คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Chapter 12 : Meeting (พบเจอ..ความปั่นป่วน)
…………………………………………………………………………..
วิถีการกินบนโต๊ะอาหารเงียบเกินปกติ
อิ ซึมิ มิยาโกะ ฮิคาริ ค่อยๆกินพลางคุยกันตามปกติ โจกับโคจิโร่ ทานบ้างก็หันไปสนใจข้อมูลในโน้ตบุ๊คของโจบ้าง จุนเปย์นั่งกินอย่างเศร้าจิตเศร้าใจ เคนกับอิโอริกินเงียบๆ ไดสุเกะกินไปก็หันหน้าหนีทาเครุ ทาเครุก็มองตามงงๆ ยามาโตะกินๆอยู่ก็ส่งสายตาไปเขม่นไทจิ ไทจิก็ก้มหน้าหลุบๆหลบสายตายิ้มแหยๆ โคจิเองก็นั่งหลับตาไม่พูดไม่จาอยู่กับที่ โทโมคิยิ้มไปกินไปไม่สนอ่ะไร
ทาคุยะรู้สึกหงุดหงิด...
“นี่มันอ่ะไรกันน่ะ?”ทาคุยะยกตะเกียบขึ้นชี้หน้าคู่ไดสุเกะกับคู่ไทจิ
“หืมอ่ะไรเหรอ”ยามาโตะถาม
“ก็ดูหน้าพวกนายสิ..ยั่งกะ...”ทาคุยะเว้นคำพูดไว้
“ก็ไดสุเกะ/ไทจิ น่ะสิ เช้านี้อยู่ๆก็ถีบชั้นตกเตียงเฉย”ยามาโตะกับทาเครุตอบขึ้นมาพร้อมกันอย่างมิได้นัดหมาย ไดสุเกะกับไทจิทำหน้าเหวอต่างพากันมองหน้ากันเองอย่างเลิกลั่ก
“ก็นาย/ก็ยามาโตะ…”แล้วทั้งสองคนก็พูดออกมาได้แค่นั้น ก่อนก้มหน้างุดลงกับถ้วยเหมือนเดิม
“…”
บนโต๊ะอาหารกลับมาเงียบอีกครั้ง
ตอน นี้ทาคุยะสับสน มึน และต่างๆนาๆ ทั้งยังข้องใจกับคำพูดของโทโมคิเสียอีก ความสงสัยสู้กับความสงบอยู่นาน ก่อนที่ความสงสัยจะเอาชนะแบบขาดลอย ทาคุยะไม่ทนอีกต่อไป
ปัง!
ทา คุยะลุกขึ้นตบโต๊ะเสียงดัง ทุกคนบนโต๊ะหันมามองเขาเป็นตาเดียว แต่ตอนนี้เขาคิดว่าตัวเองคงจะหน้าเขียวสุดๆไปเลย (ต้องหน้าแดงสิ กำลังโกธร+สงสัยนะเฟ้ย-ทาคุยะ)
“อ่ะไรของนายน่ะ ทาคุยะ”อิซึมิถาม คีบเนื้อปลาเข้าปาก
“ฉันจะไปหาโคอิจิ”
“ไปทำไม โทโมคิเขาก็บอกแล้วว่ายังไม่ตื่น”อิซึมิขมวดคิ้ว
“เออ เอาเป้นว่าชั้นจะไป”ทาคุยะชิดเก้าอี้จับโคจิให้ลุกขึ้น
“งั้นผมไปด้วย”โท โมคิลุกตามทาคุยะ ทาคุยะหันมามองเล็กน้อยแล้วเดินนำออกไปพร้อมโคจิที่โดนลากออกไปทั้งที่เจ้า ตัวบอกว่าขอนั่งอยู่ที่นี่เหอะทาคุยะก็ไม่สน
“อ่ะไรของเขา?”มิยาโกะถาม
ซึ่งเป็นคำถามที่ไร้คำตอบ
........
