คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 2 : Amusement park (เรื่อง..ที่สวนสนุก)
...........................................................................
ตอนนี้ตาของพวกเขากำลังเปล่งประกาย
.
.
ยังจะถามอีกว่าเพราะอ่ะไร
ก็เพราะสวนสนุกที่อยู่ตรงหน้านี่น่ะสิ
"เย้สวนสนุก! พี่ทาคุยะ ไปนั่งรถไฟเหาะกัน!" โทโมคิดีดตัวพุ่งออกมาอยากเร็วโดยไม่ลืมคว้าแขนของทาคุยะไปด้วย
"เฮ้ย โทโมคิเดี๋ยวก้อนน"ทาคุยะจะพูดอ่ะไรก็ไม่ทันแล้วเพราะโดนแรงของโทโมคิลากละลิ่วไป
"พวกนายสองคน มาจ่ายบัตรก่อน...อ่าวไปซะแล้ว" จุนเปย์หันไปหาทาคุยะก็ไม่พบทาคุยะในจุดเดิม แต่อยู่ในระยะที่ห่างออกไป 100 เมตร
"งั้นพวกเราซื้อบัตรไปให้แล้วกัน"อิซึมิพูด แล้วก็ยื่นเงินให้เจ้าหน้าที่ขายบัตร ก่อนที่จะรับบัตรมา
โคจิก็มองการกระทำของโทโมคิที่ลากทาคุยะไปดูโน่นดูนี่อย่างไม่ละสายตา เหมือนกลัวจะโดนเด็กโฉบแย่งอาหารไปกิน
"มองแบบนั้นเดี๋ยวก็เป็นรูพอดีหรอก โคจิ"โคอิจิยิ้มแหย่ๆ
"มองให้ตายมันก็ไม่พรุนหรอก"โคจิตอบหน้าตายทั้งๆที่สายตายังจ้องไม่วางตา โคอิจิห่วงความปลอดภัยของทาคุยะขึ้นบ้างแล้วซิ
"แทนที่จะมองเดินไปหาเลยดีกว่ามั้ย.."โคอิจิก็ให้ทางแก่โคจิ โดยที่ไม่หันมาและแทนคำตอบให้โคอิจิโคจิก็เดินไปหาทาคุยะแล้ว
หมับ..
"เหอ..?"ทาคุยะหลังจากที่วิ่งตามโทโมคิซะเมื่อย พอได้หยุดเดินก็มีคนมาจับแขนอีกข้าง จึงหันกลับมามอง
"โคจิ?"ช่วงนี้เขารู้สึกว่าเห็นโคจิแล้วหน้าวูบวาบแปลกๆ แต่ก็แปลกใจที่โคจิมาจับไว้
"เอ่อ..."ทาคุยะกำลังรอคำที่โคจิจะพูด แต่แล้ว..
พรืดด
"เจ้ย! โทโมคิ ~"โทโมคิเริ่มออกวิ่งอีกครั้งนึง เป็นผลให้ทาคุยะถูกดึงไปอย่างรวดเร็วจนรวมถึงโคจิที่จับแขนอยู่ด้วย(เฮ้ยโทโมคิแรงเยอะขนาดนั้นเชียว?)ทำให้เกินเหตุการณ์ร่วงเหมือนใบไม้นอนกองแบบขยะ ล้มเรียงแบบโดมิโน่
พลั่ก!! โครม!!
