คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : 08 - we find love, we get up and we fall down, we give up.
“อร่อยมั้ยเนี่ย .. จริงๆไปกินข้างนอกก็ได้”
“อร่อย”
คนตัวสูงในชุดสบายๆตอบแบบนั้น ผมถูกรัดขึ้นลวกๆและตักไข่พะโล้เข้าปากอีกคำราวกับจะบอกคนที่ห่วงไม่เข้าเรื่องว่ามันโอเค .. เขาไม่ใช่คนกินยากอะไร ขอแค่ไม่เผ็ดมากก็กินได้ทั้งนั้น และที่ไม่อยากพาไปกินไกลๆก็เพราะรู้ว่าอีกคนมีเวลากินข้าวไม่มากนั่นแหละ
“อันนี้ก็อร่อยนะ”
“ … ”
รอยยิ้มใจดีนั่นมาพร้อมกับการตักไข่ตุ๋นในจานตัวเองให้ เขาไม่เคยแอบชอบเพื่อนมาก่อน จริงๆต้องพูดว่าเขาไม่เคยชอบใครเลยต่างหาก ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องยากกับการหักความรู้สึก ในขณะเดียวกันเขาขอบคุณตัวเองที่ไม่ใช่คนแสดงออกเก่งอะไร
จะให้เขามาเทคแคร์เอยทุกฝีก้าวเหมือนกับที่องศาทำกับแฟนตัวเองน่ะ แค่คิดก็ขนลุกแล้ว
“เดี๋ยวเราไปซื้อน้ำใบเตยให้ เจ้าที่โรงพยาบาลอร่อยอย่างนี้เลย”
“เดี๋ยวไปซื้อให้เอง กินไป”
“แต่โปรดกินข้าวช้ากว่าเราเยอะเลยนะ”
“เหนื่อยมาทั้งเช้าแล้ว .. พักไป” เอยมองอีกคนที่ลุกขึ้นเดินไปร้านน้ำ แผ่นหลังกว้างกับเรือนผมสีดำสนิทนั่นบวกกับหน้าตาที่ดูก็รู้แล้วว่าไม่ใช่คนไทยแหงๆ ชินตะขาวกว่าคนปกติเอาซะมากๆ ในขณะเดียวกันมันขับตาคมๆนั่นให้ดุดันเข้าไปกันใหญ่ ไม่แปลกใจเลยที่ใครๆก็มองตาม
มีสายตาหลงใหลติดตามใครบางคนไปทุกที่ .. เอยยิ้มบางๆ ส่ายหัวกับตัวเองแล้วก้มหน้าก้มตากินมื้อเที่ยงที่เลทกว่าเวลาจริงมานิดหน่อย
“มันเหลือแค่แก้วเดียว”
“กินด้วยกันได้ใช่มั้ย คุณติดมั้ย?”
“กินได้”
เอยได้รับข้อความจากบางคนว่าจะแวะมาแถวนี้ ถ้าว่างก็มากินข้าวเที่ยงด้วยกัน ตอนแรกก็เกือบจะปฏิเสธไปเพราะเอาจริงๆแล้วเขาน่ะออกไปกินข้าวไกลๆไม่ได้หรอกในวันศุกร์ที่งานยุ่งขนาดนี้ แต่ก็เป็นชินตะเองนั่นแหละที่บอกว่าให้เจอกันที่โรงอาหารของโรงพยาบาล
“อร่อยมั้ย?”
“หวาน”
“เราเรียกน้ำแบบนี้ว่าน้ำอ้วน!”
