คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter I ----100%------
chapterI
เด็กสาวคนหนึ่งได้ประสบกับเหตุการประหลาดที่ว่ามีวิญญาณตามตัวตั้งแต่เธอย้ายบ้านมาบ้านหลังใหม่ซึ่งซื้อต่อมาจากเพื่อนบ้านเก่าที่พึ่งเสียชีวิตไปทุกคืนที่บ้านหลังนี้ในห้องนอนของเด็กหญิงจะมีเสียงกรี๊ดอย่างทรมาณออกมาจากเงาสีดำประหลาดที่อยู่ในห้องของเธอ
2 สิงหา 20XX
ฉันว่าช่วงนี้ชักแปลกๆแหละฉันไม่ได้คิดไปเองนะ..แต่เหมือนกับว่ามีใครคอยดึงผ้าห่มเวลากลางคืนที่ฉันนอน อืม...จะว่าพี่แกล้งก็ไม่ใช่เพราะว่าเวลานอนฉันล็อกห้องตลอด โอเคๆยังมีเรื่องที่ฉันยังไม่ได้บอกพวกคุณคือเมื่อเดือนที่แล้วฉันพึ่งย้ายบ้านมาจากมิดเดิลฟาร์ดย้ายมาที่นิวยอร์ก แต่เหตุการณ์นี้เกิดหลังจากที่ฉันย้ายมาที่นี่สองสามวัน มันเหมือนมีเงาอะไรสักอย่างตามหลังฉันอยู่ตลอดเวลา แต่พอหันไปก็ไม่มีอะไรอยู่ข้างหลังเลย และเหมือนขณะนี้ซึ่งฉันกำลังจะเดินไปที่ห้องธุรการของโรงเรียน ขณะนี้โรงเรียนเงียบเพราะไม่มีคนแล้ว และมันก็ยังรู้สึกเหมือนเดิมนั่นคือมีเงาดำๆตามมานั่นเองฉันรู้สึกเย็นวาบทั้งกระดูกสันหลังจึงหันไปทางผนังและพบว่าเงานั่นกำลังคืบคลานมาเรื่อยๆ... มันใหญ่ขึ้นใหญ่ขึ้น ฉันพบว่ามีน้ำอะไรสักอย่างหยดลงมาที่แขนฉันเมื่อฉันสัมผัสมันและเอามาแตะปลายลิ้นทำให้ฉันพบว่ามันมีกลิ่นคาวนั่นทำให้ฉันรู้ได้ว่าน้ำที่หยดลงบนแขนฉันนั้นคือ...เลือด ใจของฉันได้ตกไปที่ตาตุ่มหน้าเริ่มซีดเรื่อยๆเมื่อฉันหันหน้ามองไปทางระเบียงก็เห็นเงาสีดำมันกำลังเอาเคียวด้ามยาวแทงฉัน มันกรีดเคียวที่อยู่ในมือของมันลงบนหลังของฉันช้าๆ เลือดของฉันทำให้กลิ่นคาวคละคลุ้งไปทั่ว
เงาดำนั่นมันชัดขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆ
“คริส คริสเทิล!! ตื่นได้แล้วนะลูก ลูกควรไปโรงเรียนได้แล้ว”เกิดอะไรขึ้นแล้วนี่ฉันไม่ได้อยู่ที่ห้องธุรการหรอเนี่ย ฝันร้ายอีกแล้วหรอ อ้าว!?! แล้วผ้าห่มฉันหายไปไหนอีกแล้วเนี่ย โอ้ย เป็นอย่างนี้มาเป็นเดือนแล้วนะ ทั้งๆที่ฉันไม่ได้นอนดิ้นสักหน่อย ฉันลงไปเก็บผ้าห่มที่พื้นและหยิบผ้าขนหนูไปอาบน้ำทันที ...
พนันได้ว่าหลังจากฉันอาบน้ำเสร็จแล้วฉันก็ออกมาจากบ้านและกำลังเดินไปโรงเรียนและมันก็รู้สึกอย่างเดิมๆอีกเช่นเคยนั่นคือมีเงาดำคอยตามหลังฉันอยู่ตลอดทาง โอเคๆ ฉันยอมรับก็ได้ว่าฉันกลัวสิ่งพวกนี้ก็เลยไม่กล้าหันไปดูแต่ใครจะไปรู้ล่ะว่าการที่ฉันไม่หันเนี่ยจะทำให้เงาดำพวกนี้คอยตามหลอกหลอนฉันอยู่ตลอดเวลา นั่นมันเลยทำให้ฉันยิ่งกลัวมันเข้าไปใหญ่
หลังจากที่ฉันแวะซื้อของในมินิมาร์ทได้ไม่นานฉันก็รีบบึ่งตรงมาโรงเรียนทันทีและรีบไปที่ล็อกเกอร์ของตัวเองเพราะฉันเอาช็อกโกแล็ตไว้ในนั้น
“ไงคริส”เคเนลท์นายจอมเห่ยประจำห้องทักฉัน แต่แน่นอนเมื่อเขามาเป็นเพื่อนฉันแล้วไอฉายาสุดเห่ยนั่นก็เป็นแค่เพียงภาพลวงตาเท่านั้นแหละ
“ไงเคน”ฉันทักตอบพร้อมกับหยิบหนังสือเก็บเข้าไปในล็อกเกอร์ และหยิบช็อกโกแล็ตออกมาแท่งหนึ่ง
“เป็นไงบ้างล่ะข่าวของเธอ”เคเนลท์ถามฉัน พวกคุณคงยังไม่รู้สินะว่าฉันเป็นเหมือนกับปาปารัสซี่ในโรงเรียนเลยล่ะแต่แน่นอนว่าใครจะไปเอ๊ะใจกับยัยที่กินหนังสือเป็นอาหารว่างอย่างฉันกัน แม้หลายคนจะพยายามตามหาฉันที่เป็นคนถ่ายรูปต่างๆก็ตาม
“ก็ดีล่ะแต่ว่าฉันยังหาต้นเหตุไม่เจอเลยอ่ะ”อ้อ! และที่ฉันยังไม่บอกพวกคุณคือฉันไม่ได้เป็นปาปารัสซี่ที่คอยแต่ถ่ายรูปคนทั่วไปหรอกนะแต่ฉันเป็นคนที่ถ่ายรูปคนที่ทำไม่ดีหรือรังเกคนอื่นประจานความชั่วต่างหากและเมื่อเหล่าอาจารย์รู้เรื่องพวกนี้จึงให้ฉันเป็นคนสืบเรื่องต่างๆที่แย่ๆที่เกิดขึ้นในโรงเรียนและนำมาบอกอาจารย์ซะ
หลังจากที่ฉันคุยกับเคนประมาณ2-3ประโยคฉันก็แยกตัวเพื่อไปกินข้าวเช้าที่โรงอาหารของโรงเรียน
[มิสคริสเทิล และมิสเตอร์ไดเลน กรุณามาพบคณะอาจารย์ที่ห้องธุรการด้วยค่ะ!!] ...ลาก่อนอาหารเช้าของฉันสงสัยอาจารย์พวกนั้นต้องมีเรื่องให้ฉันช่วยแหงถึงขนาดประกาศชื่ออกไมค์ซะขนาดนั้น พนันได้เลยว่าอาทิตย์นี้ฉันต้องไม่มีเวลาว่างแหงแก๋ หลังจากที่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยฉันก็เดินที่ห้องธุรการทันที
“นั่งก่อนสิมิสคริสเทิล รอสักครู่นะเพราะเราขาดคนไปอีกคน”เสียงของมิสโพนาเอ่ยระหว่างที่หล่อนกำลังเก็บเอกสารต่างๆลงไปในตู้เก็บเอกสาร
พลั่ก!!
