คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 4 : Talking (การพูดคุย)
.................................................................
"เฮ้ยยยย!!!"
แล้วกลุ่มพวกผมก็ได้แหกปากอีกแล้วซิ แต่ขอบอกไว้ก่อน เสียงแหกปากนี่ไม่ใช่เสียงในกลุ่มพวกผมนะ กลุ่มพวกผม กำลังอึ้งจนพูดกันไม่ออกตังหาก ไอ่คนที่ร้องนะมันอีกกลุ่มนึง
แล้วก็ย้อนไปดูตอนเจ้าตุ๊กตาสีนำเงินตัวนั้น กระโดดออกมาจากอ้อมแขนของเด็กชายผมสีนําตาลม่วงหลังลงจากรถไฟเหาะ ก็โดดลงมาที่เหมาะเจาะกลางวงของพวกทาคุยะ ก่อนจะอ้วกออกมาโอ้กเบ้อเริ่มตรงนั้นเอง
การสาปแช่งที่ยังดำเนินไปไม่ทันไรก็ต้องหยุดชะหงักมองเจ้าสิ่งนั้นอ้วกอย่างเสียไม่ได้
แต่ก็ไม่ได้มีใครแหกปากอ่ะไรออกมา ในกลุ่มของทาคุยะพอจะเริ่มรู้สึกแล้วว่าเจ้าตุ๊กตาพวกนี้เหมือน ดิจิมอน ในโลกดิจิตอลเวิร์ล ไม่มีผิดเพี้ยน!!
แต่หากไอ่คนกลุ่มข้างหน้ากลับแหกปากซะบ้านแตก ทั้งทำหน้าซีดกันยกกลุ่มมองมาทางเจ้าตัวก่อปัญหากลางวงที่ยังคงอ้วกอยู่
"ไดสุเกะ..นายก่อเรื่องแล้ว"เด็กชายผมทองเอาศอกกระทุ้งเด็กผลนําตาลม่วงหนึ่งที เขาก้ทำหน้าซีดๆกันไปถนัดตา
"อ่ะไรเล่าเจ้าบ้า..จิบิมอนมันทำเองเฟ้ย"ไดสุเกะเองก็ตอบกลับไปด้วยเสียงเบาๆเช่นกัน
"เอ่อ...."
คนกลุ่มนั้นรู้สึกจนคำพูดซะแล้ว พวกทาคุยะก็มองกลับอย่าว่าพวกนี้โชคดีที่ คนมาเจอเป็นพวกเขาไม่ใช่คนที่ไหน แล้วบนที่ขึ้นรถไฟเหาะก็ไม่ค่อยมีคนเยอะด้วย
แต่พวกนั้นดูหวาดๆกันไปหมดแล้ว ทั้งตุ๊กตาในมือยังหน้าเขียวไปด้วย ทางที่ดีควรจะรีบพูด
(ขอบอกไว้อย่างนึงในเรื่องนี้ คนที่มีดิจิมอนในครอบครองคือ ตัวละครหลักจากเรื่องดิจิมอนเท่านั้น และทั้ง 01 02 03 05 ต่างก็เก็บดิจิมอนไว้ในบ้านประมาณรู้เพียงในครอบครัว เมื่อออกมาก็จะทำเป้นตุ๊กตา)
มี 04 ที่ออกจะดูประหลาดพิลึก พวกเขายังคงสามารถแปลงร่างเป็นดิจิมอนได้ ทั้งที่กลับมาจากโลกดิจิตอลเวิร์ลแล้ว ทั้งยังสามารถติดต่อกับพวกในโลกดิจิตอลเวิร์ลได้อีกด้วย แต่นับ 3 ปีมานี้ พวกเขาไม่ได้แปลงร่างเลย เพราะมันอันตราย