คนตัวเล็กบอกอย่างร่าเริง หยิบแก้วน้ำใบเตยแก้วนั้นมาดูดบ้าง ตาคมมองหลอดดูดอันเดียวกันที่พวกเขาใช้ก่อนจะเลื่อนสายตาไปมองใบหน้าน่ารักกับแก้มยุ้ยๆที่บ่งบอกว่าอีกคนสุขมากแค่ไหนกับการได้ดื่มน้ำใบเตยแก้วสุดท้ายของร้านน้ำในโรงพยาบาลแห่งนี้
“ก็อ้วนจริงๆ”
“เนี่ยๆ แล้วพี่ซือมาบอกว่าเราผอม”
ชื่อของบางคนที่เข้ามาในบทสนทนาทำให้ชินตะหยุดตักอาหารแต่มันเป็นไปอย่างเป็นธรรมชาติแบบที่เอยไม่สังเกตเห็นการเปลี่ยนไปของสีหน้าของบางคน
หวงไม่ได้
“คบกันมานานแล้วเหรอ”
นั่นคือสิ่งที่ชิโร่บอกเขา
“หะ หือ”
“กับเขา”
เพราะว่าไม่มีสิทธิ์
ไม่มีสิทธิ์อะไรเลย
“สำหรับเราก็ไม่นาน ราวๆสองปีเอง แต่รู้จักกันมาตั้งแต่เราเด็กๆเลย”
“เหรอ”
“อือ” เอยตอบงึมงำในลำคอ ไม่กล้าแม้แต่จะสบตาคู่สนทนา ทำได้แค่มองอาหารในจานที่พร่องไปมากแล้ว เขาติดนิสัยกินไวๆจนบางครั้งก็ปวดท้อง มันแก้ไม่หายเพราะใจไปอยู่ข้างเตียงคนไข้ซะแล้ว แต่การทานมื้อเที่ยงวันนี้ของเขาเปลี่ยนไป
ทั้งๆที่ชินตะดูเป็นคนที่รวดเร็วและทำลายล้างอะไรง่ายๆได้เหมือนลมพายุ แต่จริงๆแล้วกลับสงบเหลือเกิน
“ไม่ค่อยได้เจอกันเหรอ กับแฟน”
“อือฮึ .. พี่ซือต้องไปๆมาๆระหว่างไทยกับจีน นานๆจะกลับมาที”
“ที่เจอกันที่ร้านเบียร์คราวนั้น คือวันแรกที่เขากลับมาเหรอ”
“ใช่” ทำตาโตตอบพลางพยักหน้าหงึกหงัก
“อืม กินเยอะๆ”
ตากลมเหลือบมองคนที่นิ่งไปพักหนึ่งก่อนจะบอกให้เขากินเยอะๆ ชินตะเป็นคนที่เอยอ่านใจอะไรแทบไม่ออก เขาไม่แน่ใจนักว่าอีกคนคิดอะไรอยู่และไม่กล้าหรอก .. ไม่กล้าที่จะถามออกไปตรงๆ
“เอย”
เอยเคยได้ยินว่าเมื่อสารเคมีสองชนิดทำปฏิกิริยาซึ่งกันและกัน สารที่เกิดขึ้นใหม่นั้นจะมีคุณสมบัติที่แท้ขึ้นหรือแย่ลงก็ขึ้นกับว่าเราใส่อะไรลงไป และเขาไม่รู้จริงๆว่าระหว่างเขากับคนที่เรียกชื่อเขาด้วยแววตาแบบนั้นเป็นสารแบบไหน ทำปฏิกิริยาอะไรซึ่งกันและกัน
“โปรดมีอะไรรึเปล่า .. ถ้าไม่สบายใจอะไร บอกเราได้ทุกเรื่องเลยนะ”
“ถ้าแฟนนอกใจ จะบอกเลิกรึเปล่า”
คนตัวเล็กเลิกคิ้ว
นอกใจ .. งั้นเหรอ
“กี่ครั้งเหรอ”
“ … ”
“อาจจะฟังดูโง่นะ แต่เราคิดว่าไม่ว่าจะกับความผิดไหนๆ ถ้าเป็นคนที่เรารักมากๆแล้ว เขาก็ควรได้รับโอกาส” แย่กว่าสิ่งที่ชินตะคิดไว้นั่นคือการที่สิ่งที่เขาคิดนั้น มันเป็นจริง
เอยเป็นคนแบบนั้น
“แต่แม่เราสอนเรามาตลอดเลยว่ากับคนที่รัก ให้ให้โอกาสเขาสามครั้ง”
คนที่โอบกอดสิ่งที่แตกสลายไว้อย่างดีที่สุดเสมอ
เหมือนกับที่เคยกอดเขา .. เขาที่ก็เป็นแค่เพื่อนคนหนึ่ง แล้วกับคนที่เจ้าตัวเรียกว่าแฟนล่ะ แทบไม่ต้องคิดเลยและเขาเองก็ไม่ได้อยากเห็นความปวดร้าวหรือการบาดหมางกันในความสัมพันธ์ที่บางคนเพียรสร้าง
“โปรดเคยได้ยินมั้ย ทำดีให้สมกับความดีของตน”
รอยยิ้มเล็กๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าของคนที่ยื่นแก้วน้ำใบเตยมาตรงหน้าเขาราวกับจะบอกว่าให้ดื่มให้หมดแก้ว .. ทั้งๆที่เป็นสิ่งที่ตัวเองชอบ
“อภัยให้ได้ก็อภัยให้ก่อน ทุกคนรู้อยู่แล้วว่าเราต้องจัดการกับความสัมพันธ์ยังไง อยู่ที่สุดท้ายจะกล้ายอมรับผลที่ตามมามั้ยเท่านั้นเอง”
“อืม”
“ทำไม ไปแอบมีแฟนตอนไหน”
