คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 1 : 3 years (3 ปีจากดิจิตอลเวิร์ล)
...............................................................
ตั้งแต่ตอนนั้น
...............................................................
ก็ผ่านมานานแล้วซินะ...
...............................................................
หลังจากที่แปลงเปนซูซาโนมอน แล้วกลับมายังโลกมนุษย์
...............................................................
โลกดิจิตอลเวิร์ลสงบสุขแล้ว
...............................................................
แต่ที่โลกมนุษย์ นี่สิ
.
. .
. . .
. . . .
. . . . .
"โฮ้ย ทาคุยะ ชักช้าพวกเราไม่รอนะ" เสียงของคนๆหนึ่งผมสีนําตาล รูปร่างสูงแต่ก็ดันอ้วน...ก็ไม่อ้วนมากหรอกเพราะมีเหตุจำเป็นที่ทำให้ต้องลด เพลาลงไปบ้าง ก็เลยกรอบลงเป็นธรรมดา ชิบายามะ จุนเปย์ นี่เอง
"โอ้ย เจ้าพวกบ้า! แค่ล้างมือแปปเดียวรอกันหน่อยไม่ได้รึไง"คัมบาระ ทาคุยะ ที่กำลังคิดเพลินๆ หันไปว๊ากใส่จุนเปย์ มือก็สะบัดๆนําออกลวกๆอย่างเร่งรีบ
จุนเปย์ หลังจากที่กลับจากดิจิตอลเวิร์ล เขาก็พยายามฟิตร่างกายเพื่อที่จะทำตัวเองให้เหมาะกับ โอริโมโตะ อิซึมิ สาวน้อยหนึ่งเดียวในกลุ่มผู้น่ารักหวานแหววผมสีทองรักสีชมพูและความแอ้ บแบ๊ว... (เฮ้ยว่าเค้าซะ...น่ารักอ่ะ-จุนเปย์/อ่าว ไอ่นี่-Cry) แต่ก็แค่ส่วนเดียว อีกส่วนคือ โดนอิซึมิบีบบังคับจนกินข้าวไม่ลง ...
หลัง ที่ผ่านจากความพยายามมานานโข โอ้ช่ายนําหนักจุนเปย์ลดพรวดพราดเพราะโดนอิซึมิบีบคอตอนกินเกิน 1 จาน แต่ในตอนนี้ก็ยังไม่ผอมถึงขั้นที่เรียกว่าหล่อเท่สมาร์ท 3 ปีที่นับผ่านมาจากตั้งแต่ตอนนั้น จุนเปย์เองก็สูงขึ้นก็เป็นสวนนึงที่ทำให้ดูดีขึ้น แต่ก็ยังไม่เข้าตาของอิซึมิเพราะอิซึมิยังดูสนใจคู่ฝาแฝด คิมูระ โคอิจิ กับ มินาโมโตะ โคจิ ซะมากกว่า จุนเปย์เองก็ยังไม่เลิกความพยายาม
"ทาคุยะ นายน่ะนะจะเต่าไปไหน" เสียงนิ่งๆแต่ดูกวนประสาท ทำเอาทาคุยะที่พลุนพลันวิ่งมาหันไปถมึงทึงทันทีที่ถึงที่
