คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Chapter 10 : Soju (โซจู...เป็นเหตุ)
..................................................................................................
ห้องอาหารของโรงแรม
“พวกผู้ชายนี่ช้าเหมือนกันหมดทุกคนเลย รึเปล่านะ?”อิ ซึมิพูดพึมพำ พวกเธอลงมาที่ห้องอาหารหลังจากสั่งอาหารได้ขนาดเกือบเต็มโต๊ะแล้ว พวกผู้ชายกลับค่อยๆทยอยมาอย่างช้าๆ ทำให้เจ้าหล่อนหงุดหงิดอย่างที่สุด
“อิซึมิ เธอหมายถึงใครน่ะ?”ฮิคาริถาม
“ก็..โดยรวมๆ”อิ ซึมิมุ่นหัวคิ้ว พอนึกถึงสีหน้าบื้อๆของคนที่จะมาเป็นคนสุดท้ายแล้วก็ยิ่งหงุดหงิดแต่คิดไม่ ทันขาดคำเจ้าตัวคนที่กำลังคิดถึงอยู่ก็เสนอหน้ามา
“โอ้ย ขอโทษนะรอนานมั้ย”
“ทาคุยะ! ทำไมต้องเป็นนายทุกทีเลยยะ!”อิซึมิหันไปเฉ่งให้หน้าซะทาคุยะรับไม่ทัน
“อ่ะไรอิซึมิ ชั้นไม่ได้มาเป็นคนสุดท้ายนะ”
“ถ้าไม่ใช่แล้วจะเป็นใคร!”เธอแหว
“นั่นไง”เจ้าตัวดีพูดยิ้มๆชี้ไปทางคนที่วิ่งเข้ามาในห้องอาหารอีกคน
“หนอยแน่ ทาคุยะเล่นงี้เหรอ แฮ่กๆ”
“โคจิ?”อิซึมิพูดอย่างงงวยมองไปรอบๆโต๊ะ โคจิไม่ได้นั่งอยู่ด้วยแสดงว่าไม่ใช่ตัวปลอม แต่ทำไมโคจิถึงได้มาช้าแถมสภาพยังดูแย่อีก
“แบร่ เจ้าบ้า”ทาคุยะแลบลิ้นล้อเล่นโคจิ
“ทาคุยะ!!!”โคจิพุ่งตัวออกมาไล่ทาคุยะรอบโต๊ะ ทาคุยะก็วิ่งหลบโคจิรอบโต๊ะทำเอาคนที่นั่งอยู่ตาลายกันไปหมด อิซึมิมองทั้งสองคนจนทนไม่ไหว
ปัง!!
“ข้าว จะกินมั้ยยะ พวกนาย!!!”อิซึมิยกมีดหั่นสเต๊กชี้หน้าทาคุยะในระยะห่างลูกตา 2 มิล
แล้วทาคุยะกับโคจิก็มานั่งจ๋องหน้าจ๋อยบนโต๊ะอาหารแต่โดยดี
เมื่อ อาหารเสริฟ์ถึงโต๊ะ ไม่รุ้ว่ามีกี่อย่างแต่เหมือนเห็นอิซึมิคอยสั่งเพิ่มเรื่อยๆตั้งแต่อาหารจาน แรกเสิร์ฟอิซึมิก็เริ่มเปิดระบบกระเพาะหลุมดูด ทำเอาคนรอบโต๊ะหันมามองทึ่งๆ
“ปกติเธอกินเยอะขนาดนี้เลยเหรอ”ร้อยกว่าคำถามที่คนทั้งโต๊ะยิงใส่พวกทาคุยะ ดูจากการกินหรือเขมือบของอิซึมิแล้วกระเพาะถ้าจะไม่ใช่ของคนแน่ๆเลย
เคน มองจานตัวเองทีหนึ่งหันไปมองอิซึมิทีนึง อิซึมิก็รู้ตัวว่าโดนจ้องอยู่
“มองอ่ะไรเหรอน้องน่ารัก?”อิซึมิละมือจากเนื้อย่างในจานหันมาส่งยิ้มหวานเลี่ยนให้เคน เคนที่เงยหน้าขึ้นมาจากจานอีกที พอปะสายตาเข้าก็สะดุ้งโหยง
“เอ่อ...คือ..”เคนค่อยๆยื่นมือออกชี้จานสลัดที่อยู่ตรงหน้าอิซึมิ
“อ๋อ จะกินเหรอ”อิซึมิถาม เคนก็พยักหน้าหงึกๆ
“มา พี่สาวจัดให้”อิซึมิตักสลัดวางลงในจานของเคน เคนพูดขอบคุณเบาๆแล้วลงมือกินอาหารในจานนั้นอย่างทุลักทุเล
“อิซึมิจัง ตักให้ชั้นมั่งซิ”จุนเปย์คราง แต่อิซึมิหาสนไม่
“ไม่ย่ะ”ตัด สัมพันธ์ไม่ใยดี จุนเปย์ช่างน่าสงสารเป็นที่สุด แถมพอพูดจบก็หันไปตักอาหารให้เคนต่ออีก ช่างช้ำใจลูกผู้ชายยิ่งนัก แม้น้ำตาจะไหลแต่หน้าก็ยังเข้ม..
