คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : (sf) nastyyou! - 2
(cr.) send my love
(warning!) PG13
นิยายเรื่อนี้แ่ึ้นเพื่อวามบันเทิไม่ไ้มีเนาพาพิ
หรือทำให้บุลใหรือวิาีพใเสื่อมเสียื่อเสีย
อน่ออ tastyyou! นั่นแหละ่ะ 555555555555555555555555
LANY - ilysb
nastyyou!
he placed his hands
on my mind
before reaching
for my waist
or my lips
he didn’t call me
beautiful first
he called me
exquisite
- how he touches me
( - rupi kaur, milk and honey)
วอนฮยอนบินเป็นัวอันรายที่ไม่วรเ้าใล้
ุ่าภาพับเรื่อยน์รถันโปร ร่าสูเอนพิเบาะรถ นิ้วมือหนาัารลึรอบสันมูและระบอาอย่าเหนื่อยล้า ปลายลิ้นยัมีรสาอวามโหยหาิอยู่ ลิ่นหอมอ่อนๆ ที่รั้หนึ่เาเยหลรัยัวนเวียนหยอล้ออยู่ในทุๆลมหายใ
และหลัานี้เาะทำทุอย่าเพื่อผลัไสวามทรมานเ่นนี้ไปยัฮวามินฮยอน
ให้เนื้อัวบิเร้า
รวรา
และยอมำนน
๊อๆ
เสียระเาะหน้า่าทำฮยอนบินสะุ้้วยวามใ เาพบิมัยูนยืนหัวเราะนาเป็นีอยู่้านนอ ัยูนูถุพลาสิบรรุล่ออาหาราร้านไ่ทอื่อัใหู้ ฮยอนบินึัสินใเปิประูรถลไป
“่วทำไมไม่ไปนอน้าในแอร์เย็นๆวะ” ัยูนเอ่ยทั
“พอีิไรนิหน่อย”
ิมัยูนะั “มีไรวะ”
“แ่อน เี๋ยวบอ”
ฮยอนบินเปิประูั้นบนอสูิโอที่เาใ้ินนอนมาั้แ่เริ่มรับานถ่ายภาพอิสระใหม่ๆ ิมัยูนเินามเ้ามา้วยสีหน้าไม่เ้าใ
“ไม่เอา บอเลย ไม่บอไม่ให้แ”
“เออ ูปิเสธนิยสารนั่นไปว่ะ”
“อ้าวววว ไม่ให้แแล้ว”
ิมัยูนเบี่ยัวหลบ เอาถุพลาสิ่อนไว้้านหลััวเอ ฮยอนบินมอภาพรหน้า้วยสายาเบื่อหน่าย
“ั้นะเอาเินไหนมาทำไลท์ิ้อะมึ”
“ไม่รู้”
“เพื่อนเหี้ย ไหนอนแรบอว่าะลอทำู”
ุ่าภาพหันไปมอเพื่อนที่ยืนรอำอบอยู่ ัยูนทำท่าทาะไม่ถอใ่ายๆาระบบไฟในสูิโอสอที่ำลัอยู่ในระหว่าาร่อเิม้วยเินาน้ำพัน้ำแรอพวเาสอน ริมฝีปาอิ่มยับึ้นหลัาทีุ่่าภาพระุยิ้มที่มุมปา
“อยาพาลูิ้อออมาาถ้ำไ”
“ยิ้มั่ว”
“ะเอามั้ยไฟอะ”
ิมัยูนยมือยอมแพ้ “ิใหู้ริๆแล้วัน”
ูเหมือนำพูที่บอว่ามีรั้แรแล้วรั้ที่สอที่สามะามมาะเป็นเรื่อริ ุ่าภาพอบลับฮันมินฮาที่ส่้อวามมาวนเาไปทานมื้อ่ำที่ร้านอาหารอิาเลี่ยนสุโปรอเธอ ารเลี้ยอบุเพื่อนร่วมาน่อนะเินทาไปทำานที่มิลานเป็น้ออ้าที่ฮันมินฮาใ้เพื่อนัพบเายาม่ำืนเ่นนี้
ุ่าภาพสั่ไวน์แมร์โลรสเลิศมาลอให้ฮันมินฮา หล่อนำลัเมาไ้ที่ เหวี่ยแ้วไวน์ไปทั่วและหัวเราะเสียั อนที่ฮยอนบินหันไปสบสายาับฮวามินฮยอน
วาม้อมอไปที่โ๊ะอาหารอีฝาหนึ่อร้าน ฮวามินฮยอนำลันั่ละเลียอาหารรหน้า้าๆ ริมฝีปาสีพีนั้นอ้าน้อยๆรับิ้นเนื้อพอีำเ้าไปในปา ่อยๆเี้ยวอย่าสุภาพ นิ่มนวล ่อนยไวน์สีเ้มึ้นิบและใ้ผ้าเ็ปาับที่มุมปาเบาๆ
ฮยอนบินหัวใระุวูบเมื่อฮวามินฮยอนแลบลิ้นออมาห่อรับเนื้อสีมพูสวยิ้นใหม่เ้าปา
“ฮยอนบินะ”
เสียอฮันมินฮาเรียสิอุ่าภาพลับมาอีรั้ ายหนุ่มเปลี่ยนวามสนใมาที่หิสาวที่นั่แ้มแอยู่รหน้า ฮันมินฮาส่ยิ้มหวานมาให้เา
“อาหารไม่ถูปาหรอะ”
“ไม่รับ...”
ฮยอนบินส่ายหน้ายิ้มอบ
“ผมเพลินไปหน่อย”
“ะ?”