"เต่าแล้วหนักหัวนายเหรอ โคจิ!" ทาคุยะแว๊ด มองคนตรงหน้า
"โคจิ อย่าไปแกล้งเค้าน่า" โคอิจิวางมือหมับลงบนบ่าของโคจิผู้เป็นน้องแล้วพูดยิ้มๆ
"นายพูดทีไรฉันไว้ใจไม่ได้เลยสิ" โคจิหันหน้าเล็กน้อยแล้วพูดตอบโคอิจิ
"จริง สิ?"โคอิจิ ละมือแล้วถามแบบไม่อยากเชื่อ
"นายสอง คนซุบซิบอ่ะไรกันน่ะ"ทาคุยะท้าวเอวหรี่ตา มองแฝดคู่นี้อย่างคาดโทษ มันดูไม่น่ากลัวเลยซักนิดนะ ในสายตาทั้งสองคิดว่ามันน่ารักมากกว่า 3ปี นี้ทุกคนต่างก็สูงขึ้น แม้แต่อิซึมิก็สูงขึ้นเป็นสาวสวยสมส่วนทีเดียว
ซึ่งมองดูทาคุยะแล้ว ดูเหมือนจะเป็นพวกเจริญช้าหรือยังไงคนอื่นสูงปรื้ดๆแต่ทาคุยะเหมือนสูงสโล(slow)สูงขึ้นก็จริงแต่ก็ไม่ต่างจากเดิมนักเท่าไหร่ โคจิกับโคอิจิ แน่นอนตอนนี้ไม่อยากจะบอกได้เลยว่าป๊อปปูล่า สูงยาวเข่าดีหน้าตายังหล่อได้อีก ขนาดจุยเปย์ยังหน้าตาดีมากได้ หรือว่าไปดิจิตอลเวิร์ลแล้วทำให้โครโมโซมเรียงตัวใหม่
ยิ่งโครงสร้างกระดูกอยากจะถามทาคุยะเสียเหลือเกินว่าลืม กินนม หรือปล่าว ส่วนสูงของทาคุในตอนนี้เทียบเท่าประมาณกับอิซึมิเลย (ประมาณ160+) สัดส่วนร่างกายก็อาจจะไม่เท่า แต่ดูๆแล้วก็บางกว่าผู้ชายทั่วไปเยอะ ไหล่ก็ไม่ค่อยกว้าง ทั้งยังติดที่หน้าออกหวานๆนั่นอีก อยากจะเข้าใจผิดว่าเปนผู้หญิงให้โมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยงเล่นสุดๆ
โคจิกับโคอิจิยิ้มออกมาทั้งคู่โดยไม่ได้นัดหมาย
"เอ้...พวกนายนี่อ่ะไรกัน คุยกับโทโมคิก็ได้ เฮ้!โทโมคิ"เจ้าตัวว่าไม่สบอารมณ์แล้วหันไปเรียกหา ฮิมิ โทโมคิ(กิก็ได้แต่เราขอคินะ) น้องชาย(ไม่แท้)ที่แสนน่ารักของตัวเองทันที
"ครับพี่ทาคุยะ" แล้วเจ้าคนถูกเรียกก็มาหาอย่างไวเช่นกัน ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กระโดดเกาะแขนทาคุยะ
"โทโมคิเดี๋ยวแขนชั้นก็หักหรอกน่า ฮะๆ"ทาคุยะยิ้มสนุก เขารักโทโมคิ(ในฐานะน้อง)มาก พอเห็นหน้าแล้วมันหมั่นเขี้ยวจริง
ยืด
"อ้ะ ฮ่ะๆ ฮี่อาอุอ้ะ อ่อยๆๆ"ทาคุยะจัดการดึงแก้มทั้งมุมปากซะยืดกระจาย โทโมคิ หัวเราะพลางดิ้นให้หลุดจากการถูกจับกุม