ทา คุยะมองซ้ายเหล่ขวา ไล่ลูกตาไปตามอาหารแต่ะอย่าง แล้วก็พบสิ่งที่เขาต้องการแล้ว ซูชิที่นอนเรียงอยู่ในเบนโตะเรียงรายล่อหน้าล่อตาทาคุยะจริงๆ ยิ่งข้าวหน้าปลามากุโร่ชิ้นนั้น ทาคุยะยื่นมือพร้อมตะเกียบออกไปล๊อคเป้าหมาย
แต่แล้วสิ่งที่ทาคุยะเล็งไว้ก็โดนใครบ้างคนคีบออกไปตัดหน้า และกำลังจะเข้าปาก..
“โคจิ!”ทาคุยะจับแขนโคจิไว้ก่อนที่ซูชิชิ้นนั้นจะเข้าปาก โคจิอ้าปากค้างไป1วินาทีก่อนจะหุบปากลงแล้วมองหน้าทาคุยะกลับ
“อ่ะไรของนาย?”
“ชิ้นนั้นชั้นจองก่อนนะ”(จองด้วยสายตาไง)
“ไม่ได้เขียนชื่อไว้นี่ มีอีกตั้งหลายชิ้น”โคจิทำท่าจะเอาเข้าปากอีก ก็โดนจับหมับไว้อีก
“~เดี๋ยวๆ ก็จะเอาชิ้นนั้นนี่”ทาคุยะเถียงไม่เลิก จ้องหน้าโคจิไม่ลดละ ก็เขาจะเอาชิ้นนั้น เขาถูกชะตากับชิ้นนั้นมากรู้มั้ย! มันเตะตาเขาตั้งแต่แรกพบ (แอ้งง)
“นายนี่จริงๆเลย เอ้าอ้าปาก”โคจิสั่ง
“หา”ทาคุยะขอทวนคำพูดโคจิใหม่
“จะกินไม่ใช่เรอะ อ้าปาก”โคจิสั่งซ้ำรอบที่สอง
“อ่ะๆ..อ้าแล้ว”ทาคุยะรีบอ้าปาก เดี๋ยวจะไม่ได้อ้ำ โคจิเอาซูชิยัดเข้าปากทาคุยะซึ่งเจ้าตัวเรื่องมากก็คุยตุ้ยๆอย่างเป็นสุขสมใจเลยทีเดียว ..
อร่อยจริงๆเลย บรรยากาศก็เยี่ยม อาหารก็อร่อย แถมคนป้อนยังหน้าตาดีอีกแน่ะ(?)
