ห้องนั่งเล่นของเเพร์รี่

ลำดับตอนที่ #6 : คำสาปกุหลาบสีรุ้ง1

Shira kuma          

Bedtime story หนูน้อยหมวกแดง                                    

       
 

         '' ฮึก ฮือ... จิล เอาคืนมานะ ฮือ นะ..นั่นน่ะเป็นของดูต่างหน้าชิ้นสุดท้ายของพ่อแองนะ ฮือ.. '' เด็กหญิงผมสีน้ำตาลแดงเอ่ยกับเด็กชายพร้อมกับพรรคพวกอีก4คน  น้ำใสๆค่อยๆรินออกมาจากนัยน์ตาสีฟ้าของเธอ เด็กหญิงพยายามจะแย่งล็อกเก็ตที่ 'พ่อ'ของเธอให้ไว้ก่อนจะเสียชีวิตแต่ทว่าดูเหมือนคู่กรณีของเธอจะคล่องแคล่ว และว่องไวกว่า                    

 

         '' แบร่! ถ้าอยากได้ก็มาเอาสิ ยัยเฉื่อย '' เด็กชายเยาะเย้ย                

         '' ฮ่า ฮ่า ฮ่า '' แล้วเด็กชายกับพรรคพวกก็วิ่งหายไปปล่อยให้เด็กหญิงนั่งร้องไห้อยู่คนเดียว  

         '' ฮือ ฮือ ฮือ...''                 ---------------------------------------------------------------------------------------------                
          ''  ฮือ ฮือ ฮือ ... ''              

          '' กลับมาแล้วเหรอแองเจลีน่า แม่เตรียมขนมไว้เยอะแยะเลยนะ เอ๊ะ นี่แองไปทำอะไรมาถึงได้ร้องไห้ '' ผู้เป็นแม่เอ่ยถามด้วยความสงสัย แต่ทว่าเด็กหญิงไม่คิดจะตอบคำถาม เด็กหญิงกลับนั่งเงียบไม่พูดอะไรสักคำแล้วร้องไห้ต่อ              

          '' คงจะโดนพวกจิลแกล้งอีกชัวร์ ก็ยัยนี่เป็นยัยเฉื่อยนี่นา ทำอะไรก็ไม่เคยทันใครใครหรอก
'' เด็กชายที่นั่งข้างกับแม่ของเด็กหญิงตอบแทนเด็กหญิง ทำให้เด็กหญิงรู้สึกแย่ขึ้นไปอีก              
          '' นี่แอง!! เมื่อไหร่จะหัดป้องกันตัวบ้างซะที ทำอะไรให้มันเร็วแบบอเล็กซ์บ้างสิจะได้ไม่ถูกแกล้ง เป็นฝาแฝดกันแท้ๆทำไมถึงได้ต่างกันแบบนี้นะ ไปๆขึ้นไปข้างบนได้แล้ว วันนี้แม่งดขนม อเล็กซ์จ๊ะกินส่วนของแองไปได้เลยนะ   นี่แองจะไปไหนน่ะ แม่บอกให้ขึ้นไปข้างบนไง แอง! ''            
             เด็กหญิงวิ่งออกจากบ้านไปพร้อมกับน้ำตา ผ่านตลาด โรงพยาบาล และตรอกซอกซอยต่างๆจนมาถึงตรอกแห่งหนึ่ง ซึ่งมีป้ายเขียนว่า 'ระวังหมาดุ'              

          ' ไม่มีใครเข้าใจเราเลย  คงจะมีแต่พวกเขาสินะที่เข้าใจเรา ' เด็กสาวคิด ทันใดนั้นเด็กหญิงก็เหลือบไปเห็นหญิงสาวคนหนึ่งวิ่งออกมาจากตรอกพร้อมกับ กรีดร้อง              

          '' กรี๊ด!!!!!!!!!!! อย่าเข้ามานะพวกหมาโสโครก กรี๊ด!!!!!!!!! ออกไป! ''            

          ' เป็นแบบนี้ทุกทีสินะ ไม่ค่อยเข้าใจเหมือนกันแฮะแต่ช่างเถอะไม่ใช่เรื่องของเรา เราไม่เกี่ยว'            

          ''  โฮ่ง! แง่ง โฮ่ง! เอ๋ง... ''             

          ''  ไงจ๊ะ ทุกๆคนสบายดีกันมั้ย วันนี้แองคงต้องมาอยู่กับทุกๆคนอีกแล้วล่ะ  รู้มั้ยวันนี้พวกจิลมาแกล้งแองอีกแล้ว แถมคราวนี้ฮึก...มาเอา...ฮือ ล็อกเก็ตของพ่อแองไป ฮือ แย่ที่สุดแถมไม่มีใครเข้าใจแอง ฮือ...อเล็กซ์ก็เอาแต่ซ้ำเติมแองอีกฮือ...''            

          ''  โฮ่ง!... '' สุนัขทุกตัวเห่าพร้อมกันราวกับจะให้กำลังใจเด็กหญิง เด็กหญิงปาดน้ำตาแล้วจึงพูดต่อ          

          '' แล้วแองจะทำยังไง นั่นเป็นของชิ้นสุดท้ายของพ่อแล้วด้วย ฮือ... ฮือ...ฮือ...''                 
            ตึก...ตึก...ตึก..            