"ไม่เป็นไรหรอกน่า นี่ดิจิมอนซินะ.."โคจิรีบเปิดปากพูดก่อนที่กลุ่มคนตรงหน้าจะกลายเป็นใบ้ ตาของคนตรงหน้าเบิกกว้างเล็กน้อย
พวกทาคุยะเดินเข้าไปหากลุ่มพวกไดสุเกะ โทโมคิเองก็จับตัวที่ชื่อจิบิมอนขึ้นมาเช็ดปากพลางลูบหลังให้มัน
"ทำไมพวกนาย..."ไดสุเกะ พูดราวไม่อยากเชื่อว่าจะมีคนรู้จักพวกมัน
"ฮิคาริ คนพวกนี้มีกลิ่น ดิจิมอน"ตุ๊กตาเอ่อดิจิมอนในมือของเด็กสาวที่ชื่อฮิคาริ ทำจมูกฟุดฟิดดมกลิ่นจากกลุ่มพวกทาคุยะ
"ไม่ใช่กลิ่น จิบิมอนเหรอ"ฮิคาริก้มลงถามตุ๊กตาในมือ ตุ๊กตาแมวสีขาวตัวนั้นส่ายหัว กลุ่มคนพวกนั้นก็ทำหน้าหวืดหวากันพอดูแล้วเงยหน้าขึ้นมาจ้องพวกทาคุยะ
กลุ่มพวกทาคุยะก็หยิบดิจิไวท์ของตัวเองขึ้นมาโชว์
"พวกเราเด็กผู้ถูกเลือกให้ไปช่วยโลกดิจิตอลเมื่อ 3 ปีก่อน"อิซึมิพูด
ปากคนทั้งกลุ่มหย่อนลงทันที
"พวกเราเด็กผุ้ถูกเลือกและผู้ถูกเพิ่มพลังในปีนี้ "ฮิคาริพูดแล้วหยิบดิจิไวท์ขึ้นมาโชว์เช่นกัน ดูๆแล้วทั้งสองสาวหากมาคุยกันคงจะเข้ากันได้เป็นอย่างดี
แต่ก่อนที่จะได้พูดอ่ะไรไปมากกว่านี้
"เอ่อ.. ลงไปข้างล่างก่อนดีกว่าไหมครับ"อิโอริพูดค่อยๆ พวกเขายืนอยู่บนนี้นาน อย่าลืมสิ ที่นี่มันสวนสนุก ทางขึ้นรถไฟเหาะ ที่ขึ้นเล่นด้วยซำมายืนแบบนี้เขาไม่มาไล่เตะก็ดีแค่ไหนแล้ว
แล้วคนทั้งสองกลุ่มที่เพิ่งรู้สึกตัวก้วิ่งเตลิดกันลงไปทันที่
.
.
"แฮ่กๆ"เสียงของคนสองกลุ่มที่กำลังแข่งกันหอบแฮ่กหลังมาราธอน 100 เมตรลงมาจากรถไฟเหาะอย่างรวดเร็ว
แล้วคนทั้งสองกลุ่มก็เงยหน้าข้นมามองกันอีกครั้ง
"อ้าาาา"ไดสุเกะ ร้องออกมาอีกแล้ว
ปุป
แล้วก้โดนทาเครุกดหัวไปโดยปริยาย
"ทำบ้าไรฟะ"ไดสุเกะจึงใช้มอือีกข้างถองเข้าไปเต็มรัก เล่นเอาทาเครุตัวงอไปเลยทีเดียว
"แล้วแหกปากทำไม!"ทาเครุวีนกลับ
"ก็จิบิมอน.."ไดสุเกะไม่ทันพูดให้จบ จิบิมอนในอ้อมแขนโทโมคิก็กระโดดเหยียบหัวเจ้านายผู้เป็นที่รักทันที จนตาเจ้านายปูดออกมาอย่างรักใคร่
....
"เอ่อ ก่อนที่จะคุยกันไปนั่งที่ร้านนั่นก่อนแล้วกัน"มิยาโกะชี้ไปยังร้านคอฟฟี่ช้อปที่อยู่แถวๆนั้น
โดยที่ทุกๆคนก็พยักรับความคิดเห็น
....