“เปล่า .. คนที่แอบไปมีแฟนตั้งแต่ตอนไหนควรเป็นเอยมากกว่า”
“โกรธเรามั้ยเนี่ย ขอโทษที่ไม่ได้บอก มันจะแปลกๆมั้ยล่ะถ้าพูดขึ้นมาว่าเรามีแฟนแล้วน่ะ”
“ … ”
“อย่างโปรดคงไม่คิดอะไรกับเราหรอก จริงมั้ย”
เสียงหัวเราะสดใสของบางคนเงียบลงเมื่อได้สบตากับคนที่นั่งฝั่งตรงกันข้าม มันอาจเป็นครั้งแรกที่เอยเข้าใจสิ่งที่บางคนกำลังสื่อสารผ่านทางสายตาและสีหน้า .. และอาจเป็นครั้งแรกที่เอยนึกอยากไม่เข้าใจอะไรนัก
“หรือต่อให้คิด .. มันก็เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว”
คราวนี้เป็นเอยเองที่เงียบไปเพื่อกลืนก้อนฝืดๆลงคอเมื่ออีกฝ่ายพูดจบ บทสนทนาที่แปลกประหลาดระหว่างเราสิ้นสุดลงเพียงเท่านั้น ตากลมมองไปทางอื่น ล่องลอยออกไปไกลแสนไกลต่างจากเจ้าของเรือนผมสีดำสนิทที่มองตรงไปที่เดิม
อย่างไม่คิดจะถอนสายตาออก
⎯
จากที่คิดว่าจะเดินมาส่งในตึกที่เอยทำงาน กลายเป็นว่าได้มานั่งที่ร้านกาแฟใกล้ๆโรงพยาบาลด้วยกันเพราะเอยต้องทำงานเอกสารแบบงงๆ แมคบุ๊กสองเครื่องวางข้างกัน เอยเหลือบมองและพบว่าคนที่กำลังใส่หูฟังอยู่วุ่นวายกับโปรแกรมที่เขาไม่รู้จัก
อื้ม .. แต่ดูรวมๆแล้วน่าจะเป็นโปรแกรมเกี่ยวกับดนตรี
“มองอะไร?”
“ตะ ตกใจหมดเลย!” เอยชกไหล่คนที่นั่งข้างกัน มันไม่เหมือนในนิยายหรอกที่ตัวเอกจะเอื้อมมือมาขยี้ผมเขาเบาๆ ไม่มีแบบนั้นเพราะเอยโดนชกไหล่กลับ
“นี่คุณ เราเจ็บนะ!”
“what goes around comes around.” เอยกัดฟันกรอดกับการกวนประสาทกันหน้าตายแบบนั้น มือเล็กเอื้อมไปหยิบแก้วกาแฟมาดื่มโดยที่ตายังมองอีกคนอย่างโกรธๆ
ชกมาได้ เขาก็ตัวแค่นี้!
“แค่กๆ”
“ขี้ขโมย”
“เราไม่ได้มองต่างหาก แล้วนี่คุณกินกาแฟอะไรเนี่ย ขมเป็นบ้า” หมอเอยหยิบแก้วที่เป็นของตัวเองจริงๆมาดูดแก้ขม สีหน้าเหยเกนั่นทำให้ชินตะส่ายหัวขำๆ
“เดี๋ยวๆ! นั่นคุณขำเราเหรอ”
“ยี่สิบห้าแล้วนะเอย”
“อะไรเล่า เราแค่ไม่ได้มองเฉยๆหรอก แล้วนี่มาดูเลย เราทำเอกสารให้โรง’บาลได้ตั้งเยอะ เก่งสมอายุเลยมั้ยล่ะ” ไอ้หน้าตาเหมือนเด็กดื้อขี้โม้แบบนั้นมันทำให้เขาต้องเอื้อมมือไปบีบแก้มอีกคนแรงๆอย่างยั้งตัวไม่อยู่
คนถูกแกล้งดิ้นขลุกขลักแต่เอาจริงๆก็สู้แรงไม่ไหว
“ปะ ปล่อยเรา แฮ่ก .. คุณแม่ง”
เอยหอบหายใจตอนโดนล็อกคอ ที่จริงจ๊าบแกล้งเขาแบบนี้ประจำ แต่กับชินตะตอนนี้มันต่างออกไป เอยปฏิเสธไม่ได้เลยว่าหัวใจเขาเต้นแรงเป็นบ้ากับระยะห่างระหว่างเราสองคนที่ลดลงอย่างรวดเร็วเหมือนมีแรงดึงดูด กลิ่นหอมจางๆและยางรัดผมที่เขาเพิ่งซื้อให้อีกคนจากแผงขายหน้าร้านกาแฟเล็กๆที่เรานั่งอยู่
“เห็นชอบเล่นกับเพื่อนแบบนี้”
ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดข้างหูคล้ายจะหยอก เอยไม่ชินกับอีกคนในเวอร์ชั่นนี้ .. ใช่ว่าไม่เคยใกล้กันแต่มันต่างออกไป มันไม่เหมือนเดิมเลยสักครั้งที่ได้เจอ
ระหว่างเขากับชินตะ
“ปกติเล่นกับเพื่อนแบบนี้ทุกคนเลยเหรอ”
“อะ อื้อ .. เพื่อนชอบแกล้งเรา”
“เคยเห็นว่าโดนหอมแก้ม”
จมูกโด่งนั่นเฉียดไปมาข้างแก้ม เอยย่นคอ มือไม้อ่อนปวกเปียก หัวใจเต้นเหมือนจะหลุดออกจากขั้ว เขาลืมหายใจและลืมว่าตัวเองเป็นใครไปชั่วขณะ
“เป็นเพื่อนกัน”
“ … ”
“หอมแก้มกันได้ใช่มั้ย?”
