คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
Intro
สอเท้าไม่ยาวมาเร่อยยิๆ
หลบหลายีนที่ำลัวิ่วเาอยู่ ‘บยอนแบฮยอน’
วิ่พลาหันไปมอหลัพลา
และิ้วทั้สอ้าเริ่มมวิันเมื่อพบว่าอริโรเรียนไฮโยัวิ่ามอย่าไม่ลละ
โถ่เว้ย!
ถ้าาูยาวว่านี้นะมึ...
บยอนแบฮยอนเริ่มหอบ
าสอ้าที่ำลัวิ่อยู่่อยๆลสปีล้วยวามอ่อนล้า
ไม่นะ...หมแรอนนีู้ายาีนแน่นอน...
แ่เหมือนโะเ้า้า
ไม่สิ ไม่เรียว่ารโเ้า้าหรอรับ
นั่วๆอย่าบยอนแบฮยอน่าหาที่สามารถเอาอะไรแบบนี้มาเป็นโไ้
สายามประุพาเหยี่ยวมอเห็นสาวน้อยร่าบอบบาที่ำลัเินอยู่้าหน้า
โีที่ว่าือแม่นั่นใส่ยูนิฟอร์มโรเรียนไฮโเหมือนไอ้พวเวรที่วิ่ไล่เาอยู่เป๊ะๆ
เอาวะ อย่าน้อยไอ้ ‘โอเฮุน’ มัน็ัอยู่ เธอนนี้้อรู้ัแหละ และถ้าใ้แม่่อรอไม่ไ้
โอเฮุนมัน้อโนยัยนี่ปล่อย่าวแน่นอนว่าเทรนนี่่ายัไม่มีวามเป็นสุภาพบุรุษ!
ไวเท่าวามิ
มือสวยๆอบยอนแบฮยอนเอื้อมไประา้นแนอเธอนนั้นทันที
“ว้าย!”
วามใทำให้เธอส่เสียออมาเท่านั้น
บยอนแบฮยอนหยุหอบ่อนะว้าเอวเธอเอาไว้ันไม่ให้หนี
ัหวะนี้เป็นเพียเวลาไม่ถึนาทีที่ทำให้บยอนแบฮยอนไ้เห็นหน้าเธอัๆ
ใบหน้าเล็ๆ
ัวาวๆเล็ๆูบอบบาไปะหม วามุำลัมอมาทาเา้วยวามไม่พอในิๆ
ิ้วรๆนั่นมวเล็น้อย้วยวามุนปนไม่พอใ
ปาบาสวยเม้มสนิท่อนที่ลมฤูใบไม้ผลิะพัเอาลิ่นแมพูเ้ามูเาอีที
อีเหี้ย...สวยโว้ย...
ไอ้โรเรียนเวรนี่มีแ่นหน้าาีไวะ?
้อหน้าเาไ้ไม่นานบยอนแบฮยอน็หันลับมาเผิหน้าับู่อริที่วิ่มาหยุรหน้าเา
ไอ้ลิ่วล้อสอน้าหลัเาำื่อไม่ไ้หรอ
เาำไ้อยู่นเียวือไอ้เวรัวสูที่ยืนรลานี่่าหา...โอเฮุน
โอเฮุนมวิ้วทันทีที่เห็นผู้หิที่บยอนแบฮยอนึไว้
“ูฮยอน...”
“โอ๊ะ
รู้ััน้วย?”
บยอนแบฮยอนทำหน้าวนีน่อนะลอยหน้าลอยาถาม
แหม...ลัี้ี อย่าน้อยเ้านี้เา็ไม่น่าโนยำีนละล่ะ
“พี่...นี่มันอะไรัน”
เธออบลับ่อนะหันมามอบยอนแบฮยอน
มือเล็ๆอี้าพยายามแะมือเาออ เป็นเพราะเาำแน่นเินไป...
แ่สวยโว้ย...
ไม่สิ...พี่เหรอ?
“ปล่อยน้อูเี๋ยวนี้...”
แ็พ็อ...
