คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 :: Coffee Man
6.00 น. แสงแห่งรุ่งอรุณได้เนรมิตให้ผืนฟ้ากลายเป็นสีดั่งทองคำ
เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นอย่างบ้าคลั่ง มือปริศนาโผล่ออกมาจากผ้านวมสีขาวควานหาต้นตอแห่งความวุ่นวายในยามเช้าก่อนจะทุบจนมันเงียบลงด้วยอารมณ์หงุดหงิด ใบหน้าครึ่งหลับครึ่งตื่นกับทรงผมกระเซอะกระเซิงราวกับรังนกของชายหนุ่มวัยเริ่มทำงานโผล่พ้นออกมาจากผ้านวมนั้น เขานั่งสงบสติอารมณ์อยู่สักพักก่อนจะใช้เท้าดันผ้านวมนั้นร่วงจากเตียงไป ก่อนที่เขาจะลุกออกจากเตียงและตรงไปยังห้องน้ำ
6.30 น. กระดุมทุกเม็ดถูกจรดอย่างเรียบร้อย ในขณะที่ชายหนุ่มไฟแรงกำลังผูกไทให้ตัวเอง
เสื้อเชิ้ตสีฟ้ากับกางเกงสแล็คสีดำสนิท กับเน็กไทลายขวางสีเทาเข้มดูเข้ากันเป็นอย่างดี กลิ่นน้ำหอมที่เขาชอบใช้ฟุ้งกระจาย ไม่ว่าจะเป็นมุมไหนก็ดูสมบูรณ์แบบสุดๆ สำหรับพนักงานการบัญชีไฟแรงอย่างเขาภาพลักษณ์เป็นสิ่งที่จำเป็นเป็นอย่างยิ่ง ใบหน้าหล่อเหลามองตัวเองในกระจกก่อนจะยิ้มให้กับบุคคลในกระจกนั้น
“หล่อฉิบหาย”
พูดจบแล้วจึงยักคิ้วส่งให้ภาพในกระจก ถ้าหากว่ามีใครมาเห็นจะต้องบอกเป็นเสียงเดียวกันว่าเขาเป็นคนหลงตัวเองเป็นแน่แท้
ก็ไม่ให้หลงได้ยังไงล่ะ หน้าตาดี ตำแหน่งการงานก็ดี เรื่องผู้หญิงไม่ต้องพูดถึง... เยอะจนจัดคิวให้ไม่ลงตัวเลยล่ะ
7.30 น. รถไฟฟ้ามาหานะครับ กำลังแน่นขนัดไปด้วยผู้คนมากมาย
เช้านี้เขาอารมณ์ดีเป็นพิเศษ เพราะทุกๆอย่างดูจะเข้าทางไปหมด ชายหนุ่มผู้มีผิวขาวนวลเจ้าของตำแหน่งพนักงานบัญชีกำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์เศรษฐกิจ ในเวลาไม่นานรถไฟฟ้าก็จอดที่สถานีทีเขาต้องการจะลง การเบียดเสียดกับผู้คนมากมายไม่ใช่ปัญหาที่จะมาทำลายวันดีๆของเขา เขามีเวลาเหลือมากพอที่จะหาซื้อกาแฟสักแก้ว ก่อนจะเข้าบริษัท ซึ่งไม่ได้อยู่ไกลจากสถานีรถไฟฟ้าสักเท่าไหร่นัก พอเขาจ่ายเงินและรับกาแฟมาถือไว้ วันดีๆของเขาก็ได้จบลง
ผลั่ก!!