ฮิมิ โทโมคิ เด็กน้อย ป.3 เมื่อ 3ปี ในปัจจุบันมันก็คงไม่น้อยแล้วล่ะ กำลังย่างก้าวเข้าวัยรุ่น อยู่ในวัยกำลังสูง แต่ด้วยเด็กผุ้ชายส่วนมากจะยื่ดช่วงมัธยม โทโมคิเลยไม่สูงมาก แต่ก็เฉียดๆ 160 อยู่ดี ดูทาคุยะแกล้งโทโมคิแบบนี้แล้ว เหมือนพี่สาวแกล้งน้องชายยังไงก็ไม่รู้
"ทาคุยะเดี๋ยวแก้มโทโมคิเค้าก็ยานหมดหรอก " อิซึมิยื่นมือมาจับหมับที่มือของทาคุนะ แล้วกดลงให้ปล่อย
"โธ่อิซึ มิ แค่นี้เอง"ทาคุยะปล่อยแล้วยกมือเกาหัวพูดแหะๆ
"ไม่ได้ย่ะ โทโมคิเขาหมดหล่อจะทำยังไง"
"เช๊อะ" ทาคุยะหันเช๊อะเบือนหน้าหนี ทำแก้มป่องเหมือนงอนๆ
"ยี้ แบร่ๆ"อิซึมิแลบลิ้นล้อเล่นในตอนท้าย ทาคุยะอยากกระโดดชาร์จ
"อิซึมิ เขาก็งี้แหละน่า อย่าใส่ใจซิ ตั้ง3ปีแล้ว" จุนเปย์พูด ก็ตั้ง3ปีแล้วยังทนนิสัยกันไม่ได้อีกรึ ไง แต่ความจริงเขาก็ยังแขวะกับโคจิอีกหลายเรื่อง
"ว่าแต่วันนี้จะไปที่ไหนล่ะ" ทาคุยะรีบถาม ตอนนี้เป็นช่วงเวลาหลังเลิกเรียนที่เขาจะไปเที่ยวกับทุกคน(ในนี้)แน่นอนทาคุ ยะกำลังหวังของกิน
"นายอย่าหวังว่า จะ ได้กินตอนนี้เลย"โคจิพูดตัดความฝันของทาคุยะในทันที
"จิ๊.."ทาคุยะเบ้หน้า ย่นจมูกไม่พอใจ โคจิว่าดูยังไงก็น่ารักมากกว่าน่ากลัว แล้วโคจิก็ยิ้มบางๆ
"สนุกเรอะไงห๊ะเห็นคนอื่นอดเนี่ย"ทาคุยะเบ้ปากกำลังสอง เบะปากเหมือนจะร้องไห้ไปยังงั้น
"สนุก"โค จิตอบแบบไม่คิด
"เจ้าบ้านี่"ทาคุยะ ยก หมัดขึ้น เข้าโจมตีโคจิทันที (มันยัวะอะ)
หมับ
โค จิ ก็จับเข้าที่ข้อมือของทาคุยะ แล้วใช้สายตามองทาคุยะกลับไม่วางตา ทาคุยะที่หายจากอารมณ์ยัวะทันที ก็สบตาเข้ากับโคจิ แล้วก้สะดุ้งหน้าแดงทันที
...
...
"แล้วจะจับไปถึงไหน"ทาคุยะบิดข้อมือเล็กน้อย โคจิก็คลายมือออก
แล้วทั้งสองก็ยืน นิ่งกันพักหนึ่ง ทำให้อีก 4 คนที่เดินนำไปต้องหันมา อีกรอบ
"พวกนาย 2 คนเป็นไรรึเปล่า"จุนเปย์ตะโกนถาม เขาพูดแบบนี้ไปแค่นั้นแหละ เขารู้ก็ตั้งนานแล้วว่าโคจิ ชอบทาคุยะ ส่วนทาคุยะเองมันก็ชอบโคจิ แต่ทั้งทาคุยะทั้งโคจิก็ยังทำตัวเบลอไม่รู้กันอีก คนที่มาพ่นข่าวให้ก็เป็นโคอิจิ(พี่เลวนี่หว่า-Cry/ยัง ไงครับหึหึ-โคอิจิ/หวา-Cry)
