ห้องนั่งเล่นของเเพร์รี่

ลำดับตอนที่ #9 : คำสาปกุหลาบสีรุ้ง4

Shira kuma

คำสาปสีม่วง
บทที่ 1 โรงเรียนที่อบอวลไปด้วยกลิ่นกุหลาบ

            



              ผมมองไปยังร่างของเธอ ผู้เปรียบเหมือนนางฟ้าของผมที่มีรอยฟันและแทงอย่างเหี้ยมโหด
         
             แต่ที่แน่ๆ....
        ร่างของเธอใกล้จะหมดลมหายใจเต็มที
         
            '' ฮิคาริ! ฮิคาริ! ไม่จริง เธอต้องไม่เป็นอะไรนะ ฮิคาริ " ผมตะโกน
       "  คะ..ไคโคะ..คุง ฉัน...ไม่เป็นไร...หรอกค่ะ " เธอตอบผมพร้อมรอยยิ้ม
       " ไม่เป็นไรอะไรล่ะ! ใคร! ใคร! เป็นคนทำกับเธออย่างนี้ ! มันต้องเป็นคนเดียวกันกับที่ทำกับพวกเราทุกๆคนใช่มั้ย! "
       " คะ..คนคนนะ...นั้นน่ะ..เหรอคะ..มะ.. " เสียงของเธอได้ขาดหายไป และในตอนนี้ก็ไม่มีเสียงของหัวใจเธออีกแล้ว ซึ่งมันก็หมายความได้อย่างเดียว

          "ม่ายยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! "
ผมกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด
      
            เป็นเพราะผม เป็นเพราะผมคนเดียว

            ถ้าผมไม่อ่านบันทึกนั่นแต่แรก         มันคงไม่เป็นแบบนี้

            ถ้าผมทำตามที่มาเรียบอกตั้งแต่แรก  มันคงไม่เป็นแบบนี้

            ถ้าผมเชื่อในเมลวิสตั้งแต่แรก          มันคงไม่เป็นแบบนี้

         ไอ้อะไรบ้าๆแบบนี้
       ขอให้มันเป็นแค่ความฝันทีเถอะ ได้โปรด!!!!
 

   -------------------------------------------------

   
         " รุกฆาต!! "

         " ม่าาาายยยย!!!!!!!!!!!! "

           สวัสดีครับทุกๆท่าน ผมชื่อ สึกิมิโยะ ไคโตะ อายุ 17 ปี หน้าตาและนิสัยดี (เหรอแว้!!)
โอเคตอบดีๆก็ได้ ผมมีผมสีดำ ดำจริงๆครับท่านผู้ชม นัยน์ตาสีฟ้าใสราวกับน้ำทะเล(เว่อร์และ)
สิ่งที่ชอบผู้หญิงทุกคนที่xxxx(หื่นเรอะ) มี น้องเปรตอยู่หนึ่งคนชื่อ สึกิมิโยะ รินะ หรือเรียกสั้นๆว่า' ริน ' และเรียกยาวๆว่า  ' ไอ้เด็กเปรตริน ' และ ณ ตอนนี้ผมเป็นนักเรียนที่โรงเรียนประจำที่มีชื่อว่า ' โรเซเรีย '

           3 สัปดาห์ก่อน

         " พ่อ! อะไรนะผมต้องย้ายโรงเรียนไปตามยัยริน ไม่มีวันซะหรอก " ผมเถียงพ่อของผม

         " ไม่! ยังไงแกก็ต้องไป เพราะแกต้องไปดูแลน้องสาวแก " พ่อพูด

         " พ่อ! ยังไงผมก็ไม่ไป ทั้ง เจซซิก้า มิเชล่า นามิ ไอซ์ และคนอื่นๆอีก ผมต้องจากพวกเธอไปนะพ่อ ยิ่งต้องไปกับยัยรินด้วยแล้ว ผมบอกเลย No way station "

         " ที่โรเซเรียมีอัตราหญิงต่อชาย 5:1 ตกลงแกจะไปมั้ย " พ่อพูด พร้อมกับหยิบบันทึกสถิติของโรงเรียนประจำ
โรเซเรียมาให้ผมดู โอ้วเห็นแสงสว่างของฮาเร็มอยู่เนืองๆ

