ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 2th
ร้านกาแฟ...
พอเข้ามาในร้านก็รู้สึกอุ่นขึ้นทันที ภายในร้านนี้ออกแบบได้น่ารักมาก ไม่น่าเชื่อว่าคังอินจะรู้จักร้านสไตล์แบบนี้
"พี่คังอินคะ! ทางนี้ค่ะ!! "
เสียงเด็กผู้หญิงคนหนึ่งตะโกนเรียกชื่อคังอินจากโต๊ะทางมุมหนึ่งของร้าน เขาเลยเดินนำผมไปที่โต๊ะตัวนั้นทันที และที่นั่น
ผมก็ได้พบกับเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนหนึ่ง ผิวของเธอขาวเนียนราวกับหิมะแรกของฤดูหนาว เธอเหมือนนางฟ้าตัน้อยๆ
บอบบาง น่าทะนุถนอม
"รอนานมั้ยนายอง อ้อ...นี่ ปาร์คจองซู เพื่อนสนิทที่เคยเล่าให้ฟังไง ^_^ "
คังอินแนะนำผมให้รู้จักกับสาวน้อยตรงหน้า
"สวัสดีค่ะพี่จองซู ชั้นชื่อยูนายอง ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ^ ^"
"เรียกอีทึกก็ได้ สวัสดีจ้ะนายอง"
เธอกล่าวพร้อมกับโค้งทักทายผม แถมยังยิ้มให้อย่างอ่อนหวาน ความมีมารยาทของนายองทำให้ผมพลอยสุภาพตาม
ไปด้วย =_=;; และนั่นทำให้คังอินขำกับเก้ๆกังๆของผม หลังจากนั้นเราทั้งคู้ก็นั่งลงทีโต๊ะ....
"พี่ทั้งสองคนจะดื่มอะไรดีคะ เดี๋ยวนายองสั่งให้"
"ของพี่เอาเป็นโกโก้อุ่นๆ แล้วกัน นายล่ะอีทึก จะเอาอะไร"
"อะ..เอ่อ ขอบบเดียวกับคังก็ได้"
"งั้นเป็นโกโก้สองที่นะคะ ^_^ "
นายองยิ้มตอบผมก่อนจะหันไปสั่งเครื่องดื่มกับพนักงาน ระหว่างนั้นเราพูดคุยกันเรื่องทั่วๆไป แล้วผมก็ได้รู้ว่านายองเพิ่ง
อยู่ไฮสคูลปีหนึ่งเธอเรียนที่โรงเรียนสตรีแห่งหนึ่ง โรงเรียนคุณหนูชั้นยอดซึ่งเด็กสาวในเมืองไฝ่ฝัน ด้วยชุดนักเรียนที่
สวยงามและมีเอกลักษณ์ไม่ว้ำใครทำให้ทุกคนพากันชื่นชอบโรงเรียนนี้ แต่เพราะค่าเทอมที่แพงแสนแพง หลายคนจึงพา
กันถอดใจและยอมเรียนที่รร.รัฐบาลแบบสาวๆคนอื่นๆ
"อีทึก ต่อไปนายช่วยสนิทกับนายองให้มากๆหน่อยนะ เพราะนายเป็นเพื่อนคนสำคัญ ส่วนนายองก็เป็นคนสำคัญสุดๆ
ของชั้นเหมือนกัน ชั้นอยากให้นายช่วยดูแลยายนี่ด้วยน่ะ"
"พี่คังอินก็.. ทำไมพูดแบบนี้ล่ะคะ นายองดูแลตัวเองได้ พี่คังอินชอบพูดเหมือนนายองเป็นเด็กทุกทีเลย"
"ฮ่าๆ อะไรกันนายอง ครั้งที่แล้วใครกันนะที่เดินสะดุดขาตัวเองจนเกือบหน้าทิ่มตกท่อน่ะ "
"พะ..พี่คังอิน >/ /< ไม่รู้ล่ะ นายองไม่พูดด้วยแล้ว"
นายองทำท่างอนแก้มป่องในแบบที่ใครๆเห็นก็ต้องบอกว่าน่ารัก ผมมองทั้งสองคนด้วยความรู้สึกเศร้าใจแบบแปลกๆ
มันเหมือนกับว่าผมเป็นส่วนเกินของโต๊ะนี้ และไม่สมควรมานั่งอยู่ที่นี่เลย คังอินเอื้อมไปจับมือบอบบางของนายองมากุมไว้
และนั่นทำให้เธอเขินอายจนแก้มทั้งสองข้างแดงระเรื่อ
"ทั้งสองคนเป้นแฟนกันหรอ"
ผมกลั้นใจถามทั้งที่สิ่งที่สองคนนี้กำลังทำก็แสดงให้เห็นอยู่แล้วว่าพวกเค้ามีความสัมพันธ์กันแบบไหน
แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังอยากฟังคำตอบ คำตอบที่บอกว่าพวกเค้าไม่ได้เป็นอะไรกัน... ผมแค่คิดไปเอง..
