{ Lodae } - We're different.

ลำดับตอนที่ #3 : We’re Different 2

We’re different…2

            “Listen to my heartbeat”

            “ฟังเสียงจังหวะการเต้นของหัวใจผมนะ”

            {Junhong part}

            วันนี้เป็นวันสุดท้ายในการเรียนก่อนที่จะหยุดยาว ทำให้นักศึกษาทุกคนกระตือรือร้นที่จะกลับบ้านเพื่อพักผ่อนก่อนที่จะกลับมาสอบมิดเทอม รวมถึงผม ชเวจุนฮงก็เช่นกัน ถึงผมจะไม่ได้กลับบ้านไปไหน แต่ผมก็ต้องการเวลาว่างในการพักผ่อน เพื่ออยู่กับ ‘คนที่ผมรัก’

            “จุนฮง ฉันไปก่อนนะ” เสียงเพื่อนในคลาสกลุ่มเดียวกับผมเอ่ยบอกลา พร้อมกับโบกมือลากันไปเป็นแถวๆ

            ผมก็โบกมือลาแล้วหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพายก่อนจะเดินออกจากห้องไป

            ติ๊ด! ติ๊ด!

เสียงข้อความเตือนเข้าทำให้ผมต้องก้มลงไปดูในหน้าจอโทรศัพท์เครื่องหรูของผม

            “เย็นนี้มารับหน่อยนะ” ข้อความจากแดฮยอนส่งมาทำให้ผมรีบก้าวเดินไปที่รถคันหรู พร้อมกับขับไปยังคณะแพทยศาสตร์

            รถสปอร์ตคันหรูจอดลงที่หน้าคณะพร้อมกับร่างบางผิวสีน้ำผึ้งที่เดินเข้ามานั่งภายในรถ

            “วันนี้ไปกินข้าวไหนดีอ่ะ” ผมถามออกไป

            ตอนนี้ผมกับพี่แดฮยอนเราคบกันมาหนึ่งอาทิตย์แล้ว ถ้าพี่เค้าไม่มาให้ผมเห็นหน้า ผมก็จะไปให้พี่เขาเห็นหน้า โดยการไปเดินเล่นที่โรงพยาบาลในมหาวิทยาลัยในวันที่พี่แดฮยอนไปขึ้นเวร หรือไปเป็นคนไข้ให้พี่แดฮยอน ทำให้เราได้เจอกันค่อนข้างบ่อย

            “วันนี้พี่จะไปค้างที่คอนโดนาย เพราะงั้นพี่จะทำกับข้าวเอง ไปซุปเปอร์มาเก็ตกันเถอะ” เสียงนุ่มเอ่ยอย่างรู้สึกมีความสุข เพราะเป็นวันหยุดยาวและเขาจะได้พักผ่อน

            “แล้วที่บ้านพี่ไม่ว่าหรอ” ผมถามด้วยเพราะสงสัย ปกติแดฮยอนจะต้องอยู่กับครอบครัว เพราะ  แดฮยอนรักครอบครัวจะตาย

“พ่อกับแม่ได้รับบัตรสมนาคุณจากบริษัทไปเที่ยวช่วงวันหยุดยาวสองที่นั่งหนะ ฉันก็เลยอด แต่ถ้าได้อยู่กับนายก็ไม่เป็นไรหรอก” แดฮยอนตอบอย่างอารมณ์ดี พลางมองออกไปนอกหน้าต่าง เหมือนเด็กน้อยที่ตื่นเต้นกับวิวทิวทัศน์ข้างทาง ทั้งที่มันก็เป็นเส้นทางเดิมๆที่เขาใช้พาแดฮยอนไปส่งบ้าน

รถคันหรูของเขาขับมาจอดอยู่ที่โรงจอดรถของซุปเปอร์มาเก็ตใกล้คอนโดของเขา ก่อนที่แดฮยอนจะลงรถและเดินนำไปอย่างกระตือรือร้น

“นี่ เดินเร็วๆสิ” แดฮยอนที่ตอนนี้เดินนำผมไปเล็กน้อยหันกลับมาเรียกผม เพราะคงจะนึกได้ว่ามีผมมาด้วย

