ข้าหนีทุกสิ่งทุกอย่างมาที่มิดการ์ด ท่ามกลางความหนาวเย็นของหิมะสำหรับพวกมนุษย์ ใช่ว่าข้าจะรู้สึกหนาวเย็น อันที่จริงแล้วข้าเป็นลูกของยักษ์น้ำแข็งหรือเล่าย่อๆก็คือข้าถูกเก็บมาเลี้ยงโดยโอดิน กษัตริย์แห่งแอสการ์ด ผู้ซึ่งหยิ่งในศักดิ์ศรี และเคยหมายปกครองทั้งโยทันฮาล์มและแอสการ์ด ข้าถูกเลี้ยงมากับธอร์ บุตรแห่งโอดิน พี่ชายจอมปลอม โดยโอดินเคยพูดไว้ครั้งหนึ่งว่าเราคนใดคนหนึ่งจะต้องเป็นกษัตริย์ปกครองแอสการ์ด แต่ราชากลับยกให้ธอร์ ตามประสงค์ไว้แต่แรก เหตุใดชายผู้หุนหันพลันแล่น ใจร้อน โง่เง่า กลับเป็นที่ยกย่องยอมรับของประชาชน แทนที่จะเป็นผู้ที่ฉลาดและสุขุมอย่างข้า มีแต่ท่านแม่ พระชายาของโอดินเท่านั้นที่อยู่กับข้าและพูดคุยกับข้าอีกคนนอกจากธอร์ นางเป็นคนที่ข้าห่วงใยที่สุด แม้จะไม่มีความเกี่ยวข้องทางสายเลือดใดๆ
ตามทางเดินที่เงียบสงบยามราตรี ผู้คนเดินผ่านกันไปมาตามท้องถนน ความวุ่นวายในแบบของพวกมิดการ์ด เจ้าพวกนี้ไม่มีทางรู้หรอกว่าชีวิตที่มีอยู่นั้นช่างสั้นยิ่งนัก พวกเขาจะเคยรู้หรือไม่ว่าโลกเกือบจะถึงกาลอวสานมากี่รอบต่อกี่รอบ แต่รอบล่าสุดนี้ข้าสูญเสียตัวตนของข้าไป ตอนที่ธอร์เดินเข้ามาในคุกแล้วบอกว่าท่านแม่สิ้นแล้ว ข้าล้มทั้งยืน ร้องไห้อยู่นาน ข้าสร้างภาพตัวข้าเองโมโหปาข้าวของเพื่อกลบเกลื่อนความเศร้า แต่ธอร์รู้ทัน เจ้าโคถึกบอกให้ข้าเลิกสร้างภาพเสีย ข้าเลิกใช้เวทมนตร์ทันที นั่งทรุดลงกับพื้นไม่พูดจาสิ่งใด แต่ทั้งเจ้าพี่ชายโง่เง่าและท่านแม่ต่างก็รักข้า ต่างจากโอดินที่สั่งขังข้าในคุกนักโทษ เขาไม่เคยนึกว่าข้าเป็นลูกแม้แต่น้อย ทั้งหลังจากที่สั่งขัง ไม่เคยมาแวะถามข่าวคราวอีกเลย
ตอนนี้ข้าสร้างนิมิตรภาพขึ้นกลางสะพานข้ามแม่น้ำที่ปลอดจากสายตามนุษย์ ท่านแม่ในชุดสีฟ้าตัวโปรดเดินเข้ามาหาข้า ข้าหวังเพียงสัมผัสนาง แต่นางเป็นแค่ภาพลวงตา
"เจ้าควรยิ้ม โลกิ"ท่านแม่เดินเข้ามาใกล้พร้อมกับลูบผมข้า แต่ไม่เป็นผล
"เหตุใดข้าควรยิ้มในเมื่อข้าเสียท่านไป"
"เรามิได้มีชีวิตอยู่อย่างอมตะ ลูกรัก เราตายได้ เจ้าเองก็เช่นกัน"
"ข้าหวังให้ท่านยังมีชีวิตอยู่" ข้าตอบ
"เราไม่ต่างจากมนุษย์ ความตายคือจุดจบของทุกชีวิต" ภาพนิมิตรท่านแม่พยายามจับมือข้า แต่ก็ไม่สามารถสัมผัสกันได้ นางค่อยๆจางหายไปเหลือเพียงข้ายืนอยู่ผู้เดียวกลางสะพาน เกล็ดหิมะจับอยู่โดยรอบ
ข้าลองนึกย้อนตอนที่ข้าปลอมเป็นโอดินนั่งบนบัลลังก์พูดกับธอร์เรื่องยกบัลลังก์กษัตริย์ให้ ธอร์ไม่เคยอยากได้แม้แต่นิด ซ้ำยังพูดอีกว่าข้านั้นยังเหมาะกับการปกครองเสียมากกว่า อาจจะมีเหตุผลที่ธอร์ไม่อยากเป็นกษัตริย์ เพราะหลงรักมนุษย์ ทั้งที่ข้าอยากได้บัลลังก์กลับไม่มีสิทธิ์ ส่วนคนที่ถูกมอบให้กลับปฏิเสธ ข้าเข้าใจการปกครองและสงครามมากกว่าผู้ใด ทั้งยังรู้เวทย์มนตร์และการต่อสู้ โอดินก็ไม่เคยให้ความสนใจ ข้าจะทำให้โอดินรู้ว่าเขาควรยกบัลลังก์ให้ข้าเป็นผู้ปกครองอย่างแท้จริง
จู่ๆข้าก็สัมผัสได้ถึงพลังในบริเวณโดยรอบที่เพิ่มขึ้น ใครสักคนที่กำลังยืนอยู่ข้างหลัง ร่างสูงใหญ่กว่ามนุษย์ปกติ กลิ่นที่แตกต่างออกไป มองเห็นฟ้าผ่าห่างออกไปไม่ไกลจากสะพานที่ยืนอยู่ ข้ารู้ทันทีว่าเขาคือใคร ข้าหันกลับมาทางสะพาน หลังพิงกับราวจับที่มีเกล็ดหอมะ พี่ชายจอมงี่เง่ากำลังยืนอยู่ตรงหน้า
"โลกิ" ธอร์พูดขึ้น
"กลับบ้านกันเถิด น้องข้า"
จบ
ฟิคสั้นโลกิมาแล้วจ้า คลิก
