คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : (os) le musée de l’affection
warning!
(1)ฟิอนนี้อามีเนื้อหาบาส่วนที่อาทำให้นอ่านรู้สึไม่สบายใเราอโทษ่อนรนี้เลยนะะ
(2) เนื้อหาทั้หมเป็นเพียินนาารอเราล้วนๆๆ ไม่ไ้เนาพาพิหรือทำให้ระทบ่อบุลใทั้นั้น่ะ
(3) อย่าอ่าน่อา good boy 5555555555555555555555
le musée de l’affection
ฮยอนบินะเ็บทุๆอย่าอฮวามินฮยอนไว้ในพิพิธภั์
พิพิธภั์แห่วามรัอวอนฮยอนบิน
il y a dix choses qui me rappellent de toi et je les garde dans le musée de l’affection
ห้อเียบสนิทภายในบ้านหลัเ่าที่เยอาศัยอยู่ั้แ่วัยเ็ วอนฮยอนบิน้มลหยิบลัระาษนาให่ออมาาใ้เีย ลันั่นถูเทปาวปิไว้มิิ โลโ้สิน้า้าล่อเริ่มีาไปามาลเวลา
แ่สิ่อ้าในไม่เยหายไปไหน ไม่เพิ่มึ้นหรือว่าลล
ัเอร์อันเล็รีลบน่อว่าอล่อ เทปาวแปะทับ้ำันไปมาหลายั้นบ่บอถึารเปิเ้ามามอหาวามทรำในอีและปิ้ำลับเ่นเิม บาส่วนแแห้หลุร่อนออมาามวามเสื่อมสภาพอมัน ลิ่นอวามทรำลอยึ้นมา หอมหวนและสะิรอยแผลในใไปพร้อมๆัน
มือีเียวอวอนฮยอนบินสั่นเล็น้อยอนเอื้อมลไปหยิบสิ่อ้าในนั้นึ้นมา อในล่อทุิ้นมีวามทรำอนๆหนึ่บรรุเอาไว้
วามทรำเี่ยวับฮวัมินฮยอน
รอยยิ้มและสัมผัสแผ่วเบาที่ยัไม่าหายไปไหน โอบอุ้มไหลวนอยู่ในวามทรำอวอนฮยอนบิน ัเนนไม่อาปิเสธไ้ว่าิถึทุวินาที
1.
balle de tennis
วอนฮยอนบินในวัยสิบปีนั่รอเพื่อนในห้อสอบเทนนิสในวิาพละ โีที่ฮยอนบินเลที่้นๆอห้อ เาึมีเวลามานั่พับนอัันทร์ เ็น้อยในุพละั้นประถมอโรเรียนเอนื่อัที่่าเทอมแพหูี่ำลัพูุยับเพื่อนๆถึาร์ูนที่พ่อและแม่อนุาให้อ่านเมื่อืนอย่าออรส ่อนที่ลูบอลสีเียวสใสะลอยลิ่วมาาอีฝาหนึ่อสนาม ระแทเ้าที่ใบหน้าอฮยอนบินอย่าั
ุรูและเพื่อนนอื่นๆรีบวิ่เ้ามาหาฮยอนบิน ล้อมรอบเ็ายเอาไว้และ้อมอราวับเาลายเป็นัวประหลาลาสนามเทนนิสอโรเรียน
ุรูประำวิารีบวิ่เ้ามาถามไถ่อาารอนัเรียนในปรอ เธอเอื้อมมือมาับที่ใบหน้าอฮยอนบินอย่าัวล เ็ายส่ายหน้า้าๆพึมพำไปว่าไม่เ็บปวรไหนมา แ่บริเวที่โนลูบอลปวหนึบๆ แ่ลับปิเสธไม่ยอมไปห้อพยาบาล
ุรูพยัหน้าเมื่อฮยอนบินยืนยันว่านเอสบายี เพื่อนๆทุนสลายัวหายไปเมื่อุรูลับไปประำที่ รอให้เลที่่อไปสอบีลูเทนนิสอีรั้
ฮยอนบินรู้สึเหมือนนเอน้ำมูไหลลอเวลา อนที่เพื่อนร่วมห้อนหนึ่เินเ้ามา ฮยอนบินไม่เยพูเรื่อหุ่นยน์หรือรถแปลร่าับเพื่อนนนี้ วามริแล้วั้แ่เปิเทอมมา ฮยอนบินไม่เยพูับนรหน้าเลยสัรั้
วาเรียวมอ้อนึ้นไปหานที่ยืนหยุรหน้าเา รู้สึรำาน้ำมูน้อใ้หลัมือปาทิ้
‘นั่นไม่ใ่น้ำมู มันือเลือ่าหา’
เพื่อนร่วมห้อนนั้นพู เสียเล็เหมือนเ็ผู้หิ ปา็เล็ๆเหมือนเ็ผู้หิ แ่โรเรียนนี้ไม่มีนัเรียนที่เป็นผู้หิเสียหน่อย มีแ่เ็ผู้ายเ็มไปหมทุั้นเรียน
‘เราอโทษนะ เราเป็นนีลูนั้นมาเอ’
‘เล่นเทนนิสไม่เ่หรือไ’
‘อืม’
ฮยอนบินมอผ้าเ็หน้าสีาวสะอาที่เพื่อนร่วมห้อนนั้นยื่นมาให้ เ็ายปิเสธ ล้วผ้าเ็หน้าอัวเอออมาเ็เลือที่ไหลออมาามูแทน
‘อเรามีลายทรานสฟอร์เมอร์เท่ว่าอนายเยอะ’
เพื่อนนนั้นพยัหน้า ทิ้ัวนั่ล้าๆวอนฮยอนบิน
‘นาย้อ้มหน้าลไป ห้ามเยนะ’
‘ใรบอ’
ฮยอนบินถามลับเสียอู้อี้ เ็ายเยหน้าเอาผ้าเ็หน้าลายทรานสฟอร์เมอร์อุมูเอาไว้ ลืนน้ำลายถี่ๆเพราะไม่อบรสาเลือที่ไหลลอ
‘แม่เราบอ แม่เราเป็นพยาบาล’
‘เราไม่เื่อพยาบาล เราเื่อหมอ’
‘พ่อเราเป็นหมอ’
‘แล้วนายเป็นอะไร โรพยาบาลหรอ’
เพื่อนนนั้นหัวเราะออมา รอยยิ้มยััเนอยู่ในวามทรำอวอนฮยอนบินมานถึปัุบัน มันสว่าไสวและอ่อนโยนนสามารถรัษาบาแผลทุอย่าบนโลใบนี้ไ้
‘เราเป็นมินฮยอน ฮวัมินฮยอน’
‘อื้อ’
ฮยอนบินยอม้มหน้าลามำพูอฮวัมินฮยอน พอไม่รู้สึถึรสาาวเลือในอแล้วึยอมรับว่ามินฮยอนพูถู ฮวัมินฮยอน้มหน้าลมาามเา วาใสๆับแ้มลมๆ้อมอมาที่ผ้าเ็หน้าอฮยอนบิน สลับับมอผ้าเ็หน้าสีาวพื้นอัวเอ
‘ผ้าเ็หน้าอนายเท่ั’
‘สุๆ นี่ทรานสฟอร์เมอร์เลยนะ ออปิมัสไพรม์’
ฮยอนบินึผ้าเ็หน้าออมาาให้มินฮยอนู ราบเลือเปรอะเปื้อนเป็นุๆ แ่็ยัเห็นลวลายาร์ูนบนผืนผ้าอยู่ น้าๆมอาโ
‘หูยยยยย เท่ั’
‘ใ่มั้ยล่ะ เราอบัวนี้ที่สุแล้ว’
‘อื้ม’
‘ั้นเี๋ยวพรุ่นี้เราเอาหนัสือาร์ูนมาให้อ่าน’
ฮวัมินฮยอนยิ้มออมาอีรอบทำวอนฮยอนบินรู้สึเ้ัๆอย่าอธิบายไม่ไ้ เ็ทั้สอบนอัันทร์เี่ยว้อยสัาันว่าพรุ่นี้ะนำหนัสือาร์ูนมาแบ่ให้อ่านแล้ววอนฮยอนบินับฮวัมินฮยอนะเป็นเพื่อนันั้แ่วันนี้ไป
นั่นเป็นรั้แรที่เาพบับฮวัมินฮยอนเป็นรั้แร ที่สนามเทนนิสโรเรียนประถม ฮวัมินฮยอนเป็นนหวลูบอลลูนี้เ้าที่หน้าอฮยอนบินอย่าั และทัู้่ลายมาเป็นเพื่อนรัันในที่สุ
‘อะนี่ลูเทนนิสที่เราีมาโนนาย เ็บไว้เป็นที่ระลึสิ’
มิรภาพที่ฮวัมินฮยอนมอบให้ วอนฮยอนบินไม่เยรู้เลยว่ามันะเป็นสิ่ที่ทำให้เาเ็บปวมาที่สุในีวิ
2.
