สาวแสบใสพิชิตใจนายตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #1 : ฉันซีเนีย

'กรี๊ดดดดดดดดดดดดด โซวิว อ๋าาาาาาหล่อจังเลยยยย'

"เฮ้อๆ น่าเบื่อจริงๆเลยไอพวกนี้นี่ บ้าผู้ชายอยู่ได้"ฉันพูดด้วยความน่ารำคาญในตอนเช้าอย่างนี้โรงเรียนน่าจะเปิดเพลงเพราะๆให้ฟังสิไม่ใช่ได้ฟังเสียงยัยพวกนี้นี่

"นี่ ซีเนียแกว่าพวกนั้น แกก็ถือว่าว่าฉันด้วยนะสิ แกน่ะเอาตาส่วนไหนมองกันย่ะ เขาออกจะหล่อเลิศซะขนาดนั้น"ยัยนีนี่บอก

"แกอ่าแหละมองไม่เห็นรุ่นพี่สุดหล่อของฉัน รุ่นพี่ของฉันหล่อกว่าเขาเยอะเลย"ฉันบอกพร้อมกับนำกระเป๋าวางไว้ที่เก้าอี้

"แกล่ะนะ พี่โซวิวหน้าตาดี เรียนเก่ง ขรึมๆแบบนั้น สาวไหนเห็นก็ต้องหลงรักทุกคน นอกจากซะว่าคนที่ไม่ชอบจะเป็น..."นีนี่บอกพร้อมกับทำหน้าทะเล้นๆมองมาทางฉัน

"เหอๆ หยุดคำพูดนั้นซะเถอะ ไอคุณชายโซฟีนั่นนะหล่อ เหอะๆ ชิดซ้ายสำหรับฉันอ่ะนะ"

"เธอนะระวังปากหน่อยเหอะพวกแฟนคลับเขาเยอะจะตาย แล้วอีกอย่างนะถ้าแฟนคลับเขารู้นะแกตายชัวร์ๆเลยแหละแล้วก็พี่เขานะชื่อโซวิว ไม่ใช่ผ้าอนามัยที่แกใส่โซฟีนะย่ะ"

"ฉันไม่สนหรอก ใครจะคิดยังไงแค่โลกนี้มีรุ่นพี่อยู่กับฉันก็ไม่มีอะไรจะอคติด้วยแล้วแหละ"ฉันพูดพร้อมกับทำหน้าเพ้อฝัน

กริ๊งงงงงงงงงงงงงง ขณะนี้ขอให้นักเรียนทุกคนเข้าห้องเรียนได้แล้วค่ะ

"เรียนเหอะ ปวดหัวอ่ะ"ฉันบอก

....................................................................

ตอนเย็นหลังเลิกเรียน

"ซีเนีย วันนี้ไปคาราโอเกะกันมั้ย"

"ไม่ล่ะขอบาย"ฉันบอกปัด วันนี้สงสัยไข้จะขึ้นแล้วล่ะมั้งเนี่ย เฮ้อๆ

"อ่าว อืม งั้นฉันก็ไม่มีเพื่อนนะสิ อืมๆ ไว้วันหลังก็ได้ งั้นแกไปรอฉันที่หน้าประตูโรงเรียนก่อนนะ ฉันขอเข้าห้องน้ำก่อน"

"จ้ะ"ฉันบอกยัยนีนี่ที่พูดเองเออเองอยู่นั่นแหละ(เหอๆ เอาเหอะเพื่อนแกนะติงต๊อง)

แล้วฉันก็เดินออกจากห้อง เดินมาได้แค่3ก้าว นักเรียนหญิงที่ไหนก็ไม่รู้มาออกันหน้าห้อง ตอนนี้ฉันรู้สึกปวดหัวแล้วก็เริ่มหนาวแล้วด้วย

"เธอนะ ชื่อซีเนียใช่มั้ย"ผู้หญิงที่ยืนเด่นอยู่หน้ากลุ่มถาม ตอนนี้ฉันมองเห็นหน้าเขาไม่ค่อยชัด เนื่องจากพิษไข้

