คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ความลับของ SM (อุทยานแห่ง SM)
หลังจากที่ทางประธานชั้นปีได้ประกาศการเข้าค่าย โรงเรียนได้ปล่อยให้ นักเรียนได้ลั้นลาอย่างเต็มที่ตลอดสามวัน เหตุเพราะ บุคคลากรในโรงเรียนต่างหัวปั่นอยู่กับการจัดสถานที่เข้าค่าย และอุปกรณ์ในการเข้าค่าย แต่ทางนักเรียนก็ใช่ย่อย หาได้ยากนัก ที่จะมีนักเรียนได้ออกไปเที่ยวเล่นในสองวันแรก นักเรียนส่วนใหญ่ต่างก็หัวปั่นอยู่กับการจัดกระเป๋า ตระเตรียมข้าวของในการเข้าค่าย
ในที่สุดวันเวลาสามวันที่แสนเหนื่อยของเหล่าบุคลากรในโรงเรียน และนักเรียนก็จบสิ้น ตอนนี้ใกล้ได้เวลาออกรถ เพื่อไปสถานที่ในการเข้าค่ายแล้ว การเข้าค่ายครั้งนี้ นักเรียนทุกชั้นปีไปพร้อมกัน แตกต่างกันเพียงสถานที่ ซึ่งแต่ละชั้นปี ไปสถานที่แตกต่างกัน
ในช่วงหนึ่งสัปดาห์ที่ไม่ใครอยู่ในโรงเรียน นอกจากท่านผู้อำนวยการ แม้แต่ครูเดวิลก็ออกไปเข้าค่ายเช่นกัน เหล่าวิญญาณโรงเรียนจึงต้องทำงานตลอดทั้งสัปดาห์
รถโดยสารของแต่ละชั้นปีมีอยู่ ห้าคัน รถคันที่มีนานั่งอยู่คันสุดท้าย คันที่ห้าอ่ะแหละ วันนี้ของที่มีนาพกมาเข้าค่าย นอกจากของที่ต้องเตรียมแล้ว ยังมีลูกบาศก์ที่ท่านผู้อำนวยการมอบให้อีกด้วย จากคำใบ้ที่ท่านผู้อำนวยการให้มา เธอมั่นใจเป็นอันมาก ไม่ว่ายังไง กุญแจที่ไขลูกบาศก์ไรรูกุญแจนี้ ต้องอยู่ที่ค่ายเป็นแน่แท้ หลังจากที่มีนาคิดอะไรเพลินๆอยู่ครู่เดียว รถโดยสารก็มาถึงที่หมาย
เมื่อมีนาก้าวลงมาจากรถโดยสาร เธอถึงกับมีอาการตกตะลึง เคิร์ท ลูเซีย และหลิง-หลิงเองก็เป็นเช่นเดียวกัน สิ่งที่อยู่ตรงหน้าพวกเธอ คือ อุทยานที่สวยงาม เต็มไปด้วยต้นไม้ ดอกไม้สีสันสวยงาม เสียงนกร้องอย่างไพเราะ ตรงกลางสวนมีบ่อน้ำพุ เกล็ดน้ำเป็นประกายระยิบระยับ เมื่อสะท้อนกับแสงอาทิตย์ ผีเสื้อสีสันสวยงามบินตอมดอกไม้อยู่เป็นช่วงๆ อุทยานแห่งนี้ช่างสวยงามเสียจริง สวยเหมือนแดนสวรรค์ก็ไม่ปาน
หลังจากที่มีนา และเหล่านักเรียนหายจากอาการตกตะลึงแล้ว เหล่าครูบาอาจารย์จึงหยิบโทรโข่งประกาศถึงสถานที่ ที่จะมีการเข้าค่ายกัน
“สวัสดีจ๊ะนักเรียนทุกคน หยุดสามวันเป็นยังไงบ้าง” เสียงทักทายของครูอลิซดังขึ้น
“เอาละนักเรียน สถานที่ที่เรามาเข้าค่ายในปีนี้ คือ อุทยานแห่ง SM” เมื่อครูอลิซกล่าวจบ เสียงเซ็งแซ่ก็ดังขึ้น เมื่อเหล่านักเรียนได้รับรู้ว่าสถานที่ที่ตนเองกำลังยืนอยู่ คือที่ใด
อุทยานแห่ง SM เป็นสถานที่พิเศษ ห้ามิให้ผู้ดย่างเท้าเข้ามาย่างกราย หากมิได้รับใบอนุญาต เนื่องจากสถานที่แห่งนี้มีพื้นที่ถึง 2ใน3ในพื้นที่ทั้งหมดของ SM หากมีใครเกิดหลงเข้ามา หมายถึง ได้ตามหากันตลอดสัปดาห์