bâton de crème glacée
ปิเทอมฤูร้อนรั้ที่สามนับั้แ่วอนฮยอนบินรู้ัับฮวัมินฮยอน
ทัู้่ัวิันนเรียไ้ว่าพบวอนฮยอนบินที่ไหน็ะพบฮวัมินฮยอนที่นั่น ภาพเ็ทั้สอเินเีย้าันไปเล่นามที่่าๆเป็นทีุ่้นาอนในละแวบ้าน
ทัู้่อยู่ั้นมัธยม้นปีหนึ่แล้ว ฮวัมินฮยอนมัะื่นแ่เ้ามาฝาท้อไว้ที่บ้านอวอนฮยอนบินเพราะาราเวลาที่ยุ่เหยิอผู้ปรอ แม่อเา้อนรับฮวัมินฮยอนเป็นอย่าี แล้วูเหมือนว่ามินฮยอนะเ้าับแม่อฮยอนบินไ้อย่าีเ่นัน
ปิเทอมหน้าร้อนนี้ฮวัมินฮยอนสูึ้นเือบหนึ่ืบ วัารอยปาาริมประูที่ีเส้นวัวามสูอเาสอนเอาไว้ทุๆเือน อนนี้เส้นสีน้ำเินอมินฮยอนเริ่มทิ้ห่าาเส้นสีส้มอฮยอนบินไปแล้ว
ฮวัมินฮยอนใ้โอาสนี้อยแหย่วอนฮยอนบิน ว่าเี้ยบ้าล่ะ นแระบ้าแหละ นบารั้วอนฮยอนบิน็หลุโมโหวาใส่ฮวัมินฮยอนออไปบ้า แ่เ้าัวลับหลุหัวเราะออมาเสียอย่าั้น
ฮวัมินฮยอนยัไม่เยโมโหใส่วอนฮยอนบินเลยสัรั้ ลับันยัเป็นนอยปลอบให้อีฝ่ายใเย็นลเมื่อมีปัหาันเพื่อนในห้ออี่าหา
เ็ายวัยสิบสามปียัไม่รู้ว่ารอยยิ้มที่ส่มาพร้อมับเสียหัวเราะอฮวัมินฮยอนทำหัวใที่ร้อนระอุอเาให้เย็นลไ้อย่าไร แ่วอนฮยอนบินยัเ็นั เาไม่ไ้พยายามหาำอบับเรื่อนี้
‘มึวันนี้ไปีปัย่านะ’
สรรพนามที่เปลี่ยนไปามาลเวลาและวามสนิทสนมอเ็สอนฟัูไม่น่าั๊ี้เท่าารแทนัวเอว่าเราับนายัเ่นหลายปี่อน ทั้วอนฮยอนบินและฮวัมินฮยอน่าเห็นรันว่าเาทั้สอนโเป็นหนุ่มมาพอที่ะใ้ภาษาอผู้ให่แมนๆเสียที
‘เออ’
‘ับีๆนะอย่าไปทาที่มีหมา’
ฮวัมินฮยอนนั่้อนท้ายัรยานอวอนฮยอนบินทุที ไม่ว่าะพยายามหัี่รอบ ล้มนหัวเ่าแี่รั้ ฮวัมินฮยอน็ไม่เยับัรยานสอล้อไ้เลย ลายเป็นว่าหน้าที่ปั่นัรยานเป็นอฮยอนบินอย่าปิเสธไม่ไ้
‘รับๆ ุหนูฮวั’
‘ไอสัส’
มินฮยอนหลับาให้ลมอุ่นๆพัมาปะทะใบหน้า รู้สึปลอภัยแม้ะมอไม่เห็นทา้าหน้า อาเป็นเพราะเาเื่อใเพื่อนนนี้อเา เื่อว่าเพื่อนนนี้สามารถปป้อเาไ้
วอนฮยอนบินพามินฮยอนมาถึร้านอินเทอร์เน็าเฟ่อย่าปลอภัย ฮวัมินฮยอนระโลมาาเบาะ้อน่อนที่ัรยานอฮยอนบินะอสนิท
‘ูบอี่รั้แล้วว่าอย่าโลไปแบบนั้น เี๋ยวล้ม’
‘เรื่ออู’
มินฮยอนลอยหน้าลอยาอบ ่อนเินผ่านหน้าฮยอนบินเ้าร้านอินเทอร์เน็าเฟ่ทันที ทิ้ให้เพื่อนสนิทเ็นัรยานไปอแอบไว้ที่มุมเิม แล้วามเ้าไป
‘มึๆ เล่นใหู้หน่อยิ’ มินฮยอนะโหน้า้ามเรื่ออมพิวเอร์มาหาฮยอนบิน ‘ไม่ิโทมาฮอว์ะที’
‘า’
‘มึนิ้วยาวอะ เนี่ยๆใหู้ผ่านึ้นโปรหน่อยเหอะ’
มินฮยอนย้ายมาเย่าแนเพื่อนสนิทแทน ฮยอนบินเล่นเมอะไร็เ่ไปหมทั้เมออนไลน์ทั้เพลย์สเั่น ผิันับมินฮยอนที่เล่นอะไร็โน่าว่าา ้อพึ่มือฮยอนบินให้ผ่าน่านบ้าแหละ
‘ูเล่นทัวร์นาเมน์อยู่’
‘บนี่ไ เี๋ยวูเลี้ยิมเลย’
‘เออๆๆ’
ฮยอนบินพยัหน้าส่ๆไปให้ มินฮยอนยิ้มีใลับไปนั่ที่เ้าอี้อัวเอเหมือนเิม เน้นาร่าลับเพื่อนร่วมทีมมาว่าารเอานะไปเสียแล้ว
‘มึๆ อันนี้ีไปที่ทาน้ำแ็เลยนะ’
‘เล่นเอมั้ย’
‘ไม่ๆๆ ูะเอาปัเพิ่ม ะื้อุใหม่’
‘มึเล่นปัย่าหรือเมแ่ัว’
‘สัสฮยอนบิน’
เ็สอนเปลี่ยนมาเบียันที่อมพิวเอร์ัวเียวันแทนหลัาที่วอนฮยอนบินเป็นผู้นะในเมอัวเอ เาเลื่อนเ้าอี้มาหามินฮยอนที่นั่รออยู่ ยึีย์บอร์มาเล่นแทน
‘ทำไมีิปับ่อยัวะ’
‘ูเทพ’ ฮยอนบินหันไปยัิ้วให้มินฮยอน ‘เสียั่าไอิมแล้วแหละ’
ฮวัมินฮยอนร้อเย่ึ้นมาอนที่เห็นว่าเลเวลอัวเอึ้นมาเป็นโปรเอฟแล้ว ไม่เหมือนวอนฮยอนบินที่ึ้นมาเป็นโปรเอสูสุในเมแล้ว
‘ูเลยๆ ออปิมัสฮวา โปรเอฟ’
‘ูเล่นทั้นั้นอะ’
ฮยอนบินส่ายหัวให้ับนี้โม้รหน้า
‘ยูสู็้อเป็นูิ’
‘แล้วแ่มึเหอะ ื้อิมเลี้ยูไ้แล้ว ร้อนสัส’
ฮยอนบินพามินฮยอน้อนท้ายมาถึร้านอำเล็ๆแห่เียวในละแวบ้าน ลุเ้าอร้านยิ้มโว์ฟันปลอม้อนรับเ็าประำทั้สอน
‘สวัสีรับุลุ’
ฮวัมินฮยอนเป็นเ็ีเสมอ่อหน้าผู้ให่ ้มหัวลเล็ๆทัทายุลุ แล้วหัวอฮยอนบินให้ทัทายุลุามไป้วย
‘หวัีๆ วันนี้อยาินอะไรล่ะ’
‘ไอิมรับ’ ฮวัมินฮยอนอบลับ
‘มาูทีู่้เลย เี๋ยวลุลราาให้เราสอนเป็นพิเศษ’
‘อบุรับุลุ!’
ฮวัมินฮยอนเินนำฮยอนบินไปทีู่้แ่ไอศรีม ไอเย็นนิๆพัออมา่วยพัวามร้อนออไปไ้เพีย่วสั้นๆอนเปิู้
‘มึินอันนี้นะ ไม่มีนมผสม’
มินฮยอนยื่นไอศรีมแบบหวานเย็นมาให้ฮยอนบิน อีฝ่ายพยัหน้ารับ เาินอะไร็ไ้ยเว้นนมวัว
‘ูรู้ว่ามึแพ้นมวัว ำไ้ไม่ลืม’
ไม่ใ่ไอศรีมแท่แรที่เราินมัน้วยัน แ่เป็นไอศรีมแท่แรที่ฮยอนบินไ้รับมาพร้อมวามใส่ใอฮวัมินฮยอน ไม้ไอศรีมถูล้าและเ็บไว้อย่าีมาโยลอ
3.
document de police
‘แม่ ผมอยู่โรพั’
‘…’
‘รับ อยู่ับมินฮยอน โฮ อึยอน’
‘…’
‘้อประันัวออ’
‘…’
‘ไม่ใ่ ไม่ไ้เริ่ม่อน’
‘…’
‘รับ แล้วเอัน’
วอนฮยอนบินืนโทรศัพท์ให้เ้าหน้าที่ำรว ใบหน้าฟ้ำเินลับเ้าไปในห้อลูรที่แยลุ่มเพื่อนอเาับู่อริเอาไว้
วอนฮยอนบินและฮวัมินฮยอนในวัยสิบหปีมีเรื่อทะเลาะวิวาทไม่ใล้ไม่ไลับโรเรียนววิา ร้อนถึผู้ปรออเ็ๆที่้อมาถึสถานีำรวเพื่อประันัวลูๆลับบ้านไป
ยเว้นผู้ปรออฮวัมินฮยอน
‘แม่ะพ่อเ้าเวรว่ะ ว่าะออมาไ้็พรุ่นี้เ้า’
ฮวัมินฮยอนลับมาพูับเพื่อนในห้อัหลัาออไปโทรศัพท์หาผู้ปรอ ใบหน้าิหวานปราศารอยแผลฝ้ำผิับฮยอนบิน โฮและอึยอนหมอลเล็น้อยเมื่อิว่าืนนี้ัวเอ้อนอนอยู่ในสถานีำรวเย็นๆแบบนี้
‘พวเหี้ยโรเรียนนั้นแม่วนส้นีน’ อึยอนพยัหน้าไปทาห้ออู่อริที่เริ่มทะยอยลุออไปโทรศัพท์
‘นั่นิ อยู่ีๆแม่เินมาหาเรื่อเย’ โฮอบลับ
‘มึเป็นไรปะวะ’
‘ไม่อะ’
ฮยอนบินหันมาระิบถามมินฮยอนที่นั่อเ่าเียบไปั้แ่่อนเาะออไปโทรศัพท์หาแม่
‘แมู่บอว่าถ้าเอามึออไปไ้ะพาออไป้วย แล้วืนนี้นอนบ้านู’
‘เออ อบใแม่มึ’ ฮวามินฮยอนพยัหน้าอบเบาๆ ‘หน้าแหเลยมึ เ็บปะ’
‘นิหน่อย’
ฮยอนบินูเป็นนที่อาารหนัสุในบรราเาสี่น แ่ยัไม่มาเท่าู่อริ โยเพาะนที่เ้ามาหาเรื่อฮวัมินฮยอน ำรว้านอบอว่านนั้น้อเ้าโรพยาบาลเพราะว่าแนหั ทั้ๆที่วอนฮยอนบินแ่ิ้วับปาแและมีรอย้ำนิหน่อยเท่านั้น
‘ัอึยอน!!!’
‘แม่!’
ผู้ปรอออึยอนมาถึนแร ุนายัถือระเป๋ามายืนอยู่หน้าห้อัท่าทาโรธั าอึยอนที่ไม่เยลัวใรลับมีท่าทีอ่อนลอย่าเห็นไ้ั เ้าหน้าที่ำรวเินถือุแเ้ามาเปิห้อ พาัวอึยอนออไปนแร
‘ออมานี่เลยนะ วันๆเอาแ่ยพวีับเ้า ทำไมไม่ั้ใเรียน!!’
‘เ้ามาหาเรื่อผม่อน ผมป้อันัว’
‘ำไว้เลยนะ ่อานี้ันะไม่เสียเินื้อเ้าหู้ให้แอีสัแเียว!!’