          ' มีคนเดินมา ' เด็กหญิงหันกลับไปด้านหลัง เธอเห็น หญิงสาวผมสีทองยาวสลวย นัยน์ตาสีม่วง สวมชุดกระโปรงยาวสีม่วงเข้ม ผูกริบบิ้นดอกกุหลาบสีม่วงที่ผม ถือร่มสีดำ ทำให้เธอดูสง่างามมาก            

          '' สาวน้อยเธอร้องไห้ทำไมเหรอจ๊ะ '' เธอถามเด็กหญิง            

          '' โฮ่ง! โฮ่ง! โฮ่ง! '' สุนัขทุกตัวพยายามเห่าไล่หญิงสาวคนนั้น เพื่อไม่ให้เข้ามาใกล้เด็กหญิง บางตัวพยายามเข้าไปกัดหญิงสาว แต่ทว่าหญิงสาวกลับนิ่งเฉย ไม่มีทีท่าว่าจะหนีเลยแม้แต่น้อย            

          '' ทุกๆตัวหยุดก่อน '' เด็กหญิงสั่ง                   

          '' เอ๋ง...''            

          '' ว่าไงจ๊ะ สาวน้อย '' เธอพูดกับเด็กหญิงพร้อมกับยิ้มให้               

          '' คุณคือใครคะ '' เด็กหญิงถาม            

          '' ตายจริง! ฉันลืมแนะนำตัวหรือเนี่ย ฉันชื่อ ' เมลวิส ' จ้ะเป็นแม่มด '' เธอตอบ            

          '' แม่มด? ''            

          '' ใช่จ้ะ ฉันเป็นแม่มด เธออาจจะไม่เชื่อก็ได้ แต่ฉันเป็นแม่มดจริงๆ อ้าว! หยุดร้องไห้แล้วเหรอดีจังเลยแฮะ แล้วเธอล่ะชื่ออะไร '' หญิงสาวถามพร้อมกับยิ้มให้เด็กหญิง            

             รอยยิ้มแบบนี้...เธอไม่ได้เห็นมานานแล้วตั้งแต่พ่อของเธอจากไป ทำให้เด็กหญิงรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก            

          '' แองเจลีน่า ครูเรลล์ ค่ะ '' เธอตอบหญิงสาวที่มีนามว่า'เมลวิส'          

          '' ดูถ้าว่าเธอคงจะมีเรื่องทุกข์ใจอีกเยอะเลยสินะ ตามฉันมาที่บ้านฉันสิถ้าเธออยากจะเล่าให้ฉันฟังเผื่อเธอจะสบายใจขึ้น '' เมลวิสเอ่ยชวน          

          '' ค่ะ แองจะไปค่ะ''แองจลีน่าตอบแล้วเดินตามเมลวิสไป          

          '' โฮ่ง! โฮ่ง! แง่ง! ''                   ---------------------------------------------------------------------------------------------           

           '' จะว่าไปเธอนี่เก่งนะ แองเจลีน่า '' เมลวิสพูด          

           '' อะไรเหรอคะ '' แองเจลีน่าสงสัย              

           '' เธอน่ะอยู่กับหมาพวกนั้นได้ไง ดุจะตาย ''เมลวิสพูด          

           '' อ๋อ ! จริงๆแล้วหมาพวกนั้นน่ะเป็นของคุณพ่อของแองน่ะค่ะ แต่หลังจากคุณพ่อเสียไป อเล็กซ์ฝาแฝดของฉันก็บอกว่า ' หมาพวกนี้เห่าแล้วน่ารำคาญ อ่านหนังสือไม่รู้เรื่อง ' แม่ของแองเลยสนองความต้องการของอเล็กซ์โดยการเอาไปปล่อยที่ตรอก แต่แองสงสาร แองก็เลยแอบเอาอาหารมาให้อยู่บ่อยๆ ก็เลยผูกพันกันเป็นธรรมดาค่ะ หลังๆฉันก็เลยใช้เป็นที่ลับบ่อยๆ บางทีเวลาคุณแม่โมโหแองก็มานอนที่นี่เป็นบางครั้งค่ะ ''          

           '' จริงเหรอเนี่ย เธอมานอนที่ตรอกบ้าไปแล้ว อะถึงแล้วล่ะ '' เมลวิสพูดพลางหยิบกุญแจออกมาไขประตูที่บ้านหลังหนึ่งซึ่งดูเก่าคร่ำครึตาม ความคิดของแองจลีน่า แต่เมื่อเมลวิสเปิดประตูเข้าไปก็ทำให้แองจลีน่าเปลี่ยนความคิดทันทีเพราะ ข้างในนั้นดูแตกต่างจากภายนอกอย่างสิ้นเชิง           
              ภายในบ้าน มีเตาผิงเล็กๆอยู่ด้านใน มีเก้าอี้ไม้น่ารักๆ2-3ตัวอยู่ด้านใน โต๊ะก็มีผ้าปูโต๊ะสีแดงพร้อมกับมีถาดขนมปังวางอยู่บนโต๊ะ มีหม้อทำซุปขนาดใหญ่สีดำเหมือนของแม่มดในนิทานที่พ่อของเธอเคยเล่าให้ฟัง อยู่ในตัวห้องด้วย และมีห้องน้ำและห้องนอนอยู่ทางด้านซ้ายของตัวบ้าน          
            '' ว้าว~สุดยอดเลยค่ะเมลวิส ''แองจลีน่าพูด          