“เอ้าเคลิ้มๆ เคลิ้มอาหารหรือยังไง”โค จิพูดแทรกความคิดเคลิ้มของทาคุยะ เจ้าตัวก็หันไปค้อนทำตาขวางแล้วแยกเขี้ยวส่งให้หนึ่งที แต่โคจิก้มองหน้านิ่งๆพักนึง...แล้วก็หลุดขำออกมา
“มีอ่ะไรน่าขำ!”ทาคุยะวีน โคจิก็ชี้หน้าทาคุยะ เขาก็งงว่าอ่ะไรติดหน้างั้นเหรอหรือหน้าตาเขาตลก
“ข้าวติดหน้าแหน่ะ”โคจิเอื้อมมือมาเขี่ยเม็ดข้าวที่ติดอยู่ที่ริมปากของทาคุยะออก จากนั้นก็วกมือกลับไปเอาเข้าปาก ทาคุยะอึ้งพร้อมกับความร้อนที่ขึ้นหน้า
“คราวนี้หน้าตานายตลกแน่ะ”โคจิพูดยิ้มๆ แล้วหันไปกินอาหารต่อ
“โคจิ!”ทาคุยะวีดร้อง
การ กินอาหารดำเนินไปอย่างเชื่องช้า ทุกๆคนก็ค่อยๆกินไปทั้งคุยกันไปด้วย อิซึมิยังคงคอยสั่งอาหารเพิ่มตลอดเวลา แล้วตอนนี้ในหัวทาคุยะก็เด้งคำว่าค่าใช้จ่ายขึ้นมาอีก
“ของที่สั่งได้แล้วครับ” พนักงานเสิร์ฟ ยกขวดสีเขียวติดฉลากอย่างหนึ่งมาวางบนโต๊ะ
“เอ๊ะใครสั่งน่ะ?”ฮิคาริถาม
“ฉันสั่งเอง ^^”อิซึมิเป็นคนสั่งงั้นเรอะ
“อิซึมิ แต่นั่นมัน”ฮิคาริ มองดูสิ่งนั้นเครียดๆ
“ใช่ ‘โซจู’ ไง”อิซึมิตอบเหมือนไม่ใช่เรื่องหนักหนาสาหัส โซจู เครื่องดื่มที่เรียกว่า สุรา หรือฉบับญี่ปุ่นก้คือสาเกกลั่น แต่ก็มีนิยมกันมากในเกาหลี
“เขาว่าเมาโซจูแล้วลุกไม่ขึ้นเลยนะ”อิซึมิเสริมต่อท้ายเพิ่มความน่ากลัวให้กับสิ่งที่เธอถืออยู่ในมือ
“แต่โซจูมันแรงมากนี่”มิยาโกะพูด
“ก็นั่นแหละชั้นถึงได้สั่งมา เอาล่ะ ได้เวลาเริ่มเกมแล้ว”อิซึมิพูดจบเธอก้ลุกขึ้นวิ่งเก็บแก้วน้ำรอบโต๊ะ แล้วนำมารวมกันที่หัวโต๊ะ
“นั่นเธอคิดจะทำอ่ะไร”ทาคุยะถาม อิซึมิไม่ได้ตอบอ่ะไร
“พวกเรามีกันอยู่ 16 คน ชั้นให้เทโซจูในขวดนี้ลงไปทั้งหมด 3 แก้ว”ไม่ว่าเปล่ามือของเธอก็เทโซจูลงไปเต็มแก้ว เนื่องจากโซจูเป็นเครื่องดื่มที่ปราศทั้งสีและกลิ่น คงไม่มีใครแยกออกแน่ๆ
“จากนั้นก็สลับ”อิซึมิค่อยๆสลับกับแก้วน้ำเปล่าแก้วอื่นจนมั่วไปหมด
“แล้วชั้นก็จะเสิร์ฟน้ำนี้ให้ทุกคนใหม่นะ”อิซึมิยกน้ำเสิร์ฟรอบโต๊ะอีกครั้ง ทุกคนบนโต๊ะมองแก้วที่อยู่ตรงหน้าของตัวเองอย่างหวาดๆ
“เอาล่ะ เรามากินข้าวกันต่อดีกว่า”เธอไม่สนใจอ่ะไรแล้ว ก็นั่งลงตั้งหน้าตั้งตากินข้าวต่อ