เพียงสามก้าว ขายาวๆของผมก็ก้าวไปถึงตัวแดฮยอน พร้อมกับจับมือคนตัวเล็กที่ตอนนี้หันมามองหน้าผม

“จับมือกันไว้ กลัวคุณหมอหลง” ผมยิ้มจนแก้มบุ๋มอย่างไม่สนใจสีหน้าเอ๋อๆของคนข้างๆ พร้อมกับเริ่มเดินออกไปซื้อของอีกครั้ง

“นายชอบกินกิมจิใช่มั้ย เพราะฉะนั้นวันนี้ฉันจะทำข้าวผัดกิมจิ ฝีมือแดฮยอนให้กินนะ” ร่างบางพูดพร้อมกับเข็นรถเข็นไปยังแผนกต่างๆ เข้าแผนกนั้น ออกแผนกนี้

ผมมีความสุขกับการมาช็อปปิ้งกับแดฮยอนตอนนี้มาก ทั้งๆที่ผมเป็นคนไม่เคยชอบการช็อปปิ้งมาก่อน ส่วนใหญ่อาหารของผมมันก็เป็นพวก มาม่า รามยอนกระป๋องที่เติมน้ำร้อนแล้วรอไม่นานก็กินได้ อาหารที่มีประโยชน์หนะ น้อยนะที่ผมจะได้กิน แต่วันนี้แดฮยอนจะทำให้กิน ผมเลยพลอยตื่นเต้นไปด้วย

“พอแล้วมั้ง อืม จุนฮงอยากกินอะไรอีกมั้ย จุนฮง ว่าไง เฮ้” มือเล็กโบกผ่านหน้าผมไปมาเรียกสติของผมให้กลับคืนมา หลังจากที่มัวแต่คิดอะไรเกี่ยวกับคนตรงหน้าเพลินไปหน่อย

“อยากกินนม” ผมบอกออกไปแล้วจูงมือคนตัวเล็กพร้อมกับลากรถเข็นตามไปที่ตู้แช่นม

“เอานมรสกล้วย” ผมพูดออกไปพร้อมแดฮยอนที่กำลังจะเอื้อมมือไปหยิบ

“ไม่เอายี่ห้อนี้ เอาอันนั้น” ผมพูดเมื่อมือเล็กๆนั่นแตะไปที่กล่องนมของยี่ห้ออีกยี่ห้อหนึ่ง

“เรื่องมาก!” ร่างเล็กหันมาว่าผมพร้อมกับหยิบนมยี่ห้อที่ผมชอบลงใส่รสเข็น

“หึหึ แล้วแดฮยอนไม่ชอบกินนมหรอ” ผมถามเมื่ออีกคนไม่หยิบนมออกมาบ้าง

“ไม่ชอบ” ร่างเล็กตอบพลางเข็นรถเข็นเพื่อไปจ่ายเงิน

“นั่นสินะ ตัวเตี้ยขนาดนี้คงไม่ชอบกินนมจริงด้วย” ผมพูดขึ้นเบาๆ แต่มันดันไปเข้าหูคนตรงหน้า ทำให้แดฮยอนหันมาแยกเขี้ยวใส่ผม พร้อมกับทำท่าจะเดินหนี แต่ผมก็เดินไปรั้งตัวไว้ แล้วก็ก้มลงบีบจมูกเล็กๆนั่นเบาๆ

“โอ๋ อย่างอนเลยนะ เตี้ยแต่ก็รักนะแมวน้อย” ผมพูดพร้อมกับเดินไปจ่ายเงิน และปล่อยคนที่ถูกทำให้เขินจนหน้าแดงจากคำบอกรักอย่างกะทันหันให้ยืนเอ๋ออยู่ที่เดิม ก่อนที่เขาจะไปลากตัวและเดินออกมาจากซุปเปอร์มาเก็ตด้วยกัน