“หมายถึไวน์น่ะรับ”
“อ๋ออออออ” ฮันมินฮาพยัหน้ารับ “ทาน่ายนะะ เหมือนะเมา่าย้วย”
“รับ”
ุ่าภาพรับำ ละสายาไปยัอี้านหนึ่อห้ออาหารอีรั้ ฮวามินฮยอนำลัพูุยับผู้หิมีอายุที่ฮวามินฮยอนถอแบบใบหน้าหวานและรอยยิ้มระุหัวใมาาเธอเีย้า้วยผู้ายมีอายุที่น่าะเป็นสามีอเธอ
ฮยอนบินพิาราวาเรียวที่เิึ้นเหมือนลูิ้อ รอยยิ้มว้าที่ทำให้แ้มลมๆันาวาเรียวึ้นไป วามปรารถนาที่ะรอบรอรอยยิ้มนั้นัินหัวใอวอนฮยอนบินทีละนิ
สายาที่้อมออย่าโ่แ้ะทำให้ลูิ้อรู้สึัว วาเรียวเิอมินฮยอนภายใ้รอบแว่นเ่นหลายวัน่อนเบิึ้นเล็น้อย พวแ้มึ้นสีนิๆ ่อนะเสหน้ามอไปทาอื่น
ฮยอนบินหลุหัวเราะ
“นรู้ัหรอะ”
ฮันมินฮาสัเเห็นสายาอุ่าภาพที่หันไปมออีฝั่หนึ่อห้ออาหารบ่อยๆ เธอึเอ่ยปาถาม
“นิหน่อยรับ”
“ุมอเา้วยสายาแบบนั้นไม่นิหน่อยแล้วมั้ะ”
“แบบไหนรับ”
ฮันมินฮาหลุยิ้มำนปิเสธ เธอยแ้วไวน์ึ้นิบอีรั้ ลืนินวามเสียายลไปพร้อมๆับไวน์รสาหวานหอมแ้วนี้
“ไวุ้ลอถามนๆนั้นูีะ ว่าสายาอุมันแสออนาไหน”
“…”
“น่าอิานะะ มินฮาเอ็เยิเอาไว้ว่าอยาให้นรัอมินฮามอมินฮา้วยสายาแบบนี้บ้า”
ุ่าภาพลี่ยิ้ม มอนาแบบสาวรหน้าำลััพ้อ
“ไม่้อมายิ้มแบบนี้เลย่ะ ถ้ามินฮาัใาุไม่ไ้ใระรับผิอบะ”
หิสาวส่ยิ้มลับืนมาให้ฮยอนบิน ุ่าภาพหัวเราะเบาๆให้ับหิสาวรหน้า ฮันมินฮาเป็นนที่มีเหุผลเสมอ เพราะะนั้นถึร่วมานันไ้นานนานี้ ถึแม้ฮยอนบินะมอเธอเป็นัวแทนอใรบานที่นั่อยู่ีฝาหนึ่อห้อเท่านั้น
“ริๆุหน้าาล้ายเามาเลยนะมินฮา”
“นี่เห็นมินฮาเป็นัวแทนอเามาลอเลยหรอะ!”
ฮันมินฮาหวีเสียสู ่อนหัวเราะออมาเบาๆ หิสาวย่นมูใสุ่่าภาพอย่าไม่ริันั
“ุนิสัยแย่มาวอนฮยอนบิน”
บทสนทนาอทัู้่ำเนิน่อไปอย่า่อเนื่อพร้อมับมิรภาพที่ผลิบานอนทัู้่ ฮันมินฮาวาัวเออยู่ในุที่ะสามารถรัษาวอนฮยอนบินไว้ลอไปไ้อย่าไม่ัเิน หลีทาให้ใรอีนที่ใบหน้าล้ายลึับเธอทำให้ายหนุ่มที่หมายปอรหน้ามีวามสุ่อไปหลัานี้
โยไม่รู้เลยว่าวามหวัีอนเอะสร้าวามปั่นป่วนในใให้ับใรบานที่นั่ห่าออไปอี้านหนึ่อห้อ
หลัาที่ฮันมินฮาอัวลับออไป ฮยอนบินยันั่มอลูิ้อพูุยับรอบรัว่อสัพั ่อนทีุ่่าภาพะมอามแผ่นหลัเนียนสวยภายใ้เสื้อไหมพรมสีน้ำเินเ้มเินหายไปทาห้อน้ำ เาไ้ยินเสียรอเท้าหนัระทบระเบื้อัึ้นามฝีเท้าที่้าวอย่า่อเนื่อ วอนฮยอนบินัสินใเินามไปหลัาที่ลูิ้อลุออมาาโ๊ะอาหารสัพั
ร่าสูยืนพิเาน์เอร์อ่าล้ามือ ออรอให้มินฮยอนเสร็ธุระ้านใน สายามเยึ้นไปมอทันทีที่เสียปลล็อัออมาาห้อสุา ริมฝีปาอิ่มลี่ยิ้มเ้าเล่ห์
“ุฮวา? บัเอิัเลยนะรับ”
มินฮยอนสะุ้ เรียวา้าวถอยหลัอัโนมัิ เรียเสียหัวเราะาวอนฮยอนบินไ้่ายๆ
“ุ!”
“รับ?”
