ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : INTRO
ท่ามกลางความมืดมิดในคืนที่แสงจันทร์ถูกบดบังด้วยเมฆสีทมิฬและเสียงฟ้าคำรามอันเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าอีกไม่นานฝนก็จะตกลงห่าใหญ่ซึ่งไม่มีคนปกติคนไหนอยากออกมาตากฝนให้เป็นหวัดเล่น คืนนี้คนส่วนใหญ่จึงอยู่แต่ในบ้านไม่ยอมออกไปไหนทำให้คืนนี้ดูเงียบเหงาและอ้างว้างกว่าทุกๆ คืน
สวบ!
แต่ทว่าท่ามกลางคืนอันเงียบสงัดนี้กลับมีบางสิ่งวิ่งผ่านพุ่มไม้ในป่าแห่งหนึ่ง เงาปริศนานี้มีรูปร่างคล้ายมนุษย์สวมชุดที่เคยเป็นสีขาวแต่บัดนี้กลับถูกย้อมด้วยสีแดงของเลือดยากจะบอกว่าเป็นหญิงหรือชายแต่หน้ากากสีขาวที่ประดับอยู่บนใบหน้านั้นกลับบ่งบอกเผ่าพันธุ์ได้เป็นอย่างดี
อารันคาร์...
ฮอลโลว์ที่ถอดหน้ากากออกเพื่อให้ได้มาซึ่งพลังของยมทูต ถึงภายนอกจะมีรูปร่างคล้ายมนูษย์แต่ภายในก็ยังคงเป็น
สัตว์ร้ายที่คอยไล่ล่ากลืนกินวิญญาณมนุษย์แต่ทว่าบัดนี้สัตว์ร้ายที่ว่านั่นกลับกำลังวิ่งหนี...
วิ่งหนีจากปีศาจที่กำลังไล่ล่าเขาอยู่
"แฮ่กๆ บ้าเอ้ย!"อารันคาร์หนุ่มสบถออกมาก่อนกุมบาดแผลของตนแล้ววิ่งไปหลบยังต้นไม้ต้นหนึ่งหลังจากพักหายใจ
อยู่นานก็ไม่เห็นอะไรไล่ตามเขามาแล้วก็ลอบถอนหายใจก่อนจะตัดสินใจนั่งพักสักหน่อยแล้วค่อยไปต่อแต่ทว่า
"เจอตัวแล้ว"
เสียงเรียบๆ แต่กลับทำให้เลือดในกายเขาเย็นเยียบแต่ก่อนจะได้ทำอะไรร่างปริศนาก็ชิงโจมตีขึ้นมาก่อน
"อ้ากกกกก" อารันคาร์หนุ่มร้องอย่างเจ็บปวดเมื่อคมดาบฟันแขนซ้ายของเขาจนขาดกระเด็น ส่วนผู้กระทำก็ตวัดดาบลงมาอีกครั้งแต่โชคดีที่เขาหยิบดาบขึ้นมากันได้ทัน ส่วนบุคคลภายใต้ผ้าคลุมสีดำที่คลุมทั้งตัวจนมองเห็นเพียงแค่นัยต์ตาสีแดงเรืองรองราวกับสัตว์ป่าเพียงแค่เดาะลิ้นอย่างขัดใจเมื่อเห็นว่าเหยื่อของตนยังขยับได้อีก
"ก...แกเป็นใคร!"อารันคาร์หนุ่มฝืนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเคียดแค้นและหวาดกลัวทำให้บุคคลภายใต้ผ้าคลุมชะงักไปเล็กก่อนจะกระโดดถอยออกมา
