เซวีน่า มหานครแห่งมนตรา (ฟิค) ภาค ความสุขแห่งรัตติกาล

ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 2 กลับบ้าน

บทที่ 2

 

     ทันทีที่รถลากเข้าสู่เขตคฤหาสต์ไดเอนแพนไทร์ ทุกสายตาก็ต้องตะลึงกับสวนเบื้องหน้าที่ได้เห็นมันเป็นสวนดอกไม้ที่กว้างใหญ่ และ สวยงามกว่าเมื่อก่อนนี้มาก และทันทีที่รถลากจอด ก็มีร่างของคุณตาคุณยาย ยืนรอรับอยู่ ทำให้เด็กสาวกระโดดลงจากรถลากพร้อมกับสวมกอดผู้เป็น ตาและยาย ด้วยความคิดถึงทันที

     " สวัสดีค่ะ คุณตา คุณยาย ลีมิลคิดถึงคุณตาคุณยาย สุดเลย "  เสียงใสของเด็กสาวเอ่ยขึ้น

     " จ้ะ ตากับยายก็คิดถึงหลานเหมือนกัน " คุณตายังหนุ่ม หรือ เชน ไดเอนแพนไทร์ เอ่ยขึ้น แม้เวลาจะล่วงเลยมานานหลายปี  แต่ก็ไม่ได้ทำให้ใบหน้าหนุ่มนั้น เปลี่ยนไปจากเดิมมากนัก ยังคงความอ่อนโยนไว้ดังเดิม

     " คุณพ่อ คุณแม่ สวัสดีค่ะ " เฟมีล พูดขึ้นบ้างหลังจากลงรถลากเรียบร้อย พร้อมกับสวมกอดผู้เป็นแม่ เฟมีลพูดอย่างอ้อนอ้อน เฟรร่า หันมามองลีโอและเลโอที่ทำความเคารพตน พร้อมกับพยักหน้ารับน้อยๆ

     " หวัดดีจ้ะ ลีโอ เลโอ ไปพักผ่อนกันก่อนลูก เดินทางมาเหนื่อยๆ " ทั้งสอง ทำความเคารพ พร้อมกับพยักหน้ารับน้อยๆ เฟรร่า จึงจัดการส่งกระเป๋าทั้งหมดไปยังห้องพัก ในพริบตา

 

 

     ห้องอาหาร คฤหาสต์ไดเอนแพนไทร์

     
     " อร่อยจังค่ะ คุณยาย " ลีมิล เอ่ยขึ้นอย่างอ้อนๆ

     " จ้ะ อร่อยก็ทานเยอะๆนะลูก "

     " โอ้ย ไม่ไหวแล้วค่ะ หนูอ้วนกันพอดี " เสียงหัวเราะดังขึ้นทันทีที่เด็กสาวพูดขึ้น

     " ไม่อ้วนหรอกลูก สมัยแม่เราเค้าสาวๆนะ กินจนพ่อเราเค้าต้องห้ามแน่ะ ยังไม่อ้อนเลย " เชน เอ่ยขึ้น

     " คุณพ่อ ก็มาลงที่หนูอีกแล้ว " เสียงหัวเราะ ดังขึ้นกว่าเดิม 

     " ท่านยาย ครับแล้ว อาฟิลไปไหนล่ะครับ " เลโอ พูดขึ้น

     " นายฟิล นะหรอ กลายเป็นสายลมเหล่สาวไปแล้ว ป่านนี้คงสนุกอยู่นะสิ " 

     " เฟรม ลูกนี่ก็พูดเกินไป น้องไปทำงานแทนเราแท้ๆ " 

     " โถ่ เม่คะ ก็หนูพูดจริงนี่คะ เจอที่ไรสาวๆไม่ซ้ำหน้าสักที "

     " พี่เฟรม ถึงผมจะมีสาวๆไม่ซ้ำหน้าแต่ผมก็ทำงานให้พี่เสร็จทุกทีนะครับ"  เสียงเรียบๆของชายหนุ่มผู้เป็นน้องชาย   ดังขึ้นที่หน้าประตู ทำให้หญิงสาวสะดุ้งทันที ก่อนจะหันกลับยิ้มหวานเจี้ยบให้กับน้องชาย

     " อ้าว ฟิล มาตั้งแต่ เมื่อไหร่ล่ะ มาเร็วมากินข้าว อร่อยน้า " หญิงสาวพูดเปลี่ยนเรื่องทำให้ชายหนุ่มน้องชายถึงกับส่ายหน้าน้อยๆ ไม่ว่าเมื่อไหร่พี่สาวเค้าก็เป็นแบบนี้ทุกทีสิน่า เฮ้อ สงสารก็แต่พี่ลีโอ ชายหนุ่มได้แต่คิดในใจ

 
     ร่างของหญิงสาวภรรยาเจ้าผู้ครองรัฐที่กำลังนอนหลับโดยหนุนตักมารดาอยู่นั้น  ทำให้คนมองมองดูอย่างเอ็นดู  ก่อนที่ตนจะนั่งลงตรงที่นั่งข้างๆ ที่ว่างอยู่
     " จะกลับกันแล้วหรอลูก "  เฟรร่าเอ่ยถามหลังจากลีโอทรุดลงนั่งเรียบร้อย  ชายหนุ่มจึง พยักหน้ารับน้อยๆ
     " แล้วนี่ ดีเนสกับไดอาน่า ยังไม่มาหรอลูก "  
     " ยังหรอกค่ะ  รายนั้นหนีงาน  อ้อ  นายไมล์นะคะ  ทำให้มาส่งลูกไม่ได้ เลยจะมากันพรุ่งนี้นะคะ "  เสียงของคนที่คิดว่าหลับกลับตอบพร้อมกับพลางลุกขึ้นจากตักของผู้เป็นเเม่ด้วยท่าทางงัวเงีย
     " จะกลับแล้วใช่มั้ย นายแมว "  ชายหนุ่มพยักหน้าน้อยๆ
     " งั้นหนูกลับกันก่อนนะคะ "
     " จ้ะ  เดินทางดีดีนะลูก "