"ใช่ มีปัญหาอะไรหรอ"ฉันถามพร้อมกับสภาพที่ไปไม่ค่อยจะรอด

"เธอบังอาจมาว่าพี่โซวิวของพวกเราหรอ แกนะหน้าตาดีสู้เขาได้รึเปล่าถึงว่าเขาอย่างนั้น่ะ"

"เหอะๆ อย่าชวนทะเลาะเลย ฉันว่าพวกแกนะดูสังขารตัวเองก่อนเหอะ ดูหน้าตาสิ ดูไม่ได้เลยซักคน"ฉันบอกพร้อมกับชี้ไปที่หน้ายัยนั่น

"แก นังนี่!!! อย่าอยู่เลย พวกเราลุย"เธอหันไปบอกพวกผู้หญิงที่อยู่ข้างหลัง แล้วพวกนั้นมันก็ค่อยเดินมาหาฉันช้าๆ อย่างกับหนังผีเรื่องแฟนทิ้งแหน่ะ

เฮ้ย ซวยแล้วฉัน ในตอนนี้มีอย่างเดียวที่ช่วยให้ฉันรอดชีวิตได้ก็คือ...วิ่ง!!!!

ยัยพวกกลุ่มมีนอ(ขอเรียกงี้ล่ะกัน)วิ่งตามกันมาเป็นขบวน ฉันเริ่มอ่อนเพลียลงเรื่อยๆ วิ่งมา2นาทีแล้วแต่ดูเหมือนยัยพวกมีนอจะตามไม่เลิกเลย เริ่มหมดแรงแล้วสิ ทำไมต้องมาตามกันวันนี้ด้วยนะ

ฉันวิ่งมาหยุดอยู่ที่สวนหลังโรงเรียนแห่งหนึ่ง มันเป็นที่ๆสงบนะ ฉันหยุดเมื่อเห็นพวกนั้นมันไม่ตามกันมาแล้ว

เงาดำของผู้ชายคนหนึ่ง นอนอยู่บนหญ้าใกล้ริมแม่น้ำ หน้าคมคายของเขา ตาเรียวคม ปากเรียวบาง จมูกโด่ง ลักษณะแบบนี้คุ้นๆนะ

เอ... เฮ้ย ไอโซฟีนี่หว่า

ยิ่งมองหน้าของเขาฉันก็ยิ่งหลงใหล ในตอนนี้ฉันรู้สึกมึนหัวตึบๆ ตัวสั่นไม่หยุดจนหมดสติไป

"นี่เธอๆ เป็นอะไรรึเปล่า เธอ"เสียงผู้ชายนี่ ฉันลืมตาขึ้นพร้อมกับจ้องหน้าคนที่พยุงฉันอยู่

"เฮ้ย นายโซฟีนี่"

"- -* คนเขาอุส่าต์ช่วยนะ ยังจะมาเรียกชื่อคนอื่นผิดอีแถมยังไม่มีคำขอบคุณซักคำ"เขาบอก

"ใครกันแน่ที่ต้องขอโทษ แฟนคลับของนายน่ะวิ่งไล่ตามฉันจนฉันหมดสติอย่างนี้น่ะแล้วนายก็เลยต้องช่วยฉัน ทั้งหมดมีนายเป็นต้นเหตุนะ"ฉันบอกถึงมันจะไร้เหตุผลก็เหอะ(เออใช่ แกนะต้องขอบคุณเขาสิ เทพบุตรสุดหล่อ ฉันอุส่าต์แต่งให้แกคู่กะคนหล่อๆนะย่ะ)

"เออ ทำคุณบูชาโทษจริงๆ เฮ้อๆ เอาเหอะ ยังไงเราคงต้องได้เจอกันอีกแน่นะ สาวน้อย ไปล่ะ บาย"เขาบอกพร้อมกับลุกขึ้นเดินหายจากสวนแห่งนี้ไป

'หึ่ยๆ ฝากไว้ก่อนเถอะ นายโซฟี' ฉันบอกในใจ