ตอนที่ 1 : 01 - ข้าวแกง
“กูไม่ขาย!”
“โห่ เตง”
“เตงพ่อเตงแม่มึงอะ”
“ไม่สดใสเลย งอนไรเค้าปะเนี่ย”
แกงกำทัพพีในมือแน่น นึกอยากเอาฟาดกะโหลกไอ้เด็กนิสัยกวนส้นตีนตรงหน้าชะมัดยาด ตั้งแต่เล็กจนโต เขาโตมากับการช่วยแม่ขายข้าวแกง การมีมารยาทกับลูกค้าเป็นอะไรที่เขาถูกแม่สอนมาจนปากเปียกปากแฉะ แต่กับไอ้เด็กเวรนี่มันอดไม่ได้จริงๆโว้ย!
“เอาไร มึงอย่าลีลา” เขาชี้หน้ามันด้วยอาวุธประจำกายอย่างทัพพี
“หมูยอทอดแทนใจ”
“ ... ”
“ไข่ลูกเขยที่เคี่ยวจนหวานด้วยน้ำตาลแห่งความรัก”
“กูขอร้องเลย”
“ช่วยเขินหน่อยเหอะ คิดมาทั้งคืน”
“ถ้ามึงคิดมาทั้งคืนแล้วได้แค่นี้นะ เอาเวลาไปนอนเห้อะหมู”
“แงแง”
ยิ้มแฉ่งโชว์ฟันขาวสะอาดครบทุกซี่หลังจากพูดคำว่า ‘แงแง’ ออกมาในโทนเสียงเหมือนสิริ แกงมองเด็กมัธยมปลายปีสุดท้ายด้วยใบหน้าซังกะตาย ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขารำคาญมัน รำคาญฉิบหาย เขาสามารถแต่งกลอนด่ามันได้สามภาษาอันได้แก่ ไทย อังกฤษและจีน(ที่พอจะอ่านออกเขียนได้บ้างจากวิชาเลือกเสรีปีสี่ในมหาวิทยาลัย)
“เอาเหมือนเดิมก็ได้ค้าบบบบบ”
“ใครจะไปจำได้ เหมือนเดิมของมึงอะ”
“ตักๆมาเห้อะ อะไรเค้าก็กิน”
แกงอยากจะยกมือขอบคุณเทวดาหรือผีห่าซาตานอะไรก็ได้ที่ทำให้วันนี้มันมากินข้าวเที่ยงไวกว่าปกติ ไม่งั้นเด็กนักเรียนคนอื่นคงต้องรอคิวกันจนเหนื่อยเพราะมันมักจะชอบมาอ้อร้อใส่เขาแบบนี้ทุกครั้งที่ซื้อข้าวแกงไปกิน แต่จะว่าไปก็ดีเหมือนกัน
จะเช้า จะกลางวัน
มันก็กินแต่ข้าวแกง
“ยี่สิบ”
“ให้เยอะจัง น่ารักละยังใจดีอีก”
“ไข่ตุ๋นเนี่ยขายไม่ค่อยออกเลยตักให้มึงเยอะๆหรอก เหลือไปก็ต้องทิ้ง” แกงตอบแต่ไม่สบตาอีกฝ่ายเหมือนอย่างเคย มือขาวทำเป็นจัดแจงของและเช็ดนั่นนี่ไปเรื่อยระหว่างรอเด็กตรงหน้าควักหาเงินในกระเป๋ากางเกงสั้นรัดไข่สีกากี
ด่ามันไปหลายทีแล้วเรื่องกางเกงสั้นน่ะ
คุยกับมันก็เหมือนคุยกับปลาทอง .. สอนไม่รู้จักจำ
“ไม่ใช่รู้เหรอว่าเค้าชอบกินไข่ตุ๋นอะ”
“เอางี้นะหมู ถ้ามึงฝัน ก็ขอให้ตื่น”
“ไอ้ตื่นน่ะตื่นอยู่แล้ว ทุกวันนี้ไม่กล้านอนนานเลยรู้เปล่า อยากตื่นมาเจอหน้าพี่แกง”
“มึงไสหัวไปเลย เงินทอนไม่ต้องเอา”
“ไม่เอาก็ได้ครับ” มันยิ้มรับอีกที จะว่าไปไอ้ผมทรงสกินเฮดนี่น่ะมันกวนประสาทเข้ากับบุคลิกของมันเป็นบ้า ผิดกฎตั้งแต่หัวจรดเท้า อากาศตอนเที่ยงน่ะร้อนจนนึกว่าอยู่ในนรกขุมสุดท้าย แต่มันก็มิวายใส่เสื้อแจ็กเก็ตอะดิดาสสีดำแถบขาวมาแถมยังรูดซิปซะจนติดคอ เท่านั้นยังไม่พอ! รองเท้านักเรียนก็เหยียบซะจนส้นแทบสึก!
