นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
{exo} Calc. | chanbaek
เรื่องราวของบยอน แบคฮยอน กับการย้อนเวลาไปในห้วงความทรงจำของช่วงปิดเทอมฤดูร้อนวัยสิบเอ็ดปี เรื่องราวที่ถูกคำนวณเอาไว้แล้วกำลังจะถูกเปิดผนึกออกเป็นครั้งแรก
ผู้เข้าชมรวม
1,602
ผู้เข้าชมเดือนนี้
2
ผู้เข้าชมรวม
1.6K
หมวด : แฟนฟิคเกาหลี
อัปเดตล่าสุด : 12 ส.ค. 58 / 16:04 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
การได้พบและการต้องพลัดพรากจากกัน
ทั้งหมดล้วนเป็นเรื่องของโชคชะตา
หากแต่ได้ถูกคำนวณเอาไว้แล้ว
และเป็นไปตามแผนที่ถูกวางเอาไว้
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
Calc.
Title: Calc.
Pairing: CHANBAEK
Note: เนื่อา่วนี้่อน้าว่าและฟุ้่าน
...ฟิเรื่อนี้ไ้รับแรบันาลใมาาเพล Calc. อ vocaloid
่ะ
สำหรับเวอร์ั่นที่แนะนำ(และอบเป็นารส่วนัว) ามนี้เลย่ะ เลือฟัันามอัธยาศัยไ้ (ฮา)
- Calc. English & Piano ver. by Lizz
- Calc. English & Piano ver. by Nano [Live version]
- Calc. English & Piano ver. by RUBYEYE & TOORU
- Calc. Acoustic ver. by ShounenT
ภายในห้อสี่เหลี่ยมนาเล็
ห้อนอนที่ไม่ไ้ับแบ แ่็ไม่ไ้ให่โเินไปสำหรับรอบรัวนั้นลาอย่ารอบรัวบยอน
ห้อนอนสีฟ้าอ่อนึ่ปัุบันไ้ีาลนเือบลายเป็นสีาว ามระยะเวลา
เนื่อาห้อนอนบริเวั้นสออบยอน
แบฮยอนะไ้รับแสแอย่าเ็มที่ใน่วเวลาบ่ายเป็น้นไป
ารมีหน้า่า้านทิศะวันเป็นมุมมอที่ีสำหรับารนั่เหม่อใน่วเวลาที่ะวันลับอบฟ้า
แ่ในะเียวัน็ะทำให้ห้อนี้มีอุหภูมิสูใน่วบ่ายนถึหัว่ำ
และอาะเป็นไ้ทั้โีในโร้าย
ที่หลายปี่อนหน้านี้ไ้มีึสูถูสร้าึ้นเพื่อบบัแสทา้านทิศะวันให้แบฮยอนพอี
แ่ารมีหน้า่าเพีย้านเียวในอนนี้อาะไม่ีับสุภาพอแบฮยอนเท่าไหร่นั
เนื่อาอหนัสือ เศษระาษ ยะ
และอีทเรียนมามายที่สะเปะสะปะระัระายอยู่ภายในห้อนอนอนนี้
เป็นแหล่เร้าั้นีสำหรับนที่เป็นโรภูมิแพ้ และโีอีรั้ ที่แบฮยอนไม่ไ้เป็นโรภูมิแพ้
“อนี้ทิ้...อนั้นแ”
แบฮยอนพึมพำับัวเอเพื่อเป็นารย้ำเือนวามำ
หลัานอวามพยายามที่ะสอบเ้ามหาวิทยาลัยำนวนมาถูแบ่เป็นสัส่วนอย่าัเน
เพื่อส่่อไปอย่าุ้ม่ามาที่สุ
ระยะเวลามาว่าสามเือน
หรืออามาว่านั้นที่ห้อเล็ๆอันปลอภัยแห่นี้
ือที่สุมทุอย่าไว้อย่าไร้ระเบียบ นอเหนือาหนัสือเรียน หนัสือาร์ูน
เอสาร่าๆ ็ยัมีออีำนวนมาที่บยอน
แบฮยอนไม่แน่ใว่ามันเ้ามาอยู่ภายในห้ออเาไ้อย่าไร
แ่เมื่อ้นพบ็เลือที่ะทิ้มันไป ่อนที่ห้อแห่นี้ะลายเป็นที่สุมออยะ
มาว่าะเป็นห้อนอนอันแสนสบาย
เป็นเรื่อทั่วไปที่พบไ้ในทุบ้านและทุรอบรัว
ผู้เป็นแม่มัะห่วและัวลสวัสิภาพทาร่าายอลูัวเอ
ำสั่ในารเ็บวาห้อรั้ให่ึถูส่มาให้แบฮยอน แม้ว่าเาะรู้สึี้เีย
แ่เมื่อสำรวไปรอบห้อนอนามำแนะนำอแม่ เา็้นพบว่ามันสมวรแ่เวลาแล้วริๆ
ลิ้นัโ๊ะเียนหนัสือือที่สุท้ายที่เหลืออยู่
แบฮยอนัารวาและรื้อทุอย่าออมาเพื่อเลืออที่ะทิ้และสิ่ที่ยัอยาะเ็บเอาไว้
ึ่ส่วนมามัะเป็นีวีีาร์ูนที่แอบแม่ื้อมา และระาษโน้นรีึ่ถูสุมยัเอาไว้ภายในลิ้นันแน่น
แ่แล้วแบฮยอน็้อแปลใเมื่อพบวิีโอเทปถูฝัอยู่ภายในลิ้นั
วิีโอเทปนาเล็อล้อโฮมวิีโอในสมัยเายัเ็
ถูเ็บไว้ภายในลิ้นัส่วนัวภายในห้ออเา
ึ่ามปิและวิีโอเทปทั้หมนั้นะ้อถูเ็บไว้ที่ลิ้นัู้วาทีวีบริเวั้นล่าอบ้าน
ามระเบียบที่แม่อเาไ้เป็นนวาเอาไว้เมื่อนานมาแล้ว
“แม่...เอวิีโอเทปล่ะ”
แบฮยอนูสิ่ที่อยู่ในมืออัวเอให้ับผู้เป็นแมู่
่อนะเินไปัารหยิบล้อวิีโออันเ่าึ่ยัสามารถใ้ไ้ีอยู่ึ้นมา
เพื่อลอเล่นวิีโอเทปที่ัวเอเพิ่้นเอ
แม่อแบฮยอนเินมานั่ล้าๆ้วยวามสนใ
แ่เมื่อแบฮยอนเล่นวิีโอ ลับพบเพียแ่วามว่าเปล่า
“เอ๊ะ..”
แ่ไม่นานนั
ภาพ็ปราึ้นมาที่หน้าออล้อ
เ็ายัวน้อยำลันั่เล่นเปียโนอยู่้วยวามั้ใ
แ่น่าเสียายที่วิีโอนั้นไม่มีเสีย
สอแม่ลูึไม่สามารถรู้ไ้เลยว่าเ็น้อยในวิีโอเล่นเปียโนไ้ไพเราะแ่ไหน ทันทีที่นิ้วเล็หยุล
ใบหน้าลม็หันมายิ้มอย่าน่ารัให้ับล้อ ่อนที่วิีโอะหยุลที่ภาพอรอยยิ้มเ็น้อย้าไว้
เป็นารสิ้นสุวิีโอ
“นี่มันแบอนเ็นี่นา...ำไม่ไ้เลยนะว่าเยถ่ายอะไรแบบนี้ไว้้วย”
แม่อแบฮยอนพึมพำึ้นมา ะำลัพิาราภาพอเ็น้อยในวิีโอรหน้า
“นั่นผมริิ?
ทำไมำไม่เห็นไ้เลยอะ ยิ้มะน่ารัเียวนะ”
แบฮยอนวิาร์ัวเอในวัยเ็ออมาอย่าไม่อยาะเื่อ
ว่าวิีโอเ็น้อยน่ารัเล่นเปียโนรหน้าอ ะเป็นัวเอสมัยเยาว์วัย
“อืม...น่าะประมา
10 หรือไม่็ 11 วบล่ะมั้
อนสมัยย้ายมาบ้านนี้ใหม่ๆ”
“อนเ็ผมน่ารัมาเลยนะเนี่ย”
แบฮยอนเอ่ยมัวเอออมา้วยสีหน้าภาภูมิใ ผู้เป็นแม่อะที่ผลัหัวลมๆนั่นไป้วยวามหมั่นไส้ไม่ไ้
่อนะลุึ้นลับไปเ้ารัวทำหน้าที่อนเอ “ไม่น่าโเล้ย”
“โหยแม่..โมา็น่ารัเหมือนเิมนะ!”
หลัาอิ่มหนำสำราับมื้อ่ำอันแสนอร่อยที่ผู้เป็นแม่ั้ใทำึ้นมาอย่าพิถีพิถัน
แบฮยอน็หาวึ้นมาเสียันผู้เป็นแม่ไล่ึ้นมานอน และแน่นอนแบฮยอน็ไม่ิที่ะปิเสธ
เพื่อทำัวเป็นเ็ีอย่า่วยแม่ล้าาน
ทุอย่ามันเป็นไปามลไามำที่ใรๆมัะบอว่า ‘หนัท้อึ
หนัาหย่อน’
แบฮยอนล้มัวนอนบนเียนุ่ม
โยไม่ลืมที่ะปิไฟวให่ลาห้อเสีย่อน
เพราะถ้าหาเาเผลอหลับไปและไฟยัเปิอยู่ล่ะ็...แม่เาไ้มาเ่หัวหลุแน่ๆ
และภายในเวลาไม่นาน
แบฮยอน็ไ้ลลึเ้าไปในห้วแห่วามฝัน สถานที่ที่มีเพียแบฮยอนเท่านั้นเป็นผู้ำหนเรื่อราว
แ่ในราวนี้ ฝันที่สวยามที่สุอแบฮยอน
็ือเรื่อราวในอีที่ถูปิล็อเอาไว้ให้พ้นาิรู้สำนึ
ล่อแห่วามลับอเรื่อราวในวัยเ็่อยๆเปิแ้มอออย่า้าๆ
้อนรับเ้าอวามทรำที่ำลัำิ่ลึลไปในห้ววามฝันแห่วามริลึึ้น...
ลึึ้น...
และลึึ้น...
ลึลไปถึวันเริ่ม้น
อเรื่อราวนี้...
เรื่อราวอบยอน
แบฮยอนับปิเทอมฤูร้อน ในวัยสิบเอ็ปี
“แบฮยอน! อย่าพึ่ไปเล่น มา่วยนอเ้าบ้าน่อน!” เสียะโนอผู้เป็นแม่เรียรั้ลูายนเล็วัยำลัน
ที่เรียมะถลาออไปวิ่เล่นามประสาเ็อายุสิบเอ็เอาไว้
“แมู่สิ!
บ้านนั้นมีหมา้วยล่ะ น่ารััเลย” อบลับไปอย่าร่าเริ
ื่นาื่นใับสภาพแวล้อมใหม่ที่ไ้เห็นเป็นรั้แร าเล็เรียมะถลาวิ่ไปหาสุนััวเล็อบ้านฝั่ร้ามที่มอมาที่ัวเา้วยวามสนใ
แ่ิที่พี่ายนโอบ้านเ้ามาห้ามรั้ไว้ไ้ทันเวลา
รอบรัวบยอนเพิ่ย้ายถิ่นานมาาัหวับ้านเิอผู้เป็นแม่
เพราะระับหน้าที่ารานที่เปลี่ยนไปอผู้เป็นพ่อ ลูายนเล็ในวัยสิบเอ็ปี
และลูายนโในวัยเรียมัวเ้ามหาวิทยาลัย
ารัสินใรั้สำัอรอบรัวนี้ึไม่ถือเป็นารัสินใที่ผิพลานั
แม้อนแรแบฮยอนะอแเพราะ้อาแ๊เพื่อนละแวบ้านวัยเียวันมา
แ่เอาเ้าริๆแล้วแบฮยอนลับเป็นนทีู่ื่นเ้นที่สุับารเินทาในรั้นี้
“แม่ๆ
ผมออไปเล่นไ้หรือยั ?” สะิถามนเป็นแม่้วยวาลมแป๋ว ยาที่ะปิเสธ
“เฮ้อ...ไ้ / เย้!” เพื่อห้ามวามลิโลเินหน้าอลูายัวน้อย
ผู้เป็นแม่ึ้อเอ่ยำับเสียุ
“แ่...ห้ามไปเล่นไลนะ เ้าใหรือเปล่า?
้อลับมา่อนเวลาิน้าวเย็น้วย” ลูายัวน้อยะเบ๊ะรับำสั่้วยท่าทาแ็ัน
พร้อมะโนเสียัฟััว่า “รับทราบ!”
่อนะวิ่หายออาบ้านไปอย่ารวเร็ว ราวับลัวว่าะโนนเป็นแม่ัเอาไว้ในบ้าน
ถ้าหาออไป้าว่านี้
“น้อหมา~ หมา มานี่สิ มาๆ”
้วยวามเป็นมิรและถูเลี้ยูมาให้เป็นเ็ที่รัสัว์แทบทุนิ
ารพยายามทำวามรู้ั และใล้ิสนิทสนมับสุนัรัในสวนสาธาระบริเวบ้านใหม่
ึไม่เป็นปัหาสำหรับบยอน แบฮยอนแม้แ่น้อย
ลูสุนัวัยำลัโเ่นเียวับแบฮยอน
วิ่มาหาอย่าว่า่าย เพราะนมที่แบฮยอนแอบหยิบมาาบ้าน
ำลัถูยื่นมาล่อาล่อใให้น้ำลายสอเสียเหลือเิน
“เ็ี~”
สุนััวน้อยวิ่เ้ามาหาอย่าว่า่าย แบฮยอนลูบหัวลูบหามันอย่าใี แม้ะเป็นสุนัทีู่เหมือนะไม่มีเ้าอ
เพราะไม่มีปลออแสเอาไว้
แ่สัมผัสเรียบลื่นที่นอมัน็ูีเินว่าะยให้เป็นสุนัรัทั่วไป
“ื่ออะไรน่ะ
มีื่อมั้ย ื่อว่าอะไรี”
แบฮยอนพูุยับสุนัราวับมันะสามารถอบไ้้วยภาษาที่เาเ้าใ ลูสุนัแสนนทำเพียแ่เห่าอบลับำถามอแบฮยอนอย่าร่าเริเท่านั้น
รูปร่าเพรียวลมอมันทำให้มันวิ่ไปรอบๆไ้อย่าไม่ิั
เป็นสุนัที่สใสร่าเริพอๆับแบฮยอนนั่นแหละ
“ั้นื่อโฮ่มั้ย?
