คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 3 : Experience (ประสบการณ์ชีวิต)
....................................................................................
โคจิและทาคุยะกอดคอกันเดินออกมาจากตู้ชิงช้าอย่างทุลักทุเลด้วยความต่างจากส่วนสูง
เอ่อ...
พวกเขาไม่ได้ทำอ่ะไรกันหรอกอย่าคิดมาก
เรื่องมันผ่านมาเมื่อ 3 นาทีที่แล้ว
.
.
ฉากสุดท้ายที่สองคนเห็นคือ โทโมคิที่กระโดดใส่โคอิจิที่ทำหน้าตกใจ ก่อนจะใช้มือสองข้างจับหน้าของโคอิจิขึ้นมาจูบที่ริมฝีปาก
จากท่อนนี้ ความจริงดูเหมือนจะไม่มีอ่ะไรเกิดขึ้นในตู้นี้ แต่ผลปรากฏคือ รู้สึกเหมือนโคจิจะรับความรู้สึกของพี่ที่เป็นฝาแฝดเข้าไปหรือยังไง จู่ๆก็ผมตั้งแล้วหน้าซีดก่อนคู้ตัวลงเบาะ ทาคุยะมองโคจิสลับกับโคอิจิที่ตอนนี้หน้าซีดเหยียดแขนตรง สั่นแขนพึ่บๆแล้วทำตัวสั่นๆ
ทาคุยะตัดใจเลิกมองแล้วนั่งลงข้างๆโคจิ ยกแขนคนข้างๆขึ้นมาพาดไหล่ตัวเองแล้วค่อยๆลูบหลังให้ ก็เหมือนอาการของโคจิจะดีขึ้นบ้าง
"ฮื้อออ ม่ายยย!"แต่เสียงของเวรรกรรมก็ยังดังต่อเนื่อง เมื่อโคจิได้ยินก็นําลายแทบฟูมปาก หน้าซีดคอตกอีกครั้ง ทาคุยะรีบดึงตัวขึ้นมากอดแล้วตบปัปๆที่หลังหลายๆที
โคจิที่ความจริงก็ดีใจที่ทาคุยะถึงขนาดคว้าตัวเขาไปกอดแทน แต่ไม่รุ้ทำไมเขาถึงเสียวไส้แทนโคอิจิหน้าซีดไปด้วย จนอารมณ์แทนที่จะดีกลับเสื่อมลงๆ ตามสภาพโคอิจิ
แล้วเรื่องก็จบลงเมื่อทั้ง 4 คนลงจากชิงช้าสวรรค์ โคจิกับทาคุยะถึงขนาดต้องหามกันออกมา ทาคุยะก็ยันตัวโคจิไว้ม่ให้เอียงไปมากกว่านี้
"แหมรักกันดีจัง"พนักงานสาวคนนั้นพูดยิ้มๆ ก่อนเปิดตู้ของโคอิจิกับโทโมคิ
โทโมคิวิ่งออกมาหน้าตาใสปิ๊ง ผิดกับโคอิจิที่ตอนนี้ เสื้อผ้าหลุดหลุ่ยแทบดูไม่ได้ หน้าซีดจนไม่รู้จะหาอ่ะไรเทียบ ขนาดโคจิยังไม่เท่า เดินออกมาสั่นๆก่อนสะดุดบันไดหนึ่งขั้นจนล้มกลิ้ง
"ว้าย เป็นอ่ะไรมั้ยคะ?"แม่คุณยังจะถามอีกสภาพดูไม่ได้แล้วน่ะนะ
โคอิจิส่ายหัวแล้วค่อยๆลุกขึ้นเดินมาหาทาคุยะ ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ แต่ก็ต้องหยุดกึกเมื่อเห็นโคจิที่ฟุ่บไหล่ทาคุยะหน้าซีดยืนเอียงๆ
"ดีท๊อกซ์ดีมั้ย?"ทาคุยะถามโคอิจิที่พยายามจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ โคอิจิหันมาก็ทำหน้าเหวอเข้าใส่
"ดีท๊อกซ์บ้าอ่ะไร ไม่ได้ทำ.."โคอิจิรีบพูด
"เหรอ แต่ดูสภาพโคจิสิ"ทาคุยะยันตัวโคจิขึ้นอีกครั้งนึง
"โคจิเกี่ยวอ่ะไร?"โคอิจิทำสีหน้าไม่เข้าใจ
