คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ทงแซง : Intro
“ไอชานยอลลลลตื่นนนน!!! ”
“.........................”
“ถ้าแกยังไม่ตื่นพี่จะเอาน้ำมาราดแกแล้วนะ”
“เออ แป๋ปนึงเฮ้ยย!! เดี๋ยว พี่ยูรา ” ชานยอลที่กำลังจะเอามือดึงผ้าห่มมาคลุมหัว รีบเด้งตัวขึ้นมานั่งมองผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้า ยูราใช้มือนึงเท้าเอวส่วนอีกมือนึงเสยผมขึ้น มองไปที่น้องชายอย่างเอือมระอา
“เฮ้อ !!จะได้เรื่องไหมเนี่ย” ยูราพูดก่อนที่จะเดินหันหลังออกจากห้องนอนของน้องชาย
“พี่ พี่กลับมาจากเอลเอเมื่อไหร่ ทำไมไม่เห็นโทรมาบอกผมเลย แล้วจะอยู่นานป่ะ พี่รู้ไหมว่าผมอยู่คนเดียว ผมต้องกินรามยอนทุกวันเลย ”ชานยอลใช้เวลาตั้งสติอยู่สองสามวิ ก่อนพ่นคำถามที่สงสัยออกมา พร้อมกลับเดินตามพี่สาวออกไปหน้าห้อง
“นี่ !!ชานยอล ทีละคำถามได้ไหมเนี่ย ฉันตอบแกไม่ทันหรอกนะ แล้วดูห้องสิ รกเป็นบ้า ฉันเบื่อแกจริงๆ” ยูราว่าก่อนพร้อมก้มเก็บห่อขนนนมเนย ของเจ้าน้องชายตัวแสบใส่ถุง แล้วเดินเอาไปทิ้งในถังขยะ
“ก็พี่กลับมาไม่บอกผมก่อน ”ชานยอลพูดพร้อมกับใช้เท้าหนีบกางเกงในของตัวเองที่ถอดกองไว้ ขึ้นมาแล้วยัดใส่กระเป๋ากางเกงนอน
“ อย่ามาแถ ถึงฉันบอกแกก่อนสักสิบวัน ฉันกลับมาฉันก็เจอสภาพห้องเป็นแบบนี้แหละ ”
มันเป็นเรื่องจริงอย่างที่พี่ยูราพูด ถึงพี่ยูราจะบอกไว้ล่วงหน้าสักเดือนนึงว่าจะกลับมาเกาหลี
ปาร์คชานยอลก็ไม่มีทางที่จะเก็บทำความสะอาดห้อง เตรียมต้อนรับพี่สาวขี้บ่นหรอก
เอาเป็นว่าขอเล่าหน่อยละกัน พี่ยูราเป็นพี่สาวแท้ๆ ของเขาเอง อายุอานามก็ ยี่สิบหกหย่อนๆแล้ว ชานยอล อยู่กับพี่สาวสองคนตั้งแต่เขาอยู่เกรดห้า จนตอนนี้ชานยอลเองก็อายุสิบแปดแล้วพี่สาวเขาก็พึ่งโดนย้ายให้ไปทำงานที่เอลเอเมื่อสี่ห้าเดือนก่อน พ่อกับแม่ก็แค่โอนตังเข้าบัญชีมาให้ทุกเดือน
ถามว่าพ่อกับแม่ไปไหนน่ะหรอ เหอะ แม่เขาแต่งงานใหม่กับผู้ชายที่ชื่ออะไรไม่รู้ เขาจำได้แค่ว่าหน้าเหมือนโรมัน เพียชใน fast and furiousแล้วก็ย้ายไปอยู่ที่ฮาวาย ส่วนพ่อของเขา ไปทำธุรกิจอยู่ฮองกง นิยามชื่อเมียเป็นตัวเป็นตนไม่ได้หรอก เปลี่ยนบ่อยยิ่งกว่าถุงเท้า แต่เค้าก็ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองเป็นเด็กมีปัญหาหรอก มีพี่สาวคนเดียวก็อุ่นใจ ถึงจะไม่ค่อยสบายหูเท่าไหรก็ตาม
ทำให้ตอนนี้ ปาร์คชานยอล เด็กอายุสิบแปดปี ต้องอยู่เกาหลีตัวคนเดียว ชีวิตของเขามันช่างเปลี่ยวตัวและหัวใจ เพื่อนฝูงก็ไม่มี - -
ซ่ะที่ไหน เขามีเพื่อนสนิทแค่ไอจงอิน กับเซฮุนแต่แปลกตรงที่มีเพื่อนสนิทแค่สองคน กลับรู้สึกเหมือนเป็นเพื่อนกับเหรี้ยทั้งฝูง - -
