- -ขอล้นหัวใจยัยตัวแสบ- -

ลำดับตอนที่ #1 : ...เพื่อนบ้านจอมกวน... [Re-write]

[... บทที่ 1 ...]

"นามิ!!!"

ตึงๆๆ

โครม!!!

"โอ๊ย!>O<"

“-_-”

เอริชะโงกหน้ามาจากครัวแล้วส่ายหน้าปลงๆกับภาพลูกสาวของตนที่กองอยู่กับพื้นปลายบันได อันเป็นภาพที่เห็นได้เป็นประจำ

"รีบๆลุกขึ้นแล้วมากินข้าวได้แล้ว นามิ"

"ค่ะ T-T"

เด็กสาวขานรับคนเป็นแม่ด้วยใบหน้าที่ออกเหยเก ขณะที่ใช้มือลูบชายเสื้อที่ยับเล็กน้อย

"แม่บอกแล้วกี่ครั้งแล้วว่าไม่ให้วิ่งลงบันได เป็นไงล่ะ... ล้มอีกจนได้ ดีนะที่ไม่แข้งขาหักน่ะ" เอริเอ็ดลูกสาวที่ทรุดตัวนั่งบนเก้าอี้

"ค่ะๆทราบแล้ว... หนูจำได้ว่าแม่บอกเป็นครั้งที่ 150 เป๊ะ ไม่ขาดไม่เกิน โอ๊ย! ><" นามิแกล้งร้องเมื่อถูกแม่ฟาดเบาๆเพราะย้อนคำ ก่อนจะเฉไปกินข้าวเช้าแทน

"อรุณสวัสดิ์ครับคุณน้า" เสียงนุ่มๆดังขั้นที่หน้าประตูหน้าห้องครัวทำเอานามิแทบสำลักข้าว

"เรียว!" เด็กสาวหันขวับไปพร้อมเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงแข็ง ดวงตาสีน้ำตาลตวัดไปด้านหลัง แล้วจ้องเด็กหนุ่มด้วยท่าทางเซ็งๆ

“นายมาทำอะไรบ้านฉัน”

“มากินข้าวสิ ไม่มีตาดูรึไง -O-” เสียงตอบกวนๆทำให้เธอคันมือยิบๆ แต่ก็ตัดสินใจถอนหายใจแล้วลงมือกินข้าวต่ออย่างรวดเร็ว ขณะที่นางุระ เรียว เพื่อนบ้านและเพื่อนร่วมห้องผู้พ่วงตำแหน่งคู่หูคู่กัดของเธอทรุดตัวลงนั่งฝั่งตรงข้าม

“บ้านนายไม่มีอะไรกินรึไง”

“นามิ... อย่าพูดอย่างนั้นสิลูก วันนี้เรียว ‘อุตส่าห์’ เดินไปโรงเรียนเป็นเพื่อนลูกนะ” เอริเน้นคำว่าอุตส่าห์ นามิหน้างอ เสียงโทรศัพท์ในห้องรับแขกดังขึ้นขัดจังหวะ เอริจึงทำท่าจะลุกขึ้นไปรับ

“ก็ดูที่เขาตอบสิคะ” นามิบ่นอุบอิบด้วยใบหน้าบึ้งอย่างไม่ยอมแพ้

“ผู้ชายก็เป็นแบบนี้ไม่ใช่เหรอจ้ะ ^-^” เอริพูดด้วยสีหย้ายิ้มๆ แล้วลุกไปรับโทรศัพท์

“กลับไปสิงสถิตในที่ของนายไป -_-++”

“ไม่ไป... แล้วฉันก็ไม่จำเป็นต้องเชื่อฟังเธอด้วย” เรียวลอยหน้าลอยตาตอบ ก่อนจะยกนมขึ้นมาดื่มแบบไม่สนใจ

“หน้าด้าน ==”

“ใช่... ฉันหน้าด้าน มีอะไรรึเปล่า ^^” เรียวไม่สะทกสะท้าน เอริที่โทรศัพท์เสร็จแล้วก็เดินมา