"อ้ อ้อยย / อึ้ยยย"สองเสียงร้องออกมาพร้อมกัน แต่ร่างที่สามต่อให้อยากร้องก็คงร้องไม่ออกเพราะโดนอีกสองร่างทับเข้าให้
"โทโมคิ นายจะรีบไปไหนเนี่ย"ทาคุยะทะลึ่งพรวดขึ้นนั่งเกาหัว แล้วหันไปแว้ดใส่โทโมคิ เจ้าตัวดีก็ลุกขึ้นมาตีหน้าซื่อ ยิ้มๆไม่ตอบอ่ะไร แต่นิ้วชี้ลงพื้นที่นั่งอยู่
ทาคุยะจึงกวาดสายตามอง
"คะ โคจิ!"ทาคุยะแผดเสียง ลุกพรวดอีกครั้งซวนเซแทบล้มลงไปนอนอีกรอบ ตอนล้มตะกี้เหมือนจะเป็นโดมิโน่เรียงไปหลัง โทโมคิที่ลากไม่ไป(เพราะมีสองคน)เซถอยหลังมาชนทาคุยะแล้วทาคุยะก็เซไปทับโคจิอีก สภาพเมื่อตะกี้คือทาคุยะนั่งทับอยู่บนลำตัวของโคจิส่วนโทโมคินั่งทับส่วนขา
แล้วตอนนี้เจ้าตัวคงจุกจนพูดไม่ออกทีเดียว
"พี่โคจิฮะ ตายรึยัง"โทโมคิที่ยังนั่งทับขาของโคจิอยู่ก็เอามือเขี่ยๆหลังโคจิพลางถาม
"ฉันกับนายคิดว่าใครจะตายล่ะตอนนี้?"โคจิพูดเสียงพึมพำออกมาทั้งๆหน้าควํา โทโมคิ หัวเราะคิกก่อนจะลุกขึ้น โคจิก็ค่อยๆลุกขึ้นนั่งปัดลำตัวที่เปือนฝุ่นออก
"เอ่อ โคจิ แหะๆ"ทาคุยะง่วนไม้ง่วนมือไม่รู้จะวางไว้ในไม่รุ้จะพูดอ่ะไรซะอีก
"ไม่เป็นไร"โคจิส่ายหน้าตอบ แล้วยันตัวขึ้นยืน
"เหะๆ"แล้วทาคุยะก็จนคำพูดจริงแถมยังเสตาหนีอีกเล็กน้อย
"พวกนายจะเล่นกันอยู่มั้ยเนี่ย วุ้ยย"จุนเปย์ตะโกนไล่หลัง ทั้งสามหันไปก็พบว่า อิซึมิกับจุนเปย์เข้าไปในสวนสนุกขึ้นชิงช้าสวรรค์ไปแล้ว
"อ่าวเฮ้ย"ทาคุยะร้องเสียงหลง แล้วบัตรเข้าข้าล่ะ? (ซะงั้น)
ปึป
แล้วก็มีมือนึงยื่นบัตรมาให้ ทาคุยะก็รับมาสีหน้างงๆ เจ้าของมือนั้นก็ไปยื่นให้อีกสองคนที่เหลือ
"ขอบคุณฮะพี่โคอิจิ"โทโมคิรับมาแล้วขอบคุณโคอิจิ
ส่วนโคจิก็ถือบัตร แถมสั่นบัตรไปมาอย่างกับพัด
"แล้วจะเล่นอ่ะไรล่ะ?"โคจิเอ่ยถามขึ้นหนึ่งประโยค โทโมคิมองไปรอบๆ โคอิจิยกมือขึ้นประมาณว่าเล่นอ่ะไรก็ได้ ทาคุยะจึงมองไปรอบๆดูแต่ท้องเจ้ากรรมก็ส่งเสียงประท้วงเสียก่อน
จ๊อก ๆ
"..."
"เหอะๆ / คิกๆ / เหะๆ"เสียงที่ไม่รุ้ว่าจะหัวเราะหรือเครียดทั้งสามเป็นคำตอบให้เสียงท้องร้อง ทาคุยะหน้าขึ้นสีอย่างไม่ต้องส่องกระจกก็ยังรู้ได้
"ก็คนมันหิวนี่ T///T"
"งั้นก็หาอ่ะไรกินก่อน"โคจิว่างั้นพลางเก็บบัตรเข้ากระเป๋ากางเกง
"เอางั้นก็เอาสิ"โคอิจิก็ไมได้ว่าอ่ะไร
"ผมก็หิวแล้วเหมือนกัน"โทโมคิยกมือขึ้นตีท้อง
ทาคุยะก็ตีหน้ายิ้มเก้อๆ ไปแก้เขิน แล้วทั้ง 4 คนก็เลือกที่จะเข้าร้านอาหารแถวๆนั้น ระหว่างทางเดินไปยังร้านดังกล่าว ทาคุยะที่หิวจนตาเริ่มอยู่ไม่ตรงตำแหน่งแล้วก็ชนเข้ากับคนที่เดินสวนออกมา
"โอ้ะ / อุ้ย"ทาคุยะกับร่างนั้นต่างเซถอยไปด้านหลัง แต่โคจิก็รีบเดินมาคว้าทาคุยะทันที ส่วนร่างนั้นก็มีชายผมสีนําเงินสั้นๆหน้าตาหล่อมากพอดู (ขอบอกว่าหล่อไม่เท่าโคจิ-ทาคุยะ/เหวย-Cry)
