เซวีน่า มหานครแห่งมนตรา (ฟิค) ภาค ความสุขแห่งรัตติกาล

ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 3 การสอบ

บทที่ 3

    
     และแล้ววันสอบก็มาถึง เด็กนักเรียนทุกคนต่างมุ่งหน้าไปที่ห้องประชุมของโรงเรียนเวทแห่งเซวีน่า ที่เป็นที่สำหรับทดสอบ

     " พี่คะ ตื่นเต้นจัง ไ เสียงใสของลีมิลล่า เอ่ยขึ้นอย่างปิดบังความตื่นเต้นไว้ไม่อยู่ 

     " ไม่เห็นต้องตื่นเต้นเลย เราน่ะทำได้อยู่แล้ว เชื่อพี่สิ " ชายหนุ่มพูดพร้อมกับลูบหัวน้องสาวเบาๆ ร่างบางจึงพยักหน้าน้อยๆ   ทำให้สองพี่น้อง เดอ คูลนิ่ง อดที่จะขำกับท่าทางนั้นไม่ได้ เลโอพูดปลอบใจใครไม่เป็นหลอกแต่เค้าก็จะห่วงน้องสาวมาก แม้จะพูดไม่เป็นแต่ชายหนุ่มก็พยายามพูดให้น้องสาวของเค้าสบายใจที่สุด เรื่องนี้พวกเค้ารู้ดี

 

     " ขอให้นักเรียนทุกคนอยู่ในความสงบ บัดนี้ เราจะเริ่มทำการทดสอบกันแล้ว กติกาของเราก็คือ คุณจะใช้อะไรในการทดสอบก็ได้ที่คุณคิดว่าทำได้ดีที่สุด แล้วถ้าป้ายที่ติดอยู่ที่เสื้อของคุณกลายเป็นสีดำแสดงว่าคุณผ่าน ให้พวกคุณเดินเข้าไปในห้องทางขวามือนะครับ เอาละผมหวังว่าคุณคงเข้าใจ เริ่มการทดสอบได้ "

     " หมายเลข 1 กาเร็ต โกลอง " เสียงประกาศดังขึ้น ทำให้ทุกสายตาในห้องประชุมหันไปมองบนเวทีทันที

     " โฮ สุดยอดไปเลยไดน่า " ลีมิลเอ่ยขึ้นอย่างตะลึงน้อยๆ ไดน่าจึงพยักหน้าเป็นเชิงเห็นด้วย

    

     " หมายเลข 4 เซนเฟียร์ วากาเลส "

     ร่างสูงของชายหนุ่มผู้มีเส้นผมสีเงิน ยาวประบ่า นัยย์ตาสีทอง ลุกขึ้นยืนพร้อมกับเดินไปบนเวที สายตาทุกคู่ในห้องประชุมนั้นทันที ใบหน้าหล่อเหลานั้นแต้มใบด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน ชายหนุ่มสะบัดมือเล็กน้อยก็มีสายลมหมุนวนอยู่รอบๆมือนั้น จากนั้นเพียงชายหนุ่มกระพริบตาสายลมที่หมุนวนอยู่ในมือก็กลายเป็นแส้สายลมยาวแต่ที่ทำให้ทุกคนตะลึงคือแส้สายลมยาวนั้นมีประกายสีเเดงเพลิง หมุนวนอยู่รอบๆแส้สายลมนั้นด้วย ชายหนุ่มสะบัดมือเล็กน้อย ทั้งสายลมและแส้ในมือก็หายไป   ป้ายของชายหนุ่มเปลี่ยนเป็นสีดำทันที แต่ก่อนที่ร่างสูงจะเดินเข้าไปในห้องพัก ชายหนุ่มได้ส่งรอยยิ้มไปให้หญิงที่นั่งอยู่ในห้องประชุมนั้น เหมือนกับบอกให้เธอเชื่อมั่นในตัวเองและเค้าเชื่อว่าเธอต้องทำได้