         " ปะ..ไปก็ได้ครับพ่อ "

         " ดี งั้นแกไปเก็บกระเป๋าเลยละกัน พรุ่งนี้เราจะออกเดินทาง "

         " ขอรับ! ท่านพ่อ " แล้วผมก็รีบไปเก็บกระเป๋าพร้อมกับนั่งฝันหวานถึงเรื่องโรงเรียนใหม่ในวันพรุ่งนี้

------------------------------------------------
 

         วันรุ่งขึ้น ผมได้เดินทางไปที่โรงเรียนประจำโรเซเรียกับพ่อและยัยริน ส่วนแม่บอกว่าขี้เกียจมาด้วย เนื่องจากท่านแม่จะดูซีรี่ย์เกาหลี และถ้าใครไปขัดล่ะก็ ตายสถานเดียว ครับ ==

         ที่โรงเรียนประจำโรเซเรีย เพียงแค่ผมก้าวเข้าไป ผมก็รู้สึกได้ถึงกลิ่นอันแสนจะหอม ไฮโซและมีระดับสำหรับผมสุดๆ

         " อ้า~ กลิ่นหอมนี้มันช่างหอมหวานราวกับกลิ่นดอกไม้ที่เลิศเลอที่สุดในปฐพี เหมาะกับคนระดับสูงอย่างฉันซะจริง" ผมพูดพร้อมกับสูดกลิ่นนั้นเข้าเต็มปอด

         " อย่ามาเว่อร์ได้มั้ยคะ ไอ้คุณพี่โรคจิต กะอีแค่กลิ่นดอกกุหลาบ แล้วก็เลิกทำท่าน่าเกลียดแบบนั้นด้วยค่ะ " ยัยรินพูด ว้าก!จะมาขัดความสุขของผมทำไม แถมด่าผมว่าโรคจิตอีก กะอีแค่สร้างฮาเร็มกับสาวๆเป็น 10 เอง( นั่นแหละที่เรียกว่าโรคจิต )

         " เอาเถอะ จริงฉันก็ชินกับท่าทาง ' อุบาทว์ ' แบบนั้นแล้วล่ะค่ะ ช่างเถอะ อยู่ที่นี่เราควรจะตั้งกฎ ในการอยู่ร่วมกันก่อน และคุณพี่ก็ต้องทำตามด้วยนะคะ ไม่งั้น เหอะ เหอะ เหอะ รูปลับของไอ้คุณพี่ถูกแฉแน่ " ยัยรินพูด ว้าก! ยังไงก็คงต้องทำตามสินะ ไม่งั้นภาพลักษณ์อันสุดแสนจะเพอร์เฟกต์ของผมได้ถูกขยี้เละแน่

         " ข้อแรก เราต้องทำเหมือนไม่รู้จักกัน ข้อสองห้ามเข้าใกล้ฉันเกิน 10 เมตร ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม และข้อสุดท้าย ห้ามมาสร้างฮาเร็มให้ฉันดูต่อหน้าค่ะ แค่นี้ล่ะค่ะ " แล้วยัยน้องตัวแสบก็เดินจากไป พร้อมกับชี้นิ้ว ' กลาง ' ใส่หน้าผม

          oh she แร๊งส์ส์ส์ส์ส์ส์ส์ส์!!!!!!!!!!!!!
 

----------------------------------------------------------

           หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้ไปยุ่งกัยยัยน้องเปรตอีกเลย เนื่องจากขี้เกียจไปยุ่งด้วย รู้สึกว่าตอนนี้ยัยนั่นจะได้เป็นกรรมการนักเรียนด้วยมั้ง แต่ช่างเถอะต่างคนต่างอยู่แหละดีที่สุด หึ หึ หึ ในเมื่อตอนนี้ ยัยรินไม่ได้จับตาดูผมแล้ว ผมจึงเริ่มแผนการณ์อันชั่วร้ายของผม  ด้วยการไปหาชมรมที่มีหญิงล้วน แล้วก็ไปลงชื่ออยู่ชมรมนั้นซะ

