{ Lodae } - We're different.

ลำดับตอนที่ #4 : We’re Different 3

We’re Different…3

สามวันจาก นารีหนีเป็นอื่น

ชายขมขื่น กลืนกล้ำ จำจากสาว

ไม่กี่วัน ผันแปร แผ่ความคาว

โบราณกล่าว เข้าท่า น่าจะจริง…

            ความสุขมักจะผ่านไปอย่างรวดเร็วเสมอ เหมือนเช่นวันนี้ที่หมดวันหยุดยาวแสนสบายสำหรับพวกเขาแล้ว

            “จุนฮง ตื่นได้แล้ว วันนี้ไปเรียนนะ เร็ว มากินข้าวก่อน” เสียงของจองแดฮยอน ที่ทั้งวันหยุดยาวนี้เขามาขลุกตัวอยู่กับจุนฮง ไปเที่ยว ไปทำนู่นทำนี่ด้วยกันมาตลอดเอ่ยขึ้น

            “อื้อ อีกแปปนะ” ร่างสูงขยับปากพูดเป็นคำสองสามคำ แล้วซุกตัวลงไปในผ้าห่มหนาอีกครั้ง

            “ชเว จุนฮง ตื่น” พูดพลาง ทั้งเขย่า ทั้งดึงแขน แต่ก็ไม่ได้เป็นผลอะไรกับคนตัวโตกว่า

            “ตื่นสิ ตื่น”  ออกแรงดึงแขนคนตัวโตมากขึ้น แต่ก็ไม่เป็นผล จนตัวเขาเองเกือบจะล้มลงไปใส่คนที่นอนอยู่อยู่แล้ว

            จุนฮง ขี้เซานักใช่มั้ย ได้ เดี๋ยวจองแดฮยอนจะโชว์ศิลปะการวาดรูปสักหน่อยดีกว่า

            ปลายปากกาเมจิกสีดำถูกเขียนลงไปบนหน้าใสๆของคนที่นอนหลับอยู่ วาดนั่นวาดนี่อย่างสนุกสนาน

เติมหนวดให้บ้าง เติมหน้าเติมตาไปเรื่อย จนคนที่นอนอยู่เหมือนจะเริ่มรู้สึกตัว เพราะรู้สึกเหมือนมีอะไรมาวนๆอยู่ใกล้จมูก

            “หืม แดฮยอนทำอะไร” หลังจากที่ลืมตาตื่นขึ้นมาเขาก็พบจองแดฮยอนกำลัง ยืนมองเขาอยู่เขาจึงสงสัยว่าแดฮยอนทำอะไร

            “เปล่า รีบไปอาบน้ำแล้วมากินข้าวได้แล้ว นายนี่ขี้เซาชะมัด” แดฮยอนพูดแล้วก็หัวเราะคิกคัก เดินออกไปจากห้อง

จนตอนนี้ผมก็ยังไม่ได้สังเกตอะไรทั้งนั้นแหละ ก็คนมันง่วง ไม่ชอบตื่นเช้านี่หน่า แต่ผมเริ่มรู้สึกถึงลางไม่ดีที่มันกำลังจะเข้ามาหาผมในไม่ช้า

และเมื่อผมเดินเข้าห้องน้ำไป และส่องกระจก ชัดเลย จองแดฮยอน ไอแมวขี้แกล้ง ตาหมีแพนด้า หนวดคุณลุง หนวดแมว นี่ต้องเป็นจองแดฮยอนคนเดียวเท่านั้น

เดี๋ยวน้องแมวจะได้รู้ว่าเล่นกับพี่จุนฮงแล้วน้องแมวจะโดนมิใช่น้อย

หลังจากเห็นจุนฮงเดินไปอาบน้ำแล้ว ผมก็เดินเข้ามายืนทำนู่นทำนี่ในครัว ฮ่า ฮ่า สมน้ำหน้า คงช็อกหละสิ  แต่แปลกที่ไร้เสียงตกใจหรือเอะอะโวยวาย ช่างเถอะ ได้แกล้งแค่นี้ก็สะใจแดฮยอนแล้ว