    " ไดน่า เค้ายิ้มให้ใครอ่ะ " ลีมิล เพื่อนสาวถามขึ้นอย่างสงสัย

    " ฉันจะรู้มั้ยเนี่ย เราก็นั่งอยู่ด้วยกัน เห็นก็เห็นพร้อมกัน " ไดน่าเอ่ยตอบ เพราะตอนนี้เธอกำลังสนใจการแสดงบนเวที

    " อือ แต่ฉันเห็นเค้ามองมาแถวนี้นี่นา " ลีมิลพูดขึ้น เหมือนเปรยกับตัวเองมากกว่า รอยยิ้มนั้นน่ารักดีนะ เค้ายิ้มให้ใคร

   

    " หมายเลข 6 ดีเนส เดอ คูลนิ่ง "

    ร่างสูงของชายหนุ่มผู้มีเส้นผมสีทอง นัยย์ตาสีมรกต บนเวทีพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆของเค้านั้นเรียกสายตาทุกคู่ให้หันมองได้ไม่ยาก และทันทีที่ชายหนุ่มสะบัดมือก็มีสายลมเบาๆ พัดอยู่รอบๆตัวเค้า จากสายลมเบาๆก็กลายเป็นพายุสายลมที่ค่อยๆโหมกระหน่ำมาเรื่อยๆ โดยมีชายหนุ่มเป็นจุดศูนย์กลางแต่ชายหนุ่มกับไม่มีความรู้สึกถึงพายุนั้นเลย จากพายุโหมกระหน่ำก็กลับกลายเป็นสายฝนที่ตกลงมาไม่ขาดสาย สายฝนกับสายลมที่พัดเอื่อยๆนั้นค่อยๆทวีความรุนแรงขึ้น จนในที่สุดก็จางหายไป พร้อมๆกับป้ายที่เสื้อของเค้าก็เปลี่ยนเป็นสีดำตามไปด้วย ชายหนุ่มจึงคำนับให้กับคนดูเล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้าไปที่ห้องทางซ้ายมือ

    

     " หมายเลข 7 เลโอ ฟรานเชสก้า "

     เสียงฮือฮาดังขึ้นในห้องประชุมทันที แต่เมื่อได้สบสายตากับชายหนุ่มบนเวทีนั้นเสียงก็เงียบลงโดยไม่ยาก ร่างสูงของชายหนุ่มผู้มีเส้นผมสีรัตติกาล ซอยรากไทรยาวระต้นคอนั้น ทำความเคารพน้อยๆก่อนแสดง เมื่อชายหนุ่มดีดนิ้มดัง เปราะ ไฟในห้องประชุมจึงดับลง ทุกสายตาจึงสังเกตเห็นดวงไฟน้อยๆ 3 ดวง ลอยอยู่รอบๆร่างสูงนั้น ซึ่งถ้าสังเกตดีๆ จะเห็นว่าเป็นดวงไฟที่เกิดจากการผสมเวทแห่งรัตติกาลกับอัคคีเวท เด็กหนุ่มสะบัดมือเล็กน้อย ดวงไฟนั้นก็แปรเปลี่ยนเป็นดวงไฟที่เกิดจากการผสมวารีเวทและวาโยเวท จากนั้นทุกร่างในห้องประชุมจึงรู้สึกถึงลมเย็นๆที่พัดผ่านเล็กน้อย รวมทั้งพื้นเวทีที่ตอนนี้ค่อยๆกลายเป็นน้ำเเข็ง โดยมีร่างของชายหนุ่มเป็นศูนย์กลาง ชายหนุ่มดีดนิ้วเล็กน้อย ความเย็นเมื่อกี้ก็หายไปพร้อมกับไฟในห้องประชุมกับมาสว่างดังเดิม ร่างสูงทำความเคารพเล็กน้อยจึงหันตัวเดินเข้าไปทางห้องขวามือ

