คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : French Kiss (Rewrite)
"ไม่เลวเลยนะครับ สำหรับคนที่สอนวิชาปรุงยา"
ผมมองศาสตราจารย์สเนปในชุดกีฬาควิดดิชสีเขียวที่กำลังถอดสนับเข่าอย่างทะนุถนอม ผมดำยาวปรกหน้าจนไม่รู้ว่าเขารู้สึกอะไรอยู่ เสียใจที่แข่งควิดดิชแล้วตกรอบแรก หรือกำลังยิ้มเพราะดีใจที่สามารถตีลูก "บลัดเจอร์ แบ็กบีต" ได้กันแน่
"ไม่เลวเหมือนกันสำหรับคนที่ไม่ได้ขี่ไม้กวาดมานาน แฮร์รี่"
เขาสบัดผมที่ปรกหน้านั้นออก ใช่แล้วมันคือรอยยิ้มจริงๆด้วย เขาคงจะดีใจมากที่ปีนี้เขาจะกลายเป็นผู้เล่นที่น่ายกย่องของการแข่งขันในปีนี้
เหงื่อเขาออกเยอะมาก ไหลตั้งแต่ไรผมเรื่อยมาจนใบหน้า มาถึงคาง แล้วต่ำลงไปเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าทำไมเมื่อผมมองลูกกระเดือกเขาเมื่อสักครู่มันเกิดความรู้สึกแปลกๆ คอเริ่มแห้ง เช่นเดียวกับริมฝีปาก ไม่อยากยอมรับเลยว่าหัวใจเต้นแปลกๆเหมือนมีเวทมนตร์ทำให้ร่างกายผิดปรกติ
มือของเขาผอมและมีเส้นเลือดปูดขึ้น ทำให้อาการที่กำลังเกิดขึ้นแย่ลงไปเรื่อยๆ ตอนนี้ผมเริ่มร้อนไปทั้งตัว มันไม่เหมือนกับตอนที่ผมสลับร่างกับเขาเลยสักนิด การมองร่างกายของสเนปผ่านสายตาของตัวเองในปัจจุบันกลายเป็นความตื่นเต้นเหมือนกำลังเดินเล่นในป่าต้องห้ามยังไงยังงั้น
'ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลย'
"ไม่สบายอีกหรือเปล่า? หน้าแดงเชียว"
มือข้างนั้นที่ผมเคยจ้องอยู่พักหนึ่ง เคลื่อนที่เข้ามาใกล้ โดยหลังมือสัมผัสกับหน้าผากผมเอง
"ฉันอยากไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว อยากไปด้วยกันไหม?"
สิ้นสุดประโยคผมพยักหน้าอย่างไม่ต้องสงสัย อาการเริ่มแย่ลงเรื่อยๆและผมก็อยากออกไปจากสนามควิดดิชเต็มที
"ครับ ศาสตราจารย์"
ขณะที่นั่งอยู่บนโซฟา มองศาสตราจารย์สเนปวางไม้กวาดให้เข้าที่ผมรับรู้ได้ถึงความอันตราย มีบางอย่างที่ยิ่งใหญ่กำลังจะเกิดกับผมในเร็วๆนี้
สายตาคู่นั้นประเมินผมออกตั้งแต่หลังจากการแข่งขันควิดดิชจบแล้ว รู้ว่ามีบางสิ่งที่ผิดปรกติกำลังเกิดขึ้นอยู่ เขาเดินเข้ามาใกล้ ใกล้เอามากๆ แล้วนั่งบนโต๊ะเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง
เขายิ้มหลุบตา นั่นแหละ ผมเริ่มเกลียดเขาแล้ว สเนปไม่พูดอะไรเลยตั้งแต่เข้าห้องมา อย่างน้อยก็ 'วันนี้เหนื่อยหรือเปล่า แฮร์รี่?' ไม่ก็ 'เธอควรขอบคุณฉันที่ตีลูกบลัดเจอร์ไปไกลๆนะ' มีแต่ความเงียบระหว่างเราสองคน
'ความเงียบที่ผลักให้คนสองคนห่างกันสองเมตรเป็นสองกิโลเมตร'
