[Fic Bleach] ยมทูตที่กลับมา

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1

ณ ร้านอุราฮาร่า

 

ยามเช้าที่แสนสงบในวันอาทิตย์แถมสภาพอากาศที่เย็นสบายพาให้หลับยาวจึงเป็นเช้าที่เงียบสงบกว่าทุกๆ วันในเมืองอันแสนวุ่นวาย(สำหรับใครบางคนอ่ะนะ) แต่ทว่า

 

 

"ย้ากกกก จินตะโฮมรัน!"เสียงหนึ่งดังมาจากเด็กผู้ชายผมแดงที่ตอนนี้กำลังหวดไม้กวาดแทนไม้เบสบอล

 

"จินตะคูงงงง ถ้าเอาแต่เล่นไม่ยอมทำงานระวังคุณเท็ตไชโกรธเอาน้า"เด็กผู้หญิงผมดำเอ่ยเตือน

 

"หนวกหูน่ายัยเบื๊อก ชิชะ ตัวเองอ่อนกว่าชั้นแท้ๆ ริอาจมาสั่งสอนข้าเรอะ!"เด็กชายนามจินตะเถียงกลับพร้อมดึงผมหน้าม้าของอูรูรุเต็มแรง

 

"ฮือ ชั้นแก่กว่าจินตะคุงสามปีนะ โอ๊ย เจ็บ!"

 

"ชั้นหมายถึงประสบการณ์เฟ้ยประสบการณ์น่ะอูรูรุ! อีกอย่างชั้นไม่กลัวตาแก่เท็ตไชนั่นหรอก!"

 

"แต่จินตะคุงก็มาทำงานเพราะกลัวคุณเท็ตไชไม่ใช่เหรอ"

 

"ไม่ใช่เฟ้ย!"

 

ยามเช้าที่แสนสงบในเมืองคาราคูระบัดนี้ถูกทำลายโดยเงื้อมมือเด็กแสบประจำร้านไปเสียแล้ว... แต่ในขณะที่จินตะกำลังดึงผมหน้าม้าของอูรูรุอย่างเมามันส์อยู่นั้นเด็กชายหัวแดงกลับถูกมือปริศนาคว้าคอพร้อมหิ้วขึ้นมาจนอยู่ในระดับสายตาของเจ้าของมือปริศนาพอดีเด๊ะ

 

"เฮ้ย ไอ้หนู ไม่มีใครเคยสอนรึไงว่าเกิดเป็นผู้ชายต้องไม่รังแกเด็กผู้หญิงน่ะ"น้ำเสียงเย็นๆ ปนฉุนหน่อยๆ ดังมาจากหญิงสาวชุดดำพร้อมจ้องเด็กชายอย่างไม่วางตา

 

"นี่เธอเป็นใครน่ะหา! บังอาจมาหิ้วคอท่านจินตะผู้นี้รู้มั้ยต้องเจออะไรบ้างแล้วก็ปล่อยชั้นลงเดี๋ยวนี้ยัยผู้หญิงอุบาทว์"ถึงจินตะจะชะงักกับดวงตาสีแดงเลือดของอีกฝ่ายไปบ้างแต่พอนึกได้ว่าเกิดอะไรขึ้นก็โวยวายขึ้นมาทันทีแต่นอกจากหญิงสาวตรงหน้าจะไม่สนใจแล้วยังไปสนใจเด็กหญิงผมดำที่กำลังยืนอึ้งทำอะไรไม่ถูกอยู่

 

"เธอ... อูรูรุสินะ"หญิงสาวเอ่ยก่อนจะยิ้มให้เด็กหญิงตรงหน้า"รู้มั้ยเธอไม่ควรปล่อยให้ไอ้เด็กเตี้ยเนี่ยมารังแกเอาได้ง่ายๆ แบบนี้นะ"หญิงสาวเอ่ยกับอูรูรุด้วยน้ำเสียงซึ่งผิดไปจากเมื่อกี้โดยสิ้นเชิงโดยไม่สนใจไอ้เตี้ย เอ้ย! จินตะที่ยังห้อยต่องแต่งในมือของตนเลยแม้แต่น้อย

 

"นี่หล่อนอย่ามาเมินชั้นนะเฟ้ยยัยผู้หญิงป่าเถื่อน! ยัยบ้าอูรูรุ! อย่าเอาแต่ยืนนิ่งเซ่มาช่วยชั้นเร็วเข้า!"จินตะยังคงโวยวายต่อไปแต่หญิงสาวตรงหน้าก็ไม่สนใจอยู่ดีแต่ดูเหมือนเสียงแปดหลอดของเขาจะดังจนทำเอาเท็ตไชที่กำลังจัดของอยู่ในร้านต้องออกมาดูจนได้

 

"ท่านจินตะ ท่านอูรูรุ เล่นอะไรอยู่น่ะขอรับ ตั้งใจทำงานกัน..."เสียงของชายร่างใหญ่ขาดห้วงไปพร้อมตาที่เบิกโพลงราวกับคนเห็นผีปากพึมพัมแต่คำว่า"เป็นไปไม่ได้"แล้วถอดแว่นออกมาเช็ดแล้วสวมใหม่ ยังเห็นเหมือนเดิม ถอดแล้วใส่ใหม่ เหมือนเดิม ทำแบบนี้ไปอีกสามรอบก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักระคนตกใจ"ท...ท่าน...ท่านสึบาสะ...ท่านสึบาสะใช่มั้ย"เท็ตไชเอ่ยเอ่ยอย่างคนไม่อยากจะเชื่อแถมเดินมาจับตัวคนตรงหน้าราวกับจะพิสูจน์ว่าคนตรงหน้าเป็นผีหรือคนจนหญิงสาวนามสึบาสะต้องเอ่ยตอบไปอย่างส่งๆ

