คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : intro ◇ 100 per
n INTRO—
‘อือ..’
ร่างบางตื่นขึ้นมายามเช้าของวันจันทร์ วันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรกของ ม.6 ด้วยสิ เขาจะไปสายไม่ได้ เขาเป็นนักเรียนทุนเชียวนะ ถ้าเสียประวัติแม้แต่นิดจนทำให้เขาไม่ได้ทุนเรียนล่ะจะทำยังไง? อยู่ตัวคนเดียว แค่ลำพังค่ากินอยู่ก็เกือบจะเกินกำลังแล้ว… เฮ้อออ แม้จะขี้เกียจก็เถอะ แต่เมื่อคิดได้ดังนั้น ร่างบางก็ค่อยลุกขึ้นจากเตียงช้าๆ เขาลงมายืนข้างล่างเตียงเต็มความสูง 173 เซนติเมตร ตามมาตรฐานผู้ชาย….
แม้ปัจจุบันส่วนสูงเท่าเขาจะกลายเป็นเตี้ยไปแล้วก็เถอะ =_=
‘คยองซู วันนี้ไปเรียนวันแรกเหรอจ๊ะ มานี่มา มากินข้าวก่อน เดี๋ยวป้าตักให้’
‘ขอบคุณครับป้าลี’
ร่างบางในชุดนักเรียนเรียบร้อยถูกระเบียบยิ้มกว้างให้ ‘ป้าลี’ ป้าแม่ค้าขายข้าวข้างล่างตึกที่คยองซูพักอยู่ ป้าลีเอ็นดูคยองซูเหมือนลูกเหมือนหลานและมักเลี้ยงข้าวเขาบ่อยๆ เรียกได้ว่าเป็นผู้มีพระคุณเพียงคนเดียวของคยองซูที่ยังเหลืออยู่ เพราะญาติๆของคยองซูเองตั้งแต่พ่อกับแม่ของเขาเสียไป ก็ไม่มาดูดำดูดีเลย ซึ่งเขาเองก็เคยคิดจะตามหาเหล่าญาติๆเหมือนกัน แต่คิดไปคิดมาก็ช่างมันเถอะ ในเมื่อเขาก็อยู่ได้โดยไม่มีปัญหาอะไรนี่นา อืมม เดี๋ยวไปเรียนสาย รีบกินข้าวก่อนดีกว่าเนอะ…
คยองซูกล่าวขอบคุณป้าลีที่เลี้ยงข้าวเขาอีกแล้ว เขาคิดไว้ว่าสักวันเมื่อเรียนจบมีงานดีๆทำเขาจะต้องทดแทนพระคุณป้าลีให้ได้ที่อุตส่าห์เอ็นดูเขามาโดยตลอด ‘วันนี้ขอให้เป็นวันที่ดีด้วยเถอะ’ เขากล่าวกับตัวเองเบาๆ อย่างสบายๆ ตอนนี้เวลา 7.20 เอง เขายังมีเวลาเดินเล่นสูดอากาศอีกเยอะเลย รอบๆก็ไม่มีคนด้วยสิ เอ…
เขาควรเล่นอะไรบางอย่างก่อนเดินถึงป้ายรถเมล์ดีมั้ยนะ?
คิดได้ดังนั้น คยองซูจึงเดินช้าๆไปตามเส้นที่ขีดไว้ริมฟุตบาทโดยที่เขาบอกกับตัวเองว่าห้ามออกนอกเส้นเหมือนเด็กๆ โดยที่เขาไม่ได้มองทางข้างหน้าเลย
ตุ้บ!
