ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : จุดหมายแห่งการเดินทาง
ตอนที่ 3 จุดหมายแห่งการเดินทาง
“ตูม” เสียงนั้นดังกระหึ่มทางทิศที่เป็นห้องทดลองของ ดร.อุทซึงิ ทั้งสามรีบวิ่งไปที่นั่น แต่ขณะที่ทุกคนวิ่งนั้นเอง เบสคุงก็ชนกับคนๆหนึ่ง เขาไม่เป็นไรมาก ถลอกนิดหน่อย เบสคุงก็ไม่เป็นไรเช่นกัน เบสกล่าวขอโทษ เขาจ้องกลับมาแล้ววิ่งไปสวนไป ทั้งสามก็วิ่งไปห้องทดลอง ดร.อุทซึงิเหมือนกัน
สภาพที่ทุกคนเห็นคือ ห้องทดลองหายไปแถบหนึ่ง ตึกสี่เหลี่ยมนั้น ได้หายไปเพราะอะไรบางอย่าง ทั้งสามก็เข้าไปดูใกล้ๆขณะที่ตอนนั้นคนเริ่มมามุงแล้ว
“หา ดร.ก่อนเถอะ” ซาลาคุงบอก
“ฉันไม่เป็นไร มีอะไรกันเหรอ” ดร.อุทซึงิบอก เขาใส่เสื้อคลุมสีขาวอยู่ข้างหลังห้องทดลอง
“สวัสดีครับ ดร. ผมชื่อซาลาครับ นี่ทีน่ากับเบสครับ” ซาลาคุงแนะนำตัว
“อือ ฉันรู้จาก อาจารย์แล้วล่ะ” ดร.บอก
“ระเบิดเมื่อกี้มันอะไรเหรอครับ” ทีน่าซังถาม
“ก็แค่ผสมสารเคมีผิดน่ะ” ดร.พูดแล้วยิ้ม ซาลาเดินไปดูห้องทดลองที่หายไป 1/4 นั้น แล้วบอกว่า
“ดร.ครับ ที่ ดร.ผสมนั่นคือนิวเคลียร์เหรอครับ ทำไมมันตูมใหญ่ขนาดนี้” ซาลาคุงถาม ดร.เงียบไปพักหนึ่งแล้วบอกว่า
“อย่าไปสนใจเลยน่า” ดร.ตอบอย่างไม่ค่อยเต็มเสียง
“พอเกมอนของพวกเธอน่าจะได้พรุ่งนี้นะ วันนี้กลับไปก่อนแล้วกัน” ดร.บอก ซาลาคุงกับทีน่าหันหลังจะกลับ แต่เบสกลับเดินไปหา ดร.แล้วถามเขาว่า
“ตัวอะไรหลุดไปเหรอครับ?” มันทำให้ ดร.อุทซึงิหน้าซีดลงทันตาเห็น
“คือ....มันเป็นพอเกมอนหายากน่ะ พวกเธออย่าไปบอกใครแล้วกัน” ดร.บอกแล้วรีบเดินเข้าห้องทดลองที่แหว่งนั่นเอง
“แปลกจริงๆ” ซาลาคุงพึมพำออกมาระหว่างเดินทางกลับ
“ใช่จริงๆนั่นแหละ ทำไมสถานทดลองระดับนี้ถึงให้มีการขโมยไปง่ายๆขนาดนี้น่ะ แล้วพอเกมอนนั่นคืออะไร ทำไมดร.ถึงหน้าซีดลงอย่างนั้นนะ” ทีน่าซังพึมพำแล้วซาลาคุงก็พูดต่อว่า
“สถานที่ทดลองคงไม่แย่จริงๆแน่ๆ ที่เหลือก็คือ...”
