คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter I: จุดเริ่มต้นแห่งตำนาน
เมื่อ 20 ปีที่ผ่านมา ได้เกิดสุริยุปราคาประหลาดที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ทำให้ท้องฟ้าที่เคยสว่างสดใส กลับกลายเป็นมืดมิดและหม่นหมอง มีสะเก็ดดาวตกนับร้อยนับพันตกลงมาจากท้องฟ้า แต่ว่าเหตุการณ์นั้นก็ผ่านไปอย่างเหลือเชื่อ ไม่มีใครบาดเจ็บ หรือล้มตายเลยซักคน ซึ้งสาเหตุนี้ทำให้พวกนักวิจัยและนักวิทยาต่างๆพากันสงสัย แต่ก็ไม่อาจจะหาคำตอบของเหตุการณ์แปลกประหลาดครั้งนั้นได้
เวลาได้ผ่านไปอย่างที่เคยเป็น แต่ว่าบางมีบางสิ่งบางอย่างกลับไม่เหมือนเดิม!?! มีการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่กำลังเกิดขึ้นกับสิ่งมีชีวิตบนโลกแห่งนี้ หลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้น ก็ได้มีสิ่งประหลาดๆเกิดขึ้นมากมาย มีตัวประหลาดปรากฏตัวขึ้นมาอยู่เรื่อยๆ ทำให้บ้านเมืองเสียหายและก่อความยุ่งเหยิงให้แก่บ้านเมือง จนในที่สุดก็มีกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งตัดสินใจก่อตั้งองค์กรที่คอยจัดการกับเหตุการณ์พวกนี้ขึ้น พวกเขายังสร้างโรงเรียนขึ้นมาอีกหนึ่งแห่งเพื่อสอนคนรุ่นใหม่ๆในการต่อสู้กับเหล่าปีศาจ
แต่เวลาก็ผ่านไปจนเหล่าปีศาจพวกนั้นเริ่มจะหมดลง จนในที่สุดมันก็หายไปและก็ไม่เคยมีใครพบเห็นมันอีก แต่องค์กรและโรงเรียนทั้งสี่แห่งก็ยังคงตำเนินอยู่ต่อไป เพื่อผลิตนักเรียนดีๆและมีความสามารถออกมาเรื่อยๆ ผู้ที่ได้รับเลือกให้เข้าศึกษาที่โรงเรียนนี้จะได้รับการยกย่องนับถือ คนเหล่านี้จะถูกมองเป็นตัวอย่าง และในวัยเด็กทุกๆคนก็ฝันอยากจะเป็นหนึ่งในนั้น…
แสงแดดอุ่นๆในยามเช้าลอดผ่านกระจกบานใหญ่ที่อยู่กลางห้องที่ตกแต่งไว้อย่างโออ่า กระทบบนผิวหน้านวลขาวของเด็กสาวคนหนึ่ง
"คุณหนู…คุณหนูค่ะ ตื่นเถอะค่ะ สายแล้วเดี๋ยวจะไปสอบไม่ทันนะค่ะ"สาวใช้คนหนึ่งพูดขึ้น แต่มันก็ไม่ได้ผล หลังจากที่พยายามปลุกถึงยี่สิบกว่าครั้งก็แล้ว เด็กสาวบนเตียงก็เอาแต่นอนหลับ ไม่แม้แต่จะลืมตามามองเลยซักนิด สาวใช้กว่าสิบที่ยืนล้อมรอบเตียงเลยพากันทำหน้ามุ่ยกันเป็นแถว
"ให้มันได้ยังงี้สิ เฮ้อ…คุณหนู ราเชลปลุกดีๆแล้วนะค่ะ แต่คุณหนูไม่ยอมตื่นเองนะ"ราเชลสาวใช้คนสนิทพูดพลางยิ้มกลิ้มๆให้คนที่นอนอยู่บนเตียง แล้วจึงชักมีดเล่มเล็กออกมาจากกระโปง ง้างมันจนสุดมือแล้วก็ทิ่มไปที่เป้าหมาย!?!
ตุบตับ ตุบตับ
"ว๊ายยย! ราเชล" เสียงหนึ่งในสาวใช้ตะโกนห้าม มันคงจะช้าไปซะแล้ว แต่ทว่าภาพที่ปรากฏต่อสายตาทั้งสองคู่ของเหล่าสาวใช้กลับไม่เป็นอย่างที่คิด สาวน้อยร่างบางกับผมยาวสลวยสีดำ ที่เข้ากับนัยน์ตาสีม่วงและผิวหน้านวลขาวของเธอได้เป็นอย่างดี หรือคนที่ถูกเรียกว่า "คุณหนู" นั้นกำลังยืนหาวอย่างสบายใจ ส่วนราเชลกลับนั่งคุกเข่าอยู่ที่พื้น แล้วมีดเล่มนั้นก็กลับไปอยู่ในมือของสาวน้อยแถมมันกำลังจ่ออยู่ที่คอของราเชลอีกต่างหาก มันอะไรกันนี้!?!