    
      แต่ก่อนที่ร่างของหญิงสาวและชายหนุ่มจะกลับร่าง 2 ร่าง ได้เดินตรงไปที่ห้องพักของลูกสาวและลูกชายฝาแฝดของเค้าที่บัดนี้เข้าสู่ห้วงนิทราไปเรียบร้อยแล้ว

     " พี่ลีโอ พี่เฟรม จะกลับกันเลยหรอครับ " ฟิลเลอร์ น้องชายเอ่ยทักก่อนที่พี่สาวและพี่เขยตนจะขึ้นรถลาก

     " อือ ฟิลพี่ฝากนายดูและเด็กๆด้วยนะ " ชายหนุ่มผู้เป็นน้องชายจึงพยักหน้าพร้อมกับแย้มรอยยิ้มเล็กน้อย

     " คร้าบ ผมจะดูแลให้เป็นอย่างดี เดินทางกลับดีดีนะครับ " 

     " จ้ะ พี่ไปก่อนนะ " เฟมีล พูดแค่นั้น

 

 

     " นายแมว "

     " หือ " ชายหนุ่มตอบรับ พร้อมกับหันหน้ามาหาคนเรียก

     " เหนื่อยจัง " ร่างบางของหญิงสาวพูดขึ้นก่อนที่จะเอนหัวมาซบไหล่เค้า

     " เหนื่อยก็พักสิ อีกตั้งนานกว่าจะถึง " ลีโอพูด พร้อมกับรับร่างบางที่เอนตัวลงมานอนบนตักเค้า ชายหนุ่มจึงใช้มีลูบเส้นผมหนานุ่มนั้นเบาๆ เหมือนเป็นการกล่อมให้เธอหลับ

    

    
     ลีโอรู้ว่าหญิงสาวตรงหน้าเค้าเหนื่อยเเค่ไหน เค้าทั้งคู่มีงานมากมายคนหนึ่งต้องอยู่แต่ในปราการ เข้าห้องนั้นออกห้องนี้ น้อยครั้งนักที่จะว่างงาน ส่วนอีกคนหนึ่งก็ต้องทำงานตามภารกิจที่ได้รับมอบหมายมานู่นไปนี่ ไม่มีเวลาได้พัก เรียกได้ว่าชีวิตคู่ของพวกเค้าแทบไม่ได้อยู่ด้วยกับเลย บางทีเค้าก็ไม่อยากให้ร่างบางบนตักเค้าแบกรับอะไรไว้บนไหล่บางนั่น อยากให้เป็นเพียงหญิงสาวธรรมดาที่ให้เค้าปกป้องอยู่เคียงข้างเค้า แต่นี่หน้าที่เธอทั้งยิ่งใหญ่และเหน็ดเหนื่อย แต่น้อยครั้งที่ร่างบางจะบ่นกับเค้า เหมือนกับเค้าที่ไม่เคยบ่นว่าเหนื่อยกับหญิงสาวตรงหน้า เพราะต่างคนต่างรู้ ว่าอีกคนหนึ่งจะต้องไม่สบายใจ จึงตัดปัญหาที่จะไม่พูดกันทั้งคู่

    
     เฟมีลต้องไปทำภารกิจต่างๆ ตามที่ได้รับมอบหมาย จนแทบไม่มีเวลาพักไม่มีวันหยุด และเมื่อภารกิจนั้นเสร็ดเเทนที่เธอจะได้พักแต่เธอก็ต้องเตรียมตัวรับภารกิจใหม่ทันที ส่วนเค้าเองก็จะรีบทำงานทุกอย่างให้เสร็จแม้มันจะไม่ใช่งานเร่งอะไร แต่เค้าก็จะต้องทำมันให้เสร็จ เพื่อที่เวลาเธอกลับมาเธอจะได้กลับมาหาเค้า มาอ้อนให้พาเที่ยว แม้จะเเค่นั้นเค้าก็ดีใจ ชีวิตคู่ของพวกเค้าไม่ได้หวังอะไรมากมาย เค้าหวังแค่ขอให้เราได้มีเวลา อยู่ด้วยกันแม้จะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆทั้งเค้าและเธอก็มีความสุข ลีโอคิดในใจ

     ร่างบางบนตักขยับตัวขึ้นเล็กน้อย เหมือนกับจะหาท่าที่สบายที่สุด ก่อนจะหลับต่อ ชายหนุ่มยิ้มกว้างอย่างเอ็นดูไม่ว่าเมื่อไหร่เธอก็เป็นอย่างนี้เสมอ และรอยยิ้มนี้เค้าก็มีให้เธอเพียงคนเดียวเจ้าของสร้อยข้อมือและหัวใจทั้ง 4 ห้องของเค้า

     " เหนื่อยมากล่ะสิ ฮือ " ชายหนุ่มพูดกับร่างบางบนตัก ร่างบางขยับหน้าหนีเสียงรบกวนเล็กน้อย ชายหนุ่มส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะหลับตาลาพิงหลังกับเบาะรถลากนั้น ถึงเวลาพักผ่อนของเค้าเช่นกัน

    

// เสร็จไปอีก 1 //