คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Chapter 9 : Playing (เล่นกันที่ทะเล)
…………………………………………………………………………
“เอาล่ะโคจิ ฉันเปิดโอกาสให้นายแล้ว รุกทาคุยะให้เต็มที่เลย ชั้นเชียร์อยู่นะ” คำพูดที่ไม่น่าไว้วางใจของอิซึมิ กล่าวทิ้งท้ายให้โคจิ ใบหน้าของเธอปรากฏรอยยิ้มอย่างเจ้าเลห์ ก่อนจะแปรเปลี่ยนอย่างรวดเร็วฉับพลัน
“มิยาโกะ ฮิคาริ เราไปเก็บของแล้วไปเล่นน้ำกันเหอะ”อิซึมิหมุนตัวอย่างดาราเปิดตัว พุ่งเข้าไปหามิยาโกะและฮิคาริทันทีพร้อมควงแขนของทั้งสองคนขึ้นไปยังห้องพัก
“เอ๋...”โคจิ งงเป็นไก่ตาแตกตามเธอไม่ทันเลยจริงๆ เดี๋ยวนะเธอรู้เมื่อไหร่!
“อืม ผมก็ว่าเราไปเก็บของก่อนเถอะจะได้มีเวลา”โคจิโร่ยกนาฬิกาขึ้นดู พวกเขายืนกันอยู่ที่นี่นานกันพอสมควรแล้วเขาก็เดินตามโจเพื่อขึ้นห้อง
“งั้นพวกผมไปก่อนนะครับ”อิโอริเองก็เดินไปกับเคนแล้ว
ไท จิกับยามาโตะ ก็หายไปด้วยสงสัยว่าไปตั้งแต่ได้กุญแจซะล่ะมั้ง แต่ทาเครุกับไดสุเกะก็ไม่อยู่ด้วยเหมือนกันแฮะ โคอิจิที่โชคร้ายหน่อยก้โดนโทโมคิฉุด...ฉุด... ทาคุยะเหงื่อแตกพลั่ก สงสารโคอิจิขึ้นมาจับจริงๆ แต่ก็นึกสงสารตัวเองขึ้นมาอีกที่ได้นอนห้องเดียวกับโคจิ
แค่อยู่ด้วยใกล้ๆก็จะบ้าตายแล้ว นี่ต้องอยู่ห้องเดียวกันนอนเตียงเดียว หัวใจเขาไม่วายตายเลยเรอะ
“….”ทุกคนขึ้นห้องไปกันหมดแล้วเหลือโคจิที่กำลังประมวลคำพูดของอิซึมิรอบที่ 18 ในหัวและทาคุยะที่กำลังสับสนใจตัวเอง
“แต่..ก็ดีแฮะ”หลังจากที่คิดครั้งที่18เสร็จ โคจิก็ไม่สนใจและคิดแผนชั่วร้ายในหัวแทน
“โคจิทำไมยิ้มแบบนั้น..”ทาคุยะมองโคจิที่ยิ้มเหี้ยมอย่างหวาดๆ
“อ๋อเปล่า เราขึ้นห้องกันเหอะ”โคจิหุบยิ้มเหี้ยมลง
“อื้ม”แล้วทาคุยะกับโคจิก็พากันขึ้นห้อง วันนี้นายไม่รอดแน่ๆทาคุยะ! (ไม่ให้เจ้าตัวตกลงปลงใจก่อนเรอะ-Cry/ไม่รอแล้วล่ะหึหึหึโอกาสทั้งที-โคจิ/เฮือก-Cry)
...