แต่ยังไม่ทันที่จะได้คิดอะไรไปมากกว่านี้ ตัวบางๆก็ลอยหวือจากพื้นไปอยู่ในอ้อมแขนของอีกคนในท่าเจ้าสาว

“เฮ้ย! ทำไร ฮ่า ฮ่า ฮ่า หน้านายตลกอ่ะ” แดฮยอนหัวเราะแม้จะตกใจที่ตัวเองถูกอุ้มก็ตาม

“ตลกใช่มั้ย ได้ ผมจะลงโทษแมวที่มันขี้แกล้งตัวนี้เอง” พูดพลางก็ก้มลงเอาจมูกไปถูๆกับจมูกของคนในอ้อมแขน แล้วพาไปวางลงบนที่นอน พลางนั่งคร่อมทับไว้

“จะ จุนฮง นายจะทำอะไร เดี๋ยวฉันไปสายนะ” พูดอย่างตะกุกตะกักเพราะไม่รู้ว่าอีกคนจะทำอะไรตัวเองกันแน่

“ก็ลงโทษแมวขี้แกล้งไง หึหึ” พูดจบก็โน้มตัวลงไปกดจูบที่ริมฝีปากของคนตัวเล็กอย่างแผ่วเบา ซึ่งนั่นทำให้คนตัวเล็กหลับตาปี๋ ซึ่งนั่นก็เป็นโอกาสของจุนฮง

ร่างสูงเอื้อมมือไปหยิบเมจิกที่อีกคนใช้วาดหน้าเขาจากตรงหัวเตียง

“ห้ามลืมตานะ ถ้าลืมตาผมจะจูบจริงๆด้วย” พูดขู่ไว้พลางเอามือจับเบาๆที่ริมฝีปากของคนตัวเล็กเพื่อเป็นการขู่

ปลายปากกาเมจิกค่อยๆจรดลงบนหน้าหวานของคนตัวเล็กใต้ร่าง  ตาแพนด้าแบบเดียวกับบนใบหน้าของเขาถูกวาดลงไป หนวดแมวเล็กบนแก้มสองข้าง และจมูกที่ถูกทำเป็นจุดวงกลมสีดำ เหมือนแมว ทำให้ดูน่ารักมากกว่าตลก

“ลืมตาได้ ไปกินข้าวกัน” ร่างสูงยิ้มร่า พลางก้าวลงจากเตียง และเดินนำไปที่โต๊ะอาหาร

“ไอเด็กบ้า” บ่นเสียงเบา แล้วค่อยๆเดินตามอีกคนไป

เช้านี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่เขามีความสุข ถึงจะโดนลูกแมวแกล้ง แต่ก็อยากให้มีแบบนี้ไปเรื่อยๆ คงจะเพราะว่าตอนนี้ เขาหลงลูกแมวเข้าให้แล้ว...

“จุนฮง อาทิตย์นี้ชมรมเราต้องไปออกค่าย อย่าลืมนะ” เสียงของเพื่อนในกลุ่มคนหนึ่งดังขึ้น หลังจบคาบเรียนในตอนบ่าย

“นายอย่าลืมไปหาพี่ฮยอนอาตอนเย็นนี้ด้วยหละ” หลังจากเพื่อนพูดจบ เขาก็พยักหน้าหงึกหงัก แล้วเดินตรงไปยังห้องชมรม

พี่ฮยอนอาเป็นหัวหน้าชมรมดนตรีของเขาที่ตอนนี้อยู่ปีสี่ เป็นสาวสวยขวัญใจใครหลายคนในมหาวิทยาลัย  แต่ก็แปลกที่เจ๊แกยังคงความโสดไว้ได้

“อ่าว จุนฮง มาพอดี  แหม หายหน้าไปนานเลยนะ ฉันว่าจะคุยกับแกเรื่องที่เราจะไปค่ายกัน แกรู้แล้วใช่ไหม” พี่สาวผมยาวในชุดนักศึกษาแสนสวยเงยหน้าขึ้นมาจากโน๊ตบุ๊คของตัวเอง

“อืม เราจะไปไหนกันนะ นี่ผมไม่ได้เข้าชมรมนานมาก จนลืมเรื่องค่ายนี่ไปละ” พูดจบพร้อมกับทรุดตัวลงนั่งที่โซฟาตัวใหญ่