“โริ”
ฮยอนบินหัวเราะอีรั้ หยัไหล่เบาๆับ้อล่าวหาที่ไ้รับาลูิ้อรหน้า ไม่ไ้ยอมรับหรือปิเสธใๆ
“ผมแ่มาทัทายุ ในานะนที่เยทำวามรู้ัแบบใล้ิ”
ุ่าภาพเย้า ฮวามินฮยอนหน้าแัับำพูำวมอนรหน้าที่พูออมาหน้าไม่อาย ลูิ้อำมือสั่นน้อยๆอัวเอเอาไว้แน่น ่มวามปั่นปวนภายในร่าายเอาไว้ มอ้ามวามร้อนผ่าวามร่าายที่เิึ้น
วอนฮยอนบินือัวอันรายที่ไม่วรเ้าใล้
ฮยอนบินเลิิ้วมอลูิ้อรหน้า วาใ้รอบแว่นสับสนเหมือนมีวามินับพันวิ่นันวุ่นวายในหัวอฮวามินฮยอน ร่าายที่แสออมานั่นอี วาอ่าภาพมืออาีพอย่าฮยอนบินไม่มีทาปล่อยให้รายละเอียเล็ๆน้อยๆเ่นนี้หลุลอยไปไ้
“ถ้า…” มินฮยอนระแอม ใ้เวลาสัพัวาหาเสียอัวเอ “ถ้าไม่พูเรื่อาน ็... ็ไม่้อมาุยัน”
ฮยอนบินยืัวึ้น สาวเท้าเ้าไปใล้ลูิ้อที่ยืนอยู่รหน้า เมื่อมินฮยอนเห็นนัวสูว่า้าวเท้าเ้ามา เา็้าวถอยหลัไปอีรั้
“ผมำไ้ว่าผม็มี้อเสนออผมอยู่นะ”
มินฮยอนอ้าปา้า นรหน้าพูเรื่อน่าไม่อายออมาไ้หน้าาเย
“น่าเลีย”
วาภายใ้เลนส์แว่นหลุบล หลบหนีวามเ้าเล่ห์ที่ปล่อยออมาาวาออีฝ่าย น้ำเสียทุ้ม่ำอฮยอนบินทำสมออมินฮยอนิั ส่ลื่นวามสั่นไหวไปทั่วร่าาย
ฮยอนบินสาวเท้าเ้าไปใล้ลูิ้อรหน้าอีรั้ ้อนเ้าไป้าๆไม่ให้รู้ัว เพราะทุรั้ที่เา้าวไป้าหน้า ฮวามินฮยอนะ้าวถอยหลัเสมอ
และนั่นทำให้ลูิ้อหลุมพราอย่าไม่รู้ัว
แร๊
“เห้ย!”
ฮวามินฮยอนอ้าปา้าอนที่ไ้ยินเสียล็อลอนัึ้น้านหลัอฮยอนบิน เาไม่รู้ัวเลยว่าถูนัวสูว่า้อนเ้ามาอยู่ในห้อน้ำับแบั้แ่เมื่อไหร่
“ุทำบ้าอะไรอุ!”
วอนฮยอนบินมอลูิ้อที่ยืนำหมัหูั้หาพอรหน้า ให้ายสิ สสัยเาะโริริๆอย่าที่อีฝ่ายว่า
“เอาเบอร์อุมา”
“เรื่ออะไร!”
มินฮยอนสวนลับทันที ยมือออเิหน้าไปทาอื่น
“ถ้าเปลี่ยนใเรื่อาน็ิ่อผ่านุอึนูเลาฯผม”
“แล้วถ้าเรื่ออื่น...”
วอนฮยอนบินมอลูิ้อรหน้า ใเย้า้วยสายาาบ้วให้ฮวามินฮยอนอับอาย
“ผมฝาเลาฯุไปบอไ้มั้ยว่าผมอยาเห็นุถอเสื้อออรหน้าผม ผมอยาถ่ายรูปุา้านหลั หลัาที่เรา...”
“นี่! ุมันนทุเรศ!”
ลูิ้อว้าอเสื้อุ่าภาพอย่าไม่เรลัว ัหมัเ้าที่มุมปาอวอนฮยอนบินเ็มๆ ถึแระมีไม่มา แ่มุมปาอุ่าภาพ็ไ้รสเลือาๆทั่วระพุ้แ้ม
“อย่ามาพูาไม่ให้เียริผมแบบนี้ ผมไม่ใ่เพื่อนเล่นอุ”
ฮยอนบินแลบลิ้นออมาเลียเลือที่มุมปาอัวเอ มอลูิ้อที่ัวสั่นไป้วยวามโมโห ุ่าภาพส่เสียในลำอ ว้าแนทั้สอ้าอฮวามินฮยอนเอาไว้แน่น
“เหอะ...”
“ุอย่ามาูถูผม”
“…”
“ุมันปาเสีย นิสัยไม่ี ผมแม่ไม่น่ารู้ันอย่าุเลย ะไปายที่ไหน็ไป ถ้าเลือไ้าินี้อย่ามาเอันีว่า!”
วอนฮยอนบินไ้ยินเสียสิอัวเอาผึ่ มือให่บีบแน่นเ้าที่แนอมินฮยอนนไ้ยินเสียลูิ้อร้อออมา้วยวามเ็บปว
"โอ้ย!"