ภายในร้านคอฟฟี่ช้อป
"อื้ม ว่าแต่ถามหน่อยสิ"ฮิคาริเป็นคนเริ่มเปิดประเด็นถาม
"อ่ะไรเหรอ?"ทาคุยะที่ซู้ดนำเสร็จก็รีบทวนคำถาม
"พวกเราไม่เห็นดิจิมอนของพวกนายเลย หรือไม่ได้เอามา" มิยาโกะยกมือขึ้นเกาหัวอย่างไม่เข้า ก็จะไปมีได้ยังไงก็ดิจิมอนมันก็พวกเราเองนี่หว่า
"พวกเราไม่มีดิจิมอนหรอก"โคอิจิ พูดอย่างเกรงใจยิ้มๆ โคจิเลยศอกใส่ว่าแกเกรงใจเป็นกับเขาด้วยเรอะเนี่ย เพิ่งรู้..
"ไม่มีดิจิมอน? แล้วจะต่อสู้ยังไงล่ะ?"ความจริงเราน่าจะสงสัยมากกว่ามาพวกคุณใช้ดิจิมอนสู้กับศัตรูกันยังไง
"ก็พวกเราแปลงร่างเป้นดิจิมอนแล้วต่อสู้น่ะ"อิซึมิตอบก่อนยื่นมือที่ไม่เกรงใจไปหยิกแก้มดิจิมอนในอ้อมแขนมิยาโกะ
"อย่าแกล้งโปโรมอนซิ"มิยาโกะแว้ดขึ้นมากอดโปโรมอนแน่นจนโปโรมอนหน้าเขียว
"แปลงร่างเป็นดิจิมอน??"คนทั้งกลุ่มถามท้วงขึ้นมา
"อืมใช่ พวกเราใช้ Sprit ของ 10 นักรบในตำนานน่ะ"กลุ่มของพวกทาคุยะพยักหน้าแล้วเล่าต่อ
"10 นักรบ แต่นี่มีแค่ 6 คน.."เคนพูดขึ้นมางงๆ
"อีก 4 อยู่ในกิจิไวท์ของทาคุยะกับโคจิน่ะจ้ะ อ้ะ แต่คนที่ชื่อโคอิจิ ของเขาเป็นสปิริตที่ถือกำเนิดขึ้นใหม่"
“นอกจากสปิริตธรรมดาก็ยังมีดับเบิ้ลสปิริตกับไฮเปอร์อีกนะ”กลุ่มคนตรงหน้าทำหน้าเหมือนกันจะไปเล่นงิ้วยังงั้นแหละ ตอนแรกกลุ่มพวกทาคุยะนึกว่าเวลาจะสู้ต้องแปลงร่างกันเท่านั้นซะอีก
"แล้วนอกจากนั้นก็ยังมีสปิริตที่พวกเรารวบรวมมาได้"เริ่มกลายเป้นหัวข้อสนทนากันไปแล้ว
มิยาโกะ ฮิคาริ อิซึมิ แถม โทโมคิ ดันคุยกันสนุกปาก เริ่มเปิดประเด็นไปเรื่องโน้นเรื่องนี้ ที่เกี่ยวกับโลกดิจิตอลเวิร์ลของกันและกัน
"ตอนดิจิมอนของไดสุเกะกับเคนคุงเขารวมร่างกันนะเท่มาเลยแหละ!"