"ขอทีนะ .. พอดีชั้นกับโคจิไปเห็นตอนที่นายกำลัง..(จูบค่ะจูบ)..กับโทโมคิ"พลันหน้าของโคอิจิก็ขึ้นสีแดงจัดก่อนจะซีดอีกครั้งอย่างเสียวขวัญ
"ก็ไม่เห็นเกี่ยวกับโคจินี่"
"ไม่รุ้ก็โคจิเขาเห็นนายแล้ว ก็ช๊อคนําลายฟูมปากไปเลย"ทาคุยะบ่น
"อ่ะ จริงดิ " แล้วโคอิจิก็แอบขำในใจนิดๆแต่พอนึกไปถึงเรื่องเมื่อครู่ก็ซีดๆ
"พี่โค-อิ-จิ----"โทโมคิลากเสียงยาวชวนสยอง โคอิจิหน้าซีดไก่ต้มรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ คอก็หมุนเหมือนหุ่นยนต์หันไปหาโทโมคิ
"อ่ะ..อ่ะไร"
"พี่อิซึมิเรียกแล้ว"โทโมคิชี้ไปทางเล่นรถไฟเหาะ ที่อิซึมิกับจุนเปย์กวักมือเรียกหยอยๆอยู่ โทโมคิหันกลับมาคว้าโคอิจิที่หน้าซีดยกกำลังสอง ลากไปหาอิซึมิ ทาคุยะก็กึ่งลากกึ่งจูงโคจิไป
.
.
"พวกนายหายไปไหนกันมาเนี่ย"อิซึมิบ่นพรืดๆ ใส่ไม่ยั้งทันที
"พี่ทาคุยะเค้าหิวเลยไปแวะร้านอาหารแถวนี้น่ะฮะแล้วตะกี้ก็ไปขึ้นชิงช้าสวรรค์กันมา"โทโมคิตอบแทนทุกคนอย่างรวดเร็วทันใจ โคจิที่ตอนนี้หายหน้าซีดก็กลับมายืนปกติ แต่คนที่กู่ไม่ค่อยกลับคงเป็นโคอิจิที่ตอนนี้ยังโดนโทโมคิจับแขนไว้อยู่
"เหรอ สนุกมั้ย"อิซึมิยิ้มหวานแล้วถามโทโมคิ
"ครับ สนุก มาก"โทโมคิก็ตอบรับเสียงดังจนดูไม่น่าไว้วางใจ ทั้งสองคนก็ซุบซิบกันต่อนิดหน่อยก่อนหัวเราะคิกคักออกมา
แล้วโทโมคิก็เดินมาตรงหน้าทาคุยะ
"หืมอ่ะไรเหรอโทโม..."ทาคุยะที่มองอย่างสงสัยกำลังจะเอ่ยปากโทโมคิก็จัดการกดหัวทาคุยะลงประทับปากด้วย ก็แค่ริมฝีปากแตะกันธรรมดาๆ แต่ก็ช็อคนะครับท่าน!!
จุนเปย์ โคอิจิ โคจิ มองอย่างตะลึงงัน มีอิซึมิที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ราวกับแผนการอ่ะไรสำเร็จ
ความจริงก็ไม่ได้อยากจะว่าอ่ะไรเพราะก็ถือว่าโทโมคิก็ยังเด็ก แต่โคจิก็ฉุนกึ๊กๆก้าวเข้ามาดึงคอเสื้อของโทโมคิลากออกไปห่างๆทาคุยะที่ค้างแน่นิ่งไปแล้ว
"นี่ จะทำอ่ะไรห้ะ"โคจิก้มตัวลงต่อปากต่อคำกับโทโมคิ โทโมคิที่โดนดึงเสื้อออกมาก็เงยหน้าขึ้นมองโคจิ
"ก็ แบบนี้" โทโมคิยกมือขึ้นจับคอกดหัวโคจิลงมาแล้วจูบลงไปที่ริมฝีปากอีก จุนเปย์กับโคอิจิตาถลนไปแล้ว ส่วนอิซึมิเริ่มคว้ามือถือขึ้นมาถ่ายรูป ทาคุยะที่ใจลอยไปเมื่อเห็นภาพตรงหน้าก็แทบล้มตึง เดินดุ่มๆไปดึงเสื้อโทโมคิให้ผละออกมาอีกรอบ
"โทโมคิ..ไม่สนุกนะ"ทาคุยะลดเสียงตําพูดเสียงเครียด โทโมคิมองทาคุยะตาแป๋วเหมือนไม่ได้รู้สึกรุ้สาอ่ะไร
โคจิที่ยังมึนๆกับเหตุการณ์เมื่อครู่ก็เดินมาข้างๆทาคุยะแล้วจับกดหัวโทโมคิไว้ไม่ให้ทำอ่ะไรได้อีก แต่เจ้าตัวดีกลับยิ้มออกมาให้เห็น
กึก..