            '' ถ้าเธอชอบฉันก็ดีใจ เดี๋ยวฉันไปทำซุปให้เธอกินนะ ระหว่างนั้นเธอจะเล่าเรื่องของเธอให้ฉันฟังก็ได้ '' เมลวิสพูดแล้วก็เดินไปที่หม้อแล้วเริ่มทำซุปและแองจลีน่าก็เริ่มเล่า ทุกอย่างให้
แม่มดสาวฟัง                   ---------------------------------------------------------------------------------------------                       ตอนนี้เธอสบายใจขึ้นแล้วหรือยังล่ะแองเจลีน่า ''เมลวิสถาม          

            '' ค่ะแต่แองก็ยังไม่รู้จะทำยังไงถึงจะได้ล็อกเก็ตคืน '' แองจลีน่าพูด          

            '' งั้นเหรอจ๊ะ เอ๊ะ! นี่มันดึกแล้วเหรอเนี่ย ดูถ้าเธอจะกลับบ้านไม่ได้แล้วล่ะ มันอันตราย '' เมลวิสพูด        

            '' เอ๋? งั้นเหรอคะ แต่จริงๆก็ไม่เป็นไรหรอกค่ะ  ปกติแองยังนอนที่ตรอกได้เลย แองไม่รบกวนแล้วล่ะค่ะ '' แองเจลีน่าพูดพร้อมกับโค้งให้เมลวิส        

            '' ไม่ได้ ยังไงก็ไม่ได้แองเจลีน่าเธอจะกลับบ้านอย่งนี้ไม่ได้ มาเดี๋ยวฉันเตรียมที่นอนให้ ''แล้วเมลวิสก็หยิบไม้แหลมๆท่อนหนึ่งออกมา          

            ''  จงออกมาที่นอน '' เมลวิสพูด ทันใดนั้นก็มีเตียงนอนสีชมพูน่ารัก ขนาดพอดีตัวกับ
แองเจลีน่าปรากฏออกมาจากไม้แหลมๆท่อนนั้น        

            '' คุณเป็นแม่มดจริงๆด้วย เมลวิส ''แองเจลีน่าพูดด้วยความดีใจ        

            '' เอาล่ะได้เวลานอนแล้วจ้ะ ''เมลวิสเอ่ย แองเจลีน่าจึงปีนขึ้นไปบนเตียง เมลวิสจึงห่มผ้าให้        

            '' เพื่อเป็นการให้กำลังใจเธอ ฉันจะเล่านิทานให้เธอฟังบ้าง '' เมลวิสพูด      

            '' จริงเหรอคะ แองดีใจจังเลยค่ะ เรื่องอะไรเหรอคะ เมลวิส? '' แองเจลีน่าพูดด้วยความดีใจ เนื่องจากหลังจากที่พ่อของเธอเสียชีวิตลง เธอก็ไม่ได้ฟังนิทานก่อนนอนอีกเลย เพราะว่าแม่ของเธอเห็นว่านิทานก่อนนอนเป็นเรื่องไร้สาระ          

            '' หนูน้อยหมวกแดงจ้ะ '' เมลวิสพูดพลางอมยิ้ม        ทันใดนั้นเปลวเทียนก็ดับลง เหลือเพียงแค่ละอองสีม่วงจากไม้กายสิทธิ์ของแม่มด สายลมอ่อนๆพัดเข้ามา ละอองสีม่วงจึงได้ฟุ้งกระจายไปทั่วห้อง      

            '' กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว...''                       --------------------------------------------------------------------------------------------        

              กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว.....ครอบครัวหนึ่งได้อาศัยอยู่ที่กระท่อมเล็กๆที่ ชายป่า ครอบครัวนี้ประกอบไปด้วย พ่อ แม่ ย่าและลูกสาวคนหนึ่ง...      

            " ดอกไม้สวยจังเลยล่ะ~ ดอกไม้แสนสวย~ แต่ว่า.... ถ้าโดนแบบนี้มันจะสวยกว่านะ คิคิคิ~ "        

              ฉึบ! ฉึบ! ฉึบ! ฉึบ! ดอกไม้ค่อยๆถูกตัดไปทีล่ะกลีบทีล่ะกลีบ      

           " ว้าว~ นั่นหนูนี่ น่ารักจังเลยล่ะ " เด็กหญิงค่อยๆหยิบตัวหนูขึ้นมาแล้วก็...        

             บีบให้แหลกคามือ!!      

           " แมรี่!!! ทำอะไรน่ะ !!!! " ผู้เป็นย่าของเด็กหญิงเอ่ย

           " เมื่อกี้ย่าสอนให้จัดดอกไม้อยู่ดีๆ แล้วนี่มันอะไร!!!! "      

           " ก็จัดแต่งให้ดอกไม้สวยยังไงล่ะคะคุณย่า~ สวยดีออก แถมหนูตัวนี้ก็น่ารักดีเลยจับมาเล่นด้วยนิดหน่อยเองง่ะ~ "      

           " แมรี่เมื่อไหร่จะเลิกนิสัยบ้าๆนี่ซะทีนะ!!!!!!!!! "        

             ผัวะ!!!      

