ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Fan Fic Digimon] : The Chosen Children [ Yaoi ]

    ลำดับตอนที่ #15 : Chapter 11 : The first person ( คนแรก..? )

    • อัปเดตล่าสุด 19 มี.ค. 54


    ………………………………………………………………………

     

    ห้อง 306

     

    ทาเครุแบกไดสุเกะจนมาถึงห้องของพวกเขา เขาค่อยๆวางร่างบอบบางของไดสุเกะลงกับเตียงเบาๆ แล้วตัวเองก็นั่งลงอีกฝั่งนึง

     

    ได สุเกะเมื่อถึงเตียง มือไม้ก็อยู่ไม่สุขป่ายไปทั่วเตียง บ้างมือไปก็ตบโดนทาเครุหลายทีอยู่สรุปสุดท้ายก็ไปหยุดอยู่กับหมอนหนุนใบใหญ่ สีชมพูลายหัวใจ ทาเครุดีดหัวไดสุเกะหนึ่งทีกับความซน

     

    ขนาดหลับ ยังยุ่งไม่เลิก

     

    อือ...ไดสุเกะมุ่นหน้า เหมือนจะรู้สึกตัวว่าโดนด่าตอนหลับ

     

    ไดสุเกะกลิ้งตัวอีกหลายทีจนเกือบตกเตียง ดีที่ทาเครุคว้าไว้ได้ทัน

     

    นอนนิ่งๆไม่เป็นรึไงทาเครุพึมพำ พลางลากไดสุเกะกลับขึ้นมาบนเตียง ไดสุเกะกลับกอดแขนของเขาซะแน่น ดึงเท่าไหร่ก็ไม่ยอมปล่อย

     

    พี่ไทจิ..เสียงหลุดลอดออกมาจากปากของไดสุเกะ ทาเครุชะงักค้างไปเล็กน้อย น้ำตาใสไหลลงจากดวงตาที่ยังปิดสนิท

     

    ไดสุเกะ นาย…..

     

    ไดสุเกะ ปล่อยทาเครุสะบัดแขนพร้อมเรียก เจ้าคนถูกเรียกก็ปรือตาขึ้นมองคนเรียก

     

    อ่าว ทาเครุอีกแล้วเหรอ..ไดสุเกะพูดไปขยี้ตา

     

    อีกแล้วอ่ะไรล่ะ มานอนดีๆเดี๋ยวก็ได้ตกเตียงอีกทา เครุตีเตียงดังปุๆ สั่งให้เจ้าตัวยุ่งกลับมานอนบนเตียงดีๆ เดี๋ยวก็ได้ไหลลงไปนอนกองกับพื้นขี้เกียจมานั่งเก็บศพเดี๋ยวต้องไปจองเมรุ อีก(?)

     

    มึนไดสุเกะพูดแค่งั้นก็หงายลง ทาเครุรีบกระชากกลับเข้ามาในวงแขน

     

    อยากตกเตียงนักรึไงเขาว่า แต่ไดสุเกะยังคงงงเพราะพิษสุราที่ดื่มเข้าไป

     

    คิกๆ ดูหน้านายสิ ตลกจังไดสุเกะหัวเราะร่วนไม่มีเหตุผล

     

    ฮือๆแล้วก้ร้องไห้อีก

     

    เฮ้ยอ่ะไรของนายเนี่ย..ทา เครุงงกับการกระทำไร้เหตุผลของไดสุเกะจริงๆ เดี๋ยวก็หัวเราะเดี๋ยวก้ร้องไห้เป็นอ่ะไรมากป่ะเนี่ยสงสัยต่อจากนี้ต้องส่ง ตัวให้โรงพยาบาลทางจิต..

     

    ทาเครุ..ทำไม...นายดีกับชั้นจังเลยไดสุเกะเอื้อมไปกอดคอทาเครุ เขาสะดุ้งเฮือก

     

    ไดสุเกะ นายเมามากแล้วนะนอนเหอะ

     

    ถ้าชั้นชอบนายก็คงจะดี...ทาเครุเบิกตากว้าง ฟังคำพูดของคนตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา ไดสุเกะที่กอดคอเขา ผล็อยหลับไปอีกรอบแล้ว

     

    “….