“พวกนาย ทำไมนั่งดูแต่ตรงนั้น มาเล่นน้ำกันซี่” เสียงของอิซึมิตะโกนดังมาจากริมชายหาด พวกผู้หญิงกำลังเล่นหวดลูกบอลอยู่ริมทะเล เน้นว่าหวดจริงๆเพราะเฉี่ยวหัวพวกเขาไปหลายรอบแล้ว พลังการทำลายมันช่างรุนแรงนัก
สาวๆ สนุกกับการเล่นน้ำถึงที่สุด แต่พวกผุ้ชายกลับต้องมานั่งหนิมพิ่ว(นิ่งๆ)ใต้ร่มพื้นปูเสื่อบนหาดแทน ไม่พอต้องคอยหลบลูกบอลของพวกเธอที่กระดอนมาด้วย
“ยามาโตะ ไปว่ายน้ำกัน”ไทจิลุกขึ้น พยายามที่จะลากยามาโตะออกจากเสื่อ แต่ยามาโตะก็ยื้อแขนไทจิเอาไว้ไม่ให้ไป ไทจิเบ้หน้าไม่เข้าใจ
“เดี๋ยวคืนนี้เราก็สนุกกันอยู่แล้ว ฉันไม่ให้นายออกไปโชว์ให้ใครเห็นหรอก”ยา มาโตะพูดยิ้มๆ ไทจิเมื่อได้ฟังก้หน้าแดงแปร๊ดเข้าใจความหมายทันที ก็แน่ล่ะ ตอนนี้เขาใส่ชุดฮู้ดคลุมแขนกุดของทางโรงแรมไว้อยู่ซึ่งทางโรงแรมไว้ให้ใส่ ตอนอยู่บนหาด
ทุกคนก็ใส่แบบเดียวกัน ยกเว้นสาวๆที่กำลังเล่นน้ำอย่างสนุกสนาน “บ้า” ไทจิดีดหัวยามาโตะดังเพี๊ยะจนต้องร้องโอ้ย แต่ก็สุขใจ
ไดสุเกะนั่งกอดเข่าเงียบๆอยู่มุมเสื่ออีกด้านหนึ่งคอยจ้องมองไทจิกับยามาโตะสวีทวี๊ดวิ้วกัดจนลูกตาห้อเลือด ทาเครุเองก็นั่งอยู่ข้างๆ
“ไดสุเกะ..”ทาเครุเรียกเตือนสติ ไดสุเกะสะบัดหัว
“อ่ะไรเหรอ?”ไดสุเกะหันไปถามทาเครุงงๆ
“ไปซื้อน้ำกัน”ทาเครุพูดจบก็คว้าข้อมือเล็กของไดสุเกะให้ลุกขึ้น ก่อนจะพาออกเดินไปซื้อน้ำที่ร้านข้างชายหาด ไดสุเกะเดินตามไปแต่ก็ยังไม่เข้าใจ
ทาเครุซื้อน้ำมา5ขวดกับเป๊ปซี่อีก2กระป๋อง
“นายมาเองคนเดียวก้ได้นี่”ไดสุเกะยู่หน้า
“ก็ฉันจะให้นายมาด้วย”ทา เครุพูดจบง่ายๆ แต่เข้าใจยากสำหรับเขา ไดสุเกะรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมากับคำพูดวกไปวนมาซะจริงๆ แต่พอนึกถึงสิ่งที่ตัวเองมองก่อนที่ทาเครุจะเรียกก็...
“ขอบคุณนะ”ไดสุเกะพูดเบาๆ
“?”ทาเครุมึน ตะกี้ยังจะกัดเขาอยู่เลย
“ไปกันได้แล้ว”ไดสุเกะกวักมือเรียกทาเครุให้รีบๆเดิน ทาเครุก็ว่าจะเรียกแต่จู่ๆก็เขาก็รุ้สึกว่ามีเงาๆกลมๆอยู่เหนือหัวก่อนที่จะ..
“เดี๋ย...ปั๊ก!!!”ก็เลยไม่ได้เรียก วัตถุปริศนาพุ่งเข้าใส่เต็มหน้าของทาเครุ
ตุบ
“ฮิคาริ นั่นเธอตบไปไหนน่ะ”
ทา เครุนั่งมึนอยู่กับพื้นรู้สึกเหมือนเห็นไดสุเกะสองคนยืนมองเขาอยู่ แต่คิดว่าหูยังดีคาดว่าตะกี้คนเป็นเสียงมิยาโกะ และคำพูดนั่น หมายความว่าฮิคาริเป็นคนตบลูกบอลนั่นมาใช่มั้ย?