เอยไม่ได้ตอบ
แท้จริงแล้วเขาไม่มีคำตอบ
“หึ”
คนขี้แกล้งผละออกไปก่อนจะหันกลับไปให้ความสนใจกับงานของตัวเองต่อ ทิ้งให้เอยนั่งเม้มปากกำมือแน่นเพราะรู้สึกเหมือนคนที่เพิ่งวิ่งบนเส้นทางแคบๆแบบที่ถ้าพลาดก็อาจตกลงไปในเหว .. อันตราย
ชินตะคือผู้ชายอันตราย
“ตั้งใจทำงานได้แล้ว เดธไลน์ห้าโมงเย็นนะครับหมอ”
“ฮึ่ยย รู้แล้วหน่า”
เอยสะบัดหน้าไปทำงานต่องอนๆ ใช้เวลาไม่นานก็จมดิ่งไปกับงานแบบที่ชินตะชินแล้วกับภาพแบบนั้น เขาสังเกตหลายหนแล้วว่าเอยน่ะเป็นคนมีสมาธิมากๆ ถ้าได้โฟกัสกับอะไรแล้วล่ะก็หลุดออกมายาก เขาจึงใช้เวลานี้ในการเก็บแมคบุ๊กของตัวเองวางไว้ข้างตัวแล้วจ้องมองอีกคน
คนที่ทำให้มีตัวโน้ตไหลเข้ามาในหัวเขามากมายอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
‘เดี๋ยวพอมึงรักใครเป็นก็จะแต่งเพลงรักให้เขาเองนั่นแหละตี๋’
เสียงของพี่รหัสดังขึ้นในความคิด คุณพยศคนดังคนนั้นบอกเขาเมาๆพร้อมกับยกแก้วเหล้ามาชน สายตาเศร้าๆนั่นมันฟ้องว่าพี่ชายของเขาอาการไม่สู้ดีนักเมื่อนึกถึงเพลงรัก
‘ต่อให้ผิดหวังหรือสมหวัง เพลงรักแม่งก็คือเพลงรักอะ ถ้ามึงแต่งได้เพราะเขาก็ไม่ต้องคิดอะไรแล้ว .. you’re the reason why i sing ไอ้เหี้ย โคตรจะโรแมนติกร้าย’
โรแมนติก .. เขาไม่รู้จักคำนั้นนัก
แต่มีประโยคสั้นๆดังขึ้นในหัวเขาแบบที่ต้องเขียนกำกับไว้บนสมุดเล่มที่มักเอาไว้ใช้เขียนเพลง ชินตะไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเขาเองจะสามารถคิดอะไรเลี่ยนๆแบบนี้และเขียนมันออกมาเป็นตัวหนังสือได้ แม้ว่าคนที่มาอ่านอาจไม่รู้ความหมายในเบื้องลึก
แต่เอยน่ะ
“คุณกำลังมองเราอยู่รึเปล่า?”
“ .. เปล่า”
คือหลักฐานชิ้นสำคัญ
“จริงนะ! เราหันไปมองคุณไม่ได้ หัวกำลังแล่นเลย”
“อืม .. จริงๆ”
ว่าคนอย่างเขาก็มีหัวใจ
‘you’re the evidence proving that i have a heart.’
○
.
ประตูห้องนอนถูกเปิดออกพร้อมกับการมาถึงของคนที่ได้ชื่อว่าความสุข .. ซือมองแฟนตัวเล็กที่ผล็อยหลับไปบนโต๊ะทำงานจนเป็นนิสัย เขาคิดมาตลอดว่าเอยชอบทำอะไรเกินตัว
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องงานหรือเรื่องความรู้สึก บางครั้งก็ยอมคนอื่นมากไปจนตัวเองไม่มีความสุข ได้แต่ทนอยู่แบบนั้นจนมันไม่ไหว ซือจำได้ดีว่าสมัยเรียนเอยกดดันตัวเองอย่างหนัก การจะสอบติดหมอไม่ใช่เรื่องง่าย ยิ่งในมหาวิทยาลัยที่มีการแข่งขันกันสูงเป็นอันดับหนึ่งแบบนั้นยิ่งยากเข้าไปใหญ่
จมูกโด่งกดลงบนผิวแก้มนิ่มก่อนจะช้อนคนที่หลับสนิทอยู่บนเก้าอี้ทำงานเพื่อที่จะพาไปนอนบนที่นอนดีๆ .. ซือเฝ้ามองแผ่นอกและลมหายใจที่เป็นจังหวะ มันฟ้องว่าบางคนเหนื่อยกับงานที่ทำมากแค่ไหนถึงได้หลับสนิทขนาดนี้
แต่เขาก็เข้าใจอีกเหมือนกันว่าเหนื่อยกับสิ่งที่รัก มันก็เป็นอะไรที่คุ้มค่า
“น้องหลับแล้วเหรอซือ?”