           " ฮึก...แง!!!!!!!! " เด็กหญิงเริ่มร้องไห้เสียงดัง จนผู้เป็นแม่ของเด็กหญิงต้องเข้ามาปลอบ      
           " แมรี่จ๊ะ เป็นอะไรมั้ยเอ่ย อย่าคิดมากเลยนะ ที่คุณย่าทำอย่างนี้ก็เพื่อตัวหนูเองนะจ๊ะ แมรี่ลูกรักของแม่ " ผู้เป็นแม่ลูบหัวเด็กหญิง       

           " ฮึก.... "                         --------------------------------------------------------------------------------------------    

           " คุณแม่ครับ !!คุณแม่จะไปไหนครับ!!! กลับมาก่อน!!! " ชายหนุ่มตะโกน      

           " แม่ทนไม่ไหวแล้ว!!! ทนไม่ไหวจริงๆ จะไม่ยอมทนแล้วด้วย!!!! " ผู้เป็นแม่ของชายหนุ่มเอ่ย    

           " ทนเรื่องอะไรครับ?!!! "      

           " ไม่รู้แหละ แม่ทนไม่ไหวแล้ว เอาเป็นว่าแม่จะไปย้ายสูดอากาศกลางป่าละกัน !!!!! ไปล่ะ!!! " แล้วเจ้าหล่อนก็เก็บกระเป๋าออกไปแล้วก็ไม่กลับมาอีกเลย                    --------------------------------------------------------------------------------------------      
             หลายปีถัดมา ....         

           " คิคิคิ~ ผีเสื้อนี่สวยจริงๆเลยน้า~ "        

             ดอกไม้ได้ส่งกลิ่นอบอวลไปทั่วกระท่อม ทำให้ผีเสื้อจำนวนมากได้บินวนรอบๆดอกไม้ มันช่างเป็นบรรยากาศที่สวยงามเสียจริงๆเลยนะ.....        

             กร๊อบ!!!        

           " คุณแม่ขา คุณแม่ขา หนูจับผีเสื้อได้ตัวนึงแหละ~ ดูสิมันดิ้นด้วย ว้าว~ ใกล้จะตายแล้วด้วยสิ น่าสงสารจังเลยน้า~ " เด็กหญิงพูด    

           " งั้นเหรอจ๊ะ " ผู้เป็นแม่พูดโดยไม่ได้ใส่ใจอะไร " เอาล่ะ วันนี้ลูกไปเอาของไปเยี่ยมคุณยายได้รึปล่าวจ๊ะ? ที่กระท่อมในป่าของคุณยายน่ะ แม่กับพ่อต้องไปทะธุระในเมืองน่ะ "      

           " ได้สิๆ~ หนูจะไปเอง ไปที่บ้านคุณยายใช่มั้ยล่ะ~ " เด็กหญิงเอ่ยกับแม่ของตัวเอง      

           " ถ้างั้นก็ ใส่นี่ไปซะ " ผู้เป็นแม่พูด พลางหยิบเสื้อคลุมสี ' ขาว ' ให้เด็กหญิง

           " แม่พึ่งซื้อมาน่ะ เห็นว่ามันสวยดี "      

           " สวยจังเลย สวยจังเลย~ งั้นหนูไปก่อนนะคะแม่ "      

           " เดี๋ยวก่อน..แม่ขอพูดอะไรก่อน "      

           " อะไรเหรอคะแม่~ "      

           " ห้ามคุยกับคนแปลกหน้าล่ะ เอ่อ...โดยเฉพาะหมาป่า "      

           " รับทราบค่า~ งั้นหนูไปก่อนล่ะนะคะ แม่ "        

           " จ้าๆ ระวังตัวให้ดีล่ะ "      

           ' คิคิคิ~ หมาป่างั้นเหรอ น่าสนใจดีน้า~ '                      --------------------------------------------------------------------------------------------                   เด็กหญิงค่อยๆเดินไปในป่าพร้อมกับฮัมเพลงด้วยความร่าเริง จนเด็กหญิงเห็นสวนดอกไม้จึงหยุดพักที่นี่        

           " ดอกไม้สวยจังเลย สวยจังเลย เก็บไปให้คุณยายดีกว่า คิคิ~ " เด็กหญิงพูดพลางเก็บดอกไม้        

           " หนูน้อยที่อยู่ตรงนั้นน่ะ จะทำอะไรเหรอครับ? " เสียงปริศนาพูด         

           " คุณเป็นใครเหรอคะนั่น? สงสัยจังเลยอ่า... "          

           " หมาป่ามั้ง นั่นสินะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า แล้วหนูจะไปไหนเหรอจ๊ะ "        

           " คุณแม่บอกห้ามพูดกับคนแปลกหน้าค่ะ แต่ไม่ไปไรหรอกมั้ง จะไปเยื่ยมคุณยายที่กระท่อมกลางป่าค่ะ คิคิ~ "        

           " งั้นเหรอ โชคดีนะหนูน้อย~ "        

           " ค่า~ "                     ---------------------------------------------------------------------------------------------                    เด็กหญิงค่อยๆเดินไปตามทางพร้อมกับฮัมเพลงด้วยความร่าเริง จนกระทั่งถึงกระท่อมกลางป่าของคุณยาย           