‘หอสัส’
ัโฮหันมาระิบับฮยอนบินและมินฮยอนและหัวเราะเบาๆ อึยอนหันมาโบมือลาพวเาทั้สามน ยับปาบอว่าให้เอันพรุ่นี้ ฮยอนบินพยัหน้ารับเบาๆ มอไปยัฝัู่่อริที่เริ่มมีผู้ปรอมาประันัวออไปบ้าแล้ว
‘สสารนที่เ้ามาหาเรื่อมินฮยอนสัส’ โฮหันมาพูับฮยอนบินเบาๆ
‘สสารนที่โนีนมึ้วย’
‘สัส ู่วยเพื่อนมั้ยล่ะ’
ัโฮึ้นเสียนฮวัมินฮยอนหันมามอว่าฮยอนบินับโฮุยอะไรัน วอนฮยอนบินส่ายหน้าให้มินฮยอน่อนหันไปพูับัโฮเบาๆ
‘อบใมึมานะเว้ย อโทษ้วยที่พามาลำบา’
‘ไม่เป็นไร มันทำเพื่อนู’
‘อืม’
ัโฮนั่อยู่ในห้อัเย็นๆ้วยันอีสัพั่อนพ่อที่เป็นนายำรวอีสถานีหนึ่เินทามาถึและพาโฮลับไป
‘มึ ลัวปะ’
ฮยอนบินหันไปหาฮวัมินฮยอนที่นั่อเ่านิ่มาเป็นเวลานาน
‘อืม ลัว’ อีฝ่ายพยัหน้ารับ่ายๆ
‘ไม่้อลัว เี๋ยวแมู่็มาแล้ว’
‘อืม’
‘หนาวมั้ย’
‘ไม่ว่ะ ูโอเ’
‘อืม’
ไม่มีใรพูอะไร่อ มีเพียแ่เพื่อนสนิทสอนนั่เียบๆในห้อัอสถานีำรว รอผู้ปรออวอนฮยอนบินเินทามาถึ
ฮวัมินฮยอนเผลอหลับไปสัพัแล้วหลัาัโฮออไป วอนฮยอนบินแอบภาวนาให้แม่อนรีบมาแล้วพาเาับมินฮยอนออไปาที่นี่เร็วๆ ในห้อปูนและลูรเหล็เริ่มหนาวึ้นหลัาเวลาผ่านไปสัพั ไม่รู้ว่าเพราะอุหภูมิลาึหรือวามน่าลัวอสถานที่ที่พวเาพึ่เยมาเป็นรั้แร
‘ฮยอนบินลู’
แม่อวอนฮยอนบินยืนอยู่้านนอ ใบหน้าใีส่สายาอวามห่วใยมาให้ หัวใอวอนฮยอนบินลับมาเ้นอย่าปิิอีรั้เมื่อรู้ว่านเอและฮวัมินฮยอนะไ้ออาสถานที่น่าหหู่เ่นนี้แล้ว เ้าหน้าที่นเิมเินถือุแเ้ามาไลูร
วอนฮยอนบินรีบปลุมินฮยอนให้ื่นึ้นมา
‘มึ แมู่มาแล้ว’
‘อืม’
ใบหน้าอมินฮยอนีลา่อนหน้านี้ วาเริ่ม้ำเหมือนนพึ่ร้อไห้ออมา วอนฮยอนบินไม่รู้ว่าเิอะไรึ้นอนที่ฮวัมินฮยอนฟุบหน้าลไปับหัวเ่าอัวเอ
‘วอนฮยอนบินออไปนเียว อีนอยู่ที่นี่’
เ้าหน้าที่ำรวยมือึ้นั้นประูทาออเอาไว้ ทัู้่หยุะั ฮยอนบินเยหน้ามอเ้าหน้าที่ำรวอย่าไม่เ้าใ
‘้อให้าิมาประันัวออ แม่นายทำไม่ไ้’
วอนฮยอนบินหันไปมอหน้าแม่อัวเอ้านนอ ุนายวอนมีสีหน้าลำบาใ มอลูายนเอสลับับฮวัมินฮยอนอย่าเป็นห่ว
‘อผมุยับแม่หน่อย’
‘ไ้’ เ้าหน้าที่พยัหน้ารับ ‘ไอ้หนูนี่ลับเ้าไป้าใน่อน’
‘รับ’
เสียอฮวัมินฮยอนสั่นเรือ หัวใอฮยอนบินเ้นหน่วล เาิว่ามันอาะเิึ้นเพราะเป็นห่วเพื่อน ไม่มีอะไรไปมาว่านั้น
‘แม่ ทำไมมินฮยอนลับบ้านับเราไม่ไ้’
‘ำรวบอว่า้อให้นที่เป็นาิมาประันัวออไป’
‘ผมเป็นห่วมินฮยอน’
‘แม่็ห่วมินฮยอนเหมือนัน’
วอนฮยอนบินมอลับเ้าไปในห้อั สบาับวาเิอฮวัมินฮยอนที่เอ่อล้นไป้วยน้ำาสีใส ่อนะบหน้าลับแน
‘แม่…’
ประูห้อัเปิอออีรั้ เรียวามสนใอฮวัมินฮยอนให้เยหน้าึ้นมา นที่เินเ้ามาทำให้ฮวัมินฮยอนหลั่น้ำาออมาเสียั
‘ลับมาทำไม’
‘แม่เอาเินมาไม่พอ’
‘…ลแล้ว’
‘…’
‘…’
‘ูะปล่อยให้มึนั่อยู่ในนี้นเียวหรอ’
วอนฮยอนบินยิ้ม ลับมานั่ล้าๆมินฮยอน ส่เสื้อันหนาวที่แม่หยิบิมือมาให้อีฝ่าย
‘แล้วแม่มึอะ’
‘ลับไปแล้ว’
‘อ้าว...’
‘ูบอให้มาใหม่พรุ่นี้เ้าพร้อมแม่มึ’
ฮวัมินฮยอนปล่อยน้ำาให้ไหลออมาอีรอบ ฮยอนบินเยิบเ้ามาใล้ยื่นผ้าเ็หน้าสีาวล้วนให้เพื่อน
‘ไม่มีลายทรานส์ฟอร์เมอร์แล้วหรอ’
‘มีมึแล้วไออปิมัสฮวา’
‘ฮะ?’
‘มีมึ็เหมือนมีทรานส์ฟอร์เมอร์แล้ว’
‘…’
‘เลิพูเรื่อาร์ูนในุปะ ปัาอ่อนสัส’
มินฮยอนหลุหัวเราะมาทั้น้ำา รับผ้าเ็หน้าไปามืออฮยอนบินับเ้าที่ใบหน้าอัวเอ
‘มึวรเ็บผ้าเ็หน้านี่ไปับเลือที่หน้ามึ’
‘ราบเลือมันัยาแมู่บอ’
‘อบใมึมานะ’
‘อืม ูะไม่ทิ้มึไปไหน มึำเอาไว้เลย’
ใบประันัวถูพับไว้ในระเป๋าเสื้อนออฮยอนบิน ุนัเรียนเลอะเทอะ ับ้อนิ้ว้ำเลือที่เพิ่ผ่านาร่อยับเ้าที่มืออฮวัมินฮยอน เ็ทั้สอเผลอหลับไปในห้อัหนาวเย็น
นระทั่เวลาลาืนผ่านไป แม่อฮยอนบินและมินฮยอนมาถึโรพัแ่เ้ารู่ ฮวัมินฮยอนโผเ้าอแม่อัวเอแน่น มือเหี่ยวย่นามาลเวลาปลอบประโลมลูายนเียวอเธอ
‘อบุฮยอนบินมานะ๊ะ ที่ไม่ทิ้มินฮยอนอน้า’
วอนฮยอนบินรัษาสัาที่ให้ไว้ับมินฮยอนในืนแรที่นอนในุมาลอ เาไม่เยไปไหน ไม่เยเป็นฝ่ายเินหายไปไหน
รัษาเอาไว้อย่าีเหมือนับใบประันัวที่ไ้รับมาในืนนั้น
4.
rose en plastique
วันวาเลนไทน์ปีที่สิบแปอฮวัมินฮยอนับวอนฮยอนบิน
ฮยอนบินที่อยู่ีๆวามสู็พุ่ึ้นมาแหน้าฮวัมินฮยอนไปไลาไอ้เี้ยฮยอนบิน ลายเป็นรุ่นพี่ฮยอนบินอสาวๆเือบทั้โรเรียน
และแน่นอนว่าวันวาเลนไทน์นี้ฮยอนบินไ้รับทั้อุหลาบและ็อโแลาผู้หิเือบทุนที่เาเินผ่าน นฮวัมินฮยอนอหมั่นไส้ไม่ไ้
‘ทำมาเป็น มึ็ไ้อมาเยอะเหมือนันนั่นแหละ’
วอนฮยอนบินเหลือบมอโ๊ะเรียนอฮวัมินฮยอนที่เ็มไป้วยอไม้และนมเ่นเียวับโ๊ะอเา นรหน้า็ไ้รับวามนิยมาทั้รุ่นพี่และรุ่นน้อไม่่าันับฮยอนบิน
‘ูไม่ไ้เฟอเรโร่เหอะ’
‘เอาไปแมั้ยล่ะ’
ฮยอนบินเลื่อนล่อนมสีทอให้ฮวัมินฮยอนอย่าไม่ใส่ใ เาำไมไ้้วย้ำว่าใรเป็นนมอบมันให้ับเา
‘รินะ’
‘เออ แๆไปเหอะ ูแไม่ไ้อยู่แล้ว’
ฮวัมินฮยอนัารแะห่อฟอยล์สีทอออส่็อโแลลมเ้าปาทีเียวทั้ลู เี้ยวอย่ามีวามสุ
‘มึโรพลาเลยที่ีวินี้แ็อโแลไม่ไ้’
‘ูแ่แนมใน็อโแลไม่ไ้ปะ’
‘็เหมือนันนั่นแหละ’
ฮวัมินฮยอนไหวไหล่ไม่สนใ แะ็อโแลิ้นใหม่ส่เ้าปาอย่ามีวามสุ
‘สัสมินฮยอน อึนีห้อสามอยาุย้วย’
ัโฮะโนมาาหน้าห้อ ทั้ฮยอนบินและมินฮยอน่าหันไปมอ อีอึนียืนหน้าแหลบสายาอฮวัมินฮยอนอยู่หน้าห้อริๆ
‘อะไรวะ’
‘มึไปิๆๆ’
อึยอนผลัหลัอฮวัมินฮยอนให้เินออไปหาอึนี แ่สุท้ายมินฮยอน็ยอม้าวออไปหาหิสาว้านนอ้วยัวเอ
‘ห้อสามแม่พูันว่าอึนีอบมินฮยอนมาั้แ่เปิเทอม มาวาเลนไทน์แบบนี้สารภาพรััวร์’ อึยอนหันลับมาพูับฮยอนบิน
‘หรอ’
วามรู้สึแย่ๆที่ฮยอนบินอธิบายไม่ถูเริ่มัินหัวใอเา มันยายพื้นที่ให่โไปทั่วท้อนวอนฮยอนบินรู้สึอยาอาเียนออมา วามวูบโหวเ้ามาทแทนพื้นที่ที่ถูัินหายไป แ่มีนมาสารภาพรัับฮวัมินฮยอนเพื่อนรัอฮยอนบินเท่านั้นเอ ไม่เห็นะมีอะไรมามาย
แ่มินฮยอนหายไปับอีอึนีเป็นเวลานาน นเือยะหมเวลาพั่วเ้า วอนฮยอนบินอยลอบมอประูหน้าห้อเป็นระยะๆ เฝ้ารอให้ฮวัมินฮยอนลับมา ในะที่วามรู้สึแย่และวูบโหว่อัวรวมันเป็นปีศาในใอฮยอนบิน
‘มึ’ ฮยอนบินัสินใเรียโฮ
‘ไรวะ’
ัโฮเยหน้าึ้นมาาหนัสือาร์ูนในมือ มอหน้าสับสนอวอนฮยอนบิน
‘แบบ ถ้ามึรู้สึโหวๆในท้อเหมือนอนิ่ลรถไฟเหาะอนมอหน้านอื่นหมายถึอะไรวะ’
‘นี่ำถามอนเรียนม.ปลายริปะ’
‘เออๆ อบมาเหอะ’
ฮยอนบินมวิ้วใส่ใบหน้าล้อเลียนอัโฮที่อนนี้วาหนัสือาร์ูนในมือลแล้วหันมาประเินหน้าับวอนฮยอนบิน
‘มัน้อมีอ์ประอบเพิ่ม’
‘ยัไวะ’
‘อาารมันเป็นยัไอนมึอยู่ับเ้า’
‘ู…’
อาารที่เิึ้นับฮยอนบินน่ะหรอ วามรู้สึโหวๆในท้อที่เิึ้นอนมอหน้าอฮวัมินฮยอน อนมินฮยอนยิ้มหรือหัวเราะ ฮยอนบินอไม่ไ้ที่ะไม่ยยิ้มาม
‘ูยิ้มามมันบ่อยๆว่ะ’
‘อืม’
‘ไม่พอใเวลามันอยู่ับนอื่น้วย’
ัโฮหลุหัวเราะับำถามอฮยอนบิน
‘เ็อนุบาลยัรู้เลยมั้มึ’
‘ยัไวะ’
‘มึน่ะ...’
