เซวีน่า มหานครแห่งมนตรา (ฟิค) ภาค ความสุขแห่งรัตติกาล

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 1 ครอบครัวแสนสุข

บทที่ 1

       ก๊อก  ก๊อก  ก๊อก
     
     " ท่านเลโอ คะ "
     " ครับ "  ร่างสูงของชายหนุ่มว่าที่เจ้าผู้ครองรัฐ เปิดประตูออกมา   เลโอ  ฟรานเชสก้า  ลูกชายคนรองของ  ลีโอ  ฟรานเชสก้า  และ เฟมีลล่า  ฟรานเชสก้า   ชายหนุ่มผู้มีใบหน้าหล่อเหลาคล้ายผู้เป็นพ่อ  เส้นผมสีรัตติกาลซอยรากไทรยาวปะบ่า  นัยย์ตาสีรัตติ กาลนั้นยิ่งส่งให้ใบหน้าของชายหนุ่มดูหล่อเหลา  ยิ่งขึ้น
     " ท่านเจ้า  เรียกพบที่ห้องทำงาน  ค่ะ "
     " ขอบคุณครับ "


     " เลโอ  แม่คิดถึงลูกที่สุด "  ร่างของผู้เป็นแม่โผเข้ากอดผู้เป็นลูกชายทันทีที่เปิดประตูเข้ามา  เเต่ถ้ามีใครเห็นเข้าทุกคนคงพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า  หญิงสาวคนนี้ยังห่างกับคำว่า  เเม่  ไกลนัก  เพราะใบหน้าของหญิงสาวยังงดงามเหมือนสาวแรกรุ่นทีเดียว  แต่กลับมีลูกชายโตเป็นหนุ่ม 
     " ครับ  ผมก็คิดถึง ท่านเเม่ครับ " เลโอเอ่ยตอบ  พร้อมกับแย้มรอยยิ้มที่น้อยคนนักจะได้เห็นนอกจากครอบครัว
     " ท่านเเม่ ไม่คิดถึงลีมิล  หรอคะ "  เสียงหวานของลูกสาวดังขึ้นที่หน้าประตู  เด็กสาวผู้มีใบหน้าคล้ายกับผู้เป็นแม่  เส้นผมสีดำขลับ  ยาวถึงกลางหลังนั้นเเซมด้วยสีแดงเพลิง  นัยย็ตาสีรัตติกาล  ใส่ชุดลูกไม้ยาว  เผยให้เห็นผิวขาวเนียน  
     " ลีมิล  แม่คิดถึงหนูจ้ะ  มาให้แม่กอดที " 
     " ลีมิล  คิดถึงท่านเเม่ที่สุดเลย "  เด็กสาวเอ่ยอย่างอ้อนๆ  พร้อมกับกอดตอบผู้เป็นแม่
     " แม่ คิดถึง หนู และ ก็พี่เลโอนะ  เอาเป็นว่า  คืนนี้แม่นอนด้วยดีมั้ยคะ "  เฟมีลเอ่ยถาม   เด็กสาวหัวเราะคิกคัก  ก่อนจะเอ่ยตอบผู้เป็นเเม่ว่า
     " งานนี้  ก็แล้วแต่คุณพ่อ  นะค่ะ  "  ลีมิลเอ่ยขึ้น  พร้อมกับหันมองหน้าผู้เป็นพ่อ  ที่ทำหน้าเหมือนคือนนี้ไม่ยอมให้ท่านเเม่นอนกับใครเด็ดขาด  เธอรู้ว่า  ท่านพ่อรักและคิดถึงท่านเเม่ขนาดไหน  รู้ได้ไงอ่ะหรอ  ก็เเววตา  ของท่านพ่อมันฟ้องนะสิ