 

"เออ ข้าเอง"สั้นๆ ง่ายๆ ได้ใจความกลับทำให้ชายร่างใหญ่ถึงกับทรุดพร้อมปล่อยโฮออกมาทำเอาจินตะกับอูรูรุถึงกับอ้าปากค้างเพราะไม่คิดว่าชาตินี้พวกเขาจะได้เห็นชายตรงหน้าร้องไห้

 

"ท่านยังไม่ตาย ข้ารู้ว่าท่านยังไม่ตาย ท่านกลับมาจนได้!"

 

"เอ่อ ใช่ว่าข้าไม่ดีใจที่เจอเจ้าหรอกนะเท็ตไชแต่ช่วยปล่อยก่อนได้ไหมข้าหยะแหยง"ใบหน้าของเขาตอนนี้ทำเอาหญิงสาวต้องใช้มือดันหน้าของเขาออกไปอย่างแหยงๆ แต่ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจซ้ำยังปล่อยโฮหนักกว่าเดิมด้วยซ้ำ ถ้าปกติเธอคงถีบเขากลิ้งไปแล้วด้วยช้ำแต่ครั้งนี้... ยอมให้สักครั้งก็ได้วะ

 

"เออ ช่างเหอะ ว่าแต่คิสึเกะกับโยรุอิจิอยู่ไหนล่ะเนี่ย"หญิงสาวเอ่ยถามพลางมองหาบุคคลที่ตัวเองถามถึงเมื่อกี้แต่ไม่ทันที่เท็ตไชจะได้ตอบประตูร้านกลับเปิดขึ้นซะก่อน

 

"ฮ้าว~ อรุณสวัสดิ์คร้าบคุณเท็ตไช จินตะ อูรูรุตื่นเช้ากันจังเลยนะคร้าบ..."เถ้าแก่ประจำร้านโผล่มาในสภาพงัวเงียอย่างคนเพิ่งตื่นก่อนจะชะงักเมื่อเห็นใบหน้าคุ้นตาของหญิงสาวผมดำ 

 

คุ้น คุ้นมาก ไม่สิ เหมือนมาก เหมือนคนๆ นั้นมาก ทั้งใบหน้า แววตา รวมถึงแรงดันวิญญาณก็เหมือนจนราวกับว่าเป็นคนๆ เดียวกัน...ไม่สิ เป็นไปไม่ได้ ก็คนๆ นั้นตายไปเกือบสองร้อยปีแล้วนี่นา ไม่มีทางที่จะมายืนหัวโด่อยู่ตรงนี้ได้หรอก... จริงด้วย บางทีเขาอาจจะทำงานหนักไปจนเห็นภาพหลอนก็ได้ คิดได้ดังนั้นอุราฮาร่าก็ปิดประตูแล้วเปิดออกมาอีกทีเพื่อพิสูจน์ว่าที่เห็นเป็นภาพหลอน ยังอยู่แฮะหรือว่าเราจะหลอนจนติดตา ปิดแล้วเปิดใหม่อีกที ยังอยู่ ปิดแล้วเปิดใหม่อีก ก็ยังอยู่เหมือนเดิม ทำซ้ำไปอีกสี่ห้ารอบโดยไม่สังเกตุเลยว่าบรรยากาศรอบข้างเริ่มร้อนๆ หนาวๆ ตามอารมณ์ของคนผมดำเลยแม้แต่น้อย

 

"แหมๆ ดูเหมือนผมต้องกลับไปนอนต่อแล้วล่ะมั้ง ให้ตายสิ ดูเหมือนผมจะทำงานหนักจนหลอนเห็นผีแล้วเนี่ย หะๆๆ"ยังไม่ทันที่เถ้าแก่จะปิดประตู...

 

ฟิ้ววว โป๊ก จ๊าก โครม!

 

วัตถุรูปร่างคล้ายมนุษย์... ซะที่ไหนเล่า ก็ไอ้เด็กจินตะที่เธอคว้าติดมือมานั่นแหละที่โดนใช้แทนลูกเบสบอล(?) เขวี้ยงใส่หน้าเถ้าแก่อย่างแรงจนล้มกลิ้งไปทั้งคู่ก่อนจะเอ่ยอย่างข่มอารมณ์สุดชีวิต

 

"คิ-สึ-เกะ แกหาว่าใครเป็นผีกันวะ อย่าบอกนะว่าแกก็คิดว่าข้าตายไปแล้วจริงๆ น่ะหา!"(นี่ข่มแล้ว=_=?::ดาร์ค//หุบปาก!::สึบาสะ) เสียงก็เหมือนแฮะ ตัวจริงนี่นา ทำเอาอุราฮาร่าอ้าปากค้างพลางชี้นิ้วสั่นๆ ไปยังบุคคลตรงหน้าโดยไม่สนใจหัวโนๆ จากอาวุธ(?)ที่หล่อนขว้างมาเลยแม้แต่น้อย

 

"ค...คุณสึบาสะ!?"