“ชั้นไม่ได้ตั้งใจนะ”ฮิคาริส่ายหัวเป็นพัลวันปฏิเสธความจงใจ
“ทาเครุเป็นอ่ะไรมั้ย...”ไดสุเกะนั่งลงยองๆจับไหล่ทาเครุที่กมุหน้าตัวเองอยู่อย่างแสนสาหัส(ลูกบอลลมแน่นะ-Cry..คิดว่าลูกวอลเลยว่ะ-ทาเครุ)
“...”เจ็บ พูดไม่ออกรู้แต่ว่าสงสัยไม่มีดั้งไว้โชว์สาวแน่ๆ แสบไปทั้งหน้ายิ่งโดยเฉพาะตรงจมูกทั้งยังรู้สึกชื้นๆ ทาเครุค่อยๆเอามือออก ว้าวไม่อยากจะเชื่อ เลือดเต็มมือเลย
“นั่น เลือดกำเดา..เต็มเลย”ไดสุเกะชี้มือทาเครุสลับกับหน้าที่คิดว่าดูไม่ได้แล้ว
“ทาเครุคุงเป็นอ่ะไรมั้ย!”ฮิ คาริตะโกนมา ทาเครุหันหน้าไปหาฮิคาริทั้งหน้าชุ่มไปด้วยเลือด คุณเธอทั้ง3อ้าปากกันเลยเชียวด้วยความตกใจ ยกมือ(ข้างที่เปื้อนเลือด)ขึ้นโบกไล่บอกว่าไม่เป็นไร จะเชื่อได้มั้ยเนี่ย
ทาเครุปาดเลือดที่หน้าออกแล้วพ่นเลือดที่ไหลเข้าปากหนึ่งที อ่ะไรจะรุนแรงขนาดนั้น
“เอ้า”มี มือหนึ่งยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้ ไดสุเกะยื่นผ้าเช็ดหน้าลายคิตตี้ให้ทาเครุ ทาเครุรับมา แต่ก่อนที่จะลงมือเช็ดก็มองลายผ้าเช็ดหน้าทึ่งๆ
“อย่าเรื่องมากน่า นั่นของพี่สาวชั้น ชั้นยืมมา”อ๋อแบบนี้นี่เองแล้วทาเครุก็ลงมือเช็ดหน้าเช็ดมือ แต่เลือดกำเดาเจ้ากรรมก้ยังคงไหลลงมาอยู่
“ชั้นว่านายไปนั่งในร่มแล้วเอาน้ำแข็งประคบดีกว่านะ”ไดสุเกะบอกทาเครุ ทาเครุเอาผ้าเช็ดหน้ากุมจมูกไว้ก็พยักหน้า แต่เมื่อหันไปทางเสื่อนั้น ไม่อยากจะบอกว่า ..... ดูไม่ได้ว่ะ..
โค อิจิกำลังพยายามหนีจากการจับกุมของโทโมคิ โคจิกำลังชักจนน้ำลายฟูมปากโดยที่ทาคุยะคอยเขย่าตัว เคนกับอิโอริกำลังนั่งปั้นปราสาทข้างๆเสื่อ โจกับโคจิโร่นั่งกดหาข้อมูลเกี่ยวกับโลกดิจิตอล ไทจิกับยามาโตะกำลังเล่นไล่จับปูลม จุนเปย์คอยถ่ายรูปอิซึมิในชุดว่ายน้ำลายคิดตี้
มั่วซั่วสิ้นดี..นี่คือคำพูดในใจของทั้งสอง
“เดี๋ยวชั้นไปเอาน้ำแข็งกับเสื่อมาเพิ่มแล้วกัน ทาเครุไปนั่งรอก่อน”ไดสุเกะจะวิ่งไปขอเสื้อจากทางโรงแรมเพิ่มอีกผืน ความจริงที่เขาใช้ตอนนี้ก็3ผืนเข้าไปแล้วแถมร่มอีก3
“พวกเราเอามาให้แล้ว”ได สุเกะวิ่งไปก็เบรกเอี๊ยดเพราะสาวๆมาขวางทาง ในมือของพวกเธอก็มีของกันอยู่ อิซึมิถือเสื่อ มิยาโกะถือผ้ากับถังน้ำแข็ง ฮิคาริถือร่ม ช่างเตรียมพร้อมกันดีจริงๆ แถมแรงเยอะกันจริงๆ
“ขอโทษนะจ้ะ ทาเครุคุง”ฮิคาริพูดกับทาเครุ ทาเครุก็ส่ายหน้าไม่เอาโทษ
แต่ เหมือนจมูกทาเครุจะช้ำเกินควบคุมเสียแล้ว ผ้าเช็ดหน้าที่ชุ่มไปด้วยเลือดเริ่มเอาไม่อยู่ เลือดจึงเริ่มไหลลงมาจากผ้าเช็ดหน้า (กี่มล.ฟะ)
“เฮ้ย” ทุกคนร้องออกมาอย่างตกใจ
....