พอเข้ามาในร้านก็รู้สึกอุ่นขึ้นทันที ภายในร้านนี้ออกแบบได้น่ารักมาก ไม่น่าเชื่อว่าคังอินจะรู้จักร้านสไตล์แบบนี้
"พี่คังอินคะ! ทางนี้ค่ะ!! "
เสียงเด็กผู้หญิงคนหนึ่งตะโกนเรียกชื่อคังอินจากโต๊ะทางมุมหนึ่งของร้าน เขาเลยเดินนำผมไปที่โต๊ะตัวนั้นทันที และที่นั่น
ผมก็ได้พบกับเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนหนึ่ง ผิวของเธอขาวเนียนราวกับหิมะแรกของฤดูหนาว เธอเหมือนนางฟ้าตัน้อยๆ
บอบบาง น่าทะนุถนอม
"รอนานมั้ยนายอง อ้อ...นี่ ปาร์คจองซู เพื่อนสนิทที่เคยเล่าให้ฟังไง ^_^ "
คังอินแนะนำผมให้รู้จักกับสาวน้อยตรงหน้า
"สวัสดีค่ะพี่จองซู ชั้นชื่อยูนายอง ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ^ ^"
"เรียกอีทึกก็ได้ สวัสดีจ้ะนายอง"
เธอกล่าวพร้อมกับโค้งทักทายผม แถมยังยิ้มให้อย่างอ่อนหวาน ความมีมารยาทของนายองทำให้ผมพลอยสุภาพตาม
ไปด้วย =_=;; และนั่นทำให้คังอินขำกับเก้ๆกังๆของผม หลังจากนั้นเราทั้งคู้ก็นั่งลงทีโต๊ะ....
"พี่ทั้งสองคนจะดื่มอะไรดีคะ เดี๋ยวนายองสั่งให้"
"ของพี่เอาเป็นโกโก้อุ่นๆ แล้วกัน นายล่ะอีทึก จะเอาอะไร"
"อะ..เอ่อ ขอบบเดียวกับคังก็ได้"
"งั้นเป็นโกโก้สองที่นะคะ ^_^ "
นายองยิ้มตอบผมก่อนจะหันไปสั่งเครื่องดื่มกับพนักงาน ระหว่างนั้นเราพูดคุยกันเรื่องทั่วๆไป แล้วผมก็ได้รู้ว่านายองเพิ่ง
อยู่ไฮสคูลปีหนึ่งเธอเรียนที่โรงเรียนสตรีแห่งหนึ่ง โรงเรียนคุณหนูชั้นยอดซึ่งเด็กสาวในเมืองไฝ่ฝัน ด้วยชุดนักเรียนที่
สวยงามและมีเอกลักษณ์ไม่ว้ำใครทำให้ทุกคนพากันชื่นชอบโรงเรียนนี้ แต่เพราะค่าเทอมที่แพงแสนแพง หลายคนจึงพา
กันถอดใจและยอมเรียนที่รร.รัฐบาลแบบสาวๆคนอื่นๆ
"อีทึก ต่อไปนายช่วยสนิทกับนายองให้มากๆหน่อยนะ เพราะนายเป็นเพื่อนคนสำคัญ ส่วนนายองก็เป็นคนสำคัญสุดๆ
ของชั้นเหมือนกัน ชั้นอยากให้นายช่วยดูแลยายนี่ด้วยน่ะ"
"พี่คังอินก็.. ทำไมพูดแบบนี้ล่ะคะ นายองดูแลตัวเองได้ พี่คังอินชอบพูดเหมือนนายองเป็นเด็กทุกทีเลย"
"ฮ่าๆ อะไรกันนายอง ครั้งที่แล้วใครกันนะที่เดินสะดุดขาตัวเองจนเกือบหน้าทิ่มตกท่อน่ะ "
"พะ..พี่คังอิน >/ /< ไม่รู้ล่ะ นายองไม่พูดด้วยแล้ว"
นายองทำท่างอนแก้มป่องในแบบที่ใครๆเห็นก็ต้องบอกว่าน่ารัก ผมมองทั้งสองคนด้วยความรู้สึกเศร้าใจแบบแปลกๆ
มันเหมือนกับว่าผมเป็นส่วนเกินของโต๊ะนี้ และไม่สมควรมานั่งอยู่ที่นี่เลย คังอินเอื้อมไปจับมือบอบบางของนายองมากุมไว้
และนั่นทำให้เธอเขินอายจนแก้มทั้งสองข้างแดงระเรื่อ
"ทั้งสองคนเป้นแฟนกันหรอ"
ผมกลั้นใจถามทั้งที่สิ่งที่สองคนนี้กำลังทำก็แสดงให้เห็นอยู่แล้วว่าพวกเค้ามีความสัมพันธ์กันแบบไหน
แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังอยากฟังคำตอบ คำตอบที่บอกว่าพวกเค้าไม่ได้เป็นอะไรกัน... ผมแค่คิดไปเอง..
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น