- -ขอล้นหัวใจยัยตัวแสบ- -

ลำดับตอนที่ #2 : ...คนขี้เซา/เพื่อนใหม่...

     [... บทที่ 2 ...]

      ..... วันอาทิตย์.....
      “แม่คะ” นามิเดินลงบันไดอย่างง่วงงุน เพราะเมื่อคืนทำการบ้านจนดึก
      “มีอะไร ยัยขี้เซา” เสียงเรียวดังขึ้นที่ริมประตู
      “ยุ่ง” คนขี้เซาต่อว่าหน้ามุ่ย
      “ใช่ ^^” คนที่ถูกต่อว่ายอมรับด้วยหน้าตาชื่นบาน
      “ฉัน- ไม่- ใช่- คน- ขี้- เซา” นามิเน้นทีละคำ น้ำเสียงแสดงความไม่พอใจ
      “คอยดูก็แล้วกันว่าแม่เธอจะทักว่าอะไร” เรียวพูดด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์
      “คงไม่ใช่อย่างที่นายคิดแน่”

      “มีอะไร ยัยขี้เซา” เอริทักนามิด้วยคำถามเดียวกันเรียวเป๊ะๆ ขณะที่เธอเดินเข้าห้องครัว
      “แม่อ่ะ T^T” คนขี้เซา (ที่ไม่ยอมรับความจริง) ครางออกมา หน้าเสียทันที ส่วนเด็กหนุ่มคู่อริก็หัวเราะออกมาด้วยความขบขัน (ปนสะใจ)
      “มีอะไรล่ะจ้ะ” คนเป็นแม่เปลี่ยนคำพูดให้ดีขึ้น
      “หนูไม่ใช่คนขี้เซานะ แต่เมื่อคืนนอนดึกแค่นั้นเองอ่ะ” คนที่ไม่ยอมรับความจริงแก้ตัว
      “อ๋อ... เลยตื่น 8 โมงครึ่ง” 
      “แก้ตัวน้ำขุ่นๆ ^-^” 
      “เชอะ! ทีนายยังเคยตื่นตอน 10 โมงเลย” 
      “ก็ตอนนั้นฉันนอนดึกนี่” 
      “ฉันก็เหมือนกัน”
      “ตอนนั้นฉันนอนตี 3 ครึ่ง”
      “แต่ฉันนอนแค่ตี 2 เองนะ”
      “เธอโกหก”
      “เปล่า (-_- ) ( -_-)”
      “เธอน่ะเป็นคนที่ขี้เซาที่สุดที่ฉันเคยเจอมาเลย” 
      “แต่ก็ยังดีกว่านาย ขนาดฉันเอาน้ำร้อนราด นายน่าจะยังไม่รู้สึกตัวเลย” 
      “โธ่เอ๋ย... แค่ ‘น่าจะ’ เอง”
      “แต่เปอร์เซ็นต์ที่จะเป็นไปได้มีสูงลิบลิ่วเลยนะ”
      “ลิ่วจนไปหมดเลยใช่ไหมล่ะ”
      “มันจะไปหมดได้ยังไง เพราะด้านบนมีเพดานกั้น ด้านล่างก็มีพื้นอยู่ มันก็เลยสะท้อนไป - มาเรื่อยๆ ไม่มีวันสิ้นสุดต่างหากล่ะ”  
      “เอ่อ... จะบอกให้ว่าขนาดฉันตะโกนใส่หูเธอ เธอยังไม่ตื่น... ความจริงไม่สะดุ้งสะเทือนสักนิดเลยด้วยซ้ำ”
      “ฉันเตะนายตกเตียงก็ไม่ตื่น”
      “ฉันเอาน้ำเย็นใส่น้ำแข็งรดเธอก็ไม่ตื่น”
      “นายขี้เซากว่า”
      “เธอนั่นแหละ”
      “พอได้แล้วทั้งสองคน” เอริรีบห้ามทัพด้วยความรำคาญ เพราะต่างฝ่ายต่างไม่ยอมแพ้
      “เรียวเป็นคนเริ่มก่อนนะคะ” นามิรีบโยนความผิด
      “ผมไม่รู้เรื่อง” เรียวปฏิเสธหน้าตาเฉย
      “พอๆกันทั้งสองคนนั่นแหละ กว่าจะปลุกแต่ละคนได้ ลำบากแทบตาย ต้องคิดวิธีปลุกสารพัดอย่าง เพราะว่าถ้าวิธีปลุกซ้ำแล้วปลุกให้ตายก็ไม่ตื่น พอตื่นแล้วก็ยังมาทะเลาะให้ปวดหัวกันทุกเช้า ไม่เบื่อกันบ้างรึยังไง สนุกมากเหรอหา! เคยอยู่อย่างสงบๆกันบ้างไหม พวกขี้เซา -_-++” เอริเริ่มสวมบทนางยักษ์และส่งสายตาดุๆมาให้นามิกับเรียว ตัวแสบทั้งสองคนเลยนั่งฟังเงียบๆโดยดี เพราะต่างรู้ดีว่า หากเถียงไปจะทำให้เรื่องยืดเยื้อนานขึ้น