พ่อแม่มันอยู่ไหนวะเนี่ย อยากเรียกมาดูลูกชายตัวเองจริงๆ
“รวยนักเหรอมึงอะ เงินพ่อเงินแม่ทั้งนั้น เอาไป! แล้วห้ามมาวอแวอีก ไปได้แล้ว คนอื่นเขาจะซื้อ ขวางหน้าร้านอยู่ได้”
“ก็อยากคุยนานๆอ่าาา”
“ไปแดกข้าว กูไหว้ล่ะ”
“เอาไว้ไหว้ที่ตักวันที่เราแต่งงานกันดีกว่า”
“หมู ขอร้องเลย”
“เตงแม่งโซคิ้วท์”
โอ้โห
กูล่ะเกลียดคำพูดคำจามึงเหลือเกินไอ้ลูกหมู ข้าวแกงข่มใจตัวเอง ยุบหนอพองหนอไม่รู้กี่รอบ พยายามบอกตัวเองว่าในหนึ่งวันเขาก็เจอมันแค่สองเวลา คือตอนเช้ากับกลางวัน
เอาวะ ทนหน่อย!
“ไปแล้วก็ได้ กลัวร้านพี่แกงขายไม่ดีอะ”
“เออออออ ไปเห้อะ”
“เดี๋ยวซื้อน้ำมาจีบนะ หรืออยากกินโรตีบัง?”
“เป็นเด็กเป็นเล็กไม่ต้องมาเลี้ยงใครเลย เก็บเงินไว้จ่ายเวลาที่มึงไม่ทำเวรห้องเห้อะ”
“เนี่ย มาใส่ใจกันด้วยอะว่าไม่ทำเวร”
“ดูหน้ามึงก็รู้ละ”
“ก็เนี่ย ไม่ให้คิดได้ยังไง มีมาพิจารณาหน้ากัน” คนอายุมากกว่าเตรียมอ้าปากด่าคนขี้มโนอีกทีแต่ก็ต้องกลืนทุกคำลงคอเพราะไอ้เด็กตรงหน้าโดนตบหัวเสียงดังป้าบ!
“ไอ้หมู! อีกแล้วนะมึง!”
“สัด จบแล้ว ภาพลักษณ์กูต่อหน้าเจ้าสาวในอนาคต”
“พอเลย เลิกเต๊าะเขาซักที พี่เขารำคาญจนจะร้องไห้แล้วไอ้หมู มา! ไปแดกข้าว! ให้ไวเลยไอ้ฉิบหาย ต้องไปแก้งาน’จารย์ดิเรกอีก”
แกงถอนหายใจยาวๆ ขวัญเอยขวัญมากับตัวเองอยู่นานเพราะในที่สุดไอ้เด็กคนนั้นก็โดนเพื่อนลากตัวไปจนได้ ยืนขายข้าวแกงทั้งวันยังไม่เหนื่อยเท่ามาสู้รบตบฝีปากกับไอ้หมูมันเลย
ถามว่าเรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้นได้ยังไงน่ะเหรอ ก็คงต้องย้อนไปเมื่อสองเดือนก่อน
‘พี่’
‘ครับ?’