     

    เขา มองไดสุเกะในอ้อมแขนที่หลับไปแล้ว ก่อนที่จะทำตามหัวใจที่เรียกร้อง เขาก้มหน้าลงประทับปากลงไปบนริมฝีปากนุ่มอย่างแผ่วเบา เพื่อซึมซับความอ่อนหวาน ก่อนกดริมฝีปากหนักลงไปอีก... เขาไม่ได้ทำอ่ะไรไปมากกว่านี้เพียงแค่สัมผัสเบาบางก็สามารถทำให้ใจของเขา ชุ่มชื้นขึ้นมาได้นิดหน่อย

     

    อือ...ไดสุเกะครางเบาๆในลำคอ ทาเครุค่อยๆถอนปากออก

     

    แล้ว ก็ต้องยกมือขึ้นอุดปากตัวเอง .. นี่เขาทำอ่ะไรคนเมาล่ะเนี่ย เจ้าตัวไม่ได้ตกลงใจเลยซักนิด ถึงแม้เขาจะว่ากันว่าคนเมา มักจะพูดความจริง แต่เมื่อกี้ไดสุเกะก็ไม่ได้บอกว่าชอบเขาซักหน่อย

     


    ทาเครุล้มตัวลงนอนข้างๆไดสุเกะ ยกผ้าห่มขึ้นมาห่มให้เรียบร้อย

     

    ขอซักคืนคงไม่ว่ากันนะทาเครุหันไปพูดกับไดสุเกะที่หลับอยู่ คว้าตัวไดสุเกะเข้ามากอด ไดสุเกะก็แสนดีซุกหน้าเข้ากับอกของทาเครุอย่างสบายอารมณ์

     

    เออ..ก็ดีจะได้ไม่ตกเตียง

     

    ได สุเกะ ชั้นจะรอนะ รอวันที่นายลืมพี่ไทจิแล้วหันมารักชั้นแทน(ถึงแม้ตอนแรกจะแอบเปลี่ยนใจหันมา กดเข้าใส่แทนก็เหอะ ของแบบนี้มันเปลี่ยนกันได้ครับเพื่อความรักที่สดใส-ทาเครุ(ยิ้มเหี้ยม))

     

    ถึงแม้อาจจะใช้เวลา ชั้นก็จะรอ

     

    ชั้นรักนายนะ ไดสุเกะ..

     

    ............................................

     

    ห้อง 304

     

    ทาคุยะ นายจะนอนได้รึยัง

                   

    เดี๋ยวน่าโคจิกำลังสนุกเลย โคจิพูดขึ้นเป็นรอบที่ร้อยแล้ว เขานอนท้าวคางมองทาคุยะที่นั่งเล่นเกม psp อยู่หัวเตียงอย่างหงุดหงิด.. จะนอนก็ไม่นอนแถมยังส่งเสียงดังอีก

     

    โคจิฟุ่บหน้าลงกับหมอน เขาเริ่มง่วงเต็มทีแล้ว วันนี้ก็ช๊อคทั้งวันสูญเสียพลังงานไปเยอะเพลียจริงๆ แต่พอโคจิเคลิ้มๆจะหลับ

     

     

    เยส!! ชนะแล้วเสียงสุดดังกระแทกโสตประสาททำให้เจ้าตัวต้องลุกขึ้นมาอย่างหัวเสีย

     

    ทาคุยะ..คนถูกเรียกไม่สนใจ

     

    โฮะๆ โคจิ นอนไม่หลับไปเลย สะใจจริงๆ ทาคุยะลอบขำในใจเขาแกล้งเล่นเกมนานๆเพื่อให้โคจิที่อยากนอนเต็มทีบ่นแจวๆ เขาไม่สนใจหรอกก็มันน่าแกล้งนี่ฮี่ๆๆ

     

    แล้วก็มีมือจากด้านหลังมาโอบเอวของเขา

     

    เฮ้ย ทำอ่ะไรน่ะโคจิ!”ทาคุยะสะดุ้งหน้าแดงแปร๊ด เครื่องเกมตกลงบนเตียงเมื่อคนที่เขากวนประสาทอยู่จู่ๆก็มากอดเขาเงียบๆไม่ให้ซุ่มให้เสียง

     