เขาหงายมือขวาขึ้นแล้วกระดิกนิ้วชี้เพื่อให้ผมเข้าไปใกล้ ผมเดินเข้าไปราวกับมีเวทมนตร์คอยชักจูง พอจะเดาได้แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไปแต่นั่นไม่ได้เตือนสติผมเลย มีแค่ความคิดที่ว่าเขาคือคนที่ผมไว้ใจ แต่ยังไงซะ สเนปก็ไม่ใช่ซิเรียส เขามีเกียรติมากกว่านั้น
"เข้ามาใกล้อีกซิ เด็กน้อยของฉัน"
'เด็กน้อยของฉัน'
หัวใจผมเต้นโครมครามจริงๆแล้ว ยิ่งเขาจับมือผมไปลูบบริเวณคอของเขาเอง ผมล่ะอยากจะล้มทั้งยืน ใจหนึ่งอยากให้เรื่องนี้ดำเนินต่อไป อีกใจอยากจะนอนลงที่โซฟาเพราะขาอ่อนไปหมดแล้ว
"ฉันรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างเธอกับแบล็ก...แต่ถ้าเธอไม่ตอบตกลง ฉันจะหยุดทุกอย่างทันที"
เสียงกระซิบที่ข้างหู ทำให้ผมเอนตัวเข้าหาเขามากขึ้นไปอีก
'ไม่ ผมไม่อยากหยุดเลย'
"ผมไม่อยากให้คุณหยุด"
"ฉันอยากลองอะไรสักอย่าง" เขามองหน้าผมนานเพื่อให้แน่ใจว่าเขาไม่ได้ทำอะไรที่ผมไม่เต็มใจ
เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้จนรู้สึกถึงลมหายใจอุ่น อันที่จริงห้องที่เราสองคนอยู่ก็ไม่ได้เย็นอะไรหรอก แต่เขากำลังทำให้ผมร้อนอยู่ในอก กระจายไปทั่วทั้งตัว ตามแขน ตามขา ปลายนิ้วมือ ผมหายใจเข้าลึกเพื่อให้สามารถควบคุมสติให้อยู่กับตัว ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าต่อจากนี้จะเป็นอย่างไร หรือความใกล้ชิดของเราสองคนจะส่งผลให้ห้องทำงานนี้ร้อนสักแค่ไหน ผมอยู่เพียงสิ่งเดียวว่า
'ผมพร้อมที่จะลงนรกแล้ว'
สเนปเอียงคอไปทางขวาระหว่างที่ปลายจมูกเราสัมผัสกัน แต่ยังมีระยะห่างของริมฝีปากอยู่ ให้ตายเถอะเมอร์ลิน ผมล่ะอยากให้เขาเข้าใกล้มากขึ้นเป็นบ้า และสาบานได้เลยว่าฝ่ามือที่ผมสัมผัสกับแผงอกของเขา หัวใจดวงนั้นเต้นไม่เป็นจังหวะ ส่งผลให้ริมฝีปากนั้นสั่นเล็กน้อย แม้ว่าจะไม่ได้ประกบกันก็ตาม
ชายคนนี้หายใจแรงไม่ต่างจากผม เราต่างตื่นเต้นกับประสบการณ์ใหม่ที่จะเกิดขึ้นภายในไม่กี่วินาทีนี้ เคราเมอร์ลินเป็นพยานได้เลยว่าผมอาจจะเป็นจูบแรกของเขาตั้งแต่เกิดมาเลยก็ได้
ผมค่อยเคลื่อนมือของตัวเองจากแนบอยู่ข้าลำตัวเป็นการคล้องคอคนตรงหน้า มีอาการสะดุ้งเล็กน้อย แต่ไม่ได้แปลกใจอะไร จนเมื่อริมฝีปากเราประกบกัน เหมือนที่ผมเดาไว้ไม่มีผิด เขาสั่นแทบทั้งตัวพร้อมทั้งหลับตา แต่ผมไม่ ผมไม่อยากพลาดเหตุการณ์สำคัญในชีวิตแบบนี้หรอก 'จูบแรก' มีแค่ครั้งเดียวเท่านั้นแหละ
ท่าทางเขาดูเก้ๆกังๆไม่ต่างกันเหมือนตัดสินใจไม่ได้ว่าจะเอามือลูบหัวและประคองใบหน้าผมให้เข้าใกล้หรือลูบหลังแล้วรั้งตัวผมเข้ามาแนบกับตัวเองดี
'เมอร์ลิน เขาจูบเขาร้อนแรงเหมือนไฟนรก แต่รู้สึกดีชะมัด!'