คนที่ทาคุยะชนด้วยเป็นผู้หญิงคนนึง ใส่เสื้อคอกว้างสีฟ้าเปิดไหล่นิดหน่อยโชว์ผิวขาวๆให้คนได้เห็นกระโปรงยีนสีนําเงินสั้นกว่าเข่าไปคืบ แต่ที่ขัดๆแปลกๆคงเป็นทรงผมสีนําตาลอ่อนที่สั้นผิดปกติ ปกติผู้หญิงที่ไว้ผมสั้นขนาดนี้ไม่มีดูเหมอืนทรงผุ้ชายมากกว่า แถมยังรองเท้าผ้าใบสีขาวนําเงินที่เหมือนยี่ห้อดังของผู้ชายที่ทาคุยะเคยอยากได้(?) แต่ดูยังไรก็สวยกว่าผุ้ชายเยอะ แถมมากับผู้ชายผมสีนําเงินหล่อๆนั่นอีก
"เอ่อ ขอโทษครับ"ทาคุยะรีบขอโทษขอโพยทันที
"ไม่เป็นไร"ผู้หญิงเสียงหวานคนนั้นเขาโบกมือบอกว่าไม่เป็นไร ซึ่งทาคุยะก็ไม่ได้ติดใจอ่ะ ทั้งสองคนก็เดินผ่านไป ทาคุยะจึงแอบเหลียวหลังนิดหน่อยเพื่อมองดู ทั้งสองคนนั้นก็คุย
"ทาคาโตะ นายเนี่ยไม่ระวังตัวเลยนะ"เสียงผู้ชายผมสีนําเงินพูดกับ'เธอ'ที่เรียกว่าทาคาโตะ เดี๋ยวนะมันไม่ใช่ชื่อผู้ชายเรอะ..
"โธ่..เจนชุดนี้มันเดินง่ายที่ไหนเล่า"เธอที่ถูกเรียกว่าทาคาโตะ ก็เรียกผู้ชายคนนั้นว่า เจน
ทาคุยะรู้สึกมึนตึ้บรีบหมุนตัวเดินเข้าไปในร้านแล้วสะบัดเรื่องที่เจอเมื่อกี้ออกจากหัว เมื่อนั่งถึงโต้ะทาคุยะก็สั่งอาหารโครมๆทันที
.
.
10นาทีผ่านไปหลังเสิร์ฟอาหารแล้ว
"โหพี่ตายอดตายอยากมาจากไหน"โทโมคิมองจานอาหารที่อยู่บนโต้ะแล้วทำหน้าเหวอ
"ตายอดเพราะวันนี้ไม่ได้กินอ่ะไรน่ะสิ เฮ้ย พี่ขอแบบเมื่อกี้อีกจาน!"ว่าไม่พอ ทาคุยะไม่สนจำนวนจานบนโต๊ะแล้วหันไปสั่งเพิ่มอีก
"แล้วใครจ่าย?"โคอิจิถามขัด ได้ผล ทาคุยะแอบหยุดกึกไปพักนึงก่อนจะเสตาไปมาแล้วก้มหน้าลงกินต่อแบบไม่แคร์ใคร
"เดี๋ยวชั้นจ่ายเอง"โคจิก็เสนอตัวแล้วก็ยกนําชาขึ้นดื่ม
"งั้นก็ดีเลย พี่ๆขอของหวานด้วย"ทาคุยะที่ไม่ประมาณตนเองเสียแล้วก็สั่งของหวานเพิ่ม โคอิจิเหลือบเห็นโคจิหน้าเหวอไปชั่ววินาทีนึง
กว่าทาคุยะจะโซ้ยหมดโต๊ะ เน้นว่าหมดโต้ะ ก็ปาไป 20 กว่านาที คิดว่าคงทำให้โคจิต้องนั่งมองกระเป๋าตัวเองไปอีกนาน
"เติมพลังเสร็จแล้วก็ไปเล่นกันเหอะ"แล้วทาคุยะก็ไม่ประมาณตนอีกครั้งวิ่งหน้าตั้งออกจากร้านไปทันทีก่อนที่ทรุดหน้าสวนสนุก
"อ่าวหายซ่าส์แล้วเหรอ"โคจิสวน เล่นเอาทาคุยะพูดไม่ออกเพราะว่าจุกเกินลิมิต โคจิที่เห็นทาคุยะทรุดหน้างอก็อดขำไม่ได้ ยื่นมือให้
"ชิไม่ต้องมาช่วยเลย"ทาคุยะตัดบทงอนเสียแล้ว โคจิเลยจะชักมือกลับทาคุยะก็คว้าไว้ได้อย่างท่วงทันที
"ไหนว่าไม่ต้องช่วย" โคจิยิ้ม(ชั่ว)
"ครั้งนี้แหละน่า"ทาคุยะเมื่อลุกขึ้นก็ปล่อยมือย้ายมาถูๆที่จมูกทำเป็นไม่รุ้ไม่ชี้
"ขอให้จริง"
"ถ้ายังอิ่มอยู่งั้นไปนั่งชิงช้าสวรรค์ให้ย่อยก่อนก็แล้วกัน เดี๋ยวชั้นนั่งกับโทโมคินะ"โคอิจิพูดชักชวนหลอกล่อให้ทาคุยะกับโคจิได้นั่งชิงช้าสวรรค์กันสองคน จะได้เครียร์ๆกันเสียที โทโมจิก็เกาะแขนพันขาโคอิจิแล้ววิ่งรอบตัวเป็นการใหญ่
ทั้งสองคนไม่ได้ตอบ แต่กลับมองโคอิจิตาไม่กระพริบแทน
"เอ่อพวกนายสองคนคงไม่ได้..."โคอิจิยิ้มเหงื่อตก เฮือกพวกเขาสองคนคงไม่ได้คิดว่าเขาจะหวังงาบเด็กหรอกนะ เขาไม่เคยคิดนะ!
