คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : chapter1
ตอนที่1
กริ๊งงง กริ๊งงง
ตุ้บ!
“ โอ้ยยย! “ โอ้ยย เจ้บๆๆๆ นอนตกเตียงอีกแล้วหรอเนี่ยอีกหน่อยกระดูกฉันคงต้องหักเพราะนอนตกเตียงนี่แหล่ะ ฉันรีบลุกจากพื้นแล้วรีบวิ่งไปหยิบเสื้อผ้าเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำอย่างเร้วเพราะวันนี้เป้นวันเปิดเรียนวันแรกที่ฉันได้เข้าสู่ชีวิตมหาวิทยาลัย
ฉันมาถึงหน้ามหาวิทยาลัยเพื่อมารอใครบางคน
“ แบมแบม ฉันอยู่นี่ รอนานมั้ย “ มาแล้วคนที่ฉันมารอ
“ ก้ไม่นานมากหรอก ไปเถอะเขาประกาศให้เข้าห้องประชุมแล้ว “ เพื่อนของฉันชื่อเอมมี่เราเป้นเพื่อนกันตั้งแต่มัธยมเราเรียนด้วยกันมาตลอดแม้กระทั่งตอนนี้เรายังลงเรียนคณะเดียวกันเลยเราสองคนมีอะไรเหมือนๆกันอยู่มากทั้งเรื่องความสูง การเรียนแล้วก้ครอบครัว…
“ เอมมี่ เราจะนั่งตรงไหนดีอ่ะ ด้านหน้าหรือว่าด้านหลังดี “
“ นั่งด้านหน้าดีกว่า “ เอมมี่ลากฉันไปนั่งด้านหน้าข้างๆกัน
“ นี่ เอมมี่แกว่าเขาจะปฐมนิเทศนานมั้ยอ่ะ “ ฉันถามเอมมี่เพราะฉันจะได้จัดตารางเวลาวันนี้ได้
“ ก้น่าจะประมานสองชั่วโมงอ่ะ แกจะไปไหนรึเปล่า “
“ ก้เปล่าหรอก แค่จะจัดตารางเวลาถูกไง “
“ อ่อ งั้นหลังฟังนิเทศเสร็จเราไปหาอะไรกินที่ห้างกันมั้ย “ เอมมี่ทำหน้าอ้อนเหมือน
เด้กอยากได้ขนม
“ ก้ได้ๆ ไปก้ไป แกเลี้ยงน่ะเพราะแกเป้นคนชวน “
“ โถ่ ก้ได้ๆ -3- “
“ 555 ฉันล้อเล่นฉันเลี้ยงแกก้ได้ “
“ จริงน้าาาา “ เอมมี่ทำตาวิ้งๆใส่ฉัน เหมือนลูกแมว
“ ก้จริงสิ หรือแกจะเลี้ยงฉัน “
“ แกเลี้ยงๆๆ “ 555 เหมือนเดิมอีกตามเคยเปิดเทอมวันแรกทีไรฉันต้องเลี้ยงข้าวเอมมี่ตลอดเลย
“ สวีสดีนักเรียนทุกคน ครูมีความรู้สึกยินดีต้อนรับนักเรียนเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัยแห่งนี้ บราๆๆ “ ครูอะไรสักอย่างเริ่มพูดปฐมนิเทศขึ้น
--- 2 ชั่วโมงผ่านไป ---
“ เอาล่ะครูหวังว่าพรุ้งนี้พวกเธอจะทำตัวดีๆให้ถูกตามระเบียบโรงเรียนน่ะ “
“ เย้! เสร็จสักที ฉันปวดหลังจะตายแล้วหนิ “
“ นี่ แบมแบม ไปกินข้าวกันเถอะ ไปรถแกน่ะวันนี้ฉันไม่ได้เอารถมา “
“ แล้วแกมายังไง “
“ ก้ฉันให้คนขับรถมาส่งแล้วก้ให้กลับไปก่อนแล้ว “
“ อ่อ ไปสิรถฉันจอดอยู่ตรงนู้นไปนั่งรอในนั้นแหล่ะ เดี๋ยวฉันมา ไปเข้าห้องน้ำก่อน “ ฉันชี้ไปที่รถก่อนจะเดินไปเข้าห้องน้ำ
ปังง!