      “ไปซื้อของได้แล้ว” เมื่อเห็นทั้งสองคนเงียบ เอริก็จัดการใช้ให้ไปซื้อของทันที
      “หูชาหมดเลย” นามิบ่น  
      “อืม... แม่เธอถึงจะนานๆทีบ่น แต่บ่นทีไรถือว่าสุดยอด” คนขี้เซาทั้งสองคนที่ถูกใช้ให้ไปซื้อของคุย (นินทา) ขณะที่กำลังใส่รองเท้า 
      “จะถือว่าเป็นคำชม” เสียงของเอริลอยมา ทำเอาคนที่กำลังนินทาอยู่สะดุ้งพร้อมกัน 
      “แม่เธอหูดีชะมัด” เรียวกระซิบเบาๆกันนามิ 
      “อืม” คนที่เป็นลูกพยักหน้าแบบเห็นด้วยอย่างยิ่ง เรียวที่ใส่รองเท้าเสร็จแล้วลุกขึ้นยืนและยื่นมือมาให้นามิจับ เด็กสาวยอมให้เรียวดึงขึ้นอย่างไม่มีปัญหา
      “ขอบใจ ไปกันเหอะ” คำขอบคุณดังขึ้น คนพูดเดินไปข้างๆคนที่ช่วยดึงเธอขึ้นมา 
      “อะไรกันนะ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายคู่นี้” เอริบ่นพึมพำเบาๆ หลังจากสองคนนั้นเดินออกไปแล้ว
                                                     - - +++ - -
       ..... ร้านขายของ .....
      “เดี๋ยว อะไรของเธอน่ะ” เรียวถาม ขณะที่นามิหยิบขวดซีอิ๊วออกจากชั้น
      “ก็... โชยุไง” คนที่หยิบขวดออกมาจากชั้นตอบ
      “แล้วเธอซื้อยี่ห้ออะไรของเธอน่ะ” คนห้ามถาม
      “จะซื้อโชยุต้องยี่ห้อนี้ ฉันจำได้” คนความจำดีตอบ
      “แต่แม่เธอเขียนบอกว่าอีกยี่ห้อนี่” เรียวเถียง
      “นี่ๆ อย่ามาเถียงฉันนะ บ้านของฉัน ฉันจำได้”
      “เธอนั่นแหละ อย่ามาเถียง” และแล้ว... ทั้งคู่ก็เปิดศึกกันอีกรอบ
      “ไหนๆ... ไม่เห็นมีเลย” นามิมองดูในรายการ
      “ก็ตรงนี้ไง” เรียวชี้
      “มันบอกแค่ว่าซื้อซีอิ้วเท่านั้นเอง” นามิเอานิ้วจิ้มรายการให้เห็นจะๆ คนห้ามถึงกับชะงัก
      “เธอมั่ว” เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายพูดถูก เรียวจึงเถียงอย่างข้างๆคูๆ
      “นายนั่นแหละ”
      “ยี่ห้อนี้ต่างหาก ยัยเบ๊อะ” 
      “ยี่ห้อนี้ย่ะ ตาบ๊อง” 
      “ยี่ห้อนี้ค่ะ” เสียงใสๆของเด็กสาวที่อายุ (น่าจะ) มากกว่าพวกเธอดังขึ้น พร้อมกับมือเรียวสวยยื่นขวดที่ไม่ใช่ยี่ห้อที่ทั้งคู่เถียงกันมาให้
      “...” เรียวอึ้ง นามิกระพริบตางงๆ
      “ฉันเคยเห็นคุณอาซึกะมาซื้อค่ะ ก็เลยจำได้ ^-^” เด็กสาวคนนั้นพูดยิ้มๆ ก่อนจะพูดแนะนำตัวเองว่า
      “ขอโทษนะคะที่เสียมารยาท ชื่อของฉันคือนามาอากิ มิฮารุ ลูกสาวของร้านนี้ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” มิฮารุก้มหัวลงทักทาย นามิกับเรียวรีบก้มหัวรับ
      “ถ้าพวกคุณยังเถียงกัน ลูกค้าคงจะบ่นกันแน่ๆ แถมยังเสียเวลาด้วย ก็เลยคิดจะช่วยแนะนำน่ะค่ะ” ลูกสาวเจ้าของร้านพูดยิ้มๆ