ครูอลิซยังอธิบายต่อถึงการเข้าค่าย ทำให้พอสรุปได้ว่า ตลอดหนึ่งสัปดาห์ในการเข้าค่าย สิ่งที่นักเรียนต้องทำคือ เอาชีวิตรอด และไปให้ถึงจุดหมายที่กำหนด เมื่อถึงเวลาอันสมควร ครูอลิซจึงปล่อยให้เด็กๆเข้าป่า เพื่อเริ่มทำภารกิจที่ได้รับ
มีนา ลูเซีย หลิง-หลิง และเคิร์ท ภารกิจที่พวกเขาได้รับ คือ ไปให้ถึงยอดเขาของป่าอีกฝั่งหนึ่ง นั่นทำให้ลูเซียเหลื่อตกไม่น้อย เพราะเส้นทางที่มีนา หลิง-หลิง และเคิร์ทเลือก ถึงจะเป็นเส้นทางที่ง่ายที่สุด แต่ก็ยังอันตรายไม่น้อย เมื่อได้กำหนดแผนการเรียบร้อยแล้ว ทั้งหมดจึงเริ่มออกเดินทาง
เส้นทางที่พวกเขาเลือกเดินนั้น เริ่มจากเดินทางธรรดา ยังไม่ได้บุกฝ่าดงอะไรมากนัก เมื่อเดินถึงป่าอีกฝั่ง ก็จะเริ่มเดินขึ้นเขา ผ่านแม่น้ำสายหนึ่ง เดินไปเรื่อยๆจะถึงหน้าผาอยู่สักสองหน้าผา ระหว่างทางหน้าผาจะมีแม่น้ำอยู่อีกสายหนึ่ง เมื่อเดินไปเรื่อยๆจะเจอแม่น้ำ ให้เดินตามแม่น้ำ จากนั้นเดินเข้าป่าจนถึงยอดเขา เป็นอันภารกิจเสร็จสิ้น
“เฮ้อ!! เหนื่อจัง ไม่มีเส้นทางอื่นแล้วเหรอค่ะ” ลูเซียพูดทันทีที่นั่ง ตอนนี้ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ ใบหน้าของคนอื่นก็เช่นกัน หยดเหงื่อระบายเต็มทั้งใบหน้า
“ฉันว่า น่าจะใกล้แม่น้ำแล้วนะ” เคิร์ทพูด ขณะที่มือดูแผนที่ และเข็มทิศ
แผนการที่พวกเขาตกลงกันไว้คือ จะหยุดพักที่แม่น้ำ เพื่อหาอาหาร และเป็นที่พักแรม ฉะนั้นถ้าทำตามแผนการได้ พวกเขาจะใช้เวลาในการเดินทางประมาณ ห้าวัน
“เดินทางกันต่อเถอะ” หลังจากที่พักกันได้สักครู่หนึ่ง มีนาจึงเริ่มรบเร้าเพื่อนๆให้เดินทางต่อ
เมื่อเดินกันได้สักพัก ก็ถึงจุดหมายตามแผน เวลาที่ไปถึงนั้นเป็นเวลาบ่าย เลยตอนหัววันไปได้ไม่นาน ทุกคนจึงตกลงกันว่า
“กินข้าวก่อนเถอะ เดี๋ยวค่อยไปหาเสบียงเพิ่ม” เสียงมีนาพูดขึ้นเป็นคนแรก นั่นทำให้เพื่อนๆอีกสองคนสนับสนุนอย่างเต็มกำลัง เคิร์ทจึงหมดหนทางต่อต้าน
หลังจากที่กินข้าวกันอย่างอิ่มหนำสำราญแล้ว ทุกคนเลยแบ่งหน้าที่กัน ลูเซียกางเต็นท์ หลิง-หลิง มีนา และเคิร์ทไปหาเสบียง หลังจากเวลาผ่านไป ในตอนเย็นทั้งเสบียงและที่พักเป็นอันพร้อม ทั้งหมดจึงกินข้าว และเข้านอน
เวลาประมาณเที่ยงคืน มีนาได้ยินเสียงบางอย่างอยู่ข้างนอก เสียงนั่นรบกวนการนอนเธอเป็นอย่างมาก เธอจึงลุกขึ้นออกไปดู และสิ่งที่เธอพบ คือ .... ลิงตัวหนึ่ง เจ้าลิงตัวนั้นกำลังขโมย “กล้วย” อาหารโปรดของมัน และนั่นก็เป็นอาหารโปรดของมีนาเช่นกัน มีนาหยิบก้อนหินก้อนหนึ่ง ปาใส่เจ้าลิง และตามด้วยหินอีกหลายก้อน เจ้าลิงเมื่อเห็นเช่นนั้น มันรู้ตัวว่าไม่มีทางสู้ จึงรีบคว้ากล้วยหวีหนึ่ง แล้วหายตัวเข้าไปในป่า