“แม่ขา... หนูไปโรงเรียนคนเดียวได้ ไปมาหลายครั้งแล้วด้วย ไม่มีปัญหาหรอกค่ะ” นามิพยายามหว่านล้อมแม่ของเธอ

“ลูกก็รู้นี่ ว่าแม่เป็นห่วงลูกกลัวลูกเป็นอันตราย...” เอริพยายามอธิบาย แต่ก็ถูกขัด

“แล้วแม่คิดว่าไปกับเรียวปลอดภัยหรอคะ”

“นี่... ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ ฉันเสียความรู้สึกรู้ไหม T.T” เรียวทำท่าน้อยอกน้อยใจ จนนามิรู้สึกหมั่นไส้

“แหม... นามิแค่ล้อเล่น อย่าน้อยใจสิจ๊ะ” เอริแก้ตัวให้ลูกสาว

“หนูไม่ได้ล้อเล่นนะคะแม่ ที่พูดน่ะจากใจจริงล้วนๆเลยล่ะค่ะ”

         “น่านะ เดินไปกับเรียวแค่แป๊บเดียวเอง ^-^++” รอยยิ้มหวานส่งมาพร้อมแววตาที่บอกว่า ‘เรื่องมาก... ตาย!’

         ‘ตกลงใครเป็นลูกแม่เนี่ย~’ นามิโอดครวญในใจ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเอริจึงต้องลุกไปอีกครั้ง แต่ก็พูดชวนเรียวทิ้งท้ายไว้

         “เย็นนี้มากินที่นี่ก็ได้นะจ๊ะ เรียวคุง”

         “ทำไมคะ -_-++” คำโวยวายที่เหลือถูกกลืนลงคอ เพราะดวงตาของคนเป็นแม่ที่มองมาอย่างใกล้หมดความอดทน

         “ฮะ ขอบคุณ ^O^” เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง

‘ตาบ้าเรียวก็ดันตกลงด้วย’ นามิบ่นในใจทั้งๆที่เป็นแบบนี้ประจำ

         “ท่าทางจะไม่มีที่อยู่อาศัยจริงๆด้วย” นามิแดกดัน

         "งั้นย้ายมาอยู่ที่บ้านเธอดีไหม?”

         “บ้านฉันไม่มีที่ว่างสำหรับพวกชอบขอส่วนบุญ -_-”

         “ปากเรอะนั่น -O-“

“แล้วนายคิดว่าไง”

“นามิ! เรียว! จะสายแล้วนะจ๊ะ! รีบๆกันหน่อย!” เสียงเรียกทำให้นามิลุกพรวดแล้วเดินออกไปโดยไม่สนใจเรียวที่กำลังหยิบขนมปังแผ่นที่สาม

         “เฮ้ย! รอกันบ้างสิ”

- - +++ - -

“หยุดร้องเพลงเหอะ แสลงหู -_-“ นามิบ่น

“เรื่องของฉัน รำคาญก็อุดหูเองสิ” ว่าแล้วเสียงทุ้มๆก็ร้องต่ออย่างไม่สนใจ

“อ๊าก~ ของร้องเหอะ ฉันรับไม่ได้ >o<”

“เฮอะ ไม่รู้รึไงว่าเป็นบุญหูเธอที่ได้ฟังเสียงอันไพเราะของฉันน่ะ”

“อัปมงคลหูน่ะสิไม่ว่า -_-”

“อย่ามาดูถูกฉันนะ สาวๆทั้งโรงเรียนไม่ว่าใครๆก็อยากฟังเสียงฉันทั้งนั้น”

“เฮอะ!!” แม้จะอยากค้านแต่รูปร่างสูงๆ ผิวขาวๆ ผมสีน้ำตาลที่ซอยรับใบหน้า จมูกโด่งสวย ดูยังไงก็หยุดที่คำว่า ‘ดูดี’ หรือจะให้ยอมรับว่า ‘หล่อ’ ก็ได้ด้วยซ้ำ

“หลงตัวเองชะมัด -_-;”

“ก็ฉันออกจะเป็นคนสุภาพ เป็นกันเอง ร่าเริง แจ่มใส แล้วก็...”