หรือื่อบ๊อี?”
โฮ่! โฮ่!
“โอเ..ั้นื่อโฮ่สอนะ”
แบฮยอนพูเอเออเอับสุนั
ถ้าหาใรไ้มาเห็นเหุาร์รหน้าะหาว่าแบฮยอนบ้าไม่น้อย
แ่วามริือไม่มีใรเห็นเหุาร์นี้ หรือ่อให้มี
นนนั้น็นมอมาที่แบฮยอน้วยวามเอ็นูมาว่าะหัวเราะเยาะ
แล้วี้มาราหน้าว่าเป็นเ็บ้าทีุ่ยับหมา
แบฮยอนวิ่เล่นไล่ฟัับโฮ่สออย่าเพลิเพลิน
โฮ่สอเป็นสุนัที่มีพลัอันล้นเหลือ
และแบฮยอน็เป็นเ็วัยำลัโึ่เปี่ยมไป้วยพลั
ทั้หนึ่นและอีหนึ่ัว่า็ไม่รู้ัำว่าเหน็เหนื่อย
วิ่เล่นไปบริเวโยรอบนหลลืมเวลาไป
เวลาอวามสนุมัะสั้นเสมอ
“นายไม่ิว่าหมามันะรู้สึลื่อที่นายั้ให้มันบ้าเหรอ?”
เสียทุ้มัึ้นมาา้านหลัอแบฮยอน ึ่ำลัวิ่ไล่โฮ่สอไปอีทา
“?”
“หมเวลาเล่นแล้ว
บีเิ้ล! ลับ-บ้าน!” ายร่าสูเ้าอเสียทุ้มเอ่ยเสียัฟัั
โฮ่สอึ่วิ่หนีไประหว่าารเล่นวิ่ไล่ับับแบฮยอน ะัฝีเท้าล
และยอมวิ่ลับมาามเสียเรียแ่โยี
“พี่เป็นใร?”
แบฮยอนไล่สายามอนรหน้า้วยวามไม่พอใ แบฮยอนเหมือนเ็ที่ำลัถูแย่อเล่น
เพราะโฮ่สอเลือที่ะสนใายรหน้ามาว่าเา ที่วิ่เล่นันมาร่วมั่วโมแล้ว
ายร่าสู
มีผิวาวสว่า้าเพราะถูับ้วยุสีาวที่นสวมใส่อยู่
ปีว้าที่พราัวไว้รึ่ร่า ถูพับเ็บและหายไปบริเวหลั
ผมสีำลับและวามเ้มสีนิล ทำให้ใบหน้านั้นูุัน
แ่ในะเียวัน็ูใีเพราะรอยยิ้มาๆที่แ่แ้มอยู่บนใบหน้า
“ไม่บอ”
ายนนั้นยิ้มวนลับมา และโฮ่สอ็วิ่ลับมาถึัวพวเาพอี
โฮ่สอถลาเ้าไปออเาะเ้านายัวริอย่ารวเร็ว
ายัวสูอุ้มโฮ่สอึ้นมาไว้ในอ้อมอ ทำให้แบฮยอนอที่ะเือไม่ไ้
“ไอ้หมาทรยศ! เล่นันมาั้นาน
พอเอนใหม่็ทิ้ันไปเลยนะ!” แบฮยอนโวยออมา
และายหนุ่มเสียทุ้ม็หัวเราะเบาๆับท่าทาหัวฟัหัวเหวี่ยอเ็น้อยรหน้า
“บีเิ้ลเป็นหมาอันมาั้แ่แรแล้ว่าหา
นายสิที่ไม่มีสิทธิ์อะไรเลย..เ็น้อย”
แบฮยอนเบ้ปาให้ับำพูทีู่เป็นผู้ให่มาหลัารอนรหน้า
“ไม่เห็นะมีอะไรบอเลยว่านายเป็นเ้าอมัน”
แบฮยอนท้าวเอวเถียลับอย่าเอาเรื่อ
“บีเิ้ลไม่อบใส่ปลออ
แ่นาย็น่าะเห็นแล้วนี่ว่าใรือเ้าอมัน มันวิ่ลับมาามเสียเรียอใร ็อนนั้นนั่นแหละ”
“นายะเอาโฮ่สอไปไม่ไ้นะ!” แบฮยอนเริ่มอแ สอมือเล็ำแน่นอย่าลั้นอารม์
แ่็ยัทำไ้ไม่ีนั ผ่านไปไม่นานวาลมเริ่มมีน้ำใสเอ่อลอ ริมฝีปาบาเบะออเหมือนะร้อไห้อยู่รอมร่อ
“เฮ้ยอะไรัน! อย่าร้อไห้สิ” สิ้นเสียหยน้ำใส็ร่วเผลาะลมาทันที
ายหนุ่มุาวรีบวาบีเิ้ลล่อนะถลามาปลอบประโลมเ็น้อยรหน้า รู้ถึไหน็อายไปถึนั่น
เทวาอย่าเา้อมาปลอบเ็สิบเอ็วบที่ำลัร้อไห้
“ฮึ
ฮือ..นาย..ะมาเอาโฮ่สอไป..ฮึ..าเรา ฮือ”
“โอ้ไม่นะ...หยุร้อไห้่อนเถอะ”
เทวาหนุ่มรูปามปลอบใรไม่เป็น เาไม่เย้อมาปลอบนร้อไห้มา่อน
เาทำัวไม่ถู ไม่รู้ว่าวระวามือไว้รไหน
หรือะทำอย่าไรให้นรหน้าหยุร้อไห้ ่อนที่ใระมาเห็นเ้า
แ่็นับว่ายัเป็นโี
บีเิ้ลรู้หน้าที่อัวเอี ลิ้นื้นเลียเ้าที่ใบหน้าอเ็น้อย ่อนะ่อยๆุไ้ัวเอเ้าไปในอ้อมออแบฮยอนเป็นารปลอบประโลม
ให้นลื่นสั้นอัวเอสัมผัสับมือเรียวอแบฮยอน
“ฮือ...โฮ่..สอ..ฮึ”
แบฮยอนสะอึสะอื้นะำลัที่ะหยุน้ำาอัวเอามำเรียร้ออโฮ่สอ
“หยุร้อไห้เถอะนะแบฮยอน...บีเิ้ล
เอ้ย! โฮ่สอ็ไม่อยาให้นายร้อไห้นะ”
ฝ่ามือหนาลูบศีรษะเล็ไปมาเพื่อปลอบประโลม
หัวเล็อแบฮยอนผึ้นลเป็นารรับรู้
่อนะใ้เวลาอีพัให่ในารหยุน้ำาอัวเอ แบฮยอนไม่ไ้ร้อไห้เพราะเศร้า
แ่เาร้อไห้เพราะรู้สึโรธและถูัใ ที่นุาว้าๆะมาเอาโฮ่สอไปาเา
เป็นอีหนึ่บทเรียนทาอารม์ใหม่อแบฮยอนเ่นัน
“..เป็นเ้าอโฮ่สอริๆเหรอ”
แบฮยอน้อนามอน้า้วยแววาละห้อย ถ้านนนี้เอาโฮ่สอลับไป
แล้วเาะยัไ้เล่นับโฮ่สออีหรือเปล่า
“อื้มใ่
ันเป็นเ้าอมัน และื่อมันริๆ็ื่อว่า บีเิ้ล”
“แล้วะมาที่นี่อีมั้ยอ่า...ะปล่อยมันมาเล่นแถวนี้อีมั้ย”
เ็น้อยถามเสียเศร้า วาลมมอไปที่โฮ่สออย่าน่าสสาร
สมอเล็พลันะนึย้อนไปถึเหุาร์ไม่ี่วัน่อนหน้า
ที่เา้อลาเพื่อนๆอัวเอแล้วามายัที่แห่นี้
“...ันอาะมา
แ่บีเิ้ลไม่..มันำลัะไปเิใหม่ ลมาเป็นหมาอโลมนุษย์” เ็น้อยเอียอ้วยวามสสัย
ทำไมนรหน้าเาถึพูอย่าลับโฮ่สอไม่ใ่หมาทั่วไปล่ะ
“รู้ัสวรร์ไหม?
มีสวรร์ มีนร แล้ว็มีโล ...โลือที่ที่นายำลัอยู่ในอนนี้”
แบฮยอนพยัหน้าหึหัเป็นารอบำถาม
ายุาวยิ้มอ่อนโยนับท่าทาน่ารันั้น่อนะอธิบาย่อ “ันับบีเิ้ล
เรามาาสวรร์” เทวาหนุ่มี้ึ้นไปบนท้อฟ้าประอบารอธิบาย
และเ็น้อยอย่าแบฮยอน็ให้วามสนใเป็นอย่าี
“บีเิ้ลเป็นหมาบนสวรร์
เมื่อถึเวลาอมัน หมาบนสวรร์็ะ้อลมาาสวรร์ เพื่อปป้อมนุษย์
เล่นับมนุษย์ แล้ว็เป็นเพื่อนับมนุษย์” แบฮยอนมีท่าทาหนัมาว่าเิม
แ่เทวาหนุ่ม็ไม่ไ้รู้สึรำาแ่อย่าใ
เาลับรู้สึเอ็นูเ็รหน้ามาว่าเิม
แววาใสื่อที่มอมา้วยวามสนใอย่าที่ไม่มีเ็นไหนในวัยนี้เยมอบมันให้ับเามา่อน
“หมาสวรร์ทุัว้อลมาทำหน้าที่นี้
มันเป็น และบีเิ้ล็้อทำเหมือนัน”
“็นี่ไ...โฮ่สอ็ลมาทำหน้าที่นี้แล้วนี่ไ”
เ็น้อยเถียลับอย่าเอาแ่ใ
“ไม่ใ่..วันนี้บีเิ้ลแอบหนีลมาเที่ยวเล่น
ถ้าลมาทำหน้าที่ริๆ บีเิ้ละยัเป็นแ่ลูหมาที่พึ่เิเท่านั้น”
เทวาหนุ่มอธิบายเพิ่มเิม และูเหมือนแบฮยอน็ะเ้าใเป็นอย่าี
เพราะเ็ัวเล็ส่เสียร้อ “อ้อ” ออมาผ่านลำอ
่อนะยื่นมือเรียวไปลูบหัวบีเิ้ลึ่ลอเลียอยู่ไม่ไล
“แ่เราไม่มีเพื่อนเลย”
แบฮยอนพึมพำออมาเบาๆ แ่เทวาหนุ่ม็ยัไ้ยินมันอย่าัเนอยู่ี
วาลมโอเทวาหนุ่มลอบมอเสี้ยวหน้าเศร้าอเ็น้อย้าๆ
่อนะเิวามิสับสนวุ่นวายีันอยู่ภายในหัว นทำให้รู้สึหุหิ
“เอาี้...ันะลมาเล่นับนายแทนบีเิ้ลเอ
ลไหม?” และเทวาหนุ่มรูปาม็พลั้ปาออไปนไ้
เรื่อปวหัวที่วนสร้าวามวุ่นวายให้ามมาอีเป็นโย ่วยเรียรอยยิ้มสใสลับมาบนใบหน้าอแบฮยอนไ้ไม่ยา
“พูรินะ!!” แบฮยอนเย่าแนน้าๆ้วยวามีใ
รอยยิ้มว้าถูประับอยู่บนใบหน้าเล็อีรั้ ...เหมือนับ่อนหน้าที่เทวานนี้ะมาามบีเิ้ลลับไป
“อืม”
“รัษาสัานะ”
แบฮยอนยื่นนิ้ว้อยไปรหน้าเทวาหนุ่ม
พลาระินิ้วไปมารอให้อีฝ่ายยนิ้ว้อยอัวเอมาเี่ยว้อยสัาัน
“ันเป็นเทวานะ
ไม่พูปหรอน่า แล้ว็ไม่เี่ยว้อยสัาิ๊อนี่้วย” เทวาหนุ่มลุึ้นยืนะเรียมหนี
แ่แบฮยอน็ว้ามือให่ออีนไ้ทัน ่อนะยื่นนิ้ว้อยไปรหน้าเพื่อทวสัา
เทวาหนุ่มไ้แ่ถอนหายใออมา้วยวามเหนื่อยหน่าย
ในใ็่น่าัวเอสารพั ที่หาเรื่อวุ่นวายมาใส่ัวเออีนไ้
แ่ถึระนั้น็ยอมยื่นนิ้ว้อยอัวเอไปเี่ยวแ่โยี
ไม่ใ่เพราะสายาเหมือนลูหมาอเ็รหน้าหรอนะ
แ่เา็แ่ยอมทำๆไปให้เ็แบฮยอนเลิวุ่นวาย็เท่านั้น
“เย้!”