‘ูมาแล้ว!!’
เสียอัโฮโนััหวะโยฮวัมินฮยอนที่เินยิ้มเ้ามา ฮยอนบินมอหน้าเพื่อนที่เพิ่เินเ้ามาใหม่
‘ยัไๆ’ เป็นอึยอนที่เินเ้ามาออฮวัมินฮยอน ถามไถ่เป็นนแร
‘ไม่ยัไว่ะ อึนีบออบู’
‘น่ะ ัวท็อปอสายั้น’
‘แล้วมึอบไปว่ายัไ’
ฮยอนบินมอหน้าอมินฮยอนอย่าไม่สบอารม์ เาไม่รู้ว่าทำไมถึไม่พอใเพื่อนอัวเอที่มาเล่าเรื่อนี้ให้ฟั ปีศาในออฮยอนบินำรามอย่าบ้าลั่ ย่ำรที่ฮยอนบินััมันไว้พยายามะออมาสร้าวามเสียหาย้านนอ
‘ูยัไม่ไ้อบเ้า’
‘อืม’
‘แ่เ้าน่ารัี ูะลอบับเ้าู’
และแล้วแรอฮยอนบินพัทะลาย เ้าปีศาไ้รับัยนะ ออมาะโนร้ออยู่้านนอ ำรามทำลายวามรู้สึอวอนฮยอนบินย่อยยับ เ็หนุ่มลุึ้นเินนไหล่อฮวัมินฮยอนออไปาห้ออย่ารวเร็ว
‘เห้ย เี๋ยวะหมเวลาพัแล้วนะฮยอนบิน มึะไปไหนวะ’
ัอึยอนะโนไล่หลัมา แ่ฮยอนบินไม่ไ้ใส่ใ ไม่ไ้หันไปมอว่ามีใรมอแผ่นหลัเา้วยวามไม่เ้าใบ้ารึเปล่า แ่ฮยอนบินเินรออมาาห้อเรียน ึ้นบันไไปั้นาฟ้า
ประูอาฟ้าถูโ่เ่าๆล้อเอาไว้ ป้อันไม่ให้นัเรียนหรือบุลใผ่านเ้าไป แ่วอนฮยอนบินถูปีศาในใรอบำ เาทั้เะทั้่อยประูาฟ้า วามเ็บปวที่ำปั้นเทียบไม่ไ้เลยับาปรัหัพัที่ปีศาไ้ทำลายลไป ลิ่นาวเลือและสนิมเหล็โยเ้ามาในมู
หาย้อนลับไปอนยัเป็นเ็ ฮยอนบินทำทุวิถีทาเพื่อหลีเลี่ยลิ่นที่เาเลียแสนเลีย
แ่ไม่ใ่อนนี้...
ฮยอนบินทั้เะทั้ถีบประู นสุท้ายโ่ที่เ็มไป้วยสนิท็าออาัน ประูาฟ้าเปิออพร้อมับลมเย็นๆอฤูหนาวพัเ้ามาปะทะใบหน้า
ฮยอนบินึรู้ว่าน้ำาอเาไหลออมา
ลอทั้าบเ้า ฮยอนบินนั่อยู่ที่ั้นาฟ้า แผลที่มือเ็บนา ฮยอนบินิว่าระูแ แ่เาไม่ไ้ทำอะไรับมัน ไ้แ่นั่มอท้อฟ้าในฤูหนาวปล่อยให้วามรู้สึที่อธิบายไม่ไ้ัิน้าในัวเาไปเรื่อยๆ
ปีศาปราัยลับไปนอนในรัอมันอย่าสบ ทิ้ไว้เพียเศษาอวามรู้สึและารยอมรับว่าัวอเาอบฮวัมินฮยอนเพื่อนสนิทอัวเอ
‘อึยอนบอว่ามึแ่หวู เพราะูเป็นเพื่อนนเียวอมึ’
‘อืม’
อนที่ฮยอนบินเินลับไปที่ห้อเรียนพร้อมบาแผลเหวอะหวะที่มือและวามรู้สึอัวเอ ุรูที่สอนอยู่หน้าห้อในแทบสลบับราบเลือที่ไหลหยเป็นทา ฮวัมินฮยอนเป็นนแรที่มาถึัวอฮยอนบิน พาเพื่อนนเียวอัวเอมาที่ห้อพยาบาล ่อนามมานถึโรพยาบาลเอนไม่ใล้ไม่ไลาโรเรียนอพวเา
‘อย่าทำแบบนี้อีนะ’
‘อืม’
ฮวัมินฮยอนถอนหายใออมา หยิบอบาอย่าออมาาระเป๋าเป้
‘อะ ูให้’
‘อไม้ปลอมหรอ?’
‘เออ แู่ื้อมาเอนะ าร้านเยี่ยมไ้้าหน้า’
‘…’
‘ไม่อยาให้มึเสียใอี’
วอนฮยอนบินใ้มือ้าที่ไม่ไ้เ้าเฝือรับอุหลาบสีส้มมาไว้ในมือ ฮวัมินฮยอนถึยิ้มออมาไ้ รอยยิ้มอฮวัมินฮยอนเป็นเหมือนเิมไม่มีผิ สวยามสว่าไสว รัษาและอบู้เศษาอวามรู้สึึ้นมาาอเลือ
ฮยอนบินอยารัษามันไว้ให้อยู่ลอไปเหมือนอไม้พลาสิที่อยู่ในมืออเา
5.
billet de cinéma
ิรรมรับน้ออมหาวิทยาลัยเสร็เร็วว่าทุที
‘มึ ไปูหนััน’
ฮวัมินฮยอน้าวเร็วๆเ้ามาหาฮยอนบินทันทีที่ิรรมเสร็สิ้น นัศึษาั้นปีที่หนึ่อะเศรษศาสร์สอนเินู่ันไปเรื่อยๆ เป็นเป้าสายอทุนในละแวนั้น
‘ูเรื่อไร’
‘วันเย์...’
ฮยอนบินะั
‘นาเอสวย ูอบ’
‘อ่อ ไปิ’
ฮยอนบินเินเีย้ามินฮยอนไปามทา แบบที่เาทำมาลอ มินฮยอนไม่เยรู้หรือไม่เยสสัยอะไร เพื่อนอเาลบับอีอึนีหลัาวันวาเลนไทน์ แ่น่าเสียายที่วามสัมพันธ์อทัู้่ไม่่อยราบรื่นเสียเท่าไหร่ เวลาไม่ถึสามเือนับอีอึนี็สิ้นสุล
ปีศาในัวอฮยอนบินู่ร้ออย่าีใ มันพยายามสั่ให้เาใ้โอาสนี้ทำให้ฮวัมินฮยอนหันลับมามอวอนฮยอนบิน แ่เาทำไม่ไ้
มิรภาพอฮวัมินฮยอนมี่ามาเินไป
ฮยอนบินและมินฮยอนใ้เวลาไม่นานมาถึโรภาพยนร์ใล้ๆับมหาวิทยาลัย ฮวัมินฮยอนเินรไปที่บู๊ทายั๋วทันที สั่เลือที่นัู่่ันับพนัาน
‘รับเป็นโฟามั้ยะ วันนีุ้้มว่าื้อเบาะ้านล่านะะ’
‘เอาไ’
ฮวัมินฮยอนหันมาอวามเห็นับฮยอนบิน เาพยัหน้าทำเหมือนให้มินฮยอนเลืออะไร็ไ้ ปีศาในรยิ้มย่อ
‘ั้นเอาโฟารับ’
มินฮยอนหันไปพูับพนัาน เธออบรับแล้วปริ้นั๋วภาพยนร์สอใบส่มาให้ทัู้่ ฮวัมินฮยอนยื่นมือออไปรับไว้
‘ินป๊อปอร์นปะ’
ฮยอนบินหันไปหานที่เินอยู่้าๆ ฮวัมินฮยอนพยัหน้าอย่ารวเร็ว น่ารันฮยอนบินแอบหันไปยิ้ม นัวสูว่าเินเลี่ยไปอีทา่อนวามรู้สึฟูฟ่อเอาไว้้าใน สั่ป๊อปอร์นรสที่มินฮยอนอบและน้ำอัลมยี่ห้อโปร
ทั้ๆที่ฮยอนบินเลียลิ่นป๊อปอร์นโรหนัมาว่าอะไร
ทัู้่เ้ามาในโรายทันเวลาพอี ภาพยนร์ัวอย่าเรื่อสุท้ายบลอนที่ฮยอนบินทิ้ัวนั่บนโฟาบนสุอโรภาพยนร์ เบาะนุ่มไร้ที่ั้นแนระหว่านสอน
ฮยอนบินเยเห็นัวอย่าผ่านๆมาบ้าแล้วเาึรู้ว่าเนื้อเรื่อะำเนิน่อไปเ่นไร
วันเย์ือภาพยนร์ที่เล่าเรื่อราวอเพื่อนสอนที่บันมาเป็นเวลานานนมอ้ามเรื่อบาอย่าระหว่านสอน และทุๆวันที่ 15 รามอทุปี ทั้สอนะมาพบัน วามรู้สึ้ำึ่ระหว่าวามรัหรือวามผูพันธ์อนสอนทำฮยอนบินหายใไม่ออ
เาลอบมอฮวัมินฮยอนที่ำลั่ออยู่ับอเินรหน้า ใบหน้าุ้นาแสอารม์หลาหลายามที่เนื้อเรื่อ้อารให้เป็น และพอมาถึุไลแม็์อเรื่อ ุที่ใรบานไป่อไม่ไหว
มินฮยอนใ้หลัมืออัวเอปาหยน้ำาออไป
วอนฮยอนบินว้ามือที่มินฮยอนยมือยี้าเอาไว้ อีฝ่ายหันมามออย่าไม่เ้าใ
‘อย่ายี้า ูหนัไปนู้น’
เาระิบอบฮวัมินฮยอนไป เพื่อนอเาพยัหน้า่อนหันไปสนใหน้าอรหน้าามเิม ปล่อยฮยอนบินับปีศาร้ายอบุมมืออัวเอเอาไว้
ฮวัมินฮยอนร้อไห้ออมาอีรั้ในอนท้ายอเรื่อ
ฮยอนบินิอยาะึอีฝ่ายเ้ามาไว้ในอ้อมอ ปลอบโยนให้มินฮยอนหยุสะอึสะอื้น แ่เาหยุปีศาในใอัวเอเอาไว้ เาึทำไ้แ่เินามฮวัมินฮยอนออไปเียบๆ
ไม่มีใรพูอะไรันบนรถเมล์ระหว่าทาลับหอ
วอนฮยอนบินทำไ้แ่มอแผ่นหลัอมินฮยอน้าวสม่ำเสมออยู่รหน้า หอพัอพวเาอยู่ลึเ้าไปในรอเล็ๆใล้มหาวิทยาลัย ใ้เวลาเินไม่นานาป้ายรถเมล์ แ่วันนี้มันลับเื่อ้า
เพราะมินฮยอนเอาแ่นั่เียบมาลอทาั้แ่ออาโรภาพยนร์มา
‘มึ’
ฮยอนบินหยุฝีเท้าร้อเรียฮวัมินฮยอนที่เินอยู่รหน้า
‘เป็นไรวะ’
‘ไม่... ู...’