บางสิ่งวิ่งชนเขาอย่างจังจนเขาล้มลงไปกับพื้นพร้อมกับแก้วกาแฟนั้น ของเหลวสีน้ำตาลหกกระเด็นเปื้อนเสื้อเชิ้ตสีฟ้าของเขา ดูจากผลของการชนครั้งนี้แล้ว เขาคงตกใจมากทีเดียว แต่ก็ไม่ได้น้อยไปกว่าร่างโปร่งที่ล้มลงไปกับพื้นเช่นกัน แต่ที่เขาไม่ได้มีสภาพเป็นมนุษย์กาแฟเหมือนพนักงานบัญชีหนุ่ม
“เฮ้ย ทำอะไรวะ!” มนุษย์กาแฟเริ่มโวยวาย ท่ามกลางผู้คนจำนวนหนึ่งที่สนใจเหตุการณ์ อีกฝ่ายเป็นเป็นเด็กร่างสูงโปร่งสวมเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีขาว กับเน็กไทสีดำ ผิวไม่คล้ำแต่ก็ไม่ได้ขาว มีท่าทีเร่งรีบและตกใจไม่แพ้กัน
“ผมขอโทษฮะ พี่ผมไม่เห็น แต่ตอนนี้ผมต้องรีบไปแล้ว” เด็กหนุ่มอธิบายมาเป็นชุดพลางมองดูนาฬิกา ก่อนที่จะตั้งหลักลุกขึ้นใหม่แล้วปัดฝุ่นออกจากตัว
“ชนแล้วหนีนี่หว่า ถ้าเกิดว่าฉันเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง! และชุดเปื้อนกาแฟนี่ล่ะ!” พนักงานบัญชีพยายามเรียกร้องสิทธิที่ตนพึงจะได้รับ
“ผมขอโทษครับพี่ แต่วันนี้ผมรีบจริงๆครับ” เด็กหนุ่มกล่าวพลางยกมือไหว้ แต่เขาไม่สนใจ สิ่งที่เขาต้องการตอนนี้ก็คือการแก้ปัญหาโดยที่เขาไม่ต้องทำเอง
“อ่าว เฮ้ย! รอก่อนเว้ย! เดี๋ยว!!!!” ไม่ทันจะสิ้นเสียงตะโกน ร่างโปร่งก็วิ่งหนีหายไปในฝูงคนเสียแล้ว พนักงานบัญชีในคราบมนุษย์กาแฟสบถออกมาเป็นคำหยาบด้วยเสียงอันดัง ผู้คนที่เดินผ่านไปมาต่างจับจ้องมาที่เขา แต่เขาไม่สนใจ
ตอนนี้ เขาต้องแก้สถานการณ์โดยการเปลี่ยนชุดและไปที่บริษัทให้เร็วที่สุด
โดยไม่รอให้เสียเวลา เขารีบหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาโทรหาที่พึ่งเดี๋ยวของเขาทันที ในไม่ช้า ปลายทางก็รับสาย
“ไอ้ท็อป ตื่นยังเฮ้ย!”
“ฮา โหล....” เสียงปลายทางดูงัวเงียเหมือนคนเพิ่งตื่นเช่นเคย ถือว่าเข้าทางเขาเลยทีเดียว
“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น! อย่าเพิ่งออกไปไหน เดี๋ยวกูไปหามึงที่คอนโด!”
.
.
.
.
.
.
คอนโดของท็อปตั้งอยู่ใกล้ที่ทำงานมาก แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังไปบริษัทสายหรือทันเวลาอย่างเฉียดฉิวอยู่เสมอ ด้วยความเป็นนักปาร์ตี้ควบตำแหน่งเสือผู้หญิงเพลย์บอยจอมเจ้าชู้ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ผลงานในฐานะพนักงานงานฝ่ายขายไฟแรง
ที่ทำยอดได้เป็นอันดับต้นๆของบริษัท
“เป็นไง โดยควายทับมาเหรอไอ้มาร์ช” ท็อปถามในขณะที่ มาร์ช พนักงานบัญชีผู้โชคร้ายที่กำลังจะไปบริษัทไม่ทันกำลังปลดกระดุมเพื่อเปลี่ยนเป็นเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีน้ำเงินเข้มของเจ้าของห้อง ในขณะที่ท็อปสวมเสื้อเชิ้ตสีม่วงดูมีรสนิยมอย่างย่าประหลาดกำลังจิบกาแฟอย่างสบายอารมณ์
