[Fic Bleach] ยมทูตที่กลับมา

ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2

ในห้องรับแขกของร้านอุราฮาร่า

 

"แหม คุณสึบาสะมาโทษผมฝ่ายเดียวก็ไม่ถูกนะคร้าบ ก็คนที่หายตัวไปเกือบสองร้อยปีแล้วจู่ๆ ก็โผล่มาแบบนี้จะให้คนอื่นเค้าคิดว่าไงกันล่ะคร้าบ"อุราฮาร่าบ่นกระปอดกระแปดพลางลูบหัวที่ตอนนี้ถูกพันด้วยผ้าพันแผลแบบคนยังไม่หายเจ็บเนื่องจากโดนสึบาสะตามมากระทืบซ้ำอีกรอบ(เพราะเอาแต่อ้าปากค้างแล้วพึมพัมว่าผีหลอกๆ จนต้องตามมาซ้ำให้ตื่น)ทำให้จากที่แค่โนกลายเป็นแตกจนต้องเย็บไปสามเข็ม เอวัง

 

"เหอะๆ"ทว่าดูเหมือนคนถูกบ่นจะไม่สะเทือนเลยแม้แต่น้อยแถมยังแอบหัวเราะแบบสะใจหน่อยๆ จนต้องจิบชากลบเกลื่อนในขณะที่อูรูรุกำลังทำแผลให้จินตะที่ตอนนี้นอนสลบเหมือดอยู่

 

อุราฮาร่าได้แต่ปลงตกกับนิสัยที่ไม่สนใจสิ่งรอบข้างของคนตรงหน้าที่ดูเหมือนจะไม่เปลี่ยนไปแม้แต่น้อยจึงตัดสินใจลืมเรื่องเมื่อกี้แล้วตัดสินใจถามในเรื่องที่ตัวเองอยากรู้ที่สุด

 

"ว่าแต่คุณเถอะไปทำอะไรมาตลอร้อยห้าสิบปีมานี่ เกิดอะไรขึ้นในคืนนั้นกันแน่ แล้วทำไมจู่ๆ ถึงหายไปแบบไม่บอกกล่าวกันครับ! แล้ว... บลา บลา บลา"อุราฮาร่ายิงคำถามเป็นชุดฟโดยไม่หยุดพักหายใจเลยแม้แต่น้อยจนคนถูกยิงคำถามอดสงสัยไม่ได้ว่าเจ้านี่หายใจทางผิวหนังรึไงกันถึงได้พูดแบบไม่หยุดหายใจแบบนี้

 

"พอๆ หยุดเลยไอ้หนูคิสึเกะ ถามเป็นชุดแบบนี้ใครมันจะตอบทันกันฟะ เดี๋ยวปั๊ดถีบซะเลยหนิ"เอ่ยพร้อมขยับขาเล็กน้อยเป็นเชิงบอกว่า"ถ้าไม่หยุดเดี๋ยวจะส่งไปเฝ้าพระอินทร์ให้"ทำให้อุราฮาร่าต้องหุบปากอย่างเสียไม่ได้

 

"เอาเถอะ คุณอาจเลี่ยงไม่ตอบคำถามผมได้แต่ว่า..."อุราฮาร่าเว้นช่วงไปหน่อยนึงเมื่อได้ยินเสียงโครมครามดังมาแต่ไกล"ดูเหมือนรายนี้คุณจะเลี่ยงไม่ตอบไม่ได้นะครับ"พอเหมาะกับประตูที่กระเด็น ย้ำ กระเด็นมาเฉี่ยวหัวอุราฮาร่าที่นั่งอยู่ไปไม่กี่เซนจนต้องลอบกลืนน้ำลายอย่างเสียวไส้พร้อมหน้าซีดเมื่อเห็นเพื่อนเก่าของตนที่ตอนนี้กลายร่างเป็นยักษ์มารไปเสียแล้ว

 