‘มึบอูมึเป็นไร’
ฮวัมินฮยอนถอนหายใ่อนะพูออมาโยที่ไม่มอหน้าฮยอนบิน
‘เรารู้ัันมานานแ่ไหนแล้ววะ’
ฮยอนบินนิ่ิ ‘เือบสิบปีแล้วมั้’
‘มึว่า...’ มินฮยอนเหมือนะไม่มั่นใ แ่สุท้าย็ัสินใพูออมา ‘มึะรู้มั้ยถ้าเพื่อนมึเปลี่ยนไป’
ฮยอนบินนิ่ไป วามเย็นเ้ารอบรอฝ่ามืออเา ริมฝีปาอฮยอนบินแห้ผานแทบะเปล่เสียออมาไม่ไ้
‘มึ… หมายถึอะไร’
‘ูแ่ิเยๆ ว่าถ้าวันนึเราสอนแม่ทะเลาะันไปะเป็นยัไวะ’
‘ูอยู่ไม่ไ้อะ’
วอนฮยอนบินอบไปเสียเบา
‘ใ่ปะ ู็ว่าอย่าั้นแหละ มีมึเป็นเพื่อนนเียวนี่หว่า’
‘อืม…’
ฮวัมินฮยอนเินเ้ามาใล้ ว้าฝ่ามือเย็นเียบอฮยอนบินเอาไว้
‘ร้อนะายห่าทำไมมือเย็นเียบเลยวะ’
‘แอร์มันเป่าูบนรถเมล์’
มินฮยอนพยัหน้า เินูฮยอนบินไปามทา ่อนที่เาะยื้อัวเอาไว้
‘อะไรอีวะ’
‘มึ ูอั๋วรึ่นึไ้ปะ’
‘เป็นนัสะสมหรอเราอะ’
ฮยอนบินเผลอมวิ้วใส่นรหน้า
‘ป่าว อยาเ็บเอาไว้’
‘อะ เอาไป’
มินฮยอนล้วั๋วภาพยนร์ยับๆออมาาระเป๋าาเ ีแบ่นละรึ่ ยื่นฝั่หนึ่ให้วอนฮยอนบิน เารับั๋วภาพยนร์เรื่อนั้นมา สอไว้ในระเป๋าสา์สีำอัวเอ
ให้มันอยเือนว่าเาะอยู่ไม่ไ้ถ้าไม่มีฮวัมินฮยอน
6.
cd
ฮวัมินฮยอนำลัเสพิเพลอโล์เพลย์
อัลบั้มโส์สอรี่ที่เพิ่ปล่อยออมาถูฮวัมินฮยอนสั่ื้อาเว็บไ์ออฟฟิเียลส่ราเาะอัฤษ และฮวัมินฮยอน็ูเสพิอริ
วอนฮยอนบินไม่ิว่าีวิอนัศึษาปีสามในมหาวิทยาลัยะสุนทรีย์มาพอสำหรับารนอนฟัเพลาเรื่อเล่นีีในเ้าวันอาทิย์ หนัสือเศรษมิิุลภาาว่ำไว้ที่อไม่ไ้รับารสนใ
ฮวัมินฮยอนยัใ้เวลาใน่วเ้าร้อเพลลอแทนที่ะอ่านหนัสือเรียมสอบไฟนอล
วอนฮยอนบินเินถือีทเ้ามาในห้อ เา้อารให้มินฮยอนิววิาอันน่าปวหัวนี้ให้ และไม่ไ้าหวัว่าะมาเออีฝ่ายนอนฮัมเพลระิเท้าเ่นนี้
‘ิวเว่อนะมึเนี่ย’
‘ูอ่านรอมึั้แ่เมื่อืนแล้ว’
ฮยอนบินเี่ยเท้าอมินฮยอนลาโฟาแล้วทรุัวลนั่รที่ว่านั้น ฮวัมินฮยอนเป็นนเ่อรุ่นที่เพื่อนๆมัะเ้าหาอน่วใล้สอบ แ่็ไม่มีใรเ้าถึัวอมินฮยอนไ้เพราะวอนฮยอนบิน
‘็ิวใหู้นี่ไ’
ฮยอนบินมัใ้้ออ้า่าๆในารรั้ัวฮวัมินฮยอนไว้นเียว ถึแม้ว่าเพื่อนนอื่นๆในลุ่มะส่้อวามทาแอปพลิเั่นแทมามานาไหน วอนฮยอนบิน็ทำแ่เปิอ่านมันแล้วล็อหน้าอโยนทิ้ไว้ที่เิม
‘เออมาเหอะๆ’
ฮวัมินฮยอนลุึ้นนั่ามแรึแนอฮยอนบิน เอื้อมัวะไปปิเพล
‘เปิไว้็ไ้ถ้ามึอบ’
‘มึะมีสมาธิอ่อ’
‘ไ้ๆ มึเปิไว้เหอะ’
ฮวัมินฮยอนพยัหน้า ถือหนัสือเ้ามานั่ับฮยอนบิน เสียนุ่มอฮวัมินฮยอน่อยๆอธิบายเนื้อหาในบทเรียนให้ฮยอนบินเ้าใอย่า้าๆ แ่เาลับไม่สามารถ่อับัวหนัสือรหน้าไ้
ปีศาร้ายที่ฮยอนบินุ้นเยเย่ารอมันอย่าบ้าลั่ หัวใสูบเ้นถี่นแทบะระเบิ
นฮยอนบินลัว ลัวว่าวันหนึ่ะเ็บวามรู้สึีนี้เอาไว้ไม่ไหว
ฮวัมินฮยอนบิี้เียออมาหลัานั่ิวให้วอนฮยอนบินเป็นเวลานาน นัวเล็ว่าบลที่ไหล่ออีฝ่ายเบาๆ บอว่าอาารย์ฮวัั้ใิวให้นานี้หวัว่านัเรียนวอนะทำ้อสอบให้ไ้ื่นใันบ้า
วอนฮยอนบินไ้แ่ยิ้มบาๆให้มินฮยอน
เสียแ้เือนอโทรศัพท์มินฮยอนัึ้นมาทำลายวามเียบ
‘มึออูบอว่าะใหู้ิวอินเวส์เมน์ให้’
‘เอาิ’
‘ที่หอสมุนะ’
‘ให้มันมาที่นี่แหละ’
‘็ไ้’
มินฮยอนลบนหน้าอโทรศัพท์รุ่นใหม่ อบลับหาอออูเพื่อนสนิทอีนั้แ่ปีหนึ่ ใ้เวลาสัพัเสียออ็ัึ้นหน้าห้อ
‘แหม อยู่ันอย่าะผัวเมีย’
เสียเินทาไวว่าร่าายเสมอเมื่อเป็นารมาถึออออู ฮยอนบินมอหน้าเพื่อนนที่มาใหม่ไม่ไ้พูอะไร ผิับฮวัมินฮยอนที่โวยวายเสียั
‘นลุไอสัส ูับมัน็ผู้ายเหมือนันปะวะ ผัวเมียห่าอะไร’
หลัๆมานี่เพื่อนในเอบแวันว่าเาทั้สอแอบบันบ้าแหละ อยู่้วยันแบบผัวเมียบ้าทั้ๆที่วามริแล้วห้ออฮยอนบินอยู่สูึ้นไปั้สามั้น
ฮวัมินฮยอนมัะโวยวายปิเสธลอ ย้ำับทุนว่านเอับฮยอนบินเป็นเพียแ่เพื่อนสนิทันเท่านั้น ไม่ไ้เป็นผัวเมียหรือแอบบันแบบที่ทุนพู
โยที่ไม่รู้ว่าำพูอัวเอเหมือนน้ำรที่ัร่อนิใอฮยอนบิน
ทุรั้ที่อีฝ่ายปิเสธ หนทา้าหน้าอฮยอนบิน็มืมนลทุที ฮยอนบินไม่เห็นทาเป็นไปไ้เลยในอนาถ้าหาฮวัมินฮยอนะั้หน้าั้า้านหัวนฝาแบบนี้
อออูมอหน้าอฮวัมินฮยอนับวอนฮยอนบินสลับันไปมา เมื่อไม่มีใรพูอะไรออู็หันไปหาฮวัมินฮยอนอให้่วยิววิาารลทุนที่เป็นุมุ่หมายในารมาถึรั้นี้
ฮยอนบินไ้ยินเสียบ่นอมินฮยอนมาเป็นพัๆสลับับเพลที่เ้าอห้อเปิทิ้ไว้ เานั่อยู่บนโฟาที่เิมหลับาฟัเสียอนัร้อนำที่ัออมา
All I know, all I know
Is that I’m lost
Whenever you go
All I know
Is that I love you so
So much that it hurts
ฮยอนบินหยิบล่อีีึ้นมาู เาพบว่าเพลที่สามในอัลบั้มโส์สอรี่อโลย์เพลย์วที่ฮวัมินฮยอนื่นอบำลัร้อให้ับัวเานที่ื่นอบฮวัมินฮยอน
อย้ำว่าเารัและเ็บปวับนๆนี้มาแ่ไหน
วอนฮยอนบินไ้ีีอัลบั้มเียวันไม่นานหลัาเสร็สิ้นารสอบ อัลบั้มสีรามอยู่ในมืออฮยอนบิน เาผลิู้านใน ระหว่า้ามไปถึเพลที่สาม
All I know is that I love you so, so much that it hurts
7.