    ก็ไม่นอนไม่ใช่เหรอโคจิถามกลับ

     

    ไม่นอน แต่ก็ไม่ทำทาคุยะแว๊ด

     

    ทำอ่ะไร? ชั้นยังไม่ได้บอกเลยว่าจะทำอ่ะไรหน้าแตก นี่เขาคิดไปไหนเนี่ย

     

    แต่ถ้าอยากเดี๋ยวจัดให้โคจิไม่ว่าปล่าว ยื่นหน้ามาจูบเข้าที่แก้มทาคุยะ

     

    แว๊ก ทำไร้!”ทาคุยะเริ่มดิ้น โคจิก็กอดน่นขึ้นไปอีก

     

    อ่าว ก็นายขอโคจิยิ้มเจ้าเลห์ งับหูทาคุยะเบาๆ

     

    อ้ะ โคจิ..ทาคุยะร้องเสียงหลง เรียกชื่อคนที่ถือวิสาสะเข้ามากอดเขาโกรธๆ

     

    นี่นายเป็นอ่ะไรน่ะเขาถาม

     

    ก็ปล่าวนี่ ปกติดีโคจิตอบ

     

    แปลกสิ ปกตินายไม่ทำแบบนี้ทาคุยะพูดก้มหน้างุดๆ

     

    อยากรู้สาเหตุมั้ย?โคจิเป็นฝ่ายถามกลับบ้าง ทาคุยะเหล่มองเล็กน้อยแล้วพยักหน้า ที่โคจิทำแบบนี้มีสาเหตุสินะ เขาก็อยากรู้

     

    ก็เพราะ..ชั้นชอบนายไงโคจิพูดจบก็ยิ้ม แล้วกอดทาคุยะแน่นเข้าไปอีก

     

     

    ตึกตัก

     

    เสียง หัวใจเจ้ากรรมของทาคุยะเต้นไม่เป็นจังหวะ เมื่อตะกี้..โคจิบอกว่าชอบเขางั้นเหรอ ดีใจจังเลยหมายความว่า เขากับโคจิใจตรงกันงั้นสิแหม!ยั่งกะนิยายรัก ว่าแต่เขาจะตอบว่ายังไงดี

     

    มือไม้ทาคุยะเหมือนเป็นขยะไปแล้ว ไม่รุ้จะเอาไปวางไว้ไหนม้วนไปม้วนมาอย่างขัดเขิน

     

    แล้วนายล่ะ..

     

    เอ๋??ทาคุยะสะดุ้ง

     

    นายชอบชั้นมั้ย..?โคจิจับทาคุยะให้หันหน้ามาหาตัวเอง

     

    เอ่อ..ชั้นทาคุยะอาบเกินควบคุมไม่กล้ามองตาคนตรงหน้า ก้มหน้างุดลงมองพื้นเตียงแล้วหันซ้ายขวาไปมา พูดไปสิทาคุยะ พูดไปเลยว่าชอบเค้าเหมือนกัน >< โอ้ยแต่อายอ่ะ

     

    ชั้น...

     

    ชั้นก็ชอบนาย โคจิพูดออกไปแล้ว

     

    แต่โคจิก็เงียบไป ทาคุยะจึงต้องเงยหน้ามองอย่างสงสัย

     

     

    โคจิ ทาคุยะทำหน้าเหมือนกินข้าวไม่ลง โคจิสลบไปแล้ว ไม่ใช่อาการง่วงหรือโดนทำร้ายแต่อย่างใด แต่หากเป็นอาการช๊อคแบบเดียวกับที่เป็นบนหาด หน้าโคจิซีดเป็นสีม่วง ดวงตาหมุนติ้วๆไม่รับรู้อ่ะไรในขณะนี้อีกต่อไป ตัวก็เอนจนล้มตึงลงไปกับเตียงพร้อมกับทาคุยะ จนต้องร้องโอ้ยออกมา

     

    โธ่ โคจิทาคุยะพูดอย่างเสียดาย อุตสาพูดออกไปได้ทั้งที

     

    นี่ หมายความว่าที่โคจิเป็นแบบนี้ต้องเกิดอ่ะไรขึ้นกับโคอิจิน่ะสิ โทโมคินายทำอ่ะไรโคอิจิน่ะ.. จะให้ไปตามก็กระไรอยู่ ห้องก้เป็นห้องเก็บเสียงอีก ไว้พรุ่งนี้แล้วกัน คงไม่สายเกินไปหรอกนะ

