(END)We Found Each Other (Severus Snape X Harry Potter)

ลำดับตอนที่ #1 : The Dream (Rewrite)

   ผมฝันแปลกมากๆมาเกือบสัปดาห์ ฝันว่ากำลังจับมือกับใครสักคน ผมสามารถรับรู้ถึงความรักที่อ่อนโยน ความห่วงใยผ่านมือของเราทั้งคู่ แต่ก็มีความกลัว ความหวาดระแวงอยู่ลึกๆ ความสับสน เราเดินไปเรื่อยๆ จนถึงทางตัน กำแพงสูงตระหง่านตรงหน้า

แล้วผมก็ตื่นขึ้นเพราะเสียงเคาะกระจก เฮ็ดวิกนั่นเอง

'โธ่ เช้าวันเสาร์แท้ๆ'

“ไง สาวน้อย จดหมายจากใครล่ะนั่น”

   ผมงัวเงียลุกขึ้นจากที่นอนเพื่อเปิดหน้าต่างให้นกฮูกหิมะบินเข้ามา เฮ็ดวิกบินมาเกาะที่ไหล่ผม พยายามคลอเคลีย แล้วก็ส่งสายตาบอกให้รีบเอาจดหมายไปซะ ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากแกะจดหมายจากเท้าของมันแล้วเดินกลับไปนอนอ่านที่เตียงตามเดิม

   ถึง  แฮร์รี่

   ใกล้จะเปิดเทอมแล้วฉันอยากให้เธอมาหาฉันที่บ้าน เราอาจจะใช้เวลาอยู่ด้วยกันสักอาทิตย์และฉลองวันปิดเทอมกับพวกวีสลีย์ เฮอร์ไมโอนี่ก็มาด้วย (มอลลี่บอกว่าฉันชักจะเริ่มปลูกฝังการใช้เงินเกินตัวให้เด็กๆซะแล้ว) จัดกระเป๋า เก็บของให้เรียบร้อย ฉันจะพาเธอไปตรอกไดแอกอนและส่งเธอขึ้นรถด่วนฮอกวอร์ตส์ 

ป.ล.ฉันจะไปรับเธอวันพรุ่งนี้ สิบโมง

รัก                         

เท้าปุย                

  ผมรีบเก็บกระเป๋า ตื่นเต้นเหมือนเด็กเกรดสองที่กำลังจะไปทัศนะศึกษากับโรงเรียน หยิบรายการของที่ต้องใช้ในปีเจ็ดยัดใส่เป้ และรีบวิ่งไปบอกลุงกับป้าว่าจะไปอยู่กับพ่อทูนหัวตลอดฤดูร้อน

 'เยส! ปีนี้จะเป็นปีที่เยี่ยมยอดที่สุด ต้องไปบอกป้าเพ็ททูเนียก่อน!'

ขณะที่ผมกำลังดันประตูออกไปมันก็ไปติดพุงอ้วนๆที่เต็มไปด้วยไขมันของลุงเวอร์นอน 

ลุงมาดักรอผมอยู่หน้าประตูห้องซะแล้ว..

“จะรีบไปไหน ไอ้แสบ” ลุงมองมาทางผมแล้วชะโงกเพื่อให้เห็นในห้องเขาคิดว่าผมอาจจะเลี้ยงมังกรหรือสัตว์ประหลาดแบบที่พวกพ่อมดในหนังสือเขาเลี้ยงกัน

'มักเกิ้ลนี่คิดอะไรได้แปลกดีแฮะ'

“เอ่อ คือว่าผมจะต้อง-”

“ฉันรู้ว่าแกจะไปไหน เพราะพ่อทูนหัวของแกโทรมาบอกฉันแล้ว แต่ฉันยังขอย้ำอีกรอบว่าพ่อทูนหัวฆาตกรบ้าเลือดของแกจะต้องอยู่ให้ห่างจากดัดลี่ย์ เพราะฉันไม่อยากให้ดัดลี่ย์กลายเป็นพวกเดียวกับแก หรือ พ่อทูนหัวบ้าเลือดนั่น”

   ลุงพูดจบแล้วเดินจากไป  ทั้งๆที่ผมอยากจะตะโกนออกไปว่า ซิเรียสโดนใส่ร้ายและไม่ได้เป็นฆาตกรอย่างที่ลุงคิด แต่ผมก็ไม่ได้ทำ 