หน้าห้อง 305
ก๊อกๆๆ
“โคอิจิ”ทาคุยะเคาะประตู ปากก็เรียกชื่อคนที่อยู่ในห้อง
แปล๊บ
“อึ่..”ทาคุยะสบถ ข้อมือเขาเจ็บอีกแล้วมันจะอ่ะไรนักหนานะเนี่ย
ก๊อกๆๆ
“โคอิจิ อยู่มั้ยเปิดประตูหน่อย”ทาคุยะสนใจสิ่งที่อยู่ตรงหน้ามากกว่า เขายังคงเคาะประตูต่อไปสักก็ได้ยินเสียงตอบรับเป็นเสียงดังกึกกุกกักปัง!จากภายใน
“ชั้นเอง ทาคุยะ โคอิจิเปิดหน่อย”ทาคุยะลงมือเคาะประตูต่อ
“โว้ย จะเคาะอ่ะไรอยู่ได้!” เสียง ตะโกนว่าใส่ ทาคุยะหันไปมองต้นเสียง เสียงนั้นไม่ได้มาจากโคอิจิที่อยู่ในห้องแต่อย่างใด แต่มาจาก บุรุษสองคนที่ยืนพิงริมบันไดอยู่ก่อนหน้านี้
“มาซารุ...อย่าลืมสาเหตุที่เรามาที่นี่”บุรุษผมทองดวงตาสีฟ้าหน้าตาหล่อเหลาเอ่ยห้ามคนข้างตัว
“ก็คนมันหนวกหูนี่”คน ตะโกนหันไปว๊ากใส่คนที่ห้าม ดวงตาสีเขียวขุ่นไหวอย่างขัดใจ แล้วเจ้าตัวก็สะบัดหน้าไปอีกข้างจนผมสีน้ำตาลสลวยปลิวไปกระแทกหน้าคนข้างๆ ที่อยู่ลุ่มบันไดอีกขั้น
“โอ้ย”
“สมควร”
ทาคุยะมองอย่างเคียดแค้น หันไปจ้องโทโมคิจนตาขวางแต่โทโมคิไม่รู้ร้อนรู้หนาวสักนิด โคจิที่เริ่มสบายตัวขึ้นก็สะกิดเจ้าเด็กต้นเรื่อง
“เอากุญแจมา”โคจิกวักมือ
“เอ๋ แต่”โทโมคิโดนสายตาทาคุยะทิ่มจนไม่รู้จะพูดยังไง
“ครับ”โทโมคิส่งกุญแจให้
แกร๊ก ปัง
“โคอิจิ”
ทา คุยะเปิดประตูเข้าไปอย่างรุนแรงมองไปรอบๆห้อง ก็พบโคอิจิใส่ชุดคลุมอาบน้ำนั่งก้มหน้าอยู่บนเตียงโดยหันหลังให้กับทางประตู ทั้งที่ห้องก็ไม่ได้กว้างมากเลยซักนิดตอนเคาะประตูก็น่าจะได้ยินแล้วตอบกลับ มาบ้างสิ รู้สึกเหมือนพวกเขาเดินเข้ามาในห้องแล้วโคอิจิก็ยังไม่รู้สึกตัวว่ามี แขก เดินเข้ามาใกล้ตัวในระยะประชิด โคจิเดินไปยืนอยู่ตรงหน้าโคอิจิ แต่เจ้าตัวก็ไม่เงยหน้าขึ้นมามอง
“โคอิจิ”โคจิเขย่าเบาๆ
“…”
“โคอิจิ!”
คนถูกเรียกทะลึ่งลุกพรวด
โป๊ก!!
“อ๊ากกก..!”มึนทั้งคนชนกับคนถูกชน คนทั้งคู่หันหน้าไปกุมหัวกันคนละทางอย่างเจ็บปวด
“อ่าว โคจิมาเมื่อไหร่”
โค อิจิน้ำตาเล็ดแต่ก็เงยหน้าขึ้นมาถาม โคจิกับทาคุยะอยากจะพูดเหลือเกินว่ามาตั้งนานสองนานไม่พอพวกเขาเคาะจนข้อมือ แทบหักประตูแทบแหก พี่แกไม่ได้ยินหูตึงหรืออย่างไร มาใกล้ระยะประชิดก็ไม่รุ้สึกตัวพอทักแรงๆก็โดดโหม่งใส่อีก
“ฉันน่าจะถามนายมากกว่าอูย..”โคจิลูบหัวที่ปูดออกมาเป็นลูกๆ
“เออ..ตะกี้ชั้นหลับในน่ะ ยังเมาค้างเมื่อวานอยู่เลย”
“แค่นั้นเหรอ?”ทาคุยะแปลกใจ ทีไดสุเกะไม่เป็นอ่ะไรเลย
“เหะๆก้มีส่วนเมื่อวาน อุ้ฟ”โคอิจิหลุดคำพูด แล้วก็ต้องยกมือขึ้นตบปากตัวเองอย่างแรง
“เมื่อวาน?”