บยอนแบฮยอนยิ้มมุมปา
ทีแรนึว่าไ้ผู้หิธรรมามา่อรอให้มันปล่อยเาไม่็ัว่อัวัน
นี่ไ้น้อสาวมันเลยเรอะ
“นั่นพี่เธอเหรอ?”
“ูบอให้ปล่อย!
มึับแนน้อูแรไปแล้ว!”
บยอนแบฮยอนหันลับมาสนใโอเฮุน่อ
“หวน้อเหรอมึอะ?”
“ถ้ามึยัไม่ปล่อยน้อู
ูะระทืบมึให้ายาีนูเี๋ยวเนี้ย”
“อุ๊ยุัร้าบ
ัวแย้ว”
บยอนแบฮยอนั้ใยียวนลับ
เารู้ีว่าารที่โอเฮุนหวน้อแบบนี้ หมอนั่นไม่มีทาเ้ามาทำร้ายเาแน่นอน
เพราะน้อมันะโนลูหลฟ้ำไป้วย
บยอนแบฮยอนหันมาหาเธอนนี้อีรั้
เมื่อี๊ไ้ยินโอเฮุนมันเรียอยู่ ื่ออะไรนะ...
“ูฮยอน...?”
เธอหันมาสบาเาทันที
ี๊สสสสสสสสสสสวยโว้ยยยยยยยยยย
แบอยา้ายยยยยยยยย!
“ปล่อยั...”
“...”
“...”
“...”
ทุอย่าอยู่ในวามเียบสบทันทีที่บยอนแบฮยอน้มลไปประทับริมฝีปาลบนปาบาๆน่าเป็นเ้าอนั่น
าว่าที่เียบนี่เป็นเพราะเธอ็อ ส่วนโอเฮุนเหวอแน้ำลายฟูมปาไปแล้ว
“อแล้วนะ”
บยอนแบฮยอนว่าหลัาผละออ
เาเพียแุ่๊บธรรมาไม่ไ้ิสแบบริั
บยอนแบฮยอนหันไปเลีบริมฝีปาใส่โอเฮุน่อนะใส่เียร์หมาวิ่ออไปอีรอบ
โยที่โอเฮุนไ้แ่ะโนไล่หลัเมื่อรู้สึัว
“แบฮยอน!!!!!!!!!!!!!มึ!!!!!!!!!!!!”
“โอ้โห...หวุหวิสัๆ”
บยอนแบฮยอนพยัหน้าให้
‘ิมอิน’ ที่เอ่ยทัหลัาเาเินเ้าห้อเรียนมาไ้
“มึเือบสายนะ”
“ูเอีนระหว่าทา”
“โอเฮุน?”
“เออ”
ิมอินหัวเราะในลำอ่อนนิหน่อย่อนะถาม่อ
“ราวนี้ใรเริ่ม?”
“ถามโ่ๆ
มันเยเริ่ม่อนเหรอวะ?”
ิมอินระเบิหัวเราะออมาอีระลอ
“ละมึไปทำไรมัน”
“เอา้าวล่อปาใส่หน้าแม่”
“หูย แร
ละมันไม่้อลับไปอาบน้ำเหรอวะ”
“หึ ไม่อะ
้าวล่อมันทรยศู แม่พอปาไปนะ ฝาไม่เปิ ไม่เหี้ยอะไรทั้นั้น
ล่อยัสภาพีเป๊ะ มีูเนี่ยะโนแม่เล่นลับ”
“เินมั้ย”
“เินเลย”
บยอนแบฮยอนอบลับ่อนะใส่หูฟัละฟุบหน้าลับโ๊ะ...