 

           ผลสรุปก็คือ ผมไปลงชื่ออยู่ในชมรมเกม แล้วก็ต้องตกอยู่ในเหตุการณ์เมื่อกี้เนี่ยแหละ

 

         " ม่ายยยย!!!!!  ไม่จริง ฉันไม่มีทางแพ้หมากรุกเธอหรอกยัยลอร่า ไม่จริง!  " ผมตะโกน

 

         " ช.ม.ด.ช่วยไม่ได้ไคคุงก็แพ้ฉันไปแล้วนี่นา ไคคุงเตรียมรอรับบทลงโทษที่มาสะเออะแข่งกับลอร่าผู้นี้รึปล่าวล่ะ~ " ลอร่าหรือคนที่ผมพึ่งแพ้หมากรุกให้เมื่อกี้นั่นแหละเย้ยผมอย่างสะใจ

 

          ลอร่า ไวต์ นักเรียนโรงเรียนประจำโรเซเรียและเป็นประธานชมรมบอร์ดเกม อายุ 17 ปีเท่าผม มีเส้นผมสีทอง นัยน์ตาสีเขียวมรกต โดยรวมหน้าตาก็สวยดีหรอกนะ แต่นิสัยเนี่ย ใช้ไม่ได้เลยซักกะติ๊ด ข้อแรก ยัยนี่น่ะห้าวสุดๆ ชนิดที่แค่ใครมาทำอะไรนิดหน่อย sheอัดเละแบบแทบไม่เหลือซากข้อสอง ยัยนี่น่ะไม่มีความเป็นกุลสตรีเลยแม้แต่น้อย (แล้วมันต่างจากข้อแรกตรงไหน ) ข้อสาม ยัยนี่ชอบแกล้งผมบ่อยๆ และข้อสุดท้ายที่สำคัญที่สุด ยัยนี่ไม่โมเอะและโลลิเลยซักกะติ๊ด ( นี่แกสายโลลิเรอะ ) ( ไคโตะ:จริงๆก็ทุกสายคร้าาาบไม่ว่าจะ โลลิ เมด โชเนียว แล้วก็ ผมเป็นซิสค่อน ! )

( = = รู้แล้วล่ะว่าทำไมรินถึงเกลียดนาย)

 

         " ยังไงฉันก็ต้องไม่แพ้เฟ้ย!ยัยลอร่า มาแข่งกันใหม่เดี๋ยวนี้! " ผมตะคอกใส่ลอร่า แต่พูดแต่ดูเหมือนเธอจะยังชิลๆอยู่

 

         " ได้ไงอะ ตัวเอง 'กาก' แล้วยังจะมาแข่งใหม่อีก ต้องยอมรับกติกาสิ นิสัยดีจริงเลยไม่ดีจริงๆเลยไคคุงเนี่ย "
ยัยลอร่าพูด

 

         " กาก กาก กาก ไม่นะฉันไม่ได้กาก กาก กาก "

 

         " ไคโตะก็ใจเย็นๆก่อนก็ได้ กินขนมของลินเซ่ไปก่อนก็ได้นะ เผื่อจะได้อารมณ์ดีขึ้น เราว่าลอร่าคงไม่เชือดไคโตะหรอก " ลินเซ่ เมดสาวประจำชมรมพูด

           ลินเซ่ บราวน์ สมาชิกชมรมบอร์ดเกมอายุ 16 ปี ทำอาหารเก่งเป็นที่สุด เธอมีผมสีครีมซึ่งแทบจะไม่เหมือนใครในโรงเรียน และนัยน์ตาสีส้มอ่อนๆ ตัวค่อนข้างเล็ก น่าทะนุถนอม ทำให้เธอดูน่ารักมาก จริงๆผมว่าเธอควรจะไปอยู่ชมรมคหกรรมมากกว่า แต่ทำไมไม่รู้เธอถึงมาอยู่ชมรมบอร์ดเกม

 

         " ว้่าว!  น่ากินจังเลยลินเซ่ " ผมพูด ตอนนี้น้ำลายผมจะไหลแล้วล่ะ

 

         " ถ้าไคโตะชอบ ลินเซ่ก็ดีใจจ้ะ " ลินเซ่พูดพร้อมก็ยิ้มให้ผม อา~รอยยิ้มของเธอมันช่างอ่อนหวานราวกับลูกอมรสสตรอเบอร์รี่ ( เว่อร์อีกและ ) ตอนนี้ผมจึงไม่รีรอที่จะที่หยิบมัฟฟินขึ้นมากิน

  

            แต่ทว่า...