“แกนี่มันจริงๆเลยนะ ถ้าไม่ติดว่าฉันชอบแกหละก็ฉันจะตบให้หัวทิ่มเลย” นั่นแหละ นี่มันเจ๊ฮยอนอาสุดโหดของจริง

ก็เพราะอย่างนี้ไงหละ คนตรงหน้าผมถึงยังไม่มีแฟน แล้วก็เรื่องที่เจ๊แกชอบผมหนะ ผมรู้นานแล้ว แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะว่าผมก็มีแฟนอยู่แล้ว แล้วก็อีกอย่างผมกับเจ๊ก็รู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก

“เจ๊ก็พูดแบบนี้ตลอด แล้วนี่สรุปเราไปไหนกัน” ผมถามออกไปอีกครั้งแล้วก็ได้คำตอบกลับมาคำตอบที่ทำผมถึงกับอึ้งในสถานที่ไป

“บนดอย”

“โหย ไกลอะ อย่างนี้ผมก็ไม่ได้เห็นหน้าแดฮยอนหลายวันเลยดิ ถ้าแดฮยอนทิ้งผม ผมนี่โทษเจ๊เลยนะ” ผมพูดด้วยน้ำเสียงโอดครวญ แต่ท่านพี่เธอหาได้สนใจผมไม่

“หึหึ ดีแล้ว เลิกๆกันไป ฉันว่าแกกับคุณหมอหน้าแมวนั่นหนะ ไม่เหมาะกันหรอก ต่างกันราวฟ้ากับเหวเลย”

“ต่างยังไง มีแต่คนบอกว่าคู่ผมหวานมาก” ผมเถียงทันที เพราะมันไม่เห็นจะต่างกันเลย

“ข้อแรก เขาเป็นว่าที่คุณหมอนะ แล้วแกเป็นใคร ศิลปิน นายแบบที่มีงานไม่แน่นอน แค่ข้อแรกก็ไม่ผ่านแล้ว แต่เอาเถอะ เดี๋ยวแกก็จะรู้เอง ฉันแค่เตือนเฉยๆ สรุปแกอย่าลืมเรื่องไปค่ายพรุ่งนี้นะ มาเช้าๆหละ”

“คร้าบบบ รู้แล้ว ผมไปหละ” ผมเดินออกมาจากห้องชมรมแล้วก็มุ่งตรงไปที่รถเพื่อกลับบ้าน

เรื่องที่เจ๊พูดนั่น ผมไม่ได้เก็บเอามาคิดแม้แต่น้อย ผมว่าแค่คนเรารักกันมันก็น่าจะพอแล้ว

“แดฮยอน วันหยุดยาวที่ผ่านมานายไปไหนมา” เสียงเพื่อนในกลุ่มเดียวกันถามขึ้น

“ก็ไม่ได้ไปไหนนะ ทำไมหรอ”

“ก็ฉันโทรไปหานายให้มาช่วยทำรายงาน แต่นายดันปิดเครื่องซะงั้น”

“ขอโทษนะ จองฮุน พอดียุ่งๆนิดหน่อย” แดฮยอนพูดพร้อมกับเดินออกมาจากห้องเรียน

“แล้วนี่วันนี้จุนฮงไม่มารับหรอ”

“ไม่ๆ วันนี้ฉันกลับเองหนะ ทำไมฉันจะต้องไปตัวติดกับหมอนั่นด้วย”

“ก็เห็นช่วงนี่หวานกันหนิ แล้วรูปที่จุนฮงลงในอินสตราแกรมหนะ ก็เป็นรูปคู่กับนายไม่ใช่หรอ”

“อ๋อ อืม วันนั้นไปกินข้าวด้วยกันหนะ” ผมพูดตอบออกไป แหมจะให้เล่าให้ฟังอะไรมากมายมันก็เขินนี่หน่า

“ไปหละ นายอย่าลืมอ่านหนังสือนะ พรุ่งนี้มีแลปกริ๊ง” จองฮุนพูดก่อนจะเดินแยกไปอีกทาง