     " ว่าไง ฮึ  นายเเมว "  เอาอีกแล้ว  ท่านแม่เรียกท่านพ่อว่านายเเมวอีกเเล้ว  เราก็ไม่เห็นท่านพ่อจะหน้าเหมือนเเมวตรงไหนเลย  ขณะที่เด็กสาวคิดอยู่นั้น  ก็มีเสียงเรียบๆ ที่ออกจะงอนนิดๆ (งอนมากต่างหาก)  พูดขึ้นว่า
     " อยากนอนกับใครก็ไปสิ  นอนคนเดียวจนชินและ "
     " โอ๋ โอ๋  นายแมวขนฟู  ไม่เจอกันแปบเดียว   กลายเป็นเเมวขี้งอนดังแต่เมื่อไหร่เนี่ย  ฮึ" เสียงของหญิงสาวดังขึ้น  พลางลูกไปนั่งตักคนขี้งอน  พร้อมกับกอดคอและโยกไปมาเบาๆ  เเต่กลับไม่มีเสียงตอบกลับจากชายหนุ่ม
     " โอ๊ะ  ท่าทางจะงอนจริง "  หญิงสาวพูดพลางหันหน้ามาหาผู้เป็นลูกชายและลูกสาว  พร้อมกับพูดขึ้นว่า
     " งั้น  แม่คงนอนกับลีมิล และ เลโอ  ไม่ได้เเล้วล่ะ  เอาไว้วันหลังได้มั้ยคะ "  เสียงหวานของผู้เป็นแม่เอ่ยขึ้นทำเอา  เลโอและลีมิล  หันมายิ้มให้กันก่อนที่ลีมิล น้องสาวจะเอ่ยขึ้นอย่างร่าเริง ว่า
     " ค่ะ  เเล้วที่ท่านพ่อเรียกลีมิลกับพี่เลโอมา คงไม่ใช่เเค่บอกว่าท่านเเม่มาใช่มั้ยคะ"    
    

     " อืม ไหนก็นอกเรื่องกันมามากแล้ว  พูดต่อทีสินายแมว "  หญิงสาวพูดขึ้นก่อนจะโยนมาให้ชายหนุ่มเจ้าผู้ครองรัฐตอบ  ทำให้เค้าแทบผงะ
     ' อ้าว  แม่คุณ ไหงโยนมาอย่างงี้ล่ะ ' เฮ้อ  ชายหนุ่มถอนหายใจเล็กน้อย 
     " อืม  เลโอ  ลีมิล  มานั่งนี่สิลูก "  ลีโอเอ่ยขึ้น  และทันทีที่ลูกๆนั่งอยู่บนโซฟา  ร่างสูงของชายหนุ่มเจ้าผู้ครองรัฐ จึงเอ่ยต่อว่า
     " ตอนนี้ลูกก็อายุครบ 15 ปี  กันแล้ว ทั้งสองคน  พ่อได้ส่งใบสมัครให้ลูกไปเรียนต่อที่โรงเรียนเวทแห่งเซวีน่าแล้ว  แล้วอีก 2 วัน  ลูกทั้ง  2 คนต้องเดินทางไปโซน  แล้วไปพักอยู่กับคุณตา คุณยายแล้วเตรียมตัว ทดสอบในอาทิตย์หน้า "  ลีโอ พูดขึ้นพร้อมกับเดินมาทรุดตัวลงนั่งโซฟาที่ว่างข้างลูกๆของตน
     " คุณพ่อ คุณแม่ คะ  ลีมิล กับพี่เลโอ  ต้องไปอยู่ที่คฤหาสต์ไดเอนแพนไทร์  กับ คุณตา คุณยาย ใช่มั้ยคะ "  เสียงถามอย่างไม่แน่ใจของ ลีมิลล่า  ลูกสาว  เอ่ยขึ้น
     " ใช่จ้ะ  มีอะไรหรอลูก  หรือว่า ไม่อยากไปอยู่กับคุณตา คุณยาย  งั้นไปอยู่กับคุณลุงและพี่ฟาเรน ที่คฤหาสต์ฟรานเชสก้า มั้ยคะ " 
     " ไม่ใช่ค่ะ ลีมิลแค่ดีใจที่จะได้ไปอยู่กับ  คุณตาคุณยาย  จะได้เจออาฟิลด้วย  แล้วอีกอย่างนะคะ  ถ้าให้ลีมิลไปอยู่กับ  ท่านลุง  และพี่ฟาเรนนะ  มีหวัง  หนูกลายเป็นใบ้พอดี" 
ลีมิลล่า เอ่ยขึ้น  พลางทำท่าขนลุก  ให้เธอไปอยู่กับ  ลุงและพี่ชายอะนะ  แต่ละคนเงียบยิ่งกว่าป่าช้าอีก  ไม่เอาหรอก  ไม่อยากคิด  แค่พี่เลโอ คนเดียวก็จะเเย่  ถ้า  3  น่ะนะ  มีหวัง ตายแน่
     " จ้า "  เฟมีล  เอ่ยรับลูกสาวเล็กน้อยพร้อมกับมองสีหน้ากลืนไม่เข้า คลายไม่ออกของผู้เป็นสามี และ ลูกชาย  
     " โอะ คุณพ่อ  คะลีมิลขอโทษ ลีมิลไม่ได้ตั้งใจ  จะว่าคุณลุงไทม์  แล้วก้อ พี่ฟาเรนนะคะ"เด็กสาวพูดอย่างสำนึกผิด  ลีโอ จึงได้แต่ส่ายหน้าเล็กน้อย ก็ที่ลูกสาวเค้าพูดมันก็ถูกนี่  นี่ถ้าพี่ไทม์ได้ยิน  คงโกรธหลานสาว  ตัวเเสบไปหลานวันเลยที่เดียว
    