    

     " หมายเลข 8 ลีมิลล่า ฟรานเชสก้า "

     ร่างบางของหญิงสาวที่สูงระหง เส้นผมสีดำแซมด้วยสีแดงเพลิงนั้น ในชุดกระโปรงยาวระพื้น หลับตาลงเหมือนเรียกสมาธิเล็กน้อย จากนั้นจึงเอ่ยอะไรเบาๆ ก็มีเซลโลใสปรากฏขึ้น หญิงสาวใช้มือจับคันชักเล็กน้อยพร้อมกับสีเบาๆ ทำนองเพลงหวานก็ดังขึ้นทันที เพลงนี้เป็นเพลงที่เธอชอบที่สุดเพราะเป็นเพลงที่ท่านพ่อเล่นคู่กับท่านแม่ในงานเเสดงดนตรี ที่โพลาโต้ มือบางค่อยๆปล่อยมือจากคันชัก แต่น่าแปลกที่เซลโลกับสีต่อไปเหมือนมีมือที่มองไม่เห็นมาสีต่อ แต่หญิงสาวนั้นกลับหยิบฟรุ๊ตมาเป่า เพื่อให้คลอไปกับเสียงเซลโลของตน เมื่อเพลงจบลงเครื่องดนตรี 2 ชิ้นก็ค่อยๆหายไป เหลือไว้แต่ร่างบางที่กำลังย่อคำนับคนดู ก่อนจะหันมองป้ายเล็กน้อย เมื่อเด็กสาวพบว่ามันเป็นสีดำ จึงยิ้มกว้างพร้อมกับหมุนตัวไปที่ห้องทางขวามือตน

     " นึกว่าจะไม่ผ่าน " เด็กสาวเอ่ยกับตัวเองเบาๆ พร้อมกับถอนหายใจอย่างโล่งอก

    

     " หมายเลข 9 ไดอาน่า เดอ คูลนิ่ง "

    ร่างของเด็กสาวผมสีม่วงยาวถึงกลางหลังดัดเป็นรอน นัยย์ตาสีมรกต กับส่วนสูงที่ไม่สูงมากนัก ชวนให้ร่างบางนั้นดูบอบบางน่าทะนุถนอมยิ่งขึ้น ร่างบางของเด็กสาว ค่อยๆแบมือออกจึงเผยให้เห็นเมล็ดพันธุ์พืชเมล็ดหนึ่งในมือขาวนวลนั้น จากนั้นจึงมีสายฝนโปรยมารอบๆมือบางนั้นทำให้ เมล็ดพันธุ์นั้นค่อยๆงอก และโตขึ้นเรื่อยๆ กลายเป็นดอกไม้ดอกเล็กๆบนมือขาวนวลนั้น จากนั้นมือขาวนวลจึงกำมือน้อยๆ พร้อมกับโปรยดอกไม้ ดอกไม้นั้นกับกลายเป็นเหมือนพลุไฟที่แตกกระจายไปรอบร่างบางของหญิงสาว พร้อมกับสายลมหอบใหญ่ค่อยๆพัดมา แล้วจางหายไป หญิงสาวแย้มยิ้มอย่างสดใสเมื่อพบว่าป้ายของตนนั้นเปลี่ยนเป็นสีดำ จึงเดินเข้าไปทางห้องขวามือทันที

    

    
     " ไดน่า เธอเก่งจัง ไม่เห็นบองเลยว่าเธอจะปลูกต้นไม้โชว์ " เสียงใสของเพื่อนสาวพูดแสดงความยินดีกับเพื่อน เสียงใสของเธอเรียกรอยยิ้มบางๆให้เเต้มบนใบหน้าของชายหนุ่มผู้มีเส้นผมสีเงินได้เป็นอย่างดี