          " เอ๊ะ! นั่นอะไรน่ะ คุณหมาป่ากับคุณยายเหรอ? ว้าว! ทำอะไรกันน่ะ กรี๊ดด!!! มันเกิดอะไรขึ้นเกิดอะไรขึ้น หมาป่ากระซวกคุณยายแล้วก็กิน ทำยังไงดี ทำยังไงดีล่ะ~ หนีไปดีกว่าเรา " เด็กหญิงเริ่มวิ่งหนี          

          " จะไปไหนน่ะหนูน้อย " หมาป่าเอ่ย        

          " เอ๋? ก็หนีน่ะสิ จะอยู่ให้โง่ไปทำไมล่ะ คิคิคิ~ " เด็กหญิงพูด ทันใดนั้นชายร่างใหญ่คนหนึ่งก็ปรากฏตัวออกมา เขาถือปืนขนาดใหญ่ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาเป็น ' นายพราน '          " คุณนายพรานคะ ช่วยหนูที ช่วยหนูที หนูถูกหมาป่าไล่ล่าค่า~ ช่วยด้วย "         

          " อะไรนะ!!! หมาป่างั้นเหรอ มาหลบหลังข้าเร็วหนูน้อย " นายพรานพูด แล้วหยิบปืนมาไล่ยิงหมาป่า แต่ทว่า... หมาป่ากลับไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย          

          " ช่างอ่อนหัดจริงๆนะ นายพราน.... "        เสียงของหนูน้อยเปลี่ยนลง จากถ่อยทีหวานๆกลับกลายเป็นอย่างอื่นโดยสิ้นเชิง แต่ยังคงมีความเหมือนเดิมอยู่เล็กๆ      

          " คุณหมาป่าค่ะ....อาหารที่หนูช่วยหาให้น่ะเป็นไงบ้างคะ?"เธอเว้นระยะช่วงของการพูดซักพักนึงแล้วแสยะยิ้มออก มา
 
          " ว้าว ตกลงเธอช่วยฉันเหรอเนี่ยดีจริงๆ " หมาป่าพูดพลางเลียปากตัวเอง
         

          " ธ..เธอจะทำอะไรนะ!"เสียงสั่นเครือของนายพรานเริ่มดังขึ้นพร้อมเหงื่อไหล เต็มหน้า       

           แกร๊ก!      

           เสียงกลอนประตูที่กำลังปิดสนิทดังขึ้นพร้อมจังหวะที่นายพรานกำลังจะหนีออก จากที่นี่โดยฝีมือของคนที่ไม่ควรมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว พร้อมคราบเลือดที่เสื้อของเธอ       ออกจะเป็นลวดลายที่สวยงามซะทีเดียว      

          " เรียบแล้วแล้วหละ...แม่เลี้ยงของแกนะ..."หญิงชราหยุดพูดสักพัก ปล่อยให้นายพรานงงกับเรื่องทั้งหมดที่กำลังเกิดขึ้น      

          " นังสารเลวเลี้ยงไม่เชื่อง!!!!"       

            ผัวะ!!!!!!               

            เสียงตบหน้าของหญิงชราที่เปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ ดูท่าทางหญิงชราผู้นี่คงจะเป็นโรคไบโพล่า      

          " ฉันสอนแล้วไงว่าอย่าทำแบบนี้!"หญิงชราสั่งสอนหลานสาวของตน ก่อนที่จะพูดต่อมาว่า "แกทำอ..อะไร"เสียงของหญิงชราสั่นเครือ ปรากฎว่าที่ท้องของเธอถูกแทงเข้าไปเสียเเล้ว      
          " คิคิคิ เสื้อเลอะเลย~" หนูน้อยพูดพร้อมหันไปดูเสื้อคลุมสีขาวที่เลอะคราบเลือดเป็นจุดๆ  " เป็นแบบนี้ไม่สวยเลยนะ~ อดใจรอหน่อยนะคะ~ คุณนายพราน คิคิคิ"          นายพรานนั่งคิดถึงเรื่องทั้งหมดแล้วปะติปะต่อเรื่อยๆ หนูน้อยเริ่มหยิบมีดมาผ่าท้องคุณยาย โดยมีหมาป่าคอยช่วยเหลือด้วยการจับนายพรานเบิกตาให้ดูทั้งหมด          คุณยายที่ยังไม่สิ้นใจดีนักก็ยังกระหืบกระหอบดิ้นรนเพื่อเอาชีวิตรอดอย่าง ทรมาณ พลางนึกว่า ตายๆไปดีกว่าเยอะ จนสิ้นใจในที่สุดอบ่างน่าเวทนา         ทั้งไส้ เลือด นอง ทุกๆอย่าง ที่เขาต้องทนเห็น

          " คิคิคิ คุณแม่บอกให้เอาของมาฝากคุณยายหนูเอามาให้แล้วนะคะ~ " เธอจัดการนำของที่คุณแม่เธอให้มาทั้งหมด ยัดใส่เข้าไปในท้องคุณยาย แล้วเย็บกลับอย่างเลือดเย็น       

          " ใจกล้าไม่พอหรอค่ะคุณนายพราน~ ดูซิๆ น้ำตาคลอแล้ว~"        "โอ๋ๆคนดี เดี๋ยวก็ไปสบายแล้วนะ~" แมรี่พูดพร้อมตบแก้มของนายพรานที่ไร้ซึ่ง ความองอาจ กล้าหาญ ดั่งชายชาตรีแล้ว      