ตอน นี้ทาเครุก็กลับมานั่งบนเสื่อ เจ้าตัวเงยหน้าขึ้นเอาถุงน้ำแข็งโปะเหนือจมูก...เมื่อยคอจริงๆนะเนี่ย ทาเครุคิด ไดสุเกะหันมามองทาเครุที่เงยหน้าให้น้ำแข็งโปะจนหน้านิ่ว ไดสุเกะก็คิดว่า
ชึบ
“อ่ะ..”ทา เครุร้องอย่างตกใจ ไดสุเกะหยิบน้ำแข็งที่โปะหน้าเขาอยู่ออก แล้วจับเขาให้ล้มตัวลงนอนโดยหัวของเขาหนุนอยู่ที่ตักของไดสุเกะ ไม่ได้ที่จะถามอ่ะไร ไดสุเกะก็เอาน้ำแข็งโปะลงบนหน้าเขาอีกครั้ง
“แบบนี้ดีกว่าไหม”ไดสุเกะก้มหน้าลงมองหน้าทาเครุแล้วถาม เขาก็ไม่ค่อยเข้าใจตัวเองเหมือนกันแต่คิดว่ารู้สึกอยากจะทำแบบนี้
“มันก็ดี แต่..”ทาเครุคิดว่าตอนนี้ไดสุเกะตอนนี้ยังชอบพี่ไทจิไม่ใช่เหรอ
“ตอบแทน”ไดสุเกะพูดว่าตอบแทนซะดื้อๆ พลางกดน้ำแข็งลงไปบนหน้าทาเครุ
“เจ็บๆ..เบาๆซิ”ทา เครุร้องโอดโอย ไดสุเกะก็เบามือลง แต่มืออีกข้างเจ้าตัวดีก็ยุ่งไม่เลิกไปเล่นหัวทาเครุ ม้วนผมบ้าง ดึงเล่นบ้าง ทาเครุก็วีนไปหลายที ไดสุเกะก็หัวเราะอย่างสะใจ ซึ่งการกระทำของไดสุเกะก็อยู่ในสายตาของไทจิ
“ไทจิ มองอ่ะไรน่ะ”ยามาโตะเห็นไทจิเหม่อมองอ่ะไรอยู่นานแล้วจึงถาม ตาก็มองตามสายตาของไทจิ
เป็น ภาพที่ดงวตาของยามาโตะแทบกระแทกหลุดออกมา ทาเครุน้องชายแสนหวงของเขานอนหนุนตักคนอื่น แถมยังเป็นผุ้ชายอีก (เรียกไดสุเกะก็ได้) นี่น้องเขาคงไม่ได้คิดที่จะมาเดินทางสายเดียวกับเขาใช่ไหม
“ดีจังนะ”ไทจิพึมพำ
“ดี? อ่ะไรเหรอ?”ยามาโตะไม่เข้าใจ
“ช่างเหอะ มาจับปูกันต่อ”ไท จิเบี่ยงความสนใจของยามาโตะออก เขารู้ตั้งนานแล้วว่าไดสุเกะชอบเขา แต่เพราะแบบนั้นเขาจึงอยากให้ไดสุเกะตัดใจจากเขา แต่ตอนนี้คิดว่าไดสุเกะคงจะได้เจอคนที่ใช่จริงๆแล้วละ ไทจิหันไปทองทั้งสองคนก่อนจะยิ้มออกมาอีกที ยามาโตะก็แขวะว่ายิ้มคนเดียวบ้าเหรอ จึงเกิดการข่วนกันรอบต่อเวลานิดหน่อย
….