     ' คนนี้นะหรอ เป้าหมาย น่ารักดีนี่ ' ชายหนุ่มคิดดังนั้น จึงเเย้มยิ้มออกมาน้อยๆ

     " เธอก็เก่งเหมือนกันและลีมิล เล่นดนตรีงี้สุดยอด ไม่เเพ้ท่านเฟมีลล่าเลย " เสียงหัวเราะของสองสาวดังขึ้น ก่อนจะถูกขัดลงด้วยเสียงที่ปิดความตื่นเต้นไว้ไม่มิดของดีเนส เดอคูลนิ่ง

     " ดูคนนั้นสิ " ทุกสายตาหันมองร่างบางบนเวทีทันที รวมทั้งสายตาที่อ่านยากว่าว่าที่เจ้าผู้ครองรัฐด้วย ควงตาคู่นั้นแต้มไปด้วยรอยยิ้มเพียงเล็กน้อยก่อนจะหายไปเหมือนไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

    

    
     " หมายเลข 12 เอเรียน่า ฟิเคสัน " 

     หญิงสาวเส้นผมสีดำแซมด้วยสีฟ้าใสยาวถึงเอว นัยย์ตาสีรัตติกาลลุกขึ้นยืนด้วยความมั่นใจ กระโปรงยาวคลุมเข่า ก้าวขึ้นไปบนเวที พร้อมกับแย้มรอยยิ้มบางๆเล็กน้อย จากนั้นมือบางจึงสะบัดขึ้นเล็กน้อยก็มีลูกน้ำลอยอยู่รอบๆตัวของหญิงสาว แต่มันไม่ได้ลอยอยู่ธรรมดา แต่มันกลับหมุนในลักษณะตามเข็มนาฬิการอบๆตัวหญิงสาว หญิงสาวสะบัดมือขึ้นอีกครั้งก็มีดวงไฟลอยอยู่รอบๆลูกน้ำอีกชั้นหนึ่ง แต่ลูกไฟพวกนั้นกลับหมุนในทิศตรงข้ามกับลูกน้ำ ทั้งลูกน้ำและลูกไฟต่างหมุนอยู่รอบๆร่างบางของหญิงสาว และทันทีที่หญิงสาวเอื้อมมือไปจับลูกน้ำตรงหน้านั้นแล้วสะบัดมือขึ้นเล็กน้อย ลูกน้ำและลูกไฟตรงหน้า ก็กลายเป็นแส้สีฟ้าใสที่สลับไปด้วยเปลวไฟสีเพลิงเป็นระยะๆ หญิงสาวจึงสะบัดแส้ในมืออีกครั้ง แส้ก็หายไป ร่างของหญิงสาวจึงคำนับคนดูอีกครั้งหนึ่งพร้อมกับแย้มรอยยิ้มน้อยๆ ก่อนเดินเข้าไปทางห้องขวามือที่จัดไว้ให้ผู้ที่สอบผ่าน

     ' สุดยอด '

     ' สวย '

     ' เก่ง '

     ' น่ารัก ' ความรู้สึกต่างๆ ของผู้คนในห้องประชุมที่ชมการแสดงชุดนั้น

    

     " เอเรีย " หญิงสาวสะดุ้งกับเสียงเรียกนั้นเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองหน้าเด็กหนุ่มเพื่อนสนิทของตน พร้อมกับรอยยิ้มกว้างที่บาดใจชายหนุ่มหลายคน

     " เซน " เด็กสาวเรียกอย่างดีใจ

     " เก่งนะ ที่แสดงเมื่อกี้ " ชายหนุ่มพูดขึ้นอย่างชื่นชม

     " บ้าน่า ก็นายแล่ะที่สอนฉัน นี่ฉันยังตื่นเต้นอยู่เลย " เด็กสาวพูดกับเด็กหนุ่มเพื่อนสนิทที่เป็นเพื่อนเล่นของตนมาตั้งแต่เด็ก

     " ตอนสอน เอเรียยังทำไม่ได้ขนาดนี้นี่นา "

