ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Begin
เดือนธันวาคม ประเทศเกาหลี...
ท่ามกลางอากาศที่หนาวเย็น ผมต้องมายืนรอใครบางคนทั้งๆที่มันหนาวเกือบสุดขั้วหัวใจ นี่ผมจะต้องรอไปอีกนาน
แค่ไหนนะกว่าอีตาคังอินจะออกมาจากโรงเรียน มัวเอ้อระเหยอยู่ได้ ส่งข้อความมาบอกให้รอ แต่ไม่เห็นโผล่หัวออกมา
ซักที ตั้งใจจะปล่อยให้ผมยืนรอจนแข็งตายอยู่หน้าประตุโรงเรียนใช่มั้ยเนิ่ย
"โย่!!! อีทึก รอนานมั้ย ^o^ "
ออกมาก็หน้าชื่นตาบานเลยนะ นายรู้มั้ยว่าชั้นรอนานแค่ไหน
"ถ้านายมาช้ากว่านี้อีกนิดเดียว ชั้นคงกลายเป็นไอติมไปแล้วล่ะ เอ้านี่ สมุดการบ้านที่นายขอลอก ชั้นเอามาหั้ยแล้ว รีบ
ลอกแล้วก็รีบส่งล่ะ"
ผมอยากจะต่อว่าเค้าให้สะใจกว่านี้ แต่พออีตาคังอินทำตาลุกวาวตอนเห็นสมุดการบ้านเลข ผมก็พูดอะไรไม่ออก
เฮ้อ...ตาโง่ นี่ไม่ใช่ทองนะ ไม่เห็นต้องทำท่าทางดีใจขนาดนี้เลย
"ที่ส่งข้อความมาบอกให้ชั้นรอก้อเพราะแค่อยากจะเอาสมุดการบ้านไปลอกงั้นหรอ"
ผมพูดด้วยน้ำเสียงตัดพ้อปนน้อยใจนิดๆ
"แหมๆ เห็นชั้นเป็นคนแบบไหนเนี่ย ไปเถอะ! เราไปหาอะไรดื่มกัน ชั้นเลี้งนายเอง ^o^ "
"จริงนะ ชั้นมีเค้าที่ทำในคาบคหกรรมด้วยล่ะ"
" งั้นเรารีบไปดีกว่า ชั้นมีคนอยากให้นายเจอด้วยนะ ^ ^"
ยังไม่ทันได้ถามว่าคังอินจะพาผมไปเจอใคร อีตานี่ก็โอบไหล่ผมทันที ความอบอุ่นแผ่ซ่านเข้ามาในร่างกายอย่างไม่น่า
เชื่อ ผมรู้สึกร้อนขึ้นมาแบบแปลกๆ อาจเป็นเพราะสัมผัสจากคังอินล่ะมั้ง
" ทำแบบนี้เราจะได้ไม่หนาวไงล่ะ เนอะ ^o^"
เด็กสาวที่อยู่รอบๆเรากรี๊ดออกมาเอาๆด้วยความอิจฉาไม่ได้ คังอินยังคงเดินโอบไหล่ผมและกระชับวงแขนให้แน่นขึ้น
โยไม่สนใจว่าใครมองบ้าง ผมอาจจะดีใจกับสิ่งที่เค้าทำอยู่ตอนนี้...
หากว่าผมเป็นแฟนเค้า....
หากว่าเราไม่ได้เป็นแค่เพื่อนสนิทที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กแบบนี้......
ท่ามกลางอากาศที่หนาวเย็น ผมต้องมายืนรอใครบางคนทั้งๆที่มันหนาวเกือบสุดขั้วหัวใจ นี่ผมจะต้องรอไปอีกนาน
แค่ไหนนะกว่าอีตาคังอินจะออกมาจากโรงเรียน มัวเอ้อระเหยอยู่ได้ ส่งข้อความมาบอกให้รอ แต่ไม่เห็นโผล่หัวออกมา
ซักที ตั้งใจจะปล่อยให้ผมยืนรอจนแข็งตายอยู่หน้าประตุโรงเรียนใช่มั้ยเนิ่ย
"โย่!!! อีทึก รอนานมั้ย ^o^ "
ออกมาก็หน้าชื่นตาบานเลยนะ นายรู้มั้ยว่าชั้นรอนานแค่ไหน
"ถ้านายมาช้ากว่านี้อีกนิดเดียว ชั้นคงกลายเป็นไอติมไปแล้วล่ะ เอ้านี่ สมุดการบ้านที่นายขอลอก ชั้นเอามาหั้ยแล้ว รีบ
ลอกแล้วก็รีบส่งล่ะ"
ผมอยากจะต่อว่าเค้าให้สะใจกว่านี้ แต่พออีตาคังอินทำตาลุกวาวตอนเห็นสมุดการบ้านเลข ผมก็พูดอะไรไม่ออก
เฮ้อ...ตาโง่ นี่ไม่ใช่ทองนะ ไม่เห็นต้องทำท่าทางดีใจขนาดนี้เลย
"ที่ส่งข้อความมาบอกให้ชั้นรอก้อเพราะแค่อยากจะเอาสมุดการบ้านไปลอกงั้นหรอ"
ผมพูดด้วยน้ำเสียงตัดพ้อปนน้อยใจนิดๆ
"แหมๆ เห็นชั้นเป็นคนแบบไหนเนี่ย ไปเถอะ! เราไปหาอะไรดื่มกัน ชั้นเลี้งนายเอง ^o^ "
"จริงนะ ชั้นมีเค้าที่ทำในคาบคหกรรมด้วยล่ะ"
" งั้นเรารีบไปดีกว่า ชั้นมีคนอยากให้นายเจอด้วยนะ ^ ^"
ยังไม่ทันได้ถามว่าคังอินจะพาผมไปเจอใคร อีตานี่ก็โอบไหล่ผมทันที ความอบอุ่นแผ่ซ่านเข้ามาในร่างกายอย่างไม่น่า
เชื่อ ผมรู้สึกร้อนขึ้นมาแบบแปลกๆ อาจเป็นเพราะสัมผัสจากคังอินล่ะมั้ง
" ทำแบบนี้เราจะได้ไม่หนาวไงล่ะ เนอะ ^o^"
เด็กสาวที่อยู่รอบๆเรากรี๊ดออกมาเอาๆด้วยความอิจฉาไม่ได้ คังอินยังคงเดินโอบไหล่ผมและกระชับวงแขนให้แน่นขึ้น
โยไม่สนใจว่าใครมองบ้าง ผมอาจจะดีใจกับสิ่งที่เค้าทำอยู่ตอนนี้...
หากว่าผมเป็นแฟนเค้า....
หากว่าเราไม่ได้เป็นแค่เพื่อนสนิทที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กแบบนี้......
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น