แบฮยอนร้อออมาอย่าีใ ราวับเ็น้อยัวเล็ๆ ทั้ที่วามริแล้ว
เ็วัยสิบเอ็วบ็น่าะูร้านโลมาว่านี้เสียหน่อยในวามิอเทวาหนุ่มนนี้
“เราื่อแบฮยอนนะ
นายื่ออะไร”
“ื่อ
านยอล แล้ว็เรียพี่้วย ันแ่ว่านายนะ ถึะเป็นเทวา็เถอะ”
ประโยหลัเทวาานยอลพูออมาเสียเบา
เพราะเา็ไม่แน่ใในอายุัวเอสัเท่าไหร่นั เพราะบนสวรร์
าลเวลาเป็นสิ่ที่ไม่มีวามหมาย แ่เา็เยรู้มาว่าามเวลาบนโลมนุษย์
ลัษะอเาือเ็วัยรุ่นทั่วไป ึ่็น่าะอายุราวสิบเ็
หรือสิบแปปีโยประมา
“โอเานยอล! พรุ่นี้มาเล่นันอีนะ! เรา้อไปแล้ว เี๋ยวแมุ่ บ๊ายบาย”
พูบแบฮยอน็รีบวิ่หนีลับไปทาบ้านอัวเอ
ไม่ยอมอยู่ฟัำบ่นอเทวาหนุ่มแม้แ่น้อย
“บอให้เรียพี่้วยไ
ไอ้เ็แสบ!” านยอละโนไล่หลัไป แม้ะูเือแบฮยอนไม่น้อย
แ่ใบหน้าอเทวาหนุ่มในอนนี้ลับประับ้วยรอยยิ้มว้าอันอบอุ่น
านยอลรู้สึีไม่น้อยับวามสใหม่ที่ไ้รับามนุษย์อย่าแบฮยอน
เาห่าหายาวามมีีวิีวาแบบนั้นมาแสนนาน เพราะบนสวรร์ไม่ไ้มีสิ่ที่เหล่ามนุษย์เรียันว่า
อารม์ ทุนบนนั้น็แ่อยู่อย่าที่วระ้ออยู่ และปิบัิามอย่าเร่รั
นั่นือ้อบัับที่สำัที่สุ
และแม้ว่าารลมาเที่ยวเล่นบนโลมนุษย์ะเป็น้อห้ามอันสำั แ่รานี้เทวาหนุ่มอย่าานยอล็อยาะลอแหูบ้าสัรั้
วันนี้แบฮยอนรีบื่นแ่เ้า อาบน้ำแ่ัว
และิน้าวามำสั่อผู้เป็นแม่เป็นอย่าี
นสมาิที่เหลือภายในบ้านอะสสัยไม่ไ้ และเมื่อถามไป็ไ้ำอบลับมาว่า ‘ะรอเล่นับานยอล’
ึ่็เป็นปริศนาทิ้ไว้ให้สสัยันเล่นๆว่าานยอลือใร
แบฮยอนวิ่ออมานั่รอที่สวนสาธาระที่เียวับเมื่อวาน
นั่รออยอย่าใใ่อับารมาอ ‘เพื่อนเล่น’
นใหม่อเา นัวเล็อยู่ไม่สุ ผุลุผุนั่้วยวามร้อนใ
ในสมอ็วุ่นวายไป้วยวามิมามาย ทั้ ‘เมื่อไหร่านยอละมา’
หรือ ‘วันนี้ะเล่นอะไรี’
ริอยู่ที่านยอลไม่ไ้บอว่าะลมาเล่นับแบฮยอนไ้อนไหน แ่แบฮยอน็ยินีที่ะนั่รอ หรือหาอะไรเล่น่าเวลาไปเรื่อยๆนว่าานยอละมา แบฮยอนื่นเ้นับเพื่อนใหม่นนี้มา เพราะนอาานยอละเป็นเพื่อนนแร (ที่เป็นน) ที่แบฮยอนไ้พบั้แ่วันแรอารย้ายบ้านมา านยอลยัเป็นเพื่อนที่วร่าแ่ารรัษาไว้อย่าียิ่
อย่าแร็เป็นเพราะานยอลบอว่าานยอลเป็นเทวา
แบฮยอนอาะเื่อรึ่ไม่เื่อรึ่ เพราะั้แ่เริ่ม้าวพ้นวัยอนุบาลมา
นรอบัวเา็เอาแ่บอว่าผีไม่มีริ และนั่น็รวมถึเทวา้วย แ่าารพบหน้าันรั้แร
แบฮยอน็เื่อในทันทีว่าานยอลเป็นเทวา
เพราะลัษะที่เาเห็นนั้น ล้วนรามในหนัสือที่เยอ่านมาทุประาร
็พวหนัสือนิทานปรัมปรา
หรือแม้ระทั่ในภาพยนร์ และาร์ูน
็ล้วนพูถึเทวาที่มีลัษะแบบานยอลันทั้นั้น ....เทวาที่สวมุสีาว และมีปีที่เหมือนนนาให่บริเวหลั
“านยอลมา้าัน้า~”
แบฮยอนบ่นพึมพำออมาเบาๆ ะำลัสอส่อสายามอไปรอบๆเพื่อหาานยอลไป้วย
“อ๊ะ!
น้อหนูบ้านรัน้ามนี่” ุยายแ่ๆนหนึ่เินเ้ามาในลานสายาอแบฮยอนพอี
สอแนอหิราโอบอุ้มแมวสีส้มอ้วนฟูอยู่หนึ่ัว
เธอเินเ้ามาหาและทัทายแบฮยอนอย่าใี
แบฮยอนำไ้ีว่าเธอือหนึ่ในสมาิอบ้านที่อยู่ร้ามบ้านใหม่อเา
เป็นบ้านที่มีรอบรัวนาให่ และสมาิภายในบ้าน็นิสัยีและเป็นันเอมาๆ
แ่น่าเสียายที่บ้านหลันั้นไม่มีสมาิเ็วัยแบฮยอนอยู่เลยแม้แ่นเียว
“สวัสีรับ”
แบฮยอนลุึ้นยืนโ้ัวให้อย่าสุภาพ “แมวนั่นอ้วนัเลยนะรับ”
แบฮยอนเอ่ยทัหน้าาใสื่อ
แ่หิราลับหัวเราะออมาเบาๆ้วยวามเอ็นูในวามเป็นเ็อแบฮยอน
“เปล่าหรอ
มันท้อน่ะ ยายพามันไปหาหมอมา” เธออบอย่าใี
่อนะยื่นแมวัวนั้นมาใล้ๆให้แบฮยอนไ้สัมผัสนนิ่มอมัน
“โอ้~
ั้น็ะมีลูแมวเพิ่มมาเยอะเลยสินะรับ”
“ใ่แล้วล่ะ
ว่าๆ็มาเล่นับพวมันไ้นะ แมวบ้านนี้น่ะใี” พูบุยาย็ยิบาให้ทีนึ
่อนะเินาไป แบฮยอนมอามหิราไปนลับสายา
่อนะเบนสายาลับมายัผู้มาเยือน ึ่เ็บปีอัวเอลอย่ารวเร็ว
“ทำไมมา้า”
แบฮยอนยืนออเบะปา และมอแรใส่านยอลทันทีที่เทวาหนุ่มเินเ้ามาหา
“โทษที
ิานน่ะ”
“เรารอานยอลั้นาน
ราะอแล้ว เบื่อมา นี่อุส่าห์นอนิทั้ืนเลยนะว่าวันนี้ะเล่นอะไรบ้า” เทวาานยอลถอนหายใออมาอย่าเหนื่อยหน่าย
แม้ว่าะเป็นเทวาแ่็ไม่ไ้ใ้ีวิไปวันๆ
หรือล่อลอยไปเรื่อยๆามที่หลายนเ้าใ
เทวาทุนมีหน้าที่และนั่น็รวมถึานยอล้วยเ่นัน ารที่เาะปลีหนีานมา
และแอบละเมิลมาเที่ยวเล่นที่โลมนุษย์
เาะ้อัารานในส่วนอัวเอให้เสร็เสีย่อน
วามริแล้วานยอล็ไม่ไ้อยาลอแหมา
ถึนา้อระหืระหอบสะสาานอัวเอ แล้วรีบลมายัโลมนุษย์
แ่เาเป็นเทวา และเป็นเทวาที่้อรัษาสัา ันั้นารมาหาแบฮยอนามสัา
ึเป็นสิ่ที่ทำให้านยอล้อยันทำานอย่าที่ไม่เยมา่อนนานี้
เาูยันมานเทวานอื่นถึับสสัยแล้วแอบมาลอบสัเพฤิรรมเลยทีเียว
สุท้ายานยอล็้อสอส่อสายาอย่าระแวระวั แล้วแอบหนีลมายัโลมนุษย์
ึ่ั้นอนารหนีที่ล่ะ เป็นส่วนที่ทำให้เาลมาหาแบฮยอน้าที่สุ
“็มาแล้วนี่ไ
ะเล่นอะไรล่ะ” านยอลพรั่พรูลมหายใแห่วามเหนื่อยอ่อนทั้หมออมาในราวเียว
่อนะเริ่มใ้ล้ามเนื้อบริเวแ้มึริมฝีปา
และสร้ารอยยิ้มอันอบอุ่นให้สมับเป็นเทวารูปามึ้นมา
“แล้วนี่โฮ่สอไม่มา้วยเหรอ”
แบฮยอนถามพร้อมับสอส่ายสายาไปรอบๆัวานยอล
“ไม่มาหรอ
บีเิ้ลเอ็้อทำานเหมือนัน”
ำอบอเทวาานยอลทำให้แบฮยอนยู่ปา้วยวามเสียาย เพราะเาเ้าใมาลอว่า
ถ้าหาานยอลลมาเล่นับเา โฮ่สอ็้อลมาเล่น้วยันแน่ๆ
“เสียายั”
แบฮยอนบอเสียอ่อย
“ไม่้อเสียายหรอน่า
มีพี่แล้วไ ป่ะ! แบฮยอนอยาเล่นอะไร” านยอลทำัวไม่ถู
เาไม่เย้อเ้าใล้มนุษย์วัยแบฮยอนมา่อน
ไม่รู้้วย้ำว่าเ็วัยนี้เล่นอะไรัน หรือวรใ้ำพูแบบไหนสื่อสาร้วย
เาำลัปิบัิับแบฮยอนเหมือนแบฮยอนเป็นเ็ผู้หิวัยเ็วบ
“ทำไมานยอลแทนัวเอว่าพี่ล่ะ?”
“็พี่เป็นพี่ไ
แบฮยอน็้อเรียพี่ว่า ‘พี่านยอล’ ้วยนะ” เทวาหนุ่มยิ้มให้อย่าอ่อนโยน
แ่รอยยิ้ม็้อเ้อไป เมื่อเอฤทธิ์เ็แสบอย่าแบฮยอน
“ไม่เรียหรอ
เราไม่ไ้อยาไ้านยอลเป็นพี่สัหน่อย ถ้าานยอลเป็นพี่ เราะมาเล่น้วยันไ้ไ”
“เฮ้อ...ามใ
่าเหอะ ะเรียอะไร็เรีย” านยอลถอนหายใพูออมาอย่าปลๆ
“แล้วลเราะเล่นอะไรัน?”
“อยาไปเมเ็นเอร์อะ
านยอลพาไปหน่อยสิ” แบฮยอนเินเ้ามาับแนอีฝ่ายและแว่ไปมาเป็นารอออ้อน
“หือ?
อายุเท่าไหร่น่ะ? เ้าเมเ็นเอร์ไ้้วยเหรอ?” านยอลเลิิ้วสู้วยวามสสัย
อันที่ริเทวาอย่าเา็ไม่ไ้มีธุระลมาโลมนุษย์บ่อยๆ
และไม่เยไปเมเ็นเอร์เ่นเียวัน แ่าำบอเล่าอเทวานอื่น
เมเ็นเอร์ถูยให้เป็นสถานที่อโร ที่ผู้บริสุทธิ์สะอาอย่าเาและแบฮยอนไม่สมวรไปอย่ายิ่
“ไ้สิ
ถ้าานยอลพาไปน่ะ ไปนะๆ” วาเรียว้อนึ้นสบอย่าอออ้อน
แ่็ไม่ทำให้เทวาใแ็อย่าานยอลอ่อนลไ้อย่าแน่นอน
สถานที่ไ้ึ้นื่อว่าอโรในหมู่เทวาแล้ว ไม่ิที่ะไปแวะเวียนะีว่า
และอีอย่า
านยอลลัวว่าเาอาะไปบัเอิเอใรเ้า อย่าเ่นเทวานอื่นหรือพวยมทู
ที่อาะาบเรื่อเาไปป่าวประาศไ้
“ไปที่อื่นันีว่านะแบฮยอน
เลือใหม่เถอะ” ำอบอานยอลทำให้แบฮยอนยู่หน้า้วยวามไม่พอใ
มือเรียวที่เยับแนานยอลอยู่ สะบัอออย่าไร้เยื่อใยในทันที
“านยอลใร้าย”
“ไว้โว่านี้่อยไป็ยัไม่สายนะแบฮยอน
ไปเล่นอย่าอื่นันเถอะ” านยอลพยายามที่ะโน้มน้าวให้แบฮยอนเปลี่ยนใ
ริอยู่ว่าเาวรที่ะามใแบฮยอน
แ่ารูแลให้แบฮยอนเิบโไปในทิศทาที่ถู้อ ็เป็นสิ่ที่านยอลไม่วรละเลยเ่นเียวัน
“่า~”
ทุรั้ที่แบฮยอนอแออมามันทำให้านยอลรู้สึเหนื่อยหน่ายใ
เพราะานยอลไม่รู้ว่าะ้อัารปัหานั้นให้เหมาะสมอย่าไร
“อถามไ้ไหมว่าทำไมถึอยาไปเมเ็นเอร์”
“็...แถวบ้านเ่าไม่มีเมเ็นเอร์นี่นา”
“เ้าใแล้ว...แ่ยัไ็รอึ้นม.้น่อนีว่านะ
ิเมั้แ่อายุเท่านี้น่ะ ไม่ีหรอนะแบฮยอน” านยอลอธิบาย
และแบฮยอน็ูะยินยอมที่ะเ้าใมาึ้น
“็ไ้...ั้นไปปั่นัรยานัน
อลับบ้านไปเอาัรยานแป๊บ” แล้วแบฮยอน็วิ่ลับบ้านไปทันที โยไม่รอำโ้แย้ใๆาานยอลอี
และไม่นานนัแบฮยอน็มาพร้อมับัรยานันเ่อัวเอ
“แล้วัรยานานยอลล่ะ?”
