ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เพื่อนร่วมทาง
ตอนที่ 2 เพื่อนร่วมทาง
“ให้ตายสิ เบส! เธอจะหลับชั่วโมงที่ฉันสอนทุกครั้งเลยเหรอ” อาจารย์ถามอย่างหัวเสีย เด็กหนุ่มบอกอาจารย์ไปว่า
“ไม่ใช่แค่ชั่วโมงของอาจารย์คนเดียวนะ ของคนอื่นๆผมยังหลับเลย” เบสคุงบอก
“พอๆฉันเบื่อกับเธอแล้ว ฉันจะทำยังไงกับเธอดีเนี่ย!” อาจารย์บ่นอุบอิบแล้วเดินกลับไปที่โต๊ะเรียน เมื่อไปถึงก็เปิดสมุดอะไรบางอย่างแล้วก็ยิ้มออกมา
“ฉันรู้แล้ว จะทำยังไงกับเธอดี!”
หลังเลิกเรียน
“หา!ออกผจญภัย!” เสียงเด็กสาวรุ่นเดียวกับเบสอุทานออกมา
“ใช่! เขาบอกว่าฉันไม่สนใจเรียน เลยให้ไปผจญภัยซะเลยจะได้เข้าใจถึงเนื้อหาวิชา” เบสบอก ทีน่าซังเพื่อนสนิทของเบสคุงที่ชอบทะเลาะกันบ่อยๆพยักหน้า แล้วเธอก็บอกว่า
“ดีแล้ว สมน้ำหน้า!” แล้วเธอก็เดินไป ตอนกำลังเดินกลับบ้าน ซาลาคุง เพื่อนสนิทของเขาอีกคนหนึ่งก็เดินเข้ามาหา
“เบส! นายจะออกเดินทางเหรอ?” ซาลาคุง เด็กหนุ่มรุ่นเดียวกับเบสคุงถาม
“อือ ครูเขาเอาเรื่องของฉันไปลงในที่ประชุมโรงเรียนแล้วมันไปตรงกับกฎที่เขาเพิ่งออกใหม่ว่า “ใช้เด็กที่อายุ 13-15 ปีเป็นเทรนเนอร์ฝึกหัดได้ ไม่ใช่พวก 10 หรือ 11 ปีเท่านั้น แต่พวก 13-15 ปีนั้นขอยกเว้นได้ถ้ามีผลการเรียนมากกว่า 2.00 ขึ้นไป ที่ประชุมโรงเรียนก็เห็นชอบด้วย เราก็เลยต้องไป” เบสคุงบ่น
“แล้วให้แม่นายรู้เรื่องหรือยัง” ซาลาคุงถาม
“ยัง แต่แม่อาจไม่ให้ก็ได้” เบสบอก
วันรุ่งขึ้น - ที่โรงเรียน
“อ้าว ทีน่า มีอะไรเหรอ” ซาลาคุงทักทีน่าซังเพราะเธอเดินมาหาที่ห้องเรียน
“อยู่ดีๆ อาจารย์ก็มาหาฉันแล้วบอกว่าถ้าซาลาคุงมาแล้วให้ไปหาที่ห้องเขา” ทีน่าซังบอก
“เหรอ แล้วจะพูดเรื่องอะไรรู้ไหม?” ซาลาคุงลุกออกจากเก้าอี้แล้วยืนขึ้นข้างทีน่า
“ไม่รู้สิ” เธอตอบ
“มา เดี๋ยวฉันไปด้วย อยากรู้เหมือนกันว่าเรื่องอะไร” เธอพูดต่อ แล้วทั้งสองก็เดินไปห้องอาจารย์
“ซาลา มาแล้วเหรอ นั่งก่อนสิ” อาจารย์บอก ทีน่าซังจะออกจากห้อง แต่อาจารย์ก็พูดอีกว่า
“เธอด้วย ทีน่า นั่งก่อนสิ” ทั้งสองก็นั่งที่เก้าอี้รับแขกในห้อง
“เธอรู้เรื่องแล้วใช่ไหมที่เบสต้องออกเดินทางเป็นเทรนเนอร์” อาจารย์กล่าวเริ่มแรก
“ใช่ครับ/ค่ะ” ทั้งสองตอบ
“คือว่า...ยังไงดีล่ะ พวกเธอ 2 คนก็เรียนอยู่ในเกณฑ์ดี โดยเฉพาะซาลา เธอน่ะเรียนดีมาก ฉันจึงคิดว่า...”