“ควายที่ไหนไม่รู้วิ่งชนกู กูกำลังเดินถือกาแฟมาอย่างเนี้ยะ แม่งเปียกยันตูด แล้วยังไม่ยอมรับผิดชอบชดใช้ให้กูอีกนะ อย่าให้ได้เจออีกรอบนะมึง แม่งจะเล่นให้เข็ดเลย” มาร์ชบ่นในขณะที่กำลังแต่งตัวให้เรียบร้อย
“แล้วคนที่ชนน่ารักมั้ยวะ” ท็อปถามขึ้น ด้วยตำแหน่งเพลย์บอยแล้ว เป็นธรรมดาที่ท็อปจะถามแบบนี้หากมาร์ชเล่าเรื่องใครก็ตามให้ฟัง
“น่ารักเหี้ยอะไร เป็นผู้ชาย สูงยังเปรต หน้ายังกะลิง” มาร์ชแช่งต่อ ท็อปมีสีหน้าเซ็งนิดๆก่อนจะเทกาแฟที่เหลือลงซิงค์ไป มาร์ชมองนาฬิกา ขณะนี้เวลาแปดนาฬิกา 20 นาที เหลืออีก 10 นาทีก่อนที่บริษัทจะเริ่มทำงาน
“แม่งรสชาติหมาไม่แดก” ท็อปบ่นกับของเหลวสีดำที่ไหลลงท่อระบายน้ำไป
“รีบไปเถอะว่ะ เดี๋ยวสาย โดนหัวหน้าด่าอีก”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เสียงฝีเท้าทั้งสองคู่วิ่งออกมาจากลิฟท์อย่างรวดเร็วจนถึงสถานที่ทำงาน มองซ้ายมองขวาสำรวจเส้นทาง พนักงานสาวสองคนกำลังนินทาใครสักคนในบริษัทอยู่อย่างเผ็ดร้อน ในขณะที่พนักงานบางคนเริ่มทำงานกับคอมพิวเตอร์พกพาบนโต๊ะตัวเองไปแล้ว
“เก้า หัวหน้าเข้ามารึยัง” มาร์ชถามหญิงสาวผมยาวสีน้ำตาลอ่อนในชุดสาวมั่นประจำออฟฟิศ ที่กำลังพูดคุยอยู่กับหญิงสาวผมยาวสีน้ำตาลเข้มอีกคนหนึ่ง
“ยังเลยอ่ะ พี่มาร์ช” เก้าพนักงานขาย หญิงมั่นประจำออฟฟิศตอบ
“พี่มาร์ชมาสายเหรอ แปลกนะ ปกติไม่เคยมาสายนี่” ฝน พนักงานสาวฝ่ายขายอีกคนเปิดประเด็นขึ้น
“พอดีมีอุบัติเหตุนิดนึงน่ะ คิดแล้วก็อารมณ์เสีย” มาร์ชบ่น
“แหม น้องฝนถามถึงแต่พี่มาร์ช แบบนี้พี่งอนนะเนี่ย” ท็อปเริ่มหยอกล้อสาวๆในออฟฟิศ เป็นกิจวัตรประจำวันของเขา
“เหอะ... อย่างพี่ตื่นมาให้ทันได้ก็แปลกเล่า จะสนใจไปทำไม” ฝนย้อนก่อนจะทำหน้ายู่ใส่
“อย่าให้วันไหนที่มาเช้าละกัน ระวังจะอึ้ง” ท็อปย้อนกลับไปบ้าง
“แต่วันนี้คงจะไม่ได้เริ่มงานกันแล้วล่ะมั้ง”
เสียงทรงอิทธิพลที่คุ้นหูดังขึ้น มาร์ชและท็อปหันไปมอง ในขณะที่เก้าและฝนหันหน้าเข้าหาโต๊ะทำงานของตัวเองแทบจะในทันที
“มาสายแล้วยังวุ่นวายอีก ไปทำงานกันได้แล้ว คุณจุฑาวุฒิ มีเด็กมาติดต่อขอฝึกงาน เขาลงแผนกบัญชีไว้ ผมขอให้คุณช่วยดูแลด้วยนะ”
เด็กฝึกงาน ?
“เด็กฝึกงานเหรอครับ?”
“ฟังไม่ผิดหรอก จบมาจากมหาวิทยาลัยเดียวกับคุณเลย ผมว่าน่าจะคุยกันง่ายนะ” หัวหน้าอธิบายต่อไป
เอาวะ อย่างน้อยก็ได้เบ๊เพิ่ม
“ครับ ได้เลยครับ ผมจะดูแลให้อย่างดีเลยครับ” มาร์ชรับปากกับหัวหน้า ก่อนที่หัวหน้าจะเดินจากไป
“อ้อ ลืมไปอีกอย่างนึง”
“ครับ?”
“ให้มันได้ฝึกงานล่ะ อย่าให้เขามาฟ้องว่ามาฝึกงานบัญชี แต่โดนใช้งานในตำแหน่งบาริสต้าชงกาแฟส่วนตัวเหมือนคนที่แล้วนะ”
.
.
.