“ไม่มีหรอ”
“อ้าว
แล้วะปั่นัรยานเล่นันไ้ยัไ านยอลัวให่นะ นั่ัรยานเราไม่ไ้หรอ”
แบฮยอนพูพร้อมับี้ไปที่้อนอัรยานันเล็อัวเอ
และานยอลเอ็รู้อยู่แล้ว เพียแ่เาเลือที่ะไม่สนใ
ะมีเทวาที่ไหนบ้าที่ลมานั่ปั่นัรยานับเ็สิบเอ็วบ..านยอลนหนึ่ล่ะที่ะไม่ทำ
“ไม่รู้สิ...แบฮยอน็ปั่นัรยานไป
เี๋ยวพี่ะบินามเอ โอเนะ” พูบานยอล็าปีเรียมเหินึ้นฟ้าในทันที
แ่็ถูแบฮยอนรั้ไว้เสีย่อน
“เฮ้ย! ไ้ไอ่า...้อปั่นไป้วยันสิ
านยอลเป็นเทวาไม่ใ่เหรอ เสัรยานสิ” านยอลำพรืออมาอย่าเสียมารยาท
ทั้ที่ไม่ใ่นิสัยเาสันิ แ่เป็นเพราะำพูาเ็อย่าแบฮยอน่าหาที่ทำให้เาเสียารวบุม
“เทวาเสอไม่ไ้หรอนะ
แบฮยอนูาร์ูนเยอะเินไปแล้ว”
“พูริเหรอ?”
แบฮยอนรู้สึเสียหน้าึ้นมาเล็น้อย เมื่อานยอลบอมาแบบนั้น
แ่เป็นเพราะไม่เยมีใรไ้พบเอเทวาริๆอย่าแบฮยอน
เรื่อเล่านิทานปรัมปราล้วนเป็นสิ่ที่ถูินนาารึ้นมาโยผู้แ่
ึ่เทวา็ถูยให้เป็นหนึ่ในผู้วิเศษ
“ริสิ..เทวาทำอะไรแบบนั้นไม่ไ้หรอนะ
นอาบินไ้และุสีาวแล้ว็ไม่มีส่วนไหนรนิทานพวนั้นหรอ
ลืมนิทานพวนั้นไปะแบฮยอน”
“แล้วเทวาไม่ใสุ่สีาวไ้ป่ะ?”
สุท้ายารแรลลี่ปั่นัรยาน็ถูเลื่อนออไป
้วยหัว้อารสนทนาเปิโลทัศน์ใหม่ให้แบฮยอน
“อืม..็ไ้นะ
มันึ้นอยู่ับรสนิยมั้เิมน่ะ เทวาบานมีานที่่อน้าหนั
็ะมีุที่แ่าออไป้วย” แบฮยอนให้วามสนใในสิ่ที่านยอลเล่าเป็นอย่าี
ปาเล็ส่เสียเื้อยแ้วถามำถามไม่หยุปา
แ่ในะเียวัน็พร้อมที่ะเียบและรับฟั เมื่อานยอลอบำถามอเา
“เทวาบาน็สวมใส่เสื้อผ้าาโลมนุษย์้วย
พวแนวร็อๆเสื้อหนัอะไรแบบนั้น ...็อย่าที่บอไป ทั้หมเป็นเรื่ออรสนิยม”
“แล้วานยอลไม่สนใเปลี่ยนรสนิยมบ้าอ่อ
ใส่แ่สีาวน่าเบื่อะายนะ” านยอลยิ้มอ่อนโยนแล้วส่ายหัวให้เป็นำอบ
มือให่ยึ้นไปยี้หัวทุยอแบฮยอนนฟู้วยวามหมั่นเี้ยวในัวเ็น้อยรหน้า
“ไม่ล่ะ
พี่อบแบบนี้” แบฮยอนยู่ปาับพฤิรรมอันน่าเบื่อและเรียบเยอานยอล
่อนะลับไปูัรยานมาและเรียมัวออปั่น
“ั้นานยอล็บินามมาเรื่อยๆละันนะ
เราอยาสำรวเมือนี้ เราพึ่ย้ายมา” แบฮยอนยิ้มออมาอย่าน่ารั
่อนะออแรถีบและปั่นัรยานไปามถนนในเมือ
เมือนี้เป็นย่านใลาเมือที่เียบสบ
มีระบบารัารทุอย่าและวามปลอภัยเป็นอย่าี
มีเส้นทาสำหรับัรยานให้ปั่นไ้อย่าปลอภัย
และในอนลาวันผู้น็ไม่พลุพล่านมานั
แบฮยอนึสามารถปั่นไปเรื่อยๆามทาเพื่อสำรวเมือไ้
โยไม่้อัวลว่าะไปนหรือเิอุบัิเหุับใรเ้า
านยอลเอ็บินามแบฮยอนไปอย่า้าๆและใเย็น
ทั้สอนแลเปลี่ยนบทสนทนาันไปเรื่อยๆ
และแน่นอนว่าานยอล็พราัวเอาารมอเห็นอมนุษย์นอื่นๆ
เพื่อวามปลอภัยอัวเาเอ
แม้ว่ามันะทำให้แบฮยอนูเป็นเ็เสียสิที่พูนเียวไปลอทา็าม
“านยอลเลี้ยไอิมหน่อย”
แบฮยอนอแึ้นมาอีรั้ เมื่อเาปั่นมานถึบริเวริมแม่น้ำ
ุเ่นสำัอเมือนี้
“พี่ไม่มีเินมนุษย์หรอนะ”
“เลี้ยไอิมหน่อย
เลี้ยหน่อยๆๆๆๆๆๆ เป็นพี่ไม่ใ่เหรอ เลี้ยหน่อยเร็ว!”
สุท้ายานยอล็ทนวามรำาไม่ไหวยอมัใเินมาื้อไอศรีมให้แบฮยอน
และอย่าที่เาไ้บอแบฮยอนไป เาไม่มีเิน เพราะะนั้นารที่ะไ้มาึ่ไอศรีมอเานั้น
็้ออาศัยวามสามารถพิเศษนิๆหน่อยๆ
านยอลยิ้มอย่าอบอุ่นให้ับุลุที่เ็นรถเ็นายไอศรีมอยู่ไม่ไลาบริเวริมแม่น้ำมานั
วามอบอุ่นารอยยิ้มอเทวาหนุ่มแผ่่านไปทั่วใอุลุ
เหมือนน้ำทิพย์ที่ะ่วยทำให้ิใอันแห้เหี่ยวอเหล่ามนุษย์ลับมาุ่มื้นไ้
“ุลุรับ...ผมไม่มีเินเลย
แ่น้อายอผมอยาินไอิมนี้มาๆ ถ้าผมะอสัโนนึ ุลุะให้ผมไ้ไหมรับ?”
ิริยาท่าทาอันสุุม นุ่มนวลอเทวาหนุ่ม
็เป็นอีหนึ่สิ่ที่ทำให้ผู้นโยรอบ้อมน์สะ
น้ำเสียทุ้มนุ่มนวลและวาาอันอ่อนน้อม
พร้อมที่ะทำให้ทุนโยรอบอ่อนโอนและยอมให้วาม่วยเหลือ
“เอาไปสิ...สออันเลย็ไ้”
ายรายิ้มอย่าใี แล้ว็ัไอศรีมยื่นมาให้านยอลถึสอนามที่พูริๆ
“อบุมาๆเลยรับ
ุลุเป็นนที่มีิใีมาริๆ ุลุเหมาะที่ะอยู่บนสวรร์มาๆเลยรับ
อให้ไอิมายไ้ีๆนะรับ” านยอลโ้ล่าวอบุอย่าสุภาพ
และไม่ลืมที่ะยิ้มอบอุ่นให้เป็นารทิ้ท้าย่อนะามา
“หูวว~ ไหนว่าไม่มีัไ
ทำไมไ้มาั้สอโน” แบฮยอนยื่นมือไปรับไอศรีมโนาานยอลอย่ารวเร็ว
่อนะเริ่มเล็มเลียรสาิหวานละมุนอไอศรีมอย่ามีวามสุ
“มันเป็นเรื่ออวามสามารถส่วนัว”
และานยอลเอ็เริ่มเล็มเลียไอศรีมอีโนหนึ่เ่นัน เาไม่เยลิ้มลอรสาิอาหารมนุษย์มา่อน
แ่เา็ยอมรับเลยว่าไอศรีมที่เาำลัินอยู่นี้มีรสาิที่ละมุน นุ่มนวล
และ่วยผ่อนลายิใไ้อย่าน่าประหลา
ไม่แปลในั
ที่เามัะเห็นเหล่ามนุษย์ินสิ่นี้ันอยู่บ่อยๆ
“านยอลนี่เป็นนี๊ีอะ
น่ารัที่สุเลยนะ เหมาะสมที่ะมาเป็นเพื่อนอเรามาๆ”
หลัาที่ัารไอศรีมอัวเอนหม
แบฮยอน็เริ่มส่เสียเื้อยแ้วอนเอออมาอีรั้
แรๆานยอลออะรำาอยู่ไม่น้อยที่แบฮยอนสามารถพูไร้สาระไ้ลอเวลาโยไม่รู้ัเหนื่อย
แ่หลัาที่เา้อทนฟัมันมาเือบรึ่วันแล้ว
เา็พบว่าเาสามารถปรับใให้ินับมันไ้เสียที
แม้ะิรำาอยู่บ้า
แ่็ไม่นึหนวหูนถึั้นอยาให้แบฮยอนโนสาปให้เป็นใบ้ไปเสีย
เหมือนับ่วแรๆที่เา้อเผิ
“เราะลับบ้านันหรือยั?
เี๋ยวุแม่ะเป็นห่วนะแบฮยอน” วอาทิย์เริ่มลาลับอบฟ้า
และแ่แ้มสีเมือโยรอบให้เป็นสีส้มแล้ว
ึ่เป็นสีอันเป็นสัาบ่บอถึารหมเวลาเล่นอแบฮยอนแล้ว
“โอเ
ั้นลับเลย็ไ้ แ่พรุ่นี้านยอละมาอีใ่ไหม?”