polaroïd
พิธีบารศึษาอนัศึษามหาวิทยาลัยเ็มไป้วยวามรึรื้น
วอนฮยอนบินรับ่ออไม้มามายารุ่นน้อ ไม่ผิาฮวัมินฮยอนและอออู พ่อับแม่อฮยอนบินเินแทรลุ่มนเ้ามา และฮวัมินฮยอนรีบเินไปสวมอผู้ให่ทั้สอน
‘ุลุุป้าิถึัเลยรับ’
‘เ้าหาอย่าับแม่ผัวลูสะใภ้’
อออูแวึ้นเสียัและไ้รับสายาอาาอฮวัมินฮยอนลับืนไป วอนฮยอนบินมอภาพรหน้ายิ้มๆ มันเหมือนับที่เาเยฝันเอาไว้ไม่มีผิ มีพ่อับแม่แล้ว็ฮวัมินฮยอนยืนอยู่รหน้า ส่ยิ้มมีวามสุ
แม่อเาเอ่ยปามฮวัมินฮยอนที่ไ้รับเียรินิยมมารอในวันที่เรียนบ
‘ฮยอนบินเรียนบพ่อ็ีใแล้ว’
พ่ออฮยอนบินเอื้อมมือมายี้ศีรษะลูายนเียว ฮยอนบินยิ้มรับ
‘เี๋ยวผมถ่ายรูปุลุให้ มึๆถ่ายรูปับพ่อแม่หน่อย’
อออููล้อโพราลอย์ึ้นมาถ่ายรูปรอบรัวอฮยอนบินออมาหลายรูป ไม่นานพ่อับแม่อฮวัมินฮยอน็ามมา ผู้ให่พูุยันอย่านุ้นเยเรียรอยยิ้มให้ับลูๆทั้สอนเป็นอย่าี
‘มึ’ ฮยอนบินสะิเ้าที่้อศออฮวัมินฮยอน ‘ถ่ายรูปันปะ’
‘อะไรวะ’
‘โพลารอย์ ถ่ายปะเี๋ยวอยืมมาาออู’
‘อื้อ เอาิ’
วอนฮยอนบินเรียอออูให้ถ่ายรูปอพวเาทัู้่ ออูอบรับยล้อนาเล็ทาบเ้าที่วา
‘ิๆหน่อย ไม่ใ่ล้อเลนส์ไว์ไอสัส’
วอนฮยอนบินยับเ้าไปใล้อีนไหล่อทั้สอิัน
‘อีนิๆ’
‘อะไรอมึเนี่ยออู’
ฮวัมินฮยอนเริ่มโวยวายเมื่อเพื่อนยัไม่ัเอร์ถ่ายรูปอเาับฮยอนบินเสียที
‘อะๆๆ ถ่ายแล้วๆๆ’
ฮยอนบินยมือึ้นโอบเ้าที่ไหล่บาอฮวัมินฮยอน มืออเาสั่นพอๆับหัวใที่เ้นแรอเา โน้มศีรษะเ้าไปใล้ับฮวัมินฮยอนอนที่ัเอร์แรถ่ายลมา
‘เอ้า มินฮยอนทำไมไม่มอล้อ’
ออูะโนถามมาาอี้าน ฮวัมินฮยอนเยหน้าึ้นมามอวอนฮยอนบินอนที่ออูัเอร์รั้แร ภาพที่ออมาเป็นหลัานยืนยันไ้อย่าี
‘โทษๆๆ เอาใหม่ไ้มั้ยมึ’
มินฮยอนละสายาออไป เรียให้ออูถ่ายภาพอีรั้ ภาพถ่ายอันที่สอปราึ้นหลัาที่ออูยื่นแผ่นโพลารอย์มาให้
‘มึเ็บไปอันนึ’
ฮยอนบินส่รูปใบที่สอให้ับมินฮยอน
‘ทำไมเอารูปีใหู้อะ’
‘็รูปแรูหล่อ’
‘แล้วแ่มึเลย’
มินฮยอนถอนหายใแล้วส่ายหัว เินหายไปถ่ายรูปับลุ่มเพื่อนและรอบรัวที่มาแสวามยินี ฮยอนบินโบมืออบอึยอนและโฮที่หอบ่ออไม้มาให้เาและฮวัมินฮยอน
เา้มลมอภาพถ่ายในมือ ภาพที่เาโอบไหล่อมินฮยอนเอาไว้ แล้วอีฝ่ายเยหน้าึ้นมามอ วาและริมฝีปาอฮยอนบินไม่เยโห
บาทีมันอาะแสออมาว่าเาพร้อมแล้ว
‘หมแ้วววว’
หลายสัปาห์่อมาหลัาที่ทั้ฮวัมินฮยอนและวอนฮยอนบินรับปริา พวเามาถึผับื่อัแถวมหาวิทยาลัย อึยอนับโฮ็ามมา้วยามำวนออออู น่าแปลที่ทั้สอนเ้าันไ้อย่าีับอออูอย่าับรู้ัันมานาน
วสนทนาเ็มไป้วยเสียหัวเราะ แ่มินฮยอนลับทำเพียแ่นั่ยิ้มบาๆ ามเรื่อลอออู
‘เป็นไรวะ’
เสียพูุยและเสียนรีัระหึ่มนฮยอนบิน้อโน้มใบหน้าลไปิใบหูอมินฮยอน
‘ูเบื่อผัวเมียนี่ริๆเลย’
อออูะโน้ามโ๊ะึ้นมา ฮวัมินฮยอนผละัวออไปห่าาเา พร้อมับเสียแวอัอึยอนที่แทบประอสิไม่อยู่ันทัู้่ มีเพียัโฮที่สบาับวอนฮยอนบินนิ่ๆ
‘ผัวเมียห่าไร!’
‘ใเย็นๆ’ ฮยอนบินรั้้อมืออมินฮยอนเอาไว้อนที่อีฝ่ายทำท่าะลุึ้นไปหาอออูที่นั่ำอยู่อี้าน ‘มันเมามึ็เห็น’
‘มันแวมึสอนบ่อยอ่อ’
โฮยแ้วึ้นมาิบ่อนถามทั้สอน
‘ั้แ่ปีหนึ่เทอมสออะ’ มินฮยอนอบ ระแทัวลนั่ที่โฟาามเิม
‘แล้วไม่หวั่นไหวหรอวะ’
‘เี๋ยวมึะโนอีน’
ัโฮหันมายิ้มให้วอนฮยอนบินหลัาที่มินฮยอนอบำถามอัวเอ ฮยอนบินระุยิ้ม ไม่ำเป็น้อให้ัโฮมา่วยย้ำเา็รู้ว่ามินฮยอนิอะไรอยู่
ฮยอนบินว้าแ้วบนโ๊ะมารอใส่ปา หวัว่าแอลอฮอล์ะ่วยับวามเ็บปวในหัวใอนเอลไปบ้าโยที่ัโฮอยทำหน้าที่เิมน้ำในแ้วอฮยอนบินที่พร่อลให้
ปีศาัวเิมินสิอเาเป็นอาหารว่า เรียน้ำย่อย้วยวามยับยั้ั่ใ และมีวามลุ้มลั่เป็นอาหารหลั ัวอมันให่โึ้นเรื่อยๆหลัาใ้เวลาหลายปีอาศัยอยู่ในหัวใอวอนฮยอนบิน
ให่นมีอิทธิพลเหนือวามวบุมอัวเาเอ
‘มินฮยอน’
ฮยอนบินเรียนที่นั่อยู่้าๆ ฮวัมินฮยอนหันหน้ามามอหน้าอเา ฮยอนบินมอเห็นท้อฟ้ามืมิในวาอมินฮยอน มีลุ่มาวให้เห็นาๆ แ่ลับระยิบระยับว่าืนไหนๆ
ริมฝีปาึ้นสีาแอลอฮอล์
‘ูอบมึว่ะ’
และฮยอนบิน็ประทับริมฝีปาอัวเอลไป...
ผั้วะ!
‘ไอเหี้ยเอ้ย!!!!’
ใบหน้า้านวาอฮยอนบินาหนึบ รสาาวเลือลุ้เ็มระพุ้แ้ม เาเห็นัโฮรีบลุึ้นมาทาเาทั้สอน พร้อมับออูและอึยอน
‘เหอะ’
เาหัวเราะ หัวเราะเยาะให้ับวามโ่เลาอัวเอ
วอนฮยอนบินื่นเ้ามาในห้อนอนที่เียบสบอัวเอ เียบนฮยอนบินไ้ยินเสียหัวใที่เ้นแผ่วเบาอัวเอ บนโ๊ะเียนหนัสือ้าเียมีรูปโพราลอย์แปะอยู่
รูปที่เหมือนหยุเวลาเอาไว้อนที่หัวใอเาเ้นระหน่ำ
อนที่มีฮวัมินฮยอนอยู่ในอ้อมแน
อนที่หัวใอเายัไม่แหลสลาย
8.
téléphone
วอนฮยอนบินัสินใโทรศัพท์ผ่านโปรแรมสไป์เป็นรั้แร
ัอึยอนบอว่ามันสามารถิ่อนที่อยู่ไลอีีโลหนึ่ไ้ผ่านเรือ่ายอินเทอร์เน็ เวลานี้วอนฮยอนบิน้อารใรสันที่สามารถุยับเาไ้ และเาลับนึถึฮวัมินฮยอนเพื่อนอเา นที่ไม่ไ้ิ่อันว่าสามปี
สามปีที่ฮวัมินฮยอนหายไป
ัโฮบอว่าฮวัมินฮยอนไปเรียน่อ่าประเทศ ั่วะหนึ่ฮยอนบินถามัวเอว่าทำไม ทำไมฮวัมินฮยอนถึไม่พูอะไรสัำ ไม่บอเาว่าะไปเรียน่อไลถึอเมริา
แ่แล้วฮยอนบิน็นึออว่าทำไม...