“เห้ โคจิ”ทา คุยะทำหน้าไร้อารมณ์ เรียกโคจิที่นั่งพิงต้นไม้มะพร้าวใต้ร่มบนเสื่ออย่างอาลัยตายอยาก เมื่อ5นาทีที่แล้วก็เกิดเหตุการณ์ โทโมคิไล่ข่มขืน (ข่มขืนเหรอ!-โคอิจิ/พี่โคอิจิฮะ-โทโมคิ/ไม่นะ!-โคอิจิ) โคอิจิสุดท้ายก้จบลงที่โคอิจิโดนโทโมคิจูบไปสองที
แน่นอนทำให้โคจิต้องมานอนชักพิงต้นไม้อยู่แบบนี้น่ะสิ
“อือ..”โคจิครางออกมา ทั้งที่ยังหลับตา สงสัยจะเจอฝันร้ายใต้เปลือกตาซะล่ะมั้ง
ทา คุยะมองใบหน้าของโคจิที่สลบอยู่ หัวใจก็เต้นโครมๆ ทาคุยะหน้าแดงรื่อ แต่ก็ยังมองต่อไล่ตั้งแต่ดวงตา จมูก และริมฝีปาก...ทาคุยะสะดุ้งสะบัดความคิดหื่นๆออกไปจากหัว
เขามองไปรอบๆตัว เขาลงมาตั้งหลายชม.แล้วแต่ก็ยังไม่ได้เล่นน้ำเลย ก็ดูสิโคจิเป็นแบบนี้ไปแล้ว แถมโคอิจิกับโทโมคิก็..
“พี่ โค อิ จิ”โทโมคิยิ้มใสซื่อบริสุทธิแค่ภายนอก
“โทโมคิ พอเถอะเจ็บไปหมดแล้ว”โคอิจิหอบแฮ่กหมดแรง โดนโทโมคิไล่มาหลายชม.แล้วเช่นกัน ตอนนี้เขาเหนื่อยสุดๆไปเลย แถมตะปปซะแสบไปทั้งแขน ให้ได้พักบ้างสิ
ทา คุยะถอนหายใจ ก่อนจะหันไปมองโคจิอีกทีความชั่วร้ายก็ครอบงำจิตใจ(อ่าว) แล้วก็หันซ้ายหันขวา เยส ไม่มีใครสนใจทางนี้เลยโคจิก็สลบไม่รู้เรื่อง งั้นเสร็จตรู! เขาค่อยๆก้มหน้าประทับริมฝีปากลงไปบนแก้มของโคจิ
“ทาคุยะ?”ทาคุยะผละออกอย่างตกใจ ตะกี้มันยังหลับอยู่นี่หว่า ไหงตอนนี้มันตื่นวะ(เพราะกรูไง55+-Cry)
โค จิตื่นขึ้นมาแล้ว แล้วก้ทันเห็นฉากที่ทาคุยะหอมแก้มเขาด้วย แต่ไม่รู้ทำไมรู้สึกว่าเขาจะหน้าด้านขึ้นเยอะหลังจากมาที่นี่ ตอนแรกก้เขินๆอยู่หรอกแต่ตอนนี้ดีใจอย่างเดียว เมื่อคิดเลวๆได้ก็ดึงตัวทาคุยะที่ยังอึ้งหน้าแดงเข้ามากอด
“เฮ้ย!”เจ้าตัวดีร้องแล้วก็รีบอุดปากตัวเอง
ชอคอย่างรุนแรงใครจะนึกว่าเจ้าบ้าอย่างโคจิมันจะดึงเขาเข้าไปกอดหน้าตาเฉย
“คิดอ่ะไรอกุศล”โคจิพูดมือยังกอดทาคุยะไว้อยู่
“บ้า”เจ้าตัวดีก็ชักปากแง่ง ว่าใครคิดอกุศลฟระแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธอ้อมกอดนั้นเผลอๆจะเคลิ้ม เอื้อมมือไปกอดตอบซะอีก โคจิยิ้มเหี้ยมในใจ
โคจิยื่นหน้าไปหอมแก้มทาคุยะคืน ทาคุยะสะดุ้งเด้งดึ๋งขึ้นมาผมตั้งชี้เด่ไอความร้อนผาออกจากหัว
“ทาคุยะ..”โคจิเรียก
“หืม โคจิ”ทาคุยะหันไปสบสายตากับโคจิ
“ชั้น..”