     " เอาน่า เอาน่า "

     ทั้งเอเรียน่า และก็เซนเฟียร์ เป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็ก อยู่บ้านหลังเดียวกัน ไม่สิ ต้องเรียกว่าคฤหาสต์ คฤหาสต์โคลเรลที่พวกเค้าอยู่นั้นเรียกได้ว่าเป็นคฤหาสต์ที่ดูลึกลับและเงียบเหงาที่สุดในโซนก็ว่าได้ 

     " เอเรีย " เสียงเรียกชื่อเบาๆของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวหยุดความคิดไว้แค่นั้น 

     " ไปกินขนมกันดีกว่า " เมื่อเด็กหนุ่มเอ่ยถึงของกิน ของโปรดของตนนั้นร่างบางจึงยิ้มกว้างทันที แต่หารู้ไม่ว่าที่ชายหนุ่มเพื่อนสนิทเอ่ยชวนเช่นนั้น เพราะเค้าสังเกตเห็นบรรยากาศแปลกๆในห้องนี้น่ะสิ ทั้งว่าที่เจ้าผู้ครองรัฐดาโรก้า น้องสาวของเค้า และองครักษ์อีก 2 คนนั้นอีก คนหนึ่งมองมาด้วยสายตาเป็นมิตรและแต้มไปด้วยรอยยิ้ม คนหนึ่งมองด้วยสายตาชื่นชม คนหนึ่งมองอย่างสดใสร่าเริา แต่ผิดกับอีกคนที่มองมาด้วยสายตาที่เค้าอ่านไม่ออก

   

     เอเรียเดินนำหน้าเด็กหนุ่มไปทางโซฟาที่เป็นที่ให้นั่งพักสำหรับผู้สอบผ่าน แต่ก่อนที่เด็กหนุ่มจะเดินตามร่างบางของเพื่อนสาวเข้าไปนั้น

     " โอ้ย " เสียงร้องของลีมิลล่าดังขึ้น ก็หมอนี่เหยียบเท้าเธอนี่

     " ฉันขอโทษ " เซนเฟียร์เอ่ยขึ้นอย่างสำนึกผิด แต่ด้วยความตกใจชายหนุ่มจึงรีบชักเท้าออกจากร่างบางนั้นทันที ทำให้ร่างบางของหญิงสาวที่ไม่ทันได้ตั้งตัวนั้น เซไปข้างหลัง

     " ว้าย " ร่างบางร้องขึ้นเล็กน้อยอย่างตกใจ แต่ก็มีมือหนาของชายหนุ่มมารัดที่เอวบางนั้นไว้ หญิงสาวหน้าระเรื่อขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะมีเสียงกระแอมเบาๆจากพี่ชายตน ' รู้หลอกว่าหวง ' หญิงสาวคิดขึ้นในใจ แต่มือก็พยายามดันหน้าของชายหนุ่มให้ออกห่าง พร้อมกับพูดขึ้นเบาๆว่า

     " ฉันไม่เป็นไรแล้ว ปล่อยเถอะน่า " ชายหนุ่มจึงค่อยๆปล่อยร่างบางในอ้อมกอดให้เป็นอิสระ ทันทีที่ร่างบางยืนมั่นคงแล้ว เค้าก็สังเกตเห็นร่างสูงของพี่ชายเธอ และองครักษ์ทั้งสองของเธอยืนอยู่รอบตัวเขา ชายหนุ่มจึงหันมาแย้มยิ้มน้อยๆ ก่อนจะหันไปพูดกับเด็กสาว

     " เมื่อกี้ เราขอโทษนะ เราไม่ได้ตั้งใจ เธอไม่เป็นไรมากใช่มั้ย "

     " อือ ไม่เป็นไร ขอบคุณนะที่ช่วยเราไว้ " ชายหนุ่มแย้มรอยยิ้มเล็กน้อย