     อยากที่รู้กัน  ตระกูลฟรานเชสก้าไม่เคยมีลูกสาวมาก่อน  นอกจาก  ท่านดีเลน่า  ฟรานเชสก้า  ลูกสาวคนเดียวและลูกสาวคนแรกของท่านดีดาเรน เมื่อหลายพันปีที่ผ่านมา  แต่ตอนนี้  ฟรานเชสก้า  ได้มีลูกสาวคนที่สองของตระกูล  ก็คือ  ลีมิลล่า   ฟรานเชสก้า  แน่นอนทั้ง ปู่  และย่า  อ้อ ลุงไทม์ ด้วย  จึงทั้งรักและก็เอ็นดู หลานสาวคนเดียวมาก
     " ไม่รู้ว่าคุณา คุณยาย  จะรับมือกับหลานสาวตัวแสบไหวไหมน้า "  เฟมีลเอ่ยขึ้น
     " ลีมิล ไม่ใช่ตัวแสบซะหน่อย  ลีมิลออกจะเป็นเด็กดี  แล้วก็น่ารัก "  เมื่อผู้เป็นพ่อ แม่  และพี่ชายได้ฟังคำตอบของเด็กสาวแล้วนั้น  เสียงหัวเราะจึงดังขึ้นในห้องทันที จนเด็กสาวอดที่จะงอนได้  เธอพูดผิดตรงไหน ก็เธอพูดเรื่องจริงนี่
     " หัวเราะอะไรกันคะ " เด็กสาวพูดขึ้น พลางหันหน้าหนี
     " ปล่าวนี่ลูก  พ่อกับแม่ยังไม่ได้ว่าอะไรเราเลย "  ลีโอพูดปฎิเสธลูกสาว
     " ไม่รู้ล่ะ  ลีมิล ไปดีกว่า "
     " ไปไหนลูก "  เฟมีลเอ่ยทักขึ้น  ทำให้ร่างบางของเด็กสาวหันกลับมายิ้มแป้นแล้วเอ่ยตอบว่า
     " ก็ ไปเก็บของนะสิคะ "  เด็กสาวพูดก่อนจะกระโดด  กระเด้งออกจากห้องไปอย่างดีใจ  แต่ก่อนที่หญิงสาวจะเดินออกจากห้องไป  เสียงเรียบของผู้เป็นพ่อ  จึงดังขึ้นว่า
     " ลีมิล "
     " คะ คุณพ่อ "
     " พรุ่งนี้  ลุงไมล์  ดีเนส  ไดอาน่า  แล้วก็อาเชรี จะมานะลูก "
     " จริงหรอคะ  ดีใจจัง  พรุ่งนี้ไปเที่ยวกับไดน่าดีกว่า "  เด็กสาวพูดขึ้นอย่างดีใจ ทำให้ใบหน้าของผู้เป็นพ่อเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม  ก่อนที่ลูกชายคนรองของเค้าจะเอ่ยขึ้นว่า
     " ผมขอตัวก่อนนะครับ ท่านพ่อ ท่านเเม่ "  ชายหนุ่มพูดขึ้นสั้นๆ ก่อนจะทำความเคารพแล้วเดินออกจากห้องไป
     

