คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 7 : Tryst (นัดพบ)
…………………………………………………………………………
“อ๊ากกกกก”เสียงกรีดร้องยังดังอย่างต่อเนื่อง แต่ยังดีที่บริเวณนั้นเป็นที่โล่งกว้างไม่เคยมีคนอยู่ ทุกคนรีบวิ่งเข้าไปดูอาการของแต่ละคนทันที
“คุณเก็นไนครับ นี่มันอ่ะไรกัน”โคจิโร่พูดเสียงดังใส่หน้าจอที่เริ่มสั่น
‘อา..อ่ะ...’
‘มัน...กำลั...ง..เ..ริ่ม..ขึ้น..แ.ล้วล่ะ’เก็นไนพูดได้แค่นั้นก่อนที่หน้าจอจะดับไป โดยที่โคจิโร่พยายามตบหน้าจอให้สัญญาณกลับมา แต่ก็ไร้ผล
“มันกำลังเริ่มขึ้นงั้นเหรอ?”โซระพูดอย่างไม่เข้าใจ
“นี่มันเรื่องอ่ะไรกัน”
ซักพักแสงประกายวูบวาบที่หน้าอกของคนทั้ง 6 ก็ดับแสง
“โอ้ยย..อ่าว ไม่เจ็บแล้ว”ไทจิอินไปกับการร้องโอดโอย ก็รู้สึกว่าบริเวณนั้นไม่เจ็บแล้วจึงลองเอามือตบข้อมือแล้วก็หน้าอกที่โดนแสงดู มันก็ไม่เจ็บปวดอ่ะไรแล้ว
“เฮ่อ หายเจ็บซักที”ไทจิถอนหายใจพรืด
“แต่นี่มัน”ยามาโตะท้วงให้ไทจิหันกลับไปมอง รอยที่ข้อมือของเขาจากเส้นโค้งสีน้ำเงิน กลายเป็นเลข ‘0’ ขนาด 1 ข้อนิ้ว
อีก 5 คนด้วยความข้องใจ...จึงเลิกแขนเสื้อดูอีกที
แล้วก็พบว่า กลายเป็นเลข 0 ไปแล้วจริงๆ
“แต่มันไม่เจ็บแล้วนี่”ทา คุยะแล้วนิ้วจิ้มๆดูรอบๆตัวเลข พยายามเอานิ้วถูๆเผื่อว่ามันจะหลุดลอกออกไปบ้างแต่มันก็ไม่ออก เหมือนรอยที่ถูกสักลงไปในตัวยังไงยังงั้น
“หืมแล้ว..”ไทจิลงมือปลดกระดุมเสื้อเม็ดบนของตัวเองทันที
“เฮ้ยไทจิ ทำอ่ะไรน่ะ!”ยามาโตะแว๊กออกมาเสียงดัง
“นายคิดอ่ะไรน่ะ นี่ต่างหาก!”ไทจิชี้ให้ดูบริเวณอกด้านบนติดกับกระดูกไหปลาร้า
“เอ๊ะนั่น..”โคจิโร่หันมามองก็เปรยขึ้นหลังจากที่ปิดโน๊ตบุ๊คไปแล้ว
“สัญลักษณ์ ดิจิเมนทัล” สัญลักษณ์ดิจิเมนทัลแห่งความกล้าหาญสีแดงเพลิงประทับอยู่บนหน้าอกของไทจิ เจ้าตัวทำหน้าตาเหยเกอย่างเห็นได้ชัด
“ชั้นยังไม่อยากโดนด่าเรื่องสักก่อนวัยอันควรหรอกนะ”ไทจิทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ นึกสภาพของตัวเองตอนที่โดนแม่ที่กลายเป็นยักษ์ ถือสากไล่ทุบเขาด้วยเรื่องที่ไปสัก ทั้งที่ยังเรียนไม่จบ
ทาคุยะที่เสียวๆก็ลองปลดกระดุมแล้วส่องดูเงียบ
“จ๊าก”แล้วเจ้าตัวที่ว่าจะส่องเงียบๆก็หลุดเสียงออกมาซะดัง เล่นอุดปากเอาแทบไม่ทัน
“อ่ะไร ทาคุยะ?”โคจิถาม
ทาคุยะส่ายหน้าแบบสะบัดอย่างแรง
“- -” โคจิมองเป็นเชิงติเตียนคนขี้ฮก(โกหก)ก่อนจะเอื้อมมือไปแหกอกเสื้อด้านบนของ ทาคุยะออก คงจะลืมไปเลยเป็นที่สาธารณะแถมยังมีคนอยู่รายล้อมอีก
“โห้ โคจิกล้าเน๊อะ”จุน เปย์โพลงออกมา โคจิค่อยๆหันไปหาจุนเปย์แบบสโลโมวชั่น แล้วคลายมือที่กำเสื้อของทาคุยะออก หน้าค่อยๆเปลี่ยนสี ท่าทางของเขาในตอนนี้เหมือนพวกที่กำลังจะปลุกปล้ำคนอื่นในที่คนพลุ่กพล่าน แถมยังอยู่ในสภาพ
โคจิถอยร่นไปข้างหลังอย่างรวดเร็ว
...