"…นี้จะฆ่ากันให้ตายเลยรึไง ราเชล" เสียงหวานๆของสาวน้อยร่างบางที่ต้องพรวดพราดลุกออกจากที่นอนอันแสนรักดังขึ้น พลางละมีดออกจากสาวใช้คนสนิท
"แหม…ก็คุณหนูไม่ยอมตื่นนิค่ะ จะให้ราเชลทำยังไงละ"ราเชลพูดพลางค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้น สาวน้อยเห็นอย่างนั้นจึงเดินเข้าไปช่วย
"วันนี้คุณหนูต้องไปสอบนะค่ะ ลืมไปแล้วหรอ เดี๋ยวก็ไม่ทันกันพอดีหรอก อุส่าได้โอกาสทั้งที่ ก็โรงเรียนนี้เค้าเลือกเฉพาะคนที่น่าจะมีกึ๋นเท่านั้น แล้วถึงจะส่งบัตรเชิญให้ไปสอบ" ราเชลพูดขึ้นอย่างมุ่งมันน่าดู เธอคงจะอยากให้สาวน้อยคนนั้นสอบเข้าให้ได้
"แต่ถ้าสอบไม่ผ่าน ก็ไม่ได้เข้าอยู่ดีอ่ะแหละ" สาวน้อยเถียงกลับพลางทำหน้าเซ็งๆ
"อย่างคุณหนูหรอจะสอบไม่ผ่าน ไม่มีทาง ราเชลรับประกันว่าคุณหนูต้องสอบผ่านแน่นอน"
"ราเชล คนที่เก่งแล้วก็แข่งแกร่งกว่าไอด้านะ มีตั้งเยอะแยะไป" สาวน้อยที่น่าจะมีนามว่า "ไอด้า" พูดตอบ
"เอาเถอะค่ะ ยังไงคุณหนูก็ต้องไปสอบอยู่ดี ราเชลเตรียมน้ำอุ่นไว้ให้แล้ว รีบๆหน่อยนะค่ะ คุณท่านรอคุณหนูอยู่ข้างล้างแล้วค่ะ" ราเชลพูดพลางหยิบผ้าขนหนูแล้วยื่นไปให้ไอด้าที่ยืนสะลึมสะลืออยู่หน้าห้องน้ำ
สาวใช้กว่าสิบร่วมถึงราเชลได้ออกไปจากห้องหมดแล้ว เหลือก็แต่สาวน้อยคนเดิม ไอด้า
เฮ้อ….สอบหรอ ให้ตายสิ ทำไมต้องเป็นเราด้วยนะ ไม่อยากจะเข้าเลยไอ้โรงเรียนบ้านี้
"พ่อค่ะ" เสียงใสๆของลูกสาวคนเล็กแล้วก็คนเดียวดังมาจากข้างหลัง ทำให้ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็น พ่อ หันไปหา
"หึๆๆ ได้เวลาแล้วสินะ ลูกพ่อ ทำให้ได้นะลูก พยายามเข้า" ชายร่างสูงโปร่ง ดูทะมันทะแมน แต่จากรอยเหี่ยวเล็กๆบนใบหน้า ก็บงบอกได้ว่าเขาอายุไม่น้อยแล้ว แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังดูดีเสมอ
"ค่ะ ไอด้าจะพยายาม" สาวน้อยยิ้มออกมาอย่างร่าเริง ดูเหมือนว่าเธอจะมีความสุขแต่จริงๆแล้วไม่เลย ก็เธอไม่ได้อยากเข้าโรงเรียนบ้านั้นเลยสักนิด แต่ก็ต้องฝืนยิ้มและทำตามที่พ่อของเธอต้องการ ก็พ่อไม่เคยขออะไรจากเธอเลย มีแต่ให้เธอเสมอมา และครั้งนี้ก็เป็นครั้งแรกที่พ่อขอ พ่อต้องการให้เธอได้เข้าไปเรียนที่โรงเรียนนั้น มันเคยเป็นความฝันในวัยเด็กของพ่อ ถ้าไม่ทำให้พ่อแล้วจะให้เธอทำให้ใครละ แม่…แม่นะหรอ คงไม่ได้ เพราะตั้งแต่เธอลืมตาขึ้นมาดูโลกได้สิบหกปี เธอก็ยังไม่เคยได้พบได้เห็นหรือรู้จักแม่ของเธอเลย แค่หน้าตายังไม่รู้เลยว่าเป็นยังไง
"รถพร้อมแล้วครับ" เสียงคนรถพูดแทรกขึ้น หลังจากที่พ่อสั่งเสียซะนาน
"เอาละ ไปได้แล้วลูก หวังว่าพ่อจะได้รับข่าวดีกลับมานะ" เขายังคงยิ้มให้ลูกสาวของเขาเหมือนที่เคยๆ มองดูลูกสาวเดินขึ้นรถไป รถเองก็เริ่มออกตัวและขับออกไป ไปไกลจนลับตา ก็มันเป็นห่วงนิ ลูกสาวทั้งคน แถมมีอยู่คนเดียวอีก ส่วนเจ้าลูกชายป่านนี้ก็ยังไม่ตื่น เฮ้อ…มันจะไม่ไปทำงานทำการกันรึยังไง
ความคิดเห็น