.
.
.
มาร์ชเดินตรงไปยังโต๊ะทำงานของผม ข้างโต๊ะของต่อ พนักงานฝ่ายจัดซื้อหน้าหล่อ ที่เป็นที่หมายปองของสาวๆทุกคนในออฟฟิศ ปกติแล้วต่อเป็นคนสันโดษ ชอบอยู่อย่างอาร์ตปนอินดี้ของเขาคนเดียว
“ไง ได้เด็กใหม่เหรอมึง แบ่งกูใช้บ้างนะ” ต่อทัก
“เออ เอาให้เต็มที่เลยเว้ย แล้วเด็กอยู่ไหนแล้วเนี่ย” มาร์ชถามเมื่อไม่เห็นวี่แววของเด็กฝึกงาน
“กูเพิ่งใช้ให้ไปซื้ออิชิตันอ่ะ เดี๋ยวก็คงมาแล้วมั้ง” ต่อตอบ ให้ได้อย่างนี้สิครับ ผู้ดูแลยังไม่ทันมาถึงก็ใช้งานกันแล้ว
“เออแล้วเป็นไง น่ารักป่ะ” มาร์ชถามอย่างสนใจ
“เออ... กูว่าแจ่มอยู่นะ สูงดี” ต่อตอบมาในขณะที่ทำท่าพยายามนึก
“โห อย่างนางแบบอ่ะ แล้วตู้มป่ะ” มาร์ชถามต่อ
“แบน” ต่อตอบโดยไม่ต้องคิด มาร์ชมีสีหน้าผิดหวังเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรมาก
“เป็นผู้ชาย” ต่อพูดต่อ ทำลายโลกแห่งจินตนาการของมาร์ชลงไปในพริบตา ร่างขาวทำปากขมุบขมิบเหมือนแช่งก่อนจะนั่งลงในที่ของตัวเอง
“ชาเขียวอิชิตันได้แล้วครับ” เสียงๆหนึ่งที่จุฑาวุฒิคิดว่ามันคุ้นหูอย่างแปลกๆดังขึ้น แต่เขากำลังยุ่งกับการตั้งโน้ตบุ๊คอยู่จึงไม่ได้หันไปมอง
“นี่ไงมาร์ช เด็กมึง”
“ครับ ผมเสฎฐวุฒิ อนุสิทธิ์ เรียกว่าตั้วก็ได้ครับ ฝากเนื้อฝาก....”
“เฮ้ย!! มึงมันไอ้เด็กเมื่อเช้านี้นี่!!”
มาร์ชขึ้นเสียงจนคนทั้งห้องหันมามอง อีกฝ่ายเหมือนจะรู้ตัวแล้วเช่นกัน ดวงตาคู่กลมโต เสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีขาว เขาจำมันได้เป็นอย่างดี
“อ่าว รู้จักกันแล้วเหรอ” ต่อถาม แต่ทั้งสองไม่ได้สนใจ
ต่างฝ่ายต่างจ้องหน้ากันเขม็ง
หึ....
อย่างนี้ค่อยเอาคืนง่ายหน่อย...
แล้วเราจะได้รู้กัน ไอ้เด็กเวร!!
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: TBC :::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
TALK :: ฟิคเรื่องแรก อิ๊ เขินอ่ะ 555
อย่างแต่งมาร์ชตั้วมานานละ แต่งเท่าไหร่พล็อตก็ยังดูไม่ได้
มาได้พล็อตเรื่องนี้แต่ความรู้เกี่ยวกับตำแหน่งในบริษัทเราก็ไม่ค่อยจะมี 55
เอาเป็นว่า ใครมีข้อมูลเกี่ยวกับตำแหน่งต่างๆก็บอกมาได้นะคะ
เป็นแนวทางการพัฒนาฟิคค่ะ
ตอนนี้ตัดไปตัดมา พิมพ์ไปเบลอไป ยังไม่ฟินกันล่ะสิ
ไม่รู้ว่าจะแต่งได้มากแค่ไหน แต่จะพยายามค่ะ
แต่กลัวเรื่องนี้โดนอุ้มอ่ะ ภาษาพ่อขุนรามเกิน TT
ปกติ กู มึง แม่ง นี่โดนอุ้มกันบ่อยมั้ยอ่ะคะ
ยังไงก็ฝากติดตามกันด้วยนะคะ ^^
ความคิดเห็น