“555+”แล้วทุกคนก็หลุดขำก๊ากออกมาเสียงดังกับท่าทางนั้น อิซึมิยกมือถือขึ้นมาถ่ายรูป (สงสัยเตรียมไว้แบล๊คเมล)
“หน้าอกของพี่ทาคุยะ”โทโมคิชี้ให้ดูบริเวณอกของทาคุยะที่เดียวกันกับไทจิ
สัญลักษณ์ สปิริต ธาตุไฟ 火
โคจิก็ลองดูของตัวเอง มันก็มี สัญลักษณ์ สปิริตธาตุแสง 光
นอกจากนั้นยามาโตะก็มี สัญลักษณ์ดจิเมนทัลแห่งมิตรภาพ ทาเครุมี สัญลักษณ์ดิจิเมนทัลแห่งความหวัง โคอิจิมี สัญลักษณ์สปิริตธาตุมืด 闇
“สงสัยพวกเราจะได้รอยสัก กลับไปฝากทางบ้านแล้วล่ะ”โคอิจิพูดขำๆ แต่ตอนนี้โคจิหน้าม่วง+มืดไปเลยทีเดียว นี่มันเกิดอ่ะไรขึ้นกับพวกเขานะ
“ว่าแต่รอยพวกนี้มีความหมายอ่ะไรล่ะ”ทาเครุตั้งประเด็นขึ้นมายกถาม ซึ่งก็ไม่มีใครสามารถที่จะตอบคำถามนี้ได้ ก็ไม่รู้นี่
“….”
“ถ้าไปผ่าทิ้งมันจะออกไหมง่ะ”ทาคุยะพูดออกมายิ้มแห้งๆ
“บ้าสิทาคุยะ” โคจิดุ
“ก็แค่พูดเล่นๆ”ทาคุยะหันหน้าหนี พลางทำหน้ามู่ทู่
“พูดเล่นๆของนายนี่สงผลกระทบหนักนะ” โคจิเริ่มขู่
“แต่บางครั้งฉันเสนอความคิด นายก้น่าจะลองดูนี่น่า”ทาคุยะเริ่มทนไม่ไหว ว่ากลับบ้างก็เรียกประกายความโกธรของทั้งสองคนให้ปะทุขึ้นมาด้วยคำพูดเพียงน้อยนิด
“เดี๋ยวก็เหมือนตอนดิจิตอลเวิร์ลหรอก!”โคจิพูดราดน้ำมันเข้ากองไฟ ประกายไฟในดวงตาของทาคุยะเหมือนลุกโชนขึ้นมาวูบนึง
“พวกนายอย่าทะเลาะกัน”โคอิจิรีบเข้าไปห้าม
“อย่ามายุ่งน่า!” ทาคุยะหันไปตะคอกใส่โคอิจิอย่างแรงก่อนจะ
เพล้ง!!!
“ว้ายยย”เสียง ของมีมี่ที่ยืนอยู่ข้างใต้เสาไฟก็ดังขึ้น ทุกคนหันไปดูเหตุการณ์ หลอกไฟเหนอืหัวของเธอแตกเป้นเสี่ยงๆโดยไม่ทราบสาเหตุ มีมี่รีบวิ่งหนีออกมาทันที
ทุกคนหันมามองทาคุยะ
“อ่ะไร..?”ไฟในดวงตาของทาคุยะดับไปแล้ว เจ้าตัวก็เหมือนไม่รุ้เรื่องอ่ะไร
“คิดว่าชั้นทำรึไง สงสัยเพราะว่าชั้นโกธรล่ะมั้งหึหึ”ตาทาคุยะตอนนี้เหมือนดังเปรี๊ยะพร้อมจะลุกไหม้ตลอดเวลาที่มีคนมาจุดประกายไฟ
“ชั้นคิดว่า นายควรจะเอาน้ำสาด..”