พี่ยูราเก็บห้องพร้อมกับบ่นปาร์คชานยอลไปเรื่อย แต่มันก็ไม่ได้ทำให้คนอย่างชานยอลสะท้านหรอกนะ ถ้าจะพูดตามหลักความจริงคือ เขาด้านแล้วนั่นเอง ชานยอลเดินผ่านเสียงบ่นร้อยห้าสิบเดสิเบลของพี่สาวไปนั่งบนโชฟาหน้าทีวี
“เฮ้ยยยยยย!!! ” ชานยอลทิ้งตัวนั่งลงบนโชฟาแต่เขากลับรู้สึกเหมือนนั่งทับอะไรซักอย่างเลยดึงผ้าที่วางอยู่บนโชฟาออก เชี่ยยยย!!! นี่แม่งคนชัดๆ
“อะไรชานยอล เสียงดังอะไร” เสียงยูราที่ตะโกนออกมาจากในครัวก่อนจะเดินมาพร้อมกับคิ้วที่ขมวด
“พี่ ไอเด็กนี่มันเป็นใคร เข้ามาอยู่ในห้องนี้ได้ยังไง หรือว่าพี่ไปเอลเอแป๋ปเดียว นี่มีลูกติดแล้วหรอ พ่อของไอเด็กนี่มันอยู่ไหน มันฟันพี่แล้วทิ้งใช้ไหม เฮ้ย หรือว่าพี่เลี้ยงต้อย นี่พี่หาแฟนไม่ได้จนต้องมาเอาไอเด็กนีเลยหรอ ” ชานยอลชี้ไอเด็กที่เขาพึ่งนั่งทับเมื่อกี้พร้อมกับพ่นคำถามใส่พี่สาวจนแทบลืมหายใจไอเด็กนี่ก็แปลกคน กูนั่งทับก็แล้ว ตะโกนเสียงดังก็แล้ว มึงก็ไม่ตื่นเนอะ
“นี่แหนะ ”ยูราเขกหัวน้องชายก่อนที่จะเท้าสะเอว
“โอ๊ย มันเจ็บนะพี่”
“สมน้ำน้า ใครใช้ให้ในหัวแกมีแต่ความคิดบ้าๆล่ะ ”
“งั้นพี่ก็บอกมาดิว่าไอเด็กนี่มันเป็นใคร ”ชานยอลว่าแล้วเดินไปนั่งที่โชฟาข้างๆ
“เฮ้ย !!พี่จะบอกว่าผมต้องเลี้ยงไอเด็กนี่นะเหรอ ผมไม่เอาด้วยหรอก ” ปาร์คชานยอลเบ้ปากก่อนจะส่ายหัวจนแทบจะหลุด ยังไงเค้าก็ไม่มีทางเลี้ยงไอเด็กที่มันนอนอยู่นี้เด็กขาด
ถามว่าเป็นมันใครน่ะเหรอ มันชื่อแบคๆ อะไรซักอย่าง จากที่พี่สาวเขาเล่าก็คือ มันเป็นลูกของรุ่นพี่ที่พี่สาวเขาเคารพและรักเหมือนพี่สาว - - เธอเป็นคนเกาหลีเหมือนกัน พ่อของไอเด็กนี่ทิ้งมันไปตั้งแต่ยังมันไม่คลอด แล้วที่โชคร้ายก็คือ เธอพึ่งประสบอุบัติเหตุจากไป เธอไม่มีญาติที่ไหน และที่สำคัญ พี่ยูราสัญญาว่า จะดูแลไอเด็กนี่แทน
ไม่ใช่กูไม่สงสารมึงนะไอเด็ก แต่กูก็ไม่ใช่คนพระเอกฟิคที่จะต้องเป็นพี่ชายที่แสนดีแล้วไปดูและมึงหรอกนะ
“แบคฮยอน น้องชื่อแบคฮยอน ”ยูราพูดพร้อมกับส่งสายตาดุไปให้น้องชาย
“เออ นั่นแหละ ผมไม่จำชื่อมันหรอก เพราะยังไงผมก็จะไม่มีทางอยู่กับมันเด็ดขาด ”
“ฉันไม่ได้ขอร้องแกนะชานยอล แต่ฉันสั่งแก ต่อไปนี้แบคเป็นครอบครัวเดียวกับเรา แบคฮยอนเป็นน้องชายของเรา ”ยูราพูดกับน้องและเอามือลูบหัวเด็กสิบขวบที่หลับอยู่อย่างเอ็นดู
“แล้วทำไมพี่ไม่เลี้ยงเอง ”ชานยอลมองภาพพี่สาวของเขาที่ลูบหัวไอเด็กแบคฮยอนแล้วก็เบ้ปาก ทีกับเค้านะ บ่นจัง นี่ไม่ได้น้อยใจเลยนะ ไม่เล๊ยยยย
“พี่ลองแล้ว สองเดือนที่ผ่านมา มันพิสูจน์ว่า พี่ไม่สามารถทำงานพร้อมกับเลี้ยงแบคไปได้ พี่ต้องเดินทางอยู่ตลอดแกก็รู้”
ชานยอลถอนหายใจออกมาแล้วมองหน้าพี่สาว แหม่ ทีอย่างนี้ล่ะเปลี่ยนสรรพนาม