‘ทำไมพี่มาขายข้าวแทนป้าไก่อะ’
เขาชื่อข้าวแกง แต่ชอบให้เรียกว่าแกงเฉยๆมากกว่า ที่มาของชื่อก็ไม่ใช่อะไรเลยนอกจากแม่เขาขายข้าวแกง เราเริ่มจากกิจการเล็กๆข้างถนนแถวบ้าน เรื่อยมาจนได้พื้นที่ในโรงเรียนชายล้วนแห่งหนึ่งในการขายข้าวแกงตอนเช้าไปจนถึงเกือบๆบ่ายสองบ่ายสามแล้วแต่วัน
เขามาขายข้าวแกงแทนแม่ที่อายุก็ปาไปห้าสิบสี่แล้วเพราะแม่มีอาการปวดหลังจนหมอสั่งให้พักอยู่บ้าน ห้ามทำงานหนักใดๆ .. ส่วนพ่อเขาที่ลืมพูดถึงไปนั่นก็เป็นเพราะท่านเสียไปตั้งแต่เขายังเล็กๆ ดังนั้นในชีวิตของแกง ไม่มีใครสำคัญไปกว่าแม่
อะไรที่ทำแทนได้ เขาก็พร้อมจะทำแทนทั้งนั้น
“เอาแกงเขียวหวานไก่แต่ไม่เอาไก่ครับ”
“ … ”
“เอาแต่เลือดกับน้ำแกง”
เด็กมัธยมต้นที่หัวเลยแผงร้านเขามาหน่อยเดียวบอกพร้อมกับสูดน้ำมูก ความบันเทิงของการขายข้าวแกงในโรงเรียนชายล้วนคือตอนที่เด็กแต่ละคนเริ่มเรื่องมากกับข้าวราดแกงเหมือนเป็นอาหารตามสั่ง แต่ก็เข้าใจว่าใครๆก็อยากจะเสียเงินกินอะไรที่ชอบกันทั้งนั้น และเพราะแบบนั้นแหละเขาก็เลยบรรจงเลือกเลือดก้อนโตๆให้เด็กคนนี้ที่ยืนเข้าแถวรออาหารตาแป๋ว
แกงรับเงินที่เท่ากับราคาอาหารมาก่อนจะพยักเพยิดหน้าให้เด็กคนต่อไปพร้อมกับรอยยิ้มทักทาย
อ้อ ถ้าถามว่าเขาไม่มีการมีงานทำหรือไงถึงได้มาขายข้าวแกงแทนแม่ได้แบบนี้ ก็ต้องตอบว่ามี แต่งานของเขาน่ะ ทำตอนไหนก็ได้ขอแค่ให้เสร็จทันเดดไลน์ที่เจ้านายกำหนด เขาทำงานเกี่ยวกับการแปลซับไตเติลหนังและซีรีส์ให้กับเว็บชื่อดังเว็บหนึ่ง ซึ่งเขาแฮปปี้กับมันดี
เพราะพอขายข้าวแกงเหนื่อยๆก็ได้กลับไปดูหนังใหม่ๆ แม้จะต้องเหนื่อยใส่ซับฯจนปวดตาแต่ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร
“อ้าว .. ไงเรา วันนี้เอาเหมือนเดิมมั้ย?”
