คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ........T_________T
“แล้วนี่ใครจะลงไปมั่งเนี่ย??” คยูเอ่ยถาม
ทุกคนพร้อมใจกันยกมือเพราะนั่งเฝ้าจุนซูกันทั้งวันโดยไม่กินอะไรเลย เว้นแต่ฮยอกแจ ฮันคยองและชางมิน
“อ่าว.. แล้วพี่สามคนล่ะ” ชายหนุ่มคนเดิมชี้ไปยังคนที่ไม่ได้ยกมือ
“ชั้นจะไปห้องน้ำอ่ะ” ฮันคยองตอบ
“เหมือนกัน” ชางมินพูดขึ้นบ้าง
“แล้วนายล่ะฮยอก??” ซีวอนถาม
“ชั้น.. อยุนี่แหละ ขี้เกียจลงอ่ะ.. พวกนายซื้อมาให้ชั้นด้วยละกัน” ฮยอกแจตอบหน้านิ่ง
“โอเคๆ.. ปะไปเหอะ” ซึงฮวานกล่าวแล้วเดินออกไปตามด้วยคนที่เหลือ
ทุกคนค่อยๆทยอยเดินออกจากห้องไปจนหมด เหลือเพียงแต่จุนซูที่นอนอยุบนเตียงกับฮยอกแจที่ตอนนี้เดินมานั่งข้างเตียงผู้ป่วยแล้ว เค้าค่อยนำมือกุมมือซีดๆของจุนซูเอาไว้แล้วนำมาแนบแก้มแผ่วเบา
“เป็นไงบ้าง??.. นี่ยูชอนมันทำกับนายขนาดนี้เชียวหรอ” ฮยอกแจถามเสียงแข็ง
“ไม่เปนไรแล้วล่ะ.. ส่วนคนนั้นก็ช่างเค้าเถอะ” จุนซูตอบพลางมองลึกเข้าไปในแววตานั้น
“ชั้นเป็นห่วงนายมากเลยนะ เจ้าโลมาน้อย..”
“อื้ม.. รู้แล้วครับ”
“อย่าปล่อยให้ตัวเองเป็นหนักขนาดนี้อีกนะ” ฮยอกแจเอ่ยดุๆ
“คิคิ... ครับผม.. ต่อไปนี้โลมาน้อยจะแข็งแรง เพื่อมาอยุกับไก่ฮยอกแจ” จุนซูตอบขำๆ
“นี่.. ทำไมช่วงนี้ไม่เห็นนายอยุกับซองมินเลยล่ะ??” จุนซูถามสีหน้าเปลี่ยนไปทันที
“ก็.. บางทีเค้าคงไม่ต้องการชั้นแล้วล่ะมั้ง” ชายหนุ่มตอบเศร้าๆเล่นเอาร่างบางใจอ่อน
“อย่าคิดมากเลย ซองมินเค้ารักนายนี่..เชื่อใจเค้าหน่อย”
“อืม...” ฮยอกแจตอบเศร้าๆแล้วเอนหัวลงซบกับมือนุ่มของจุนซูพลางหลับตาพริ้มจนกระทั่งคนอื่นๆเริ่มเข้ามากัน เค้าจึงรีบปล่อยมือและเดินออกมานั่งที่โซฟาตามเดิม
ก็จริงอย่างที่จุนซูสังเกตเห็น ว่าช่วงนี้ซองมินกับเค้าห่างจากกัน ทั้งๆที่เมื่อก่อนเห็นผมก้ต้องเห็นซองมิน
แต่นี่..เค้ากลับทุ่มเทเวลาทั้งหมดให้กับคยูฮยอน.. โดยไม่เหลือเว้นที่ว่างไว้ให้เค้าเลย.. ทั้งๆที่ตกลงกันแล้ว ทั้งๆที่ผมกับคยูฮยอนอยุในฐานะเดียวกันแท้ๆ คือแฟนของซองมิน.. ทั้งผมและคยูฮยอน แต่ตอนนี้กลายเป็นว่า เหมือนผมกับซองมินเลิกกันแล้ว.. ไม่ใช่นะ ผมไม่ยอมหรอก... กับคนที่มาที่หลังแบบนั้น..
...............................................................................................................................................................
จุนซูพักฟื้นอยุที่โรงพยาบาลได้สามวันหมอก็อนุญาตให้กลับมาทำงานได้ตามเดิม เป็นที่ยินดีแก่เพื่อนๆมาก แต่สามวันที่เค้าอยุโรงพยาบาลคนที่ทำให้เค้าต้องมาเป็นแบบนี้กลับไม่มาให้เห็นหน้าเลยซักนิด ทำให้จุนวูยิ่งรุ้สึกแย่มากไปกว่าเดิม
รถตู้ค่อยๆแล่นมาจอดตรงหน้าบ้านของวงดงบังชินกิ ทุกคนช่วยกันขนข้าวของๆจุนซูเข้าบ้าน
แต่เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็พบกับชายอีกคนหนึ่งกำลังนั่งหันหลังให้พวกเค้า
“เฮ้ยย... มิกก หายหัวไปไหหนมา?? รุมั้ยจุนซุ...” แจจุงพูดยังไม่จบมิกกี้ก็ลุกขึ้นและหันมาสบตาจุนซูเล็กน้อย ก่อนจะพุ่งตรงเข้าห้องและปิดประตูอย่างแรง
“....มิกร้องไห้” แจจุงหันมาบอกงงๆแต่ตอนนี้หน้าของจุนซูเต็มไปด้วยน้ำตาเสียแล้ว
“ฮึก.. ทำไม ชั้นต้องมาร้องไห้เพราะคนอย่างนายด้วย ฮือๆ” จุนซูตะโกนไปทางห้องมิกกี้แล้วลากสำภาระของตัวเองเข้าห้องไปทันที
“...จะบ้าตาย..” ยุนโฮเอ่ยเซงๆ ก่อนที่แจจุงจะเข้ามาเอาแขนโอบรอบเอวชายหนุ่มแล้วพากันเดินเข้าห้องของตน
................................................................................................................................................................
เม้นด้วยค่า..
หายไปไหนกันหมดเนี่ย??
ช่วยกานเม้นด้วยนะคะ
ความคิดเห็น