ซ่า
โคจิไม่ทันที่จะได้จุดประกายไฟทาคุยะต่อ น้ำหนึงแก้วก็โดนราดใส่หัวโคจิ โดยคนที่ราดน้ำยังถือแก้วไว้ในมือเป็นหลักฐาน
“เอ๊ะ..ชั้นปล่าวนะมือมัน..”โซระที่ยืนมอง รีบปฏิเสธ เธอแค่จะยกน้ำขึ้นดื่มเท่านั้น แต่จู่ๆมือของเธอก็ขยับไปเองโดยที่เธอไม่ได้คิดจะทำ
“55+ โคจิดูหน้านายสิเหมือน..เหมือนอ่ะไรนะ”ทาคุยะขำก๊ากแตกเมื่อเห็นสภาพโคจิที่หัวเปียกน้ำทั้งผ้าโพกหัวก็ชุ่มฉ่ำไปด้วย
“หนอยแน่ ทาคุยะ”แล้วโคจิก็กระโจนเข้าใส่ทาคุยะทันที
“ก๊ากกกๆๆๆ โคจิหยุดได้แล้วจั๊กจี๋ ฮ่าๆๆๆๆ”เพื่อความสะใจ โคจิจึงเลื่อนมือไปที่เอวของทาคุยะก่อนจะลงมือจั๊กจี้อย่างรุนแรง จนเจ้าตัวดีหัวเราะจนตัวงอเป็นกุ้ง
ซักพักโคจิก็รีบผละออก ด้วยความลืมตัว ทาคุยะที่หัวเราะจนน้ำหุน้ำตาไหลไปหมดแล้วก็นอนหอบแฮ่กหมดแรง เพราะหัวเราะมากเกินไป (เกือบตาย)
“หึ..”อิซึมิหัวเราะออกมาอย่างชั่วร้าย
แล้วทั้งสองคนก็ไปนั่งจ๋องกันด้านหลังท่อทั้งคู่
“อืมนี่ ทุกคนชั้นมีอ่ะไรมาเสนอ”อิซึมิเดินออกไปข้างหน้า
“?”
“พวกนายรู้ใช่มั้ย ว่าอาทิตย์หน้ามีหยุดชดเชย 2 วัน”อิซึมิพูด ทุกคนก็พยักหน้า อาทิตย์หน้านี้จะมีวันหยุดชดเชย 2 วันในเนื่องงานเทศกาลประจำปี ซึ่งทุกคนก็รู้กันดี
“ชั้นก็เลยไปตรวจหาหนังสือท่องเที่ยวดู แล้วก็เจอที่ดีๆ”อิซึมิคว้าหนังสือท่องเที่ยวในญี่ปุ่นออกมาจากไหนไม่รู้ แล้วยื่นไปใกล้ๆหน้าทุกๆคน
“ว่าจะมาชวนไปเที่ยวกันวันเสาร์หน้าไปนอนซัก3วัน3คื่น” sheแกสรุปให้เองหมดโดยที่ใครก็ไม่สามารถห้ามได้ทั้งฮิคาริและยาโกะเองก็พยักหน้าเห็นด้วย
“อื้มน่าสนใจนี่”ไทจิตบหน้าขาตัวเองตอบด้วยความสนใจ
“ใครจะไปมั่ง”อิซึมิก็เรียกเสียงโครมๆของคนทั้งกลุ่มอย่างรุนแรง
…..
สุด ท้ายแล้วก็มีคนไปทั้งหมด 15 คน ไทจิ ยามาโตะ ทาเครุ ฮิคาริ มิยาโกะ อิซึมิ โคจิ โคอิจิ อิโอริ เคน โคจิโร่ โทโมคิ จุนเปย์ ทาคุยะ โจ มี 2 สาวที่ไม่ไปคือ โซระ และ มีมี่ และไดสุเกะที่ไม่ได้มาด้วย
“อื้ม..ค่ำแล้วนะ พวกเราแยกย้ายกันกลับบ้านเหอะ”ไทจิพูดยิ้มๆ ก่อนจะยกกระเป๋าขึ้น ก่อนไปควงแขนยามาโตะแล้วลากกันออกไป
“พวกเราก็กลับเหอะ”อิซึมิตัดจบแล้วเดินตัวปลิวออกไปทันที
.
.
เช้าวันจันทร์ ที่โรงเรียน
กิ๊งก่อง เสียงกริ่งเรียกเข้าห้องเรียนดังขึ้น
....
ห้อง ป.5/1
เขานั่งอยู่ในห้อง..นั่งอยู่คนเดียวไม่ได้พูดกับใครเขาอยากอยู่เงียบๆ และตอนนี้เขาหวังว่าไดสุเกะจะมาโรงเรียนในวันนี้
ฮิคาริที่ไม่ค่อยดูทุกข์ร้อน ก็กำลังคุยกับเพื่อนสาวของเธอเอง
ครืด...