“ไม่มีอ่ะไรหรอก”
“จะบอกไม่บอก..”
โค อิจิมองทาคุยะเว่อรชั่นเขางอกอย่างรู้สึกไม่ดี จึงยอมเล่าเหตุการณ์เมื่อวานออกมาทั้งหมด เนื้อเรื่องก็คือ หลังจากที่ขึ้นห้องไปแล้วพอโคอิจิรู้สึกตัวตอนกลางคืนก็พบว่าโทโมคิกำลังจะ ทำมิดีมิร้ายตัวเองคิดว่าคงเป็นช่วงที่โคจิช๊อคพอดี แต่จากการฟัดกันระหว่างคนเมากับคนร่วมห้องซักพักก้ต้องเลิกรากันไปเลยเป็น เหตุให้โคอิจิเปลืองพลังเกินปกติ และสาเหตุที่ไม่ลุกมาตอนเช้าคือแฮ้งค์ค้าง+ช๊อคหลายรอบ+ออกแรงอุตะหลุด ทาคุยะถึงกับต้องยกมือขึ้นเสยผมถอนหายใจดังพรืด
“โทโมคิ แล้วนายจะพูดกำกวมทำไม”ทาคุยะจิกสายตาใส่โทโมคิ
“เอ๋...? ผมแค่บอกพี่โคอิจิลุกไม่ไหวนี่ฮะไม่ได้บอกว่าสาเหตุอ่ะไร”
“...”เออตรูผิดเอ๊งที่มาพูดกับเด็ก
สรุป โคอิจิยังบริสุทธิอยู่แต่เด็กมันพูดคำกำกวมครับท่าน! แต่ดูเหมือนโคจิจะดีใจจนเนื้อเต้นที่พี่ชายตัวเองยังไม่เสียตัวให้กับเด็ก กำมะลอไป เพราะเข้าจับมือโคอิจิแล้ววสะบัดแรงๆหลายๆที โคอิจิก็ยิ้มเหี่ยวๆเห็นแล้วชวนห่อเหี่ยวหัวใจให้...
“งั้นพวกชั้นกลับไปกินข้าวก่อน โคอิจิก็ค่อยตามลงไปนะ”
“อืม”
ทั้ง สามคนออกมาจากห้อง 305 บุรุษสองคนที่ยืนริมบันไดไม่อยู่แล้วแต่พวกเขาก็ไม่คิดสนใจคนพวกนั้นอีกต่อ ไปและคิดว่าคงจะไม่ได้เจอกันอีกเป็นครั้งที่สอง พวกเขาเดินลงบันไดผ่านชั้นสองชั้นหนึ่ง..ผ่านสวนหย่อมหลังโรงแรมที่มีทั้ง บ่อน้ำและสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ใกล้ๆติดริมฝั่งทะเล แต่มันก็เป็นสวนที่กว้างมากพอจะจัดงานปารตี้ขนาดใหญ่ได้เลย
ขณะที่เดินอยู่เขาก็เดินผ่านใครบางคนที่ชวนให้ระลึกถึง...เขาหยุดเดินเพื่อหันไปมองใบหน้าของคนคนนั้น
“เอ๊ะ เธอ..?”เมื่อ ทาคุยะเห็นหน้าของคนๆนั้นชัดๆก็จำได้ว่า เป็นคนเดียวกับคนที่เขาชนที่สวนสนุก ถ้าถามว่าทำไมจำได้ ก็คนสวยๆแบบนี้เห็นได้ง่ายซะที่ไหน มันก็ต้องจำได้บ้างเป็นธรรมดา อีกฝ่ายได้ยินเสียงก้หันมามองหน้าทาคุยะ คิ้วเรียวบนใบหน้าสวยๆเลิกขึ้นอย่างสงสัย
“อ่าว นาย..”อีก ฝ่ายชี้หน้าทาคุยะกลับสะกิดชายผมสีน้ำเงินที่ยืนข้างๆให้หันมาดู หยิบรูปถ่ายใบนึงขึ้นมาแล้วซุบซิบๆกัน เห็นเขาเป็นตุ๊กตาทองปี 2010 เหรอไง?
“??”