“สวัสดีครับมิสขออภัยที่ต้องให้รอ”เสียงหนึงดังขึ้นระหว่างที่ฉันนั่งรอ
“ไม่เป็นไรเชิญนั่งก่อนสิ”มิสกล่าวพร้อมกับมานั่งบนเก้าอี้ประจำตัวของเธอ
“ขอบคุณครับ”อันที่จริงแล้วฉันก็พยายามแอบมองหน้าของคนข้างๆนะก็เลยเหล่ไปเพราะไม่กล้ามองตรงก่อนจะพบว่าเขาหน้าตาดีมากและที่หูของเขามีเหล็กสีเงินเล็กอยู่ด้วย
“งานที่ครุจะให้พวกเธอทำก็คือการสังเกตพวกที่แอบมีเพศสัมพันธ์ในโรงเรียนและพวกที่ค้ายาเสพติด” นั่นไงว่าแล้วมีงานให้อีกเช่นเคย แต่เมื่อกี้มิสว่างานอะไรนะไม่ค่อยได้ยินเลย
“ขอโทษนะคะมิส มิสต้องการให้พวกเราทำงานอะไรนะคะ”ฉันถามออกไปอีกครั้งด้วยความสงสัย
“ตรวจจับพวกที่มีเพศสันพันธ์ในโรงเรียนและพวกค้ายาเสพติดจ๊ะ”O0o เพศสัมพันธ์ เพศสัมพันธ์ เพศสัมพันธ์ธธธธธธธธธธธธธธธธ ชายข้างๆยิ้มเจ้าเล่ห์และถามออกไปว่า
“แล้วผมจะได้อะไรตอบแทนครับมิส...”
“แน่นอนจ๊ะ ฉันพวกเธอจะได้ไปเลยเอวิชาสังคมและประวัติศาสตร์”มิสกล่าวพลางยิ้มหวาน
“อ้อ ครูยังไม่ได้แนะนำตัวพวกเธอกันเลยสินะ คริสจ๊ะ นี่ไดเลน...ส่วนไดฟ์ นี่คริสเทิลจ๊ะ”ฉันหันไปข้างๆและพูดว่า
“ไฮ ไดฟ์ (ยิ้มและเหงื่อตกสุดๆ)”โหเขาดูดิมากเหมือนประติมากรรมชั้นดีนั่นที่ระบุไว้ในหนังสือประวัติศาสตร์เลยอ่ะ ทั้งดวงตาสีน้ำตาลอ่อนนั่น ผมสีน้ำตาลอ่อน และหน้าที่ไม่มีแม้แต่ร่องรูขุมขน ผิวขาวตัดกับเสื้อโปโลสีดำกางเกงยีนส์ขาเดฟและรองเท้าบูธสีน้ำตาลออ่นนั่น
“ยินดีที่ได้รู้จักนะคริส^^” อึ้ง อึ้ง และอึ้ง*-*โหเทพบุตรลงมาเกิด
“ทั้งสองคนจ๊ะครูอยากบอกว่างานองชิ้นนี้กำหนดส่งเดือนหน้านะ…เอาล่ะพวกเธอสองคนออกไปได้แล้วล่ะจะยังไงครูก้ขอบคุรเธอทั้งสองคนมากนะ ที่อุตส่าห์สละเวลามา แล้วอย่าลืมนะจ๊ะว่างานของเราทุกอย่างมันคือ’ความลับ’”มิสเอ่ย
หลังจากที่ฉันออกมาจากห้องกำลังจะหันเดินไปแต่ก็มีเสียงเรียกซะก่อนทำให้ฉันต้องหยุดชะงักและหันกลับไป
“เธอ...”ไดเลนเรียกฉันพลางเดินเข้ามาหา
“อะไรหรอ”ฉันถามกลับไป ฉันว่าฉันเข้าใจแล้วล่ะว่าทำไมเขาถึงไม่ฮอตเลย เพราะว่าเขาใส่แว่นตาและถอดต้มหูนั่นออกไงล่ะซึ่งมันทำให้เขากลายเป็นเด็กเนริ์ดที่กินหนังสือเป็นอาหารหลักไปเลย ซึ่งขัดกับลุคจริงๆของเขาสุดๆ
คิดว่านายใหญ่มาจากไหนให้ฉันย้ายห้องนอน นายนั่นแหละที่ต้องย้ายห้องนอน วู้ไร้สาระ
ตกดึก
“เอาชีวิตของแกมา เอามันมา... เอามันมาให้ฉัน”เสียงหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับร่างที่โชคเลือด บนหัวมีรอยของของแข็งกระแทกจนเลือดออก แขนสีซีดเลอะสะเก็ดเลือดที่กำลังทำหน้าที่เลื่อนมาที่เท้าฉันช้าๆแขนอีกข้างหนึ่งจะหลุดแหล่ไม่หลุดแหล่กำลังทำหน้าที่ดันพื้นและคลานเข้ามาเรื่อยๆ เลือดไหลตามพื้นที่ถูกไถกลิ่นคาวคละคลุ้งไปทั่ว ร่างนั้นกำลังเข้ามาใกล้ฉัน มันกำลังคลานมาหาฉันแม้ฉันจะวิ่งหนีแค่ไหนมันก็ยังตามมาพร้อมเสียงหลอนๆที่บอกว่า”เอาชีวิตของแกมา เอามันมา... เอามันมาให้ฉัน”อยู่ดีๆรอบตัวฉันก็มืดเหมือนถูกดับไฟ และพอรอบตัวของฉันสว่างอีกครั้งราวกับมีคนเปิดสวิชไฟมันทำให้ฉันได้เห็นร่างนั้นมันมาเกาะขาของฉันและพยามตะกายขึ้นมาบนตัวฉัน มือที่เลอะเลือดและเน่านิ้วบางนิ้วหลุดไปแล้วมือนั้นพยายามเอื้อมมาบีบคอฉันและเมื่อมันเงยหน้าขึ้นมาทำให้ฉันเห็นหน้าที่โชคเลือดมีเลือดไหลออกจากตา พร้องดวงตาที่เบิกโพลง ตรงปลายจมูกมีกระดูกโพล่อออกมาราวกับว่าเนื้อที่ห่ออุ้มตรนั้นได้หลุดไปแล้ว รอบริมฝีปากคล้ายกับถูกเฉือน หยดเลือดไหลมาทีละหยดไหลมาตามใบหน้าของฉันนิ้วมือของฉันสั่นระริกไม่อาจห้ามมันได้ มือนั้นมาบีบคอฉันจนหายใจไม่ออกและหยิบมีดออกมา นั่นทำให้ฉันกรีดร้อง“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด”
“กรีดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด แฮกๆๆ ช่วยด้วย ช่วยด้วย!!!!”