ทาเครุเงยหน้าขึ้น มองนักเรียนที่เดินเข้ามาในห้อง
ไดสุเกะ
ทา เครุเบิกตากว้างมองคนตรงหน้าที่หายไป เกือบ1อาทิตย์เต็ม หน้าตาของไดสุเกะดสดชื่นขึ้นมาบ้างแล้ว แต่ก็ยังคงแฝงความอิดโรยไว้อยู่ แต่ไดสุเกะก็เดินเข้ามาทักเพื่อนในห้องยิ้มๆ
“อ่าวไดสุเกะ หายไปไหนมาน่ะ”เพื่อนในห้องคนนึงทัก ไดสุเกะก็ยกมือขึ้นทักตอบ
“อ๋อ พอดีไม่สบายนิดหน่อยน่ะ”ไดสุเกะตอบไป เพื่อนๆก็ถามต่อเกี่ยวกับอาการไดสุเกะก็โบกมือปฏิเสธไปว่าไม่เป็นอ่ะไรแล้ว
ทาง ทาเครุกำลังคิดว่าที่ไดสุเกะหายไป 3 เต็มๆนั้นเพราะเป็นไข้งั้นเหรอ แต่จะให้ว่าไปวันนั้นไดสุเกะเองก็ตากฝนจนเปียกไปทั้งตัว จะป่วยมันก็ไม่แปลก..
แต่หยุดไปตั้ง 3 วันเชียวเหรอ แถมช่วงวันหยุดก็ไม่มีใครได้ข่าวคราวอ่ะไรเลยนี่
ไดสุเกะหัวเราะกับเพื่อนๆก่อนจะหมุนสายตาหันมาปะกับทาเครุที่จ้องมองอยู่ เจ้าตัวก้สะดุ้งเฮือก รวมทั้งทาเครุก็ไหวตัวเองน้อยๆ
แล้วไดสุเกะก็เป็นฝ่ายเบนหน้าหนีทำสีหน้าหนักใจ..
คง รู้สึกแย่ที่ต้องมาอยู่ร่วมห้องกับเขาล่ะมั้งเนี่ย ทาเครุถอนหายใจ แทนที่ความจริงแล้วเขาควรจะปฏิบัติกับไดสุเกะแบบเพื่อนธรรมดาไม่ล่วงเกินอ่ะ ไรไปมากกว่านี้ แต่เขากลับไปยุ่มย่ามความรู้สึกของไดสุเกะ จะโดนแบบนี้มันก็สมควรแล้วล่ะมั้ง...
“เฮ้ย จารย์ มาแล้ว”นักเรียนคนนึงตะโกนขึ้น นักเรียนทุกคนในห้องจึงรีบวิ่งกลับไปนั่งประจำที่ทันที
แต่ล่ะวิชาแล้ววิชาเล่าผ่านไป
โดยที่ความรู้นั้นไม่ได้เข้าหัวทาเครุเลยแม้แต่น้อย
ดวง ตาของเขาจดจ้องอยู่แค่ไดสุเกะที่นั่งหลับอยู่หน้าห้องอย่างไม่เกรงกลัว อาจารย์ ทุกการกระทำของไดสุเกะอยู่ในสายตาของทาเครุหมด ทั้งตั้งแต่เริ่มวิชาแรกที่ไดสุเกะลืมเอาสมุดมา และอีกหลายๆวิชาที่ไดสุเกะทำตัวแปลกๆ
จนกระทั่งเลิกเรียน..
ทา เครุเก็บของช้ากว่าปกติที่เคย เขาไม่มีเหตุผลที่จะต้องรีบนี่ เขาไม่ได้จะต้องรีบเก็บของเพื่อไปรอเดินไปพร้อมๆ ไดสุเกะกับฮิคาริซักหน่อย
ทาเครุนั่งมองสนามฟุตบอลจากบนห้องเรียน นักเรียนกำลังเล่นฟุตบอลกัน แต่เขาไม่ยักจะเห็นไดสุเกะที่รักการเล่นฟุตบอลนักหนาอยู่ในสนาม
แต่เขาก็ไม่ได้สนใจอ่ะไร
ทาเครุออกห้องเป็นคนสุดท้ายเขาลุกขึ้นชิดเก้าอี้ก่อนจะเดินไปเปิดประตู
ครืดด..