“ใช่มั้ย?”สาวสวยผมสั้นสีน้ำตาลพูดประโยคสุดท้ายกับชายหน้าตาดีผมสีน้ำเงินก่อนจะหันมาหาเขา
“สวัสดีครับคุณทาคุยะ ผมมัตสึดะ ทาคาโตะครับ”
จู่ๆ ก็เรียกคุณหน้าตาเฉยแถมยังมาจับมือเขาอีก ไม่พอเสียงการพูดแบบนั้น ผะ..ผะ...ผู้ชายหรอกเรอะ ไม่จริงน่า สวยๆแบบนี้ แหมน่าเสียดาย แต่คราวก่อนนู้นใส่กระโปรงนิ หรือว่าเป็นทอมกันนะ คนสมัยนี้รสนิยมแปลกดีกันจริงๆ (แกก็ด้วยแหละ)
“อย่ามองมากครับ ผมหวง”ชายผมสีน้ำเงินยื่นมือมาบังตาเขา
“แล้วก็ผม ลี เจ็นเรีย”เขาแนะนำตัวต่อ
“อืมๆชั้นคัมบาระ ทาคุยะ ไมชั้นบ้าจี้ตอบเนี่ย เอ่อว่าแต่พวกนายทำไมรู้จักชั้นล่ะ”
“จู่ๆก็หยุดเดิน อ่ะไรของนายทาคุยะ”โคจิเดินวกกลับมาเมื่อไม่เห็นทาคุยะอยุ่ข้างตัว
“คนนั้น..มินาโมโตะ โคจิ?”ลี เจ็นเรียว่า
“พวกนายเป็นใครกัน?”
“ไหนๆพวกเราก้เจอกันแล้วนะครับ”ทาคาโตะ ดึงผ้ารัดข้อมือลง ปรากฏเลข 0 สีแดงที่อยู่บนข้อมือข้างซ้ายของเขาแก่สายตาของทาคุยะและโคจิ ทั้งเจ็นเรียเองก็ทำแบบเดียวกัน
“พวกนาย..”
“ดูท่าทางพวกคุณจะยังไม่รู้อ่ะเลยนะครับ”เจ็นเรียพูด
“ไม่รู้..อ่ะไร?”
“ความเป็นมาของสัญลักษณ์นี่น่ะสิครับ..”ทาคาโตะหรี่ตาลง
“!!!”
“เฮ้ยพวกนาย มาอยู่แถวนี้นี่เอง!!!”เสียงตะโกนไล่หลังทำให้ต้องหันกลับไปมอง นั่นมันพวกคนที่เขาเจอหน้าห้อง 305 นี่นา
“อ่าว มาซารุ”ทาคาโตะยกมือโบก
“พวกเราเจอ..อ่าวนั่นพวกนั้น”มาซารุที่วิ่งมาเบรกเอี๊ยดทันทีที่เห็นหน้าพวกเขา
“อืมพวกชั้นเจอแล้วสองคนนี้แหละ ทางนายละโทม่า”เจ็นเรีย สะกิดถามชายผมทองที่ชื่อโทม่า
“ทางชั้นเจอ 4 คนนะ”โทม่าตอบยื่นรูปให้เจ็นเรียสี่ใบ คนที่อยู่ในรูปคือ ไทจิ ยามาโตะ ทาเครุ ไดสุเกะ... คนพวกนี้มาทำอ่ะไรกัน
“พวกนาย คุยกันอยู่นานแล้วนะ”ทาคุยะพูดอย่างขัดใจแต่พวกนั้นก็ไม่มีทีท่าจะสนใจ เขาคิดว่าทางที่ดีควรจะไปรวมกลุ่มกับพวกไทจิก่อนน่าจะดีกว่า
“โคจิ..วิ่ง”ทาคุยะวิ่งแจ้นติดฝีเท้าวิ่งหนีหมาที่ปากซอย(ดูดีกว่านี้เด้) ถีบตัวออกไปพร้อมๆกับโคจิ
“เดี๋ยวสิพวกนาย!!”
...