“พวกนั้นน่าสงสารชะมัด คงยังไม่รู้ธาตุแท้ที่ชั่วร้ายของนาย -_-”

“นี่เธอเป็นพวกที่ชอบมองโลกในแง่ร้ายซะเหลือเกินนะ”

“ฉันพูดความจริงต่างหากเล่า -O-”

“จริงซะที่ไหน”

“มันก็จริงทั้งหมดแหละ”

“ฉันว่าฉันยังหาความจริงนั่นไม่เจอเลยนะ -_-“

“เธอใจแคบเองต่างหาก ถ้ายังไม่รู้จักเปิดใจ เธอก็คงไม่มีวันได้รับรู้จะอะไรเลย” คำพูดแฝงความนัยบางอย่างที่นามิไม่เคยสังเกต

“นะ... นายพูดจามีสาระ!! หิมะจะตกกลางฤดูร้อนไหมเนี่ย >O<”

“-_- เอาเป็นว่าเย็นนี้อย่าลืมบอกแม่เธอให้ทำกับข้าวอร่อยๆด้วยแล้วกัน”

“ฉันคงกินข้าวไม่ลงแน่ๆ”

“เพราะมัวแต่จ้องมองความหล่อของฉันน่ะสิ ^-^”

“เปล่า... แค่พอเห็นหน้านายแล้วหมดอารมณ์จะกิน เซ็ง -O-”  

“โหย~ พูดแบบนี่ฉันเดินไปก่อนคนเดียวดีไหมเนี่ย = =”

“เดี๋ยว... เรียว” นามิเรียกเรียวไว้ เพราะมีอะไรบางอย่างแวบเข้ามาในหัว   

“อะไร -_-?” คนถูกเรียกชะงักและหันมา แต่คนเรียกมีท่าทางอึดอัด

“คะ...คือ ฉันถามอะไรบางอย่างได้ไหม” นามิถามอย่างไม่ค่อยมั่นใจ

“ว่ามาสิ” เรียวมีท่าทางแปลกใจ แต่ก็พยักหน้า

“ฉะ... ฉันอยากรู้ว่าทำไมนายถึงไม่ชอบให้คนอื่นแกล้งฉัน แต่นายก็ชอบแกล้งฉัน ทำให้ฉันเจ็บตัว บางครั้งก็ปกป้องฉัน แต่ก็ทำร้ายฉันด้วย นายคอยช่วยเหลือฉันตลอดเวลา คอยปลอบใจตอนฉันร้องไห้ อยู่ข้างๆเมื่อตัวฉันอ่อนแอ ทำตัวอ่อนโยนกับฉัน ทั้งที่ๆในบางครั้งนายก็ซ้ำเติมฉันด้วยท่าทางสมน้ำหน้า ถึงนายจะบอกว่ารำคาญก็เถอะ... แต่นายก็ชอบอยู่มาเล่นกับฉัน มาเที่ยวบ้านฉัน... นายเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว เพราะอะไรกัน >O<”

นามิตัดสินใจถามออกไปเป็นชุดด้วยความสงสัย ในหัวของเธอมีภาพเรื่องราวของทั้งสองคนตอนเด็กๆ ทั้งตอนครั้งแรกที่เจอกัน ซึ่งต่างคนต่างไม่ค่อยถูกชะตาอีกฝ่าย ตอนที่เธอถูกคนอื่นรังแกและเรียวมาช่วย ทว่าต่อมาเขาก็รังแกเธอให้ยิ่งเจ็บตัวกว่าเด็กพวกนั้นเสียอีก ตอนที่กำไลเส้นโปรดของเธอตกลงไปในแม่น้ำก็คอยสมน้ำหน้าเธอ แต่ก็เขาอีกนั่นแหละที่เป็นคนงมหากำไลเส้นนั้นจนตัวเองต้องนอนซมอยู่โรงพยาบาล และอีกหลายๆภาพหลายๆฉาก ที่ซ้อนกันจนวุ่นวายไปหมด