ที่เขา ไม่ พูดล้อเลียนเพราะโทโมคิยังไม่รุ้ และยังไม่ควรรู้ อิซึมิเขาก็รู้แล้ว แต่ไม่ได้รังเกียจแถมยังเชียร์สุดใจอีกตังหาก เล่นเอาจุนเปย์กับโคอิจิงงกันไปทีเดียว เธอเป็นสาววายหรอกเรอะ
"อ้ะ..ปล่าวจะไปแล้วๆ"ทาคุยะรีบหันมาตอบทั้งที่หน้า ยังแดง ค้าง
แล้วเจ้าตัวดีก็หันมาจับ หมับเข้า ที่มือโคจิ
"รีบไป..." เจ้าตัวดีค้างเต่งไปอีกรอบ
โคจิมอง แล้วพ่นลมหายใจพรืด ออกเดินนำพร้อมลากไปซะแทน ทาคุยะก้เดินตารมเก้กังๆเป็นตัวกิ้งก่าร้อนขา
"พี่อิซึมิแล้วนี่จะไปไหนเหรอครับ"โทโมคิหันไปถามอิซึมิ
"เอ๋.. ฮิๆ ไปเที่ยวสวนสนุกไง แต่ก่อนจะไปสนุกนะไปหาซื้อของ"คำตอบของอิซึมิเรียกประกายในตาของโทโมคิได้ เป็นอย่างดี
"แล้วนี่ จุนเปย์ฉันอยากได้เสื้อตัวใหม่อ่า"อิซึมิกระโดดไปเดินข้างๆจุนเปย์พลางส่ง สายตาอ้อน แน่นอนอยุ่แล้วจุนเปย์แพ้แหงม
"ได้เลยอิซึมิจัง"จุนเปย์ตาวาวไปอีกคน
ยัยอิซึมินี่ร้ายจริงๆ โคจิ โคอิจิ ทาคุยะ คิดขึ้นพร้อมกัน
.
.
แล้วก็มาถึง ตลาด ปัน-ปัน
ตลาดปัน-ปัน เป็นทางผ่านก่อนที่จะไปสวนสนุก
"ว้าว ดูสิตัวนี่ก็สวยตัวนี้ก็น่ารัก" อิซึมิเริ่มการวิ่งดูของทันทีที่ถึง โทโมคิเองก็วิ่งไปดูร้านขายของเล่น แม้แต่ทาคุยะก็ทนไม่ไหววิ่งไปดูเกมออกใหม่ จุนเปย์ก็วิ่งตามอิซึมิไป
"คุณพี่ชายอยากดูอ่ะไรมั้ยครับ"โคจิยิ้มแล้วถาม เสียงนิ่ม
"คุณน้องชายละ?"โคอิจิก็ยิ้มกลับ
"หึ-หึ"แล้ว ก็ส่งเสียงไม่น่าไว้ใจมาทั้งสองคน
"นี่จุนเปย์ตัวนี่เหมาะกับชั้นมั้ย^O^"อิ ซึมิหยิบเสื้อแขนกุดสีชมพูดลายคิตตี้(?)ขึ้นมาเทียบ กับตัวแล้วหันไปถามจุนเปย์
"อิซึมิ จัง ใส่ตัวไหนก็น่ารักทั้งนั้นแหละ" จุนเปย์ก็บ้าไปกับเธออีก
ทางโทโมคิกับทาคุยะ (ร้าน ข้างกัน)
"พี่ทาคุยะดูสิกันดั้มออก ใหม่แหละ(!)"โทโมคิชี้ กั้มดั้มที่ตั้งหน้าร้านให้ทาคุยะดู
"โหย จริงด้วย รุ่นใหม่ล่าสุดเลยนะเนี่ยอยากได้อ้ะ!"ทาคุยะก้ตาลุกเป็นไฟยิ่งกว่าตอนแปลง เป้นอังคุนิมอนเสียอีก