สัาารเื่อม่อัึ้นเบาๆ ฮยอนบินลืมนึไปว่าเวลาที่อีีโลหนึ่ะผ่าน้ามวันใหม่หรือยั แ่ฮยอนบินลับไม่ยอมัสัา
เทโนโลยีพันาไปไลว่าที่ฮยอนบินะมานั่หวาลัวสิ่ที่ยัไม่เิึ้น เพราะอนนี้สิ่ที่เิึ้นมันน่าลัวและุามัวเามาว่าสิ่ไหน
ื้
‘ฮัลโหล...’
เสียอฮวัมินฮยอน
‘ฮยอนบินหรอ...’
เพราะเหมือนเิม
‘ไ้ยินมั้ย?’
เสียที่ฮยอนบินแสลายลทุรั้ที่ไ้ยิน
‘วอนฮยอนบิน?’
‘อืม…’
ฮยอนบินรอเสียอบรับไป มันสั่นนเาับไ้และฮวัมินฮยอน็รู้
‘เป็นยัไบ้า?’
อีฝ่ายเอ่ยถามลับมาหลัาที่ไม่มีใรพูอะไร ฮยอนบินรู้สึถึวามร้อนผ่าวรอบวาและริมฝีปาอัวเอ พยายามอบลับมินฮยอนอย่าปิ
‘สบายี มึอะ’
‘หนาว แ่สบายี’
‘อืม’
‘มึโทรมามีอะไรหรอ’
แ่วอนฮยอนบินไม่สามารถบัับมือให้อยู่นิ่ไ้ เาร้อไห้เหมือนเ็เล็ ไหล่ว้าสั่นไหวามแรสะอื้น
‘ร้อไห้ทำไม...’
‘ฮึ’
‘ฮยอนบินร้อไห้ทำไม’
‘มินฮยอน... พ่อ ฮึ พ่อรถน พ่อไม่อยู่แล้วมินฮยอน’
ปลายสายเียบไป...
วอนฮยอนบินไ้ยินเสียอีฝ่ายสูมูเบาๆ อนนี้ฮยอนบินอยาให้มินฮยอนเปิประูห้อเ้ามา โอบอและปลอบเาอนที่ส่วนหนึ่อีวิฮยอนบินหายไป
เาอยามีมินฮยอนอยู่้าๆเหมือนที่เยมีมาลอ
‘อโทษที่โทรมาไมู่เวลานะ’
‘ไม่... ไม่เป็นไร’
‘…’
‘ูอยู่นี่นะฮยอนบิน อยู่้าๆมึนะ’
‘ูรู้...’
‘ฮยอนบิน...’
‘อบใมึมานะ’
ปลายนิ้วอฮยอนบินัสัาทิ้ไป หน้าอโทรศัพท์ลับมามืสนิทอีรั้ ฮยอนบิน้มหน้าลับฝ่ามือ ร้อไห้ออมาอย่าไม่อาย
เาสัมผัสไ้ถึน้ำเสียปลอบโยนอมินฮยอน ราวับเาไ้ฮวัมินฮยอนลับมาอยู่เีย้า
แ่ทุอย่าลับทำให้ฮยอนบินอ่อนแอ ลมาในหลุมบ่อแห่วามทรมาน้ำแล้ว้ำเล่า
บาทีเาอาะิผิที่ิ่อไปหามินฮยอน
วอนฮยอนบินไ้รับาริ่อาฮวัมินฮยอนอีรั้หลัาานศพอพ่อเสร็สิ้นล ฮวัมินฮยอนไม่ไ้พูอะไรออมาอนที่ฮยอนบินหลั่น้ำาใส่ปลายสายไม่หยุ
ฮยอนบินนึถึใบหน้าอฮวัมินฮยอนที่ส่ยิ้มมาให้
นึอยาะย้อนเวลาลับไปยั่วเวลาเหล่านั้น
เวลา่อนที่เาะทำมันพัทลายลไป
‘อโทษนะมินฮยอน’
‘ไม่เป็นไรเลยมึ...’
‘ไม่ใ่แ่เรื่อนี้’
‘…’
‘อโทษทุเรื่อที่ผ่านมา’
‘ฮยอนบิน...’
‘อโทษที่อบ อโทษทีู่บมึวันนั้น’
‘มึรู้ใ่มั้ย...’
‘ูรู้ ูรู้ว่ามันเป็นไปไม่ไ้’
วอนฮยอนบินโอบอหัวใที่ยับเยินอัวเอเอาไว้ สัาว่าหลัานี้ะพยายามูแลมันให้ีว่าเิม ะเอานะปีศาที่อาศัยและัิน้าในหัวใอเาให้ไ้
อเพียแ่มีฮวัมินฮยอน
‘…’
‘แู่อยาลับไปเป็นเพื่อนมึเหมือนเิม’
‘อืม…’
‘…’
‘ูับมึเป็นเพื่อนันมาลออยู่แล้วนี่...’
วอนฮยอนบินยิ้มออมาโยที่ปลายสายไม่มีทารู้ เาหลับาล มอเห็นัวเอในวามมื มันบอบ้ำและเ็บปว
เารู้...
รู้ว่า่อให้พยายามสัแ่ไหน
็ไม่มีทาหยุรัฮวัมินฮยอนไ้
โทรศัพท์เรื่อบาลอยผ่านอาาศไประทบับำแพปูนรหน้า ิ้นส่วนหลุระายไปรอบทิศทา หน้าอเป็นรอยแ
แสลายไม่่าอะไราหัวใอวอนฮยอนบิน
9.
faire-part de mariage
ฮยอนบินไ้านเป็นเ้าหน้าที่วิเราะห์หลัทรัพย์ในบริษัทแห่หนึ่มาเือบห้าปีแล้วหลัาเรียนบ อาีพอเา่อน้ายุ่และเร่เรีย พัหลัมานี้ฮยอนบินนอนไม่่อยหลับและไม่่อยอยาอาหารเสียเท่าไหร่
ฮวัมินฮยอนเียบหายไปหลัาบอว่า้อย้ายาบอสันไปอยู่นิวยอร์หลัามีบริษัทหลัทรัพย์ยัษ์ให่ในวอลล์สรีทิ่อเ้ามา
ฮยอนบินทำไ้เพียแสวามยินีับฮวัมินฮยอนผ่านโปรแรมสไป์
‘พันีู้ทำานพลาเยอะว่ะ’
‘ทำไมอะ’
‘ไม่รู้ิ ไม่่อยมีสมาธิ’
ฮยอนบินอบลับนในสาย ฮวัมินฮยอนิ่อมาใน่วเวลาเิมทุรั้ เป็น่วเวลาที่มินฮยอนิว่าเหมาะสมที่สุระหว่าเเวลาอพวเาสอน
‘มึนอนน้อยไ’
‘ั้นแหละ’
ฮยอนบินอบลับอย่าไม่ใส่ใ
‘ูแลัวเอแล้วัน ูเป็นห่ว’
ฮยอนบินเียบไป เาน่าะรู้ว่าฮวัมินฮยอนเป็นนใร้ายนานี้ นที่อบเทแอลอฮอล์รารลบนแผลที่สใหม่ทุรั้ แผลอฮยอนบินที่นับวันเริ่มให่ึ้นทุที
‘อย่า...’
‘อืม อโทษ’
‘อโทษ’
‘ั้นแ่นี้่อนนะ’
‘อืม อโทษนะมินฮยอน’
วอนฮยอนบินเฝ้ารอาริ่อลับมาาฮวัมินฮยอนที่หายไปอีสัพัให่ ทุๆืน่อนนอนเาะ้อมอโทรศัพท์เรื่อบานบารั้แสอาทิย์สาเ้ามาในห้ออฮยอนบิน ฮวัมินฮยอน็ยัไม่ิ่อลับมา
แม่เริ่มเป็นห่วอาารนอนไม่หลับอเา ึ่ฮยอนบินไม่ไ้บอว่ามันเิึ้นาสาเหุอื่นในอาวามเรียาที่ทำาน แม่มัะทำอาหารให้เาินอนเย็นทุวัน แ่ฮยอนบินลับินไ้เพียเล็น้อยเท่านั้น
สมาธิอฮยอนบินเริ่มหายไปพร้อมๆับาริ่อาฮวัมินฮยอน เาลาออาบริษัทมาลทุนเี่ยวับหุ้นที่บ้านหลัาที่หมอรวพบว่าแม่อเาเป็นมะเร็ที่ระเพาะอาหาร
ฮยอนบินรู้สึว่าไม่สามารถวบุมีวิอัวเอไ้อีแล้ว
เหมือนปีศาอมทำลายล้าฟื้นึ้นมาอีรั้
้อวามอฮวัมินฮยอนเหมือนเป็นน้ำฝนที่รบนหัวใที่เหือแห้อฮยอนบิน มินฮยอนบอเพียสั้นๆว่าะลับมาเยี่ยมรอบรัวที่เาหลี อให้เาทำัวให้ว่าในอีสอเือน้าหน้า
ฮยอนบินยิ้มออมาเป็นรั้แรในรอบหลายเือน วามรู้สึเบาบา่อัวึ้นในร่าายอเาอีรั้
วอนฮยอนบินไม่ไ้ไปรับมินฮยอนที่สนามบิน เพราะแม่มีนัับหมอ ัอึยอนส่รูปถ่ายอฮวัมินฮยอนมาทาแอปพลิเั่นไลน์ ฮยอนบินเปิูมันเียบๆในห้อพัผู้ป่วย
มินฮยอนผอมล ใบหน้าาวใสอบลแ้มาวๆนั่นหายไป โรหน้าออีฝ่ายูเป็นผู้ให่มาึ้นามาลเวลา
แ่มีสอสิ่ที่วอนฮยอนิว่ามันยัเิม
หนึ่) รอยยิ้มเิ้าอฮวัมินฮยอน ยิ้มที่มาาหัวใ ยิ้มที่ปลอบประโลมวอนฮยอนบินไ้ไม่ว่าเาะอยู่หรือไม่อยู่รหน้าฮวัมินฮยอน็าม
สอ) วามรู้สึอวอนฮยอนบิน...