“กรี๊ดดดดด ช่วยด้วย” เดี๋ยวครับ อย่าเพิ่งนึกไปไหนไม่ใช่เสียงผู้หญิงหรอก เสียงโคอิจิต่างหาก เจ้าตัวไม่ได้อยากกระแดะนะ แต่เพราะเป็นเสียงสุดท้ายก่อนจะถึงฆาตหลังโดนโทโมคิกระโดนชาร์จเข้าใส่กลาง หาดอย่างรุนแรง
“อ่อก”โคจิช๊อคอีกครั้งแล้วเป็นลมไปอีกรอบ
ทาคุยะหันไปมองโคอิจิกับโทโมคิอย่างคาดโทษรุนแรง เมื่อกี้โคจิจะพูดอ่ะไรฟระ!
“โทโมคิ !!!!!”แล้ว ทาคุยะก็กระโดดไปร่วมวงมะรุมมะตุ้มกับโคอิจิและโทโมคิทันที อิซึมิ มิยาโกะกับฮิคาริขึ้นมาจากหาดแล้ว มองพวกทาคุยะขำๆก่อนจะเดินผ่านไป
“เย็นแล้วนะ อากาศเริ่มหนาวๆเรากลับเข้าโรงแรมเหอะ”อิ ซึมิไปพูดกับทุกคนที่นั่งบนเสื่อ ก็ค่อยๆทยอยเก็บข้าวของกันเพื่อกลับเข้าโรงแรม ไดสุเกะกับทาเครุที่เลือดกำเดาหยุดไหลแล้วก้มองศพผ้าเช้ดหน้าผืนหนึ่ง
“โหเลือดเยอะนะเนี่ย ทาเครุ”ไดสุเกะมองผ้าเช็ดหน้าที่กลายเป็นสีแดงทั้งผืน
“ชั้นก็เริ่มรู้สึกตาลายแล้วซิ”ทาเครุเริ่มแสดงอาการเวียน
“งั้นก็รีบกลับเข้าโรงแรมไปพักเหอะ”ไดสุเกะลากทาเครุจากไป ไทจิลอบมองขำๆ
“ขำอ่ะไรไทจิ”ยามาโตะเห็นว่าวันนี้ไทจิหัวเราะคนเดียวทั้งวันเลย
“ไม่มีอ่ะไรหรอก ฮิๆ”
“ชิ วันนี้นายโดนลงโทษแน่”ยามาโตะพูดเชิงไม่สนใจก้ได้ แต่.. แล้วยามาโตะก็ยกของเดินจากไป ไทจิเบิกตากว้างรีบวิ่งไปขมาราโทษยามาโตะสุดฤทธิสุดเดช
….
“เดี๋ยวทุกคนอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ แล้วไปเจอกันที่ห้องอาหารนะ”มิยาโกะบอกหลังทุกคนเดินเข้าไปในโรงแรมตรงทางเข้า
“จะว่าไปแล้ว ดิจิมอนพวกเธอล่ะ”ทาคุยะไม่เห็นพวกดิจิมอนเลย
“พอดีว่า พวกเรามาเที่ยวกันไงครับ ผมก็เลยส่งกลับไปโลกดิจิตอล”โคจิโร่บอก
“ส่งกลับไป?ไปโลกดิจิตอลได้เหรอ”อิซึมิถาม
“ได้ครับโดยอาศัยดิจิไวท์ของคุณมิยาโกะน่ะครับ”
“จริงสิ ถ้ายั่งงั้นเราก็ไปหาพวกโกเทมอนกับบากามอนได้ใช่มั้ย”อิซึมิตื่นเต้น
“โกเทมอน เอ่อใครเหรอครับ”
“เพื่อนของพวกเราที่โลกดิจิตอลน่ะ พวกเขาช่วยเราตลอดจนกลับมาโลกมนุษย์”
“อ๋อ”
เมื่อ ยืนสนทนาหน้าโรงแรมได้พักนึง ฮิคาริก็แว๊ดขึ้นมาว่าขวางทางเข้าออกของโรงแรม พวกเราไม่ได้มาจองโรงแรมทั้งหลังคนอื่นเขาก็อยู่ ทุกคนก้จ๋อยไป
...................................................................................