ทา คุยะมองแก้วของตัวเอง ก้มลงดมฟุดฟิด ไม่มีกลิ่นแฮะคิดอยู่ว่าจะตรวจให้แน่ใจว่าไม่ใช่โซจูจะทำยังไงก็หันไปหาโคจิ ที่กำลังคีบเนื้อเข้าปาก
“โคจิ..”ทาคุยะเรียก
“หืม?”โคจิหันกลับมา เสร็จตู! ทาคุยะยกแก้วของตัวเองพุ่งเข้าโจมตีเข้าที่ปากของโคจิทันที ซึ่งโคจิก็เบี่ยงตัวหลบทันทีเช่นกัน
ซ่าาา
การโจมตีครั้งนี้พลาดเสียแล้ว แถมพลาดอย่างหนักหนาสาหัสด้วย น้ำที่สาดออกไปไม่ได้สูญเปล่า แต่หากโดนคนที่นั่งถัดจากโคจิไปเต็มๆ
“คะ..โคอิจิ”ทาคุยะหน้าซีด กลับกลายเป็นว่าเขาสาดน้ำเข้าเต็มหน้าโคอิจิที่กำลังยกน้ำขึ้นดื่ม ทุกคนรอบโต๊ะหันมามองทาคุยะกันเป็นตาเดียว
“โคอิจิ”โค จิเอียงตัวกลับมา รีบดึงชิชชู่ออกมาเช็ดหน้าโคอิจิที่ยังค้างอยู่ที่ท่าดื่มน้ำ จนรู้สึกจะดื่มค้างจนหมดหยดสุดท้ายล่ะมั้ง ถึงลดมือลงวางแก้วลงกับโต๊ะแล้วค่อยๆหันมา
“โคอิจิเป็นอ่ะไรมั้ย?”ทาคุยะรีบถาม
“ไม่..”โค อิจิพูดออกมาได้คำเดียวก็หยุดไป เขายกมือขึ้นกุมขมับรู้สึกเวียนหัวอย่างรุนแรงเหมือนสมองจะระเบิดออก พอนึกว่าปวดหัวได้เพียงเท่านั้นเขาก็หมดสติล้มลง
“โคอิจิ!!”ทาคุยะกับโคจิร้องเสียงดัง โคจิรีบเอื้อมมือไปรับร่างของโคอิจิที่ร่วงลงมา
“ฟี้...”โคอิจิหลับไปเสียแล้ว
“หืม นี่มัน..”โค จิใช้มืออีกข้างแตะน้ำในแก้วของทาคุยะแล้วเอาเข้าปาก ก่อนจะแตะลงที่น้ำในแก้วของโคอิจิบ้างเพื่อชิมดู แล้วโคจิก็เหมือนสมองหยุดสั่งการไปวูบหนึ่ง
“ทั้งแก้วของนายกับของโคอิจิเป็นโซจูนี่”โคจิพูด คนทั้งโต๊ะทำตาโตหมายความว่าโคอิจิดื่มเข้าไปทั้งแก้วแถมยังโดนที่ทาคุยะสาดเข้าไปอีกหนึ่ง แฮ้งค์ทันทีเลยเรอะ
แต่บนโต๊ะก็ยังเหลือโซจูอยู่อีกแก้วนึง
“ทำยังไงกับโคอิจิดีเนี่ย”โคจิมองคนที่นอนพับพิงแขนเขาอยู่ก็จนปัญญา
“เดี๋ยวพบพากลับห้องเองฮะ”
“โทโมคิ?”โค จิมองคนที่นั่งถัดจากโคอิจิไปอีก โทโมคิ.. เอ่อเขาควรจะห่วงความปลอดภัยของโคอิจิหรือความปลอดภัยของตัวเองดี แต่โทโมคิคงไม่ทำอ่ะไรคนเมาหรอกใช่มั้ย คิดในแง่ดีไว้ ก็มันไม่มีทางเลือกนี่
“งั้นฝากด้วยนะ”โคจิตัดจบส่งร่างโคอิจิให้โทโมคิ โทโมคิรับไปพาดแบกไว้ที่หลังแล้วขอตัวเดินออกจากห้องอาหารไป โดยบอกว่า ผมอิ่มแล้ว