“คิดว่าอะไรคะ?” ทีน่าซังถามในขณะที่อาจารย์หยุด
“เบสน่ะเรียนก็ไม่ได้เรื่อง เขาไม่มีความรู้ที่จะไปต่อสู้กับโลกพอเกมอนข้างนอกหรอก” อาจารย์บอก
“อาจารย์จะบอกอะไรกับพวกเราครับ” ซาลาคุงถามตรงๆ
“ฉันปรึกษากับคณะกรรมการโรงเรียนแล้วเห็นชอบว่าให้เธอสองคนซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของเขาเดินทางไปด้วย ถ้าเป็นคนอื่นคงจะพูดกับเขาไม่รู้เรื่องแน่” คำพูดของอาจารย์ทำให้ซาลาคุงกับทีน่าซังอึ้ง ทั้งสองยังพูดอะไรไม่ออก ได้แต่มองหน้ากันอย่างเดียว
“จะให้พวกเราเดินทางไปกับเบสเหรอครับ” ซาลาคุงทวนคำ
“ใช่แล้ว มีปัญหาอะไรกันหรือเปล่า?” อาจารย์ถาม
“คือว่าเขาเป็นคนไม่เอาไหนจริงๆนะคะ ขนาดโกแรตต้ายังไม่รู้จักเลยนะคะ” ทีน่าซังเสริม
“นั่นแหละคือเหตุผลที่ต้องให้พวกเธอไปด้วยไงล่ะ” อาจารย์บอก ยังไงๆพวกเธอก็ต้องไปกับพวกเขานั่นแหละ อย่าคิดมากเลยน่า เวลาจะเป็นเครื่องพิสูจน์ว่าเขาไม่เอาไหนจริงๆหรือเปล่านะ เขาอาจเป็นคนที่ต้องผจญภัยแล้วดำรงชีวิตได้ดีมากกว่าเรียนหนังสืออีกนะ” อาจารย์บอก
“เย็นนี้พวกเธอกับเบสไปหา ดร.อุทซึงิที่อยู่ปลายหมู่บ้านด้วยนะ ฉันติดต่อกับเขาให้แล้ว” พออาจารย์พูดจบก็ให้พวกเขาทั้งสองคือซาลาคุงและทีน่าซังออกไปจากห้อง
“เราคงต้องไปกับเขาจริงๆแล้วล่ะ” ทีน่าซังบ่นออกมาหลังออกจากห้องอาจารย์แล้ว ซาลาคุงก็พยักหน้าเบาๆ
-หลังเลิกเรียน-
“ฉันตกใจจริงๆนะเนี่ยที่ทุกคนมาเดินทางด้วยเนี่ย” เบสคุงบอกกับเพื่อนๆเขาระหว่างทางเดินไปห้องทดลองของ ดร.อุทซึงิ
“เออ” ซาลาคุงพูดออกมาเหมือนรับคำง่ายๆ
“แล้วที่ให้ไปหา ดร.อุทซึงินี่จะให้พอเกมอนพวกเราใช่ไหมเนี่ย” เบสบอกต่อ
“งั้นมั้ง” คราวนี้ทีน่าซังตอบ
“เป็นอะไรกันไปน่ะ พูดน้อยกันจริง” เบสบ่นออกมา
“ช่างเหอะน่า มีเพื่อนร่วมเดินทางก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ” ซาลาคุงบอก เบสคุงยังไม่ทันพูดอะไรก็มีเสียงแทรกเข้ามา
“ตูม!” ดังสนั่นหวั่นไหวจากทิศที่เป็นที่ตั้งห้องทดลองของดร. อุทซึงินั่นเอง
To be Continued
“ให้ตายสิ เบส! เธอจะหลับชั่วโมงที่ฉันสอนทุกครั้งเลยเหรอ” อาจารย์ถามอย่างหัวเสีย เด็กหนุ่มบอกอาจารย์ไปว่า
“ไม่ใช่แค่ชั่วโมงของอาจารย์คนเดียวนะ ของคนอื่นๆผมยังหลับเลย” เบสคุงบอก
“พอๆฉันเบื่อกับเธอแล้ว ฉันจะทำยังไงกับเธอดีเนี่ย!” อาจารย์บ่นอุบอิบแล้วเดินกลับไปที่โต๊ะเรียน เมื่อไปถึงก็เปิดสมุดอะไรบางอย่างแล้วก็ยิ้มออกมา
“ฉันรู้แล้ว จะทำยังไงกับเธอดี!”