     

    พอ เห็นว่าตัวเองนอนอยู่บนอกของโคจิก็ไม่สนใจเรื่องที่เกิดขึ้น เขากอดโคจิแล้วกลิ้งลงมานอนข้างๆ เอาเหอะยังไงคืนนี้ก้กำไรแล้ว ทาคุยะคิดพลางยิ้ม จูบที่หน้าผากโคจิหนึ่งที

     

    จากนั้นเขาก็เริ่มง่วงและหลับไป ส่วนโคจิก็ฝันร้ายไปทั้งคืนเลยทีเดียว

     

    ............................................

     

    เช้าวันต่อมา ห้อง 306

     

    ไดสุเกะกำลังฝัน...

     

    เขา ฝัน..นึกถึงตอนที่ได้พบกับพี่ไทจิครั้งแรก...ในสนามฟุตบอลของ โรงเรียน.........เขาหลงใหล...หลงใหลในความสามารถ หลงรักในตัวตนของพี่เขา ทุกๆอย่าง

     

    เขา เฝ้ามองสนานนั้นอยู่ทุกวันแล้วเขาก็ตัดสินใจว่า จะต้องเล่นฟุตบอลให้เก่งเหมือนพี่ไทจิ เขาสมัครเข้าชมรมฟุตบอลของโรงเรียนเพื่อที่จะได้ใกล้ชิด ทว่าก็ต้องช็อคเมื่อเห็นคนที่อยู่ข้างๆพี่ไทจิ อิชิดะ ยามาโตะ.. ลักษณะท่าทางที่แสดงออกอย่างเห็นได้ชัดนั้นป่าวประกาศสถานะความสัมพันธ์ของ ทั้งสองคน เขาก็เป็นรุ่นน้องที่ได้แต่มองอยู่ห่างๆ ก็เขามาทีหลังนี่นะ..จะทำอ่ะไรได้

     

    หลาย ครั้งที่ต้องมาเสียน้ำตาคนเดียวเงียบๆเหมือนคนบ้า ไม่มีเหตุผลที่จะต้องมาทำแบบนั้นเลยซักนิด และอีกหลายครั้งที่รู้สึกว่าตัวเองนั้นอ่อนแอเหลือเกิน

     

    แต่แล้วก็มีใครคนนึงเดินเข้ามาในความฝันของเขา

     

    ไดสุเกะ นายนี่ชักช้าจัง ชื่อของเขาคือทาคาอิชิ ทาเครุ..ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่ทาเครุก้าวเดินเข้ามาอยู่ในวงจรชีวิตของเขา ทาเครุทั้งกวนประสาทชอบหาเรื่องเขาตลอดเวลา ใช่ยังมาแย่งฮิคาริเขาอีก ถึงแม้อันที่จริงเขาก็แค่ชอบฮิคาริในฐานะที่เขาเป็นน้องของพี่ไทจิเลยสนใจ เป็นพิเศษเท่านั้น แต่ที่ยิ่งกว่าคือคนคนนี้เป็นน้องของคนที่แย่งหัวใจของคนที่เขารักไป

     

    นายนี่มันเหมือนเด็กที่ไม่รุ้จักโต..ไอ่เจ้าบ้าทาเครุ ว่าใครเป็นเด็กแล้วนายเองล่ะผู้ใหญ่นักนี่

     

    ถึงแม้จะไม่ชอบ แต่บางเวลาก็คิดถึง..

     

    เพราะอ่ะไรกันนะ...

     

    อืม...เขา ค่อยๆลืมตาขึ้น ยืดขาออกมาจากผ้าห่มแต่เมื่อขาโดนความเย็นของอากาศภายนอกก็ต้องชักกลับเข้า มาแล้วซุกหน้าเข้ากับหมอนข้างแล้วกอดแน่นขึ้น

     

    งืมๆอุ่นจังแต่หมอนข้างนี่ไม่ค่อยนุ่มเลยนะเนี่ย...

     

    ว่าแต่..เตียงนี่มันมีหมอนข้างด้วยเหรอ??