      “ขอบคุณค่ะ” นามิก้มหัวขอบคุณ ขณะที่เรียวยังยืนอยู่ด้วยท่าทางที่งงๆ นามิเลยเรียกสติของคนที่ยืนงงด้วยการเหยียบเท้าเต็มแรง
      “โอ๊ย... ขอบคุณครับ” เรียวสะดุ้ง แต่ก็รีบก้มหัวลงเป็นการขอบคุณ
      “-_-; ถ้าพวกคุณซื้อของกันเอง คงต้องใช้เวลากันอีกนานแน่เลย ฉันช่วยดีกว่าค่ะ” มิฮารุพูดและแย่งตะกร้าไปถือ
      “ไม่เป็นไรค่ะ เกรงใจเปล่าๆคุณนามาอากิ” นามิพูดด้วยความเกรงใจ
      “แต่ฉันอยากช่วยจริงๆนี่คะ” 
      “แต่...” 
      “นะคะ อาซึกะจัง” มิฮารุทำท่าทางขอร้อง
      “เฮ้อ~ ก็ได้ค่ะ คุณนามาอากิ” นามิพูดอย่างจำยอม (จริงๆก็เต็มใจนั่นแหละ)
      “เรียกว่ามิฮารุซังดีกว่านะคะ แล้วช่วงนี้ฉันคิดว่าจะอยู่ที่นี่สักพัก แต่ว่าไม่ค่อยมีเพื่อนเพราะนานๆทีกลับมา ขอเป็นเพื่อนด้วยจะได้ไหมคะ” มิฮารุถาม
      “ได้สิคะ ^_^” เด็กสาวยิ้มรับ
      “ขอบคุณค่ะ ^^” 
      “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันชื่ออาซึกะ นามิ นี่คือนางุระ เรียว เพื่อนบ้านและเพื่อนร่วมโลกของฉัน ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”นามิพูดแนะนำตัวเองและเรียวเสียงใส
      “-_-; เอ่อ... สวัสดีค่ะ” มิฮารุก้มหัวลง แม้ว่าดูจะงงๆกันการแนะนำตัวของนามิ
      “ซื้อของเลยดีกว่าค่ะ (-_- ) ( -_-) (-_- )” นามิกวาดตาดูรายการของที่จดมา
      “ต่อไปคือเต้าหู้ อยู่ทางนี้ค่ะ” เพื่อนใหม่เดินนำทาง
      “เดี๋ยวค่ะ” นามิเรียก มิฮารุชะงัก
      “นายเป็นผู้ชาย...” นามิหันไปพูดกับเรียว ก่อนจะดึงตะกร้ามาจากมิฮารุ
      “นายก็ต้องถือ” นามิยัดตะกร้าใส่มือของเรียว และหันไปยิ้มกับมิฮารุ 
      “ซื้อของเถอะค่ะ” นามิลากมิฮารุไป โดยทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นสีหน้าไม่พอใจของคนที่เป็น ‘ผู้ชาย’
      “ยัยบ้า... แค่ฉันเป็นผู้ชายก็ไม่เห็นต้องใช้ขนาดนี้เลยนี่ -_-v” เรียวบ่น
      “เร็วๆสิเรียว~” ‘ยัยบ้า’ ที่เขากำลังบ่นถึงเรียกเสียงใส 
      “อืม” เรียวทำสีหน้าเบื่อๆ และต้องเดินตามไปถึงแม้ว่าจะไม่พอใจ
                                               - - +++ - -
      “นายว่ามิฮารุน่ารักไหม ^_^” นามิถาม
      “อืม” เรียวตอบด้วยท่าทางที่ไม่ค่อยสบอารมณ์
      “ใช่ป่ะ ว่าแต่...” นามิเห็นสีหน้าของเรียวเลยชะงัก  
      “ทำไมนายทำหน้าแปลกๆเหมือนไม่พอใจอย่างนั้นล่ะ” 
      “ไม่มีอะไรหรอน่า” คนไม่สบอารมณ์เดินหนี
      “แล้วทำไมนายต้องเดินหนีด้วยล่ะ” นามิดึงเสื้อเรียวไว้
      “เปล่านี่” 
      “ท่าทางนายไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นเลยนะ”
      “...” 