"ท่านโยรุอิจิ~~~ ใจเย็นก่อนขอร้าบบบบ"เสียงเท็ตไชดังมาพร้อมกับตัวที่วิ่งเข้ามาพยายามจะห้ามไม่ให้หญิงสาวตรงหน้าไปฆาตกรรมแขกเอาได้แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผมเมื่อโยรุอิจิแผ่แรงดันวิญญาณออกมาซะเต็มที่พร้อมย่างสามขุมไปหา'แขก'อย่างมุ่งร้ายจนอุราฮาร่าต้องถอยกรูด(เพราะยังไม่อยากตาย) พร้อมอูรูรุที่ลากจินตะที่สลบอยู่ออกจากห้อง(จริงๆ ฟื้นแล้วแต่ก็ต้องสลบไปอีกรอบเมื่อเจอแรงดันวิญญาณ+แรงอาฆาตของโยรุอิจิเข้าไป=_=) แม้แต่เท็ตไชที่ตอนแรกจะเข้าไปห้ามแต่เปลี่ยนใจไปนั่งรอข้างนอกแทน 

 

'แหงสิ ใครมันจะกล้าไปขวางคุณโยรุอิจิที่ตอนนี้กลายร่างเป็นปีศาจไปแล้วล่ะฟะ'อุราฮาร่าคิด

 

แต่ดูเหมือนจะมีอยู่คนนึงที่ไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับคนอื่นเค้าเล้ยยยย

 

"อ้าว โยรุอิจิ ไม่เจอกันแป๊ปเดียวโตเป็นสาวสวยเลยนะเนี่ย^0^"ระรื่นได้อีก... ระรื่นจนอุราฮาร่าถึงกับหงายพร้อมมองไปทางคนผมดำอย่างอึ้งๆ เพราะไม่คิดว่าจะไม่ใครนั่งยิ้มจิบชาอย่างสบายอารมณ์โดยไม่รูสึกรู้สาถึงลางมรณะที่กำลังอยู่ย่างสามขุมมาหาตัวเองเลยแม้แต่น้อย... ไม่สิ เขาลืมไปได้ไงว่าคนตรงหน้าใช่ยมทูตธรรมดาซะที่ไหนยิ่งเป็นคนๆ นี้จะไม่รู้สึกอะไรก็ไม่แปลกอะนะ

 

คิดอะไรเพลินๆ ไปหน่อยเดียวลางมรณะตรงหน้าก็เยื้อหมัดขึ้นพร้อมดวงตาสีทองที่วาวโรจอย่างน่าหวาดหวั่น

เปรี้ยง! โครม!

หมัดที่ปล่อยจากโยรุอิจิที่ตอนนี้กลายเป็นยักษ์มารไปแล้วส่งผลให้โต๊ะน้ำชาแตกเป็นสองและแรงกระแทกยังลามไปถึงพื้นและกำแพงห้องจนห้องรับแขกในตอนนี้ไม่เหลือเค้าเดิมอีกต่อไป ทำเอาเถ้าแก่เจ้าของห้องน้ำตาไหลพรากพลางคิด

'ฮือ นั่นของนำเข้าจากยุโรปนะครับ แง๊~~TT0TT'

แต่ดูเหมือนเสียงร่ำร้องของเถ้าแก่ผู้น่าสงสารจะไม่มีใครได้ยินเลยแม้แต่น้อยเพราะตอนนี้ตัวการที่ทำเขาหัวใจสลาย(?) นั้นกำลังกระชากคอเสื้อหญิงสาวผมดำที่ตอนนี้กำลังทำหน้าเอ๋อราวกับไม่รู้ว่าคนตรงหน้าโกรธใครมาอย่างนั้น

 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

30 %

 

อัพแบบกระปิดกระปอยมากมาย ถถถถถถถถถว์ แต่ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวคืนนี้ไรท์มาต่อแน่ๆ //มั้งนะ=__=

 

แต่ไหนๆ ก็ไหนๆ ขอใช้ภาพเรียกเม้นหน่อยละกาน หุๆ

ใครไม่เม้นแม่จะส่งเจ้านี่ไปหาในฝันซะ -_-***

.

 

.

 

.

 

.