แบฮยอนเินไปูัรยานอัวเอ ่อนะหันมาถามานยอล
“อืม
แน่นอน..ามสัา แ่ว่าพรุ่นี้แบฮยอนไม่้อมารอพี่แล้วนะ
เี๋ยวพี่เสร็านแล้วะไปามเอ ลไหม?” แบฮยอนพยัหน้ารับ
่อนะระโึ้นร่อมัรยานันเ่อัวเอ
เป็นท่าทาที่วนหวาเสียวไม่ใ่น้อยในวามิอานยอล
เาไม่อยาะ้อรับผิอบอะไรเพิ่มอี ถ้าหาแบฮยอนเิไ้แผลึ้นมา
“โอเ~ เราแยันรนี้เลยนะ
บ้ายบาย เอันพรุ่นี้” แบฮยอนับัรยานมือเียว
่อนะหันหลัลับมาโบมือให้านยอล
หัวใานยอลเือบร่วลไปอยู่ที่าุ่มเมื่อเห็นว่าัรยานเเล็น้อย
แ่โีที่แบฮยอนสามารถลับมาวบุมไ้ทัน
ไม่อย่านั้น
นอาเาะทำผิสวรร์เรื่อารหนีลมาเที่ยวเล่นที่โลมนุษย์แล้ว
เาอาะโน้อหาเป็นบ่อเิภยันราย่อมนุษย์เพิ่มอีระท้วยแน่ๆ
เป็นเวลาเือบเือนแล้วที่เทวาอย่าานยอลเทียวไปเทียวมาระหว่าสวรร์และโลมนุษย์
เาเหนื่อยไม่ใ่น้อย เพราะนอาะ้อรีบัารหน้าที่อัวเอให้เสร็เรียบร้อย่อนลมาหาแบฮยอน
เายั้ออยระแวระวััวเอเป็นอย่าี เพื่อไม่ให้ถูเทวานอื่น
หรือใร็ามมาับไ้ว่าเาแอบละเมิ หนีลมาเที่ยวเล่นยัโลมนุษย์
โยไม่ใ่เหุำเป็น
และวันนี้็เป็นอีหนึ่วันที่านยอลปวหัว
และเา็เหนื่อยนถึั้นรู้สึหุหิุ่น่าน
หาแ่ำสัาที่ไ้ให้ไว้่อแบฮยอน็ทำให้เามาหยุลที่หน้า่าบานเิมอีรั้
...หน้า่าห้อนอนอบยอน แบฮยอน
“แบฮยอน”
เสียทุ้มเอ่ยออมา้วยวามเหนื่อยอ่อน เรียบุลในห้อให้เปิหน้า่าให้เาไ้เ้าไป
ั้แ่ที่านยอลบอให้แบฮยอนรอเาอยู่ที่บ้าน
่อทาาริ่อเียวที่เปิรับทั้สอ็ือ หน้า่าห้อนอนอแบฮยอน เป็นเพราะห้ออแบฮยอนมีระเบีย
แ่ประูับถูู้เสื้อผ้าปิทับไว้ ทำให้ใ้านไม่ไ้ านยอลเลือที่ะบินมาเาะระเบียห้อนอน
มาว่ายอม่อนปีแล้วเินลไปริ่หน้าบ้านอบฮยอน
มันูหลบๆ่อนๆ
เหมือนพวู้รั หรือพวที่ทำผิ ...านยอลรู้ี และเา็ทำผิริๆ
แ่เา็มีทาเลือไม่มานั นว่าเาะมีเวลาสำรวนแน่ใ
เาะไม่มีทาปราายให้ใร่อใรเห็นไ้อย่า่ายายเป็นแน่
“วันนี้มา้าว่าทุวันเลยนะ”
แบฮยอนวาอยวิีโอเมส์ในมือล
่อนะยอมมาเปิหน้า่าให้านยอลเ้าไปในห้ออย่าอิออ
แบฮยอนแอบเ็นิหน่อยที่านยอลมัะมาไม่เป็นเวลา
ส่วนให่็พอะาเาไ้ แ่บาวัน็หายเียบไปนระทั่อนเย็น หรือบาวัน็ไม่โผล่หัวมาเลย้วย้ำ
อบทิ้ให้แบฮยอนรอเ้อ ทั้ที่แบฮยอนน่าะมีโอาสไ้ไปหาเพื่อนใหม่ๆ
แ่ลับ้อรอานยอลอยู่เสมอ
อาะเป็นเพราะเาอบานยอลมาที่สุ
แม้บารั้านยอละอบสวมบทบาทเป็นผู้ปรอ แ่านยอล็ใีับแบฮยอนเสมอ
เายอมรับเลยล่ะ...ว่าเา่อน้าะิานยอล
“มีเรื่อวุ่นนิหน่อยน่ะ
อนนี้็ยััารไม่เสร็เลย” านยอลถอนหายใออมาเสียั
่อนะ่อนปีอัวเอ และทิ้ัวลบนเียนุ่มอแบฮยอน
มันเริ่มึ้นั้แ่เมื่อไหร่็ไม่รู้
ที่านยอลมัะแอบมาหาแบฮยอน่วเย็นหรืออนลาืน และแอบนอนลบนเียนุ่ม
และแบฮยอนเอ็ไม่ใ่ว่าะพอในั ารถูแย่พื้นที่บนเียนาสี่ฟุ
แม้มันะไม่ไ้เบียมานั
แ่นอบนอนิ้นและแผ่ว้าๆอย่าแบฮยอน็รู้สึว่ามันอึอัอยู่ี
านยอลให้เหุผลว่าอยาลอนอนแบบมนุษย์ูบ้า
ึ่็ถือเป็น้อแลเปลี่ยนอารเป็นเพื่อนเล่นับแบฮยอนใน่วปิเทอมแบบนี้
“วุ่นวายริๆนะานสวรร์เนี่ย”
เ็ายเินรไปที่เีย
่อนะทิ้ัวล้มลไปทับเทวาหนุ่มึ่นอนแผ่อยู่่อนแล้ว
แม้ะเป็นารแล้แรๆให้านยอลร้อั ‘อั้!’ แ่านยอล็ไม่ไ้โวยวายอะไรไปมาว่านั้น
หนำ้ำยั่วยประอัวอแบฮยอนไม่ให้ไหลลไปอับพื้นห้ออี้วย
“านยัไม่เสร็เลย
สนใไป้วยันไหม?”
“านอะไร?”
“พาหมาลับสวรร์
เหมือนบีเิ้ลนั่นแหละ” านยอลอธิบาย
หัวเล็ยับึ้นลบริเวหน้าอานยอลเป็นารอบล
่อนะเ้ัวึ้นาัวอานยอล และเรียมลไปเรียมัรยานอัวเอ
“ไม่้อหรอ
บินไปพร้อมันนี่แหละ” ร่าสูอเทวาหนุ่มลุึ้นาเียมาในเวลาไล่เลี่ย่อน
่อนะเอื้อมแนไปปิประูที่แบฮยอนเปิ เพื่อะลไปเอาัรยาน
“บินไป?
ยัไอะ? านยอลบินไ้นเียวไม่ใ่เหรอ?” หน้าาอแบฮยอนอนำลัสสัยและวย
เป็นใบหน้าที่น่ารัมาที่สุ านยอลอบที่ะแล้ให้แบฮยอนสสัย
และทำหน้าาน่ารันั้น เพื่อที่เาะไ้แล้่อไปอี
แล้ว็เห็นใบหน้าน่ารันั้น่อไปเรื่อยๆ
“บินไปพร้อมพี่ไ
ป่ะ!”
ำอบยัไม่ทันะระ่าั านยอล็ึแบฮยอนมาใล้
่อนะ่อยๆันหลันัวเล็ให้ปีนหน้า่าออไปยืนที่ระเบีย ่อนที่ัวเอะปีนามออมาิๆ
และัารปิหน้า่าให้เรียบร้อย
“เี๋ยวๆ
ให้ผมบินไปับพี่อะนะ?”
“อืม”
านยอลไม่อบอะไรให้มาวาม แนยาวทั้สอ้าเอื้อมไปโอบรอบัวแบฮยอนแน่น ่อนะาปีและถลาึ้นฟ้า
“เหวอออ!” แบฮยอนร้อลั่น
แ่านยอลลับรู้สึสนุ เสียทุ้มหัวเราะำับท่าทาหวาลัวอแบฮยอน
“อย่าิ้นนะ
ไม่ั้นแน่ๆ” เป็นเพราะนาัวที่่าันมา
ทำให้านยอล้อ้มหัวลไปพูุยับแบฮยอน แบฮยอนเป็นเ็ผู้ายที่ัว่อน้าเล็และผอมบา
านยอลึอุ้มแบฮยอนไ้เบาสบายเหมือนอุ้มสุนััวหนึ่เท่านั้น
ลอระยะเวลาารบินทั้สอนไม่ไ้พูอะไรันอี
านยอล้อใ้สมาธิในารามหาลูสุนัที่หนีลมา ในะที่แบฮยอน๊อสั่นวัแวนลุ้นระทึับารไ้โบยบินอยู่บนท้อฟ้าเป็นรั้แร
แ่วาเรียว็เพลิเพลินไปับภาพเมือเบื้อหน้าที่เล็ิ๋วลนเหมือนภาพในาร์ูนไม่น้อย
“อ๊ะ! อยู่นั่นเอ”
ทันทีที่พบเป้าหมาย านยอล็พุ่ัวลิ่อย่ารวเร็ว
เหมือนนที่พุ่ลไปับปลาในน้ำ
แบฮยอนที่ยัไม่ทันหายระทึี็้อรีร้อโวยวายออมาอีรอบ
ับวามรู้สึหวาลัวว่าัวเอะร่วหัวทิ่มลไป
โยที่มือเรียวเาะแนอเทวาหนุ่มแน่นมาว่าเิม
และในที่สุ
านยอล็ร่อนลพื้นอย่าสวัสิภาพพร้อมๆับแบฮยอนในอ้อมแน
แบฮยอนเินโัโเไปที่โน้นไม้ ่อนะนั่ยอๆและเริ่มับอาหารเ่าออมา
“ไหวไหม?”
านยอลเินเ้ามาถาม้วยวามเป็นห่ว
แบฮยอนส่ายหน้าเบาๆ่อนะเอาหัวพิับโน้นไม้เอาไว้ เพราะานยอลมัวแ่ื่นเ้นีใที่เอสุนัสวรร์ัวนั้นมาไปหน่อย
ึร่อนทิ้ัวลมาเร็วเินไป นลืมนึถึนที่เาอุ้มมา้วย
“มันไปไหนแล้วล่ะ?”
แบฮยอนถามออมาเสียแหบแห้ สมอเายัปรับัวไ้ไม่ีนึ
ึรู้สึเวียนหัวและาลายไปหม แม้เาะรู้สึอบไม่น้อยับวามหวาเสียวอนถลาล
ึ่เหมือนับอนที่เาไ้เล่นเรื่อเล่นในสวนสนุ
“มันรู้ทันเพราะเสียร้ออแบฮยอนน่ะ”
านยอลอบ แ่็วาสายามอหาสุนััวแสบัวนั้นไป้วย
“อ่า..อโทษที”
“ไม่เป็นไรหรอ
มันอยู่แถวนี้นี่แหละ หาไม่ยาหรอ” ว่าแล้วเทวาหนุ่ม็เินออไป
เพื่อามหาสุนัสวรร์ในปรออัวเอ ที่แอบหนีลมาเที่ยวเล่นบนโลมนุษย์
ว่าันว่าสัว์เลี้ย็มัะมีนิสัยเหมือนับเ้าอ
เพราะเป็นนอบรมเลี้ยูพวมันให้โึ้นมาามแบบที่ัวเอ้อาร
ึ่็มัะใส่เผลอนิสัยอัวเอลไป้วย
สถานที่ที่สุนัสวรร์ัวนั้นันำานยอลมาือ
บริเวีนเาอเมือ ึ่อุมสมบูร์ไป้วย้นไม้สูให่เียวี
และหาึ้นไปบริเวที่สูึ้น
็ะมีบริเวหนึ่เป็นทุ่ห้าว้าให้วิ่เล่นสัมผัสับผืนห้าและินุ่มื้น
ถ้าเาไม่ผิพลา านยอลิว่าหมาสวรร์ัวีอเา็ะึ้นไปวิ่เล่นบริเวทุ่ห้านั้นเป็นแน่
บนสวรร์มีทุสิ่
และสิ่ที่บนสวรร์ไม่มี็ือสิ่ที่เรียว่าผืนิน ินอับื้นและเอะแะ
เป็นสิ่ที่สุนัสวรร์ทุัว้อาร บนสวรร์ไม่ใ่ินแนสวรร์อสุนัเหล่านั้น
เพราะพวมันล้วน้อารแผ่นินใหุุ้้ย และทุ่ห้าและวิ่เล่นและถูไถไปมา
“อลลี่!”
เทวาหนุ่มะโนเสียัลั่นป่า นแบฮยอนที่ำลัปรับลมปราใหม่ถึับสะุ้
โีที่แบฮยอนยัอายุไม่มา
อาารเวียนหัวอาเียนเหล่านั้นึหายไปไ้อย่ารวเร็ว
“านยอละไปไหน
รอเรา้วยสิ!” แบฮยอนลุึ้นอย่ารวเร็ว แล้วรีบวิ่ามานยอลที่่อยๆหายเ้าไปในป่าลึึ้นเรื่อยๆ่อนที่พวเาทั้สอนะลาัน
แบฮยอนไม่อยาถูทิ้ให้นั่รอนเียวลาป่านัหรอ
“ระวัล้มนะ”
านยอลหันมาเือนแบฮยอนที่วิ่อย่ารวเร็วามมานทัน่วายาวอานยอล
“อย่าทิ้ันไว้แบบนี้ิ
พามาแล้ว็้อพาไป้วยให้ลอ”
“อ่า..อโทษที”
่วเวลาบ่ายแ่ๆแบบนี้
ารเินทาในป่าึไม่รู้สึร้อนมานั
เพราะวามื้นและร่มเาไม้ภายในป่า่วยลอุหภูมิลไ้เหมือนับารเปิเรื่อปรับอาาศ
แ่เป็นเพราะ่วบ่ายแ่ๆแบบนี้ึเริ่มเ้าใล้เวลาอาทิย์อัส
ะไม่ใ่เรื่อีแน่หาพวเายัามอลลี่ลับไป้วยันไม่ไ้
ารเินในป่าในเวลาลาืน
ไม่ใ่วามิที่ีนั ่อให้ะมีเทวาเินอยู่้วย็าม...
“อลลี่!!”
านยอละโนเรียอีรั้ เมื่อยัไร้วี่แววอสุนัสวรร์ัวแสบ “ไอ้หมาแสบ”
านยอลสบถออมาเบาๆ ที่เารู้สึเรียมาึ้นว่าเิมเป็นเพราะเาัสินใผิพลา
ที่พาแบฮยอนมา้วย สิ่สำัที่ำลัทำให้เาัวล็ือ
เาลัวว่าะเิอันรายับแบฮยอน
“โอ๊ะ!” แบฮยอนร้อึ้น
านยอล้อรีบหันหลัลับไปูอย่ารวเร็ว เพราะวามัวลใที่มีอยู่่อนแล้ว
หาแบฮยอนไ้รับอันรายอะไร เาะ้อรู้สึผิไปลอีวิเป็นแน่
“แบฮยอนเป็นอะไรหรือเปล่า?”
านยอลพุ่เ้ามาประิ แ่แบฮยอนลับเมินที่ะอบและนั่ลยอๆ้มมอที่พื้น
“รัน”
แบฮยอนหยิบรันึ้นมาาพื้นูให้านยอลู
รันึ่ถูถัสานอย่าีาเศษห้าและิ่ไม้ ภายในบรรุไ่สีหวานนวลเนียนอยู่ถึสามฟอ
“ร่วลมาา้นไม้”
านยอลบอ ะสายาม็สำรวมอึ้นไปที่้นไม้ให่ึ่าว่าน่าะเป็นที่อยู่อรันนั้นในอนแร
“ฮึบ!” ไม่รอ้า
แบฮยอน็อาศัยร่าเล็อนเอปีนป่ายึ้น้นไม้
เพื่อนำรันนั้นลับไปวาที่เิมที่มันวรอยู่
“แบฮยอน! ทำอะไรน่ะ ลมานะ!” านยอละอุเสียั
อาราม้วยวามใที่แบฮยอนผลีผลามปีนึ้น้นไม้ไปแบบนั้น
ทั้ที่น่าะให้านยอลบินึ้นเอาไปวาะีว่า
“านยอลไปามอลลี่่อเลย
เี๋ยวเราทำรนี้เอ แป๊บเียวแล้วะามไป” แบฮยอนอบ
เมื่อปีนึ้นไปถึระับที่้อาร และิ่ไม้มีวามมั่นเพียพอแล้ว
านยอลมอภาพรหน้า้วยวามลัเลใ
แบฮยอนูไม่น่าะมีปัหาอะไรอี ิ่ไม้ที่เ็ัวเล็นั้นเาะอยู่ ็ูมีวามมั่นและแ็แรพอที่ะรอรับน้ำหนัไ้ี
เมื่อิไ้ันั้นานยอลึพยัหน้าอบรับเบาๆ และบอให้แบฮยอนระวััวเอีๆ
่อนะเินลับไป เพื่อามหาสุนัในหน้าที่อนเอ
แ่ในัหวะที่านยอลไ้หันหลัไปนั้นเอ
เรื่อไม่าฝัน็ไ้เิึ้น...