“เยมีนบอุมั้ยว่าปาแบบนี้มันะทำให้นอื่นเลียุ”
ฮวามินฮยอนัวสั่น วามล้าเมื่อรู่าหายไปหมเมื่อเห็นแววาเอาริอนรหน้า วอนฮยอนบินน่าลัว วาแ็ร้าวเ่นเียวับที่มินฮยอนเยเห็นเมื่อปี่อน อนที่อีฝ่ายออไปสูบบุหรี่ที่ระเบียทิ้ให้เาัารัวเอให้เรียบร้อย อนนั้นมินฮยอนไม่รู้ว่าัวเอทำอะไรให้อีฝ่ายไม่พอใ
หลัาที่เาแ่ัวเสร็อีฝ่าย็ัารลาแนอมินฮยอนเหวี่ยออนอห้อพร้อมปิประูามหลัโรมให่ แววาแบบนั้นที่มินฮยอนำไ้ึ้นใ เพราะมันแ่าาอนแรลิบลับ
ปลายมูโ่อมินฮยอนไ้ลิ่นอันรายทีุ่ามเ้ามา แ่ลูิ้อมัะ้าไปหนึ่้าวเสมอเมื่ออยู่่อหน้าผู้ายนนี้
ำพูอฮวามินฮยอนร้ายา เป็นเ่นนี้มาลอ มันแหลมมนสามารถรีเ้ามาที่หัวใอนฟั ำพูที่บอให้ลืม บอให้ไปายที่ไหน็ไป ำพูที่บอว่าไม่อยารู้ััน
ฮยอนบินะทำให้ฮวามินฮยอนำไว้ว่าอย่าไ้ำพูแบบนี้่อหน้าเา ให้ฮวามินฮยอนถอนำพูพวนี้สัวันหนึ่
ให้ริมฝีปาหวานล้ำอัวเอไม่พู
แ่ร้อเรียื่อวอนฮยอนบินแทน
ราวับระแสไฟฟ้าแล่นผ่านร่าายอนทัู้่เมื่อวอนฮยอนบินบเบียอวัยวะิ้นเียวันลบนริมฝีปาสีอ่อนอฮวามินฮยอน ุันและาบ้ว นมินฮยอนสู้ไม่ไหว ฟันมอนที่เหนือว่าัลมาที่ริมฝีปา้านล่าอมินฮยอนนลูิ้อ้อเปิริมฝีปายอมให้ลิ้นอุ่นๆอวอนฮยอนบินแทรเ้ามา
รสาเฝื่อนอเลือาริมฝีปาอวอนฮยอนบิน่อยๆาหายไปเมื่อมีน้ำสีใสาปาอฮวามินฮยอนมาเือา
ร่าในำมืออฮยอนบินสั่นเทา นมือให่่อยๆลายออเพื่อโอบรอบนัวเล็และลูบไล้แผ่นหลัสั่นเทา รสาูบแปรเปลี่ยนเป็นวามอ่อนโยนที่ปลอบประโลมหัวใอฮวามินฮยอน
และล้ำ่าสำหรับวามโหยหาอวอนฮยอนบิน
นทำให้เา้อัวมันเอาไว้ให้มาที่สุ
ฮยอนบิน่อยๆแทรลิ้นหลอล่อส่วนเียวันอมินฮยอน พะเน้าพะนอให้อีฝ่ายเ้าใว่าัวเายอมและะไม่ทำร้ายันอี โอบอลูิ้อไว้ในอ้อมแน
รสูบอวอนฮยอนบินนุ่มนวลเหมือนฟอนมบนาแฟแ้วโปรอมินฮยอน ไม่หวานเินไปนทำให้มินฮยอนยอมอ้าปาิมวามหวานที่อีฝ่ายมอบให้อีรั้
ในห้ววามิที่ว่าเปล่าอฮวามินฮยอน เมล็พันธุ์ที่เาั้ใเ็บมันไว้ให้ลึที่สุ่อยๆแราออมา
ุ่าภาพ้นพบว่าารพบฮวามินฮยอนเป็นวามบันเทิใหลัามีเรื่อน่าปวหัวเ้ามาไม่เว้นแ่ละวัน วอนฮยอนบินพยายามหาำอธิบายมารอรับวามิในอนนี้อัวเอ หลัาทีู่บันเมื่อราว่อน ฮยอนบินมัะนึถึใบหน้าออีฝ่ายทุรั้ที่รู้สึเรียหรือไม่สบายใ ใบหน้าอนฮวามินฮยอนยยิ้มและหัวเราะที่อีมุมหนึ่อห้ออาหาร
และเหมือนทุอย่าหมุนวนลับไปเ้าวันนั้น เ้าวันที่ฮยอนบินิว่าเาือนที่โีที่สุในโล
ฮยอนบินพาสิอัวเอลับมาอนเย็นวันศุร์ที่ฝนทำท่าะ เาับรถเ้ามาในัวเมือที่ารราริัเพื่อนพบับลู้า ร่าสูหลัพวมาลัยหัเ้าริมฟุทบาธทันทีที่เห็นแผ่นหลัุ้นา
แผ่นหลับอบบาที่เาหลไหล
ฮวามินฮยอนำลัเินอย่ารีบร้อน ในมือถืออเอสารสีน้ำาลท่าทาสำั และฮยอนบิน็ไม่รอ้าบีบแรเสียัเรียวามสนใานบริเวนั้นทันที
ปี้นนนนนนนนนนนนนนน
ลูิ้อสะุ้่อนหันหลัลับมาทา้นเสีย เห็นรถยน์ไมุ่้นออยู่ใล้ๆ เป็นัหวะเียวันับที่วอนฮยอนบินลระิฟิล์มมืลมา