"ก็ไม่ได้พูดอ่ะไรซักหน่อย..เนอะโคจิ"ทาคุยะว่า แล้วก้เดินนำลิ่วไปทางชิงช้าสวรรค์
"อื้มใช่ไมได้พูดอ่ะไรนี่"แล้วโคจิก้เดินลิ่วตามทาคุยะ ทิ้งให้โคอิจิโดนโทโมคิเกาะแขนอยู่ยั่งงั้น
"ไม่นะพวกนายห้ามทำแบบนี้" แล้วโคอิจิก็ออกสตาร์ทวิ่งตามออกไป โดยมีปลิงที่ชื่อโทโมคิเกาะไปด้วย
ทั้ง 4 ก็ไปต่อแถวเข้าชิงช้าสวรรค์ ต่อให้เป็นสวนสนุกแต่นี้เป็นวันธรรมดาคนจึงไม่เยอะมากนักไม่ต้องต่อแถวรอนาน แต่ที่สงสัยคืออิซึมิกับจุนเปย์ไปไหนซะแล้ว
เมื่อถึงคิวของโคจิกับทาคุยะ
"อ่าว แฟนน้องน่ารักนะคะเนี่ย แต่เสียดายเหมือนผู้ชายไปหน่อย^^"พนักงานกระต่ายสาวพูดขึ้นตอนเปิดประตูชิงช้าให้แก่โคจิกับทาคุยะ ทั้งสองจึงหันหน้ามามองกัน ว่าเค้าทักใคร
โคจิรู้ว่าเขาทักทาคุยะแน่ๆ แต่ดูเจ้าตัวยัง งง ๆ ไม่รู้เรื่อง
ชิงช้าสวรรค์ที่นี่แต่ละตู้เป็นแบบกระจกเปิดปิด กว้างพอนั่งสี่คนสบายๆ โคจิกับทาคุยะก็นั่งกันคนล่ะฝั่ง ส่วนโคอิจิกับโทโมคิก็นั่งตู้ถัดไป
ไม่มีบทสนทนาระหว่างชิงช้าหมุน โคจิกับทาคุยะ ต่างคนต่างเงียบ
.
.
"เอ่อ..."ทาคุยะเป็นคนเริ่มพูด เพราะรู้สึกเงียบเกินไป อยู่ด้วยกันมาตั้งนานจะขัดๆเขินๆก็ยังไงอยู่
"อ่ะไร?"โคจิที่ยังไม่หันหน้ากลับมาก็ถามไปตามชิน
"ฉันว่าจะถามตั้งนานล่ะ.."ทาคุยะพยายามจะพูดให้ดูเสียงเครียดแต่สุดท้ายเสียงมันออกจะสั่นๆตลกพิลึก เจ้าตัวยังอุ่บท้ายพรืดไปนิดนึง
"ว่า..."
"เรื่องที่ดิจิตอลเวิร์ลน่ะ "ทาคุยะค่อยๆถามต่อ
"..."
"ก็มีหลายครั้งอยู่ แต่ฉันก็อยากรู้"
"ทำไมนายต้องช่วยชั้นทุกครั้ง.."ทาคุยะถามออกไปอย่างมีความหวัง เผื่อจะได้คำตอบเซอไพรท์จากโคจิก็เป็นได้
"ยังไง.."ทาคุยะวูบไปแปปนึงก่อนจะตอบ
"ก็ตอนดัสคุมอน แล้วก็มีไอซ์เดวิมอน แล้วก็อีกหลายๆเรื่อง"ทาคุยุพูดเบาๆอย่างเหนียมอาย โคจิหันกลับมามองคนตรงหน้า ก่อนที่คิดว่าเขาควรจะบอกความรู้สึกออกไปได้แล้ว
"ก็เพราะว่าชั้นชะ..."