พลั่ก!!
“คริส คริส!! เกิดอะไรขึ้นจ๊ะ ไม่มีอะไรแล้วนะลูก”แม่เข้ามาพลางกอดปลอบและลูบหัวฉันเบาๆ
“แม่คะหนูฝันร้าย หนูจะทำยังไงดี”
“ไม่มีอะไรแล้วนะลูกมันก็แค่ฝันร้าย”
หลังจากที่แม่ปลอบฉันแม่ก็เปิดประตุออกไป เอาเถอะยังฉันก็ขอให้มันไม่มีอะไรก็แล้วกันไม่ใช่ฝันร้ายที่ตามหลอกหลอนแบบนี้...
8.30am
จากเมื่อคืนที่เจอฝันร้ายทำให้ฉันนอนไม่หลับมันจึงส่งผลกระทบต่อตาของฉันซึ่งมันบวมมากและใต้ตายังคล้ำอีกต่างหาก ถ้าฉันตัวสีขาวบางคนต้องคิดว่าฉันเป็นหมีแพนด้าเทือกๆนั่นแล้วแน่ๆ เฮ้อ..ช่างเถอะฉันว่ามันเป็นความคิดที่ไร้สาระชะมัด เอาเวลาไปปฎิบัติภารกิจอะไรนั่นดีกว่า เอ้...ว่าแต่แว่นฉันหายไปไหนน้าถ้าหายล่ะตายแน่ๆเพราะแว่นเนี่ยแหละที่เป็นอาวุธพลางตัวที่ทำให้ฉันไม่ดูน่าสงสัยยังไงล่ะ จะว่าไปแล้วถ้าคิดยอนกลับไปเมื่อวานที่นายไดลงไดเลนนั่นเตือนมันก็น่าคิดยู่นะ แต่ตอนนั้นใครจะไปรู้เล่า เอาเถอะๆเดี๋ยวค่อยไปถามนายนั่นอีกทีก็แล้วกัน
หลังจากที่ฉันจัดการธุระเสร็จฉันก็เดินมาโรงเรียนอย่างเช่นเคย และก็ยังรู้สึกเดิมๆคือมีเงาดำตามหลังนั่นเอง
จะว่าไปแล้วการที่มีเงาตามหลังนี่มันก็ชินไปซะละแต่ก็ยังไม่หายกลัวอยู่ดีฉันว่าเรื่องนี้มันต้องมีสาเหตุแน่ๆที่ทุก วันมีเงาตามหลังฉันแบบนี้ และคนที่ฉันจะต้องไปหาเพื่อปรึกษาคือ...ปิ๊งป่อง แน่นอนว่าต้องเป็นนายไดเลน แต่ว่านายนั่นอยู่ที่ไหนกันนะอืม...ระหว่างที่ฉันคิดอะไรเรื่อยเปื่อยและเดินไปอย่างไร้จุดหมายก็ดันไปชนแผงอกคนบางคนเข้า
“อ้าวคริส...สวัสดี”อ้อไดเลนนี่เอง...ไดเลลน!! นี่นายไดเลนหรอ
“เอ่อ..สวัสดี ไดเลนคือว่าฉันมีเรื่องให้นายช่วยน่ะ ได้มั้ย”ฉันขอร้องพลางทำหน้าให้ดูน่าสงสาร
“อืม..ก็ได้”
“จริงหรอ”
แต่ตอนนี้ฉันไม่ว่างน่ะงั้นเย็นนี้เจอกันที่ร้านกาแฟข้างๆโรงเรียนแล้วกันนะ”เขาบอกและเดินจากไป(จริงๆแล้วเขาแอบขยิบตาให้ด้วยแต่ขยิบไม่ได้เพราะมันติดแว่นตาที่เขาใส่)
“คริส”เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหลังฉันและเมื่อหันไปก็พบว่าเป็นเคเนลท์นั่นเอง
“มีไรหรอเคน”
“พอดีว่าเค้าเรียกรวมตัวสมาชิกชมรมน่ะ”อ๋อ เรียกรวมตัวฉันคงยังไม่ได้บอกพวกคุณสินะว่าฉันนะอยู่ชมรมรักหนอนหนังสือที่เราอยู่ชมรมนี้กันก้เพราะว่ามันจะสามารถปิดบังตัวจริงของเราได้แนบเนียนขึ้น และยังสามารถติดต่อกับพวกอาจารย์ได้ง่ายขึ้นไงล่ะ เพราะอาจารย์ส่วนใหญ่มักจะอยู่ในที่ ที่มีหนังสือ ไงล่ะ
“คริส คริส คริสเทิล!!”