“เหมือนเดิมครับพี่”
แกงเคยอ่านหนังสือของพี่เอ๋ นิ้วกลม ในนั้นบอกเอาไว้ว่า
ถ้ามีโอกาสได้ทำอะไรที่ชอบ จงทำให้ดีที่สุด
และถ้ามีโอกาสได้ทำอะไรที่ไม่ชอบ ก็จงทำให้ดีที่สุด
“แถมหมูยอให้นะ กลัวกินไม่อิ่ม”
“ขอบคุณครับ”
แกงยิ้มก่อนจะส่งจานข้าวแกงให้เด็กนักเรียนเป็นคนที่เท่าไหร่ไม่รู้ของวัน แม่เขาน่ะทำอาหารอร่อย รสมือแม่ไม่เคยตก อาหารพวกนี้แม่ก็ทำเองบางส่วน บางส่วนเขาก็ทำเองที่ครัวของโรงเรียนเพราะแม่บอกว่าร้อนๆจะอร่อยกว่า ซึ่งที่ทำเป็นก็เพราะแม่เคี่ยวเข็ญจนได้รสมือแบบแม่มาเต็มๆน่ะสิ
คนตัวบางในชุดยูนิฟอร์มของพ่อค้าที่โรงเรียนจัดมาให้เช็ดเหงื่อบนใบหน้าตัวเองป้อยๆ เพราะโซนที่เขาอยู่ไม่ได้ติดแอร์เหมือนกับห้องอาหารส่วนหนึ่งของนักเรียนที่มีความเย็นฉ่ำหนำใจไว้คอยอำนวยความสะดวก
เอาจริง การได้เห็นเด็กๆในวัยนี้ทำให้เขายิ้มได้และมีแรงบันดาลใจในการใช้ชีวิต มันเหมือนกับยังได้เห็นสีสันที่สดใส เพราะพอคนเราโตขึ้น จากที่เคยเป็นสีฟ้า อาจจะกลายเป็นน้ำเงิน น้ำเงินเข้ม น้ำเงินขมุกขมัวและกลายเป็นสีดำในที่สุด .. เจ้าเด็กมัธยมพวกนี้น่ะ น่าสนใจไปซะทุกคน บางคนเป็นเด็กเรียน บางคนเป็นนักกีฬา บ้างก็เป็นหนุ่มเจ้าสำอาง หรือจะแก๊งลูกสาวที่แม่ค้าร้านก๋วยเตี๋ยวข้างๆรักนักรักหนาเพราะปากหวานไม่พอยังคอยช่วยทำนั่นทำนี่ให้ชื่นใจ
วัยเด็ก
“พี่แกง”
คือวัยที่น่าจดจำที่สุดเสมอ
“อะไร”
“น้ำใบเตย”
“ ... ”
“รู้นะว่าชอบ”
แล้วถ้าเขากลับบ้านไป ก่อนล้มตัวลงนอน ความทรงจำที่กรอกลับไปมาในหัวระหว่างหนึ่งวันนั้น จะมีเจ้าของรอยยิ้มกว้าง ผมสกินเฮดติดหนังหัว กางเกงสีกากีสั้นเต่อ รองเท้าเหยียบส้นและเสื้อกันหนาวในวันที่อากาศร้อนตับแตกของเด็กมัธยมปลายปีสุดท้ายคนนี้เสมอ
‘พี่ชื่อไรอะ ผมชื่อหมูนะ’
‘หวัดดีหมูนะ’
‘จางว่ะ มุกนี้เขาเลิกเล่นกันหมดแล้ว รู้อายุเลยนะเนี่ย’
‘สัด’
‘เฮ้ย พูดคำหยาบว่ะๆๆ!’
‘มันทำไม’
‘น่ารักดิ แบบ .. ใจสั่นเลย’
“เหนื่อยมั้ยพี่ มองจากตรงนู้น เห็นคนเยอะมากเลย รอจังหวะให้คนซาก่อนแล้วค่อยเอาน้ำมาให้ กลัวกวนพี่อะ” แกงส่ายหัว .. ไม่เหนื่อยหรอก ก็แค่ตักแกง
แกนั่นแหละ
แกนั่นแหละเหนื่อยรึเปล่า
“วันนี้เก็บร้านกี่โมงอะ มาช่วยได้มั้ย?”