‘มันเป็นห่วแม่มึนะ’
ัโฮเ้ามาหาฮยอนบินที่บ้าน นำระเ้าผลไม้หลาหลายมาเยี่ยมแม่อฮยอนบิน เธอีใมา ทำให้ฮยอนบินิว่าั้แ่แม่ไม่สบาย เาไม่เยทำให้แม่ยิ้มว้าไ้นานี้เลยสัรั้
แม่วนัโฮอยู่ทาน้าวเย็นที่บ้าน ึ่เพื่อนอเา็อบลทันที
บ้านหลัเล็อฮยอนบินับแม่มีเสียหัวเราะเบาๆรั้แรในรอบหลายเือน แสไฟสีส้มในห้อทานอาหารทำให้บรรยาาศในบ้านูอบอุ่น ฮยอนบินยิ้มให้แม่อนอนที่บอให้เธอไปพัผ่อน
ัโฮยืนสูบบุหรี่อยู่ที่สวนหน้าบ้าน รอให้ฮยอนบินออมาาห้อนอนอแม่ เพื่อนัวโยืนนิ่เหมือนมีอะไรในหัว
‘มึมีไรวะ’
ฮยอนบินสาวเท้าเ้าไปหาัโฮ ทำหน้าสสัยหยอล้ออีฝ่าย นในที่สุัโฮ็ถอนหายใออมา
‘มินฮยอนมันฝาอมาให้มึ มันยุ่ๆอะ่วนี้’
‘อฝาาอเมริาหรอ’
‘เออ อยู่บนรถ เินไปเอา้วยัน’
ัโฮเินนำหน้าฮยอนบินไปยัรถที่อสนิทอยู่หน้าบ้าน เสียปลล็อัึ้นมาสั้นๆ ่อนโฮะเปิประูหลัไปหยิบถุสิน้าปลอภาษีออมา
ฮยอนบินรับถุใบนั้นมาามืออัโฮ
‘ั้นูลับ่อนนะ’
‘อือ’ ฮยอนบินพยัหน้า ‘ับรถีๆมึ’
‘เออ ูแลัวเอ้วย’
รถอัโฮเลื่อนออไป ฮยอนบิน้มลมออในถุ พบล่อนาฬิามียี่ห้อล่อหนึ่พร้อมับอหมายที่สออยู่้านล่า
ว่าวอนฮยอนบินะไ้สนใหมายที่แนบมา้วยเวลา็เ้าสู่วันใหม่ไปแล้ว
อหมายสีมพูอ่อนรหน้า้านหนึ่ยับยู่ยี่าฝีมืออวอนฮยอนบิน เารู้ รู้ว่า้าในืออะไร แ่ฮยอนบินไม่มีวามล้าพอที่ะเปิมัน
เาทำไ้แ่้อมอมันและปล่อยน้ำาให้ไหลออมา
ฮยอนบินรู้สึไร้่าทุรั้ที่มอเห็นแม่อเาสูเสียผมนุ่มสลวยอเธอหลัาทำเมีบำบั หิสาวสูอายุเพียแุ่มมืออลูายัวเอเอาไว้แล้วบอว่าไม่เป็นไร
‘ผม่วยอะไรแม่ไม่ไ้เลย’
‘ฮยอนบินทำให้แม่มีวามสุนะ แม่มีวามสุทุวันเลย’
‘แ่ผมเป็นลูที่แย่’
‘ไม่หรอลู’
แม่เอื้อมมือมาลูบเ้าที่ไหลู่บผอมอฮยอนบิน เธอ้อมอเ้าไปที่วาอันเหนื่อยล้าอลูาย มอเห็นวามเ็บปวมามาย้านในที่ลูายนเ่อเธอแบรับเอาไว้
‘ลูายอแม่เ่ที่สุแล้ว’
‘…’
‘ฮยอนบินอแม่ล้าหา แม่ภูมิใ ีใที่มีลู’
‘รับ’
‘แม่ับพ่อรัลูนะ’
ฮยอนบินปาน้ำสีใสที่เอ่อล้นรอบวาอัวเอทิ้ ำพูอแม่ทำให้ฮยอนบินนึอยาเอานะวามลัวอัวเอึ้นมาอีรั้
เารลับบ้าน เินึ้นห้อนอนหยิบอหมายสีมพูอ่อนมาถือไว้
ลิ่นเมีสัเราะห์ทำให้ฮยอนบินแสบมู และวามแสบร้อนนั้นส่่อไปยัวาอเาเมื่อฮยอนบินแะอรหน้าออมา
ฮันูยอน และ ฮวัมินฮยอน
ร่าายอวอนฮยอนบินร่วหล่นลไปในหลุมอันมืมิและหนาวเหน็บ วามเ็บปวัินไปทั่วร่าายอเา
หยน้ำเปรอะไปทั่วระาษหอมรหน้า ัวอัษรบาส่วนเลือนรา แ่ื่อเ้าบ่าวรหน้าลับัเนในวามทรำอวอนฮยอนบิน
10.
un papier vide
ไม่มีอิ้นที่สิบ
วอนฮยอนบินเินไปทั่วห้อนหาเศษระาษ นเอสมุีเล่มหนึ่ที่มีราสัลัษ์โรเรียนมัธยมปลายที่นเอและฮวัมินฮยอนเรียนมา้วยัน
ฮยอนบินีระาษออมาหนึ่แผ่น วานหาปาาในลิ้นั รลไปที่ระาษแผ่นนั้น
ถึฮวัมินฮยอน
ฮวัมินฮยอนเพื่อนรัเ้าอลูเทนนิสในล่อนี้ ยัำอนที่เราเอันรั้แรไ้ไหม อนที่มึีลูเทนนิสมาโนหน้าูนเลือำเาออ ลนะที่เราเปิเทอมมานานแล้วแ่ยัไม่เยุยัน ูิว่าัวเอโีมาที่เป็นนโนลูเทนนิสลูนี้อมึ เพราะมันทำใหู้ับมึเป็นเพื่อนันยัไล่ะ
ฮวัมินฮยอนเพื่อนรัเ้าอไม้ไอิมในล่อนี้ ำอนที่เราไปเล่นเมที่ร้านอินเทอร์เน็ไ้มั้ย อนที่มึึ้นเป็นโปรเอฟในเมปัย่าแล้วมึเลี้ยไอิมู ูีใมาที่มึำไ้ว่าูแพ้นมวัว ูิเ้า้าัวเอไ้มั้ยว่ามึใส่ใู ลว่ะ ทั้ๆทีู่ับมึยัเ็นานั้น ูแม่ยัเผลอิอะไรเห็นแ่ัวแบบนั้นอี
ฮวัมินฮยอนเพื่อนรัเ้าอใบประันัวในล่อนี้ ริๆมันไม่ใ่อมึหรอ มึรู้มั้ยว่าแมู่มาประันัวูออไปแล้ว แู่เินลับเ้าไปในุเพราะมึร้อไห้ ูไม่รู้ว่าูิอะไรอยู่ถึทำแบบนั้น แ่อนนั้นูรู้ว่าูทิ้มึไม่ไ้ ูทิ้มึไว้ในที่น่าลัวแบบนั้นนเียวไม่ไ้
ฮวัมินฮยอนเพื่อนรัเ้าออุหลาบปลอมในล่อนี้ มึื้อใหู้ที่โรพยาบาลำไ้มั้ย ูอโทษที่ทำัวี่เ่า ูไม่รู้ว่าูิอะไรอยู่ ทุอย่ามันน่าสับสนไปหม รู้ัวอีทีู็อบมึไปแล้วว่ะ อนนีู้รู้สึอบุมึมาที่อุหลาบนี้เป็นอปลอม เพราะทุรั้ทีู่หยิบมันึ้นมาูมันยัเป็นเหมือนเิม เหมือนวันนั้น ไม่เปลี่ยนเลย
ฮวัมินฮยอนเพื่อนรัเ้าอั๋วหนัอีรึ่นึ มึรู้ใ่มั้ยว่าหนัมันบแบบไหน ูเยหวัว่ามันะเป็นไปไ้สำหรับูับมึ แ่นถึอนนีู้้อยอมรับแล้วว่ามันเป็นไปไม่ไ้ ไม่มีทาเป็นไปไ้ แ่มึำไ้มั้ยว่าอนาลับูบอว่าูอยู่ไม่ไ้ถ้าไม่มีมึ
ฮวัมินฮยอนเพื่อนรัเ้าอีีแบบเียวันนี้ ูอบเพล ink มาที่สุในอัลบั้มนี้ มึอบเพลอะไร?
ฮวัมินอยอนเพื่อนรัเ้าอรูปโพราลอย์อีใบนึ ูมีวามสุที่สุในีวิแล้ววันนั้น มีมึมีพ่อมีแม่ มีอึยอนออูโฮ บารัู้็อยาะหยุเวลาไว้แ่นั้นเนาะ
ฮวัมินฮยอนเพื่อนรัไม่ไ้เป็นเ้าอโทรศัพท์เรื่อนี้หรอ แ่มันเป็นโทรศัพท์เรื่อุใุ้ยสไป์ับมึรั้แร ูปามันทิ้เพราะมึบอว่าเป็นไปไม่ไ้ ลปะ ทั้ๆทีู่โทรหามึ่อนแท้ๆ แ่สิ่ทีู่พูวันนั้นู็ะยืนยันำเิมนะเว้ยูอยาลับไปเป็นเพื่อนมึเหมือนเิม อนที่เราุยเล่นันแบบสบายใแม่ีว่าอนนี้เยอะ
ฮวัมินฮยอนเ้าอาร์แ่านใบนี้ อโทษนะที่ไม่ไ้ไป
ฮวัมินฮยอนที่ำลัถือหมายบับนี้ ูั้ใยอทุอย่าในล่อนี้ให้มึ เผื่อวันไหนมึนึถึเพื่อนอย่าูมึะเปิล่อนี้แล้วเห็นหน้าูึ้นมาบ้า มันเป็นพิพิธภั์อูเลยนะ อทุิ้นเป็นอที่เี่ยวับมึ มันะมาไปมั้ยถ้าูอให้มึสร้าพิพิธภั์ใหู้บ้า ่วนี้หมอให้ินยานอนหลับเพราะูนอนไม่หลับมันเลยๆ อย่าไปิมาเลยนะ แู่ะเลิินแล้วแหละเพราะลัวิ
ูรัมึนะ ิถึมึแม่โรทรมาน
ูเป็นเพื่อนมึนะ เป็นมาลอ
อโทษถ้าูทำให้มึลำบาใ
วอนฮยอนบิน
ถ้าพิพิธภั์ือารเ็บรัษา ทะนุถนอมอล้ำ่าเอาไว้ลอั่วีวิ วอนฮยอนบิน็ะั้ใสร้าพิพิธภั์ให้ฮวัมินฮยอน
พิพิธภั์แห่วามรัอวอนฮยอนบิน
(unofficially but end.)
- talk
่ะ ถ้าใเราอยาให้บเรา็ะบ แ่ถ้าใเราไม่อยาให้บให้าม่อที่ลิ้์ในไบโอทวิเอร์ 55555 แ่เราเือนุ่อนนะ
เห้อออออออ ยอมรับว่าแ่เอเรียเอิๆ แ่็เสร็นไ้นะะ อาะไม่ีมาแ่็ินพาราไปหลายรอบ 55555
่าไ้แ่อย่าแรมานะะ เราใ๊บ๊า 99 เป็นำลัใให้แ่ทุอย่าแนวู๊บอยไ้้านล่า
อโทษอาารย์ที่สอนฟร้อ i-ii ้วยนะะ หนูืนไปหมแล้ว ที่เป็นภาษาฝรั่เศส้าบนือูเิ้ลทรานสเล แฮ่
#hmcynefin แอบอ่านอมเมน์แระในแท็อยู่นะ๊ะ
ความคิดเห็น