หลังเลิกเรียน
“หา!ออกผจญภัย!” เสียงเด็กสาวรุ่นเดียวกับเบสอุทานออกมา
“ใช่! เขาบอกว่าฉันไม่สนใจเรียน เลยให้ไปผจญภัยซะเลยจะได้เข้าใจถึงเนื้อหาวิชา” เบสบอก ทีน่าซังเพื่อนสนิทของเบสคุงที่ชอบทะเลาะกันบ่อยๆพยักหน้า แล้วเธอก็บอกว่า
“ดีแล้ว สมน้ำหน้า!” แล้วเธอก็เดินไป ตอนกำลังเดินกลับบ้าน ซาลาคุง เพื่อนสนิทของเขาอีกคนหนึ่งก็เดินเข้ามาหา
“เบส! นายจะออกเดินทางเหรอ?” ซาลาคุง เด็กหนุ่มรุ่นเดียวกับเบสคุงถาม
“อือ ครูเขาเอาเรื่องของฉันไปลงในที่ประชุมโรงเรียนแล้วมันไปตรงกับกฎที่เขาเพิ่งออกใหม่ว่า “ใช้เด็กที่อายุ 13-15 ปีเป็นเทรนเนอร์ฝึกหัดได้ ไม่ใช่พวก 10 หรือ 11 ปีเท่านั้น แต่พวก 13-15 ปีนั้นขอยกเว้นได้ถ้ามีผลการเรียนมากกว่า 2.00 ขึ้นไป ที่ประชุมโรงเรียนก็เห็นชอบด้วย เราก็เลยต้องไป” เบสคุงบ่น
“แล้วให้แม่นายรู้เรื่องหรือยัง” ซาลาคุงถาม
“ยัง แต่แม่อาจไม่ให้ก็ได้” เบสบอก
วันรุ่งขึ้น - ที่โรงเรียน
“อ้าว ทีน่า มีอะไรเหรอ” ซาลาคุงทักทีน่าซังเพราะเธอเดินมาหาที่ห้องเรียน
“อยู่ดีๆ อาจารย์ก็มาหาฉันแล้วบอกว่าถ้าซาลาคุงมาแล้วให้ไปหาที่ห้องเขา” ทีน่าซังบอก
“เหรอ แล้วจะพูดเรื่องอะไรรู้ไหม?” ซาลาคุงลุกออกจากเก้าอี้แล้วยืนขึ้นข้างทีน่า
“ไม่รู้สิ” เธอตอบ
“มา เดี๋ยวฉันไปด้วย อยากรู้เหมือนกันว่าเรื่องอะไร” เธอพูดต่อ แล้วทั้งสองก็เดินไปห้องอาจารย์
“ซาลา มาแล้วเหรอ นั่งก่อนสิ” อาจารย์บอก ทีน่าซังจะออกจากห้อง แต่อาจารย์ก็พูดอีกว่า
“เธอด้วย ทีน่า นั่งก่อนสิ” ทั้งสองก็นั่งที่เก้าอี้รับแขกในห้อง
“เธอรู้เรื่องแล้วใช่ไหมที่เบสต้องออกเดินทางเป็นเทรนเนอร์” อาจารย์กล่าวเริ่มแรก
“ใช่ครับ/ค่ะ” ทั้งสองตอบ
“คือว่า...ยังไงดีล่ะ พวกเธอ 2 คนก็เรียนอยู่ในเกณฑ์ดี โดยเฉพาะซาลา เธอน่ะเรียนดีมาก ฉันจึงคิดว่า...”