“เหวอ! / แบฮยอน!”
ิ่ไม้ที่แบฮยอนเาะนั้นโนปลวินอยู่้าใน
ภายนอทีู่เหมือนะแ็แรนั้นลับไม่เป็นไปอย่าที่ิ
ร่าเล็อแบฮยอนร่วลมาอย่ารวเร็วพร้อมับท่อนไม้ให่ที่หัลมาา้น
้วยวามลืมัว านยอลาปีอัวเอเพื่อถลาเ้าไปรับัวแบฮยอนไว้ไม่ให้ร่วหล่นถึพื้น
“อั้!”
โีที่านยอลนั้นไ้มาถึัวแบฮยอนทันเวลาพอี
แนแร่โอบรับแบฮยอนไ้อย่าทันท่วที นทั้สอนหล่นลับพื้นไปพร้อมๆัน
โยมีานยอลรอรับัวแบฮยอนอยู่
“เป็นอะไรไหม?”
านยอลถามแบฮยอนเสียเบา แบฮยอนยิ้มแ่และส่ายหัวอบในเิว่าไม่เป็นอะไร
่อนศีรษะเล็ะหันไปมอรันที่ัวเอบรรวาอย่าเบามือที่ิ่ไม้อี้นหนึ่
และพบว่าลูนทั้สามนั้นยัปลอภัยีอยู่
แบฮยอนเบนสายาลับมาและพบวามผิปิ
“านยอล! ปีานยอลหันี่!”
านยอลหันไปามสายาอแบฮยอนและพบว่าปีอเาหัริๆ
โยมีท่อนไม้ให่ที่หัลมาทับอยู่
แบฮยอนรีบลุาัวานยอล่อนะถลาไปเลื่อนท่อนไม้ให่นั้นให้ออห่าาปีอานยอล
เ็น้อยน้ำาลอเมื่อเห็นว่าานยอลบาเ็บ
“านยอล...”
เสียเล็สั่นเรือ มอหน้าเ้าอปี้วยวามรู้สึผิ านยอล่อยๆยับัวลุึ้น
่อนะพยายามเ็บปีอัวเอ และพบว่าเาไม่สามารถเ็บปี้าที่หัอยู่ไ้
...เพราะมันเ็บมาเินไป
“อย่าร้อไห้นะแบฮยอน
พี่ี้เียปลอบแล้ว” านยอลรีบัอนัวเล็ไว้ ่อนที่หยน้ำใสที่เอ่ออยู่ะไหลลมา
แบฮยอนเ็บ้อนสะอื้น และลืนน้ำาลับไป
ริมฝีปาบาเม้มแน่น้วยวามอลั้นที่ะพยายามห้ามน้ำาอัวเอ
เพราะานยอลเยบอแบฮยอนอยู่บ่อยๆว่าเ็ผู้ายห้ามี้แย
ะ้อเ้มแ็และอทน...
“แล้วปีอานยอล...”
“ไม่เป็นไรหรอ
ถ้าหาัวอลลี่เอ พี่็ะไม่เป็นอะไร รีบไปหาัวอลลี่ันเถอะ” านยอลรีบับทเพื่อหลีเลี่ยที่ะ้อเผิับอบาและมูที่เริ่มแอแบฮยอน
สอายาว้าวอย่าเร็วๆเพื่อหลีไปาสถานาร์อันน่าอึอั
แม้านยอละ้ออยปลอบแบฮยอนอยู่หลาย่อหลายรั้ใน่วที่ลมาเป็นเพื่อนเล่นัน็าม
แ่เา็ไม่สามารถทำใให้ินับหยน้ำาอแบฮยอนไ้สัที
านยอลเินเ
นั่นือสิ่ที่แบฮยอนสัเเห็นไ้าารเินามอยู่้านหลั เ็น้อยเอ่ยทัานยอลไป
แ่เทวาหนุ่ม็อบลับมาว่าไม่เป็นอะไร และเลือที่ะเมินเย่อวามัวลอแบฮยอน
...ไม่มีใรรู้เรื่ออาารบาเ็บีไปว่าัวานยอลเอ
เหมือนับนแนา
่วแรๆร่าายอนนนั้นะยัปรับสภาพไม่ไ้ เาะเินเอีย
เพราะร่าายไม่สมุล และสุท้ายเมื่อร่าายปรับสภาพไ้ เา็ะยัเินไม่เหมือนนปิอยู่ี
เป็นลไอันแปลประหลาอร่าาย ที่มีไว้เพื่อรัษาทุอย่าให้สมุล
ปีอานยอลบาเ็บไป้าหนึ่
ร่าายอเาในอนนี้ไม่อยู่ในสภาวะสมุลอย่าที่เย
เพราะปีอี้าที่ไม่บาเ็บถูพับเ็บอย่าเรียบร้อย
สุท้ายเมื่อานยอลไม่สามารถทนวามไม่สมุลไ้ เาึำ้อาปีอี้าออมา
ให้ว้าเท่าับ้าที่บาเ็บเพื่อรัษาสมุล
และาราปีเ่นนั้น
็ทำให้านยอลเินลำบาอีเท่าัว
เพราะร่าายเาะไม่เพรียวพอที่ะเินไ้อย่าปิ
“อลลี่!”
านยอละโนเรียอีรั้ และนับว่าเป็นโี ราวนี้มีเสียเห่าอบรับมาาพื้นที่ึ่อยู่ไม่ไลนั
ทั้านยอลและแบฮยอนรีบเร่ฝีเท้าเพื่อไปให้ถึัวอลลี่่อนพระอาทิย์ะลับอบฟ้าไป
่อนวามมืะเริ่มเ้ามารอบำป่าแห่นี้
“อยู่นี่เอไอ้หมาแสบ!” านยอลุเสียเ้ม
ะำลัับัวอลลี่ที่ไม่รู้สึรู้สาอะไรเอาไว้ เทวาหนุ่มัารนำสายูออมา ล่ามอลลี่ไว้ให้เินามมา้วยัน
่อนะนำสายูนั้นไปมัไว้ับ้นไม้ บริเวใล้ับีนเา
ที่ทั้สอนเพิ่เินามา
“มัมันไว้ที่นี่่อน
พี่ะพาแบฮยอนไปส่ที่บ้าน แล้ว่อยลับมารับมัน” านยอลอธิบาย
“แล้ว...านยอละพาเราลับไปยัไ?”
“็บินไปนี่แหละ
แ่อา้าหน่อย..ไปเถอะ เี๋ยวุแม่ะเป็นห่ว”
านยอลไม่รอให้แบฮยอนอบปิเสธหรือพูอะไรออมาทั้นั้น
แนแร่โอบรัแบฮยอนไว้อย่าี ่อนะถลาึ้นฟ้าอย่าที่เย
แ่เป็นเพราะมีปี้าหนึ่บาเ็บ
านยอลึบินเไปาเิม ทำใหู้เหมือนพวเาะร่วลาฟ้า
“ไม่้อัวลหรอน่า
พี่ไม่หรอ” านยอลปลอบใแบฮยอน ึ่อนนี้ัปาอัวเอแน่นอย่าัวล
ทั้เรื่อปีอานยอล และวามสู แบฮยอนไม่มีทาสบายใเรื่อปีอานยอลไ้นว่าะเห็นว่าานยอลบินไ้อย่าปิี
และเียิว่อนพระอาทิย์ไม่นาน
านยอล็สามารถพาแบฮยอนลับมาส่ที่บ้านไ้อย่าปลอภัย แ่็ทุลัทุเลไม่ใ่น้อย
แบฮยอนเพิ่ไ้สัเว่าานยอลนั้นเ็บแผลมา
เป็นเพราะแบฮยอนอยู่ในอ้อมอออีฝ่าย เาเห็นานยอลัฟันและเม้มปานแน่น
พร้อมับเหื่อเม็เล็ที่เริ่มผุพรายามใบหน้า
านยอลพยายามอย่ามาในารอทนับวามเ็บปว
แบฮยอนเริ่มัวลับปีอานยอลอีรั้เมื่อ
านยอลหันหลัลับไปเรียมะบินึ้นฟ้า านยอลถลาเือบิ่ลพื้น
ราวับเาไม่สามารถวบุมปีอนเอไ้อย่าใ้อาร
แบฮยอนมั่นใว่าในราแรที่เาเห็นแผลอานยอล ระูที่ปียัไม่ไ้โผล่ออมา
นั่นหมายถึในระหว่าที่านยอลบินพาเามาส่ บาแผลไ้ีามาึ้นว่าเิม
แ่านยอล็บอว่าไม่เป็นอะไร
และเลือที่ะหันหลัลับไป เพื่อไปรับอลลี่ที่ป่าและลับสวรร์ไปามหน้าที่อนเอ
ารที่บาแผลอานยอลลุลามมาึ้น
นเทวาหนุ่มบินแทบไม่ไหวนเือบิ่พสุธา
ยิ่เป็นารอย้ำวามรู้สึผิอแบฮยอน เ็ัวน้อยเริ่มน้ำาึมอีรั้
ะมอามท่าทาารบินที่ทุลัทุเลอานยอลไปนลับสายา
แบฮยอนรู้สึแย่...เพราะเาไม่สามารถที่ะ่วยเหลือานยอลไ้เลย
เป็นเวลาเือบหนึ่สัปาห์แล้วที่านยอลไม่ไ้ลมาหาแบฮยอนอี
และแบฮยอน็รู้ีว่าสาเหุนั้นเิาอะไร ...ปีอานยอล
นที่ปีหันระูโผล่ออมานั้น
เป็นอาารบาเ็บที่นับว่าสาหัสไม่น้อย และ่อให้ใ้เวลาเยียวยารัษานานแ่ไหน
เ็อย่าแบฮยอน็ไม่มั่นใ้วย้ำ ว่านัวนั้นะสามารถลับมาบินไ้อย่าปิ
านยอลเอ็เ่นัน..
แบฮยอนอาะ้อรู้สึผิไปลอีวิ
ับอาารบาเ็บแบบที่ไม่มีโอาสฟื้นืนอานยอล เ็น้อยไม่แน่ใว่าานยอละเป็น้อยเว้นหรือไม่
– เทวาอย่าานยอล ะสามารถฟื้นสภาพืนร่าายอัวเอ
ไ้เหมือนับัวละรในาร์ูนที่เาเยูหรือเปล่า
และถ้าหาานยอละไม่สามารถลมาหาเาไ้อี
แบฮยอน็อยาไ้โอาสเพียสัรั้ เพื่อล่าวำว่า ‘อโทษ’ ับานยอล
แร๊..
แบฮยอนโัโเลุึ้นาที่นอนไปูที่หน้า่า
ถึที่มาอเสีย ทันทีที่มือเรียวเลื่อนบานหน้า่าออ
ร่าอนที่เาเฝ้านึถึมาลอทั้สัปาห์็ปราอยู่รหน้า
“านยอล!”
“อเ้าไปหน่อยสิ”
แบฮยอนหลีทาให้านยอลปีนหน้า่าเ้ามาภายในห้อ านยอลผู้ึ่มีสภาพสมบูร์แ็แรปิี
“ปี...”
ปีเป็นยัไบ้า นั่นือสิ่ที่แบฮยอนอยาะถาม
แ่พอเอาเ้าริๆแล้วเาลับพูอะไรไม่ออ วามิที่ไ้ถูเรียบเรียและเรียมพร้อมไว้่อนหน้าไ้หายไปนหม
ทันทีที่านยอลัวเป็นๆปราาย
“อ๋อ...ไม่้อห่วแล้วล่ะ
ไ้ยาี อนนี้หายเป็นปิแล้ว” านยอลาปีออเพื่อเป็นหลัานยืนยันำพู
มือหนาวาลบนศีรษะอเ็ัวเล็ ่อนะยี้ผมนุ่มนฟูยุ่เหยิ้วยวามเอ็นู
“...”
“...”
“อโทษ...
/ อโทษนะ” เิวามเียบึ้นอยู่นานภายในห้อนอนเล็อแบฮยอน
สุท้ายทั้สอน็ทำลายวามเียบและวามระอัระอ่วนนั้นออมาพร้อมัน
และเป็นนที่เ็ว่าอย่าแบฮยอน ผายมือเป็นารเิให้านยอลพูออมา่อน
“...อโทษนะ
เพราะ้อรัษาปีน่ะ เลยลมาเล่น้วยไม่ไ้ ั้สัปาห์นึแหน่ะ..ไม่โรธใ่ไหม?”