“ให้ผมไปส่มั้ย”
ฮวามินฮยอนมอุ่าภาพอย่าไม่มั่นในั ลูิ้อส่ายหัวปิเสธ
“หน่าุ ฝนะแล้วเนี่ย เอสารสำัไม่ใ่หรอ”
“นิหน่อย”
ฮวามินฮยอนยัไม่ว่าในั ูไ้าวาหลัเลนส์แว่นที่รอไปมาอย่าใ้วามิ และเผลอเม้มริมฝีปาอย่าไม่รู้ัว
“มาเหอะุ ผมไม่พาไปายหรอ” ุ่าภาพะโนบออีรั้ “ุ็ไม่อยาาฝนไปหรอนะริมั้ย”
“อืม”
ฮวามินฮยอนัสินใวิ่ึ้นมาบนรถอุ่าภาพ ลูิ้อพยายามิว่ายัไะ ีว่าเินไปยัสถานีรถไฟใ้ินอีไล ไหนะผู้นที่เลิานแออัันอยู่ในบวนรถ ฝนะเมื่อไหร่็ไม่รู้
“ผมะลับออฟฟิศ” ฮวามินฮยอนสั่เสียเรียบ
“สั่เป็นอูเบอร์เลยนะุ อย่าลืมาเ็มั”
ลูิ้อไหวไหล่ เอื้อมัวรั้สายนิรภัยมาาับัวามำสั่ หยิบเรื่อมือสื่อสารอัวเอึ้นมา่าเวลาแทน ภายในรถมีเสียเพละวันาลื่นัลอไม่ให้บรรยาาศเียบเหาเินไป และสายฝน็โปรยปรายลมาริๆไม่นานหลัาฮวามินฮยอน้าวึ้นรถอุ่าภาพึ้นมา
ลูิ้อหันมอนับรถ้าน้าเป็นระยะ ริมฝีปาอิ่มยับร้อามเสียเพลุ้นหู แ่มันลับทำให้ภาพเมื่อวัน่อนในห้อน้ำับแบายวนในหัวึ้นมาอีรั้ ลำออฮวามินฮยอนีบลทุรั้ที่นึถึมัน
สุท้าย็เป็นเาเอที่ยอม
แล้ว็ไม่ใ่รั้แรที่เายอม...
“ผมิ่ามอนะุ” ุ่าภาพพูึ้นมายิ้มๆ ผ่อนฝีเท้าลาันเร่
“ผมใหุ้หมื่นวอนเลย หยุพูแล้วั้ใับรถ”
ฮวามินฮยอนหันมอสภาพอาาศมุมัว้านนอ ฝนแบบนี้ฤูใบไม้ผลิะมาถึเร็วๆนี้
“เห็นรุ่นพี่ผมเล่าว่าุ้ามันไปถ่ายป?”
“รับ... ผม้อหานอื่นเพราะนบานไม่ยอม”
ลูิ้ออบโยไม่มอหน้าฮยอนบิน นั่นทำให้วอนฮยอนบินหลุหัวเราะ
“ุ่าหาที่ไม่ยอม”
“็ุมันโริ”
ฮวามินฮยอนสวนลับ ลูิ้อหันมามอหน้านับรถที่ยัฮัมเพลเบาๆไม่รู้ร้อนรู้หนาว นไฟราร้านหน้าเปลี่ยนเป็นสีแ ฮยอนบินเบรเบาๆ แล้วหันมามอลูิ้อที่้อเาอย่าไม่พอใ
แหม ั้แ่ัหน้าเารั้่อน็ูล้าึ้นเยอะ
“ิะอวาม่วยเหลือโยไม่มีอะไรอบแทนหรอุ”
“ไม่ใ่นะ!”
“ผมไม่ใ่นับุนะุฮวา”
วอนฮยอนบินเย้า เาอาะโริแบบที่อีฝ่ายพูริๆ็ไ้ แ่ลึๆแล้วฮยอนบินอบที่ฮวามินฮยอนแสออทาสีหน้าออมา วาเรียวเล็เิึ้นหลัรอบแว่นลับมีประายหลายหลารูปแบบามอารม์อเ้าัว
นเาอยายล้อถ่ายรูปึ้นมาบันทึไว้ในทุๆวัน
“แล้วุ้อารอะไราผม” มินฮยอนถอนหายใใสุ่่าภาพที่ับรถไปยิ้มไปอย่านอารม์ี
“แน่ใหรอว่าะให้ผมพู”
“มะ… ไม่! ไม่้อ”
ลับลายเป็นฮวามินฮยอนเอที่แพ้ราบาบ ลูิ้อหันหน้าหนีไปอีทา เมื่อเห็นทัศนียภาพ้าทาเป็นละแวุ้นเย็เผลอถอนหายใออมาอย่าโล่ใ
“บอแล้วว่าผมไม่ไ้พาุไปายหรอ”
“ุมันเื่อไ้ที่ไหน”
“ุพูอย่าับรู้ัผมี”
“ุน่ะ เอันไม่ี่รอบผม็มอออว่าุเป็นนยัไ”
วอนฮยอนบินไม่ไ้อบอะไร ารรารรหน้าเริ่มย่ำแย่หลัาเม็ฝนยัลมาและเริ่มมีท่าทีว่าะหนัึ้นเรื่อยๆ
“ุนี่ิไปเอเ่นะ ูหนัมาไปหรอ”
“นี่!” ฮวามินฮยอนหันลับมาทาุ่าภาพ “ับรถ็มอทาไปสิ”
ฮยอนบินเหยียยิ้มออมา ปลายนิ้วเาะไปทาพวมาลัยเป็นทำนอเพล ่อนะหัเลี้ยวเ้าไปในอาารสำนัานอฮวามินฮยอน
“ถ้ามีอย่าอื่นน่ามอว่าถนนล่ะ”
“เพ้อเ้อ”
“อ้าวุ...”