“อะ ...อะไรหรอ”ฉันถามพลางหันไป
“นี่เธอคงไม่ได้ฟังที่ฉันพูดเลยนะ ยัยเบื๊อกฉันถามว่าเธอจะไปชมรมกับฉันเลยหรือเปล่า”เคเนลท์ว่าพร้อมเขกฉันเบาๆ
“อื้อไปด้วยกันเลยก็ได้ แล้วแว่นนายล่ะเคน”ฉันลืมบอกพวกคุณไปว่าพวกเราพอใส่แว่นแล้วจะกลายเป็นเด้กเนริ์ดไปเลยล่ะซึ่งมันต่างจากคอนเราไม่ได้ใส่แว่น ถ้าเคเนลท์กับฉันเลิกใส่แว่นเมื่อไหร่ล่ะก็หลายๆคนต้องเหลียวมองทีเดียว
“เออนั่นดิ ลืมไปเลยเดี่ยวฉันหาก่อน”เคเนลท์บอกพลางค้นหาแว่นตาในกระเป๋า
“เจอมั้ยๆ”ฉันถามพลางช่วยหาแว่นในกระเป๋า
“ไม่มีอ่ะ สงสัยอยู่ในล็อกเกอร์ งั้นเดี๋ยวฉันไปเอาก่อนนะเธอเดินไปก่อนละกัน”
“อือๆ รีบตามาเร็วๆละกันนะ”ฉันบอกและหันกลับเดินออกไป
{เอาชีวิตแกมา เอามันมา เอามันมาให้ฉัน} ฉันว่าฉันไม่ได้หูฟาดนะทำไมเสียงมันเหมือนกับเสียงผีที่ตามหลอกหลอนในฝันร้ายนั่นเลยล่ะ ช่างเถอะฉันคงจะหลอนไปเองล่ะ ยังไงซะมันก็คงไม่มีวันเป็นจริงหรอกเมื่อฉันคิดได้ดังนั้นจึงเดินต่อไป
3.50pm
ตอนนี้ฉันอยู่ที่ร้านกาแฟข้างๆโรงเรียนตามที่นายนั่นบอกแล้วแต่ทำไมนายนั่นยังไม่มาาอีกนะ ช้าจริงๆเลย เฮ้อ...
คิดแลวเครียดจริงๆเลยเมื่อไหร่ไอเงาดำนี่จะหายไปสักทีเนี่ยลำพังมตามแค่เนี้ยก็น่ากลัวแล้ว แล้วยังมาเข้าฝันอีก ขั้นไม่พอยังตามมาหลอนอีก มันมีอะไรกับฉันนักหนารึงายยยยยยยยย
{เอาชีวิตแกมา…เอามันมา...เอามันมาให้ฉัน}คิดไม่ทันขาดคำเสียงนี้อีกแล้วนี่ฉันหลอนอีกแล้วหรอเนี่ย ฉันคิดพลางตบหน้าตัวเองแรงๆหลายๆครั้งเพื่อเรียกสติที่หายไปให้กลับมา
“นี่...ฉันไม่มีเวลามานั่งดูคนตบหน้าตัวเองหรอกนะ”ไดเลนพูดด้วยน้ำเสียงกวนประสาท ให้ตายสิเขาเท่ห์ชะมัด
“นั่งก่อนสิ..นายจะดื่มอะไรมั้ย”ฉันถาม
“เอากาแฟร้อนก้ได้”
“พี่คะ! เอากาแฟร้อนหนึ่งที่และโกโก้เย็นหนึ่งที่ค่ะ”ฉันเรียกพนักงานและสั่งออร์เดอรืไป
“เธอมีอะไรจพูดรึเปล่า”
“คือว่าฉันมีเรื่องอยากให้นายช่วยน่ะ”
“เรื่องอะไร”
“คือว่าตอนที่นายเตือนให้ฉันย้ายห้องนอน นายรู้ใช่มั้ยว่ามีบางอย่างตามหลังฉันอยู่”
“อือ”เขาพยักหน้าตอบและเท้าคางกับโต๊ะ
“กาแฟมาแล้วค่า”พนักงานพุดพร้อมวางเครื่องดื่มที่สั่งไว้บนโต๊ะ
“ขอบคุณค่ะ...”ฉันหันไปขอบคุรพนักงานและหันมาพูดต่อ”ฉันอยากให้นายช่วยไล่เงาดำและก้ฝันร้ายให้ฉันได้มั้ย”ฉันขอร้อง
“แล้วฉันจะได้อะไร...”เขาพูดพลางจิบกาแฟ แหม...อีตานี่ทวงจริงๆจะช่วยคนอื่นโดดยไม่มีค่าตอบแทนได้ไหมยะ แล้วฉันจะให้อะไรดีหว่า ช่างมันเถอะงั้นตอบๆไปก่อนละกัน
“อะไรก็ได้ที่นายต้องการ”ฉันตอบแบบไม่ทันคิด
“อืม..งั้น ขอมัดจำไว้ก่อนละกัน”อยู่ดีๆพอเค้าพูดจบก็ก้มลงมาหอมแก้มฉันเฉยเลย แล้วก้เดินอออกไปทิ้งไว้แต่ธนบัตรค่ากาแฟกับเบอร์โทรศัพท์ของเขา อะไรเนี่ยหอมแก้วแล้วยังทิ้งเบอร์ไว้ให้อีกหรอแล้วต่อไปฉันจะไปพบเขาได้ไหมเนี่ยอายจัง>///<
กลางคืน
โอ้ย...ทำไมฉันนอนไม่หลับเลยนะแล้วนี้กลิ่นอะไรเน่าๆเนี่ย ทำไมกลิ่นมันคละคลุ้งไปทั่งห้องเลยละ โอ้ย...ทำไมมันเหม็นอย่างนี้เนี่ยแล้วจมมูกฉันจะเน่ามั้ย
กึกๆๆๆ เฮ้ยทำไมเตียงมันสั่นล่ะ จะชะโงกหน้าลงไปดุดีไหมเนี่ยไม่กล้าอ่ะ คลุมโปงดีกว่า
ผ่านไปห้านาที
โอ้ย...เหม็นหลอน ทำไมมันสั่นอย่างนี้ อะไรหนักหนากัน กี่โมงแล้วเนี่ย...ตีสาม ! ที่พึ่งตีสามเองหรอแลวฉันจะอยู่ยังไง TOT ต้องหลับ...ต้องหลับ...ต้องหลับ...ต้องหลับ โอ้ยหลับไม่ได้ทำยังไงดีเอางี้ดีกว่า ไปนอนกับโฮลเดนดีกว่า
ก๊อกๆๆๆ
“โฮลด์ พี่นอนแล้วหรือยังน่ะฉันขอเข้าไปนอนด้วยได้มั้ย โฮลด์ ”
“มีอะไร ไม่เห็นหรอฉันง่วงอยู่นะ”โฮลเดนบอกพลางขยี้หัวตนเอง
“ฉันขอนอนด้วยสิพี่ ฉันอนไม่หลับอ่ะ”
“เข้ามาห้ามรบกวนปิดประตูด้วย”โฮเดนบอกพร้อมกับล้มตัวลงนอน
“แล้วต้องล็อกกลอนรึเปล่าล่ะโฮลด์...โฮลด์”
“…zzZZ”ให้ตายสินี่แหละพี่ชายฉัน...พระเจ้าคะขอให้คืนนี้ท่านคุ้มครองลูกและครอบครัวของลูกเถอะค่ะ...