      “ทำตัวแบบนี้ เขาเรียกว่าอะไรรู้ไหม”
      “ไม่รู้”
      “เขาเรียกว่างอนน้าาา~” นามิพูดแหย่ แต่คนถูกแหย่ยังเงียบ
      “เหมือนผู้หญิงชะมัด” คนชอบแหย่แหย่อีก
      “o-o!! ฉันเป็นผู้ชายเว้ย” คนถูกแหย่ชะงักแล้วโวยวาย
      “นายไม่ได้งอนจริงๆด้วย ^_^” นามิยิ้มแก้มแทบปริ
      “ใครบอกว่าฉันงอน”
      “งั้นนายก็แค่โกรธ”
      “ใครบอกว่าฉันโกรธ” 
      “งั้นก็ไม่พอใจ”
      “ฉันดูเหมือนกำลังไม่พอใจอยู่เหรอ”
      “อ้าว...”
      “ไม่รู้เรื่องแล้วเดามั่ว”
      “แหม... ก็สีหน้านายออกซะขนาดนั้น”
      “สีหน้า?”
      “อืม... มันดูเหมือนไม่สบอารมณ์น่ะ”
      “ช่างเหอะ... แต่ ‘ขนาดนั้น’ ของเธอหมายถึงขนาดไหนกัน”
      “ไม่รู้เหมือนกันแฮะ ( -_-) (-_- ) ( -_-)”
      “ยัยบ๊อง -_-V”
      “รีบกลับบ้านเหอะ” เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไร นามิก็ดึงเรียวให้เดินต่อ
                                         - - +++ - -
       ..... วันรุ่งขึ้น .....
      “กี่โมงแล้วเนี่ย” นามิตื่นขึ้นมาด้วยท่าทางงัวเงียสุดขีด มือเรียวเล็กนั้นเอื้อมไปหยิบนาฬิกาปลุก (ที่ไม่ได้ตั้งปลุกไว้) ตรงหัวเตียง 
      “O_O! 7 โมง 35 นาที!! สาย สาย สายแน่” นามิบ่น แล้วก็วิ่งเข้าห้องน้ำ

       ..... 10 นาทีต่อมา .....
      “แม่คะ... วันนี้มีอะไรกินบ้าง” นามิถาม ขณะที่เดินลงบันไดมา
      “...” ไม่มีเสียงตอบกลับมา
      “แม่คะ...” นามิลองเดินหารอบบ้าน จนมาเจอกับเอริที่ยืนอยู่หน้าบ้าน พร้อมกับกระเป๋าเดินทางสองใบที่ตั้งอยู่บนพื้น 
      “แม่” นามิคราง เริ่มรู้สึกใจไม่ดีทันที 
      “อ้าว... นามิ มาแล้วเหรอ” แม่ของเธอทัก
      “ค่ะ” นามิพยักหน้า
      “แล้ว... แม่จะไปไหนคะ” คนเป็นลูกสาวกระพริบตาปริบๆแล้วถาม แต่คนเป็นแม่ยิ้มก่อนจะตอบด้วยหน้าตาที่ชื่นบานว่า
      “แม่จะไปโอซาก้าจ้ะ” 
      "เหรอคะ... O_O อะไรนะคะ! โอซาก้า!!” นามิอุทานเสียงดังด้วยความตกใจ

                                         
                                                                   ~~ -- +++ -- ~~