“ุอยามออะไรุ็มอไปสิ”
ฮวามินฮยอนปลเ็มันิรภัย เรียมลารถ แุ่่าภาพลับว้าแนเอาไว้่อน
“อะไรอุ”
“ผมไม่มาส่ใรฟรีๆหรอนะ”
“เอ๊ะ! อะไรอุเนี่ย รีบปลล็อเร็วๆเ้า ผมมีาน้อทำ”
ฝ่ามือให่ปล่อยมือที่แนอมินฮยอนออ เลื่อนมาุมใบหน้าอฮวามินฮยอนเอาไว้แทน เลี่ยเ้าที่แ้มใสเบาๆ มอเห็นภาพสะท้อนอัวเอในวาอฮวามินฮยอน
“…”
“ุ…”
“เรียื่อผมหน่อย”
เสียทุ้ม่ำอุ่่าภาพเรียฮวามินฮยอนเอาไว้ น้ำเสียทุ้ม่ำ นุ่มนวลแบบที่ฮวามินฮยอนไม่เยไ้ยินมา่อนทำใบหน้าอมินฮยอนร้อนวูบวาบ
“อะไรนะ”
“เรียผมว่าฮยอนบินหน่อย”
“วอนฮยอนบิน”
วอนฮยอนบินริมฝีปาลบนริมฝีปาหวานอมินฮยอนทันที ไม่ไ้รุล้ำอะไรไปมาว่านี้ แ่เายืนยัน ูบับริมฝีปาแนบแน่น ยืนยันวามรู้สึอัวเอ อบำถามว่าแท้ริแล้วเาเลียอะไรนรหน้า
“ุทำอะไรอุ”
“ผมเยเลียุ” วอนฮยอนบินผละัวออมา ้อมอใบหน้ามินฮยอน “ผมหวัใหุ้เ้าใวามรู้สึอผมบ้า”
ลูิ้อพูไม่ออ มอนที่ผละัวออไปอย่าไม่เื่อสายา
“เพราะแบบนี้เอหรอ”
“รับ?”
“เพราะแบบนี้วัน่อนุ่าผม ูบผม พอวันนี้็มาทำี้วยแล้วบท้าย้วยารที่บอว่าุเลียผม ุ้อารให้ผมเสียใหรอ!”
“ฮวามินฮยอน!”
วอนฮยอนบินส่ายหน้า ลูิ้อเ้าไปผิไปันให่
“แม่ ผมไม่เ้าใุริๆว่ะ”
“ผมไม่ไ้หมายวามว่าอย่านั้นฮวามินฮยอน!”
“เพราะเรื่อเมื่อปี่อน...”
“ผมแ่อยาทำใหุ้เ้าใยัไล่ะว่าุทิ้ให้ผมรู้สึแบบไหน!”
“ุสนุมามั้ย”
ุ่าภาพเห็นฮวามินฮยอนน้ำาลอ ริมฝีปาที่เรียมอธิบายะั
“…”
“ุำไว้เลยนะว่าผมไม่สนุ ไม่เยสนุ แล้วผม็ไม่ใ่นทีุ่ะมาทำัวผีเ้าผีออใส่แบบนี้”
ลูิ้อระแทประูรถัลั่น เินปาน้ำาเ้าไปในโถลิฟท์ ทิ้ใหุ้่าภาพไว้นเียวบนรถ วอนฮยอนบินระบายอารม์ ลไปที่พวมาลัยรถอย่าั เหมือนทุอย่าพัลรหน้า
วามเลียัหลอๆที่เาสร้าึ้นมาปป้อัวเอถูฮวามินฮยอนทำลายลไปหมแล้ว
วามรู้สึที่แท้ริอวอนฮยอนบินที่มี่อฮวามินฮยอนือวามอ่อนแอ
ือวามรัที่ทำให้วอนฮยอนบินลายเป็นนอ่อนแอ
และเา็ไม่ไ้เผื่อใไว้เห็นน้ำาอมินฮยอน
วอนฮยอนบินเ้าหน้าใรไม่ิ หลัๆมานี่เาพาลหุหิใส่นอื่นไปทั่ว ไม่เว้นแม้แ่ิมัยูนและฮันมินฮา
“ผมไม่ไ้อยาถ่าย้อนหินนะเว้ย” เาะโนใส่หน้าเธออย่าหุหิ “ผมว่าุไปพั่อนีว่า”
อาะเป็นเพราะทุรั้ที่ถ่ายภาพอฮันมินฮา ฮยอนบินะเผลอไปนึถึใรอีนให้หัวใปวหนึบ ใรบานที่เยทิ้รอยแผล้ำเลือไว้ที่มุมปาอเา ทิ้วามทรมานไว้ในใอเา และหายัวไปเ่นเย
ฮวามินฮยอน...
“ทะเลาะับแฟนมาหรอ” ฮันมินฮาเินถือระป๋อโล่าเย็นัมาให้ฮยอนบิน
วันนี้เธออยู่ในุีไเนอร์ราาแพ ใบหน้าสวยแ่เิมสีเ้ม านที่มิลานอฮันมินฮาเป็นไป้วยี เธออให้เาถ่ายภาพอเธอเพิ่มลไปในพอร์โฟลิโอเพิ่มเินทาไปที่นิวยอร์่อ
“ไม่” ฮยอนบินรับระป๋อน้ำมาเปิและรอลออย่ารวเร็ว
“ให้มินฮาแนะนำแบบเพื่อนเลยนะะ” ฮันมินฮายเรียวาึ้นไว่ห้า “บาทีผู้หิน่ะ ไม่อบิไปเอหรอนะะ บาทีพวเธอ็อยาใหุ้พูออมาบ้าว่าุำลัิอะไรอยู่”
“ไม่ใ่หน่า”
ฮยอนบินถอนหายใออมา มอนาแบบที่นั่อยู่รหน้า้อนทับ้วยใบหน้าลูิ้อที่ไม่เอันเือบสอสัปาห์ หลัาที่ฮยอนบินมีปาเสียับลูิ้อที่ลานอรถั้นใ้ินอออฟฟิศบิลิ้นาให่
“พวปาอย่าใอย่าแบบุ้อทำให้เธอไม่เ้าใแน่เลย่ะ”
“ไม่ใ่...”