            เธอได้ทำการแทงนายพรานอีกไม่ยั้ง แล้วให้หมาป่าจัดการไปด้วย ไปเรื่อยเลือดได้สาดใส่ผ้าคลุมของเธอลงไปหมด ควานท้องไปเรื่อยแล้วยัดคุณยายใส่ไปในนั้นแล้วเย็บอีกที         
 
          " เรียบร้อยแล้ว ผมไปก่อนหละ"หมาป่าเอ่ยถึงแม้จะฟังไม่รู้เรื่องแต่ท่าทางเธอก็น่าจะเดาออก
          " อุตส่าห์ช่วยขนาดนี้แล้ว ไม่คิดจะตอบแทนเลยเหรอเนี่ย? " เธอเดินเข้าใกล้หมาป่าเรื่อยๆ

          " ธะ...เธอ อ๊าาาาาาาาาาาาาก!!!!!!!!! " แล้วเจ้าหล่อนก็จัดการสังหารหมาป่าเหมือนเช่นเคย แล้วยัดนายพรานใส่ในท้องหมาป่าแล้วเย็บไปอีกที พร้อมนำหมาป่าจับลงไปถ่วงน้ำ             

          " นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่าจนเชื่อในความรู้สึกของตัวเอง แล้วเราก็จะกำจัดทุกคนไปได้ตามใจเราคิด นี่ฉันอุตสาห์คิดให้เลยนะจ๊ะ ว่าแต่...จะเล่าเรื่องนี้ให้ทุกคนฟังไงดีน้า~ "                  ---------------------------------------------------------------------------------------------               '' จบแล้วล่ะ อ้าวหลับไปซะแล้วเหรอ แต่ช่างเถอะถึงจะหลับ ยังไงนิทานเรื่องนี้ก็จะฝังลึกเข้าไปในความคิดของเด็กคนนี้อยู่แล้วนี่ ยังไงก็คงได้เห็นฉากจบอยู่ดีนั่นแหละ '' แม่มดสาวพูดกับตัวเอง            

          '' ดูเหมือนว่าท่าน คงจะชอบดูละครแนวนี้สินะ ท่านแม่มดแห่งอัตตา '' เสียงหนึ่งเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบา '' แต่สำหรับข้า ข้าไม่ค่อยชอบเรื่องนี้สักเท่าไหร่นัก ''          

           '' โอ้ ท่านมิโกะแห่งนิทรา ยังไงข้าว่า ท่านน่าจะดูฉากจบของละครเรื่องนี้ก่อนแล้วค่อยตัดสิน'' เมลวิสเอ่ยกับผู้มาใหม่            

           '' ข้าเกลียดการนองเลือด ถ้าเป็นกุหลาบคนอื่นก็ว่าไปอย่าง ''          
 
           '' แต่ก็ไม่มีอะไรเป็นหลักปะกันว่านิทานที่ข้าเล่าไปผสมกับเวทย์นิทราของท่าน แล้วมันจะได้ผลกับเด็กคนนี้ '' เมลวิส ' แม่มดแห่งอัตตา 'พูด

           '' ยังไงท่านก็อุตส่าห์ออกจากห้วงนิทราแล้ว รอดูละครให้จบก่อนก็ได้นี่ ''          

           '' งั้นก็ได้ ไหนๆข้าก็ออกจากห้วงนิทรามาแล้ว กลับไปก็มีแต่ไปเจอ'ปีศาจรับใช้โรคจิต' รอดูอีกสักหน่อยก็ได้ '' มิโกะแห่งนิทราพูด           

           '' งั้นมาพนันกันมั้ย? '' เมลวิสเอ่ยชวน          

           '' เดี๋ยวนี้ท่านจะเปลี่ยนรสนิยมจาก 'อัตตา' เป็น 'โลภะ' แล้วรึท่านแม่มด

           '' มิโกะแห่งนิทราเอ่ยถาม          

           '' เปล่า ก็แค่อยากหาเกมเล่นฆ่าเวลา ข้าไม่ได้เป็นผีพนันแบบ กุหลาบแห่งโลภะเสียหน่อย ตกลงจะเล่นหรือไม่เล่น'' เมลวิสพูด          

           '' ก็ได้ ข้ากำลังเบื่อพอดี '' มิโกะแห่งนิทราตอบ          

          '' ท่านคิดว่าเหตุการณ์ครั้งนี้จะมีการนองเลือดจนมีคนตายหรือไม่ ''                                ---------------------------------------------------------------------------------------------                         เช้าที่สดใส ณ โรงเรียนแห่งหนึ่ง นักเรียนทุกคนต่างก็จับกลุ่มคุยกันก่อนที่จะเข้าเรียน ไม่เว้นแม้แต่นักเรียนกลุ่มนี้            

          '' อะไรนะจิล!  นายบอกว่านายชอบยัยเฉื่อยนั่น บ้าไปแล้ว แล้วนายจะไปขอโทษยัยนั่นแล้วจะเอาของทุกอย่างไปคืนโอ้ว! แม่ เจ้า ท่านชายจิลท่านกินยาแล้วลืมเขย่าขวดป่ะเนี่ย '' เด็กชายคนหนึ่งพูด            