ต่อจากนี้ไม่มีใครกล้าที่จะดื่มน้ำต่อ
จนพอกินไปนานๆเข้าคอก็แห้งขึ้นมา ก็ต้องมองแก้วน้ำอย่างจำใจ อิซึมิ ฮิคาริกับมิยาโกะยกขึ้นดื่มแบบไร้ปัญหา! โจกับโคจิโร่ ก็รอดไป จุนเปย์ยกขึ้นจิบก็ไม่มีอ่ะไรเกิดขึ้น
ตอนนี้เหลืออีก 8 แก้ว
อิ โอริ มองแก้วตัวเอง ใช้ช้อนตักน้ำขึ้นมาเอาลิ้นแตะๆดู อา..เขารอดแฮะ อิโอริก็ยกน้ำขึ้นดื่มอย่างสบายใจ เคนมองการทำของอิโอริแล้วก้ทำบ้าง ซึ่งเขาก็รอดไปอีกคน อิซึมิก็แอบเสียดายนิดหน่อย
ตอนนี้เหลือ 6 แก้ว
โค จิหลังจากจ้องแก้วน้ำของตัวอยู่นานก็ตัดสิ้นใจยกขึ้นดื่ม ทาคุยะก็คอยจ้องอย่างใจจดใจจ่อ แต่น่าเสียดาย แก้วนี้พลาด โคจิก็หยิบแก้วของโทโมคิขึ้นมาแตะๆ ก็พลาดเหมือนกัน
“รอดแฮะ”โคจิถอนหายใจ
ตอน นี้เหลือ 4 แก้ว โอกาสที่แต่ละคนที่เหลือจะโดนคือ 25% คนที่เหลือก็ ไทจิ ยามาโตะ ทาเครุ และไดสุเกะ ที่ตอนนี้เริ่มพากันหน้าซีดเป็นไก่ต้ม
ใครก็ได้เอาชั้นออกไปจากสถานการณ์นี้ที ทั้งสี่ร่ำร้องในใจ
ไดสุเกะมองแก้วอยู่พักหนึ่ง แล้วก็ตัดสิ้นใจคว้าขึ้นมา อีกสามคนหันมามองลุ้นระทึกกันเต็มที่ ไดสุเกะพยายามข่มใจคิดว่ามันก็แค่ 25%
“แค่1ใน4ไม่โดนหรอกน่า..”ไดสุเกะพูดแล้วยกดื่มแบบรวดเดียวให้จบ
เมื่อดื่มหมดไดสุเกะก็ชูแก้วน้ำขึ้น ทุกคนมองอย่างตื่นตะลึง ไดสุเกะรอดรึเนี่ย!! เยส เขารอดแล้ว ไดสุเกะคิด ว่าแต่ทำไมเหมือนพื้นมันเอียงๆหว่า..
รู้สึกจะไม่ใช่แค่พื้นเอียงตัวของเราก้เอียงไปด้วย มือบางที่ถือแก้วเริ่มอ่อนจนแก้วลื่นหลุดจากมือ ทาเครุรีบรับอย่างรวดเร็ว
“โอ๊ะโอ ท่าทางเราจะได้ผู้โชคดีคนสุดท้ายแล้วนะ”อิซึมิลอบขำพูดออกมาติดตลก
งั้นหมายความว่าแก้วของพวกเขา
“รอดแล้วซิ”ไท จิพูด ยกแก้วน้ำขึ้นดื่มหลังกระหายน้ำมานาน ยามาโตะเองก็ยกน้ำขึ้นดื่มบ้าง ไดสุเกะที่นั่งๆอยู่ตาเริ่มลอยเคลิ้ม ปรือๆโงนเงนไปมา เจ้าตัวยกมือขึ้นขยี้ตาหลายๆทีแต่ก็ไม่หายมึนแต่มีความง่วงแทรกเข้ามาแทน
“ง่วง...จัง....”แล้วสติสุดท้ายของไดสุเกะก็หลุดออกไป
“ไดสุเกะ”ทาเครุเอื้อมมือไปรับหัวของไดสุเกะที่เอนล้มมาทางตัวเองแล้วเขย่าตัว
“เขย่าไปก็ไม่ตื่นหรอก กว่าจะตื่นคงพรุ่งนี้”อิซึมิพูดลอยๆ ทาเครุหันไปมอง
“พรุ่งนี้?”