“ โอ้ยย! “ ฉันมั่วแต่หาของในกระเป๋าอยู่เลยไม่ได้มองทาง ฉันเดินชนใครสักคน
“ ขอโทษครับ “
“ ขอโทษเช่นกันค่ะ คุณเจ้บตรงไหนรึเปล่าค่ะ “ ฉันลุกขึ้นพร้อมกับยื่นมือไปให้กับผู้ชายคนหนึ่งที่ฉันเดินชน
หมับบ!
เขาจับมือฉันแล้วลุกขึ้นมายืนตัวตรง โครตสูงเลยฉันสูงแค่ประมานไหล่ของเขาเอง
“ เธอไม่เจ้บใช่มั้ย “ เขาถามด้วยสีหน้าเหมือนคนเป้นห่วง
“ ไม่ค่ะ ฉันขอโทษน่ะค่ะ ฉันไปก่อนน่ะค่ะเพื่อนฉันรออยู่ “ ฉันรีบเดินออกมาจากตรงนั้นโดยเร้วแล้วรีบวิ่งกลับไปที่รถที่เห้นยัยเอมมี่นั้งเล่นโทรสัพท์อยู่
“ รอนานมั้ย ฉันขอโทษน่ะเกิดเรื่องนิดหน่อย “ ฉันบอกเอมมี่ไปตามปกติเพราะฉันรู้ว่าเอมมี่ต้องถาม
“ นานมากกก เกิดเรื่องอะไรขึ้น “
“ ก้ฉันเดินชนคนมาน่าจะเป้นรุ่นพี่ด้วยเพราะตอนอยู่ในห้องประชุมฉันไม่เห้นเขาอยู่ในห้องนั้นเลย “
“ หรอ ช่างเถอะ ไปเถอะฉันหิวแล้ว “
“ อื้ม “ ฉันตอบสั้นๆแล้วขับรถออกมาจากมหาลัยไปกินข้าวกับเอมมี่ต่อที่ห้าง
--- ตอนเย้น ---
“ !@#$%^&*()_+ “ เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้นแล้วชื่อที่ขึ้นบนหน้าจอคือชื่อที่คุ้นๆ ยัยเอมมี่โทรมา
“ ฮัลโหล “
[ พรุ้งนี้ เก้าโมง เจอกันตรงที่แกจอดรถวันนี้น่ะ ]
“ โอเค แล้วเจอกันน่ะ “
[ จ่ะๆ ]
ฉันวางสายเอมมี่ก่อนจะเดินเข้าห้องนอนแล้วนั่งนึกถึงคนที่ฉันเดินชนวันนี้ เขาหล่อมากจริงๆ สูงก้สูง ขาวก้ขาว ถือว่าเพอร์เฟ้กเลยก้ได้ตอนเขาจับมือฉันฉันรู้สึกได้ถึงการเต้นของหัวใจของฉันมันเต้นเร้วไม่เป้นจังหวะ แนเป้นอะไรไปน่ะ อาจจะตกใจที่เดินชนก้ได้ เห้ออ แล้วฉันมาคิดเรื่องนี้ทำไมเนี้ย! นอนๆๆๆ! แบมแบม
เรื่องนี้อาจจะอ่านแล้วไม่เข้าใจบ้างเล้กน้อยเพราะไรต์คิดเองจากสมองอันน้อยนิดของไรต์เอง ก้คงเข้าใจกันเนอะอ่านรู้เรื่องอยู่แล้วล่ะ ( ไรต์ค่อนข้างมีความมั่นใจสูง ) คอมเมนต์กับเยอะๆน้ะ ติดตามกันด้วย
ความคิดเห็น