     

    ไดสุเกะเงยหน้าขึ้นมองวัตถุที่เขาเรียกว่าหมอนข้าง ก่อนจะต้องอ้าปากค้างตาสว่างอย่างไม่ต้องมีอ่ะไรมาปลุกด้วยความตกใจ

     

    นี่เขานอนกอดเจ้าบ้านี่ทั้งคืนงั้นเรอะ ไดสุเกะร่ำร้องในใจ

     

    สิ่งที่อยู่ตรงหน้าไดสุเกะคือ ทาเครุ...ดูเหมือนเขาจะยังไม่ตื่น ทาเครุยังคงหลับตา นอนกอดไดสุเกะส่งเสียงงึมงำเบาๆในลำคอ

     

    ปล่อยนะไดสุเกะเรียกพยายามดันคนตรงหน้าออก

     

    ไม่ เป็นผลทาเครุไม่ยอมตื่นแถมยังกอดเขาแน่นขึ้นไปอีกจนรู้สึกอึดอัด ตอนแรกกะว่าจะไม่ว่าอ่ะไร แต่แล้วมือของทาเครุก็จับป่ายไปโดน...บั้นท้ายของเขา..ไดสุเกะสะดุ้งเหลือก ตามองคนที่ยังหลับตาพริ้ม(แต่มันหลับจริงๆ)

     

    หมับ ปัปๆ

     

    อืม..นุ่มจัง.. ทาเครุพึมพำออกมา จับตบป๊าปๆอีกหลายที ไดสุเกะหน้าขึ้นสีทั้งโกรธทั้งอายจนพูดไม่ออก ลิมิตขีดสุดของไดสุเกะก็หยุดอยู่แค่นี้ อย่าอยู่เลยเอ็ง!

     

    ปัง โครม!! โอ้ย!!

     

    โอ้ยๆ ไดสุเกะถีบชั้นทำไมทาเครุลุกขึ้นมางงๆ ลูบหัวป้อยๆ เขาหลับอยู่ดีๆไฉนมาถีบกันได้ ทาเครุมองหน้าเจ้าคนถีบที่นั่งหน้าแดงอยู่บนเตียง

     

    ก็นาย..โอ้ย!ไม่พูดแล้วไดสุเกะตัดจบลุกขึ้นเดินปึงปังเข้าห้องน้ำไป

     

    อ่ะไรของเขา...ทา เครุลุกขึ้นเก็บผ้าห่มที่กองกับพื้น พับวางไว้บนเตียงแล้วนั่งลงรอใช้ห้องน้ำต่อจากไดสุเกะ เขามองนาฬิกาเรือนใหญ่ที่อยู่เหนือหัวเตียง ตอนนี้ก็ใกล้เวลาที่นัดไปกินข้าวเช้าข้างล่างแล้ว

     

    ..........................................

     

    ห้อง 304

     

    งืมๆทาคุยะลุกขึ้นนั่ง รู้สึกเหมือนเขากับโคจิจะนอนอยู่ท่านั้นทั้งคืน

     

    เขา หันไปมองโคจิที่ยังนอนสีหน้าแย่อยู่บนเตียง ไม่ต่างจากก่อนนอน ดูๆอาการจะแย่กว่าเก่ายังไงก็ไม่รุ้ซิ แต่ทาคุยะก็ไม่คิดสนใจ เอื้อมมือไปปลุก

     

    โคจิ ...โคจิเขาสั่นตัวโคจิหลายๆทีก่อนที่โคจิจะค่อยๆลืมตาขึ้น

     

    โคจิยันตัวลุกขึ้นนั่งมากุมขมับ

     

    นี่ฉัน..เมื่อคืนนี้...ที่นี่ที่ไหนเนี่ยโคจิเริ่มไม่สมประกอบ ทำท่าจะล้มลงไปนอนอีกรอบ ทาคุยะก็กระชากคอเสื้อเอาไว้อย่างแรง

     

    เดี๋ยวคุณมิง..อย่าเพิ่งนอนสิทาคุยะยั๊วะ นี่มันจะเป็นอ่ะไรนักหนาเนี่ย

     

    ก๊อกๆ

     