เาับโอเฮุนไม่ถูันมาั้แ่ไหนแ่ไรแล้ว
เหุาร์เริ่ม้นเาเอ็ำไม่่อยไ้
รู้แ่ว่าเาไม่พอใมานเอาแม่เ้าโรพยาบาลไปสออาทิย์ แ่นั่นแหละ
พอแม่หายี มัน็ยพวมาีูืนรับ แฟร์ๆ
“เออมึ”
“ว่า”
“เี๋ยวอีมะรืนนี้เรา้อไปทัศนศึษานะ”
ิมอินว่านั่นทำให้บยอนแบฮยอนถอหูฟัออ
“เหรอ”
“เออ”
“ที่ไหนอะ”
“บนเาอะไรัอย่าะ
ไปรถบัส”
“เวรรรมูเมารถเ้อ”
“นั่นแหละ
เพราะั้นูไม่นั่ับมึนะ ูไปีลับแทมินไว้ละ”
“โอ๊ยอีห่า
มึเพื่อนูริป้ะเนี่ย”
“ริ
แู่ี้เียเ็บอ้วมึแล้ว บายเ้อ”
บยอนแบฮยอนัสีหน้าแ่ไม่อะไรนั
เออ ูไป่มู่ิมแ หัวหน้าห้อให้มานั่ับู็ไ้วะ
“เออแ
ูนี่ิๆๆๆๆๆๆๆๆ น้อสาวอโอเฮุน SOPA อะ แเห็นยั”
บยอนแบฮยอนะัมือที่ำลัะใส่หูฟัทันที
ิมอินเอ็้วย ีย์เวิร์ที่ทำให้อินมันสนใือโอเฮุน แ่สำหรับบยอนแบฮยอนือน้อสาวโอเฮุน
ายรร์ทั้สอพุ่วามสนใไปที่บทสนทนาอสาวๆในห้อทันที
“เห็นละ
อย่าสวย”
“เออ
ไ้่าวว่าพึ่ย้ายมาเรียน้วยันนะ”
“นั่นิ
ทำไมนะ ปิพี่น้อ็้ออยู่้วยันไม่ใ่เหรอ”
ไม่แปลที่ะมีบทสนทนาอโอเฮุน
อย่าที่เาบอ หมอนั่นเป็นเทรนนี่อ่ายั แถมเรียน SOPA
อี่าหา ถ้ามอแบบไม่อิมัน็หล่อแหละ
“แบฮยอน
เยเห็นยั แีันโอเฮุนบ่อยนี่”
บยอนแบฮยอนหันไปหาเพื่อนร่วมห้อที่ั้ำถามนี้
และแน่นอนว่าเา็ัเหมือนัน ทีแรัเพราะหล่อ ่อมาัเพราะเลว
หลัๆนี่ัเพราะระทืบโอเฮุน และโนโอเฮุนระทืบลับ...
“มีรูปป่าวล่ะ”
เพื่อนร่วมห้อยื่นมือถือให้บยอนแบฮยอนทันที...
ูฮยอนริๆ้วย...
“ไปเอารูปเามาาไหน”
“เว็บาเฟ่ไออลไ
ใรสวยๆ็มีหมแหละ แถมยัยนี่ำลััอีเพราะเป็นน้อโอเฮุนเลยนะ”
บยอนแบฮยอนพยัหน้ารับ...อือ
ใรยุ่ับไอ้เวรนั่นะัแม่หมทุนเลยไวะ
“เอ้าๆ
นั่ที่ันไ้แล้ว”
เสียอบรับ่อนที่หลายนะลับไปที่โ๊ะเรียนัวเอัึ้น
เพื่อนร่วมั้นนนั้นหยิบมือถือืนามืออแบฮยอน
บยอนแบฮยอนีหน้านิ่่อนะเสียบหูฟัอีรั้
อนแนิมทำหน้าเบื่อหน้าแ็ี้เียะัเือนแล้ว
บยอนแบฮยอนเป็นเ็ที่น่ารำาและไม่น่าเ้าใล้สำหรับพวอนแนิม
เา็แ่เ็เหลือเนที่เระออแหล่มิออแหล่อยู่แล้ว แ่่ามันเถอะ
บยอนแบฮยอนเ้าูเิ้ล
นิ้วเรียวสวยเสิร์...
าเฟ่ไออล
ูฮยอน...
รอยยิ้มมุมปาระุึ้นอย่าห้ามไม่ไ้
ใ่แล้วล่ะ เาว่าเาอบเธอ
แบูฮยอน...