"แหม พวกนายความจริงแล้วก็อยากนี่"อิซึมิเดินมาโผล่ด้านหลังเมื่อไหร่ไม่รู้ทาคุยะกับโคจิที่กำลังจะหันกลับไปก็โดนอิซึมิคว้าหมับเข้าที่หัวทั้งคู่ ก่อนโยกหัวโคจิลงแล้วยกหัวทาคุยะขึ้น แล้วโขกเข้าหากันดัง จ้วฟ...
จุนเปย์กับโคอิจิที่อ้าปากค้างทำอ่ะไรไม่ถูกไปแล้ว กลับอ้าปากกว้างกว่าเดิมจนโทโมคิแทบเอามือแหย่ลงไปโดยไม่โดนฟันได้แล้วทั้งตะลึงกับภาพตรงหน้า ที่แถมยังหลายฉาก ทั้งสายตาคนรอบข้างที่มองมาซะอีก
โคจิกับทาคุยะที่กำลังตะลึงงันกับสิ่งที่อิซึมิทำก็ไม่ได้เคลื่อนไหวแต่อย่างใด ริมฝีปากของทั้งสองสัมผัสกันอยู่ยั่งงั้น อิซึมิเองก็ถ่ายรูปสนุกมือ จนคนแถวนั้น
"แม่เขาจูบกันแหละ.."เด็กน้อยคนนึงพูดขึ้น
"อย่าไปมองเขาลูกไม่ดี"แล้วแม่ลูกอ่อนก็พาลูกจรลีไปทันที แต่ก็ไม่ช่วยให้ทาคุยะกับโคจิเคลื่อนไหวได้ จุนเปย์กับโคอิจิที่อ้าปากค้างจนพอแล้วก็รีบวิ่งกรูเข้าไปกระชากออกจากกันทันที
ปรากฏว่าวิญญาณทั่งคู่หลุดลอยไปไกลเสียแล้ว
"เฮ้ยโคจิๆ"โคอิจิตบหน้าโคจิอีกหลายๆทีก่อนโคจิจะคืนสติได้ ก่อนจะลมออกหูจนหน้าแดงแปร๊ด ทางทาคุยะเมื่อได้สติก็ก้มหน้าก้มตาไม่พูดอ่ะไรเลย
"โถพี่ ที่ผมทำก็แค่เล่นๆไม่เห็นต้องเครียด"โทโมคิหรี่ตาพูดแบบคนร้อยเล่ห์เหลี่ยม
"ผมไม่ได้สนใจพี่ทั้งสองหรอก"
"?"โคอิจิกับจุนเปย์ตีหน้างงแทน ทั้งโคจิและทาคุยะไม่สามารถรับรู้ในขณะนี้
"ที่ผมสนใจน่ะ"โทโมคิเดินไปหาโคอิจิที่ยังยืนตบหน้าโคจิอยู่
โทโมคิเดินผ่ากลางคนทั้งคู่แล้วกระชากคอเสื้อโคอิจิลงมาจูบเป็นครั้งที่สอง โคจิที่เกือบจะคลายเริ่มทำหน้าหลายอารมณ์อีกครั้งก่อนจะหงายหลัง ทาคุยะรีบวิ่งไปยันตัวไว้ทันก่อนที่จะล้มลง
จูบครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งก่อน ดูจากฉากไม่รุ้ว่าโทโมคิทำอ่ะไรไปบ้าง รุ้แค่ว่าเห็นหน้าของโคอิจิเปลี่ยนหลายสีมาก จนแทบจะเป็นสีรุ้ง ตั้งแต่ ฟ้า แดง เหลือง เขียว ส้ม ม่วง อิซึมิคว้ามือถือขึ้นมาถ่ายอีกแชะนึง ก่อนจะยกนิ้วให้โทโมคิหนึ่งที
โทโมคิปล่อยโคอิจิออก จึงวิ่งกลับไปยืนข้างๆอิซึมิ เพื่อดูภาพในมือถือ
โคจิหายใจรวยระรินหน้าซีดซี้แหง่กอยู่กับพื้นโดยพิงทาคุยะไว้ โคอิจิกำลังโดนทดสอบการมีชีวิตอยู่โดยจุนเปย์พยายามตบหน้าเรียกสติ
"เอาล่ะพวกเราไปเล่นรถไฟเหาะกันเหอะ"อิซึมิปิดมือถือลงจับมือโทโมคิวิ่งไปทางรถไฟเหาะ
"เดี๋ยวซิอิซึมิจังง"จุนเปย์หันไปเรียกอิซึมิแต่คงไม่ทันแล้วเพราะวิ่งไปจองบัตรเรียบร้อย
ทาคุยะจึงกึ่งลากจูงโคจิไปอีกรอบ จุนเปย์ก็หามโคอิจิไป วันนี้เป็นวันที่อนาถที่สุดเท่าที่เจอมา ยิ่งมาเจอในสวนสนุกอีกสายคนรอบๆที่มองมาจึงเป็นสายตาที่ทิ่มแทงไม่ใช่น้อย เพราะที่นี่ไม่ใช่ที่คนโล่งๆเสียด้วย แต่ก็ไม่เยอะจนน่าขนลุก
.
