บอดี้การ์ดสาวจำเป็น

ลำดับตอนที่ #2 : ความซวยที่เกิดขึ้น

"ฮัลโล" รินลนีรับโทรศัพท์อย่างคนอารมณ์ดีเช่นกัน

"นี่บ่ายนี้ว่างไหม"

"เอ ว่างหรือไม่ว่างดีน๊า"

"เอ แล้วจะว่างหรือไม่ว่างดีละ" นิชดาตอบกลับอย่างอารมณ์ดี

"นี่ตกลงจะว่างไหม วันนี้ฉันอารมณ์ดีขี้เกียจต่อปากต่อคำ"

"เฮ้ย นี่แกผีเข้าหรือนอนน้อยไปเปล่าเนี้ย เห็นบ่นว่าเซ็งเมื่ออาทิตท์ที่แล้ว"

"ก็คนมันมีความสุขนิ"

"ความสุขบ้าแกสิ คนไม่มีงานทำเนี้ยนะมีความสุข"

"เออ อย่าพูดมากเลยเดี๋ยวเจอกันที่ร้านเดิมมีอะไรค่อยถาม"

ว่าแล้วหญิงสาวก็ปิดโทรศัพท์มือถือไม่ทันที่อีกฝ่ายจะถามไปมากกว่านี้
โธ่เอ้ยวางไปซะแล้ว ยังไม่รู้เรื่องไร้เลย รินลนีบ่นงึมงำด้วยความอยากรู้อยากเห็น

ร้านที่จัดตกแต่งในสไตล์คลาสสิคแล้วแฝงไปด้วยแบบไทยๆที่ทำให้นิชดาต้องหลงไหล ถึงแม้ว่าจะเป็นร้านอาหารที่ขึ้นชื่อแต่มันก็ไม่แพงอย่างที่คิด และอย่างนี้นี่เองเราจึงเห็นคนที่ทุกระดับชั้นมาแวะเวียนมาที่ร้านแห่งนี้ ไม่ว่าจะเป็นนักธุรกิจ, พนักงานรับเหมาก่อสร้าง, แม่ค้าและอื่นๆอีกมากมายโดยที่ร้านแห่งนี้จะมีคอนเส็พของการไม่แบ่งชนชั้น แม้ร้านหรูๆแบบนี้ก็สามารถมารับประทานได้ด้วยราคาที่เป็นกันเอง

พนักงานเสิร์ฟยื่นเมนูมาให้หญิงสาว

"จะรับอะไรดีค่ะ" เธอยิ้มให้อย่างเป็นกันเอง

"ขอเป็นน้ำส้มคั้นก่อนนะค่ะ เดี๋ยวจะสั่งอาหารทีหลัง"

"ค่ะ รอสักครูนะค่ะ"

รถเก๋งคันหรูที่มาจอดเทียบอยู่อีกฝากหนึ่งของร้าน ทำให้หญิงสาวต้องชะเง้อมองออกไป

"ว่าไงย่ะ รอนานไหม" รินลนีพูดเสียงแจ่มใสพลางมองไปที่เพื่อนสาว

"ก็ดีนะ แต่ฉันมีข่าวดีกว่านี้อีก" หญิงสาวพูดแกมอมยิ้มไปให้อีกฝ่าย

"ว่ามาสิ แต่ถ้าให้เดาฉันว่าต้องเป็นเรื่องงานขูดๆเขียนของเธอแน่เลย"

"แหม สมกับที่คบกันมานานนะแก คืองี้ฉันติดหนึ่งในสิบจากเรื่องที่ฉันแต่งละ"

"ก็ดีแล้วนิว่าแต่ได้ทีเท่าไหร่ละ"

หญิงสาวยิ้มอย่างจางๆก่อนจะตอบว่า "ที่ 10อ่ะ"

อีกฝ่ายหนึ่งปล่อยก๊ากออกไปทันที

"นี่หัวเราะไรล่ะ ไม่ตลกนะ" เจ้าหล่อนทำท่างอน นี่ตกลงฉันจะดีใจหรือเสียใจดี้เนี่ย

"เออ เอาละยังไงมันก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ดี แล้วเมื่อไหร่แกจะไปสมัครงานจริงๆจังๆซักทีละ"

"ก็กำลังหาอยู่เหมือนกันนะ "

"ฉันว่าแกน่าจะไปสมัครงานที่เซนเตอร์ทาวดูนะ ฉันเห็นเค้าประกาศรับสมัครงานรู้สึกว่าจะเป็นด้านเดียวกับที่แกจบมานะ"

"เหรองั้นเดี๋ยวฉันลองไปสมัครดู"

"ต้องให้ได้นะแก ทำตัวให้มันจริงจังกับชีวิตมั่งเรื่องความฝันต้องมาก่อนความจริง"

ถึงแม้ว่ารินลนีจะเป็นคนที่ขี้เล่นแต่ถ้าหากเป็นเรื่องเอาจริงเอาจังกับงานแล้วละก็เรียกได้ว่าเธอเป็นคนที่อดทนพร้อมที่จะสู้กับทุกอย่างเลยทีเดียว งานของรินลนีทำอยู่นี้ก็เป็นงานที่ดีระดับหนึ่ง เธอเป็นหัวหน้าฝ่ายประชาสัมพันธ์อยู่รีไทส์ รีสอร์ท