     " ลีโอ "
     " หือ "
     " เรื่องของฟาเรนเป็นยังไงบ้าง "  ใบหน้าสวยหันมาถามเค้า  ว่าเเล้วเธอต้องไม่สบายใจเรื่องนี้เรื่องลูกชายคนโตของพวกเค้ากับตำแหน่งไซเอน
     " ไม่ต้องห่วงเรื่องนี้หลอก  ท่านพ่อกับพี่ไทมื จัดการให้เเล้วล่ะ แล้วอีกอย่างฟาเรนก็เข้าใจ "  ล๊โอ เอ่ยขึ้นอย่างปลอบใจหญิงสาว
     " อือ  ค่อยโลงหน่อย  ที่มีท่านไทม์คอยช่วย  ไม่งั้นคงแย่ "  เฟมีลพยายามพูดให้ดูร่าเริง  แต่ลีโอรู้ว่าหญิงสาวรู้สึกยังไง
     " ไม่หรอก  ยังไงตำแหน่งไซเอน เป็นตำแหน่งที่เรากำหนดไม่ได้  มันขึ้นอยู่กับทูตนาฬิกาต่างหากว่าจะเลือกใคร  ไม่ต้องคิดมากหรอก  ยังไงฟาเรนก็ต้องผ่านมันไปได้  ตอนนี้  เราเองก็ต้องทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุดก็พอ "  เลียงปลอบเอ่ยขึ้น  ทำให้ใบหน้าสวยพยักหน้าเล็กน้อย
     " เลโอ กับ ลีมิล  โตขึ้นเยอะเลย "  เฟมีลพูดขึ้น  เพราะเธอไม่ได้เจอหน้าลูกสาวลูกชายของเธอมานานเป็นปีแล้ว  ต้องทำงาน ไปนู่นมานี่ตลอด  แต่นี่ดีนะที่เธอขอ คุณยาย หัวหน้าหน่วยงานจอมเวทสาขารัตติกาล  ไว้ตั้งแต่ต้นปี  เลยมีโอกาสได้พักหายใจหายคอกับเค้าบาง   แต่ไม่ใช่ว่าเธอไม่ได้พักเลยนะ  ทุกครั้งที่ทำภารกิจเสดอย่างน้อย  เธอก็ได้พัก 1 คืน  อย่างมาก 1 วัน  แล้วเธอก็กับบ้าน อ้อ ปรากาลรัตติกาลตลอด  แต่เธอกลับที่ไร  ก็เจอแต่หน้านายแมวขนฟู  ไม่เจอลูกสาวและลูกชายของเธอเลย  เพราะอะไรนะหนอ  ความผิดของนายเเมวนี่แหละ  เฮอะ  ไม่อยากจะพูด  ก็ตาแมวนี่เดี๋ยวก็ให้ลูกของเธอไปเที่ยวกับคุณปู่คุณย่าบ้างละ  ท่านไทม์ บ้างละ  นายฟิลก็ด้วย   และที่เเย่ที่สุดนะ  ไปอยู่กับนายไมล์ที่เมืองสายลมนู่น  เธอเลยไม่ได้เจอหน้าลูกชายและลูกสาวเลย เกือบ 2 ปีเต็ม
     " คิดถึงแกมากล่ะสิ เห็นอัคคาบอกรีบกลับมาเลยนี่ "
     " ก็ใช่นะสิ  ลูกเค้านิก็ต้องคิดถึงสิ " ทำให้ลีโออดที่จะเอ่ยขึ้นอย่างงอนงอนไม่ได้ว่า
     " คิดถึงแต่ลูก  ไม่คิดถึงพ่อบ้างหรอ "   เฟมีลถึงกับหัวเราะ
     " โอ๋ โอ๋  แมวขี้งอน  คิดถึงสิ  ถ้าไม่คิดถึงจะรีบกลับมาหรอ "
     " ไม่อยากเชื่อ "  ลีโอเอ่ยขึ้น
     " นี่นายแมว ใจคอจะไม่หายงอนกันใช่มั้ย  หิวแล้วนะ  พาเที่ยวหน่อย  น้า  อะ  งั้นนี้ให้ทำโทษก็ได้ "  เฟมีลพูดขึ้น  ซึ่งก็ทำให้ลีโอยิ้มกว้างขึ้นทันที  หมอนี่นะ  เดี๋ยวนี้ชักเอาใหญ่  จะทำโทษเราฝ่ายเดียว
     " งั้น  ก็ได้ "  เสียงเรียบเอ่ขึ้น  จริงๆเเล้วเค้าไม่ได้โกรธหรืองอนเธอหรอก  ไม่เคยเลยด้วยซ้ำ  เเต่แค่อยากเเกล้งคนขี้แกล้งเฉยๆ  แต่ไม่คิดว่าจะได้ค่าตอบแทนเกินคาด  
    " เอ้านายแมว  เร็วสิ  หิวแล้ว "  เสียงเร่งของหญิงสาวดังขึ้นหน้าประตู  ชายหนุ่มจึงลุกขึ้นและเดินตามร่างบางไป
     
     
 
// เฮ้อ  เสร็จ ไปแล้ว  1  ตอน //