“ขโมยมืออาชีพสินะ” เบสคุงพูดออกมา เชื่อว่าเขาคงฟังอยู่นานแล้ว เขาพูดแล้วยิ้มที่มุมปาก
“แล้วนายถามแม่หรือยังว่าเขาให้ไปได้หรือเปล่า?” ซาลาคุงถาม หันหน้าไปทางเบส เบสเอามือล้วงกระเป๋าแล้วบอกว่า
“แม่ฉันน่ะนะ...พอรู้ว่าออกเดินทางแล้วก็รีบจัดกระเป๋าให้ใหญ่เลย ยังไม่ทันกำหนดวันเดินทางเลยนะเนี่ย” พูดเสร็จแล้วเขาก็มองไปที่เพื่อนสนิททั้งสอง เห็นพวกเขากำลังอมยิ้มอยู่ เขาก็ถอนใจเฮือก
“แล้วเดินทางครั้งนี้ต้องทำอะไรมั่งเหรอ” เบสถาม เปลี่ยนเรื่อง
“อ้อๆลืมบอกไป ก็ต้องชิงเข็มกลัดมาได้ 4 ยิมนายก็ผ่านการเดินทางแล้วล่ะ” ซาลาคุงบอก
“แล้วพวกนายมีอะไรเป็นข้อเสนอหรือเปล่าเนี่ย ถึงยอมมากับฉันเนี่ย” เบสถาม เหล่ตามาที่เพื่อน ทีน่าซังมองหน้าซาลาคุงแล้วตอบยิ้มๆว่า
“อาจารย์จะให้ A วิชาเขาทั้ง 2 คนล่ะ เขากระซิบบอกฉันน่ะ” ทีน่าซังตอบ
“เฮ้อ เก่งกันจังนะพวกนี้” เบสพูดแล้วซาลาคุงก็พูดต่อว่า
“อาจารย์แกบอกว่าถ้านายได้เข็มกลัด 8 ยิมเขาก็จะให้ A วิชาเขาเหมือนกันนะ” ซาลาคุงบอก
“ฉันไม่หวังขนาดนั้นหรอก แต่ที่อยากเดินทางเพราะอยากหาประสบการณ์ อาจทำให้ฉันรู้เรื่องอะไรหลายๆอย่างเยอะขึ้นก็ได้” เบสบอก หลังจากคุยกันมานาน ทั้งสามก็เดินเข้าตัวหมู่บ้าน “วาคาบะทาวน์” ที่อยู่ใจกลางทวีปที่มีฝั่งคันโตและโจโตตั้งอยู่
-วันรุ่งขึ้น- ณ ห้องทดลอง ดร.อุทซึงิ- วาคาบะทาวน์
“ออกเดินทางพรุ่งนี้!!” เบสคุงโวยวายออกมาเสียงดัง คนงานที่กำลังซ่อมห้องทดลองมองมาที่เขาด้วยความตกใจ พอดร.มองไปหาเขา พวกเขาก็ทำงานต่อ
“อะไรครับ บอกเมื่อวานซืนแล้วพรุ่งนี้จะเดินทาง ยังไม่ปิดเทอมด้วยนะครับ อาจารย์ทำอย่างนี้ได้ยังไง!!” เขาโวยวายต่อแต่เสียงเบาลง หันหน้าไปทางอาจารย์ผู้เป็นต้นเหตุของการเดินทางครั้งนี้ที่มาดูพอเกมอนที่ลูกศิษย์จะได้รับ “ใจเย็นน่าเบส ยังไงพวกเราก็อุตส่าห์ไปเป็นเพื่อนนะ” ซาลาคุงพูดปลอบ เขาใจเย็นลงนิดหน่อย
“ผมว่ามันกระชั้นชิดไปนะ” เบสยืนยันคำเดิม
“ยังไงเธอก็หนีมันไม่พ้นหรอกน่า คณะกรรมการโรงเรียนเขากำหนดมานะ” อาจารย์แก้ตัว ขณะนั้นเอง ผู้ช่วย ดร.อุทซึงิก็มากระซิบแล้ว ดร.อุทซึงิก็บอกขอตัว