เฮ้อ จะว่าไปวันนี้หลังจากมาด้วยกันตอนเช้า เขาก็ไม่ได้เจอจุนฮงเลย ข้อความก็ไม่มี ไลน์ก็ไม่มี เงียบไปไหม

ช่างเถอะ  วันนี้เขาก็ยุ่งทั้งวันเหมือนกัน ยุ่งจนไม่มีเวลาจะคิดถึงใครเลย กลับบ้านดีกว่า

ร่างบางเดินกลับบ้านด้วยความอ่อนล้าสุดๆ

‘ติ๊ด ติ๊ด’

            เสียงข้อความเข้าปลุกให้เขาตื่นขึ้น หลังจากกลับบ้านแล้วเขาก็กระโดดลงเตียงนุ่มทันที ด้วยความเหนื่อยล้า

“ห้าทุ่มหรอ”

            ‘ทำไรอยู่’ ข้อความแรกของวันจากชเวจุนฮง

‘นอน พึ่งตื่น เหนื่อยมาก’ เขากดส่งข้อความตอบกลับไป

‘หรอ แมวน่าสงสารจังนะ’ ข้อความตอบกลับมาพร้อมกับอีโมชั่นหน้าสงสาร

หึหึ ปากหวานจริงนะ

‘ทำไมพึ่งโผล่มาตอนนี้ ทำไรอยู่’

‘ไปเที่ยวมา พึ่งถึงบ้านครับ’

‘ไปกับใคร ไม่ชวนๆ’ พอเห็นคำว่าเที่ยวเท่านั้นแหละ ผมถึงกับต้องไล่ความง่วงออกไปพร้อมกับค่อยๆซักจุนฮง

‘เที่ยวกับสาวๆ ก็แมวไม่ว่างนี่หน่า โกรธหรอ?’

‘อืม โกรธ’ เขาพิมพ์ตอบกลับไป เขายอมรับว่าโกรธจริงๆ เพราะเขาก็รู้มาตั้งแต่ตอนคบกันแล้วว่าจุนฮงเป็นคนชอบเที่ยว ชอบควงสาวๆ ถือได้ว่าเป็นเพลย์บอยนิดๆก็ว่าได้

แล้วข้อความก็เงียบหายไป

แต่เปลี่ยนเป็นมีสายเรียกเข้าแทน

“แดฮยอน” เสียงเบาๆจากปลายสายเรียกเขา

“อย่าโกรธเลยนะ วันนี้มีเรื่องจะบอก”

“…”

“พรุ่งนี้ ต้องไปค่าย หนึ่งอาทิตย์เลย ไกลมากๆด้วย ต้องคิดถึงแดฮยอนมากแน่ๆเลย” น้ำเสียงอ้อนๆของชเวจุนฮงทำให้แดฮยอนยิ้มขึ้นมานิดๆ

“แล้วไง” แดฮยอนยังแกล้งทำเสียงนิ่งๆตอบกลับไป

“อืม ก็แค่บอกเฉยๆ แล้วก็ที่ไปเที่ยวมาวันนี้หนะ ไปร้องเพลงเฉยๆ ไม่ได้ไปกับสาวๆจริงๆซะหน่อย อย่าโกรธนะ” เสียงจากปลายสายตอบกลับมา

“แล้วเรื่องที่วันนี้หายไปทั้งวัน ไม่มีอะไรจะอธิบายหรอ”

“ไม่มี ก็เรียนทั้งวันไง แล้วก็คิดว่าแดฮยอนคงจะยุ่ง”

“หรอ ไปนอนได้แล้วพรุ่งนี้ต้องไปแต่เช้าสินะ”

“อื้อ ฝันดีนะ เดี๋ยวซื้อของฝากมาให้” เสียงของจุนฮงพูดก่อนที่จะวางสายไป

แดฮยอนเดินออกมาที่ระเบียงห้อง พร้อมแก้วน้ำอุ่นในมือ มองออกไปบนฟ้าที่ตอนนี้ประดับไปด้วยกลุ่มดาวน้อยใหญ่