“งั้นก็เอาไปสถานสงเคราะห์”
“ชานยอล !! ฉันหวังว่าจะไม่ได้ยินประโยคนี้ออกมาจากปากแกอีก และห้ามคิดที่จะทำด้วย ถ้าพูดกันไม่รู้เรื่องฉันก็ต้องบังคับ ”
“.......................”ชานยอลยักไหลอย่างไม่ใส่ใจ อย่างพี่ยูราหรอจะบังคับเขา เห็นบ่นไปอย่างนั้นแหละ ความจริงพี่ยูราตามใจเขาจะตาย
“คิดว่าฉันไม่กล้าใช่ไหม ถ้าแกไม่เลี้ยงแบค แกก็ไม่ต้องเอาเงิน ทำงานหาเลี้ยงตัวเองละกัน ”
“ผมใช้ตังพ่อกับแม่ก็ได้ ”
“แกก็รู้ว่าพ่อกับแม่โอนเงินเข้าบัญชีฉัน แต่ถ้าคิดว่าแกขอได้ก็ลอง” ยูรายิ้มก่อนที่จะลุกขึ้นเดินไปเก็บห้องต่อ
พี่ยูราโหดร้าย พ่อกับแม่ไม่มีทางที่จะให้เขาใช้เงินโดยไม่ผ่านพี่สาวแน่ นี่มันอับจนหนทางชัดๆ
“เออ แต่ถ้าแกเลี้ยงแบคน่ะนะ ฉันให้เงินค่าขนมของแกสองเท่าเลย”ชานยอลทำตาโตมองพี่สาวที่เดินเข้าไปในครัว นี่เอาเงินมาล่อเขาชัดๆ
“พี่ชานยอลฮะ” ชานยอลหันหน้ามามองเด็กแบคฮยอน ที่นอนตาแป๋วบนโชฟา
“เรียกทำไม รู้จักกันหรือไง ” นี่คือคำทักทายที่ชานยอลพูดกับเด็กพึ่งฟื้นจากการซ้อมตาย มันจะนอนอะไรนักหนา แล้วดูหน้า คิดว่าตาเล็กๆ กับแก้มป่องๆ ของมึงมันหน้ารักหรอ เออ ก็น่ารักแหละ =0=
“พี่ชานยอลให้แบคอยู่ด้วยนะ แบคจะไม่ดื้อ ” แบคฮยอนลุกขึ้นจากโชฟาแล้วเดินเข้าไปจับแขนชานยอล แบคฮยอนพึ่งตื่น แต่ ได้ยินที่ชานยอลพูดเหมือนไม่อยากให้อยู่ด้วย พี่ชานยอลคิดว่าแบคฮยอนดื้อรึป่าว
“………………”
“สถานสงเคราะห์ เป็นยังไง ที่อยู่ของเด็กดื้อหรอ แบคไม่อยากไปนะ ” ชานยอลมองเด็กแบคฮยอนที่ทำตาวิ๊งๆ ราวกับว่า ถ้าเขาเอามันไปปล่อย เขาคงเข้าขั้นเลวเลยทีเดียว
.”……………………..”
“พี่ชานยอลหล่อกว่ารูปในโทรศัพท์ของพี่ยูราอีก เห็นไหม แบคฮยอนชมพี่ชานยอล แบคฮยอนเป็นเด็กดี” คิดว่าคนอย่างปาร์คชานยอลจะบ้ายอหรอ เหอะ รู้เว้ยว่าหล่อ อย่าชมดิ เขิน
“แบคฮยอนกินน้อย เลี้ยงง่าย ให้แบคฮยอนอยู่กับพี่ชานยอลนะ ”
ชานยอลสะบัดหัวไล่ความคิดที่เริ่มจะใจอ่อนสงสารไอเด็กแบคฮยอน แล้วดึงมืออกจากการเกาะกุมของเด็กนั่น
“ถึงมึงจะอ้อน กูก็ไม่ใจอ่อนหรอกนะ ไอเด็กแบคฮยอน” ชานยอลกอดอกพูดทำหน้าเคร่งขรึม ถ้ามันคิดว่าเขาโหด มันก็จะไม่อยากอยู่กับเขาหรอก แล้วพี่ยูราก็ต้องเอามันกลับไป แล้วเขาก็จะได้เงินเดือนเหมือนเดิม ฮ่ะฮ่าๆ ปาร์คชานยอลนี่ฉลาดจริงๆ
“พี่ชานยอลต้องพูดเพราะๆ สิ ต้องเรียกแทนตัวเองว่า พี่ชานยอล คุณแม่บอกว่า กู ไม่สุภาพ ต้องโดนลงโทษแบบนี้ ” ว่าแล้วแบคฮยอนก็เอื้มมือไปบีบแก้มของพี่ชายตัวสูงแล้วดึงเบาๆเป็นการทำโทษ
ปาร์คชานยอลได้แต่นั่งทำหน้างง ตามหลักการแล้ว แบคฮยอนต้องกลัวเค้าสิ ไม่ใช่เป็นฝ่ายลงโทษเค้า ไอเด็กนี่!!