‘โอ๊ะ’
อ๊า เจ็บชะมัด เป็นเพราะเราประมาทไปหน่อยเดินไปไม่ดูตาม้าตาเรือ ว่าแต่ชนอะไรเนี่ย เมื่อกี้ก่อนเดินก็มองรอบๆแล้วนี่นาว่าไม่มีใครหรือสิ่งกีดขวางอะไร
‘นี่นาย เดินระวังหน่อยสิ’
เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเบาๆในขณะที่คยองซูกำลังค่อยๆพยุงตัวเองขึ้นแล้วปัดเสื้อนักเรียนของเขา เขาชนคนงั้นเหรอ เมื่อกี้เขาจำได้ว่าหัวเขาชนอะไรแข็งๆด้วยนะ ตอนแรกนึกว่าเสาซะอีก
‘ข..ขอโทษนะ’
ร่างบางเงยหน้าเอ่ยคำขอโทษอย่างตะกุกตะกัก…ให้ตายสิ ผู้ชายอะไรหน้าตาน่ากลัวชะมัด แม้มันจะย้อนแสงจนเขาเห็นหน้าไม่ชัดก็เถอะ เขาเป็นคนหน้าตาดีนะเท่าที่คยองซูพอจะมองเห็น แต่รังสีความน่ากลัวแผ่มาเต็มมาก แถมสูงกว่าเขาตั้งเยอะ ขนาดเขายืนเต็มความสูงแล้วยังแค่อกของผู้ชายคนนี้เลย…เอ๊? งั้นเมื่อกี้เขาก็ชนอกของผู้ชายคนนี้น่ะสิ! คนอะไรอกแข็งขนาดนั้นกันนะ = =
‘ไม่เป็นไร โรงเรียนเดียวกันนี่ ไปทางเดียวกันสินะ’
‘อื้อ…อ้ะ รถเมล์มาแล้ว’
ร่างสูงยักไหล่ไม่พูดอะไรแล้วเดินนำหน้าคยองซูขึ้นรถเมล์ไป คยองซูจึงเดินตามขึ้นรถเมล์ไปอย่างงงๆ ตั้งแต่เช้าวันแรกก็เกิดเรื่องซุ่มซ่ามซะแล้ว แถมทันทีที่เขาขึ้นรถเมล์ไปก็ไม่มีที่เหลือให้เลยอีก วันนี้ต้องวุ่นวายแน่ๆ…อ๊ะ ที่ตรงนั้นยังว่างนี่ คยองซูค่อยๆเดินไปตรงที่นั่งว่างๆหนึ่งที่โดยไม่ได้มองว่าที่ข้างๆมีผู้ชายตัวสูงที่ใส่ชุดนักเรียนแบบเดียวกันกับเขาแถมเพิ่งเจอกันเมื่อกี้นั่งอยู่ด้วย ตอนแรกคยองซูก็จำเขาไม่ได้หรอก ก็แหม หน้าก็เห็นไม่ชัดรู้แค่ว่าตัวสูงเอง ตอนขึ้นรถเมล์ก็หันหลังให้กันแล้ว ร่างบางก็เลยหย่อนก้นนั่งลงข้างเขาอย่างอึนๆ...
แรงนั่งจากเบาะข้างๆทำให้คนที่นั่งอยู่ก่อนแล้วรู้สึกตัว เอ๊...นี่มันไอเตี้ยที่ชนกันข้างล่างเมื่อกี้นี่นา.... คนอะไรเตี้ยชะมัด = = เตี้ยไม่เตี้ยคิดดูสิ ชนเข้ามาได้เต็มๆอกเขาเลย โตแล้วนะเล่นอะไรเป็นเด็กอนุบาลไปได้ (บ่นในใจ) หน้าก็อึน พูดก็ตะกุกตะกัก จะทักดีมั้ยน้า... เอาน่า ยังไงก็เป็นเด็กโรงเรียนเดียวกันกับเรานี่เนาะ ไอเราก็เพิ่งย้ายเข้ามาใหม่ ได้เพื่อนเดินเข้าโรงเรียนตั้งแต่วันแรกก็ไม่เลวเหมือนกัน...
เอาล่ะ ตัดสินใจละ !
‘นี่...นายคนที่ชนกันข้างล่างเมื่อกี้นี่’
เสียงทุ้มที่คุ้นๆหูทำให้คยองซูหันไปมองเบาะข้างๆตัวเอง…
‘โอ๊ะ น..นายคือคนๆนั้นเหรอ’
‘สวัสดี J’
talk : พี่ไคของเรากว่าจะทักได้นี่คิดเยอะไปป่ะ 555555555555
คยองตกใจอะรายย คนข้างๆหล่ออะดิ (ฮา)
เราผูกเรื่องงงๆไปมั้ยนะ 5555555555555555555555555
ติชมได้นะตะเอง เลิ้บบ
hash : #พี่ไคคนซึน
ความคิดเห็น