จะมาเอาอะไรกับคนอายุยี่สิบหกวะ
จะมาเอาอะไรกับคนที่ไม่เคยมีแฟนมาก่อนเลยซักคนทั้งๆที่ก็โตปูนนี้แล้ว
“เรียนไปเหอะมึงอะ เป็นนักเรียนนะหมู”
“นักเรียนงานหลัก นักรักงานรองไง”
จะมาเอาอะไรกับคนที่จริงๆแล้วไม่เอาถ่าน
ใช้ชีวิตก็ไม่ได้เก่ง
เรื่องเรียนน่ะเหรอ เกียรตินิยมก็ไม่เฉียด
หน้าตาก็ปอนๆ
ฐานะก็กลางๆ
ถ้าให้เขาเป็นแกงอะไรซักอย่าง .. ก็คงเป็นแกงจืด
“เคยมีคนบอกมั้ยว่ามึงแม่งโคตรลิเกเลย”
“ไม่มีอะ สาวโรงเรียนหญิงล้วนถนนฝั่งนู้นกรี๊ดผมคอจะแตก”
“กูถามจริง”
“ตอบจริงเลย”
“ตาถั่วฉิบหาย บอกให้มากินผัดผักบุ้งร้านกูนะ บำรุงสายตากันหน่อย”
แกงไม่รู้เลยว่าเด็กอายุสิบเจ็ดย่างสิบแปดตรงหน้าต้องการอะไรจากเขากันแน่ แต่ความสัมพันธ์รูปแบบนี้ของเขากับมันไม่ได้น่าอึดอัด .. มันเป็นความรำคาญที่ขาดไปก็คงรู้สึกตงิดใจอยู่หน่อยๆ
“ก็น่ารักแบบนี้อะ จะหยุดชอบได้ไง”
“คำพูดมึงเนี่ย” คนฟังบ่น มองตาพราวๆของมันอีกทีก่อนที่จะเป็นมันเองที่ถอนหายใจใส่หน้าเขาแล้วก็พูดบางประโยคออกมา
“จะว่าผมเด็กอีกอะดิ”
“ก็เออสิวะ”
“เด็กก็มีหัวใจปะ”
แกงที่กำลังวางทัพพีให้เข้าที่ชะงักไป
มันเป็นตอนนั้นเองที่เขาสบตากับเด็กคนเดิมที่วอแวเขามาร่วมสองเดือนแล้วเพราะบอกว่าจะจีบ บ้าไปแล้ว มาอะไรกับคนขายข้าวแกงจำเป็นแบบเขา
บ้าไปแล้ว
“แล้วเวลาหัวใจดวงนี้มันรู้สึกชอบใครอะ”
“ ... ”
เออ
“มันก็ชอบจริงๆนะเว้ย”
บ้ากันไปหมดแล้วจริงๆนั่นแหละ
tbc.
ที่คุณชอบฮิปฮอป เคป๊อบ บิ้กแบงค์ โอ้วแดมมม
ไอโนว์ยูไลค์อิท ไลค์แดท ʕ•ᴥ•ʔ/
แสนคิดถึงต้มเลือดหมู ข้าวแกงร้านข้างกัน น้ำใบเตยวันอังคารและสนามหญ้าเทียม!
เหนือสิ่งอื่นใด น้องนั้น "คิดถึง" ทุกคน
ขอฝากน้องหมูและพี่แกงไว้ในอ้อมใจ รวั้ก
มะเหมี่ยวเองจ่ะ
(เมอรี่คริสตะมาส ซานต้ามาแน้ว ♡)
#แค่ที่แกง
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
น่ารักกกกก
แค่อยากเรียกเธอที่รัก แต่เธอไม่ต้องมารัก ผิดมั้ยที่ใจมันคิดถึงเธอ ถึงเธอ ถึงเธอไม่คิด แค่แยากให้เธอได้รู้ ไอวอนนาเลิฟยูว ห้ามแล้วหัวใจก็ยังไม่ฟังไม่ฟังไม่ฟังไม่ฟางงงง โอ โอววววว คอสไอวอนนาเยิ้ฟรูววว
กรี๊ดดด แค่ที่รัก แค่ที่แกง
กรี๊ดดด รักอ่ะะ แค่ตอนแรกก็รักแล้วววว ฮื้ออออ รักไรท์นะคะ ฮั้ย เขิน-//_ //-
นนั้ลลั้กกกก งุ้งงิ้งๆกันใหญ่เชียว5555