คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Forth scene....hurt????
ที่บ้าน....
“หอมม..หอมจังเลย.. มี้ทามรายกินอ่า??”
ยูชอนเอ่ยถามพลางเดินมาเกาะเอวบางๆจากทางด้านหลัง
“เดี๋ยวๆจาเสดแล้ว อย่าเพิ่งเกาะไม่ถนัดอ่ะ..” แจจุงพุดพร้อมกับแกะมือของมิกกี้ออกทันที
“เฮ่ยย..มี้ทามแกงกิมจิหรอ??? ม่ายอาววว ผมไม่ใช่ป๊ายุนนะ ผมไม่ชอบกินไอ้นี่”
ยูชอนโวยวายทำเอามี้แจถึงกับหน้าเสีย นี่เราทำของที่ยุนโฮชอบงั้นหรอ?? ทำไมเปนแบบนี้ทุกที เวลาชั้นอยากลืมนายชั้นต้องทำอะไรเกี่ยวกับนายทุกทีเลย.. เบื่อตัวเองจัง
“อ้าวว นี่ชั้นทำแกงกิมจิหรอ?? ขอโทดๆ เด๋วทำหั้ยใหม่นะ”
แจจุงนำแกงที่เพิ่งทำเสดใหม่ๆเทใส่ถ้วยแล้วเข้าตู้เย็นทันที เค้าหยิมผักออกมาสองสามอย่างเพื่อที่จะเตรียมอาหารเมนูใหม่สำหรับมิกกี้ แต่ก้ถูกคนที่ยืนดูอยุนิ่งๆดึงเอาไว้
“พอเลยๆ ไม่เอาละมี้ อารมณ์แบบนี้เดาได้ไม่ยาก ทามไม่อร่อยแน่ไม่เอาอ่ะ..กินข้างนอกเหอะเด๋วผมเลี้ยงเอง”
“เฮ้ยย มี้ทามได้น่า”
“ไป..เดี๋ยวนี้!” มิกกี้พูดพร้อมกับหยิบเสื้อโค้ตสีขาวออกมาจากตู้เสื้อผ้า เสื้อตัวที่จุนซูเลือกให้..แต่เค้าซื้อเอง..
เช่นเดียวกับแจจุงที่เดินไปหยิบที่ปิดหูกันหนาวรูปหูสุนัขจิ้งจอกสีน้ำตาลที่ยุนโฮเป็นคนซื้อให้ในวันคริสต์มาสปีก่อน.. เค้าสองคนเดินออกมาด้านนอกผ่านบริเวณหน้าบ้านที่มีชิงช้าเล็กๆขนาดพอดีสองคนตั้งอยู่ ช่วงเวลาแบบนี้หากสมาชิกในวงอยู่กันครบแจจุงกับยุนโฮจะออกมานั่งข้างนอกกันสองคนพร้อมกับผ้าห่มผืนนึง
เป็นช่วงเวลาที่น่าจดจำ...
หากไม่ใช่ในเวลานี้...สายตาของแจจุงที่มองไปช่างดูว่างเปล่าเหลือเกิน
“ทุกคนนนนน..เค้าหิวแล้วอ่ะ ไปหาอะไรกินกันเหอะนะ?? อ้าว! ป๊ายุนกับจุนซูมากันตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย???”
ซองมินพูดด้วยสีหน้าร่าเริงสุดๆก่อนจะเปลี่ยนเป็นเขินอายเพราะชายหนุ่มที่เดินมาด้านหลังเค้าแล้วกอดเค้าจากทางด้านหลังอย่างแน่นหนา ยากที่จะดิ้นหลุดไป
“วิ่งมาไม่รอผมเลยพี่ซองมินอะ..” คยูฮยอนพูดเสียงตัดพ้อปนงอนเล็กน้อยพองาม
“ไอ้เด็กบ้า ถ้าพี่ไม่วิ่งมานายก็จะ..”
“จะอะไร??...หืมม” คยูพูดอย่างรู้ทัน
“ก็..โอ๊ยไม่พูดแล้ว!!” ซองมินตอบหน้าแดง
“โถ่..ก็แค่บอกเค้าไป ว่าผมจะจุ๊บพี่ แค่นั้นเอง”คยูยิ้มกริ่มแล้วพุ่งตัวลงมาประกบปากลงบนใบหูเล็กๆของซองมิน
“อะแฮ่มๆ...ชั้นสองคนอะมากันนานละ แต่พวกนายมัวแต่ไปทำอะไรกันอยู่ก็ไม่รู้ ดันไม่เห็นชั้นเองอ่ะ”
ยุนโฮพูดขัดด้วยความหมันไส้
“ป่าวทำนะ!!!ยุนโฮบ้า” ซองมินทำท่าโวยวายเป็นเด็กๆทำเอาเพื่อนๆพี่ๆเฮฮากันไปตามระเบียบ
............................................................................................................................................................................