“อื้มพรุ่งนี้”อิ ซึมิบอกคำตอบสุดท้าย ยกขวดโซจูขึ้นมาแล้วเทน้ำที่เหลือในขวดเข้าปากตัวเอง เฮือกที่เหลือมันตั้งครึ่งขวดเชียวนะ ที่โคอิจิกับไดสุเกะโดนไป ก็แค่คนละ 1 ส่วน 6 เท่านั้น
“ของอร่อยแบบนี้น่าเสียดาย คออ่อนกันจริงๆ”อิซึมิวางขวดทิ้งไม่ใยดี ไม่มีอาการอ่ะไรเกิดขึ้นกับเธอเลยแม้แต่น้อย ทุกคนอึ้งกับการกระทำและความสามารถจริงๆ
“อิ่มแล้วล่ะ ชั้นว่าเรากลับห้องกันดีกว่า พรุ่งนี้รีบๆลงมานะ”อิซึมิหาวหวอดใหญ่พลางยกมือขึ้นปิดปาก ลุกขึ้นสะกิดมิยาโกะกับฮิคาริ ทั้ง3สาวก็พากันขึ้นห้องไป จุนเปย์รีบวิ่งตามอิซึมิไป
“แล้วจะทำไงต่อ”ทาเครุถาม
“แล้วคิดว่ายังไงล่ะ”ไทจิพูดยิ้มๆ
“ก็..ไม่รู้ซิครับ”ทาเครุมองรอยยิ้มนั่นอย่างไม่ไว้ใจ พี่ไทจิแปลกๆนะ..
“ไทจิขึ้นห้องเลยมั้ย”ยามาโตะเรียก ไทจิหันไปตอบรับแล้วหันมาโบกมือโชคดีให้ทาเครุก่อนลุกขึ้นวิ่งตามยามาโตะไป
“คุณโจ พวกเราก้ไปเหอะครับ”โคจิโร่เช็ดปากเสร็จก้บอกกับโจที่นั่งข้างๆ
“ทาคุยะกลับห้องกัน”โคจิเรียกทาคุยะที่กำลังแทะเนื้อชิ้นสุดท้ายอย่างเมามัส์
“หื้อ อื้ม”ทา คุยะรับคำแล้วก็กลืนเนื้อชิ้นสุดท้ายลงคอไป ก้ออกจากห้องอาหารไปพร้อมๆกับโคจิที่ยืนบ่นว่าเคี้ยวช้าให้ทาคุยะกระโดดเข้า โจมตีอีกระลอก
“พวกผมก็ไปก่อนนะครับ”อิโอริลุกขึ้นจับแขนเสื้อเคน เคนก็ก้มลงตัวเล็กน้อย ทาเครุก็โบกมือให้
เหลือแค่เขากับไดสุเกะแล้วซี..
ช่วยไม่ได้นะ ทาเครุจึงตัดสินใจทิ้งไดสุเกะเอ้ย..แบกไดสุเกะกลับห้องพักของเขา ห้อง 306
ระหว่างทางไดสุเกะก็อยู่บนหลังเขาก็เริ่มดิ้น แต่พอจะหล่นก็รีบกอดคอเขาโดยอัตโนมัติ
“งือ…”ไดสุเกะนิ่วหน้าทั้งหลับตา
แต่ก็ดีเหมือนกันแฮะ..
..............................................................................
จะโดนไม่เคะก็เมะงั้นเหรอ จะเว้นช่วงผู้หญิงไว้สินะเนี่ย..เหอๆ
ไปงานการตูนมาวันนี้วิ่งเต้นทั้ง วันจะบ้าตายทั้งงานเจอแต่ ยู ไม่มี ยา กรี๊ดดด
30 เมษา 53
แก้ตัวหนังสือ
ความคิดเห็น