   ตำราเล่มเก่าที่เคยเรียนถูกเปิดขึ้นอีกครั้งเพื่อทบทวนความรู้ก่อนจะไปฮอกวอตส์ สูตรปรุงยาสามร้อยหน้าตอนปีหกเป็นวิชาเดียวที่ผมไม่อยากจะแตะต้อง เพียงสัมผัสกับหน้าปกเสียงเกรี้ยวกราดของศาสตราจารย์สเนปตอนที่เชมัสทำหม้อปรุงยาแตกก็กลับมาอีกครั้ง

   ด้วยความคิดเหล่านี้ผมจึงเปลี่ยนจากการอ่านหนังสือเป็นการหยิบไม้กายสิทธิ์มาโบกเล่นแก้เซ็งแทน เช่น การเสกดินสอให้เป็นกระรอก

   บ่ายวันนั้นผมลงเอยด้วยการโทรศัพท์หารอน (รอนใช้โทรศัพท์เป็นแล้ว แต่เขายังสับสนกับเครื่องคิดเลขและรีโมทโทรทัศน์อยู่)

"รอน"

(หวัดดี แฮร์รี่)

"นายว่างคุยไหม?" ผมมักเดินไปรอบๆห้องเพื่อลดอาการตื่นเต้น

(ว่างสิ เฮ้ทุกคน! แฮร์รี่โทรมา!) 

เสียงเอะอะดังมาจากปลายสาย ทั้งเฟร็ด จอร์จ จินนี่ นายและนางวีสลี่ย์ที่พยายามแย่งกันพูดกับผม

"ซีเรียสจะพาฉันไปอยู่ด้วยพรุ่งนี้"

(โคตรเจ๋ง นายจะได้อยู่แบบพ่อมดเสียที)

เสียงเฟร็ดกับจอร์จก่อกวนรอนอีกแล้ว

"นายคงยุ่งมากไว้ฉันจะโทรไปใหม่นะ"

(ได้เลยแฮร์รี่ เป็นความคิดที่ดีมาก)

ผมสาบานได้เลยว่าผมได้ยินฝาแฝดกำลังร่ายคำแช่งทำให้โทรศัพท์ติดอยู่กับมือของรอน

   จะว่าไปพวกวีสลีย์ก็เคยชวนผมเข้าไปอยู่ช่วงปิดเทอมเหมือนกันแต่การที่มีเด็กวัยรุ่นสี่คนอยู่ในบ้านเดียวกันมันวุ่นวายมากๆ แถมด้วยการที่เฟร็ดกับจอร์จจะหาสารพัดวิธีมาแกล้งทุกคนอีก 

สุดท้ายแล้วผมนอนอยู่บนเตียงให้หลับไปโดยมีขนมปังห้าแผ่นเป็นอาหารมื้อเย็น

   วันพรุ่งนี้ซีเรียสคงจะพาไปเที่ยว หาอะไรแปลกๆกิน สนุกกันตามประสาพ่อและลูกชาย จากนั้นก็เล่นเกมส์ในห้างหรือกลับมาตบท้ายด้วยการดื่มบัตเตอร์เบียร์ที่บ้าน เที่ยวด้วยกันทุกวัน สิ้นสุดปิดเทอมแสนวิเศษคือไปซื้อหนังสือ ผ้าคลุม และอุปกรณ์ควิดดิชที่ตรอกไดแอกอน 

   คิดถึงบาตี้บอตต์ กบช็อกโกแลต เค้กหม้อใหญ่และพายฟักทอง ผมหลับไปท่ามกลางความมืด แล้วเริ่มฝันอีก ครั้งนี้ก็ยังเป็นทางที่มองไม่เห็นอะไรเลยแต่ผมยังเดินต่อไปจับมือของใครสักคน และเดินไปสิ้นสุดที่กำแพงสูงตระหง่านเหมือนที่เคยฝันอยู่ทุกคืน แต่ครั้งนี้ีมีเสียงกรีดร้องของชายปริศนาด้วย

TBC.

Writer's talk

   ตอนแรกก็ได้จบลงแล้ว รีดเดอร์ทั้งหลายชอบกันไหมเอ่ย? คอมเมนต์ให้กำลังใจกันและฝากติดตามกันด้วยนะ

Twitter-  

Nathan Wong (@NathanWong1998)

https://twitter.com/NathanWong1998