“ครับแม่”
เขาเรียกแม่ของเอยว่าแม่ .. อาจเป็นเพราะโตมาด้วยกัน เขาจดจำคุณน้าในตอนที่มีความสุขกว่านี้ได้ นั่นก็คือตอนที่พ่อเอยยังไม่เสีย ตอนที่ครอบครัวเขายังไม่ได้ย้ายบ้านไปก็เป็นพ่อกับแม่เขาเองที่ดูแลแม่ของเอยตอนที่ตั้งครรภ์
มันคงจะเจ็บมาก การเสียคนที่รักไปโดยที่มีอีกครึ่งหนึ่งของกันและกันอยู่ในท้อง
เอยไม่ทันได้เห็นหน้าพ่อตัวเองด้วยซ้ำ
“คุณหมอเอยเนี่ยน้า ทำงานหนักทุกวันเลย”
“น้องไม่ค่อยกลับมานอนที่บ้านใช่มั้ยครับ”
“ใช่จ๊ะ เห็นเขาบอกว่าไปนอนห้องเพื่อนแถวๆโรง’บาล เขาไม่ชอบนอนในห้องพักที่โรง’บาลเท่าไหร่เพราะเขานอนไม่ค่อยหลับ”
“ซื้อคอนโดให้เอยดีมั้ยครับ .. ซือสะดวก”
“พอแล้วลูก รบกวนซือมามากแล้ว”
“ยังไงเราก็เป็นครอบครัวเดียวกันนะครับ”
ซือพูดแบบนั้น
พูดออกไปจากใจ
“เอยเขาคงไม่รับไว้หรอกลูก เขาเกรงใจซือจะตาย”
“นั่นสิครับ ดื้อจริงๆ” น้ำขิงถูกอุ่นและเทใส่แก้วมัคให้แม่ของเอยดื่ม ซือดูแลคนอื่นเก่ง .. เก่งจนผู้หญิงวัยกลางคนตรงหน้าไว้ใจให้เขาดูแลเอยมาตลอด
ทั้งในฐานะพี่ชายและในฐานะแฟน
“แม่ดีใจนะที่เขาเลือกซือ”
“ … ”
“น้องเอยเป็นเด็กดีของแม่เสมอเลย”
รอยยิ้มบางๆบนใบหน้าบ่งบอกว่าคนตรงหน้าเป็นสุข ในฐานะคนเป็นพ่อแม่แล้วไม่มีอะไรจะดีไปกว่าการได้รู้ว่าบนโลกนี้ ยังมีอีกคนที่พร้อมจะรักและดูแลคนที่เป็นเหมือนดวงใจของเราอยู่อีกคน
“แล้วซือเป็นยังไงบ้าง บริษัทที่จีนโอเคมั้ยลูก”
“ครับแม่ ไปได้สวยเลย สิ้นปีคุณพ่อจะขยายสาขาไปที่ไต้หวันแล้วก็ญี่ปุ่นครับ”
“เราเป็นคนเก่ง .. เก่งตั้งแต่เล็กๆแล้ว ทำต่อไปนะลูก เอยเขารอได้ เขาไม่เคยงอแงเลยแต่ไม่อยากให้คิดว่าเอยไม่คิดถึง” ซือพยักหน้า เขาเข้าใจจุดที่เอยยืนอยู่ เอยทำงานมากซะยิ่งกว่าเขาและที่สำคัญน้องไม่ใช่คนงี่เง่า ไม่ได้คุยกันเลยในหนึ่งวันก็ไม่ได้เป็นปัญหาสำหรับเรา
ระหว่างเขากับเอย
“แม่อยากให้ซือดูแลน้องไปนานๆ”
“ … ”
มันคือความผูกพันที่ล้นพ้น
“ไม่ต้องรักน้องไปมากกว่าก็นี้ก็ได้”
ระหว่างเรา
คือความผูกพันแบบที่เขาเข้าใจมันดี
“ให้รักเท่านี้ .. แต่รักไปนานๆ”
ซือสบตาคนที่มีแววตาสุกใสเมื่อพูดถึงลูกชายคนเดียวและความรักระหว่างเขากับเอย ซือพยักหน้า รับคำว่าครับก่อนจะถูกดึงมือไปจับแล้วบีบเบาๆ
สุดท้ายเขาก็ยังสงสัย
“แม่ฝากเอยด้วยนะซือ”
ว่าเขาจะเป็นความสุขของใครสักคนได้จริงๆมั้ยนะ
⎯
“ตี๋”
ชินตะไม่ได้ตอบ เขาทำเพียงพ่นลมหายใจแล้วก็จดจ่อกับทีวีจอยักษ์ตรงหน้า ผู้ชายกับฟีฟ่าเป็นของคู่กัน ไม่ได้เตะบอลจริงๆก็ขอเล่นในเกมก็ได้
“อย่าถอนหายใจใส่พี่ชายที่มึงรักมากๆแบบกูได้มั้ย ไอ้ตี๋”
“ว่ามา”
“ผัดข้าวผัดให้เฮียกินหน่อย หิวเหลือเกิน”
“grab food.”