.
ระหว่างรอคิวเข้าเล่นรถไฟเหาะ พวกเขาก็ได้ยินเสียงถกเถียงของคนกลุ่มนึง
"ทำไมชั้นต้องนั่งรถไฟเหาะข้างนาย ห๊ะ!"เสียงต้นเรื่องมาจากเด็กชายคนนึงผมสีนําตาลม่วง ถึงผิวอาจจะไม่ขาวแต่หน้าตาออกไปทางน่ารักมากกว่าแต่คิ้วขมวดทำให้ดูหดหู่ไปหน่อย บวกกับกำลังเถียงกับเด็กชายอีกคนซึ่งผมสีทองใส่หมวกและ หน้าตาดี
"แปปเดียวมันไม่ตายหรอกนะ โมโตมิยะ ไดสุเกะ"เด็กชายผมสีทองเรียกเด็กชายผมนําตาลม่วงว่า ไดสุเกะ
"นายไม่ตายแต่ชั้นจะตายเฟ้ย ทาคาอิชิ ทาเครุ"คนที่ชื่อไดสุเกะเถียง เด็กชายผมทองที่ชื่อ ทาเครุกลับอย่างเอาเป็นเอาตาย
"เออซี่ ชั้นมันไม่ใช่ ยางามิ ฮิคาริ หรือ อิจิโชจิ เคน นี่น่า"คนที่ชื่อทาเครุก็พูดเสียงห้วนกลับ ทำ เอาคนที่ชื่อไดสุเกะโกรธจนหน้าแดงไปเลยทีเดียว
"ทั้งสองคนอย่าเถียงกันน่า"มีเด็กสาวน่ารักใส่แว่นผมสีม่วงเข้ามาห้ามทัพของทั้งสอง
"อย่ามาห้ามน่า อิโนอุเอะ มิยาโกะ !"เด็กสาวผมม่วงถอยผงะในทันที แล้วเด็กสาวผมสีนําตาลหน้าตาน่ารักก็เดินถมึงทึงเข้ามาแทรก
"ไดสุเกะ ทาเครุ !! หยุดได้แล้ว"เธอออกเสียงเพียงเท่านี้ทั้งคู่ก็หยุดเงียบ
"ฮิคาริจัง..."เด็กชายผมนำตาลม่วงที่ชื่อไดสุเกะทำท่าทางผิดหวัง เด็กชายที่ชื่อทาเครุเบนหน้าไปทางอื่น
"นั่นสิครับพวกคุณสองคนเลิกเถียงกันได้แล้ว"เด็กชายที่ตัวเล้กกว่าใครเพื่อน ผมสีนําตาลทรงกะลาพูดค้านเสริมแต่ก็มีเด็กชายผมสีน้าเงินบ๊อบสไลด์หน้าติดหวานๆ คว้าไหล่ไว้แล้วสั่นหัว
“คุณเคน..”เด็กน้อยทำหน้าสลด
"ฮิดะ อิโอริ..."เด็กสาวที่ชื่อฮิคาริหันไปพูดเสียงค่อย
แต่ที่น่าแปลกคือ ในมือของทุกคนอุ้มตุ๊กตาไว้คนละหนึ่งตัวแถมหน้าตาไม่เหมือนกันเลยซักตัว แล้วก็ไม่เคยเห็นขายที่ไหนด้วย
แล้วก็เป็นเรื่องบังเอิญอีก ที่หลังจากที่เห็นตอนต่อแถวแล้วพวกเขาทั้งสองกลุ่มก็ได้นั่งเล่นรถไฟเหาะในรอบเดียวกันโดยพวกเขานั่งอยู่ฝั่งหลัง แต่ก็เห็นคนที่ชื่อไดสุเกะกับทาเครุนั่งข้างกันแบบไม่สบอารมณ์