    พี่ทาคุยะ พี่โคจิฮะ เสียงดังมาจากประตูที่ไม่ต้องบอกก็รู้ จากการเรียกนั้น โทโมคิ

     

    อ่ะไรเหรอโทโมคิ!”ทาคุยะตะโกนตอบ ดันตัวโคจิเข้าไปในห้องน้ำ

     

    จะถึงเวลาที่พี่อิซึมินัดแล้วนะฮะ เดี๋ยวก็สายอีกหรอก เออแฮะตอนนี้ 7.45 แล้วอีก 15 นาทีต้องไปรวมตัวกันที่ห้องอาหารนี่

     

    อืมจะไปแล้ว โคจิเข้าไปล้างหน้าแปรงฟันซะชั้นจะเข้าต่อนะทาคุยะถีบส่งโคจิเข้าห้องน้ำได้สำเร็จ

     

    ซ่าาาๆ

     

    ….

     

    5 นาทีผ่านไป

     

    แกร๊ก

     

    อ่าวโทโมคิ แล้วโคอิจิล่ะ?ทาคุยะเปิดประตูออกไปก็พบโทคิยืนรอพวกเขาอยู่คนเดียวโดดๆ

     

    หรือว่าลงไปข้างล่างแล้วทาคุยะถาม

     

    ไอ่พี่บ้านั่นไปไหนซะล่ะโคจิพูดประชดประชัน ยกมือท้าวหน้าผากพลางส่ายหัว

     

    ไม่ไปใหนหรอกฮะ ยังอยู่ในห้อง ผมว่าพวกเรารีบลงไปข้างล่างก่อนน่าจะดีกว่านะฮะโทโมคิพูด ชี้ไปที่ห้อง 305 ที่อยู่ข้างๆ ส่วนมือยื่นมาจับแขนเขา กระตุกให้ออกเดิน

     

    เอ๋เดี๋ยวๆ ยังไม่ตื่นเหรอ?ทาคุยะถามต่อ

     

    โทโมคิเดินต่อไปอีก 2-3 ก้าวก่อนจะหันมายิ้มร่า

     

    ก็ปล่าวหรอกฮะ ก้แค่ลุกไม่ไหว..

     

    ทาคุยะกับโคจิในใจร่ำร้องไม่เป็นภาษา แล้วก็คิดไปว่า เราคิดมากไปเอง เราคิดมากไปเอง

     

    ลุกไม่ไหวที่ว่านี่...โทโมคิไม่ตอบกลับเดินนำออกไปแทน

     

    ลุกไม่ไหว นี่มันหมายความว่ายังไงกัน!!!

     

    …………………………………………………………….................

    โว้ยคอมมันเน่าหรือเน็ต มันเน่าหรือ คนอัพมันเน่าวะเนี่ยทำไมมันอืดเยี่ยงนี้!!(อุ้ฟ)
    ส่วนล่างขอความกรุณาไป แก้ใหม่ชั่วคราว(ว่าจะเปลี่ยน)เราบกอตรงๆเลยว่าไม่ถนัดเขียนฉากที่มัน ร๊ากกก กันสุดๆอาจจะออกมาดูปะแหล่มๆดูเค็มๆไม่หวานจ๋อยเหมือนนำผึ้งสูงยี่ห้อนัก
    ส่วน ชื่อตอนขอทิ้งไว้ก่อนเพราะถ้าเปลี่ยนอ่ะไรออกไปตอนอื่นอาจจะได้เปลี่ยนตาม ด้วยความที่เจ้าตัวอ่านแล้วดูไม่สมเหตุสมผลไม่เหมาะสมเป็นอย่างยิ่ง(อธิบาย เว่อร์)จึงต้องทำการแก้

    เรื่องคู่ในฟิคของ เรานั้นคู่ที่รู้ๆกันอยู่ก็มี... ยามะไท ทาเคได เจ็นโตะ โคยะ โทรุ ส่วนนอกนั้น...ที่เราจะเขียนก็ยังมีอีก...1 2 3 4 เอ...คิดว่าซัก 3-4 คู่แต่เอาไว้ดูไปดูไปเดี๋ยวก็รู้เองว่าคู่ไหนบ้าง
    30 เมษา 53
    แก้ตัวหนังสือ

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน
    นิยายแฟร์ 2024

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×