แจจุงเดินผ่านคู่รักมาแล้วนับสิบคู่ ก็แน่ล่ะสิ..วันนี้มันวันคริสต์มาสนี่นา...มีคู่รักมาเดินด้วยกันเกลื่อนถนนแบบนี้ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรหรอก เพียงแต่มันแปลกตรงที่เค้าไม่ได้มาเดินแบบนี้กับยูนโฮบ้าง....
“มี้แจ!!...มี้แจจริงๆด้วย” เสียงแหลมเล็กตะโกนออกมาทำให้แจจุงต้องหันไปมองทันที ซองมินเดินมากับเพื่อนๆที่คุ้นเคยของเค้า...คุ้นเคยเกินไปรึเปล่าเนี่ย?? นั่นมันยุนโฮกับจุนซูนี่นา....ทำไมต้องมาเจอแวลานี้ด้วยนะ
“มินมาทำอะไรแถวนี้เหรอ??” แจจุงถามพยายามควบคุมเสียงให้นิ่งที่สุด
“หาอะไรกินอ่ะ...มี้มากับมิกหรอ?? มานั่งด้วยกันเลย พวกนายไม่ค่อยได้เจอกับพวกชั้นเท่าไหร่นี่นา ไหนๆก็ไหนๆแล้ว” ซองมินสะบัดแขนของคยูฮยอนออกแล้ววิ่งมาเกาะแขนแจจุงแทน
ร้านที่ตกแต่งแบบสไตล์เกาหลีย้อนยุดดูอบอุ่นมากกว่าข้างนอกเป็นไหนๆ พวกเค้าเดินมาที่โต๊ะด้านในของร้านเพื่อที่จะได้ไม่เป็นที่สังเกตมาก โต๊ะ 831....คุ้นๆแฮะ แจจุงคิดเงียบๆคนเดียว ในเวลานี้วันนี้ของปีก่อนเค้ามาออกเดทกับยุนโฮสองคนแล้วเข้ามาที่ร้านๆนี้ ยุนโฮพาเค้าเดินมาที่โต๊ะนี้ พอเค้าเอ่ยถามว่าทำไมต้องเป็นโต๊ะนี้ยุนโฮก็หัวเราะออกมาเบาๆ แล้วกระซิบที่ข้างหูแจจุงแผ่วเบา ‘ eight letters..three words and one meaning..
…..It’s mean……I love you’ ยุนโฮตอบเค้าด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่นจากใจ.....
“แจ..แจจุงง”
“ฮะ??”
“เรียกตั้งนาน ทำไมไม่ตอบ? เหม่ออะไรอยู่เนี่ย???” คิบอมถามอย่างรำคาณ
“ขอโทด...คิดถึงใครบางคนอยู่น่ะ...”แจจุงตอบเสียงเบาที่สุดเท่าที่เค้ามั่นใจว่าชายที่นั่งฝั่งตรงข้ามเค้าไม่ได้ยินสิ่งที่เค้าพูด
“โลมาอ้าปากซิ..เดี๋ยวป๊าป้อนเอง” ยุนโฮยังคงทำเป็นไม่สนใจใครทั้งสิ้น เค้าคีบหมูชินพอคำป้อนเข้าปากจุนซูอย่างเอ็นดู
“อ้าม...ป๊าอ่ะ คำมันใหญ่ไปนะ” จุนซูพูดแบบงอนๆทำแก้มป่องใส่ยุนโฮ
พวกเค้าไม่ได้รับรู้เลยว่าร่างบางที่นั่งอยุฝั่งตรงข้ามเค้าต้องเก็บอาการขนาดไหนที่จะไม้ให้คนที่ตนรักรับรุ้ถึงความอ่อนแอที่ซ่อนอยุในใจเวลาไม่มีเค้าอยุ.....เวลาที่เค้าอยุกับคนอื่น ใจมันไม่มีทางสงบได้เลย เค้าได้แต่บอกตัวเองว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่ยุนโฮกับจุนซูจะรักกัน แต่เค้าก็ยังเจ็บปวดอยู่ดี...ร่างของแจจุงสั่นเล็กน้อย เค้าสะอึกออกมาพร้อมกับหยดน้ำใสๆที่ค่อยๆพรั่งพรูลงมาไม่ขาดสาย
เค้าลุกขึ้นแล้วมองไปยังยุนโฮด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา
“..ถ้า ...ถ้าไม่รักกันแล้ว..ก็บอกมาตรงๆสิ....อย่าทำแบบนี้ ฮึก...ฮือๆๆๆๆ อย่าทำแบบนี้เลยย”
แจจุงพูดจบก็รีบวิ่งออกมานอกร้านทันที...............................
..................................................................................................................................................................
ช่วงนี้พีชคงมาอัพได้อาทิตย์ละครั้งสองครั้งอ่าค่ะ...สัญญาเลยค่ะว่าจะมาอัพจริงๆ คนอ่านหายไปหมดเลย
หายไปพร้อมกับคอมเม้น...ไม่มีใครเม้นให้พีชเลยอะ เส้าใจ......
ยังัยก็ช่วยเม้นกันด้วยนะคะ ติชมกันเข้ามาหน่อยค่ะ...ขอบคุนค่ะ
ความคิดเห็น