4สิงหาคม20XX
“บันทึกเกี่ยวกับหมู่เกาะบริเทนมีขึ้นครั้งแรกโดยพ่อค้าชาวกรีกโบราณในศตวรรษที่ 6 ก่อนคริสตกาล พีธีแอสแห่งมาสซิเลีย นักสำรวจชาวกรีกมาเยือนเกาะอังกฤษใน 325 ปีก่อนค.ศ. พลีนีผู้พ่อ นักสำรวจชาวโรมันกล่าวว่าเกาะอังกฤษเป็นแหล่งดีบุกสำคัญ ทาซิตุสชาวโรมันเป็นคนแรกที่กล่าวถึงชาวบริตัน ทีอาศัยบนหมู่เกาะบริเตน ว่าไม่มีความแตกต่างกับชาวโกล ในฝรั่งเศส ในด้านรูปร่างหน้าตาขนาดร่างกาย...”
อ๋อย...ทำไมวิชาของมิสอลิซถึงหน้าเบื่อย่างนี้หนังตาจะหลับแล้วเนี่ยยยยยยยยยเมื่อคืนก็นอนไม่หลับวันนี้ก้ต้องมานั่งฟังเสียงบ่น เอ้ย บรยายของมิสอลิซอีก ปวดหัวจังเลยโอ้ย...ปวดหัวๆๆๆ ปวดหัวจังเลยยยยยยยย
“คริส เธอเป็นอะไรรึเปล่าน่ะ ทำหน้าอย่างกับอยากฆ่าตัวตายงั้นแหละ”เคเนลท์ถามฉัน
“เปล่าหรอกเคน...เลกเชอร์ให้ทีสิ”ฉันบอกพร้อมยื่นสมุดให้ จากนั้นก็หลับต่อ....ZZZZZZZZZ
หลังจากชั่วโมงประวัติศาสตร์อังกฤษจบ
“zzzzZZZZZ… อย่าพึ่งยุ่งน่าเคน”ฉันบอกพร้อมปัดมือไปทั่ว
“นี่...ตื่นได้แล้ว เธอ...ตื่นได้แล้ว…ได้ไม่ตื่นใช่มั้ยยยยยย”เสียงใครน่ะน่ารำคาญจริงๆเลยงานการไม่มีทำรึไงไปทำงาน สักพักหนึ่งฉันก็รู้สึกอุ่นที่ริมฝีปากเหมือนมีใครเอาอะไรนุ่มๆมากดทับริมฝีปาก ด้วยความสงสัยฉันจึงลืมตาขึ้นมาแล้วก็พบ...อีตาไดเลน!! อ้ายยยยยย...ใครใช้ให้นายจูบฉันยะ นี่มันจูบแรกในชีวิตฉันเลยนะTOTเอาคืนมาๆๆ
“อ้าวตื่นแล้วหรอ...(ยิ้มจนตาหยี)”
“นาย!….เอาจูบแรกของฉันคืนมาๆๆ”แดดิ้นๆ
“ทำไงได้..ในเมื่อจูบแรกของเธอมันเอาคืนมาไม่ได้:p”แดดิ้นหนักกว่าเก่า
“แง...นายมันพวกลามก หน้าซื่อใจคด ไอหน้าหล่อไม่มีมารยาท ไอ้ ไอ้...”
“อ้าวๆ ด่าเข้าไปเดี๋ยวปั๊ดต่ออีกยกนึงนิ”
“อย่านะ!TXT”
“ไปเร็ว”
“ไปไหน?”
“ไปบ้านเธอไง!”
“บ้านฉัน ไปทำไมอ่ะ”
“อ้าว เธอไม่ได้ให้ฉันช่วยไล่เงาให้หรอ”เออนั่นสิเงา
“งั้นไปเลยสิ ไปไป”
“แล้วบ้านเธออยู่ไหนล่ะ..เดี๋ยวไปด้วยกัน”
บ้านคริสเทิล
หลังจากที่ฉันกลับมาบ้านกับไดเลนด้วยรถเมล์ก็ค่ำพอดีเราเลยเข้ามานอนในห้องฉันเลยเพราะถ้าแม่มาเจอฉันอาจจะโดนเฉ่งก็ได้แต่ก็ไม่แน่ใจว่าระหว่างโดนเฉ่งกับโดนขืนใจ(หรือเต็มใจ)อะไรมันน่ากลัวกว่ากัน
“นายจะอาบน้ำก่อนเลยรึเปล่า” ฉันถามไปพร้อมเตรียมเสื้อผ้าที่จะใส่ในคืนนี้
“อือ”ว่าแล้วเขาก็เข้าไปอาบน้ำทันที
ฉันนั่งรอเขาอยู่บนเตียงให้ตายสิ ผู้ชายอะไรอาบน้ำนานชะมัดสงสัยออกมาคงตัวเปื่อยแล้วมั้งเนี่ย อ่านหนังสือไปพลางๆก่อนดีกว่า...