“ไม่เอา”
“food panda?”
“คือกูจะกินที่มึงทำไงตี๋”
“เป็นเมียเหรอมาสั่ง”
“พูดแบบนี้คือหยามกันมากอีเด็กดอก” พยศแหว เขาเมาแล้ว เมาตั้งแต่ตอนนั่งแท็กซี่มาหาน้องรหัสที่คอนโด ไม่คิดไม่ฝันว่ามันจะยังใจบุญมารับเขาที่โซฟาด้านล่าง ใบหน้าเหนื่อยหน่ายของมันบอกว่าสุดแสนจะรำคาญ
แต่เขาชอบอยู่กับมันนะ ไอ้ชินตะน่ะ
“เล่นแต่เกม เคยบ้างมั้ย ที่จะรักกัน”
“เพ้ออะไรนักหนา”
“อกหักดีกว่ารักไม่เป็น”
“อกหักอีกแล้ว?”
“ทำไม หัวใจคนเก่งอะ แตกสลายได้นับครั้งไม่ถ้วน!” เจ้าของห้องกลอกตา สบถเบาๆเมื่อเล่นเกมแพ้ จอยเกมราคาแพงถูกโยนไปที่ไหนสักที่ พยศกุมใจเพราะกลัวมันจะพัง
รู้แหละว่าบ้านแม่งรวย แต่ใจเย็นดิเฮ้ย
“กูไม่แดกละก็ได้ ข้าวผัดมึงอะ”
“อือ เพราะไม่ทำให้อยู่แล้ว”
“เย็นชามาก มึงเป็นภูเขาน้ำแข็งเหรอตี๋”
“ไม่ใช่เมีย อย่ามาสั่ง”
“เอาล่ะ เปิดประเด็นมาสองครั้งแล้วนะ จะให้กูขยี้มึงไหม?” พยศลงจากโซฟาตัวยาวไปกอดคอน้องชาย ยื่นเบียร์ให้และชินตะรับไปกระดก ตาดุๆนั่นมองมาที่เขาแต่ถามว่ากลัวมั้ย
ไม่เคยกลัว .. คนแบบมันน่ะ ลึกๆแล้วใจกว้างจะตายห่า
“the little bird told me that you’re in love.”
“that’s funny.”
“มึงไม่ต้องมาน่าตลกอะไรทั้งสิ้น ตอบมาคำเดียว จริงมั้ย?”
“แค่ชอบ”
“ชอบก็อะเมซิ่งละมั้ยไอ่สัด”
พยศหัวเราะเบาๆ
ขอบคุณสวรรค์ที่ทำให้คนแบบมันชอบใครเป็นจริงๆสักที ต้องแบบนี้สิวะ เกิดเป็นคนทั้งที มันต้องรักให้เป็นหรือต่อให้รักไม่เป็น ก็ต้องเจ็บให้เป็นล่ะวะ
“ที่กูได้ยินมาคือเขามีแฟนแล้ว?”
“ประมาณนั้น”
“เสียงพี่กบ ทรงสิทธิ์ดังขึ้นมาเลยนะไอ้เหี้ย”
คนอายุมากกว่าหัวเราะแล้วบอก ใช่ว่าเขาจะไม่เคยชอบคนมีแฟนแล้ว มันก็เคยนั่นแหละ .. ไอ้ความอึดอัดแบบนั้นน่ะมันทรมานฉิบหาย ไหนบอกว่าชอบคนมีแฟนแล้วสบายจะตายห่า ไม่ต้องแข่งกับใคร แข่งกับแฟนเขาคนเดียว
โธ่ไอ้เหี้ย การแข่งขันมันจบไปแล้วแบบที่แฟนเขาชนะไงครับ ไม่ได้แข่งอะไรทั้งนั้น
แพ้ตั้งแต่ยังไม่ทันหายใจออก!