านยอลย่อัวลเพื่อให้เาอยู่ในระับเียวับแบฮยอน
วาลมอเทวาหนุ่ม้อนมออีนเป็นเิอออ้อน
ารรัษาบาแผลนาให่ที่ปีอานยอลนั้นไม่ใ่เรื่อ่าย
ยาสวรร์หลายแนถูปรุึ้นมาเพื่อรัษาบาแผลอเา
และารบาเ็บอานยอล็สร้าวามปั่นป่วนให้าวสวรร์ไม่น้อย
เพราะานยอลไ้รับบาเ็บะลมาปิบัิหน้าที่บนโลมนุษย์...นั่นเป็นสิ่ที่านยอลบอับทุน
านยอลบอว่าเาไ้รับบาเ็บะลมาามัวอลลี่ลับสวรร์
ึ่็เป็นเรื่อริ เพียแ่านยอลไม่ไ้บอรายละเอียถึมนุษย์ที่ื่อแบฮยอน
เาไม่ไ้โห แ่านยอลแ่ไม่ไ้บอเรื่อราวทั้หมให้าวสวรร์รับรู้
เทวาำนวนไม่น้อยเริ่มมีเสียั้าน่อารอนุาให้เทวาลมายัโลมนุษย์
– พวนั้นบอว่าอันรายเินไป โยใ้รีอานยอลเป็น้ออ้า
ึ่นั่น็ทำให้สวรร์ปั่นป่วนไม่ใ่น้อย นมีเทวาหลายนทำานผิพลา
และวุ่นวายับสภาพอาาศนโลมนุษย์ปั่นป่วนไปเ่นเียวัน
“านยอลไม่้ออโทษหรอ...เรา่าหาที่้ออโทษ
เราทำให้ปีอานยอลหั..” เสียเล็อู้อี้ผ่านออมาาริมฝีปาบา
แบฮยอน้มหน้าิอเพื่อ่อนน้ำาที่รื้นึ้นมาอีรั้
“แบฮยอนอโทษนะ...
เพราะเราไม่ระวัเอ านยอลเลย้อมาเ็บ..เลย” เ็น้อยสะอื้น
แ่็สามารถวบุมอารม์ไ้ีนเ็บทุหยน้ำาลับเ้าไปในที่อมันไ้
ามที่านยอลเยบอ
“ไม่เป็นไรหรอแบฮยอน
...อนนี้พี่หายแล้วนะ เห็นไหม? แ็แรีมาๆ เพราะะนั้นไม่้อรู้สึผิ
และแบฮยอนไม่ใ่นทำให้พี่เ็บัวหรอนะ” ท่อนแนแร่อเทวาหนุ่มึัวแบฮยอนมาไว้ในอ้อมอ
พร้อมับลูบปลอบนัวเล็ไปมา เหมือนปลอบเ็น้อย แบฮยอนไม่ไ้ร้อไห้
แ่ออบานยอลนแน่น
“แล้วนี่...ไม่สบายเหรอ?
ัวอุ่นๆนะ” านยอลทัึ้น
“อือ...สอสามวันมานี้อาาศเปลี่ยน
เลยป่วยเลย” แบฮยอนบ่นออมาเบาๆ้วยน้ำเสียอู้อี้ านยอลยิ้มรับอย่าอ่อนโยน่อนะูมือแบฮยอนลับไปนอนที่เีย
“ั้นวันนี้ยัไม่้อออไปเล่นที่ไหนละันนะ
นอนพัอยู่ที่ห้อ่อน” เทวาหนุ่มบอ
แ่ไ้สีหน้าไม่พอใอแบฮยอนเป็นารอบรับแทน
“เบื่ออะ...านยอลไม่มาเล่นับเราเป็นอาทิย์ละนะ
ยัะให้นอนเยๆในบ้านอีเหรอ” แม้ะยัป่วยอยู่ แ่เสียแหลมอแบฮยอน็ยัอแไ้น่ารำาเ่นเิม
ในวามิอานยอล
แ่ถึระนั้นเทวาหนุ่มลับเลือที่ะยิ้มอ่อนโยนแบบเทพบุรอัวเอออมาแทน
“เี๋ยวะอยู่เป็นเพื่อน
แ่ปล่อยให้ออไปเล่น้านอไม่ไ้หรอ หาอะไรในห้อนี้มาเล่นแทน็ไ้นี่นา”
แบฮยอนยอมพยัหน้ารับลใน้อเสนออานยอล
านยอลเริ่มเินสำรวในห้อนอนเล็อแบฮยอน
ึ่ส่วนให่็ะไม่มีอะไรมาไปว่าหนัสือาร์ูน
เป็นเพราะบ้านบยอนมีลูายถึสอน
ันั้นเรื่อเล่นเมส์ึถูเ็บไว้ที่ส่วนลาอบ้าน
โยห้ามให้ลูายทั้สอนยึรอไว้เป็นอนในหนึ่ หรือเอาึ้นมาเล่นในห้อนอนส่วนัวอัวเอ
เมื่อพบว่าไม่มีอะไรให้ทำมาไปว่าารอ่านหนัสือาร์ูน
านยอลึเินไปทิ้ัวลนอนบนเียแบ้าๆแบฮยอนแทน
“อยู่ในบ้านไม่มีอะไรทำ...”
แบฮยอนพู้วยเสียัวเีย เพราะใล้หลับเ็มที
วาเรียวปรือลนเือบปิาฤทธิ์ยาที่ินเ้าไปหลัามื้อลาวัน
“ไม่มีอะไรทำ...
ถ้าั้น็นอน” านยอลเิวน ึ่แบฮยอน็อบสนอ่อ้อเสนอเป็นอย่าี
เพราะเปลือาทั้สอ้าปิลในทันที
“เี๋ยวะนอนอยู่รนี้นี่แหละ
้าๆ...” ไม่รู้ว่าเสียนุ่มทุ้มอเทวาหนุ่มะไปถึโสประสาทอแบฮยอนหรือไม่
เพราะูเหมือนัหวะหายใเ้าออที่สม่ำเสมอนั้น
ะเป็นสัาว่าแบฮยอนไ้เ้าไปสู่ห้วนิทราไปแล้ว
...โยมีสูนุ่มทุ้มุ้นหู
ับล่อมอย่าแผ่วเบาอยู่้าๆ
อาารป่วยอแบฮยอนฟื้นัวไ้อย่าเื่อ้า
เป็นเพราะบารั้ที่แม่เผลอ เ็าย็ะแอบเอายามนั้นไปทิ้
...แบฮยอนไม่อบารินยา แ่็้อยอมรับว่าเานั้นป่วยบ่อยมาถ้าเทียบับพี่ายนโอบ้าน
และ่อให้แบฮยอนะป่วยบ่อยมาแ่ไหน
เา็ยัไม่สามารถทำใเรื่อารินยาไ้อยู่ี
แบฮยอนเยอ่านหนัสือและไู้รายารทีวีเี่ยวับสุภาพมาบ้า
ุหมอบอว่าเมื่อป่วย ไม่ำเป็น้อินยาเสมอไป
สามารถเลือใ้วิธี่ายๆอย่าารื่มน้ำมาๆ และนอนหลับพัผ่อนให้เพียพอ
็ะสามารถหายาารป่วยไ้เหมือนัน
เ็ายวัยสิบเอ็ปีึเลือที่ะปิบัิามำแนะนำ่ายๆอุหมอ
้วยารื่มน้ำและพัผ่อน ...ทั้นี้ทั้นั้นไม่ใ่เพราะเาไม่อบินยาหรอนะ
และเป็นที่รู้ัน
านยอลมัะมารเวลาเสมอถ้าไม่มีเรื่อวุ่นวาย้าบนนั่น วันนี้็เ่นัน
เทวาานยอล็มาปราายึ้นบริเวระเบียริมหน้า่าอแบฮยอน
“ทำไมวันนี้บ้านเียบั”
านยอลเป็นนถามทำลายวามเียบ เพราะแบฮยอนนิ่ไปเมื่อเห็นสีหน้าอานยอลในวันนี้
มันู...ทุ์ใ
แบฮยอนระแอมไอออมาเบาๆ ่อนะอบำถามเทวาหนุ่ม
“วันนี้แม่ออไปธุระ้าในเมือ วันนี้เราอยู่นเียว”
านยอลพยัหน้ารับ
ร่าสูเินหันหลัให้แบฮยอน
พยายามอย่ายิ่ในารปรับสีหน้าและอารม์อนเอให้ลับมาูเป็นปิ
แ่่าโร้าย...ที่เาทำมันไม่เ่เอาเสียเลย แบฮยอนยัับสัเไ้
แ่เลือที่ะไม่พูอะไรออมา
เ็ายัวน้อยไม่อยาทำให้อารม์อานยอลุ่นมัวไปมาว่าเิม
“เล่นเปียโนันไหม? วัน่อนพี่เห็นโน้เพลในห้ออแบฮยอน้วย เล่นเปียโนเป็นเหรอ?” านยอลหันมาถาม
แบฮยอนสะุ้เล็น้อยเมื่ออารม์อานยอลูเปลี่ยนไป
“ป..เป็นสิ
แม่เยส่ไปเรียนน่ะ เราเล่นเ่มาเลยนะ”
แ่อารม์อเ็น้อย็เปลี่ยนับไวเ่นัน เมื่อนึถึเรื่อราวที่นเอภาภูมิใ
่อนะเล่าออมาให้เทวาหนุ่มฟัอย่าออรส
“ริเหรอ...พี่เอ็อยาลอเล่นเปียโนอมนุษย์มานานแล้ว
เราลอเล่นเปียโนันูหน่อยไ้ไหม?” านยอลัวน
เทวาหนุ่มยิ้มละมุนให้เ็น้อยู่สนทนา และเป็นแบฮยอนที่หลบสายา ่อนะลับมาแสร้ยิ้มร่าและเินนำในานะเ้าอบ้านลไป้าล่า
ามำัวนอเทวาหนุ่ม
ั้แ่เมื่อไหร่ไม่รู้
ที่เ็ายัวน้อยหลใหลไปับรอยยิ้มอุ่นละไมอเทวาหนุ่ม ั้แ่เมื่อไหร่ันนะ?
ที่เ็น้อย้อหลบสายาารอยยิ้มอันแสนเิ้านั้น
อัพไรท์เปียโนสีน้ำาลเ้มั้อยู่ที่มุมหนึ่อห้อนั่เล่นบ้านบยอน
มุมที่ิับประบ้านเลื่อนริมสวน และห่าออมาาโทรทัศน์ บยอน
แบฮยอนเินนำานยอลเ้าไป ่อนะนั่ลที่มุมหนึ่อเ้าอี้
และบเบาะให้านยอลมานั่ล้าๆัน
มือเรียวเล็ยโน้เพลที่หยิบิมือมาาบนห้อนอน
วาเรียันบนแท่นเหนือีย์ เพื่อให้านยอลเลือเพลที่้อาร
แ่เทวาหนุ่มลับปิเสธ ่อนะรวบโน้เพลเหล่านั้นวาไว้รวมัน
“พี่ไมู่โน้”
านยอลยิ้มละมุน ่อนะเริ่มบรรสัมผัสลบนแป้นเสีย
และเริ่มบรรเลเพลไพเราะาสรวสวรร์ แบฮยอน่อยๆยับัวเอออมาอย่าเลื่อนลอย
นในที่สุาเล็็ยืนั้าับพื้นโล
เสียเปียโนอานยอลนั้นนุ่มนวล
และวนเลิบเลิ้มให้ล่อลอยไปับปุยเม
ผู้ที่ไ้รับฟันั้น้อเผลอไผลและลอบยิ้มับวามไพเราะที่ไ้รับ
และแบฮยอนเอ็เ่นัน เ็ายยืนยิ้มเลิ้มฝันไปับเสียเปียโนอาวสวรร์
ราวับนที่ไม่รู้สึัว
เมื่อานยอลเล่นบ
มือเล็ไม่ลืมที่ะปรบมือุให่ให้อย่าื่นมในวามสามารถอเทวารูปาม
“านยอลเล่นเ่โร”
ริมฝีปาบาื่นมอย่าไม่าปา ทำเอาเทวาหนุ่มถึับหลุเินให้ับำื่นมเหล่านั้นไม่ไ้
“พี่านยอลสอนแบเล่นบ้าไ้ป่ะ?”
สรรพนามไมุ่้นหูถูเรียออมาอย่าลืมัว านยอละัไปั่วรู่
แู่เหมือนนพูะไม่รู้ัวว่าไ้ใ้สรรพนามแบบไหนเรียานยอลออมา
เทวาหนุ่มึไ้แ่ยิ้มรับ ่อนะเรียแบฮยอนให้มานั่้าัน และเริ่มารสอน
านยอลเริ่มารสอนแบฮยอนให้เล่นเพลอเา
โยารับมือเล็อแบฮยอนเอาไว้ และ่อยๆสอนให้ทีละีย์อย่าเื่อ้า
เพื่อให้แบฮยอนำโน้เหล่านั้นให้ไ้เสีย่อน
แบฮยอนเป็นเ็หัวไวและมีวามพยายาม ใ้เวลาสอนไม่นานมานั
แบฮยอน็เริ่มำโน้เพลทั้หมไ้
านยอลปล่อยให้แบฮยอนลอเล่นเพลนั้น้วยัวเอ
ในะที่เทวาหนุ่มลุาเ้าอี้และเริ่มเินสำรวไปรอบๆห้อ
วามไปสะุเ้าับเทโนโลยีใหม่อมนุษย์ึ่ถูวาไปหน้าอโทรทัศน์อบ้าน ‘ล้อวิีโอ’
แบฮยอนบอับเามาแบบนั้น
เทวาหนุ่มหยิบล้อึ้นมา่อนะลอเปิ
และสำรว้วยารมอผ่านเลนส์ แบฮยอนสอนานยอลใ้ล้ออย่าำนา
แบฮยอนเล่าว่าล้อนี้เ้านายอพ่อเป็นนให้มาเมื่อไม่นานนั
และบ้านบยอน็เห่อพอที่ะหยิบล้อนี้มาเล่นอยู่บ่อยรั้
ทำให้อนนี้บ้านบยอนมีวามทรำำนวนมาถูอัเ็บไว้ในเทปเหล่านั้น
แบฮยอนอให้านยอลอัวิีโอ
ภาพอแบฮยอนึ่ำลัเล่นเปียโนเอาไว้ และเทวาหนุ่ม็ไม่ิะปิเสธ
านยอลทำามำบอถึวิธีใ้านาแบฮยอน และเมื่อเ็ายัวเล็ให้สัา
านยอลึเริ่มอัวิีโอเอาไว้
วาลมมอภาพอเ็ายัวน้อยึ่บรรเลบทเพล
ที่เา..านยอล เป็นนแ่ึ้นผ่านออล้อวิีโอ
ริมฝีปาหนาอมยิ้มอย่านึเอ็นูับนิ้วเรียวทั้สิบ
ึ่่อยๆไล่เรียไปามีย์อเพลอย่า่อเนื่อ
ทันทีที่นิ้วเรียวหยุที่โน้ัวสุท้าย
เ็าย็หันมายิ้มน่ารัให้ับล้อ...ให้ับานยอล
“เพลอานยอลนี่หวานมาเลยนะ
เรา๊อบอบ” แบฮยอนเริ่มลับมาุย้ออีรั้
หลัาที่านยอลื่นมไปว่าเาสามารถเล่นเปียโนไ้ีทีเียว
“มันเป็นเพลรัน่ะ”
“เพลรั?”