5นาทีต่อมา
กริ๊ก
เสียงประตูห้องน้ำดังขึ้น พร้อมกับร่างสูงที่เดินออกมาจากห้องน้ำในสภาพ...เอ่อ ไม่อยากอธิบายเลยกลัวเลือดกำเดาพุ่ง เขาไม่มีเสื้อใส่รึไงนะ ถึงออกมาในสภาพผ้าขนหนูผืนเดียวอย่างเงี้ยให้ ตายสิกล้ามเนื้อหน้าท้องนั่น บนตัวของเขายังมีหยดน้ำแกะอยู่ และผมของเขาก็ยังมีน้ำหยดเล็กๆที่แพรงระยิบระยับคล้ายกับเพชรเม็ดงาน ถึงหุ่นเขาจะไม่ดีมากแต่จัดระดับว่าดีเลยล่ะ อ้าย...ถ้าผ้าขนหนูนั่นหลุดขึ้นมาแล้วฉันจะเห็นอะไรบ้างนะ- .-
(นางเอกของเราเข้าข่ายหื่นแล้วค่ะ)
“อ้าวๆ จ้องจนจะทะลุตัวฉันแล้วเนี่ยเป็นไงหุ่นฉันดีมากรึไงมองตาไม่กะพริบเลยนะ”
“อะ...อะไรใครมองนายกัน”ฉันว่าพลางหันหน้าหนี เขาที่กำลังจะเดินมาเลยสดุด ผ้าเช็ดเท้าทำให้เขาล้มลงมาทับตัวฉัน
“กรี๊ดดดด...อื้อออออออออออ อ่อยอันอะไออ้าไอใอ้ใอ้อายอาอูบอันแอบอี้!!”(writer:แปลให้แล้วกันเขาบอกว่าปล่อยฉันนะไอบ้าใครใช้ให้นายมาจูบฉันแบบนี้) อยู่ๆเขาก็ก้มลงมาจูบฉัน ฉันพึ่งรู้นะเนี่ยว่าจูบไม่ใช่แค่แตะปากกัน(ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องแบบนี้นะยะ) เขาถอนจูบออกแล้วพูดว่า
“หุบปากเน่าๆของเธอไปเลยยัยจูบไม่เป็นฉันอุตส่าห์ช่วยไม่ให้แม่เธอเข้ามาเจอนะยังจะกรี๊ดอีก”เออมันก็จริงนี่หว่า
“แต่ทำไมนายไม่ใช้มือแทนล่ะ ทำไมต้องใช้ปากด้วย”
“อยากใช่อ่ะมีไรป่ะ(ยักคิ้วอย่างกวนประสาท)”ชักจะกวนประสาทแล้วนะเฟ้ย
“ไอบ้า จะช่วยอะไรก็รีบช่วยสิเอาฝันร้ายและเงาดำออกไปจากตัวฉันซะ”ฉันบอกพร้อมกับยกมือถุปากไปมา
“แน่ใจหรอว่าเธอกล้าฟังต้นเหตุของฝันร้ายและเงาดำ คิดให้ดีนะแล้วนี่ก็ไม่ใช่ตอนกลางวันซะด้วย หึๆๆ”นายนั่นบอกด้วยน้ำเสียงชวนขนลุก เอาเถอะฉันก็กลัวๆ อยุ่เหมือนกันเดี๋ยวค่อยให้เล่าพรุ่งนี้ก็ได้
“พรุ่งนี้ก้ได้...แล้วนายจะนอนที่ไหนล่ะ”
“นอนบนเตียงก้ได้”ตอบซะไม่เหลือคราบสุภาพบุรุษเลยนะ
“งั้นฉันนอนที่พื้น”ฉันบอกพร้อมหยิบหมอนออกมาใบหนึ่ง
“ไม่ต้อง”
“ทำไมล่ะ”
“นอนกับฉันบนเตียงเนี่ยแหละ”
“อะไรนะ!?! นายจะบ้าหรอ ให้ฉันไปนอนกับนายบนเตียงเนี่ยนะ?”
“เออใช่ฉันมันบ้าแต่งยังไงเธอก้ต้องนอนบนเตียงกับฉันอยู่ดีน่ะแหละ”
“ไม่ฉันไม่นอนกับนายบนเตียงนี่หรอก”
“แล้วแต่เธอแต่ถ้ามีมือโผล่มาดึงขากอย่าร้องละกัน”อะไรนะมือหรอ สยองชะมัด แต่ถ้าไม่นอนพื้นก็ต้องไปนอนบนเตียงเอาเถอะนอนกับเขามันน่าจะดีกว่าโดนผีหลอกล่ะมั้ง
“นอนบนเตียงก็ได้”
“มาสิ”เขาบอกพร้อมตบที่นอนข้างๆเขา โหไอกะล่อนหน้าหล่อหน้าตบจริงๆ ฉันหอบเอาหมอนที่วางบนพื้นและผ้าห่มไปไว้บนเตียง
“นี่! ห้ามนายเกิดเขตหมอนกอดนี่เด็ดขาดนะ ไม่งั้นล่ะก็ ของนายขาดแน่ๆ หึๆๆ”ฉันบอกพร้อมเอาหมอนกอดวางคั่นกลางระหว่างฉันกับเขาเอาไว้ พร้อมกับถือกรรไกรออกมา หน้าเขาซีดไปทีเดียวล่ะ
“ก้ได้ๆ”เขาบอกและยกมือยอมแพ้ และกลับไปนอนเฉยๆ (รึเปล่า)
10 นาทีต่อมา
ฉันรุ้สึกเหมือนมีอะไรสักอย่างยุกยิก แถวหน้าอก ฉันเลยลืมตาขึ้นมา แล้วพบว่ามือไดเลนมันมาวางอยู่แถวๆหน้าอกฉันนนนนนนนน
“นี่ไอบ้า ฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าเกิดเขตหมอนกอดไม่งั้นน้องชายนายขาด! แล้วเอามือนายออกไปเดี๋ยวนี้!!” ฉันหันไปทางนายนั่นพลางหากรรไกร เอ้...แต่กรรไกรมันหายไปไหนหว่า...