“น่าจะเจอกันมาตั้งนาน~ ก่อนที่เธอจะเป็นของใคร”
“หนวกหูหน่า”
“อยากให้ มันมีปาฏิหารย์ ให้ตัวฉัน ย้อนเวลากลับไป จะไม่ยอมให้เราคลาดกัน ฉันคงจะพบรักเธอก่อนใคร~~”
ชินตะคว้าหมอนมาอุดปากคนเมาแล้วพล่ามเยอะ พออีกคนยกมือยอมแพ้ก็ต้องกลับมาปวดหัวเพราะพี่รหัสคนนี้เอาแต่พูดถึงเรื่องที่เขาพยายามจะไม่นึกถึงอยู่ได้น่ะสิ
“เฟรนด์โซนไม่พอเสือกมีแฟนแล้วอีก เวรกรรมอะไรของมึงเน้อไอ้ตี๋”
“ก็ไม่เห็นจะเป็นปัญหาตรงไหน”
“ตอนนี้ก็ชิลไปก่อน วันไหนชอบเขาฉิบหายแล้วจะเอาตัวไม่รอด กูจะบอกให้”
“ … ”
“ใจที่มันอยากจะให้เขาเป็นของมึงใจจะขาดอะ ใจที่มันอยากกอดอยากจูบแต่ทำได้แค่มองเขาไปกับคนอื่นแม่งเป็นใจที่โคตรน่าสงสารเลยนะเว้ยชิน”
เสียงพรูลมหายใจเหมือนคนเหนื่อยล้าแล้วตามมาด้วยการกระดกเบียร์เข้าปากอึกใหญ่ๆทำให้ชินตะต้องหันไปมองคนที่ล่องลอยไปในห้วงของความคิด
“แต่มันก็เป็นความเจ็บปวดที่สวยงามนะ สู้ทั้งๆที่รู้ว่าทำไปก็เท่านั้น หลอกตัวเองทุกวันว่าเดี๋ยวเขาก็เลิกกัน ฮ่าๆ แล้วไงวะ .. เลิกกันแล้วก็ไม่ได้หมายความว่าจะมารักเรานี่หว่า”
“ไปนอนมั้ย”
“ไม่นอน ชินตะ ฟังพี่ยศ”
เนี่ย
ก็เป็นซะแบบนี้
“ในฐานะคนที่ทำมาแล้วและไม่สำเร็จ กูอยากให้มึงทำต่อไป”
“ … ”
“ฟังดูงงๆใช่มั้ย แต่เขาบอกว่าที่ใดมีรัก ที่นั่นมีหวัง .. ไอ้เหี้ยเอ๊ย มันต้องมีสักครั้งดิวะที่คนมาทีหลังได้ใจเขาไปทั้งใจอะ มาก่อนแล้วไงอะ กูมาหลังมึงแต่กูมั่นใจฉิบหายว่ารักเขามากกว่าอะ ใส่เดี่ยวก็ได้ พี่ไม่ติด” ชินตะส่ายหัวขำๆ พอเมาแล้วก็เป็นแบบนี้
พูดไปเรื่อยทุกทีดิ
“แฟนเขาเป็นไงอะ สู้มึงได้มั้ย พูดแบบหมาๆเลยนะ ยังไงกูก็เข้าข้างมึงอะ”
“เขาก็ดี”
“ขอประทานอภัยท่านผู้ฟังทุกท่าน ถ้ามึงชมว่าดีแม่งก็คงแปลว่าดีและกูท้อแทน”
“แต่ก็เหี้ย”
“อ้าว”
พยศหันไปทำตาโตใส่น้องชายที่รักพอๆกับไอ้หมูมันนั่นแหละ น้องรหัสทั้งคนนี่หว่า .. เห็นมันมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ยิ่งโตยิ่งหล่อมันมีให้เห็นอยู่ตรงหน้า ไม่เคยคิดเหมือนกันว่าจะได้อยู่ทันเห็นมันชอบใครสักคนเป็นจริงๆแบบนี้น่ะ
เพราะที่ผ่านมาคิดมาตลอดเลยว่าระหว่างเขาตายกับมันรักใครสักคนเป็น อะไรจะเกิดขึ้นก่อนกัน
“เขานอกใจเอย”
“มีหลักฐานมั้ยวะ”
“ไม่มี .. แล้วก็ไม่ได้คิดจะบอก”
“เฮ้ย โอกาสของมึงเลยนะ”
“จริงๆก็เคยคิดว่าจะบอก ตอนที่รู้ก็คิดว่าต้องบอก .. แต่ทนไม่ได้”
คนฟังชะงักเพราะสายตาของคนพูดเปลี่ยนไป
มันเปลี่ยนไปเมื่อพูดถึงบางคน
“เขาจะเจ็บ”
“กูขอร้องไห้ได้มั้ยตี๋ มึงรู้จักปกป้องคนอื่นก็เป็น”
“ให้รู้เองน่าจะดีกว่า ไม่ได้อยากทำลายอะไร”
“ … ”
“แบบไหนก็เจ็บเหมือนกัน ให้เขาเลือกเองจะดีกว่า”
“แต่มึงจะยอมให้เขาโดนหลอกแบบนี้เหรอวะ มันก็ไม่ได้มั้ย”
“ที่จริงเป็นคนเห็นแก่ตัวก็ยากนะ” เจ้าของดวงตาดุดันพูดขึ้น เสยผมไปข้างหลังและตระหนักได้ว่าที่ข้อมือเขามียางรัดผมที่บางคนซื้อและเลือกให้ด้วยรอยยิ้ม บางครั้งเขานึกเกลียดความใจดีของเอย
‘ไม่เอาสีดำอะ น่าเบื่อ’
‘คนใช้อยู่นี่’
‘แต่เราซื้อให้ไง เอาสีน้ำเงินดีกว่า เราชอบ!’