"นั่นสิน้า ข้าเป็นใครกันหว่า"ชายปริศนาเอ่ยเสียงยานคางแบบไม่ใส่ใจออกมาก่อนจะหันมายังอารันคาร์อีกครั้ง"อืม จะว่าไปข้าไม่ค่อยชอบบอกเรื่องตัวเองให้ใครฟังหรอกน้า เดี๋ยวเผลอนึกถึงอดีตจะแย่เอาแต่ว่า..."ชายใต้ผ้าคลุมทำครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยขึ้นอีกครั้ง"แต่วันนี้ข้าอารมณ์ดีเป็นพิเศษเอาเป็นว่าจะบอกให้เอาบุญก็แล้วกัน"พริบตานั้นร่างของชายปริศนาก็หายไปก่อนจะมาปรากฏตัวอยู่ด้านหลังอารันคาร์อย่างเงียบเชียบและไร้เสียง
"ยามาโมโตะ สึบาสะ ยินดีที่ได้รู้จักและก็...ลาก่อน"สิ้นเสียงหัวของอารันคาร์ก็ขาดสะบั้นลงแล้วสลายไปพร้อมๆ กับร่างของตน
แปะ แปะ
ทันใดนั้นฝนก็ตกลงมาอย่างไม่ขาดสายและแรงขึ้นเรื่อยๆ แต่คนภายใต้ผ้าคลุมหาได้สนใจ ตรงกันข้ามกลับปลดฮู้ดออกเผยให้เห็นผิวขาวซีดและดวงหน้าสวยได้รูป เส้นผมสีรัตติกาลรับดวงตาสีแดงฉาน แล้วปล่อยให้สายฝนเทลงมาราวกับจะชำระล้างความมืดในจิตใจของตนก่อนจะมองไปรอบๆ
"เอ๋ ว่าแต่เราอยู่ที่ไหนกันหว่า"สึบาสะเอ่ยขึ้นเมื่อพบว่าทิวทัศน์รอบๆ ไม่คุ้นตาตนเลยแม้แต่น้อย
"หรือว่าเราจะไล่ตามอารันคาร์เพลินจนหลงทางกันหว่า ไม่น่าใช่ ข้าก็ไม่ได้ออกนอกเส้นทางมาไกลนี่นา"หญิงสาวเอ่ยขึ้นพลางเกาหัวแกรกๆ
"ลองเดินสำรวจก่อนก็แล้วกัน"สึบาสะยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจก่อนจะเดินไปแบบไม่ดูทิศดูทางจนกระทั่ง...
โป๊ก! โอ๊ย! พลั่ก! จ๊าก!
เสียงแรกคือการที่เธอเดินไปชน...ป้ายบอกทางจนต้องร้องโอ๊ยแล้วเซไปข้างหลังแต่ขาเจ้ากรรมดันขัดกันจนลงก้นจ้ำเบ้าลงกับพื้นปูนจนเป็นที่มาของเสียงสุดท้าย
นี่แหละผลของการเดินไม่ดูตาม้าตาเรือ...
"โอ้ย! ไอ้ป้ายเวรแกกล้าดียังไงมายืนขวางทางข้าห๊ะ! ไม่รู้จักดูตาม้าตาเรือเล้ย(เอ่อ ได้ข่าวว่าเจ๊เดินชนมันเองไม่ใช่เหรอ::ดาร์ค//ว่าไงนะ::สึบาสะ//ไม่มีอะไรครับ::ดาร์ค) ไอ้ป้ายตาถั่วเอ๊ย หือ?"หลังจากด่าป้ายอยู่นานในที่สุดนางเอกของเราก็เห็นซักทีว่าป้ายมันเขียนว่า"ยินดีต้อนรับสู่เมืองคาราคุระ"ที่ๆ เป้าหมายของหล่อนอยู่นั่นเอง(ตาถั่วจริงๆ::ดาร์ค//ว่าไงนะ!::สึบาสะ//ซอรี่รี่รี่รี่รี่รี่::ดาร์ค)
"หึๆๆ เมืองคาราคุระ ในที่สุดก็มาถึงซักที"หญิงสาวหัวเราะในลำคออย่าง...ไม่น่าไว้ใจสุดๆ ก่อนจะเดินไปยังเป้าหมายของตน...ร้านอุราฮาร่านั่นเอง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น