“อะไรันะ ยัะมาปิเสธอี”
“ไม่ใ่ผู้หิ”
ฮันมินฮา้าปา้า มอุ่าภาพรหน้ารอน้ำหวานเ้าปา้วยสีหน้าหนัใ ่อนที่เธอะลี่ยิ้มออมา ฮยอนบินูเป็นเ็น้อยไปเลยเมื่อเป็นเรื่ออหัวใ
“ุรู้ไ้ยัไว่าเ้าะไม่เ้าใผม”
“ถ้าุไม่เยพู เ้าะไปเ้าใไ้ยัไล่ะะ”
“ถ้าุทำให้เ้าไม่พอใ...”
“ถ้ามินฮาแร์เ้า มินฮาะไปอโทษเ้า่ะ”
วอนฮยอนบินถอนหายใออมาเสียั ฮันมินฮาลุึ้นัเสื้อผ้าให้เ้าที่ ่อนยื่นมือ้าหนึ่มาทาฮยอนบิน
“มาเถอะ่ะ มินฮาอยาไปนิวยอร์ะแย่ ถ่ายสวยๆนะะมินฮาะไ้ไปให้ไลานใร้ายแบบุ”
.
หลัาบอลาฮันมินฮาและอวยพรให้เธอโีที่นิวยอร์ วอนฮยอนบินัสินใแบล้อมิลเลอร์เลสเินออไป้านอ สวนสาธาระริมแม่น้ำเป็นุหมายหลัอเา
ปลายนิ้วัเอร์เรื่อยเปื่อยามประสา่าภาพ ทั้รูปเ็น้อยที่ำลัวิ่เล่นอยู่ในลานว้า ผู้นที่มาพัผ่อนยามเย็น รวมถึู่รัที่เินับูันริมแม่น้ำ
วอนฮยอนบินบันทึภาพพวนี้ไ้ใน่วเวลาสั้นๆ ่อนแสสุท้ายอวันะหมล
‘ุ ผมอยู่ที่ริมแม่น้ำฮัน ุออมาเอันหน่อยไ้มั้ย’
ปลายนิ้วลบนหน้าอเรื่อมือสื่อสาร วอนฮยอนบินัสินใทำามสิ่ที่ฮันมินฮาบอ ถ้าฮยอนบินแร์เ้า ฮยอนบิน็้อไปอโทษเ้า ุ่าภาพึัสินใโทรหาุอึนูอเบอร์ิ่ออฮวามินฮยอนมา
นั่นือสิ่ที่เาวรทำมาั้นานแล้ว
ฮยอนบินไม่มีทารู้เลยว่าลูิ้อะมาามนัรึเปล่า หรือไม่ อีฝ่าย็อาะเลียเาไปแล้ว็ไ้ ฮยอนบินไม่รู้เลย
รื
แรสั่นน้อยๆในระเป๋าาเยีนส์ทำหัวใอุ่าภาพพอโ ร่าสูรีบวานหาโทรศัพท์เปิเ้ามาู
Ksangnamjakyoon: มึอาทิย์หน้าูไปถ่ายานที่ี่ปุ่นนะ
Ksangnamjakyoon: (ส่สิเอร์)
ไอ้เวริมัยูน...
แสอาทิย์หายลับไปแล้วอนที่วอนฮยอนบินัสินใลุออาเ้าอี้ยาวริมแม่น้ำ ฮวามินฮยอนำลัมา หรือบาที็ไม่มาแล้ว ฮยอนบินิถึทาเลือมามายในหัว หนทาวามเป็นไปไ้่าๆทีุ่่าภาพสร้าึ้นมาูัแย้ันเอ และัแย้ับารระทำที่ผ่านมาอเา
เ่น ถ้าเาอให้ฮวามินฮยอนยโทษให้และเริ่ม้นันใหม่ หรือถ้าลูิ้อไม่ยอม็ลาเ้าโรแรมแถวนี้ะให้มันบๆ
วอนฮยอนบินเินเร็เร่ไปเรื่อยๆ ล้อมิลเลอร์เลสที่ล้ออระทบเป็นัหวะามฝีเท้า และหยุลเมื่อมีปลายเท้าภายใ้รอเท้าหนัสีำวาอยู่้านหน้า ุ่าภาพเยหน้าึ้นมามอทันที
“ไ…”
วอนฮยอนบินมอเห็นฮวามินฮยอนยืนอยู่รหน้า แทบไม่เื่อสายา
“หิวมั้ย” ุ่าภาพถามำถามโ่ๆออไป
“็…” ฮวามินฮยอนพยัหน้าเล็ๆ “หิว”
“ั้นินนู้นมั้ย”
ฮวามินฮยอนมอามุ่าภาพไปทาเ้นท์สีส้มที่ั้เรียรายอยู่อีฝาหนึ่อถนน ร้านโพัมาาเปิไฟสว่า มีวันไอน้ำสีาวพุ่พวมาเรื่อยๆ พร้อมับลิ่นหอมออาหารปรุสุส่รมาา้านใน
“รับ”
ฮวามินฮยอนเินมาที่ร้านโพัมาาแห่หนึ่เอ่ยสั่อาหารอย่าล่อแล่วพร้อมับโูอีสอว วอนฮยอนบินนั่มอนรหน้าที่วาอาหารเ้าปาท่าทาเอร็อร่อย
“ไม่ทานหรอุ” ฮวามินฮยอนถาม
วอนอยอนบินส่ายหัว “ผมไม่ินเผ็”
“อ้าว ไม่บอผม”
“ไม่เป็นไรหรอ ุินเถอะ ผมไม่หิว”
“แล้วแ่นะุ”
ฮวามินฮยอนไหวไหล่ีบอาหารรหน้าเ้าปา่อไป ุ่าภาพมอแ้มาวๆยับเี้ยวอาหารไปมา้าๆ เาหยิบล้อที่ห้อยอเอาไว้ึ้นมาัเอร์โยอัโนมัิ
แะ!