“ไม่ไป...หาไอนี่อยู่หรอออออออ”เขาบอกแล้วลากเสียงอย่างกวนประสาท พร้อมชูกรรไกรของฉัน
อ้ายยยย....ไอบ้าเอาคืนมาเดี๋ยวนี้นะ
“นาย! เอากรรไกรนั่นคืนมาเดี่ยวนี้นะ”
“ไม่ให้มีไรมะ แบร่ๆ”กวนประสาทชะมัด
กึกๆๆๆๆ
เสียงอะไรน่ะ หวังว่าคงไม่ใช่ผีนะ ฮือ......พ่อจ๋าแม่จ๋าพระเจ้าขา คถ้มครองลุกกับไอได้เลนด้วนนะคะ
“นะ...นะ...นาย...ดะ...ดะ...ได้...ยิน....สะ...สะ..เสียงนั้นมั้ย”
“ได้ยิน นอนซะแล้วอย่าไปสนใจมันอีก”ไดเลนบอกพร้อมกับกดหัวฉันให้ซุกหน้าอกเขา
เช้าวันต่อมา
อื้อ....ฮ้าว...ง่วงจังเลยนี่กี่โมงแล้วเนี่ย ฉันคิดพร้อมกับเอื้อมไปหยิบนาฬิกาที่อยู่บนหัวเตียงมา สายแล้วหรอเนี่ย ตายแล้วๆๆ ต้องไปอาบน้ำแล้ว เมื่อคิดได้ดังนั้นฉันเลยเดินไปหยิบผ้านหนูพร้อมกับหยิบเสื้อผ้าที่จะใส่ออกมา
กริ๊ก
สาบานได้ว่าส่งที่ฉันเห็นนี้ มันต้องทำให้ตาฉันเป็นตากุ้งยิงแน่นอน พระเจ้าขา....ช่วยหนูด้วย....หนูไม่อยากเป็นตากุ้งยิงตั้งแต่ยังเด้ก
“เฮ้ย เธอ! หันไปเดี๋ยวนี้เลยนะเฟ้ย”ได้เลนบอกพร้อมกับกลับหลังหันโดยเร็วที่สุด
“พ่อขา..แม่ขา...นี่เป็นครั้งแรกที่หนุได้เห็นของผู้ชาย หนูจะไม่เป็นตากุ้งยิงใช่มั้ยคะฮือ...” ฉันร้องไห้
“เฮ้ย..ร้องไห้เลยหรอวะ ออกไปได้แล้ว”ไดเลนบอกฉันจึงลุกออกไปทั้งน้ำตา
2นาที่ถัดมา
“เธอ..จะอาบน้ำใช่มั้ย ไปอาบได้แล้วฉันอาบเสร็จแล้วแหละ”เขาบอกพร้อมกับเช็ดผม(ใส่เสื้อกับกาง้เกงเรียบร้อยแล้วนะ)
“อะ...อื้อ”ฉันตอนและเดินไปอาบน้ำทันที
20นาทีต่อมา
หลังจากที่ฉันอาบน่ำเสร็จทั้งฉันและได้เลนก้ได้แอบย่องออกมาจากบ้านเละรีบไปโรงเรียนเลยทันที
“แล้วเราจะเอายงไงกับคดีที่มิสให้เราทำละ”ฉันถามไดเลนเพื่อทำลายความเงียบในระหว่างทางที่เรากำลังไปโรงเรียน
“ไม่รู้สิคงดูๆไปก่อนน่ะ”ไดเลนตอบพลางหยิบแว่นตาขึ้นมาใส่
“แล้วเราจะไปสืบที่ไหนล่ะ”
“ถ้าพวกติดยาก็น่าจะอยู่แถวๆห้องน้ำหรือไม่ก็หลังโรงเรียนแต่ถ้าพวกที่แอบมีเพสสัมพันธ์ล่ะก็น่าจะอยู่ในห้องเรียนเนี่ยแหละแต่ว่าอาจจะหลังเลิกเรียนไปแล้ว”อืม...ห่องเรียนหลังเลิกเรียนหรอ
“อ้อ! แล้วเรื่องเงาดำที่ตามหลังฉันล่ะนายจะเอายังไงตกลงว่ามันเกิดอะไรขึ้นแน่”ฉันถามออกไปเพราะความสงสัย
“เรื่องนี้ฉันยังบอกเธอไม่ได้หรอกจนกว่าจะรู้แน่ชัด”เฮ้อ...ยังบอกไม่ได้อีกหรอ
“อ้อ ฉันไม่แน่ใจว่ามันจะเป็นเบาะแสสำหรับเงาดำได้รึเปล่าน่ะคือว่าคืนวันก่อนฉันได้กลิ่นอะไรก็ไม่รู้แล้วฉันนอนยุ่ดีๆเตียงก้สั่นแล้วยังมีเสียงที่คอยบอกว่าเอาชีวิตแกมา เอามันมา เอามันมาให้ฉันอีก”
“...”เขาเงียบไปเหมือนคิดอะไรสักพัก
“อ๊ะ! ถึงโรงเรียนแล้วงั้นแยกกันตรงนี้ละกันบาย”
“บาย”เขาบอกพร้อมก้มลงมาหอมแก้มฉันแล้วเดินหนีไป อ้าย...คนบ้านายทำอะไรน่ะ อายจัง ฉันยืนอยุ่สักพักและเดินออกไปเอาของเข้าล็อกเกอร์
“คริส ฉันมีข่าวดีมาบอก”เคเนลท์ที่เดินมาพร้อมข่าวดีทำให้ฉันต้องหันหน้าไปถามเขา
“อะไรหรอ”ฉันถามออกไปพร้อมกับหยิบแว่นขึ้นมาสวม
“วันนี้คลาสแรกมิสไม่เข้า”
“ฮะ!?! จริงหรอ”
“อือ” มิสไม่เข้าวันนี้วิชาแรกเป็นวิชาของมิสแมรี่นั่นก็หมายความว่าฉันไม่ต้องเรียนวิชาประวัติศาสตร์อะไรเทือกๆนั่นงั้นวันนี้ฉันก็มีเวลาว่างน่ะสิ
“เคน นายพอจะช่วยอะไรฉันบางอย่างได้ไหม”
“เรื่องอะไรหรอ”
“คดีน่ะ”
“ได้สิแล้วจะไปสืบที่ไหน”
“หลังห้องน้ำตึกประวัติศาสตร์”ที่ฉันเข้าไปสืบที่ตึกประวัติศาสตร์ก่อนเพราะว่าตึกฟิสิกนี้ไม่ค่อยมีคนอยู่จนมันเกือบจะกลายเป็นตึกล้างไปแล้วน่ะสิ
“ได้สิแล้วเธอจะสืบเรื่องอะไรล่ะ”
“เด้กติดยา”ฉันตอบออกไปพร้อมกับเอามือล้วงเข้าไปในเสื้อฮู้ด
เราเดินตามกันมาพักใหญ่จนถึงหลังตึกประวัติศาสตร์เก่า อืม...จะว่าไปแล้วสภาพทรุดลงไปเยอะเลยนะมีไม้เลื้อยขึ้นมาตามระเบียงและตรงราวบันไดมีขี้ฝุ่นที่จับกันเป็นก้อน รวมทั้งมีสัตว์อื่นๆเช่นหนูแมว หรือแม้แต่แมลงสาบ