เมื่อเขาทั้งสองคนกลับมาถึงคอนโดของจุนฮง ร่างบางก็ตื่นเต้นที่จะได้ทำอาหาร

“ว้าว ห้องครัวนายนี่ใหญ่จังนะ ห้องนายก็สวย ถือว่าสะอาดใช้ได้” แดฮยอนเดินไปสำรวจตามห้องต่างๆ พร้อมกับเอ่ยปากชม

“ลูกแมว ถ้าชอบก็ย้ายมาอยู่ด้วยกันสิ ใกล้มอ.อีกต่างหาก นะๆๆๆๆๆ” ผมเดินตามลูกแมวไปยืนพิงอยู่ตรงประตูห้องนอนของผม ที่ตอนนี้แดฮยอนกำลังนั่งเล่นอยู่ปลายเตียงติดสปริงของผม

“อืม ก็ดีนะ เดี๋ยวขอคิดดูก่อนก็แล้วกัน ไปทำอาหารดีกว่า” พูดจบก็ลุกและเดินลอดผ่านแขนของร่างสูงที่ค้ำไว้กับประตูออกไปพร้อมกับหันมาแลบลิ้นให้เขา เหมือนว่าเขาไม่สามารถทำอะไรจองแดฮยอนได้

กลิ่นอาหารที่ฟุ้งไปทั่วจนได้กลิ่นมาถึงระเบียงที่ร่างสูงกำลังยืนตากลมอยู่ในตอนเย็นๆ และมองดูท้องถนนเบื้องล่าง ทำให้เขาต้องตามกลิ่นอาหารไปจนถึงต้นตอในห้องครัวที่ตอนนี้กำลังตักข้าวผัดกิมจิหน้าตาน่ากินใส่จานสองจาน

“หอมจัง” เขาเดินไปมองข้าวผัดที่แสนน่ากิน พลางสูดดมกลิ่นของมันที่ลอยมาเตะจมูกจนทำให้น้ำลายพาลจะไหล

“แน่นอน นอกจากจะหอมแล้วยังอร่อยด้วย” แดฮยอนพูด โดยไม่ได้สนใจร่างสูงที่ส่งสายตาอย่างไม่น่าไว้ใจมาทางเขา

‘จุ๊บ’

ขโมยหอมแก้มนุ่มนั้นไปหนึ่งทีโทษฐานที่น่ารักเกินไป เป็นพิษเป็นภัยต่อหัวใจของจุนฮง

“นายทำอะไรเนี่ย” ร่างเล็กเอามือถูแก้มตัวเองที่แดงเหมือนสีมะเขือเทศ พร้อมกับหันมาว่าเขาที่แอบขโมยหอม

“ก็แดฮยอนบอกว่า หอมแล้วก็อร่อย ก็เลยอยากลองไง” ผมตอบอย่างไม่สะทกสะท้านอะไร และเดินไปนั่งประจำที่เพื่อเตรียมกินข้าว

“ไอบ้า ฉันหมายถึงข้าวเว้ย นายนี่มันซื่อบื้อจริงๆ” ร่างเล็กที่ตอนนี้หน้าติดจะแดง ยังไม่เลิกบ่นพร้อมกับเดินมานั่งตรงข้ามกับเขา

“ฮ่า ฮ่า แดฮยอนเขินน่ารักจัง เรามาถ่ายเซลฟี่กันเถอะ เวลาดีๆแบบนี้ เราควรจะเก็บไว้นะ” ร่างสูงพูดพร้อมกับหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูข้างตัวมาถ่ายรูปตัวเองกับคนตรงข้ามหลายรูปก่อนจะเริ่มกินอาหาร

ในขณะที่กินร่างสูงก็ไม่ลืมที่จะถ่ายรูปอิริยาบถต่างๆของแดฮยอนไว้ ทั้งตอนเผลอ ตอนกิน หรือแม้กระทั่งตอนที่แดฮยอนจับได้ว่าเขาถ่ายรูปแดฮยอนไว้

“นี่นาย มาช่วยฉันล้างจานสิ ฉันไม่ได้เป็นแม่บ้านที่ดีขนาดนั้นนะ”ร่างบางว่าพลางส่งสายตาเป็นเชิงสั่งมาให้ร่างสูงที่ตอนนี้กำลังเดินมาตามคำสั่ง