 

         " อา~ มาเรียจะกินชิ้นนี้ " 

 

         " ยัยมาเรีย ยัยเด็กนิสัยเสีย ! "

 

         " ช่วยไม่ได้ ไคโตะหยิบช้าเองนี่นา ใช่มั้ยล่ะลอร่า~ "

 

         " ช่าย~ ช่วยไม่ได้จริงๆ "

 

         มาเรีย ลาเวนเดอร์ อายุ 12 ปี ผมสีน้ำตาลอ่อน นัยน์ตาสีม่วงเข้ม ชอบแต่งตัวสไตล์โกธิคโลลิต้า หน้าตาก็น่ารัก ค่อนข้างจะโมเอะมาก แต่นิสัยเสียโพดๆๆ ชอบช่วยลอร่าแกล้งผมบ่อยๆ 

 

         " เอาคืนมานะยัยมาเรีย มัฟฟินของ ฉาาาาาาาน "ผมพูดพร้อมกับพยายามแย่งมัฟฟินสุดที่รักของผมกลับคืนมา

 

         " แบร่!  ไม่ให้หรอก ใครจะให้ล่ะ ง่ำ ง่ำ มัฟฟินของลินเซ่เนื่ออร่อยเหมือนเดิมเลยนะ " มาเรียแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ผม พร้อมกับกินมัฟฟินยั่วน้ำลายผม

 

         " อ๊าาาาาาาาาก! ม่าาาย !  "  ผมตะโกน ไม่จริงมัฟฟินมาเรียกินมัฟฟินไปแล้ว ม่าายยย!!!

 

         " คิก คิก คิก ไคโตะคุงนี่..ตลกจังเลยค่ะ ลินเซ่เค้าทำขนมมาตั้งเยอะ กะอีแค่ขนมชิ้นเดียว มาเรียกินไปชิ้นเดียวคงไม่เป็นไรหรอกมั้งคะ "

 

         " ฮิคาริพูดถูก มาเรียพึ่งกินไปชิ้นเดียวเอง ไคโตะหยิบชิ้นใหม่ก็ได้นี่นา " ยัยมาเรียพูด เออจริงด้วยแฮะ มีมัฟฟินตั้งเยอะ ตรูจะไปติดใจกับมัฟฟินชิ้นเดียวทำไมฟระ แล้วผมก็หยิบมัฟฟินมากิน

 

         คนเมื่อกี้ที่คุยกับมาเรียก็คือ ฮิคาริ เอริกะ อายุ 16 ปี ผมสีดำยาวสลวย นัยน์ตาสีฟ้าใส เธอคนนี้น่ะเป็นเหมือนนางฟ้าของผมเลย รอยยิ้มที่แสนสดใส วาจาอันแสนอ่อนหวาน  ความเป็นกุลสตรี ถ้าเทียบกับ

ยัยลอร่าล่ะก็ ยัยนั่นเทียบไม่ติดเลยสักนิด

 

         " จะว่าไปตกลงเราจะลงโทษที่ไคคุงแพ้เกมยังไงดีล่ะเนี่ย  " ยัยลอร่าพูด เฮ้ย!นึกว่าลืมไปแล้วซะอีก

 

         " นั่นสินะ~ จะลงโทษยังไงดีน้า~ " ยัยมาเรียพูด ว้ากก! ผสมโรงกันอีกแล้ว ผมตายแน่

 

         " ให้ไคคุงใส่ชุดเมด เดินรอบโรงเรียนดีมั้ยเนี่ย " ยัยลอร่าพูด ไม่นะ ชีวิตฉาาาาาาาน