“อยากให้เขารู้เองเพราะตอนที่อ่อนแอ จะได้เข้าไปทำให้เขารัก .. แต่มันก็เสี่ยง”
“ไอ้ชิน”
“ในขณะเดียวกันก็คิดว่าจะปล่อยให้เขาถูกลดค่าไปถึงเมื่อไหร่ สุดท้ายต่อให้เขาไม่เลือก ก็อยากให้เขาถูกรักด้วยคนที่รักเขาได้แค่คนเดียวมากกว่า”
“ไปไกลแล้วนะเรา ฟังเหมือนคนที่หวังดีกับเขาฉิบหายเลย”
“ก็เขาหวังดีกับทุกคน”
“คนแบบนี้มีกรรมตลอด มึงสังเกตดิ”
“แบบเฮียไง”
“โธ่ไอ้ควาย สุดท้ายก็ด่ากู แล้วนั่นมึงจะไปไหน .. ไอ้ตี๋ กูหิวข้าวววว ตี๋!”
เสียงโวยวายของพี่ชายคนสนิทเงียบลงเมื่อเขาปิดประตูที่ระเบียงหลังจากที่พาตัวเองออกมาข้างนอกพร้อมโทรศัพท์ ชินตะมองเวลาและคิดกับตัวเองว่าอีกคนน่าจะเข้าเวรอยู่
เสียงรอสายคล้ายกับอะไรที่เนิ่นนานเหลือเกินในความคิดเขา
[สวัสดีครับ]
“ … ”
[เอยนอนแล้วครับ มีอะไรด่วนมั้ยครับ?]
มือข้างที่กำลังจะจุดบุหรี่สูบชะงักไปเมื่อเสียงที่ปลายสายเป็นใครอีกคนที่เขาแทบไม่ต้องเดา ชินตะแสยะยิ้ม เขาไม่ใช่คนดี เขาเพียงเลือกปฏิบัติและเดิมที .. ทุกคนได้รับเท่าๆกันมาเสมอ
แต่ทุกอย่างเปลี่ยนไปตั้งแต่มีเอยเข้ามาในโลกของเขา
“ไม่มีอะไรด่วนครับ”
ปลายสายเงียบไป ชินตะครุ่นคิดว่าใครจะเป็นคนเริ่มมันก่อน
ใครจะเริ่มจุดชนวนให้กับเรื่องราวนี้ก่อน
[นี่ใช่คนที่เจอกันที่ร้านหนังสือมั้ยครับ]
“ใช่ครับ”
มันอาจเป็นสงคราม
มันอาจเป็นเรื่องราวบาดหมาง
แต่เชื่อเถอะ
[ถ้างั้น .. ก็คงต้องพูดตรงๆนะครับ]
ว่าเขาจะไม่ใช่คนที่เริ่มมันก่อน
[เพราะผมดูออก]
เลือดในตัวเขาเดือดปุดๆ มันเป็นความรู้สึกที่ไม่ได้รู้สึกมานานแล้ว .. ก้อนเนื้อภายใต้แผ่นอกเขาสูบฉีดเลือดรุนแรงในขณะที่ริมฝีปากเขาแสยะยิ้ม
[ไม่ว่าจะคิดยังไงกับเอย หยุดตัวเองซะเถอะครับ]
“ … ”
[อย่างสุดท้ายที่เอยจะทำบนโลกนี้คือนอกใจผม นี่คือสิ่งที่คุณควรรู้]
“ครับ .. แต่อย่างแรกที่คุณต้องรู้”
บุหรี่มวนนั้นถูกจุด มันพานิโคตินเข้าไปประโลมสัตว์ร้ายในตัวเขาให้ใจเย็นขึ้นอีกหน่อย อย่าบุ่มบ่ามทำอะไรและเชื่อเถอะว่าเขาไม่เคยมองมันเป็นเกมที่จะต้องมีคนแพ้ชนะ
“คือความลับไม่มีในโลก”
ชินตะได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นถี่แรงอยู่คับอก เขาแลบลิ้นเลียริมฝีปากแห้งผากตอนที่พ่นควันบุหรี่สีขุ่นออกไปเป็นของขวัญให้ค่ำคืนมืดมิด ให้ลมพามันไป
“และอย่างที่สอง เอยไม่มีวันนอกใจคุณนั่นผมรู้อยู่แล้ว”
และขอให้จดจำเอาไว้
“แต่ถ้าเลิกกับคุณ .. ก็ไม่แน่นะครับ :)”
ว่าเขาไม่ได้เป็นคนเริ่มต้น
ความบาดหมางนี้
tbc.
ร้ายกับคนทั้งโลก
ดีกับคุณคนเดียว
บ้าบอว่ะ
ขอกะลังจัยเยอะๆ เดวรีบอัพเรย (・ε・｀)
#จนมีหัวใจ
ความคิดเห็น