แต่ถ้าใครเม้น ขอให้รายนี้ไปหาถึงบ้าน

ต่อจ่ะ

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

"เจ้าคิดว่ากำลังทำอะไรอยู่ซึบาสะ!!!"เสียงตะคอกที่เต็มไปด้วยความโกรธของโยรุอิจิที่นานๆ ได้เห็นที ที่ทำเอาทั้งร้านถึงกับสะเทือน จนคนโดนตะคอกตอนนี้เริ่มหน้าซีดขึ้นมาบ้างแล้ว

'ตายๆๆๆๆๆๆ งานนี้ตายแน่ๆ'

อุราฮาร่าคิดในใจอย่างคนจะร้องไห้ จะเผ่นออกจากห้องก็ไม่ได้ (เพราะโดนโยรุอิจิขวางอยู่) แต่ขืนอยู่ต่อมีหวังไม่ตายดีแน่ๆ ว่าแล้วสายตาเจ้ากรรมเหลือบเท็ตไชและอูรูรุกำลังยืนโบกมือลา เอ๊ย ให้กำลังใจอยู่หลังประตู ทำเอาอุราฮาร่าน้ำตาแตกอีกรอบ

'ไม่คิดจะช่วยกันหน่อยเหรอคร้าบบบบ TT0TT'

[ขืนเข้ามาก็ตายสิครับ//เท็ตไช+ดาร์ค][ใจร้าย~~~//อุราฮาร่า]

แต่ดูเหมือนเถ้าแก่จะทำได้เพียงร้องไห้ในใจเท่านั้นเพราะตอนนี้สถานการณ์ของสองสาวนั้น

"ใจเย็นก๊อนนนน โยรุอิจิ ค่อยพูดค่อยจากันก็ได้ ใจเย็น calm down calm down"ฝ่ายซึบาสะตอนนี้ที่กำลังพยายามทำใจดีสู้เสือเอาไว้ก่อนเพราะดูเหมือน'เพื่อนเก่า'คนนี้จะอารมณ์...ไม่จอยเท่าไหร่//เพิ่งรู้ตัวเรอะ//ดาร์ค

แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล...

"อธิบายมาเดี๋ยวนี้ว่าเจ้าคิดอะไรอยู่ถึงได้หายตัวไปเฉยๆ แบบนี้! แล้วคืนนั้นเมื่อร้อยห้าสิบปีก่อนมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่! เจ้ารู้ไหมหลังจากเจ้าหายไปอุคิทาเกะเป็นยังไงบ้างน่ะหา!"

ประโยคสุดท้ายของหญิงสาวผิวสีน้ำผึ้งทำเอาซึบาสะถึงกับชะงักรอยยิ้มเจื่อนๆ หายไปจากใบหน้าแววตาฉายแววปวดร้าวอย่างไม่ปิดบังทำเอาโยรุอิจิที่กำลังโกรธจนขาดสติถึงกับผงะก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก

"ร...เราขอโทษซึบาสะ เราขาดสติไปหน่อย ไม่ได้ตั้งใจจะ..."ไม่ทันจบประโยค...

"ไม่เป็นไรหรอกโยรุอิจิ"ซึบาสะเอ่ยพลางเงยหน้ามาสบตากับคนตรงหน้า"ไม่ใช่ความผิดของเจ้าหรอก ข้าเองแหละที่ผิดที่หายไปแบบไม่บอกไม่กล่าวแบบนี้น่ะ ถ้าไม่เพราะข้า..."พูดจบหญิงสาวได้เพียงแต่ก้มหน้านิ่งจนทั้งสองคนไม่อาจรู้ได้ว่าหญิงสาวตรงหน้ากำลังรู้สึกอย่างไร อุราฮาร่าจึงพยายามเปลี่ยนเรื่องก่อนที่คนผมดำจะรู้สึกแย่ไปกว่านี้

"จริงด้วย เรื่องสงครามฤดูหนาว..."

"เรื่องนั้นข้ารู้แล้ว"

คำตอบอันไม่คาดคิดของคนตรงหน้าทำเอาอุราฮาร่าและโยรุอิจิมองหน้ากันอย่างแปลกใจเล็กน้อยก่อนจะเปลี่ยนเป็นตกตะลึงเมื่อได้ยินคำพูดต่อมาของหญิงสาว

"เพราะงั้นข้าจึงมาขอให้เจ้า... ช่วยเปิดประตูไปโซลโซไซตี้ให้หน่อยไงล่ะ"