“ไดสุเกะ..”ทาเครุมองคนตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ ไดสุเกะยืนอยู่หน้าห้องเรียน เมื่อเขาเปิดออกไปก็ปะทะหน้ากันทันที
ไดสุเกะทำตาโตเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้า ทาเครุเองก็เลิกลั่ก แล้วก็เดินอ้อมไดสุเกะเพื่อที่จะออกไป
หมับ
ทาเครุหันกลับมา ไดสุเกะที่ก้มหน้าลงจับชายเสื้อของเขาไว้ ทาเครุมองด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจ
“ขอโทษ”ไดสุเกะพูดออกมาเบาๆ แต่ทาเครุก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี
“ขอโทษเรื่องวันนั้น ความจริงนายไม่ได้ผิดซักหน่อย”เจ้าตัวค่อยๆพูดออกมาทีละคำ ทาเครุก็ฟังไดสุเกะพูดอยู่เงียบๆแต่โดยดี
“แต่พอชั้นนึกถึงพี่เค้าที่ไร ใจของชั้นก็จะหวั่นไหว แต่พอเห็นพี่เค้าอยู่กับพี่ของนายชั้น..ชั้น..ก็”ไดสุเกะเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเขาคลอไปด้วยน้ำตา ทาเครุรู้สึกเจ็บแปล๊บขึ้นมาอีกแล้วสิ
“ชั้น..ฮึก..อือ”น้ำตาของไดสุเกะไหลลงมาทั้งที่มือข้างนึงยังคงจับชายเสื้อของทาเครุไว้ ทาเครุค่อยๆเอื้อมมือไปลูบหัวไดสุเกะ ก่อนที่จะคว้าตัวเข้ามากอด
“ถ้าจะร้องก็ร้องออกมาให้หมดตอนนี้ ชั้นจะฟังนาย..”ทาเครุพูดเบาๆคอยลูบหลังให้ไดสุเกะไปด้วย เจ้าตัวก็ยังคงร้องไห้ต่อไปไม่หยุด
ไดสุเกะก็คงกอดทาเครุร้องไห้ไปแบบนั้นซักพักนึง
...
“ฮึๆ นายนี่ใจดีจริงๆนะฮึก..”ไดสุเกะมิวายกวนใส่ทาเครุ
“แล้วที่กอดนี่..จะฉวยโอกาสรึไงฮึๆ”ไดสุเกะร้องไห้ไปก็พูดออกมาขำๆ ทาเครุก็คลายอ้อมกอดออกแล้วมองหน้าไดสุเกะ ก็ยิ้มออกมา
“ก็แค่ตอนนี้แหละน่า สบายใจขึ้นมั้ย”ทาเครุบีบจมูกไดสุเกะ เจ้าตัวดีก็ส่ายหัวเป็นการใหญ่
“หน้าสวยๆเสียหมดแล้ว”ทาเครุพูดติดตลก แต่หน้าไดสุเกะตอนนี้ก็ดูไม่ได้เลยจริงๆ
“แล้วใคร..ใช้ให้นายดู..ว่าสวยล่ะ อึก”ได สุเกะพูดปนก้อนสะอื้น แต่ก็เริ่มยิ้มออกมาได้ ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนจะสบายใจขึ้นมาซักหน่อยแล้ว ว่าแต่ว่าคำว่าฉวยโอกาสในคำพูดของไดสุเกะหมายความว่ายังไงหว่า ทาเครุคิด
“นั่นสิ ตอนนี้หน้าเหมือนลิงเลย”ทาเครุจึงเริ่มกวนไดสุเกะกลับ
คิดว่านะ..... ปึ๊ด
“ทาเครุ!!”แล้วไดสุเกะก็ตะปปเข้าที่หน้าหล่อๆของทาเครุทันที
………………………………………………………………………
เรื่อง อายุก็ขอทวนอีกที
01 พวกไทจิตอนภาค2 ก็มีอายุ 13,14,15
02 ก้อายุ เท่ากับภาค2 ก็ป.5-6 นั่น แหละ ประมาณ 11-12
03 ก็3ปีถัดมา อยู่ที่ ม.2 อายุก็ 14
04 เป็น3ปีถัดมา อยู่ที่ 12,14,15
05 ก็เป็นภาค5 อายุ 14,18
โยชิโนะแก่สุดแฮะ เหอๆ พอเขียนคู่ ทาเคได ยิ่งรู้สึกผิดที่ต้องมาเขียนให้น้องไดต้องเจ็บตัวT^T กระซิกๆ(ไปใหญ่)
1 พค 53
แก้ตัวหนังสือ
ความคิดเห็น