"โทโมคิดูซิ เกมเครื่องนั่นขาย 5 เครื่องในร้านเท่านั้นเองของแร ร์ด้วย!"ทาคุยะชี้ของในร้านขายเกมบ้าง โทโมคิก็หันไปมองอย่างเร็ว
"เอ้ พี่ทาคุยะนั่นเกมเครื่องนั้นผลิตจำกัดนี่นา!"แล้วโทโมคิก็จะแทบกระโดดเกาะ หัวทาคุยะ ดื้นพล่านๆกันใหญ่
"สนุก กัน ดีจริงๆนะ" โคอิจิที่เดินไปซื้อนำก็พูดออกมา
"เดี๋ยวจะมีเรื่องยิ่งกว่าสนุกอีก"โคจิว่า
"โอ้ คิดแผนอ่ะไรไว้ล่ะ"
"ก็ นิดหน่อยน่ะ"โคจิฉีกยิ้มหล่อกระชากใจสาวแถวนั้นให้หันมามอง
'ดูสิเธอ ฝาแฝดคู่นั้นหน้าตาดีเนอะ'
'ว้ายจริงด้วย หล่อทั้งคู่เลย'
'ชั้นว่าชั้นชอบคนผมยาวนะ'
'ชั้น ว่าผมสั้นก็ดูดีนะ'
"เหะๆ โคจิอย่ายิ้มแบบนั้นบ่อยชั้นจะโดนพ่วงไปด้วย"โคอิจิพูดขำๆ
"สนที่ไหนล่ะ"แล้วก็ยิ้มเหี้ยมอีกที สาวก็กรี้ดกันอีกรอบ
"ใจร้ายจริง"โค อิจิหัวเราะออกมาซะแล้ว(แปลกจริง คู่นี้)
หลังจากที่ซื้อนําเส็ดซักพัก โคจิก็ถือนํา2ขวดเดินไปทางทาคุยะกับโทโมคิ ส่วนโคอิจิถือนําอีก2ขวดไปให้อิซึมิกับจุนเปย์
โค จิยื่นขวดนําให้โทโมคิ โทโมคิก็รับไปแล้วเปิดกระดก (กระดก?) ทันที อีกขวดก็ส่งให้ทาคุยะพร้อมหลอด
"โอ้ ขอบใจโคจิ" ทาคุยะรับมายิ้มจนตาหยี เปิดขวดแล้วเสียบหลอดดูด ไม่ทันที่ปากจะได้งาบหลอดโคจิก็ดึงจากมือไปเสียแล้ว
ซู้ด...
แล้วโคจิก็ดื่ม ตัด หน้าต่อหน้าต่อตา
"โฮ่ย โคจิทำอ่ะไร"ทาคุยะฟึดฟัด ชี้นิ้วแง่ง
"ดื่มนำไงชั้นลืมซื้อของตัวเอง เอ้า"แล้วโคจิก็ส่งคืนยัดมือทาคุยะ
"เฮ้ย แต่หลอดนี่!.."ทาคุยะกำลังจะพูด
"รังเกียจรึไงละ?.."โค จิ ถามสวน
"เอ่อ...ก็..."ทาคุยะก้ม หน้าลง หน้าเริ่มเปลี่ยนสี โคจิแอบลอบขำ(ติดแผนแรก(เรอะ)แล้ว)
"ก็..ไม่ได้"สงสัยทาคุยะจะพูดทั้งวันทีเดียว
"ไม่ได้..รังเกียจ..อะไรหรอก"พูดจบทาคุยะก็ก้ม ลงงาบหลอด ทันที (ทำไมฟระ-Cry/กะ..ก็ กลัวโคจิเอาคืนอ่ะ-ทาคุยะ/ตะกี้ยังไม่เอาเลยนี่-Cry/ก็..-ทา คุยะ/พอๆ-Cry) ดื่มนําไปในสมอง ก็คิดไปต่างๆนาๆ
"จูบทางอ้อม จูบทางอ้อม"ทาคุยะที่ยังคาบหลอดอยู่ก็พูดกับตัวเองเบาๆ หน้าขึ้นสีจนโคจิต้องมองถึงไม่แดงก็มองนั่นแหละ