เี๋ยวนะ แบ
ั้นเหรอ? เาไม่ยาว่านอาที่เธอะัเพราะโอเฮุนและเพราะสวยแล้ว
เธอ้อโนพูถึในทาที่ว่าทำไมนามสุลไม่เหมือนโอเฮุนแน่ๆ
นั่นสิ
ทำไม...
หลายวันมานี้บยอนแบฮยอนูแปลๆ...
ิมอินเริ่มสัเุแล้วว่ามันทำัวแปลๆ
เ่น...
“แบ
แ้าว”
“ูไม่่อยหิว...”
แปล...เพราะปิหมอนั่นินยัะยั
ินทีร้าน้าวแทบเ๊
หือแม้ระทั่อนเะบอล
“แบ!
ส่มาท...า......ู”
ปรี๊!
ที่บยอนแบฮยอนยิประูัวเอนแพ้และ้อเลี้ย็อเป็น้น...
ไหนะอบเหม่อบ่อยๆ
แถมยัใลอยอี่าหา
“แบ”
ยั...ยันิ่
“แบเว้ย”
นั่น..ยัไม่รู้ัว
ปั้!
“เี่ยแบ!”
“โอ๊ะ! สััม มึะีูทำไม!”
“ูเรียมึนแบโฮนิวอิสท์ะมาหาูแทนละ
มึเป็นไรเนี่ยฮะ?”
“อะไร”
“อะไรเี่ยไร
่วนี้แปลๆนะมึอะ เป็นอะไร”
“ป่าว”
“โะ
มอาโลทาวเวอร์ยัรู้ว่าอแหล”
“ปาอเราะร้ายนะมึอะ”
ิมอินมวิ้วเมื่อบยอนแบฮยอนเลี่ยที่ะอบเา
เออแ่่าแม่
“ละพรุ่นี้มึเรียมัวยั”
“เรียมไร?”
ไอ่สันี่หนิ...
“ไปทัศนศึษาไโว้ย”
“อ่อ”
“อ่อือ?”
“ยัไม่เรียม”
“...”
“แหะ”
“แหะเหี้ยไร
ทริปรั้นี้ไ้สิบะแนนฟรีๆนะมึ มาให้ทัน อย่ารถ เ้าใ๊?”
ถ้าย้อนเวลาไ้...เาเลือที่ะสายและรถะีว่า...
เวลาีสี่อวันทัศนศึษา
บยอนแบฮยอนเลือที่ะไม่เบี้ยวทริปรั้นี้ แน่นอนว่าะแนนวิาวิทบาศาสร์อเาแทบศูนย์
นี่โรเรียนัทริปให้ไปศึษาระบบีววิทยาบนเาโยให้ฟรีๆสิบะแนนเา็ถือว่าุ้ม
แน่นอนว่าเมื่อทุนึ้นรถไ้ ่า็พาันหลับทันทีเพราะมันเ้ามา
นัห่าไรเ้านานี้ เวร...
เอี๊ย!
เสียเบรและแรเหวี่ยนเาเ้าอีทำเอาบยอนแบฮยอนื่น
และแน่นอนว่าเพื่อนๆ็ื่นัน้วย ยัไม่ทันที่พวเาะสำรวรอบัว
แรระแทและแรเหวี่ย็ปะทะเ้ามาอีระลอ...
ภาพสุท้ายที่เาเห็นือร่าอาบเลืออเพื่อนๆหลายๆน
เสียร้อระมบวับร่าที่นอนแน่นิ่ไป บยอนแบฮยอนหายใไม่สะว ทุอย่าูหนัและบีบร่าายเานแทบะแเป็นเสี่ยๆ...
เาไม่ไหวแล้ว...
วัน่อมา่าวหน้าหนึ่หนัสือพิมพ์ทุบับอเาหลีใ้และหลายประเทศบนโลลเี่ยวับรถบัสทัศนศึษาอโรเรียนแห่หนึ่ับเาเนื่อานับหลับใน
นัเรียนเสียีวิแทบทั้ันรถ พิารและเป็นเ้าาย/เ้าหินิทราอีสี่น...
ความคิดเห็น