“คร้าบ แม่ รู้แล้วคร้าบ นี่จะมาเป็นแม่หรือเมียครับเนี่ย หืม” จุนฮงไปยืนล้างจานคู่กับแดฮยอน พลางหันหน้าไปพูดข้างๆหูแดฮยอน

“ไอบ้า ทะลึ่ง ล้างจานไปดีๆ” ฟาดมือบางๆไปที่ไหล่หนานั่นทีหนึ่ง โทษฐานที่ทำให้เขาเขินจนไปไม่เป็นแบบนี้

และทั้งสองคนก็แกล้งหยอกเย้ากันไปมาอย่างน่ารัก

“นี่ คืนนี้ดาวสวยเนอะ” หลังจากที่ทั้งสองคนล้างจานเสร็จ พวกเขาก็พากันออกมายืนตากลม ดูดาวที่ระเบียงด้านนอก

และถึงแม้คอนโดของจุนฮงจะอยู่ใจกลางเมือง แต่วันนี้บรรยากาศก็แสนจะเป็นใจ ไม่รู้ว่าเขานัดกันปิดไฟเพื่อประหยัดไปช่วยลดโลกร้อนหรืออย่างไร ทำให้แสงไฟในเมืองวันนี้ค่อนข้างมือ ทำให้เห็นหมู่ดาวได้ชัด

“อืม สวยสิ แต่สู้คนข้างผมไม่ได้หรอก จริงมั้ยแดฮยอน” จุนฮงพูดขึ้นโดยไม่หันมามองหน้า                 แดฮยอน  จึงไม่ทันได้สังเกตว่าแดฮยอนทำหน้าอย่างไร

“ฮ่า ฮ่า นายนี่ปากหวานจริงๆนะ”เอ่ยชมไปทั้งๆที่ไม่แน่ใจว่าเป็นคำชมหรือเปล่า

“อื้อ แน่สิ เด็กสุดในวงก็ต้องมีบ้าง แถมมีแฟนเป็นรุ่นพี่ ไม่ปากหวานทำไม่ได้นะครับ” ชายหนุ่มพูดอย่างไม่หยี่ระต่อคำชมหรือคำด่านั้น แต่กลับยอมรับอย่างหน้าตาเฉย

“ชิชะ นายนี่มันจริงๆเลยนะจุนฮง” หันไปมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของคนรัก

“ผมทำไมหรอ พี่จะว่าอะไรผมอีกหละคราวนี้” ร่างสูงหันกลับมาเผชิญหน้ากับร่างบาง

ตอนนี้ร่างสองร่างอยู่ใกล้กัน แต่ก็พอมีที่ว่าง และสายตาที่ต่างฝ่ายต่างมองกันด้วยอารมณ์หลากหลาย

“พี่จะดุ จะด่า จะว่าอะไรผม ผมจะยอมรับฟังทุกอย่าง...ด้วยใจของผม แต่ผมขออย่างหนึ่ง ตอนนี้พี่ช่วยรับฟังหัวใจของผมที่ตอนนี้มันยังเต้นเพื่อพี่ได้มั้ย” ร่างสูงของจุนฮงพูดพร้อมกับดึงตัวอีกคนเข้ามากอดไว้ ทำให้แดฮยยอนได้ยินเสียงหัวใจของจุนฮงอย่างชัดเจน

เสียงจังหวะหัวใจที่เต้นแรง แรงไม่แพ้กับหัวใจของเขาที่กำลังเต้นอยู่ตอนนี้เลยทีเดียว

ซึ่งมันก็เป็นความรู้สึกที่ทำให้เขารู้สึกดี และเป็นสิ่งที่จะเป็นเครื่องยืนยันได้ว่า ตอนนี้เสียงหัวใจของสองคนยังเต้นเหมือนกันอยู่ได้ด้วยความรัก