          '' ไม่หรอกหน่าแม็กซ์ จริงแล้วฉันน่ะ ... ชอบแองเจลีน่ามานานแล้ว ที่ชอบชวนพวกนายไป แกล้งยัยนั่นบ่อยๆก็เพราะ เอ่อ.. อยากอยู่ใกล้ๆยัยนั่น '' เด็กชายอีกคนที่มีชื่อว่า 'จิล'ตอบ            
          '' อุ๊ย! นั่นไง ยัยแองมาแล้ว ทีนี้คุณชายจิลเลียนจะทำยังไง จะไปขอโทษเลยเหรอ  วู้ฮู้!  ทุกคน ท่านชายจิลบอกว่า อยากจะไป... '' เด็กชายที่มีชื่อว่า 'แม็กซ์'ตะโกน แต่ดันถูกจิลปิดปากไปก่อน            

          '' หุบปากไปเลย แม็กซ์ ไหนล่ะยัยแอง ไม่เห็นจะเห็นเลย '' จิลพูด            

          '' นั่นไง '' แม็กซ์พูด พลางชี้ไปที่เด็กหญิงผมสีน้ำตาลแดง '' แต่ว่าวันนี้ยัยนั่นดูแปลกๆแฮะ  ดูมืดมนแปลกๆ ''            

          '' นั่นสิ ยัยเฉื่อย ! '' เด็กชายเรียกเด็กหญิงผมสีน้ำตาลแดง แต่ทว่าเด็กหญิงกลับไม่หันมา          
          '' เหมือนว่าแองจะได้ยินเสียงนกเสียงกาพูดเลยนะคะ ''             

          '' แม็กซ์ ยัยแองมันแปลกจริงๆด้วย '' จิลพูด            
  
          '' เออฉันก็ว่างั้นแหละ ทำไมไม่ไปพูดดีๆกับแองล่ะ '' แม็กซ์พูด          

          ''  ก็มันอายนี่หว่า ฉันทำไม่ดีกับยัยนี่ตั้งเยอะนี่นา '' จิลพูด          

          '' มานี่เดี๋ยวฉันคิดแผนให้ รับรองแจ๋ว '' แม็กซ์พูด            '' อืม.. ''                             ---------------------------------------------------------------------------------------------             '' แองเจลีน่า..เอิ่มฉันมีเรื่องจะคุยด้วย..'' จิลพูด            

          '' ทำไมแองต้องคุยกับคุณด้วยล่ะคะ ''          

          '' เอ่อช่างเถอะ เจอกันตอนเย็นนะ ที่หลังโรงเรียน มาคนเดียวด้วยล่ะ ''          

          '' หึ หึ หึ ถ้างั้นแองขอเปลี่ยนสถานที่ได้มั้ยคะ แค่ไม่มีคนเห็นก็พอแล้วใช่มั้ยล่ะคะ ''
แองเจลีน่ถาม          

          '' งั้นก็แล้วแต่เธอเลยละกัน  '' จิลพูด และเดินจากไป            

          '' หึ หึ หึ คอยดูนะคะ เมลวิส แองจะทำตามนิทานของเมลวิสค่ะ คิ คิ คิ ~ ''                       ---------------------------------------------------------------------------------------------           หลังเวลาเลิกเรียน จิลเลียน หรือ จิล และแองเจลีน่า เด็กสาวผมสีน้ำตาลแดงได้เดินผ่านตามตรอกต่างๆโดยไร้จุดหมาย          

          '' เมี่อไหร่จะถึงเนี่ย ยัยแองเมื่อไหร่จะถึงซะที '' จิลถามเด็กหญิงที่เดินไปอย่างไร้จุดหมาย เนื่องจากเขาคิดว่าเขาเป็นคนนัดเขาควรจะได้เป็นคนเลือกสถานที่ แต่ในเมื่อคนที่เขาชอบขอแล้ว เขาก็คงต้องทำตามนั่นแหละ          

          '' ถึงแล้วล่ะค่ะ มีอะไรจะพูดกับแองเหรอคะ จิล ~ '' เด็กหญิงหยุดที่ตรอกแห่งหนึ่งก่อนจะพูดขึ้น          

          '' ที่นี่ไม่มีคนเลยนี่นา แต่ช่างเถอะ ก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่มีคนเห็น ที่ฉันนัดเธอมาคุยด้วยก็เพราะฉันอยากบอกเธอว่า... '' เด็กชายหยุดพูดซักระยะหนึ่งก่อนจะพูดต่อ

          '' ฉันชอบเธอ... ฉันขอโทษ ที่แกล้งเธอ ที่เอาของสำคัญของเธอไป แต่ที่ฉันทำอย่างนี้เพราะฉันอยากอยู่ใกล้ๆเธอนะ ให้อภัยฉันด้วยแองเจลีน่า นี่คงจะเป็นของสำคัญ ของเธอสินะ รับไปสิ '' เด็กชายรัวคำพูดใส่เด็กหญิงจนแทบจะฟังไม่รู้เรื่อง และหยิบล็อกเก็ตของสำคัญให้เด็กหญิง          

         พึ่บ! เด็กหญิงกระชากล็อกเก็ตไปจากมือเด็กชาย แล้วหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง            