"เออใช่ๆในพวกเรามีคนที่รวมร่างสุดยอดได้ด้วยนะ"
"แปลงร่างรวมครั้งเดียวไม่พอ ยังพัฒนาซำได้อีก"
แล้วก็หาเรื่องคุยกันอีกมหาศาลจนพวกผู้ชายไม่สามารถเข้าไปแทรกพวกเธอได้เสียแล้วเลยต้องแยกโต้ะออกมานั่งคุยกันเอง
"ว่าแต่ชื่ออ่ะไรกันเหรอ"ไดสุเกะ รู้สึกว่าคุยกันมานานไม่รู้ชื่อกันก็แปลกๆ
"ชั้นคัมบาระ ทาคุยะ นี่มินาโมโตะ โคจิ แล้วนั่นพี่ชายฝาแฝดเขา คิมูระ โคอิจิ"ทาคุยะเริ่มไล่แนะนำรายตัว ไดสุเกะ ทาเครุ เคน และอิโอริ ทำหน้าแปลกๆขึ้นมาหน่อย
เขาพูดอ่ะไรผิดเหรอ... โคจิเสสายตามามองเขาเล็กน้อย
"..."ทาคุยะพูดไม่ออกไปเลย
"ฝาแฝดเหรอ จะว่าไปก็เหมือนนะแต่ทำไม"ทาเครุทำหน้าครุ่นคิด
"พ่อแม่เราแยกทางกันน่ะ "โคอิจิตอบคำถามแทน เลยทำให้ทั้งวงเงียบไปอีก สงสัยเราต้องสงสัยผิดไปแน่ๆ ยามาโตะและทาเครุเองก้แอบสะอึกไป
....
"เอ่อ ชั้น ชิบายามะ จุนเปย์นะ คนน่ารักตรงนั้น โอริโมโตะ อิซึมิ แล้วคนที่เด็กสุด ฮิมิ โทโมคิ"จุนเปย์ร่ายยาวออกมาพรืด ก่อนที่อ่ะไรจะมากไปกว่านี้
"อื้อ ชั้น โมโตมิยะ ไดสุเกะ"
"ทาคาอิชิ ทาเครุ"
"อิจิโชจิ เคน"
"ฮิดะ อิโอริ ยินดีที่ได้รู้จักครับ"เด็กคนสุดก้มตัวอย่างนอบน้อม เล่นเอาพวกทาคุยะหวั่นไหวไปกับความเรียบร้อยจริงๆ
"แล้วตรงนั้น ยางามิ ฮิคาริ กับ อิโนะอุเอะ มิยาโกะ"ทาเครุพูดต่อ
หลังจากที่ได้ทำความรู้จักกันไปเรียบร้อยแล้ว
"นายใส่แว่นไว้บนหัวตลอดเลยเหรอ"ทาคุยะถามไดสุเกะ เพราะเขาเห็นไดสุเกะใส่แว่นไว้บนหัวมาตั้งนานแล้ว
"ก็นะ ความจริงแว่นอันนี้ได้มาจากรุ่นพี่อีกทีน่ะ"ไดสุเกะยกมือขึ้นเกาหน้าเขิน ทาเครุก้หันมามองไดสุเกะแปปนึงในดวงตาไหววูบ
"ชั้นก็ใส่นะ แต่หลังจากไปดิจิตอลเวิร์ลเมื่อ 3 ปีก่อน มันก็เก่าๆไปเลยเก็บไว้บ้านแน่ะตอนนี้"ทาคุยะทำท่าเหมือนตอนตัวเองใส่แว่น แล้วเก๊กให้ไดสุเกะดู
"ที่พวกนายพูดว่าผู้ถูกเลือกในปีนี้กับผู้ถูกเพิ่มพลังนี่ หมายความว่ายังไงเหรอ"โคจิถาม
"ผู้ถูกเลือกก็ผู้ถูกเลือก ก็ในปีนี้น่ะ"ทาเครุตอบ
"ผู้ถูกเพิ่มพลังก็...จริงสิไม่ได้บอกนี่น่า"
"เมื่อ 3 ปี พวกเราก็มีผู้ถูกเลือกเหมือนกัน"ทาเครุรีบพูด เรียกความสนใจทาคุยะให้หันกลับไปมองอีกครั้งนึง