“คริส เธอแน่ใจหรอว่าไอพวกเด็กติดยานั่นจะมาสูบกันหลังห้องนึ้กนี้นะ”
“ชู่ว” ฉันบอกแล้ว เอานิ้วปิดปากเคเนลท์ให้เงียบ
“@$$^%&*(^%&^%”
“$^&**^&(**((((()_&%^&&#^&*()*”เสียงคนคุยกันดังขึ้นในห้องห้องหนึ่งบนตึกนี้ซึ่งฉันและเคเนล์พยามเดินให้เงียบที่สุดและพยายามสอดส่องหาคนที่เป็นเจ้าของบทสนทนานั่น เสียงสนทนาเริ่มชัดขึ้นเรื่อยๆ เราเดนมาสักพักก็พบเจ้าของบทสนทนานั่น เราสองคนค่อยๆ เกาะราวประตูแล้วชะโงกน้าเข้าไปดู
“นั่นไงคริส"เคเนลท์พูดเมื่อเห็นเจ้าของบทสนทนา
"ถ่ายเก็บไว้ พอถ่ายเสร็จจะได้ไปหาพวกมีเพศสัมพันธ์"ฉันพูดออกมาด้วยความดีใจ
"เราลองไปดูแถวๆห้องเรียน"ฉันพูดออกไประหว่างที่เรากำลังเดิน ทำไมหาง่ายอย่างนี้ นะ
"งั้นชั้นจะถ่ายไว้ละกันจะ"เคเนลพูดพร้อมหยิบกล้องขึ้นมา และถ่ายรูปพวกเด็กติดยา
“เสร็จยังเคน”ฉันพูดออกไปด้วยเสียงกระซิบ
“ไป ไปกันเถอะ เสร็จแล้ว”เคเนลท์บอกแต่ทำไมเสียงสั่นๆล่ะ
“งั้นเรารีบลงก่อนเถอะแล้วพรุ่งนี้ค่อยมาดูพวกที่มีเพศสัมพันธ์อีกที เอ๊ะนี่มันเริ่มคลาสสองแล้วนิ”ฉันบอกแล้วจูงมือเคเนลท์ตามมาติดๆ
“งั้นเดี๋ยวนายเอากล้องไปไว้ล็อกเกอร์แล้วฉันจะเข้าคลาสก่อนเดี๋ยวฉันเลกเชอร์ไว้ให้นายไม่ต้องห่วง”ฉันบอกพร้อมกับหยิบแว่นตาขึ้นมาใส่
“ได้สมุดฉันอยู่ใต้โต๊ะนะ”เคเนลท์บอกพร้อมเดินจากไป
{เอาชีวิตแกมาเอามันมาเอามันมาให้ฉัน}อ๊ะ! เสียงนี้อีกแล้ว คงไม่มีไรหรอกมั้งฉันคงหลอนไปเองไปเรียนต่อดีกว่า
ห้องเรียน
“อะมีบาไม่มีโครงสร้างในการเคลื่อนที่โดยเฉพาะ แต่จะเคลื่อนที่โดยการหลของไซโทพลาสซึมเป็นเท้าเทียม ไซโทพลาสซึมในอะมีบา แบ่งเป็น 2 ส่วน คือ 1. เอ็กโทพลาสซึม เป็นไซโทพลาสซึมชั้นนอกที่มีลักษณะเป็นสารกึ่งแข็งกึ่งเหลว เรียกว่า เจล 2.เอนโดพลาสซึม เป็นไซโทพลาสซึมชั้นในมีลักษณะค่อนข้างเหลว เรียกว่า โซล เนื่องจากการรวมตัวและแยกตัวของโปรตีนแอกทีน ซึ่งเป็นส่วนประกอบของไมโครฟิลาเมนต์ ทำให้สมบัติ...”
มันช่างเมื่อยอะไรสิ้นดี ฉันพึ่งรู้ว่าการเลกเชอร์สมุดสองเล่มในเวล้เดียวกันนี่มันเมื่อยขนาดไหน ทำไมเคเนลท์ถึงไม่มาสักทีนะสงสัยต้องไปเข้าห้องน้ำต่อแน่ๆเลย โอ้ยเมื่อยๆๆๆๆๆๆๆๆ
“คริสฉันมาแล้ว”เคเนลท์บอกพร้อมกับเลื่อนเก้าอี้นั่ง
“นี่สมุดนาย”ฉันบอกพร้อมกับยื่นสมุดไปให้
“ขอบใจ”คเนลท์บอกแล้วรับสมุดไป
เคนเนลท์กับฉันนั่งเลกเชอร์ไปเรื่อยๆจนจบชั่วโมงนั่นหมายความว่าเราได้เวลาพักเที่ยงกันแล้ว
“คริสไปทานอาหารกลางวันกัน”
“นายไปก่อนเถอะเดี๋ยวฉันตามไป”
“เอางั้นหรอ”
“อื้อ”
“โอเคงั้นฉันไปรอที่โรงอาหารแล้วกัน”
“อื้ม”ฉันตอบเคเนลท์และเดินจากไป ไม่ได้การละ ต้องโทรหาไดเลนก่อน
[ตุด.....ตุด…ตุด...] เสียงโทรศัพท์ดังอยู่พักหนึ่งก่อนจะมีเสียงคนพุด
[ฮัลโหลครับ]
“ไดเลนหรอ”
[นั่นใครครับ]
“ฉันคริสไง”
[เธอมีอะไรรึเปล่า]แหมพอเป็นฉันเสียงเริ่มแข็งเลยนะยะ
“ฉันรู้แหล่งที่เด็กติดยามั่วสุมแล้วนะ”
[ที่ไหน]
”ตึกประวัติศาสตร์”
[อืม งั้นเย็นนี้เจอกันที่นั่น]ไดเลนบอกพร้อมกับวางสายไป
ฉันไม่แน่ใจว่าฉันคิดไปเองรึเปล่าว่าเด็กติดยาพวกนั้นจะหาแหล่งมั่วสุมที่ทำให้เจอตัวได้ง่ายไปรึเปล่าหรือพวกนั้นอาจจจะเบี่ยงเบนความสนใจจากบางสิ่งบางอย่าง อืม...มันก็น่คิดอยู่นะ ฉันคิดอะไรอีกนิดหน่อยแล้วเดินไปโรงอาหารทันที อ๊ะ นั่นไงเคเนลท์
“เคเนลท์”ฉันเรียกเคเนลท์แล้วเดินเข้าไปหา
“อ่ะ นี่เบอร์เกอร์ของเธอ”เคเนลท์บอกพร้อมกับยื่นให้
“ขอบใจ มีซอสป่ะ”
“อ่ะนี่”แหมรู้ใจเสมอเลยนะ
“แทงค์”ฉันบอกและหยิบซอสมาใส่ในแฮมเบอร์เกอร์
อื้ม ยังอร่อยไม่เปลี่ยนเลยนะเนี่ยตอนแรกนึกว่าเปลี่ยนแม่ครัวแล้วรสจะไม่เหมือนเดิมซะอีก เอ๊ะ นั่นเองอะไรอยู่ตรงมุมถังขยะนั่นน่ะ
writer: จบไปเเล้วกับบทที่หนึ่งนะครับถ้าใครอยากให้ผมเเกไขตรงไหนก็เเสดงความคิดเห็นเลยนะคร้าบ สนุกกับการอ่านนะครับ^^
ความคิดเห็น