“อื้อ..เพลรั
เพิ่แ่เล่นๆเมื่อไม่ี่วัน่อน ไม่ิเลยว่าะออมาหวานนานี้”
านยอลเล่ายิ้มๆ
“านยอลเป็นเทวาที่เ่นะเนี่ย
ูทำไ้หลายอย่าอะ มีอะไรที่านยอลทำไม่ไ้บ้า?” เ็าใสหันมาถามเทวาหนุ่ม
ภาพน่ารัรหน้าทำให้านยอลหลุยิ้มำออมา่อนะอบ
“หลายอย่า...อย่าเ่นารเป็นมนุษย์
พี่ทำไม่ไ้หรอ” แบฮยอนยู่ปาเมื่อไ้รับำอบที่ไม่น่าพึพอในัาานยอล
็แน่ล่ะ...านยอลเป็นเทวา ะมาทำัวเป็นมนุษย์ไ้อย่าไร
เิวามเียบึ้นอยู่พัให่
ทั้สอน่ามับวามิอัวเอเียบๆ นเป็นานยอลที่ยับัวหันไปมอท้อฟ้า้านนอ
และเริ่มเปิบทสนทนาอีรั้
“ุแม่ะลับมาอนไหนเหรอ?”
“น่าะอีสัพั
แม่บอว่าะลับมา่อนหโมเย็น”
“...”
“บรรยาาศมันเหาๆเนอะ”
แบฮยอนพูึ้นะเหม่อมอออไปนอหน้า่า
ในอนนี้เป็นเวลาเย็นึ่ะวันำลัะลับอบฟ้าในอีไม่นาน
ท้อฟ้าึ่ำลัถูาบทาบทับเมือ้วยสีส้มอ่อน
่อยๆเ้มึ้นเรื่อยๆามแ่วินาทีที่ำลัำเนินไป
เมสีเทาเ้มเริ่มปราประปราย
และแ่แ้มสีสใสอท้อฟ้าให้มัวหมอล เป็นบรรยาาศเหาๆแบบที่แบฮยอนว่า
แ่สำหรับานยอล...เป็นบรรยาาศที่สบนิ่่อนะเิพายุเสียมาว่า
“แบฮยอน”
“?”
“พี่ะลมาเล่น้วยไม่ไ้แล้วนะ”
เทวาหนุ่มหันหน้าลับมาเผิับใบหน้าอเ็น้อย
ึ่อนนี้ทัู้ใและวยเป็นอย่ามา
ำถามมามายถูส่ผ่านสีหน้าอแบฮยอนอย่าัเน
“อโทษนะ...”
านยอล้มหน้าล้วยวามรู้สึผิ ่อนะเยหน้าึ้นมาสบาับแบฮยอนอีรั้
“พี่ถูับไ้แล้วล่ะ ะลมาเล่น้วยอีไม่ไ้แล้ว มันผิ ...มีนรู้เรื่อแล้ว”
เ็น้อยเริ่มาแ่ำ
ริมฝีปาบาเม้มแน่น ิ้วเรียวมวแน่น้วยวามไม่เ้าใ... ไม่เ้าใว่าทำไมถึ้อมีาราลาเิึ้น
ทำไม...านยอลถึไม่สามารถลมาเล่นับเาไ้อี อย่าที่เยทำไ้มาโยลอ
“แบฮยอน...อย่าร้อไห้เลยนะ”
สิ้มเสียทุ้ม หยน้ำใสที่แบฮยอนพยายามลั้นมาลอ ็พัลมาเป็นสาย
านยอลว้าัวอเ็น้อยเ้ามาไว้ในอ้อมอให่อัวเอ ่อนะลูบลุ่มผมนิ่มอย่าปลอบประโลม
านยอลไม่อบให้แบฮยอนร้อไห้
เพราะแบฮยอนเป็นเ็ที่ร้อไห้ไ้น่าสสารเหลือเิน
ผ่านไปไ้สัพั แบฮยอนนิ่ไป และทุสิ่ทุอย่ารอบัวอานยอล็เ่นัน นิ่...ราวับเวลานั้นหยุเิน ไม่สิ...เวลานั้นไ้หยุลริๆ
“านยอล...”
เสียอผู้มาใหม่เรียานยอลให้หันลับไปมอ... สาเหุอเวลาที่หยุล
“เ้าใแล้ว...”
ไม่้อเอื้อนเอ่ยให้มาวาม ทั้สอฝ่าย่าเ้าใันและันเป็นอย่าี
านยอลเอ็เ้าใถึารมาออีฝ่ายโยไม่้อถาม
ทุนล้วนมาโลมนุษย์ันามหน้าที่ทั้นั้น
านยอลอุ้มร่าเล็อแบฮยอนในอ้อมแน
ึ่บันี้ถูทำให้หลับใหลอยู่ไปวาที่โฟานุ่มอย่าแผ่วเบา
ลูบลุ่มผมนิ่มและเลี่ยแ้มใสลมป่ออแบฮยอน้วยวามเอ็นูเป็นรั้สุท้าย
“านยอล...”
อีฝ่ายเรียื่อเทวาหนุ่มอีรั้ เพื่อเป็นารย้ำเือนถึสิ่ที่้อทำ อีฝ่ายไม่อบารลีลา
ั้า และยืเยื้อ ทุอย่าวรทำให้เสร็ามหน้าที่
ฝ่ามือหนาอเทพบุรหนุ่มสัมผัสอย่าแผ่วเบาลบนหน้าผาอเ็น้อย
ไออุ่นาัวอแบฮยอนยิ่ึรั้เทวาหนุ่มให้อยายืเยื้อเวลาออไปอี
แ่านยอล้อทำาม...ที่เาแหมาลอระยะเวลาเือบสอเือน
านยอล้อลบวามทรำอบยอน
แบฮยอน
“อย่าลืมัารส่วนที่เหลือ้วย”
เสียเ้มสั่ำับเทวาหนุ่ม ึ่ยัอ้อยอิ่อยู่้าๆร่าอบยอน แบฮยอนไม่ห่า
มีารำหน
็ย่อม้อมีารำหนโทษ สำหรับผู้ที่ละเมิ่อ และในโทษเหล่านั้น ็้อมีวิธีารเพื่อวบุมและัารวามเสียหาย
ึ่เิึ้นโยผู้ที่ระทำผิ
สำหรับารละเมิึ่เี่ยว้อับารหนีลมายัโลมนุษย์
านยอลำ้อลบทุวามทรำอบยอน แบฮยอนที่เี่ยวเนื่อับัวเา เทวา
และสวรร์ ร่อรอยทุอย่าที่เิึ้นอันเป็นบ่อเิอวามทรำที่มี่อเหล่าเทวานั้น
ะ้อถูำัไป
แ่ถ้าหามันเป็นรั้สุท้าย...เา็ะอเล่นุิอีสัรั้
านยอลอยาเ็บภาพอแบฮยอนและรอยยิ้มอันน่ารัเอาไว้
เทวาหนุ่มไม่ยอมลบวิีโอที่เาเป็นนถ่าย แ่เลือที่ะลบภาพ และเสีย
รวมถึัวนทั้หมในนั้นอเาแทน
านยอลอยาให้แบฮยอนเ็บรอยยิ้มน่ารันั้นเอาไวู้ในอนา
เพื่อ่วยย้ำเือนถึวามทรำที่ะไม่มีเาอยู่อี่อไป
“นายละเมิมาว่าหนึ่้อนะานยอล
หวัว่าะรู้ัว” อีฝ่ายพูเพียแ่นั้น
่อนะสยายปีว้าอนเอและทะยานึ้นฟ้าไป
เป็นานยอลที่อ้อยอิ่อีรั้
เทวาหนุ่มมอภาพอบยอน แบฮยอนวัยสิบเอ็ปีอีรั้ ่อนะหันหลัลับ
และลับไปยัที่ที่นเอไ้ามา เพื่อรับโทษทั์ที่เา่อเอาไว้
ในืนนั้นพายุสายฝนระหน่ำลมาอย่ารุนแรไปทั่วทุแห่หน
และเป็นแบบนั้นไปอีหลายเือน ามที่พยาร์อาาศไ้ประาศเอาไว้
ว่าะเริ่มเ้าสู่ฤูฝน สายฝนะโปรยปรายลมาอย่าไม่าสาย
และท้อฟ้าะลายเป็นสีเทาหม่น
สายฝนึ่ระหน่ำลมาเพื่อำระล้าทุวามทรำอบยอน
แบฮยอน และเทวาานยอล
ผมยืนับ้อใบหน้าทีุ่้นเยรหน้าอย่าไม่อาละสายาไปไ้
ภาพอเ็ายวัยสิบเอ็ปีไ้หายไป โยมีเ็หนุ่มวัยสิบเ้าปีเ้ามาแทนที่
เ็หนุ่มึ่เิบโึ้นมาาเ็น้อยที่ผมเฝ้าถวิลหามาลอแปปี
ไมันนุ่มนิ่มที่เยเป็นส่วนประอบามร่าายอเ็น้อย
บันี้หายไปนหม เหลือเพียล้ามเนื้อมัเล็ ลีบบา และระูแห้ๆ - บยอน
แบฮยอนูผอม แ่็ลำัวยาวึ้นมา ใบหน้าผอมเรียวเริ่มื้นเหื่อเล็น้อย
...อาะำลัฝันร้าย
ฝันร้ายที่ผมเป็นนสร้าึ้น
ผมยิ้มับัวเอ
นึย้อนไปถึเหุาร์เมื่อแปปี่อน ไม่ิเลยว่าสุท้าย...็ะไ้ลับลมาอีรั้
โทษทั์ที่แสนยาวนานลับูสั้นลเมื่อไ้มอย้อนลับไป
ไม่รู้ว่าแบฮยอนะีใไหม?
ะำันไ้หรือเปล่า? หาไ้เห็นหน้าผมอีรั้ – เาะิว่าผมเป็นแ่วามฝันไหม?
หรือเป็นวามทรำที่อยาไ้ลับืน
ผมย่อัวลเพื่อเ้าใล้เาให้มาึ้นอี
ผมเหมือนเิม...เหมือนเิมทุอย่า
ไม่เยมีอะไรเปลี่ยนแปลไปเลยนับั้แ่วันนั้น
แ่เป็นเา...เ็น้อยผู้น่ารัอผม เิบโึ้น
เปลี่ยนแปลไปนผมิว่านี่อาะไม่ใ่เา็ไ้ ทั้ทรผม เสื้อผ้าที่สวมใส่
แม้แ่ภายในห้อนอนแบบนี้็เปลี่ยนแปลไปเ่นเียวัน
แบฮยอนยับัวเล็น้อยเพื่อให้นอนสบายยิ่ึ้น
แบฮยอนอบนอนิ้นและยับัวไปมา ผมยิ้มอย่าเอ็นูับภาพรหน้าอีรั้
อา...ผมยิ้มเยอะัเลยนะ
ผมนั่เฝ้ามอเาา้าเีย
วามริผมอยาึ้นไปนอนบนเียับเาเลยมาว่า แ่เป็นเพราะเาัวโึ้น
เียแบเียนี้ึไม่เหมาะะนอนเบียันสอนอี่อไป
ผมยิ้มอีรั้เมื่อภาพอนแบฮยอนโมโหที่ผมแย่ที่นอนเา
ลอยัึ้นมาในวามทรำ
แบฮยอนยับัวอีรั้
เาเปลี่ยนท่านอนมาเป็นนอนะแ ... หันหน้ามาหาผม
หน้าเราห่าันไม่ถึืบ้วย้ำไป ผมใไม่น้อยเมื่อแบฮยอนระพริบาถี่
่อนะ่อยๆปรือาึ้นมา
เราสบาัน
ผมยิ้มให้เา
... ยิ้มอย่าที่เยยิ้มให้เสมอมา
นัยน์าแบฮยอนเบิว้าึ้น
เาูใ แ่็ไม่ไ้ยับหนีไปไหน
เริ่มมีน้ำใสลออยู่ที่วาอแบฮยอน
แล้วเา็ยิ้มออมา
เรายิ้มให้ัน
แบฮยอนัวน้อยอผมยัี้แยไม่เปลี่ยนเลย : )
THE END
: )
ผลงานอื่นๆ ของ DoubleBlind ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ DoubleBlind
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น