“อืม... จะให้ตอบคำถามอะไรก่อนดีล่ะ -_-?” เรียวทำท่าคิด นามิเงียบและไม่พูดอะไร

“ไม่มีอะไรหรอกน่า-O-” ถึงเรียวจะพูดอย่างนั้น แต่เสมองไปทางอื่นโดยมาสบตา

“อยากรู้จริงๆเหรอ?” เรียวถามย้ำ นามิชะงักนิดนึงแล้วพยักหน้า

“เฮ้อ~ จะบอกให้นะ... ที่ฉันทำแบบนั้นเพราะฉันพอใจจะทำ เมื่อทำแล้วฉันมีความสุข ที่ชอบไปบ้านเธอ ก็เพราะว่ามันทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่น ที่นั่นมีแม่ของเธอ ที่คอยดูแลฉัน มีพ่อเธอ ที่คอยสอนฉันและเป็นแบบอย่างที่ดี เพราะฉันอยู่คนเดียวมาเกือบตลอด ฉันถึงเหงาและไปที่นั่น ที่นั่นเป็นบ้านหลังที่สองของฉัน นอกจากนี้... นี่สำคัญสุดๆนะเนี่ย…”

“แม่เธอทำของกินได้อร่อยมากกก~~~ >O<”

“อ้อ... จริงด้วย เธอถามว่าทำไมชอบปกป้อง แกล้ง ดูแล เธอใช่ป่ะ”

“...” นามิแอบลุ้นเล็กๆแม้จะเก๊กนิ่ง (ที่จริงคือเขินล่ะ >//<)

“ที่ไม่อยากให้เธอร้องไห้ เพราะว่า... ตอนเธอร้องไห้มันน่าเกลียด และที่ชอบแกล้งเธอมันสะใจไงล่ะ ^O^//”

“ตาบ้าโรคจิต -O-”

“ปึ๊ก!” รองเท้านักเรียนกระแทกหน้าแข้งเรียว แต่คนทำกลับเดินเชิดหน้าไปอย่างไม่สนใจ

“โอ๊ย!!”

‘นี่ ยัยบ๊องเอ๊ย... ไม่รู้รึไงว่าที่ฉันตอนอยู่ใกล้ๆเธอแล้วมันมีความสุข ที่แกล้งเธอและทำร้ายเธอเพราะอยากให้เธอเข้มแข็ง ฉันชอบปกป้องเธอเพราะไม่อยากให้ใครทำร้ายเธอ ไม่อยากให้เธอร้องไห้เพราะมันทำให้ฉันปวดใจ และเจ็บปวดไปพร้อมกับเธอ ไม่รู้เลยรึไงนะ บื้อจริงๆเลยเธอเนี่ย’ เรียวบ่นในใจขณะที่มือหนาลูบหน้าแข้งเบาๆ

- - +++ - -

            ... คาบบ่าย ในห้องเรียน ...

         “นามิ โทรศัพท์เธอมีข้อความมา” ซายะ เพื่อนสนิทของนามิสะกิดเรียก

         “อืม...-_-” นามิทำเสียงรับรู้ แล้วอ่านหนังสือ (การ์ตูน) ต่อ (ขยันจังนะ-_-“: peat_peach) ส่วนซายะก็ปิดข้อความโดยไม่อ่าน แล้วเล่นเกมส์กับโทรศัพท์ของนามิต่อด้วยท่าทางที่บอกว่ากำลังถึงตอนสำคัญ

         “ใครตอบข้อ 5 ได้บ้าง” เสียงคนตะโกนถาม เกือบทุกคนทำท่าว่าไม่ได้ นามิขมวดคิ้วด้วยความรำคาญ และปิดหนังสือ (การ์ตูน) ที่อ่านอยู่