เปลี่ยน ใจในความคิดของทา เครุคือ ไม่รอให้ไดสุเกะหันมาหาแต่บุกเข้าไปซะองเลยดีไหมนะ หึหึ ก็คิดว่าเปลี่ยนใจดีมั้ยน้า เอ...ใครน้าที่บอกว่าทาเครุใส่ซื่อ...เขาเรียก...หน้ากากบังหน้า
เรา คงจะไม่พิมชื่อตัวละครพวกนี้ในภาษาอังกฤษซักเท่าไหร่เพราะว่าไม่เคยดูอ่า ที่เราดูคือนั่งเปิดภาษาญี่ปุ่นดูซับอิ้งเอาแต่ชื่อตัวละครก็พอรู้มาบ้าง แล้วเราก็ไม่รู้ว่าร่างแปลงของแต่ล่ะตัวอ่ะไรเถือกนี้มันเปลี่ยนแปลงไปด้วย รึเปล่าก็เอาเป็นว่าเราก้เขียนชื่อมันในโหมดอนิเมที่เราดูไปก็แล้วกัน เดี๋ยวสับสนซะเอง
เพราะอ่านดูฟิคของคนอื่นแล้วก้มีหลายอันที่เราต้อง ไปศึกษาเพิ่ม(จำไม่ได้ว่าอันไหนมั่ง)ยิ่งภาค3ซำร้ายยังดูไม่จบ 5 ร้ายกว่ายังไม่ได้ดูซักตอนคิดอยู่ว่าจะเอาเวลาที่ไหนไปดูนะเนี่ย ตอนอ่านไปเราก้ต้องนั่งเปิดวิกิแก้ขัดในบางเวลา หึหึ ดูจากหลายๆอย่างก็พอให้เข้าใจนิสัยตัวละครได้โดยคร่าวๆ สาเหตุที่ตัวละครภาค3และ5ออกมาช้าก็เพราะประการชะนี้ล่ะมั้ง
ภาคที่ ดูต้นจนจบคือภาค4 แถมตัวละครที่ชอบเรามันก็ภาค4จึงทำให้ภาค4แทบจะกลายเป็นตัวเดินเรื่องหลัก เพราะเข้าใจมากกว่าภาคอื่นเป้นพิเศษ แหมเรานี่ลำเอียงจริงๆวุ้ย
แล้ว ขอบ่นกับท่าน(หริอยัย..)เนทีนุง..ทีเคคาริ แน่นอนเราอ่านแล้วต้องเขม็งด้วยวิจารณญาณอันสูงส่ง(แบบว่าขึ้นป.6มาก็ไม่ได้ แตะ ชญ อีกเลย)เราไม่ได้รังเกียจอ่ะไร ชญ คู่นี้หรอก แต่นึกสภาพคนที่แต่ง ทาเคได มานั่งดู>>สภาพความรู้สึกที่ปั่นป่วน แปลกๆ แต่ถ้าฮิคาริมันอยู่โดดๆก็น่ารักเตะตาเราทีเดียว ญญ เราก้พอที่จะอ่านได้แต่ต้องดูกรณีคู่.. แต่ ชช บกอได้เลยว่าไม่มีทางเกี่ยง
อุ บ่ะบ่นมามากแล้วนะเนี่ย แถมมาหลอกให้เปิดเข้ามาดูแล้วจากไปอีกแน่ะ ฟิคนี้จะดำเนินไปเรื่อยๆตามอารมณ์คนแต่งที่มาไม่ปกติ(?) ขึ้นๆลงๆ อยากให้มันซวยก็ซวยอยากให้มันดีก็ดี โอเค..เราว่าเรารีบหลบดีกว่าแฮะ..
25 เมษา 53
แก้ตัวหนังสือ
ความคิดเห็น