คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ~~~~yunjae..
รุ่งเช้าแจจุงพยายามยันตัวลุกขึ้นจากเตียง แต่ก็ไร้ผล ... ข้างตัวเค้าว่างเปล่า นี่เรามาอยู่ที่นี่ได้ไงนะ... แจจุงคิดในใจ
“คงไม่ใช่ยุนโฮร๊อกกก.. ป่านนี้ก็ยังกกอยุกับจุนซูอยุมั้ง” แจจุงพูดกับตัวเองเบาๆอย่างน้อยใจ
“พูดถึงชั้นอยุรึเปล่า??..” ชายหนุ่มที่ยืนพิงขอบประตูดูเหตุการณ์อยุเอ่ยขึ้น
“ยุน.. นาย มาอยุนี่ได้ไงน่ะ” แจจุงถามหน้าตาตื่นอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง
“เมื่อวานมีใครที่ไหนไม่รู้งอนตุ๊บป่องแล้ววิ่งหนีชั้นไปเฉยเลย.. นี่ถ้าชั้นไม่ไปตามไม่รู้ป่านนี้เสร็จพวกผู้ยิ๋งทุเรศๆไปแล้ว เฮอะ!” ยุนโฮพูดงอนๆ
“ก็ นายกับจุนซู...”
“ก็รู้อยุแล้วนี่ว่ามันเป็นไปไม่ได้.. ชั้นทะเลาะกับจุนซูเกือบทุกวันนายก็เห็น จู่ๆมารักกันแบบนี้นายไม่สงสัยบ้างรึไง??”
“ใครจะไปรู้ก็เห็นห่วงหาอาวรณ์กันขนาดนั้น”
“แล้วที่เริ่มก่อนน่ะมันนายไม่ใช่หรอ ชั้นเห็นนายอยุกับมิกแบบใกล้ชิด..”
“มันไม่มีอะไรจิงๆนะ”
“รู้มั้ย.... ชั้นแทบคลั่งแต่ก็ต้องเก็บอาการเอาไว้ไม่ให้นายเห็น”
“.....”
“ชั้น... เจ็บ.. เจ็บมากจิงๆ เพราะรักนายมากเกินไปไง” ยุนโฮเอ่ยสีหน้าเหนื่อยๆแล้วยิ้มบางๆออกมา
“ฮึก .. พอแล้ว ไม่ต้องพูดแล้ว..ฮือๆ ชั้น.. ชั้นผิดเอง ฮึก ขอ.. ขอโทด” แจจุงเอามือปิดหน้าแล้วร้องไห้ตัวสั่น
“อย่า ร้องไห้นะ ชั้นก้ผิดเหมือนกัน..” ยุนโฮตรงเข้าไปพยุงแจจุงแล้วดันเค้าเข้ามาในอ้อมกอดอย่างแน่นหนา
“ฮึก...ฮือๆๆๆ ชั้นจะไม่ทำอีกแล้ว ไม่ ทำอีกแล้ว ฮือๆๆๆ” แจจุงพูดสะอึกสะอื้นในอ้อมกอดยุนโฮ
“อื้อ ..มันจะไม่เกิดขึ้นอีกชั้นสัญญา” ยุนโฮเอ่ยเสียงแผ่วเบาข้างหูร่างบางแล้วกระชับวงแขนให้แน่นขึ้น
“ก๊อกๆ ขออนุญาต..” ชางมินเอ่ยเสียงเบาตรงประตูห้อง
“หืม??” แจจุงหันไปถามอย่างสงสัย
“เห็นจุนซูกับยูชอนมั้ย???”
“อ่าว เฮ้ยย.. ไม่ได้กลับมาหรอ???” ยุนโฮถามเสียงหลง
“หายไปแล้ว.. ทั้งคุ่เลย” ชางมินตอบ
“ไปตามหากันถึงไหนวะเนี่ย”
“ถึงหน้าบ้านเนี่ยแหละ...” ชายที่เพิ่งเข้ามาเอ่ยขึ้น สภาพของเค้าดูแย่กว่าปกติ ปากซีดเขียว ดวงตาบวมฉึ่งมีรอยคล้ำสีดำตัดกับใบหน้าอันซีดเผือด
“จุนซู !!!!!!!!!!!!!!!!!!” ทั้ง 3 ประสานเสียงกันลั่นบ้านก่อนสติของจุนซูดับวูบไป เค้าล้มลงกับพื้นทำให้ทุกคนตกใจมาก ยุนโฮประคองเค้าวางบนเตียงโดยมีชางมินคอยช่วยอยุ ส่วนแจจุงแยกไปเอาผ้าขุบน้ำมาเช็ดตัว
เวลาผ่านไปเกือบ 6 ชั่วโมงยังไม่มีวี่แววว่าจุนซูจะฟื้นเลยซักนิด ทุกคนจึงตัดสินใจพาจุนซูไปโรงพยาบาลโดยมีผู้จัดการส่วนตัวคอยดูแลอย่างใกล้ชิด
เมื่อข่าวรู้ไปถึงหูเพื่อนๆน้องๆต่างวง พวกเค้าก้รีบยกขบวนกันมาเต็มห้องพักในรพ.
“จุนซู... เป็นไงบ้างเนี่ย?? ซีดเลย” ซองมินเอ่ยเสียงเสียงแผ่วกำมือจุนซูเอาไว้หลวมๆ
“นั่นดิ... หน้านายตอนนี้หน้ากลัวชะมัดเลยเซีย” ฮีชอลเอ่ยขึ้นบ้าง
“ชั้นไม่เป็นไรหรอก..สบายๆ” จุนซูเอ่ยขึ้นเสียงแหบแห้ง
“จ้าๆ สบายดีก้สบายดี.. ว่าแต่นายจะกินอะไรมั้ย? เดี๋ยวพวกเราจะลงไปซื้อของกันน่ะ” ซีวอนถาม
“อืมม.. ไม่ดีกว่า ชั้นยังไม่หิวน่ะ” จุนซูตอบยิ้มๆ
.____________________________________
พอดีเพิ่งปิดเทอมอ่าค่ะ คนที่ติดตามอย่าเพิ่งหนีไปไหนน้า
เด๋วมาต่อหั้ย แต่วันนิดึกละ
ไปนอนก่อน
ฟิ้ววว...............
ความคิดเห็น