 

           กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!! เสียงออดเข้าเรียนดังขึ้น ซึ่งเป็นเหมือนเสียงที่ช่วยชีวิตผมไว้เลยก็ว่าได้

 

         " งั้นพอแค่นี้ก่อนแล้วกันไปเข้าเรียนก่อนแล้วค่อยมาคิดกันนะ ว่าจะลงโทษไคคุงยังดี "

ยัยลอร่าพูด สรุปยังไงผมก็ไม่รอดสินะ 

 

          รู้งี้ไปลงชมรมอื่นดีกว่าโว้ยยยยยยย!!!!!!!
------------------------------------------------------

         
           เวลาหลังเลิกเรียน ทั้งๆที่ผม กะว่าจะหนีไปหอพักก่อนที่พวกนั้นจะมา แต่ผมกลับทำอะไรไม่ได้เลยซักนิด
เนื่องจากลอร่าดันสั่งให้มาเรีย ซึ่งตอนนี้เรียนอยู่ชั้นประถม ทำให้้มาเรียเลิกเรียนก่อนผม  มารอที่หน้าห้องเรียนของผม ให้ตายเถอะผมจะดวงซวยไปถึงไหนกัน

           " ฮาโหยว~ ไคโตะ เป็นยังไงบ้าง สบายดีมั้ย หวังว่าคงจะรอรับการลงโทษแล้วสินะ คิก คิก คิก "
ยัยมาเรียพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้มและหัวเราะเยาะผมไปพร้อมๆกัน

           " ตกลงจะให้ทำอะไร รีบๆว่ามา วันนี้จะรีบกลับไปนอน " แถสุดๆเลยคร้าาาาาาบ ใครว่าผมจะกลับไปนอน จะรีบกลับไปเล่นเกมจีบสาวหึ หึ หึ

           " ลอร่าฝากบอกว่าวันนี้ให้ช่วยอะไรสบายๆ "

           " อะไร? " เก๊กขรึมสุดๆ ผมเนี่ยแหลชัดๆ ( มีตัวเอกที่ไหนด่าตัวเองบ้างเนี่ย? ) ( ไคโตะ:ก็ผมไงคร้าาาาาบ:) 

           " ลอร่าบอกว่าห้องเก็บอุปกรณ์ชมรมเกม มันไม่ได้จัดมา 6 เดือนแล้ว ไคโตะช่วยไปจัดให้หน่อยดิ
ลอร่าเค้าว่ามาอย่างนั้น~ "

           พรวววววววด!!!!! 6 เดือน!!!! ผมว่าแค่ห้องของพ่อที่ไม่ได้จัดแค่เดือนเดียวแมลงสาบก็เต็มห้องแล้ว
นี่มัน 6 เดือน ยัยลอร่า! ทำไมไม่จัดห้องบ้างฟระ (ลอร่า:ก็รอให้ไคคุงมาจัดอยู่นี่ไง คิก คิก คิก ^^)

           " ตามมาเรียมานี่ เดี๋ยวมาเรียพาไปเอง อ้อ! จริงๆไคโตะจะไม่ไปก็ได้นะ แต่ถ้าไม่ไปล่ะก็ ลอร่าบอกว่าจะเอาชุดเมดของลินเซ่มาให้ใส่แล้วเดินโชว์ตัวรอบรงเรียน " แว้กกกกกก!!!!!! ถ้าไม่อยากตัวเปื้อนต้องไปใส่ชุดเมด ไม่เอาน้าาาาาาาา!!!!!!! โอเคผมยอมแล้วไปก็ได้

           " ถ้าไคโตะไม่มีปัญหาอะไรก็ตามมาเรียมาเลยนะ~ "

           " อะ...อืม " แล้วผมก็เดินตามมาเรียไป

-------------------------------------------------------------

                   ระหว่างทางเดินไปห้องเก็บอุปกรณ์ชมรมเกม(สุดโสโครก) ผมได้สังเกตว่าแทบทุกพื้นที่ของโรงเรียนปลูกแต่ดอกกุหลาบเต็มไปหมด ทำให้กลิ่นหอมอ่อนๆของดอกกุหลาบ
ฟุ้งกระจายไปทั่ว
 