“เกี่ยวกับระเบิดเมื่อวานใช่ไหมครับ พวกเราขอไปด้วยเถอะครับ” เบสบอก
“เราอาจช่วยได้บ้างนะครับ” ซาลาคุงเสริม
“นะคะ ดร.” ทีน่าซังบอก
“จริงๆเลยพวกเธอ มันไม่สมควรดูหรอกนะ มันน่าเบื่อจะตาย” ดร.บอกแล้วทำท่าเดินไป แต่ทนเด็กหนุ่มสาวเหล่านี้เซ้าซี้ไม่ไหว เลยต้องพาไป
“นี่คือวีดีโอจากกล้องวงจรปิดคนที่ระเบิดสถานทดลองเมื่อวานครับ” เจ้าหน้าที่ตำรวจหนุ่มในเครื่องแบบนายหนึ่งยื่นวีดีโอมาให้ ดร.ที่สถานทดลอง
“ขอบคุณครับ” ดร.พูดแล้วโค้งเล็กน้อย เขายิ้มแล้วแตะปีกหมวกรับ
“เห็นไหม มีคนระเบิดสถานทดลองเมื่อวานจริงๆด้วย” ซาลาคุงกระซิบให้เพื่อนๆเขาฟังเบาๆ
“คงใช่” น่าจะเป็นเบสคุงที่ตอบ
“เปิดดูกันดีกว่า” ดร.บอก โชคดีที่กล้องวงจรปิดจับภาพไว้ได้
“ซูมซิ” ดร.บอก จนท.ห้องทดลองก็ขยายภาพนั้น เห็นหน้าตาชัดมาก คนที่เขามาหยิบบอลออกไป
“หน้าคุ้นๆนะ” ทีน่าซังกระซิบ
“เอ๋ คนที่ฉันเดินชนเมื่อวานหรือเปล่า?” เบสถาม
“ใช่นั่นแหละ แต่หน้าเขาคุ้นมากเลยนะ เหมือนเคยเห็นก่อนหน้านี้” ทีน่าซังบอก เบสหันไปกระซิบกับซาลาคุง
“เฮ้! ซาลา นายคงไม่คิดว่า..” ซาลาคุงก็ตอบช้าๆว่า
“ใช่แล้วล่ะเขาแน่ๆ”
To be continued
“ตูม” เสียงนั้นดังกระหึ่มทางทิศที่เป็นห้องทดลองของ ดร.อุทซึงิ ทั้งสามรีบวิ่งไปที่นั่น แต่ขณะที่ทุกคนวิ่งนั้นเอง เบสคุงก็ชนกับคนๆหนึ่ง เขาไม่เป็นไรมาก ถลอกนิดหน่อย เบสคุงก็ไม่เป็นไรเช่นกัน เบสกล่าวขอโทษ เขาจ้องกลับมาแล้ววิ่งไปสวนไป ทั้งสามก็วิ่งไปห้องทดลอง ดร.อุทซึงิเหมือนกัน
สภาพที่ทุกคนเห็นคือ ห้องทดลองหายไปแถบหนึ่ง ตึกสี่เหลี่ยมนั้น ได้หายไปเพราะอะไรบางอย่าง ทั้งสามก็เข้าไปดูใกล้ๆขณะที่ตอนนั้นคนเริ่มมามุงแล้ว
“หา ดร.ก่อนเถอะ” ซาลาคุงบอก
“ฉันไม่เป็นไร มีอะไรกันเหรอ” ดร.อุทซึงิบอก เขาใส่เสื้อคลุมสีขาวอยู่ข้างหลังห้องทดลอง
“สวัสดีครับ ดร. ผมชื่อซาลาครับ นี่ทีน่ากับเบสครับ” ซาลาคุงแนะนำตัว
“อือ ฉันรู้จาก อาจารย์แล้วล่ะ” ดร.บอก
“ระเบิดเมื่อกี้มันอะไรเหรอครับ” ทีน่าซังถาม
“ก็แค่ผสมสารเคมีผิดน่ะ” ดร.พูดแล้วยิ้ม ซาลาเดินไปดูห้องทดลองที่หายไป 1/4 นั้น แล้วบอกว่า