“เห้ย! อะไรอุ”
“ผมถ่ายวิว้านอ”
ฮวามินฮยอนเยหน้าึ้นมาทันทีที่ไ้ยินเสียัเอร์ แุ่่าภาพลับปิเสธหน้าาเย เลื่อนแ้วบรรุแอลอฮอล์สีใสมารหน้าแทน
“สั่มา็ื่ม้วยสิุ”
ฮวามินฮยอนรับแ้วใสมายึ้นื่มทันที
ถ้าย้อนเวลาลับไปไ้ ฮยอนบินเลือเอา้านีๆอัวเอเ้าหาฮวามินฮยอน อย่าเ่นารเอ่ยปาอโทษ ารเ้าหาฮวามินฮยอนแบบที่นปิทำัน หรือไม่็เป็นารัวาไม่ให้ฮวามินฮยอนื่มเหล้า
“ผมเลียุว่ะ” ลูิ้อพูำนี้มาเือบสิบนาทีไ้แล้ว “ไม่ไว้ใเลย”
“อืม”
ฮยอนบินรับำ้วยารวาาพลาสิออไปให้พ้นรัศมีแนอลูิ้อ
“ผมะออมาหาุทำไม็ไม่รู้เนี่ย หาใหุ้่าแล้ว็ูบผมอีหรอ”
วอนฮยอนบินถอนหายใใส่ลูิ้อที่โวยวายใส่วอโูเปล่าๆรหน้า
“ุเ้าใผิ”
“ผมเ้าใถูแล้ว”
“ผมไม่ไ้เลียุ”
“ม่ายเื่อ” ฮวามินฮยอนส่ายหน้า
“ผมไม่มีทาเลียุ”
ฮยอนบินว้ามืออลูิ้อเอาไว้ บีบเบาๆให้ฮวามินฮยอนเื่อมั่นในำพูอเาบ้า มินฮยอนมอมืออฮยอนบินทีุ่มมืออเาเอาไว้ วามอบอุ่นถูส่มาถึัวอลูิ้อ
ถึหัวใอฮวามินฮยอน
“ผมิว่าุเลียผม เพราะเรื่อเ้าวันนั้น”
“นั่นมัน็มีส่วน”
“ุเลียผมริๆ้วยสินะ”
“ุเป็นนิเอเออเอ ไม่รอฟัำพูอนอื่นแบบนี้มาั้แ่แรแล้วรึเปล่า”
“ผม…”
มินฮยอน้มหน้าล ไม่สบาฮยอนบิน
“ุไม่ฟัผม ไม่เยฟั”
ฮวามินฮยอนนิ่ไป ว้าแ้วนาเล็บรรุโูเ็มแ้วรอลอ ใบหน้าน่ารัยู่ลเมื่อรสามสัมผัสลำอ เปล่เสียอ้อแอ้เริ่มฟัไม่รู้เรื่อ วอนฮยอนบินัสินใยมือเรียุป้าแม่้าให้ิเิน มอลูิ้อรหน้าที่ใบหน้าเริ่มึ้นสีแประอศีรษะัวเอให้ั้รแทบไม่ไหว
“ผมไม่อยาฟัุหรอ” ฮวามินฮยอนี้ปลายะเียบไปรหน้า “เพราะผมิำอบไ้แล้ว”
“ำอบอะไรอุ”
“ทั้หมทีุ่ทำเนี่ย”
ฮวามินฮยอนลุึ้นมาทิ้ัวลบนเ้าอี้ว่า้าน้าอฮยอนบิน ุ่าภาพมอลูิ้อี้เมายิ้มๆ
“ทีุ่ทำไปทั้หมนี่ไม่ใ่เพราะุไม่ถูะาับผมหรือเลียผมหรอนะ”
“…”
“ุแ่อยาเ้าหาผม”
“อ๋ออออ”
“…”
“แล้วผมทำสำเร็มั้ย”
(con.)
- talk
วรั้ยยยยยยยยยยยยยยยย เ้าะีันแล้วั่ยมั่ยั่ยะพี่ๆ
เห้ออออออ วันนี้น้อแอบอู้ไปเยอะมา ิอยอิน้อหินอพี่มอนส์55555555555555 ใรรู้ันเียนฝาีอิน้อหินทีนะะ
อนหน้าบแล้ว่ะ มาุๆเิๆ แ่น้อ้อไปสมัรอะไรใหม่นิสหน่อย รุบ
อบุที่ิามมาลอนะะ
#hmcynefin เริ้บพี่ๆทุล
ความคิดเห็น