“เจ้าลิงบ้า บังอาจมาขโมยกล้วยฉัน” มีนาพูดอย่างหัวเสีย ก่อนจะเดินเข้าเต็นท์ไปนอนต่อ
ในตอนเช้ามีนาได้เล่าเหตุการณ์เมื่อคืน ให้เพื่อนๆเธอฟัง นั่นเรียกเสียงหัวเราะได้ไม่น้อย มีนาจึงเกิดอาการงอน หันไปสนใจกับลูกบาศก์ที่เธอได้รับจากผู้อำนวยการแทน นั่นทำให้ลูเซีย และหลิง-หลิงง้อเธออยู่นาน จนได้เวลาออกเดินทาง วันนี้เป้าหมายคือ แม่น้ำอีกสายหนึ่ง และเส้นทางวันนี้ต้องผ่านหน้าผา ลูเซียจึงกลัวเส้นทางวันนี้ไม่น้อย
หลังจากบุกฝ่าดงกันอยู่นาน ลูเซีย และหลิง-หลิงก็ทนไม่ไหว ขอนั่งพักเหนื่อย มีนา กับเคิร์ทจึงวางแผนเส้นทางที่ต้องใช้ข้ามหน้าผา หลังจากที่วางแผนกันเสร็จ ก็ลากลูเซีย และหลิง-หลิงเดินทางต่อ เดินกันนานหลายชัวโมงกว่าจะถึงหน้าผา และก็เป็นดังที่เคิร์ท และมีนาคาด สะพานข้ามหน้าผา อยู่ในสภาพจวนจะขาดเต็มที
“จะทำไงดีหล่ะทีนี้ อามีนา” หลิง-หลิงเมื่อเห็สภาพสะพาน
“ที่ฉันตกลงกับเคิร์ทไว้อ่ะนะ เราจะใช้วิธี ให้เคิร์ทเดินทางไปอีกฟากของสะพานก่อน โดยผูกเชือกไว้ เมื่อไปถึงแล้ว เอาเชือกไปผูกกับต้นไม้ฝั่งนู้น ฝั่งนี้ก็ให้ผูกด้วย เสร็จแล้วก้เดินกัน เกาะเชือกไปเรื่อย และก็ผูกเชือกไว้ที่เอว เผื่อสะพานพังกลางคันจะได้ไม่ตาย คนสุดท้ายก็แก้เชือกผูกต้นไม้ด้านนี้ แล้วเดินข้าม เมื่อข้ามกันครบแล้ว ก็เดินทางต่อ คนรกคือเคิร์ท ตามด้วยลูเซีย หลิง-หลิง ปิดท้ายด้วยฉัน” มมีนาอธิบายไปผูกเชือกไป เมื่ออธิบายจบ เคิร์ทก็เดินข้ามไปอีกฝั่งพร้อมผูกเชือกเรียบร้อย
ลูเซียคือคนต่อไป เธอก้าวเดินอย่างกล้าๆกลัว เหงื่อไหลเต็มมือ แต่ก็ยังเกาะเชือกไว้แน่น ในที่สุดเธอก็ข้ามไปได้ หลิง-หลิงนั่นต่างกับลูเซียอย่างลิบลับ เธอเดินอย่างชิวๆ ไม่กลัวอะไรทั้งนั้น ไม่กี่นาทีก็ข้ามไปถึงอีกฝั่ง เมื่อถึงมีนา เธอแก้เชือกจากต้นไม้แล้วเดินข้ามสะพาน มีนาเดินข้ามอย่างชิวๆ และแล้วก็ผ่านมาได้ ไม่มีใครตกลงไปเป็นผีเฝ้าหุบเขาเหวลึก
หลังจากที่พักเหนื่อยจากเหตุการณ์ข้ามเหวได้สักพัก ทุกคนก็ออกเดินทางต่อ และแล้วก็ถึงจุดหมาย วันนี้ทุกอย่างก็เหมือนเมื่อวาน จะไม่เหมือนก็เพียงแค่ วันนี้มีการเฝ้าเวรยาม เนื่องจากมีนากลัวว่ามีลิงมาขโมยกล้วยของโปรดของเธออีก แต่คนอื่นกับกลัวเรื่องสัตว์ป่าเสียมากกว่า เพราะระหว่างทางที่เดินมา พวกเขาเจอซากสัตว์อยู่ ทุกคนจึงลงมติว่าให้เฝ้าคนละชั่วโมง
อีกห้าวันในการเข้าค่าย มีนายังไม่สามารถเปิดเจ้าลูกบาศก์ได้ แต่อีกไม่นานหรอก เจ้าลูกบาศก์จะเปิดออกแล้ว (มั้ง!?)
ความคิดเห็น