"ชั้นเองเมื่อ 3 ปีก่อนก็เป็นผุ้เลือกเหมือนกัน แล้วพี่ชายชั้นก็ด้วย"
"อื้มแว่นที่ชั้นได้มาก็ได้มาจากรุ่นพี่ที่เป็นผุ้ถูกเลือกเหมือนกัน เขาเป็นพี่ชายของฮิคาริน่ะ ฮิคาริเองก้เคยเป็นผุ้ถูกเลือกมาแล้ว"ไดสุเกะชี้แว่นที่อยู่บนหัวของตัวเองแล้วพูดถึงรุ่นพี่คนนั้นอย่างปลาบปลื้มใจ
"แหมพวกนายเนี่ย รีบหนีออกมาเชียวนะ"มิยาโกะยื่นหน้าเข้ามากลางวงทำเอาคนในวงหงายหน้ากันออกไป
"เหยอ มิยาโกะ"ไดสุเกะเต๊ะท่าอย่างเจอผี
"ชั้นคุยกันแล้วนะ ชั้นคิดว่าจะพาพวกเธอไปแนะนำให้พี่ไทจิ"ฮิคาริยิ้มกว้าง
"??"พวกทาคุยะยังคงทำหน้างงๆ
"พี่ของฮิคารินะ ยางามิ ไทจิ ผู้ถูกเลือกเมื่อ 3 ปีก่อน" ทาเครุกล่าว
"ผู้ถูกเลือกเมื่อ 3 ปีก่อนมีกี่คนน่ะ" โคอิจิสะกิดทาเครุแล้วถาม
"อืม.. ก็มี พี่โซระ พี่มีมี่ พี่โจ พี่โคจิโร่ พี่ยามาโตะ พี่ไทจิ แล้วก้มีชั้นกับฮิคาริ"ทาเครุพูดคร่าวๆพวกทาคุยะก็พอนับได้ว่ามีตั้ง 8 คน
"แล้ว..?"
"ไปที่นัดประจำของพวกเราไง ชั้นเรียกพวกพี่ไทจิมาแล้ว"ฮิคาริยื่นมือถือออกมาโชว์ให้ดูว่าโทรเรียกไปแล้ว
แล้วทุกคนก็อ้าปากค้าง กับมีคนสติหลุดไปอีก 2 คน
"อื๋อ?"ฮิคาริทำหน้างงก่อนชักมือถือกลับเข้ามาดู
"อุ้ย! ขอโทษนะลืมปิดรูปเพิ่งเอามาจากพี่อิซึมิ"ฮิคาริ กดปิดรูปในมือถือแล้วยกมือขึ้นเคาะหัวตัวเองเบาๆอย่างเก้อเขิน
รูปที่ฮิคาริเปิดขึ้นเมื่อตะกี้เป้นรูปเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมาไม่นาน นั่นคอื ภาพที่ โคจิกับทาคุยะโดนอิซึมิจับโขกดังจ้วฟนั่นเอง
ทำให้เจ้าตัวสองคนสติหลุดออกไปเสียแล้ว ทั้งสองคนทำหน้าแดงยั่งกะเห็ดพิษที่ไม่ผ่านการดูดสารพิษออก(เห็ดพิษที่ไหนเค้ากิน)
ทำให้คนในกลุ่มไดสุเกะ หันมาจ้องทั้งคู่ด้วยสายตาทิ่มแทง แต่ในตาของทาเครุกลับดูไหววูบด้วยความเศ้ราเสียมากกว่า
"อย่ามัวแต่อยู่ตรงนี้เลย ไปกันได้แล้ว"ฮิคาริคว้าคอเสื้อไดสุเกะแล้วกระชากออกไปอย่างแรง
"อ๊ากกก"ไดสุเกะร้องออกมาไม่เป็นภาษาก่อนจะวิ่งออกไปจากร้านพร้อมฮิคาริ มิยาโกะ โทโมคิ และอิซึมิ พวกกลุ่มทาคุยะและทาเครุจึงวิ่งตามออกไปทันที
“พวกเธอ รอก่อนซี่”
..............................................................................
แก้ตัวหนังสือ
ความคิดเห็น