'ได้โปรดอย่าหยุด'
เราจูบแบบแลกลิ้นอยู่นาน จนผมไม่รู้ว่าผ่านมานานเท่าไหร่ สเนปไม่ใช่คนที่รุนแรงอะไรเลยเขาสังเกตปฏิกิริยาผมเสมอว่าผมพยายามผละตัวออกหรือเปล่า แต่ทุกอย่างตรงกันข้าม มีบางสิ่งที่ผมต้องการมากกว่านั่น และอยากได้ทันที
"ศาสตราจารย์...ผ..ผม"
ผมวางมือบนท้องน้อยของเขา ไม่ว่าอะไรก็ตาม ผมอยากให้มันเกิดขึ้นเสียตอนนี้เลย แต่สเนปกลับถอดจูบกระทันหัน สร้างความประหลาดใจไม่น้อย
"อือออ...อืออ ฉันรู้ แฮร์รี่ แต่ฉันจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนั้นแน่"
"ท..ทำไมล่ะครับ?"
"ฉันอยากให้เธอเรียนจบจากฮอกวอตส์ก่อน จึงจะถือได้ว่าเธอพร้อมสำหรับเรื่องเซ็กซ์แล้ว ฉันไม่ใช่คนเห็นแก่ตัวนะ แต่มันจะดีสำหรับเธอเอง...เชื่อสิ ฉันก็อยากไม่ต่างจากเธอหรอก"
"คุณเป็นคนดีเสมอ เซเวอรัส"
"เป็นคนดีหลังจากได้อยู่กับเธอเนี่ยแหละ"
ผมยืนซบอกเขาด้วยความอบอุ่น แต่เขาหยิบไม้กายสิทธิ์โบกไปที่ประตูที่ปิดอยู่ และเปิดอ้าออกในทันที รอนที่พิงประตูอยู่ล้มกับพื้นเป็นคนแรก ตามด้วยเฮอร์ไมโอนี่และจินนี่ที่ล้มตามอีกคน ด้านหลังคือศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ ศาสตราจารย์มักกอนนากัล ซิเรียส คนผมแดงอีกสองคนที่น่าจะเป็นเฟร็ดกับจอร์จ เชมัส ดีน และเนวิลล์ยืนฟังผมกับศาสตราจารย์สเนปอยู่หลังประตูตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้
'น่าจะตั้งแต่ต้นเลยด้วยซ้ำ'
"เรามาตามนายเพื่อจะฉลองเย็นนี้น่ะ แฮร์รี่"
รอนไม่สบตาผมแม้แต่น้อย
"กางเกงในเมอร์ลิน นี่มากันครบทุกคนหรือยัง? แล้วจะยืนหน้าห้องผมอีกนานไหมครับ มันจะไม่มีความเป็นส่วนตัวแม้กระทั่งห้องทำงานเลยหรือไง และพวกเธอไปรอพอตเตอร์ที่ห้องโถงกลางเดี๋ยวนี้ ถ้าไม่อยากโดนหักคะแนนบ้าน!"
สเนปสบถด้วยความหัวเสีย ซึ่งไม่น่าแปลกใจหรอก มีพยานรู้เห็นถึงสิบเอ็ดคนเชียว
'กางเกงในเมอร์ลิน เรื่องของผมคงฉาวทั่วฮอกวอตส์แน่!'
TBC.
Writer's talk
ทุกโคนนนนนนน ตอนหน้าจะเป็นตอนจบแล้วนะ ใครที่เพิ่งอ่านก็ขอแสดงความยินดีด้วยค่ะ พวกคุณไม่ต้องใช้ความอดทนเหมือนคนที่อ่านรอบแรก55555 ขอบคุณทุกคอมเมนต์ด้วยนะคะ มันก็เป็นกำลังใจให้ไรต์เตอร์อ่ะเนาะ ส่วนคนที่ยังไม่เคยคอมเมนต์ก็คอมเมนต์ความรู้สึกได้นะคะว่าชอบตรงไหน หรือไรต์เตอร์พิมพ์ผิดตรงไหนก็ได้ค่ะ อย่าลืมนะคะ คอมเมนต์ของคนอ่านคือกำลังใจสำคัญของคนแต่งค่ะ//ไปแล้วน้าาาาา~~
Twitter: @NathanWong1998
ความคิดเห็น