พวกเราทุกคนจัดแจงใส่เข็มขัดให้แน่น พวกคนข้างหน้าต่างพากันกอดตุ๊กตากันหนึบ แต่ทำไมหน้าตาเหมือนเคยเห็นที่ไหนนะตุ๊กตาพวกนั้น แต่ไม่เคยเห้นมีขาย
เมื่อจัดแจงเสร็จ รถไฟเหาะก็ค่อยๆเคลื่อนตัวไปข้างหน้าแล้วทิ้งตัวลงทางลาดทันที
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"เสียงของเด็กสาวผมม่วงที่ชื่อมิยาโกะและเด็กสาวผมสีนําตาลที่ชื่อฮิคาริร้องขึ้นมาพร้อมกัน แต่สีหน้าดูสนุกและสะใจสุดๆแบบหลุดโลกไปเลย
"เหวออออออออ" เด็กชายผมนําตาลม่วง หลุดเสียงออกมาก่อนยกมือขึ้นอุดปาก เด็กชายผมทองที่เก็บหมวกลงแล้ว ก้หันไปหัวเราะนิดหน่อยก็ได้รับเขกจากเด็กชายผมนำตาลม่วงไปเลย
ส่วนฝั่งพวกทาคุยะก็
"แว๊กกกกกก ว๊ากกกกก กร๊ากกกกกกกกกก ฮ่าๆๆๆๆ" เสียงประสานจนฟังดูน่าเกลียด เสียงแรกเรียกของทาคุยะที่ตกใจในความเร็ว เสียงที่สองเสียงของจุนเปย์ เสียงที่สามคือเสียงของโทโมคิ เสียงที่สี่เป้นเสียงของอิซึมิที่หัวเราะจนหมดความสวยไปเลยทีเดียว
ส่วนโคจิกับโคอิจิที่ไม่มีปัญญาจะแหกปากหรือให้ตายก็ไม่แหก แต่ก็หน้าซีดไปตามๆกัน รถไฟเหาะนั้นก็ช่างใจดีหมุนแล้วหมุนอีกจนของข้างในท้องของทาคุยะแทบขย้อนออกมาวิ่งเล่นข้างนอก
เมื่อหมดรอบรถไฟเหาะทุกคนก็ลงมาด้วยใบหน้าอิดโรยยกเว้นอิซึมิกับโทโมคิ
"ถ้าชั้นแปลงร่างเป็นอังคุมอนตรงนี้ได้นะชั้นกระโดดเหนี่ยวยัยอิซึมิแล้ว"ทาคุยะบ่นพึมพำ ซึ่งโคจิกับโคอิจิก็พยักหน้าเห็นด้วยอย่างยิ่ง
"ถ้าชั้นแปลงเป็นวู้ฟมอน/เลอเวมอนได้ชั้นก็กระโดดทึ้งโทโมคิแล้ว"สองพี่น้องคู่นี้ตอบได้ตรงกันดีมาก สงสัยเป้นเพราะเหตุการณ์ที่พึ่งผ่านมา
จุนเปย์ตาที่หมุนเป็นลูกข่างก็ยังพาตัวเองเดินไปหาอิซึมิได้อย่างสวยงาม
อิซึมิต่างก้พรำต่างๆนาๆกับโทโมคิไปขณะที่ถอดเข็มขัดออก
ระหว่างที่กำลังท่องบทเคียดแค้นกันอยู่ จู่ๆตุ๊กตาในมือของกลุ่มคนที่นั่งข้างหน้าก็กระโดดลงมากลางวงพวกเขาที่ยืนอยู่
แล้ว อ้วก!!
"เฮ้ยยยย!!!"
.........................................................................
4 พค 53
แกตัวหนังสือ(ชูนิ้วด้วยรอบนี้ แก้ครบแล้ว)
ความคิดเห็น