{infinite fic} u n k n o w n 〓 gyuwoo 。

ลำดับตอนที่ #1 : u n k n o w n : intro

i n t r o
 

คิมซองกยูเดินล้วงกระเป๋าฮัมเพลงเข้าไปในลิฟท์ เมื่อหนึ่งชั่วโมงที่แล้วเขาเพิ่งหอบเอกสารกองใหญ่ไปสมัครงาน การนั่งรอจนเป็นตะคริวดูจะคุ้มค่าเพราะหัวหน้าแผนกพึงพอใจกับประวัติของเขาไม่น้อย ทีนี้ก็เหลือแค่รอให้ทางบริษัทโทรมาตาม แล้วคิมซองกยูก็จะเป็นคนที่ได้งานเร็วที่สุดในบรรดาเพื่อนที่จบมาด้วยกัน

คิดแล้วมันก็มีความสุข เขาผิวปากเป็นเพลงตามที่ดังอยู่ในหูฟังแล้วก้าวออกจากถังสี่เหลี่ยมเมื่อมีเสียงดังติ๊ง

หือ ?

ซองกยูหรี่ตา เขาค่อยๆก้าวเท้าทีละก้าวอย่างเนิบช้า เงยหน้ามองประตูห้องก็เห็นเลขห้องที่แปะไว้804 ..ก็ถูกแล้วนี่ ลองเสียบคีย์การ์ดเข้าในช่องเล็กๆติดผนังกริ๊ก ..ก็ไขได้นี่หว่า

แล้วผู้ชายที่นั่งกอดเข่าพิงผนังข้างประตูห้องซองกยูคือใคร?

“ขอโทษนะครับ ..”

ใบหน้าขาวซีดที่ติดจะมอมแมมนิดหน่อยเงยขึ้นมามอง คนแปลกหน้าสะดุ้งนิดๆแล้วขยับตัวหลบให้ห่างประตู ซองกยูเองก็ไม่รู้จะคิดว่าคนตรงหน้าเป็นอะไรดี ดูจากเสื้อยืดกางเกงขาสั้นที่อีกคนใส่ถึงจะเปื้อนฝุ่นไปหน่อยแต่ก็ไม่ได้ซอมซ่อจนเหมือนไม่มีที่จะนอน แถมผิวขาวๆก็ดูดีเกินจะบอกว่าเป็นเด็กข้างถนน

อาจหนีออกจากบ้านก็ได้มั้ง อีกซักพักเดี๋ยวก็กลับไปเองแหละ

คิดแล้วก็ผลักประตูเข้าไป ล็อคประตูดังกริ๊กแล้วตรงดิ่งเข้าห้องครัว ภายในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆเต็มไปด้วยซองรามยอนนับไม่ถ้วนที่กระจัดกระจายอยู่ทุกที่เพราะเจ้าของห้องไม่คิดจะเก็บ ซองกยูหยิบรามยอนแบบแห้งที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานขึ้นมาแล้วเทน้ำร้อนใส่ ถือถ้วยเดินมานั่งหน้าทีวีรอให้ครบสามนาทีตามที่เขียนบอกไว้ข้างกล่อง

เสียงตึงตังและตะโกนด่าดังมาจากข้างนอกห้อง ตามประสามนุษย์ที่มีความอยากรู้อยากเห็นฝังไว้ลึกยิ่งกว่านิสัยเขาเลยแง้มประตูออกไปดู

“ห้องฉันไม่ใช่สถานสงเคราะห์นะจะได้รับเด็กมาเลี้ยงมั่วซั่วน่ะ!”

ด้วยสภาพคอนโดที่เงียบสนิทเสียงคุณป้าห้องตรงข้ามเลยดังก้องจนซองกยูสะดุ้ง ประตูสีชมพูถูกปิดดังปังแล้วตามมาด้วยเสียงบ่นแหลมๆที่ดังลอดออกมา ซองกยูมองเด็กผู้ชายไหล่ตกที่กำลังเดินผ่านห้องเขาไป ชั่วขณะหนึ่งที่อีกฝ่ายสบตาเขาด้วยดวงตาเศร้าๆคู่นั้นซองกยูก็คว้าแขนผอมหมับจนเจ้าของเซมาตามแรง

“หนีออกจากบ้านมาหรอ”

เขาส่งเสียงที่คิดว่าอ่อนโยนที่สุดไปเพราะไม่อยากให้อีกคนรู้สึกแย่ไปมากกว่าเดิม กลุ่มผมยุ่งสีดำสนิทส่ายไปมา ซองกยูขมวดคิ้วแล้วเอ่ยถามอีกครั้ง “แล้วทำไมไม่กลับบ้านตัวเองไปล่ะ คุณป้านั่นดุจะตายนายไม่โดนฟาดมาก็ดีเท่าไหร่แล้ว”

ใบหน้าซีดเซียวก้มลงชิดอก คนแปลกหน้ากระซิบตอบเสียงเบาจนซองกยูต้องยื่นหน้าไปใกล้แล้วบอกให้อีกฝ่ายพูดอีกที

“ผมไม่มีบ้าน”

หะ ?

“ไม่มีบ้าน? ไม่มีที่นอนเลยน่ะหรอ? .. แล้วทุกคืนนายไปอยู่ไหน”

เด็กผู้ชายตัวซีดส่ายหน้า “ไม่รู้ ผมจำไม่ได้”

ซองกยูขมวดคิ้วยุ่ง ในหัวกำลังพยายามตีความหมายคำว่าจำไม่ได้ของอีกคน อาจจะเป็นความหมายโดยตรงว่าจำไม่ได้จริงๆเพราะความจำเสื่อมหรืออะไรก็แล้วแต่ ไม่ก็เป็นความหมายโดยนัยว่าไม่อยากจะจำเพราะมีปัญหากับที่บ้าน แต่จะยังไงซองกยูก็คงปล่อยให้เด็กตัวแค่นี้นอนแข็งตายอยู่ข้างนอกไม่ได้หรอก

“คืนนี้มานอนห้องฉันก่อน แล้วพรุ่งนี้ค่อยว่ากันอีกที”




 

to be continued 。