         “ไม่มีสมาธิเลย อย่างนี้จะรู้เรื่องได้ยังไง -_-” นามิบ่นอย่างรำคาญ (แล้วคุณจะจริงจังกับมันมากทำไมล่ะคะ: peat_peach) เธอเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือคืนด้วยท่าทางเซ็งๆ

         “อ้าว อะไรเนี่ย -O-” คนที่เล่นเกมส์อยู่โวยวาย แต่คนแย่งกลับเปิดดูข้อความอย่างไม่ใส่ใจ

         ‘เย็นนี้ตอนเลิกเรียน รออยู่ที่เดิมนะ จะไปกินข้าวที่บ้านเธอด้วย แล้วห้ามกลัวแล้วหนีกลับบ้านไปซะก่อนล่ะ อย่าลืมรีบๆด้วย            จาก... คนหล่อ’

           “เฮอะ” นามิทำหน้าเบ้หลังจากอ่านข้อความจากเรียว

         “กลัวงั้นหรอ... ไม่มีวันซะหรอก -_-++” พึมพำด้วยความไม่พอใจ มือก็กดข้อความที่พึมพำอยู่ส่งไป

“ว่าไง ข้อความจากใครอ่ะ” ซายะถาม

“เปล่าๆๆ”

“งั้นฉันเล่นต่อ กำลังมันส์เลย >O<” ซายะฉวยเอามือถือกลับไปเล่นต่อ

- - +++ - -

“วันนี้เลิกช้า -.,-” เรียวบ่นเซ็ง แต่นามิกลับตอบอย่างอารมณ์ดี

“รู้แล้วน่า ^-^”

“มีอะไร” เรียวทำท่าแปลกใจ เมื่อคนที่ถูกบ่นไม่โวยวายแถมยังทำท่าทางอารมณ์ดีสุดๆ

“ก็... วันนี้มีคนเอาช็อกโกแลตมาให้ >O<”

“อะไรนะ!!!”

“ทำไมนายต้องทำท่าตกใจขนาดนั้นด้วย -_-?”

“ปะ...เปล่า แค่อยากรู้ บอกไม่ได้รึไง -O-”  

“ทำไมฉันจะบอกนายไม่ได้ล่ะ ก็แค่รุ่นน้องให้ เป็นการขอบคุณเพราะฉันเป็นแม่สื่อให้... เฮ้อ~ ได้ของโปรดมาแบบง่ายๆนี่ดีชะมัด ^_^”

“เดี๋ยว!? การเป็นแม่สื่อไม่ง่ายขนาดนั้นมั้ง?”

“ใช่ ไม่ง่าย... แต่บังเอิ๊ญ บังเอิญ ทั้งสองคนนั่นดันแอบชอบกันอยู่ตั้งนานแล้ว นายคิดว่ามันจะยากอะไรล่ะ ^O^//”

“พ่อกับแม่เธอเป็นคนดีนะ ไปเอาเชื้อเจ้าเล่ห์มาจากไหนเนี่ย -O-” เรียวถามมือของจับหัวคนเจ้าเล่ห์โยกไปมาเล่นๆ

“นี่! อย่าเอามือนายมาจับหัวฉัน เดี๋ยวฉันติดเชื้ออื่นนอกจากเชื้อเจ้าเล่ห์มาอีกหรอก -_-+”

“อะไรๆ ใครแพร่เชื้อใส่เธอกัน -_-”

“นายไง -O-“

“-_-++” สายตาเคืองๆกับกำปั้นที่เงื้อเตรียมโขกทำให้นามิรีบโกย

“หึๆ คนอย่างนายไม่มีวันวิ่งตามฉันทันหรอกย่ะ แบร่ๆ” วิ่งนำไปแต่ยังไม่วายหันมาแลบลิ้นใส่แล้วโกยต่อโดยมีร่างสูงๆวิ่งตาม พร้อมเสียงหัวเราะของคนสองคนดังขึ้นอย่างสนุกสนาน...

~~ -- +++ -- ~~