“ดร.ครับ ที่ ดร.ผสมนั่นคือนิวเคลียร์เหรอครับ ทำไมมันตูมใหญ่ขนาดนี้” ซาลาคุงถาม ดร.เงียบไปพักหนึ่งแล้วบอกว่า
“อย่าไปสนใจเลยน่า” ดร.ตอบอย่างไม่ค่อยเต็มเสียง
“พอเกมอนของพวกเธอน่าจะได้พรุ่งนี้นะ วันนี้กลับไปก่อนแล้วกัน” ดร.บอก ซาลาคุงกับทีน่าหันหลังจะกลับ แต่เบสกลับเดินไปหา ดร.แล้วถามเขาว่า
“ตัวอะไรหลุดไปเหรอครับ?” มันทำให้ ดร.อุทซึงิหน้าซีดลงทันตาเห็น
“คือ....มันเป็นพอเกมอนหายากน่ะ พวกเธออย่าไปบอกใครแล้วกัน” ดร.บอกแล้วรีบเดินเข้าห้องทดลองที่แหว่งนั่นเอง
“แปลกจริงๆ” ซาลาคุงพึมพำออกมาระหว่างเดินทางกลับ
“ใช่จริงๆนั่นแหละ ทำไมสถานทดลองระดับนี้ถึงให้มีการขโมยไปง่ายๆขนาดนี้น่ะ แล้วพอเกมอนนั่นคืออะไร ทำไมดร.ถึงหน้าซีดลงอย่างนั้นนะ” ทีน่าซังพึมพำแล้วซาลาคุงก็พูดต่อว่า
“สถานที่ทดลองคงไม่แย่จริงๆแน่ๆ ที่เหลือก็คือ...”
“ขโมยมืออาชีพสินะ” เบสคุงพูดออกมา เชื่อว่าเขาคงฟังอยู่นานแล้ว เขาพูดแล้วยิ้มที่มุมปาก
“แล้วนายถามแม่หรือยังว่าเขาให้ไปได้หรือเปล่า?” ซาลาคุงถาม หันหน้าไปทางเบส เบสเอามือล้วงกระเป๋าแล้วบอกว่า
“แม่ฉันน่ะนะ...พอรู้ว่าออกเดินทางแล้วก็รีบจัดกระเป๋าให้ใหญ่เลย ยังไม่ทันกำหนดวันเดินทางเลยนะเนี่ย” พูดเสร็จแล้วเขาก็มองไปที่เพื่อนสนิททั้งสอง เห็นพวกเขากำลังอมยิ้มอยู่ เขาก็ถอนใจเฮือก
“แล้วเดินทางครั้งนี้ต้องทำอะไรมั่งเหรอ” เบสถาม เปลี่ยนเรื่อง
“อ้อๆลืมบอกไป ก็ต้องชิงเข็มกลัดมาได้ 4 ยิมนายก็ผ่านการเดินทางแล้วล่ะ” ซาลาคุงบอก
“แล้วพวกนายมีอะไรเป็นข้อเสนอหรือเปล่าเนี่ย ถึงยอมมากับฉันเนี่ย” เบสถาม เหล่ตามาที่เพื่อน ทีน่าซังมองหน้าซาลาคุงแล้วตอบยิ้มๆว่า
“อาจารย์จะให้ A วิชาเขาทั้ง 2 คนล่ะ เขากระซิบบอกฉันน่ะ” ทีน่าซังตอบ
“เฮ้อ เก่งกันจังนะพวกนี้” เบสพูดแล้วซาลาคุงก็พูดต่อว่า
“อาจารย์แกบอกว่าถ้านายได้เข็มกลัด 8 ยิมเขาก็จะให้ A วิชาเขาเหมือนกันนะ” ซาลาคุงบอก
“ฉันไม่หวังขนาดนั้นหรอก แต่ที่อยากเดินทางเพราะอยากหาประสบการณ์ อาจทำให้ฉันรู้เรื่องอะไรหลายๆอย่างเยอะขึ้นก็ได้” เบสบอก หลังจากคุยกันมานาน ทั้งสามก็เดินเข้าตัวหมู่บ้าน “วาคาบะทาวน์” ที่อยู่ใจกลางทวีปที่มีฝั่งคันโตและโจโตตั้งอยู่