“คิดว่าอะไรคะ?” ทีน่าซังถามในขณะที่อาจารย์หยุด
“เบสน่ะเรียนก็ไม่ได้เรื่อง เขาไม่มีความรู้ที่จะไปต่อสู้กับโลกพอเกมอนข้างนอกหรอก” อาจารย์บอก
“อาจารย์จะบอกอะไรกับพวกเราครับ” ซาลาคุงถามตรงๆ
“ฉันปรึกษากับคณะกรรมการโรงเรียนแล้วเห็นชอบว่าให้เธอสองคนซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของเขาเดินทางไปด้วย ถ้าเป็นคนอื่นคงจะพูดกับเขาไม่รู้เรื่องแน่” คำพูดของอาจารย์ทำให้ซาลาคุงกับทีน่าซังอึ้ง ทั้งสองยังพูดอะไรไม่ออก ได้แต่มองหน้ากันอย่างเดียว
“จะให้พวกเราเดินทางไปกับเบสเหรอครับ” ซาลาคุงทวนคำ
“ใช่แล้ว มีปัญหาอะไรกันหรือเปล่า?” อาจารย์ถาม
“คือว่าเขาเป็นคนไม่เอาไหนจริงๆนะคะ ขนาดโกแรตต้ายังไม่รู้จักเลยนะคะ” ทีน่าซังเสริม
“นั่นแหละคือเหตุผลที่ต้องให้พวกเธอไปด้วยไงล่ะ” อาจารย์บอก ยังไงๆพวกเธอก็ต้องไปกับพวกเขานั่นแหละ อย่าคิดมากเลยน่า เวลาจะเป็นเครื่องพิสูจน์ว่าเขาไม่เอาไหนจริงๆหรือเปล่านะ เขาอาจเป็นคนที่ต้องผจญภัยแล้วดำรงชีวิตได้ดีมากกว่าเรียนหนังสืออีกนะ” อาจารย์บอก
“เย็นนี้พวกเธอกับเบสไปหา ดร.อุทซึงิที่อยู่ปลายหมู่บ้านด้วยนะ ฉันติดต่อกับเขาให้แล้ว” พออาจารย์พูดจบก็ให้พวกเขาทั้งสองคือซาลาคุงและทีน่าซังออกไปจากห้อง
“เราคงต้องไปกับเขาจริงๆแล้วล่ะ” ทีน่าซังบ่นออกมาหลังออกจากห้องอาจารย์แล้ว ซาลาคุงก็พยักหน้าเบาๆ
-หลังเลิกเรียน-
“ฉันตกใจจริงๆนะเนี่ยที่ทุกคนมาเดินทางด้วยเนี่ย” เบสคุงบอกกับเพื่อนๆเขาระหว่างทางเดินไปห้องทดลองของ ดร.อุทซึงิ
“เออ” ซาลาคุงพูดออกมาเหมือนรับคำง่ายๆ
“แล้วที่ให้ไปหา ดร.อุทซึงินี่จะให้พอเกมอนพวกเราใช่ไหมเนี่ย” เบสบอกต่อ
“งั้นมั้ง” คราวนี้ทีน่าซังตอบ
“เป็นอะไรกันไปน่ะ พูดน้อยกันจริง” เบสบ่นออกมา
“ช่างเหอะน่า มีเพื่อนร่วมเดินทางก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ” ซาลาคุงบอก เบสคุงยังไม่ทันพูดอะไรก็มีเสียงแทรกเข้ามา
“ตูม!” ดังสนั่นหวั่นไหวจากทิศที่เป็นที่ตั้งห้องทดลองของดร. อุทซึงินั่นเอง
To be Continued
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น