“อ้าวแบคฮยอนตื่นแล้วหรอครับ ” ยูราเดินออกมาจากห้องครัวก็เห็นแบคฮยอนยืนยิ้มให้กับน้องชายตัวดื้อของเธออยู่ แบคฮยอนเป็นเด็กน่ารัก ใครๆก็ชอบ เดี๋ยวอยู่ไป ชานยอลก็ต้องรักแบคฮยอนเหมือนที่เธอรู้สึกแน่ๆ
“พี่ยูรา ” แบคฮยอนตะโกนเรียกพี่สาวคนสวย แล้ววิ่งเข้าไปดึงแขนให้เดินไปอยู่ตรงหน้าพี่ชานยอล “พี่ยูราบอกพี่ชานยอลสิฮะว่าแบคเป็นเด็กดี”
ปาร์คยูราลูบหัวเด็กน้อยที่อยู่ข้างตัว “เลือกเอาชานยอลแกอยากได้สองเท่า หรือ ศูนย์ นี่พี่ไม่ได้บังคับเลยนะ” ว่าแล้วก็ยิ้มให้กับน้องชายสุดหล่ออย่างผู้ชนะ
ชานยอลได้แต่กัดฟันมองพี่สาว ในขณะที่ แบคฮยอนกำลังทำหน้าตาเหลอหลา มองพี่สาวกับพี่ชายพูดกันอย่างไม่เข้าใจ
“เออ ผมเลี้ยงมันก็ได้ เหอะ ” พูดจบก็ยกเอามือขึ้นกอดอก แล้วสะบัดหน้าหนีพี่สาวใจร้าย กับน้องชายคนใหม่ รอปาร์คชานยอลคนนี้ทำงานหาเงินเองได้เมื่อไหร จะเฉดหัวไอเด็กแบคออกจากคอนโดเลย นี่ฝากไว้ก่อน
“พูดใหม่ พูดกับน้องดีๆ ” ชานยอลอ้าปากค้าง หันไปมองพี่สาวตาปริบๆ ก่อนจะย้ายสายตาไปมองไอเด็กแบคฮยอนที่ยืนทำหน้าเอ๋อมองเขาตาปริบๆ
“เอ่ อ แบคฮยอน ต่อไปนี้ ………….อยู่กับพี่ชานยอน นะ ”
ชานยอลรู้สึกคันปาก ขึ้นมาขยุบขยิบ การพูดเพราะไม่ใช่สันดรของชานยอลเลยจริงๆ ลองคิดเวลาสองเพื่อนเหรี้ย มาได้ยิน ชานยอลพูดอะไรมุ้งมิ้งแบบนี้สิ มาดซังนัมจากูหายหมดเลยนะครับพี่น้อง
“เย้ พี่ชานยอลใจดี แบคฮยอนจะไม่ดื้อ แบคฮยอนสัญญา ” แบคฮยอนดึงมือชานยอลออกมาแล้วเอานิ้วก้อยของตัวเองไปเกี่ยวกับนิ้วก้อยของชานยอลเสร็จสรรพ เป็นการทำสัญญา
ยูรามองภาพตรงหน้าแล้วยิ้มออกมา เธอรู้ว่าชานยอลไม่ได้รังเกียจแบคฮยอนหรอก ชานยอลก็แค่เด็กวัยรุ่นอายุสิบแปดคนนึง เป็นวัยที่ติดเที่ยว ติดเพื่อน การจะให้มาดูแลเด็กคนนึงคงไม่ง่ายเลย แต่ใจของเธอกลับเชื่อว่า ชานยอลนี่แหละ คือคนที่สามารถดูและแบคฮยอนได้เป็นอย่างดี
----------------------------------------------------
ช่วยติดตาม เป็นกำลังใจ แนะนำเราด้วยน้าาา
:)
--------------------------------------------------------
ความคิดเห็น