ร่างของสองคนกอดกันอยู่สักพักหนึ่ง จนจุนฮงเอ่ยขึ้น

“แดฮยอน เข้าบ้านกันเถอะ ตอนนี้หนาวแล้วเดี๋ยวเป็นหวัดนะ” พูดพลางกระชับผ้าพันคอของคนตัวเล็ก แล้วพาเข้าข้างในบ้าน

“จุนฮง” เสียงนุ่มพูดขึ้น

“ฮะ ว่าไง” ผมหันไปถามหลังจากที่ดื่มนมกล้วยในแก้วไปอึกใหญ่

“คิคิ น่ารัก” ร่างบางหัวเราะผมพร้อมกับโน้มตัวมาชิมรสนมกล้วยที่ติดอยู่ที่ริมฝีปากผมแล้วค่อยๆผละออกช้าๆ

“นมกล้วยอร่อยจังนะ” ลูกแมวพูดพร้อมกับยิ้มจนหน้ายิ่งเหมือนแมวเข้าไปใหญ่

“ทำไมวันนี้ลูกแมวขี้อ้อนจัง หื้ม” ผมพูดพลางก้มลงไปบีบจมูกด้วยความหมั่นเขี้ยว ผมไม่คิดว่าอีกคนจะทำตัวน่ารักเป็นลูกแมวขี้อ้อนขนาดนี้มาก่อน

มันทำให้ผมอยากดูแลทะนุถนอมแดฮยอนมากยิ่งขึ้น และมันทำให้ผมหลงรักคนตรงหน้ามากขึ้นไปอีก

“ฮ่าๆ ไม่รู้สิ ก็วันนี้นายน่ารักมั้ง” ร่างบางพูดพลางจับมือเรียวของจุนฮงมาลูบไปมา

“งั้นหรอ อืม แดฮยอนก็น่าแกล้งจังน้า” ร่างสูงพูดพร้อมกับจี้เอวร่างบางที่นั่งอยู่ตรงข้ามบนเตียงนุ่มทำให้ร่างบางจั๊กจี้ และดิ้นไปดิ้นมา

เสียงหัวเราะใสๆของแดฮยอนดังก้องไปทั่วห้อง คลอไปกับเสียงหัวเราะของจุนฮง ทำให้ทั้งห้องอบอวลไปด้วยความสุข และกลิ่นของความรักที่หวานละมุนละไม

“ผมรักแดฮยอนนะ” เสียงพูดของจุนฮงดังขึ้นพร้อมกับรอยจูบเบาๆที่หน้าผาก และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่คนทั้งคู่มีความสุข

บางครั้งเราก็ควรเก็บเกี่ยวช่วงเวลาแห่งความสุขที่เราสร้างกับคนรักไว้ให้ได้มากที่สุดจริงไหม

เพราะเรานั้นไม่อาจจะคาดเดาได้ว่าวันไหน เวลาใด ความสุขของเราจะหายไป

            กลิ่นของความรัก นั้นแสนจะหอมหวานชวนให้เคลิ้ม หลงใหลไปกับมัน ฉันใด

            กลิ่นของความเศร้าก็ชวนให้น้ำตาพาลจะไหลฉันนั้น

ขนมหวานที่เปรียบประดุจยาพิษก็เหมือนความรักอันแสนหวานที่เมื่อใดได้ลิ้มลองผู้คนก็จะติดใจในรสชาติของความรัก

แต่เมื่อใดที่ถึงจุดจบของมัน มันก็พร้อมจะทำลายความสุขทั้งหมดที่มีให้กลายเป็นความว่างเปล่า

หวานมดจะขึ้นค่าาาาาาาา แง้ไรท์เขียนเองเขินเอง 5555555555
ช่วงนี้อาจจะยังไม่ค่อยอัพน้าา อาทิตย์หน้าสอบกลางภาคแล้ว แต่ปีใหม่ได้หยุดยาวอัพแน่นอนจ้า
ไปสครีมกันได้ในแท็ก #ลดดฟร นะคะ แล้วก็อย่าลืมเม้นต์เป็นกำลังใจไรท์ด้วยนะคะ จุ๊บๆ รักรีดทุกคน <3 <3 
 

SQWEEZ