“ยังกะไปก่อการร้ายแหน่ะ”ทา คุยะพูดติดตลก มองไปข้างหลังก็ไม่เห็นพวกนั้นแล้วก็จริงแต่ก็ยังวิ่งต่อไปอีกเพื่อความแน่ ใจ แล้วก็ต้องตายเพราะตกม้าเนื่องจากเอาเท้าไปสะดุดกับพื้นเรียบ
“เหวอๆๆ”
“โครม!!!”ทาคุยะกับโคจิได้ลงไปนอนจูบพระแม่ธรนี แต่มันไม่เจ็บเลยซักนิดนะ
“ทาคุยะ/โคจิ”
พระแม่ธรนีพูดได้!!ทา คุยะใช้มือยันตัวขึ้นมาถึงได้พบว่าสิ่งที่เขาทับใส่ไม่ใช่พระแม่ธรนีหรือ ปฐพีแต่อย่างใด แต่คนที่เขาคร่อมอยู่คือยามาโตะที่อยู่ในสภาพกระดุมเม็ดบนถูกกระชากจนหลุด ลุ่ย ถึงเขาจะวูบไปแว้บนึงแต่เขามั่นใจว่าเข้าไม่ได้ทำนะ ทางโคจิเองที่เพิ่งรู้สึกตัวว่าตัวเองยังมีชีวิตอยู่ ลุกขึ้นมาก็เกือบได้ลงไปนอนอีกรอบนี่เขามาคร่อมใครอยู่เนี่ย ทาคุยะก็ไม่ใช่ สั่นหัวดูดีๆ เฮ้ย ไทจิ นี่หว่า แถมอยู่ในสภาพกระดุมหลุดลุ่ย นี่เขาละเมอนอกใจทาคุยะงั้นเรอะ หันไปข้างๆทาคุยะก็คร่อมยามาโตะเอาไว้
ทั้งทาคุยะกับโคจิจ้องหน้ากัน
“เพี๊ยะ!”โคจิหน้าหันไปตามแรงตบ
“เจ้าบ้าโคจิ”ทาคุยะว๊ากใส่ มือตั้งท่าจะตบซ้ำ ไทจิกับยามาโตะก็ดึงเสื้อไว้
“มาตบชั้นทำไมเล่า!”
“ก้เมื่อกี้..”
“พวกนายแค่ล้มลงมา”ไทจิพูด ทาคุยะหันไปมองหน้าช้าๆ
“ห๊า..”
“นี่มันพวกชั้นโดนมาก่อนหน้านี้”ยามาโตะพูดเสริมท้าย
ทา คุยะที่เพิ่งรู้สึกตัวรีบไปลูบหน้าลูบตาโคจิถามว่าเจ็บมากมั้ย ยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดให้ เป่าเพี้ยงหายเจ็บอีก2-3ที ยกแขนยกขาตรวจความเสียหายแล้วตั้งท่าจะนวดไหล่ต่อ
“พอๆ ทาคุยะชั้นไม่ว่าอ่ะไรหรอก”โคจิเริ่มเครียดกับการกระทำ
“นั่น พวกนั้นอยู่นั่น ครบทุกคนเลย”เสียงของตำรวจที่ไล่จับผู้ร้าย ไม่สิเสียงของโทม่าตะโกนมาจากปลายทางเลี้ยว ชี้มาทางกลุ่มพวกเขาที่นั่งๆนอนๆอยู่กับพื้น
“พวกนาย ยังตามมาอีก/เจออีกแล้วเรอะ!!!”กลุ่มของไทจิกับทาคุยะแหกปากออกมาพร้อมกัน
“พวกนายก็ด้วยเหรอ!”ทั้งสองกลุ่มก็พูดออกมาพร้อมกันอีก
“เอาล่ะ เรามาคุยกันให้รู้เรื่องเลยดีกว่า”
“แน่อยู่แล้ว..”
...............................................................................
ตอนนี้เป็นตอนที่รีใหม่ หมดทั้งตอน...ซวย เช็ด- -''(ทำไม ไม่เขียนดีๆแต่แรก) อ่านแล้วอาจจะงงๆไปบ้างปวดหัวตึบๆ คนเขียนทำท่าเหมือนปวดตับอย่างรุนแรง เอ่อ...แปลกตรงไหนระบุให้ชัดอีกนิสนึงนะอยากแก้ให้มันหมดเรื่องเสียทีวุ่น อยู่กับตอนเดียวนี่อ่ะ ขักเมาหัวแทนน้องยะแล้วซิ รู้สึกบทน้องยะจะมากเป็นพิเศษแต่ไม่เป็นไรเดี๋ยวมันก็จะกลายเป็นตัวประกอบ..
30 เมษา 53
แก้ตัวหนังสือ
ความคิดเห็น