-วันรุ่งขึ้น- ณ ห้องทดลอง ดร.อุทซึงิ- วาคาบะทาวน์
“ออกเดินทางพรุ่งนี้!!” เบสคุงโวยวายออกมาเสียงดัง คนงานที่กำลังซ่อมห้องทดลองมองมาที่เขาด้วยความตกใจ พอดร.มองไปหาเขา พวกเขาก็ทำงานต่อ
“อะไรครับ บอกเมื่อวานซืนแล้วพรุ่งนี้จะเดินทาง ยังไม่ปิดเทอมด้วยนะครับ อาจารย์ทำอย่างนี้ได้ยังไง!!” เขาโวยวายต่อแต่เสียงเบาลง หันหน้าไปทางอาจารย์ผู้เป็นต้นเหตุของการเดินทางครั้งนี้ที่มาดูพอเกมอนที่ลูกศิษย์จะได้รับ “ใจเย็นน่าเบส ยังไงพวกเราก็อุตส่าห์ไปเป็นเพื่อนนะ” ซาลาคุงพูดปลอบ เขาใจเย็นลงนิดหน่อย
“ผมว่ามันกระชั้นชิดไปนะ” เบสยืนยันคำเดิม
“ยังไงเธอก็หนีมันไม่พ้นหรอกน่า คณะกรรมการโรงเรียนเขากำหนดมานะ” อาจารย์แก้ตัว ขณะนั้นเอง ผู้ช่วย ดร.อุทซึงิก็มากระซิบแล้ว ดร.อุทซึงิก็บอกขอตัว
“เกี่ยวกับระเบิดเมื่อวานใช่ไหมครับ พวกเราขอไปด้วยเถอะครับ” เบสบอก
“เราอาจช่วยได้บ้างนะครับ” ซาลาคุงเสริม
“นะคะ ดร.” ทีน่าซังบอก
“จริงๆเลยพวกเธอ มันไม่สมควรดูหรอกนะ มันน่าเบื่อจะตาย” ดร.บอกแล้วทำท่าเดินไป แต่ทนเด็กหนุ่มสาวเหล่านี้เซ้าซี้ไม่ไหว เลยต้องพาไป
“นี่คือวีดีโอจากกล้องวงจรปิดคนที่ระเบิดสถานทดลองเมื่อวานครับ” เจ้าหน้าที่ตำรวจหนุ่มในเครื่องแบบนายหนึ่งยื่นวีดีโอมาให้ ดร.ที่สถานทดลอง
“ขอบคุณครับ” ดร.พูดแล้วโค้งเล็กน้อย เขายิ้มแล้วแตะปีกหมวกรับ
“เห็นไหม มีคนระเบิดสถานทดลองเมื่อวานจริงๆด้วย” ซาลาคุงกระซิบให้เพื่อนๆเขาฟังเบาๆ
“คงใช่” น่าจะเป็นเบสคุงที่ตอบ
“เปิดดูกันดีกว่า” ดร.บอก โชคดีที่กล้องวงจรปิดจับภาพไว้ได้
“ซูมซิ” ดร.บอก จนท.ห้องทดลองก็ขยายภาพนั้น เห็นหน้าตาชัดมาก คนที่เขามาหยิบบอลออกไป
“หน้าคุ้นๆนะ” ทีน่าซังกระซิบ
“เอ๋ คนที่ฉันเดินชนเมื่อวานหรือเปล่า?” เบสถาม
“ใช่นั่นแหละ แต่หน้าเขาคุ้นมากเลยนะ เหมือนเคยเห็นก่อนหน้านี้” ทีน่าซังบอก เบสหันไปกระซิบกับซาลาคุง
“เฮ้! ซาลา นายคงไม่คิดว่า..” ซาลาคุงก็ตอบช้าๆว่า
“ใช่แล้วล่ะเขาแน่ๆ”
To be continued
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น