หนึ่งอาทิตย์เลยหรอ คงคิดถึงแย่เลยนะ…จุนฮง

“มากันครบหรือยัง”เสียงของฮิมชานตะโกนถามขึ้น

“ครบแล้วพี่ ไอจุนฮงมาก็ครบแล้ว” เป็นเสียงของซิโค่เพื่อนสนิทของจุนฮงตอบ

“วันนี้แปลกแฮะ จุนฮงมันมาเร็ว” เสียงของ ฮิมชานยังถามต่อ

“สงสัยมันนอนไม่หลับอ่ะพี่ กลัวเมียมีชู้” คราวนี้เป็นอีกเสียงหนึ่ง จากซองแจพี่สันทนาการปีสาม           
            “เฮ้อ พวกพี่พูดไรกันวะ ไร้สาระ ก็เจ๊ฮยอนอาบอกให้ผมมาเช้าๆ ผมก็มาแล้วเนี่ย รู้งี้นะผมมาสายก็ดีจะได้ไม่ต้องโดนแซว”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า มาเช้าแหละดีแล้ว ไปกันได้แล้ว” และก็เป็นเสียงฮิมชานอีกตามเคย

รถของคณะชมรมดนตรีมุ่งหน้าไปตามเส้นทางเพื่อเข้าสู่สถานที่ออกค่าย แต่กว่าจะไปถึงก็มืดซะแล้ว พวกเขาขนของไปเก็บ และอาบน้ำกินข้าวกันอย่างสนุกสนาน

โดยเฉพาะ ชเวจุนฮงที่ตอนนี้กำลังโชว์ลีลาแดนซ์สเต็ปเทพอยู่กับยองแจอย่างไม่รู้สึกตัว

“สวัสดีครับ”เสียงติดจะทุ้มเอ่ยขึ้น พร้อมกับแก้วของน้ำสีสวยที่วางลงตรงข้าม

“เอ่อ สวัสดีครับ คุณคือ?” แดฮยอนถามออกไป เพราะสงสัยว่าอีกคนคือใคร

“ผม มาร์ค คณะบริหาร อยู่ปีเดียวกับคุณนั่นแหละ” เสียงอีกคนตอบกลับมาพร้อมถือวิสาสะนั่งลงตรงข้ามกับเขา

“อ๋อ แล้วคุณมาคนเดียวหรอ” แดฮยอนเอ่ยถามออกไป

“ครับ คุณก็เหมือนกันใช่มั้ย” เสียงทุ้มตอบกลับมา

“อื้อ พอดีวันนี้ว่างก็เลยออกมานิดหน่อย”               

“แล้วจุนฮงไม่มาหรอ” เสียงทุ้มนั่นยังถามต่อ โดยที่สายตามองไปยังกลุ่มคนที่กระโดดเต้นกันอยู่บริเวณเวที

“รู้จักฉันกับจุนฮงด้วยหรอ” แดฮยอนถามด้วยความแปลกใจ

“รู้จักสิ จุนฮงออกจะดัง ผมชอบเพลงของเขานะ” ร่างสูงพูดพร้อมกับหันหน้ากลับมาหาแดฮยอน

“แล้วอีกอย่าง ผมชอบคุณมาตั้งแต่ปีหนึ่งแล้ว จองแดฮยอน”                                                                        

             "……"                                                                                         





หึหึหึ  มาแล้วววว การสอบผ่านไปด้วยดี (หรอ?)  ตอนนี้มันออกจะกากๆ แต่ว่าก็นะมันเริ่มแล้วอ่ะ 
รักเมนทำร้ายเมนค่ะ จุนฮงของฉัน ยังลั้ลลาได้อยู่ เดี๋ยวรู้เลย ปล่อยหมอแด้อยู่คนเดียว
มีพี่มาร์คมาด้วย มาร์ค got7 นะฮับ เพราะนางเกิดปีเดียวกะแด้เลยเอามา แล้วนางก็น่าจะเป็นเมะที่ดี 5555555555555555 แล้วก็อย่าลืมเม้นต์ อย่าลืมไปติดแท็ก #ลดดฟร ในทวิตเตอร์นะคะ เพื่อเป็นกำลังใจให้ไรท์
รักรีดทุกคนนะคะ จุ๊บๆ

SQWEEZ