            " นี่มาเรีย! ถามหน่อยดิทำไมโรงเรียนโรเซเรียปลูกดอกกุหลาบเยอะจังอะ " ผมถาม

            " ก็ดอกกุหลาบเป็นสัญลักษณ์ของโรงเรียนนี่นา แล้วผอ.คนแรกที่ชื่อว่า ' เซเรีย ' ก็ชอบดอกกุหลาบมากๆด้วย ขนาดเอาชื่อตัวเองกับดอกกุหลาบมาตั้งเป็นชื่อโรงเรียนเลย โรส ( Rose )กับเซเรีย รวมกันก็เป็น ' โรเซเรีย ' ไง " มาเรียตอบ

            " อีม... " ผมว่านะ ผอ.คนแรกแรกควรไปพบจิตแพทย์ เพราะว่าเป็นโรคโรสซินโดรม(?)บ้าขนาดเอาดอกไม้ที่ตัวเองชอบมาตั้งเป็นชื่อ โรงเรียน  ถ้าเป็นผมนะ ผมจะเอาชื่อผู้หญิงในฮาเร็มที่เซอร์วิสผมที่สุด มาตั้งเป็นชื่อโรงเรียนอะนะ( ฉันว่าแกควรพบจิตแพทย์มากกว่าอีก )
          
            " แต่ว่านั่นก็ไม่ใช่เหตุผลซักเท่าไหร่... " มาเรียพูด เอ๋? ยังมีเหตุผลอีกเหรอ " ไคโตะรู้จักตำนาน ของเมลวิส ดิ ไพรด์ แม่มดแห่งอัตตา 1 ในกุหลาบสีรุ้งทั้ง 7 มั้ยเอ่ย? ~ " มาเรียพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเช่นเคย แต่ทำไมผมถึงรู้สึกเหมือนว่าท่าทางของเธอแปลกๆไป

            " จะไปรู้ได้ไงล่ะ ก็ไม่เคยมีใครเล่าให้ฉันฟัง " ผมพูด

            " เมลวิส ดี. ไพรด์ แม่มดแห่งอัตตา ผู้สูงส่ง และมีความหยิ่งยโส เป็นหนึ่งในกุหลาบทั้ง 7 แห่งบาป  ซึ่งเป็นตำแหน่งลับๆของผู้ทำพันธสัญญากับปีศาจประจำบาป 7 ประการ
เธอเป็นแม่มดที่อยู่ที่โรเซเรียมาช้านาน คอยจับตาดูทุกสิ่งในโรงเรียน คอยดูชะตากรรมของผู้ที่ทำพันธสัญญาคนอื่นๆซึ่งเป็นมนุษย์และอยู่ที่โรเซเรีย และเธอคอยดูแลโรเซเรียมาช้านาน จนกระทั่งเริ่มมีคนลบหลู่เธอมากขึ้นเรื่อยๆ กุหลาบคนอื่นๆก็เริ่มแตกคอกัน เธอก็เลยฆ่าทุกคนทิ้งซะ " มาเรียเล่า

            " ปัญญาอ่อนดีแท้ ดูมันไร้เหตุผลสิ้นดี " ผมพูด แต่ดูเหมือนว่ามาเรียจะไม่ได้ยิน

            " แน่นอนว่าผู้ลบหลู่ต้องตาย ผู้ทำพันธสัญญาคนอื่นๆ ในตอนนี้อาจจะสิงอยู่ที่ร่างนักเรียนบางคนเพราะว่าพวกเธอทำพันธสัญญากับ ปีศาจทำให้ไม่สามารถตายไปได้ แต่เมลวิสก็ยังไม่พอใจ กลับสังเวยชีวิตบริสุทธิ์เพิ่มอีก สุดท้ายแล้วผอ. ณ ตอนนั้นจึงทำพิธีขอขมาเมลวิส เมลวิสก็ปรากฏตัวขึ้นและบอกว่า ' ให้ปลูกดอกกุหลาบทั่วโรงเรียนเป็นการขอขมา มิฉะนั้นการสังเวยจะคงยังมีต่อไป ' สุดท้ายก็เลยเป็นแบบนี้นี่แหละ " มาเรียเล่า

