเองนี่ รอน” (เฮอร์ไมโอนี่)
“พี่ชายงี่เง่า” (จินนี่)
ผมขอตัวทุกคนไปเลือกของเล่นกับซิเรียส ปล่อยให้พวกนั้นเถียงกันต่อไป สิ่งที่ผมทำก็แค่เดินไปเรื่อยๆ มีแต่ของประหลาดทั้งนั้น ถ้าอัมบริดจ์มาเห็น ป้าคางคกนั่นคงจะออกกฏกระทรวงเพิ่มขึ้นสักร้อยข้อได้
ผมหยิบสมุดบันทึกสมุดบันทึกกลิ่นสนามหญ้าฮอกวอตส์ โมเดลต้นวิลโลว์จอมหวดจิ๋ว และบ็อกการ์ตในกล่องแก้ว วางไว้ในตะกร้า
“กบช็อคโกแลตมั้ย แฮร์รี่” ซิเรียสถามผม หลังจากเงียบไปนาน
“ก็ดีฮะ กลับกันเถอะซิเรียส ผมเหนื่อยมากแล้ว” ซิเรียสโยนกบช็อคโกแลตสองอันใส่ตะกร้าของผม
“ใครเป็นคนชวนฉันมาที่นี่กันล่ะ เอาแต่ใจจริงๆเลย เด็กดื้อ” ผมยิ้มน้อยๆให้เขา
“สองเกลเลียน กับ สิบสองซีกเกิ้ลและอีก แปดคนุตส์ แถมลูกอมไร้แรงโน้มถ่วงของฝาแฝดวีสลี่ย์แล้วในถุง” (จอร์จ)
“ไม่คิดจะเอาอะไรอีกหรอ นายยังเหลือเงินอีกเยอะเลยนะ แฮร์รี่” ( เฟร็ด)
“ไว้วันหลังนะ เฟร็ด ขอบใจจอร์จ ลาก่อนทุกคน ขอบคุณอีกครั้งสำหรับของเล่น”
แล้วผมกับซิเรียสก็เดินออกจากร้านตรงไปที่รถ เพื่อไปที่บ้านเลขที่สิบสอง กริมโมลด์เพลซ
TBC.
Twitter-
Nathan Wong (@NathanWong1998)
https://twitter.com/NathanWong1998
ความคิดเห็น