"คิดพูดอ่ะไรคนเดียว" โคจิก้มหน้าลงถามมุ่นหัวคิ้วเล็กน้อยแบบตบตา
"เปล่านี่ แค่.."แล้วทาคุยะก้หน้าแดงกว่าเดิม
"คิดอ่ะไรอกุศล"โคจิว่าแล้วยกยิ้มมุมปากพร้อมแลบลิ้นใส่ทา คุยะ
ปรี๊ดดดดดด ปี๊ด ปี๊ ปิ๊ด ลามไปถึงใบหูเลยทีเดียว
"ฉะ ฉันปล่าวคิดอ่ะไรซักหน่อย"ทาคุยะจึงรีบปฏิเสธ
"ความจริงแค่นายเอาหลอดออกแล้วยกดื่มก็ได้แล้ว"โคจิพูดก่อนเดินไป หาโทโมคิ
"เฮ้ยนี่นาย..." โดนโคจิหลอกเสียแล้ว ด่าก็ไม่ทัน เมื่อเห็นโคจิเดินไปหาโทโมคิแล้วก็รีบเดินตามไปจะเถียงแต่แล้วก็ต้องหุบปาก
"พวกนาย ดูสิๆ น่ารักมั้ย"อิซึมิโชว์ชุดที่เพิ่งซื้อมาหยกๆจากเงินจุนเปย์ ให้ทุกคนดู เป็นแขนกุดสีชมพูพาดขาวลายคิตตี้กระโปรงบานๆสีชมพู เป็นระบายยิ่งรวมทำท่าทางน่ารักๆยิ่งทำให้จุนเปย์ล่องลอย
"สุโค่ย...น่ารักมากเลยอิซึมิจังง"
"สวยมากฮะพี่อิซึมิ"โทโมคิเดินมองรอบตัวอิซึมิพร้อมชม
"ก็ดี" <<นี่คือ คำ ของโคจิ
"เอ๋.."โคอิจิหน้ามืด หันไปมองโคจิ
"แหมๆๆ แน่อยู่แล้วย่ะใครมันจะไปเท่าคนในสายตานายกันยะ"อิซึมิจีบปากจีบคอพูด แต่คำนั้นทำให้ทาคุยะสะอึกติดก้อนโต หันไปมองโคจิ
คนในสายตา ... ใครเป็นคนในสายตาโคจิกันนะ แต่เรื่องมากไปรึเปล่าเรา ที่.. อยากเป็นคนคนนั้นที่อยู่ในสายตาของโคจิ .. ทาคุยะก็เริ่มเขินในใจตัวเองนิดๆ
"ซื้อของก้เสร็จแล้วไปสวนสนุกกันเถอะ"อิซึมิพูดเร็วกว่า ควัน
"เย้ส"โทโมคิ กระโดดโลด เต้นที่จะได้ไปเที่ยวสวนสนุก
"รอด้วย อิซึมิจัง"จุนเปย์รีบวิ่งตามอิซึมิไปไม่ห่าง
"โคอิจิ โคจิ ป่ะ" ทาคุยะออกปากชวนทั้งสองแล้วเดินไปออกตามไปพร้อมๆกัน เพราะคิดว่าถ้ามีโคอิจิอยู่ด้วยจะไม่คิดมาก
แต่คิดว่าแย่กว่าเดิม มีคนหน้าตาเหมือนโคจิมายื่นข้างๆแล้วเหมือนโคจิสองคนเดินขนาบข้างยังไงก็ยัง งั้นยิ่งเพิ่มขีดความอายเข้าไปอีก
ชั้น คิดผิดจริงๆ
แง้...
................................................................
25 เมษา 2553
แก้ ตัวหนังสือน่ะ ไม่มีอ่ะไรมากในที่สุดก็หาทางซ่อมแทปได้ซักที
ความคิดเห็น