            " งั้นเหรอ? แต่ฉันว่ามันค่อนข้างจะไร้เหตุผลมากๆ ทำไมเมลวิสต้องฆ่าคนบริสุทธิ์ และถึงมีการสังเวยเกิดขึ้นจริงๆ ทำไมถึงไม่มีข่าวพันธ์นี้ออกเลย อีกอย่างนะ เมลวิสอาจจะไม่มีตัวตนจริงๆ แต่เป็นแค่ภาพหลอนหรือภาพลวงตา ก็ได้นี่นา สรุปคือ ฉันไม่เชื่อในเรื่องที่เธอเล่าหรอกนะ มาเรีย "ผมพูด ทันใดนั้นมาเรียก็ดูมีท่าทางหงอยๆ
  
            " งั้นเหรอ...อะ ไคโตะถึงแล้วล่ะ ห้องเก็บอุปกรณ์ของชมรมเชิญเข้าไปจัดของให้เป็นระเบียบเลยนะ บ๊าย บาย~ มาเรียไปก่อนล่ะน้า~ " แล้วมาเรียก็วิ่งหายไป เฮ้ย! นี่กะจะทิ้งผมให้ทำสะอาดคนเดียวเลยรึไง ไม่นะ!!!! แต่ช่างเถอะ รีบๆจัดให้เสร็จ จะได้กลับห้องไปเล่นเกมจีบสาว อิ อิ อิ

              แล้วผมก็เปิดประตูเข้าไปในห้อง ทันใดนั้น!!!!

             " แค่ก แค่ก แค่ก จะตายอยู่แล้ว ฝุ่นจะเยอะอะไรอย่างนี้ อยากจะจัดให้เสร็จแล้วโว้ยยยย!!! "
ผมตะโกน แตุ่สุดท้าย ตะโกนไปก็ช่วยอะไรไม่ได้อยู่ดี ผมจึงเริ่มจัดห้องที่โสโครกมากๆ เพราะยิ่งเสร็จเร็วเท่าไหร่ก็จะยิ่งได้เล่นเร็วขึ้น

               โครม!!!!! ลังลังหนึ่งตกลงมาทับผม

             " จะดวงซวยไปถึงในกันฟระ!!! แล้วต้องมาจัดลังนี้เพิ่มด้วยใช่มั้ยเนี่ย "
ผมตะโกน แล้วลุกขึ้นไปเก็บของใส่ลัง ใส่ไปเรื่อยๆ จนกระทั่งผมพบสมุดเล่มหนึ่ง ตกลงมาจากลัง
สมุดเล่มนี้น่าจะแพงพอสมควร เพราะว่าเป็นสมุดปกหนังที่ดูหรูเอามากๆ
 
             " นี่มันอะไร สมุดบันทึกของวินเซนต์ ลาเวนเดอร์ วินเซนต์นี่ใครกัน แต่ทำไมนามสกุลถึงคุ้นจังฟระ!!  แล้วทำไมสมุดของไอ้นี่ถึงมาอยู่ห้องเก็บอุปกรณ์ชมรม หรือว่า จะมีผู้ชายคนอื่นอยู่ในชมรมนี้อีก ไม่นะ!!!! ช่างเถอะแอบเปิดดูหน่อยคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง " ผมพูดกับตัวเองแล้วเปิดสมุดเล่มนั้นขึ้นมาอ่าน
        

 ------------------------------------------------------------

 เ้ย้ในที่สุดก็จบบทที่ 1 ดีใจที่สุด
จุดพลุฉลองกันหน่อย (เว่อร์และ)
เอาเถอะค่ะ ต่อจากนี้จะไม่ค่อยฮาและ
เข้าสู่โหมดที่ค่อนข้างจะดราม่าคะ  แล้วนะคะ  
ยังไงก็ฝากเรื่องนี้ด้วยค่ะ
ขอบคุณค่ะ
 

รักรีดเดอร์และคนเมนท์ที่สุดใน3โลก