หลังจากที่พูดคุยกันเป็นเรื่องเป็นราว หญิงสาวทั้งคู่ก็ได้หัวเราะร่ากับสิ่งต่างๆในอดีตตอนที่อยู่มหาลัย สองสาวเพื่อนซี้ไปดื่มกันต่อที่ผับเล็กๆแห่งหนึ่งในใจกลางกรุง เสียงดนตรีขับกล่อมทำให้ทั้งคู่ต้องเคลิบเคลิ้มไปกับจังหวะของเสียงเพลง

!!โอ้ย!! ร่างของนิชดาได้ไปชนเข้ากับร่างสูงใหญ่ที่เธอคุ้นตาเหลือเกิน
เอ๊ะ นี่มันอีตาบ้าที่เราเจอเมื่อวันก่อนนิ แม้ว่าจะอยู่ในความมืดแต่หญิงสาวก็จำได้อย่างแม่นยำกับสายตาที่เย็นชาดวงนั้น

เธอเป็นฝ่ายว่าก่อนเมื่อเห็นอีกฝ่ายนิ่งเฉย

"นี่คุณเดินยังเนี่ย ไม่รู้จักดูตาม้าตาเรือบ้างเลย" การขอโทษของเธอคงไม่มีอีกแล้วในเมื่อครั้งนี้เธอไม่ใช่ฝ่ายที่ไปชนเขาก่อน

ชายหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยอาการเมา แต่ด้วยเสียงเจี้ยวจ้าวเมื่อครู่นี้พวังแห่งการหลับไหลก็หมดไป

"ก็คุณไม่ดูเองนี่" อาการเมาจัดของเค้า ทำให้หลายต่อหลายคำพูดออกไปอย่างไม่รู้ตัว

"หานี่นายว่าไงนะ นายเดินไม่ดูใครแล้วมาชนฉันไม่ขอโทษไม่พอ กลับยังมาว่าฉันอีกเหรอ" ตอนนี้เธอหน้าแดงจัด ไม่นึกว่าผู้ชายมารยาททรามคนนั้นนอกจากจะไม่มีมารยาทแล้วยังปากจัดอีก

"แล้วไงล่ะ แล้วคุณจะทำมายยยย" อาการเดินโซซัดโซเซของเขาบ่งบอกได้ชัดถึงพวกที่ทองไม่รู้ร้อน ทำให้ตอนนี้หน้าของเจ้าหล่อนแดงขึ้นมาเป็นสองเท่า

ฉันขอสักหมัดเถอะนะ!!

ไม่ทันที่ชายหนุ่มจะตั้งตัวหมัดอันน้อยๆก็ชกไปที่เบ้าตาของอีกฝ่าย

หญิงสาวกลับมานั่งที่โต๊ะอย่างอารมณ์ดี ก่อนที่เจ้าหล่อนจะแม้มที่ริมฝีปากอย่างผู้มีชัย

"นี่ฉันต้องกลับแล้วนะ จะกลับพร้อมกันไหม" รินลนีกล่าวกับเพื่อนสาว

"ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวฉันก็จะกลับแล้ว"

"เออ งั้นก็ตามใจแล้วเจอกันนะป่าน"

หลังจากที่เพื่อนสาวของเธอกลับเรียบร้อยแล้ว เธอจึงลุกขึ้นเพื่อเตรียมตัวจะเช็คบิลล์  โต๊ะที่ไม่ห่างจากเธอนักส่งสายตาให้เจ้าหล่อนอย่างหยดย้อยพร้อมกับกระพิบตาให้ทิ้งท้าย





งานนี้ฉันกลับดีกว่า จ่ายเช็คเสร็จเธอก็รีบก้าวท้าวยาวๆเพื่อที่จะออกไปจากตรงนั้นทันที






เธอรีบบึ่งรถออกไปด้วยความรีบร้อน ด้วยสันชาตญานทำให้เจ้าหล่อนรู้สึกว่าอะไรบางอย่างกำลังคืบคานมาอย่างไม่ค่อยปลอดภัยนัก เวลาตอนนี้เกือบเที่ยงคืนของนักท่องราตรีทั้งหลายที่สนุกเริงร่าไปกับเสียงเพลง

"ฮัลโล เออๆเดี๋ยวไป" เสียงโทรศัพท์ของบอร์ดีการ์ดมืออาชีพอย่างธีรเดชต้องรีบไปกับคำสั่งของอีก
ปลายสาย เขารีบเร่งในการเดินถนนไม่ได้สนใจสิ่งที่อยู่ตรงหน้า






!!!!เอี๊อด!!!! หญิงสาวผู้ซึ่งรีบเร่งจากการติดตามของใครบางคน โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้เจ้าหล่อนได้ไปชนเข้ากับร่างร่างหนึ่ง





ตายแล้วฉันจะทำไงดีล่ะเนี่ย





"นายครับผมว่าเรากลับก่อนดีกว่า ท่าทางเธอจะชนคนเข้าแล้วละครับ"

"งั้นกลับก่อนดีกว่า ฉันไม่อยากมีปัญหา"

รถที่แล่นตามหญิงสาวมานั้นเลี้ยวกลับไป โดยไม่สนใจว่าคนตรงหน้านั้นจะมีชะตากรรมอย่างไร
โธ่ นี่มันเรื่องบ้าอะไร ทำไมฉันถึงต้องซวยอย่างนี้นะ!!
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------