         วี้ด!!! เด็กหญิงผิวปากซึ่งเหมือนจะให้สัญญาณอะไรซักอย่าง            
 
         ทันใดนั้นก็มีฝูงสุนัขจรจัดนับ10ตัวออกมาจากซอยอื่นๆ บ้างก็ออกมาจากอาคารปรักหักพัง เด็กชายหันไปมองรอบๆอย่งหวาดกลัวว่าจะถูกสุนัขพวกนั้นทำร้าย จนเด็กชายหันไปเห็นป้ายที่เขียนว่า ' ระวังหมาดุ '            

      '' เมื่อกี้จิลบอกว่า จิลชอบแองสินะคะ '' แองเจลีน่าถามพร้อมกับยิ้มแสยะ            

      '' ก็ใช่... ''            

      '' ถ้างั้นก็...คุณนายพรานคะ ช่วยหนูน้อยที่น่าสงสารอย่างฉันทีนะคะ คิคิคิ~ "                           ---------------------------------------------------------------------------------------------             '' สุดท้ายเด็กคนนั้นก็ได้อิทธิพลของนิทานไปเต็มๆเลยสินะ ท่านแม่มด '' มิโกะแห่งนิทราเอ่ย  
      '' เป็นตอนจบที่แสนเศร้าจริงๆ สุดท้ายแล้วข้าก็แพ้พนันท่านสินะ ''             

      '' ใครว่าล่ะท่านมิโกะ พวกเราเสมอกันต่างหาก '' เมลวิส แม่มดแห่งอัตตาพูด พลางหยิบหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งไปให้มิโกะแห่งนิทรา            

      ' วันที่10 กุมภาพันธุ์ xxxx              
        ได้มีเด็กชายคนหนึ่ง (ขอไม่เอ่ยนาม) ถูกสุนัขนับ10ตัว ขย้ำและกัด โดยตอนนี้แพทย์  บอกว่ายังอยู่ในอาการโคม่าอยู่ เนื่องจากกระดูกซี่โครง แขน และ ขา ได้หัก และอวัยวะภายในบางส่วนฉีกขาดและไม่สามารถใช้การได้                
        ทางตำรวจ ได้มีการประสานงานกับเจ้าหน้าที่เทศบาลท้องถิ่น จับสุนัข นับ10ตัวนั้นไปขังเรียบร้อย และจะมีการตรวจว่า สุนัขพวกนี้มีเชื้อพิษสุนัขบ้าหรือไม่ '              

      '' หมายความว่า.... ''            

      '' ใช่แล้วล่ะท่านมิโกะ ที่ข้าและท่านเสมอกัน เพราะว่าข้าพนันว่า ' จะมีเหตุการณ์นองเลือดเกิดขึ้นและมีคนตาย ' ส่วนท่านพนันว่า ' จะไม่มีเหตุการณ์นองเลือดเกิดขึ้นและไม่มีคนตาย ' แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้น ' มีการนองเลือดแต่ไม่มีคนตาย ' เพราะว่าผู้ตายอยู่แค่ในอาการโคม่า ไม่ถึงกับตาย ''  เมลวิสพูด '' แต่นับว่าเด็กคนนั้นทำให้ข้าสนุกทีเดียวแหละ ''            

      '' เอาเถอะ แล้วท่านจะทำอย่างไรต่อ '' มิโกะแห่งนิทราเอ่ยถาม            

      '' นั่นสินะ ' ลูซิเฟอร์ ' ! '' เมลวิสเรียกชายหนุ่มคนหนึ่ง ซึ่งแท้จริงแล้วเป็นปีศาจรับใช้ที่เมลวิสได้ทำพันธสัญญาด้วย            

      '' ขอรับท่านเมลวิส '' ปีศาจหนุ่มขานรับ            

      '' ปีศาจรับใช้ท่านดูเข้าท่ากว่าของข้าตั้งเยอะนี่ท่านแม่มด ปีศาจของข้านะ วันๆเอาแต่นอนทั้งวันจะสั่งอะไรก็ไม่ได้ ''            

      '' แหม! ก็เบลเค้าเป็นปีศาจแห่งความเกียจคร้านหรือนิทรานี่นา ไม่แปลกหรอก เอาล่ะ ลูซิเฟอร์ เจ้าจงไปตามแองเจลีน่า ครูเรลล์มาหาข้าที ดูเหมือนว่าเด็กคนนี้จะทำให้ข้าสนใจซะแล้วล่ะ  คิก คิก คิก ''                                --------------------------------------------------------------------------------------------- 
บทนี้นะฮับก็มีกระผม Pearry นามปากกา แพรพิไล (โคตรเวอร์เลย)  มาร่วมแจมด้วยอ่านะครัช ก็ฝีมือไม่ได้แต่งดีไรมาก แต่ใจเต็มร้อยนะคร้าบบบบ (แหวะ)  แต่ก็พองูๆปลาทนหน่อยแล้วกันเนอะ ก็ขอฝากพอลลี่ด้วยนะ ถ้าเกิดตันเมื่อไหร่อีก เรียกผมมา แต่ง Feat ได้นะ (ห้ามคิดลึกนะ!!!!!!)  ก๊ากกูกิกากกากิกึกีๆๆ //บ้าไปแหละ