"โทโมคิ!!ม่ายยน้าาาา" เสียงแทรกซ้อนดังมาจากตู้ข้างๆ การพูดคุยได้หยุดชะหงักลง ทาคุยะกับโคจิเปิดหน้าต่างออกไปมองตู้ข้างๆทันที
"เกิดอ่ะไรขึ้น โคอิจิ"โคจิตะโกนถามไป รู้สึกจะเห็นตู้ของโคอิจิกับโทโมคิ แกว่งหน่อยๆ
แล้วตู้นั้นก็เปิดหน้าต่างออก แต่คนที่เปิดไม่ใช่โคอิจิ แต่เป็นโทโมคิ
"ไม่มีอ่ะไรหรอกฮะ พี่โคอิจิเขากลัวชิงช้าแกว่งนิดหน่อย" โทโมคิตอบพลางยิ้มๆ ทั้ง2คนเหมือนเห็นซากศพโคอิจิข้างในตู้ ที่นอนคอพับอยู่อย่างหน้ามืด โคจิว่าต่อให้อยู่ด้วยกันแค่3ปีแต่มั่นใจว่าโคอิจิไม่ได้กลัวชิงช้าแกว่งแน่นอน
แล้วทาคุยะก้ปิดหน้าต่างเงียบๆกลับมานั่งเหมือนเดิม โคจิเองก็ละจากหน้าต่างออกมาแล้วเลื่อนปิดก่อนนั่งลงเช่นกัน
"....."แล้วก็เงียบอีกครั้งนึง
"เอ่อเมื่อตะกี้"โคจิท้วงขึ้นบ้าง ทาคุยะเงยหน้าขึ้นมาสบตา
"พูดต่อสิ.."ทาคุยะบอกแล้วก้มหน้าลง
"ที่ชั้นทำไปเพราะว่าชั้นชะ..."
"โทโมคิ~!ไม่เอาแล้ววววว!!"เสียงโหยหวนดังมาจากตู้ข้างๆอีกครั้งนึง โคจิหยุดค้างเซงอารมณ์จะพูดต่อ คิดว่าพี่ชายเค้าจะช่วยให้เขาสมหวังหรือแห้วกินดี
ทั้งสองคนก็เปิดหน้าต่างออกไปอีกรอบ ตู้ของโคอิจิกับโทโมคิ แกว่งอย่างรุนแรง จนสะเทือนมาถึงตู้นี่ ปัญหาไม่ใช่ตู้แกว่งแต่เป็นภาพข้างใน เพราะตอนที่โทโมคิเปิดหน้าต่างนั้นเปิดแล้วไม่ปิด
สาเหตุของชิงช้าที่แกว่งนั้นเกิดจากภายในซึ่ง มีหนึ่งคนหนีกับหนึ่งคนไล่
"โทโมคิ.. หยุ..แฮ่กๆ"เสียงโคอิจิหอบแฮ่กหลังจากคลานหนีโทโมคิเป็นเวลานาน ไม่รุ้เกิดบ้าอ่ะไรขึ้นหลังจากที่ขึ้นชิงช้ามาได้ซักพัก โทโมคิก็มองออกไปยังตู้ของทาคุยะกับโคจิแล้วจู่ๆก็กระโดดเข้าชาร์จเขาเฉย
ไม่ใช่เพียงแค่กระโดดเข้าชาร์จเท่านั้น โคจิกับทาคุยะยังเห็นชัดเจนในตอนนี้ด้วยว่าโทโมคิเหมือนกับจะไล่ปลุกปลําโคอิจิซะมากกว่า สภาพโคอิจิตอนนี้น่าขำในสายตาโคจิเสียนี่กระไรเสื้อตัวนอกหลุดลงจากไหล่ผมเกือบจะยุ่ง แถมยังทำหน้าตาตื่นอีก
เหมือนโคอิจิพยายามกระเสือกกระสนหลบหนีโทโมคิสุดชีวิตแต่เพราะบริเวณตู้มันแคบเลยหลบไม่ได้ไม่ได้ ฉากสุดท้ายที่ทั้งสองเห็นคือ โทโมคิที่กระโดดใส่โคอิจิที่ทำหน้าตกใจ ก่อนจะใช้มือสองข้างจับหน้าของโคอิจิขึ้นมาจูบที่ริมฝีปาก
................................................................................
4 พค 53
แก้ตัวหนังสือ
ความคิดเห็น